Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Μαθήματα συναισθηματικής ισορροπίας # 1


Έχω στο νου μου εσένα. Ή εμένα, κάποτε. Ο αποδέκτης όμως μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Αυτό δεν είναι ένα επιστημονικό κείμενο. Δεν συνηθίζω να γράφω έτσι. Πίσω μου όμως υπάρχει η θεωρία κιι αν χρειαστεί εκεί θα ανατρέξω. 
Επίσης δεν συνηθίζω να γράφω μεγάλα κείμενα, αφού γνωρίζω πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος σου. Σήμερα όμως θα μου επιτρέψεις μια εξαίρεση. 

"Να αγαπάς τον εαυτό σου", "Πίστεψε σε σένα",  "Αγάπησε πρώτα εσένα, για να αγαπήσεις μετά τους άλλους", "Να σέβεσαι τον εαυτό σου" "Στηρίξου στα πόδια σου" ....

Πόσες τέτοιες παραινέσεις δεν διαβάζουμε ή δεν ακούμε διαρκώς στη ζωή μας; Αναρωτιέμαι τώρα εγώ....Γιατί τόσοι και τόσοι άνθρωποι δεν ακολουθούν τελικά αυτές τις εύκολες και τόσο απλές συμβουλές; Γιατί υπάρχει τόση "δυστοκία" αγάπης προς τον εαυτό μας; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι νευρώσεις; Γιατί αλήθεια αφού τα γνωρίζουμε όλα αυτά ΔΕΝ τα εφαρμόζουμε;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει υγιής ενήλικας που να πιστεύει ότι δεν πρέπει να αγαπάει τον εαυτό του, αντίθετα πρέπει να τον μισεί ή να του κάνει κακό. Υπάρχουν όμως πολλοί που το κάνουν, με πολλούς τρόπους. Αλλά τότε δεν μιλάνε για υγιή ενήλικα. Κι όταν πρόκειται για νοσηρή κατάσταση οι οδηγίες του τύπου : "αγάπησέ σε" είναι τόσο αστεία όσο κι αυτό όπως το έγραψα κι ακούστηκε αστείο!

Η αγάπη κι ο σεβασμός μαθαίνονται από τα μικράτα μας, μέσα στην οικογένεια μας αρχικά. Η ενθάρρυνση κι  η αποδοχή είναι δύο σημαντικές αξίες και κάθε γονιός που λέει ότι αγαπάει τα παιδιά του πρέπει να φροντίζει σε καθημερινή βάση να τις έχει ως οδηγό του.
Δεν νομίζω ότι εν γνώση του ο γονιός θέλει να πληγώνει το παιδί του. Πολλές φορές, ίσως γιατί κι ο ίδιος δεν διδάχτηκε κάτι διαφορετικό από τους δικούς του γονείς, ούτε ενθαρρύνει σωστά το παιδί του αλλά ούτε και το αποδέχεται. 
Αποδέχομαι δεν σημαίνει ότι δέχομαι ότι κάνει το παιδί μου ακόμα και τις αρνητικές συμπεριφορές. 
Αποδέχομαι το παιδί μου σημαίνει ότι του δείχνω την αγάπη μου, κάνω αποδεκτό το ίδιο αλλά όχι τη συμπεριφορά του.
Οι τιμωρίες, τα λόγια που χρησιμοποιούμε, ο σεβασμός στις ανάγκες του είναι τρόποι με τους οποίους μιλάμε και διδάσκουμε. Μια εκδικητική στάση μας για τιμωρία αντί να συνετίσει το παιδί, θα το διώξει από κοντά μας. Θα το κακιώσει.

Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε. Με τα εφόδια από την οικογένεια μας στην αρχή, από το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς που θα περάσουν από πάνω μας άλλες φορές ως ευλογία κι άλλες φορές  ως κατάρα κι από τις παρέες μας στην πορεία, βγαίνουμε στη ζωή.

Οι σχέσεις που θα δημιουργήσουμε θα είναι το test drive του χαρακτήρα μας. Μέσα στις συντροφικές σχέσεις όπου χρειάζεται να μοιραστούμε, να υποχωρήσουμε, να συμβιβαστούμε, να δώσουμε ή να πάρουμε αγάπη εκεί λοιπόν δοκιμαζόμαστε. Εκεί δημιουργούνται ή δεν δημιουργούνται ισορροπίες. Κι εκεί παίζουμε ρόλους. Ανάλογα με το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε αλλά κυρίως πόση αυτοεκτίμηση.

Στο νου των περισσότερων ανθρώπων οι δυο αυτές έννοιες ταυτίζονται. Σίγουρα πάντως συγχέονται.Ας κάνουμε όμως το διαχωρισμό. Επιβάλλεται. Η αυτοπεποίθηση είναι καθαρά θέμα ικανοτήτων. Η αυτοεκτίμηση από την άλλη, είναι αποτέλεσμα ηθικής αξιολόγησης που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.


Η αυτοπεποίθηση χτίζεται όταν είμαστε μικρά παιδιά. Αν ο γονιός πιστεύει στις ικανότητες του παιδιού του, προσπαθεί να τις αναδείξει ακούγοντας το ίδιο και τις επιθυμίες του, αν είναι δίπλα του αρωγός κι όχι δικαστής, αν του αφήνει χώρο και χρόνο να μάθει μέσα από τα λάθη του χωρίς να το καταδικάζει  τότε και το παιδί μαθαίνει να στηρίζεται στα δικά του πόδια. Μαθαίνει ότι μπορεί. Ότι θα τα καταφέρει στην πορεία και μόνο του. Χτίζει έτσι μια ισχυρή προσωπικότητα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό αφού γίνεται πιο ανθεκτικό απέναντι στα λάθη και στις αποτυχίες άρα απέναντι στην ίδια τη ζωή.Η έλλειψη αυτοπεποίθησης δημιουργεί πρακτικές δυσκολίες: Δεν τολμούμε να κάνουμε πράγματα γιατί φοβόμαστε την αποτυχία. Δεν δοκιμαζόμαστε, δεν προχωράμε. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης μας ακινητοποιεί. Δεν αναπτύσσουμε παρά ελάχιστο από το δυναμικό μας και δεν θα μάθουμε ποτέ για το τι είμαστε ικανοί .
Η αυτοεκτίμηση από την άλλη, είναι η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Κρίνω τον εαυτό μου χρησιμοποιώντας κάποιο σύστημα αξιών. Αξίζω ή δεν αξίζω με λίγα λόγια.. Με έχω σε εκτίμηση;Η έλλειψη αυτοεκτίμησης κάνει τεράστια ζημιά στην προσωπικότητα μας αλλά και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Δεν μπορούμε να είμαστε σε ισορροπία όταν δεν εκτιμούμε τον εαυτό μας.Τι γίνεται λοιπόν όταν έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση;Σκεφτείτε κάποιον που πιστεύει ότι δεν αξίζει πολλά. Ίσως και καθόλου. Σαν να λέμε δεν έχει σε υπόληψη τον εαυτό του.Άρα δεν έχει λόγο να φροντίζει για τα δικαιώματά του, την υπεράσπιση του χώρου του ή του χρόνου του., στις συντροφικές του σχέσεις υποχωρεί, γίνεται έρμαιο των επιθυμιών του συντρόφου,εξαρτάται από τη γνώμη και την κριτική των άλλων και σε πιο προχωρημένες καταστάσεις δεν σέβεται τις ανάγκες του ή ακόμα το ίδιο του το σώμα. Το τι θα φάει ...αν και πόση ζημιά θα του κάνει...δεν τον απασχολεί.Έτσι κι αλλιώς μπορεί να σιχαίνεται ήδη το σώμα του. Λίγο περισσότερο τι σημασία έχει;Ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος.... Πήραμε όμως μια ιδέα για την πολλαπλή ζημιά της έλλειψης αυτοεκτίμησης; 
Ωραία! Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: τι γίνεται γιατρέ μου; Γιατρειά δεν υπάρχει; 

Σε πολλές περιπτώσεις που η ζημιά είναι προχωρημένη ίσως χρειαστεί η επιστημονική βοήθεια για να βρει το άτομο τις ισορροπίες του. Από όσο μπορώ να γνωρίζω λίγοι είναι αυτοί που απευθύνονται σε κάποιον επιστήμονα για να αποκαταστήσουν τις ζημιές του παρελθόντος και να τα βρουν με τον εαυτό τους ή τους γύρω τους.
Πολλοί θα στηριχτούν στις φιλίες τους. Άλλοι θα προσπαθήσουν μόνοι τους, μέσω από τη μελέτη βιβλίων ψυχολογίας κι αυτοβοήθειας. Κι άλλοι δεν θα κάνουν ποτέ τίποτα. Θα συνεχίσουν τη ζωή τους όπως-όπως κι επίσης θα συνεχίσουν τις ίδιες συμπεριφορές που διδάχτηκαν κι αυτοί από το δικό τους οικογενειακό περιβάλλον. Κάνοντας με τη σειρά τους απίστευτη ζημιά στα δικά τους παιδιά.

Όποιον τρόπο κι αν διαλέγουμε είναι ο πάτος πολλές φορές κι η απόγνωση που μπορεί να μας οδηγήσει στις πολυπόθητες αλλαγές. Η απελπισία! Μάλιστα έχω αρχίσει να πιστεύω πως μόνο μέσα από μεγάλη απελπισία το άτομο είναι ικανό για δραστικές αλλαγές.
Η μεγάλη θέληση δεν είναι ταυτόσημη με την επιθυμία. Επιθυμούμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Σε πόσες περιπτώσεις στρωνόμαστε για την επίτευξή τους;

Ας πάρουμε ένα ακραίο παράδειγμα: Υπάρχουν  υπέρβαροι που ξέρουν ότι δεν έχουν ζωή αφού δεν μπορούν να κινηθούν από το κρεβάτι τους. Χρειάζονται βοήθεια για απλές καθημερινές ασχολίες. Κι όμως συνεχίζουν να καταβροχθίζουν ποσότητες φαγητού και να μην βοηθούν καθόλου τον εαυτό τους. Δηλώνουν απελπισμένοι, θέλουν πολύ να χάσουν κιλά, αλλά δεν το καταφέρνουν με τίποτα.
Και κάπου κάπου ακούμε για κάποιον που κατάφερε κι έχασε 200, 300 κιλά (διάβασα πρόσφατα για κάποιον που έχασε 400 κιλά). Τι διαφορετικό έχει αυτός ο ένας; 
Μέσα σε αυτόν σίγουρα υπάρχει η στιγμή που η απελπισία είναι τόσο πραγματική που γίνεται το κλικ. Κι αποφασίζει να αλλάξει.
Να αγαπήσει τον εαυτό του, να πιστέψει στο θαύμα, να προσπαθήσει. Όλα ξεκινούν από μέσα του. Η βοήθεια που θα ζητήσει και θα δεχτεί θα είναι καθοριστική για τη συνέχεια.

Έτσι επιστρέφω λοιπόν στην αρχή μου.
"Να αγαπάς τον εαυτό σου", "Πίστεψε σε σένα",  "Αγάπησε πρώτα εσένα, για να αγαπήσεις μετά τους άλλους", "Να σέβεσαι τον εαυτό σου" "Στηρίξου στα πόδια σου" ....Γιατί τόσες και τόσες παραινέσεις που διαβάζουμε ή  ακούμε διαρκώς στη ζωή μας δεν ακολουθούνται τελικά ενώ είναι  εύκολες κι απλές συμβουλές; Γιατί υπάρχει τόση "δυστοκία" αγάπης προς τον εαυτό μας; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι νευρώσεις; Γιατί αλήθεια αφού τα γνωρίζουμε όλα αυτά ΔΕΝ τα εφαρμόζουμε;
Γιατί δεν φτάνει να τα διαβάσεις καλέ μου άνθρωπε. Δεν φτάνει να στα πω εγώ, εσύ να συμφωνήσεις και να τα εφαρμόσεις. Είχα στο παρελθόν περίπτωση μητέρας που διάβαζε μανιωδώς παιδαγωγικά βιβλία  και παρ' όλα αυτά έβλεπα με θλίψη μεγάλη, τίποτα από αυτά να μην εφαρμόζεται στην πράξη. Δεν φτάνει το διάβασμα. Δεν αρκεί η συμφωνία. Μάλιστα πολλές φορές πάει στράφι κι όλη η μελέτη. Τσάμπα η κούραση!

Δεν θα σου πω τον τρόπο. Δεν υπάρχει τρόπος. Προβληματίσου! Μπορείς; Έχεις ήδη κάνει το μισό δρόμο!
Μην παίρνεις αμάσητες τροφές και χαίρεσαι απλά που τα διάβασες! Πάρε κάθε φορά από κάτι και δούλεψε το! Με όρεξη! Με baby steps. Παραδειγματίσου από τα μωρά. Δες πόσες φορές τρώνε τα μούτρα τους μέχρι να περπατήσουν! Αλλά δεν εγκαταλείπουν! Ξέρεις γιατί;
Γιατί θέλουν να σηκωθούν ... Γιατί δεν φοβούνται...Δεν τους δίδαξε κανείς ως εκείνη τη στιγμή το φόβο!

Αν φοβάσαι ....μίλα με τους φόβους σου ...κατάματα! Είναι μια καλή αρχή. 
Κι ένα άλλο τεράστιο θέμα για μια κατοπινή ίσως ανάρτηση!

Σε ευχαριστώ που με διάβασες! Καλή σου μέρα
@ριστέα

ΥΓ: Το κομμάτι που αφορά την οικογένεια και τα παιδικά μας τραύματα, είναι τεράστιο και πολύ σημαντικό. Δεν το ξεπέταξα εδώ. Έκανα την αναφορά που χρειαζόταν έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου να καταπιαστώ με αυτό στο άλλο μπλογκ, τα Βότσαλα στη λίμνη.
Νομίζω ότι τα αμιγώς παιδαγωγικά θέματα θα πρέπει να φιλοξενούνται εκεί. 

58 σχόλια:

  1. Πόσο όμορφα και σωστά είναι αυτά που γράφεις Αριστέα μου!!!Μακάρι να μπορούσαμε να τα κάνουμε πράξη και να αλλάζαμε λίγο τη ζωή μας προς το καλύτερο τότε όλα θα ήταν διαφορετικά!!!!Φιλάκια και καλή σου μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα γλυκιά μου! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Επειδή οι ευχές δεν πιάνουν πάντα δουλεύουμε αργά αλλά σταθερά..έτισ λέω πάντα. Ένα βηματάκι τη φορά.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίο θέμα έπιασες σήμερα...
    Ο διαχωρισμός των δύο εννοιών ιδιαίτερα σημαντικός, για όποιον αποφασίσει να ψάξει μέσα του τι δεν πάει καλά...
    Περιμένω με αγωνία το θέμα οικογένεια και παιδικά τραύματα...
    Θα τολμήσω να πω πριν αρχίσεις καν το θέμα ότι δεν είναι απαραίτητο τα τραύματα της παιδικής ηλικίας να είναι τεράστια για να μας ακολουθούν οι συνέπειες όλη μας τη ζωή.
    Φιλιά Αριστέα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Φλώρα μου...Μέρες, τι μέρες καιρό ήθελα να καταπιαστώ. Και ούτε ήθελα να κουράσω , ούτε να το ξεπετάξω στο πόδι. Κι ενώ από την Κυριακή είχε γραφτεί , το δούλευα ώστε να μείνω μέσα σε όρια.
      Με τα τραύματα στις ψυχές μας από το παρελθόν νομίζω ότι λίγο έως πολύ πολλοί από μας έχουμε μια ιδέα.
      Κι εκεί θα προσπαθήσω να καταπιαστώ με προσοχή και μόνο αν έχω να πω και να προσφέρω κάτι με τα λόγια μου!
      Φιλιά Φλωρούκο μου!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Αριστέα μου!
    Εύχομαι το κείμενό σου να προβληματίσει..
    Μεγάλη συζήτηση η θεματολογία που έπιασες!
    Πολλά φιλιά!

    Υ.Γ. Τα παραδείγματά σου είναι πετυχημένα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ αυτό τον σκοπό είχα: τον προβληματισμό!
      Εύχομαι να πέτυχα! :)))
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρααα από το παγωμένο Άμστερνταμ! Πολλά φιλάκια! :* :* :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μόνο που με θυμήθηκες με κάνεις χαρούμενη!
      Καλά να περάσετε ομορφιά!
      Φιλιά και στους δύο ! ;-)

      Διαγραφή
  5. Aριστέα μου Καλημέρα
    Μια και βρέθηκα εδώ και μάλιστα σε ένα θέμα που έχω κάνει σχεδόν διατριβή , Αυτοπεποίθηση - Αυτοεκτίμηση, έχω να πω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των δυο, μάλιστα είναι απόλυτα συνυφασμένα το ένα με το άλλο μια και είναι αδύνατο να έχεις αυτοεκτίμηση δίχως να έχεις και αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές σου σαν άνθρωπος. Ακόμα καλύτερα είναι , όσο πιο κοντά είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, για τις ικανότητές μας, με την εικόνα που έχει ο περίγυρός μας για εμάς τόσο μεγαλύτερη η αυτοεκτίμησή μας και τόσο πάλι μεγαλύτερη η αυτοπεποίθηση πως είμαστε αρκούντως ικανοί.
    Η ζωή μας είναι επιλογή μας και το πότε είναι η σωστή ώρα για να θα αρχίσουμε να της προσφέρουμε αυτά που δεν προσπαθήσαμε, αυτά που δεν φροντίσαμε, αυτά που της στερήσαμε, είναι προσωπική επιλογή και θα μας την υποδείξει ο ίδιος μας ο εαυτός και οι αντοχές του.
    Ας μην έχουμε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες, ας μην στεκόμαστε μόνο στα αρνητικά που συναντάμε, ας μην πέφτουμε σε παγίδες σύγκρισης με το τι κατάφεραν οι άλλοι, ας μην στεκόμαστε απαθείς σε ότι περνά δίπλα μας και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους με μικρά ή μεγάλα βήματα.
    Να μην νοιώθουμε ΕΝΟΧΕΣ για τα λάθη μας, να μη ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τις αποτυχίες μας, να δίνουμε ΣΗΜΑΣΙΑ στα θετικά του εαυτού μας, να ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ τις επιτυχίες μας, να ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ την ζωή μας και τα όνειρά μας.
    Η ζωή τελειώνει με τον θάνατο κι όχι να την τελειώνουμε εμείς με την παθητικότητά μας.
    Ακόμα και το λίγο που θα κάνουμε είναι παραπάνω από το τίποτα.
    Συγνώμη για την ανάπτυξη του σχολίου αλλά κάτι τέτοιο δεν γινόταν να το ξεπετάξω σε δυο γραμμές!
    Τα φιλιά μου Αριστέα μου
    Να είσαι καλά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λεβίνα μου, πολλοί από μας έχουμε ήδη μαθητεύσει στο μάθημα αυτό. Ειδικά να έχουμε και κάποια ηλικία! Αν δεν το έχουμε κάνει κακό του κεφαλιού μας. Ασχολήθηκα με το θέμα αφενός γιατί έχω και αναγνωστικό κοινό νεαρής ηλικίας, αφετέρου γιατί τελευταία είδα πολύ να παίζουν οι παραινέσεις που παρέθεσα στην αρχή (και στο τέλος) της δημοσίευσής μου. Κι οι αναρωτήσεις μου με οδήγησαν ναι μεν να καταγράψω σκέψεις μου όπου όμως "πίσω μου υπάρχει η θεωρία κι όπου χρειάστηκε εκεί ανέτρεξα!

      Έτσι μπορεί εσύ να επιμένεις ότι αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση δεν έχουν διαφορά αλλά θα μπορούσα να σου μεταφέρω αποσπάσματα από τα επιστημονικά μου τα βιβλία ή παραδείγματα από την προσωπική μου ιστορία για να σε πείσω.

      Το θέμα δεν είναι να σε πείσω...Ούτε εάν και κατά πόσο μοιάζουν ή διαφέρουν.
      Το θέμα είναι να προβληματιζόμαστε, να μην μένουμε στα παιδικά μας τραύματα αλλά να τα δουλεύουμε είτε με βοήθεια, είτε από μόνοι μας. Βήμα βήμα!
      Καλά να περνάς!
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως πρέπει να αφήνουμε τις πληγές πίσω μας, να μη γίνονται τροχοπέδη για την ζωή μας... ειδικά όταν ο χρόνος έχει περάσει κι εμείς παραμένουμε και δεν τις αφήνουμε να κλείσουν.
      Όλοι λίγο πολύ κουβαλάμε μια ιστορία και δυο μη σου πω που μας γονάτισε, μας στιγμάτισε... αλλά αρνούμαι πλέον να παραμένω στα ίδια και ναι βρήκα την δύναμη (ήταν και αρκετά εύκολο τελικά) να πετάξω τα περιττά από την ζωή μου και να κρατήσω την ουσία.
      Θα το ευχόμουν κάποια στιγμή να το κάνουν όλοι αυτό , με βοήθεια ή όχι όμως σίγουρα είναι η ανάσα που χρειάζεται η ζωή μας για να είναι ζωή κι όχι κάτι ΄΄σαν ζωή΄΄.
      Καλό βράδυ Αριστέα μου
      φιλιά κι από μένα :-)

      Διαγραφή
    3. Μακάρι Λεβίνα μου! Μακάρι.
      Και λιγότερη ζημιά έτσι στα παιδιά μας!
      Φιλιά πολλά !
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  6. Αριστέα και αλλό τόσο να έγραφες σήμερα για το θέμα αυτό θα τα παράταγα όλα και θα αφιέρωνα χρόνο για διαβάσω αυτή την ανάρτηση.Τεράστιο το θέμα όπως όλοι μας καταλάβαμε!
    Θα σταθώ λίγο στο κομμάτι της αυτοεκτίμησης και θα πω πως τελικά χωρίς να είμαι ειδικός απλά μιλάω βιωματικά ότι οι συνέπειες στη ζωή των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι πολλές φορές καταστροφικές.Λες και βρίσκονται σε έναν μονόδρομο χωρίς επιστροφή.Δεν ξέρω αν ποτέ αυτή η αίσθηση που έχουν για τον ευατό τους αλλάζει,πόσα χρόνια ψυχοθεραπείας χρειάζονται για να καταλάβουν ότι δεν είναι η πραγμάτικό αυτό που βλέπουν στον ευαυτό τους αλλά μια λάθος αίσθηση που έχουν? Καταλαβαίνω πως το θέμα θες να το πιάσεις εν τη γεννέση,από την παιδική ηλικία γιατί εκεί υπάρχουν απαντήσεις πολλές.Όπως και να έχει ανοίξες ίσως το πιο σπουδαίο θέμα για τον άνθρωπο και τη πορεία του στη ζωή!
    σε φιλώ γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ πολύ!Έβαλες κι εσύ ένα λιθαράκι σε όλο τον προβληματισμό. Τα παιδικά τραύματα σημαδεύουν τις ψυχές και τις ζωές πολλών ανθρώπων κι είναι πολύ δύσκολο στη συνέχεια να αποκατασταθούν. Για αυτό θα προσθέσω τόσες σχέσεις αποτυγχάνουν...τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι...που το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν μοτίβα (που πόνεσαν κιόλας) στα δικά τους παιδιά.
      Εύχομαι να αρχίσουν να σπάζουν οι φαύλοι κύκλοι κάποτε...
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  7. "...υπάρχει η στιγμή που η απελπισία είναι τόσο πραγματική που γίνεται το κλικ. Κι αποφασίζεις να αλλάξεις..."

    Πόσο πραγματικό και εύστοχο. Έχω κουραστεί να ακούω να "προσπαθούν" χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια και να "θέλουν" χωρίς πάθος κι επιμονή.
    Υπέροχο θέμα, με έχεις βάλει κι εμένα σε σκέψεις...
    Μου άρεσε πάρα πολύ και η παρομοίωση με τα μωρά!

    Σ'ευχαριστούμε :***
    Καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου παρακαλώ! Χαίρομαι να βλέπω νιάτα να προβληματίζονται. Να σκέφτονται και να δουλεύουν πάνω σε ισορροπίες και τραύματα. Ξέρω πως πια γνωρίσεις από απελπισία...Τα λόγια μου μίλησαν μέσα σου γιατί είδες κάποια πράγματα που ήδη έζησες!
      Σε φιλώ γλυκά ...

      Έχω δει πολλά από τα δικά σου τα baby steps! :))))

      Διαγραφή
  8. Παρά το γεγονός οτι δυσκολεύομαι να αφήσω σχόλιο , θα το κάνω γιατί το σημερινό σου θέμα είναι τεράστιο και αφορά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.
    Αν ξεκινήσουμε από την παιδική ηλικία πολλοί γονείς αγαπούν , αλλά ούτε επιβραβεύουν , ούτε ενθαρρύνουν τα παιδιά τους.Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.Πως μπορεί το παιδί και αργότερα ο έφηβος και ο ενήλικας να αγαπήσει τον εαυτό του , όταν νοιώθει οτι οι πράξεις των γονιών δείχνουν το αντίθετο;
    Για αυτά τα παιδιά Αριστέα μου είναι δύσκολο και πολλές φορές ακατόρθωτο , να αγαπήσουν τον εαυτό τους.
    Ομως υπάρχει και η θετική πλευρά , όταν το παιδί - έφηβος ενθαρρύνεται από δασκάλους για την άριστη απόδοσή του και τον χαρακτήρα του , τότε υπάρχει το νόημα της μεγάλης προσπάθειας.
    Ενα τέτοιο παιδί λοιπόν αγωνίστηκε, συμβουλεύτηκε, κατάκτησε την αγάπη για τον εαυτό του , με αγώνα , ανασφάλειες και πισωγυρίσματα.
    Το αποτέλεσμα σπουδαίο , γιατί μόνο του κατάφερε να αποκτήσει την έλλειψη αυτοπεποίθησης , την αγάπη και τον σεβασμό στον εαυτό του και να ζει με τη χαρά της ζωής , να αντιμετωπίζει χωρίς πανικό πλέον τις δυσκολίες της καθημερινότητας.Και πόσο σωστά το έθεσες Αριστέα μου , η απελπισία στον έσχατο βαθμό , είναι πολλές φορές το εφαλτήριο βήμα για το νέο ξεκίνημα.
    Για να αφήσω αυτό το σχόλιο πήγα στην πλατεία που έχει σήμα.
    Σπουδαία η ανάρτησή σου , μεγάλη η αγάπη σου για τον άνθρωπο και εγώ σ΄ευχαριστώ απέραντα.
    Σε φιλώ με φιλιά από την δροσιά των τρεχούμενων νερών της πλατείας μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου. Το γεγονός ότι ξεσπιτώθηκες ψάχνοντας να βρεις σήμα και να είσαι εδώ με τιμάει αφάνταστα!
      Πολύ σωστά παρατήρησε μια ξεχωριστή περίπτωση: του αποθαρρυμένου από την οικογένεια ατόμου που όμως βρίσκει μόνο του το δρόμο να αποκτήσει κι αυτοπεποίθηση (παρά την αποθάρρυνση που δέχτηκε στο ξεκίνημα της ζωής του) κι αργότερα κι αυτοεκτίμηση...γιατί για φαντάσου καμάρι όταν ξέρεις πως πάλεψες με τα θηρία μόνος σου και τα κατάφερες!


      Η απελπισία είναι κατάσταση κλειδί: ή που σε ρίχνει στα τάρταρα ή που σε πετάει στα ουράνια!

      Το θέμα θα του δουλέψω σιγά σιγά για τα βότσαλα!
      Χρόνο να βρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη!
      Σε φιλώ γλυκά!
      Καλά να περνάς στο χωριό! :)))

      Διαγραφή
  9. Καλή σου μέρα!
    Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα. Εγώ θα σταθώ στα baby steps, όπου μάλλον κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας. Ζούμε στην κοινωνία της πληροφορίας και μπορούμε να λάβουμε πολλές πληροφορίες για να αντιμετωπίσουμε το καθετί που μας απασχολεί. Ζούμε ωστόσο και στην κοινωνία της έλλειψης χρόνου και του άγχους. Συνήθως λοιπόν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τις τακτικές που μαθαίνουμε όλες μαζί, κάτι που φυσικά, δεν γίνεται. Εφόσον βλέπουμε πως δεν προκύπτει το επιθυμητό αποτέλεσμα όσο γρήγορα θέλουμε, απογοητευόμαστε και τα παρατάμε. Άλλωστε, η πράξη είναι πάντοτε δυσκολότερη από τη θεωρία...
    Κάνοντας μικρά, αλλά σταθερά βήματα, είναι πολύ πιο εύκολο να πετύχουμε τους στόχους μας. Έναν τη φορά και σιγά-σιγά όλους.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πολύ καλά κάνεις Έλλη μου και μένεις σε αυτά τα μωρουδίστικα βηματάκια . Για μένα είναι η καλύτερη θεραπεία-συμβουλή-πρακτική σε ό,τι κι αν καταπιανόμαστε στη ζωή!

      Καλύτερα δεν θα μπορούσες να τα έχεις αναλύσει!
      Φιλιά πολλά πολλά!
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  10. Προβληματίσου!...
    Αυτή είναι η ουσία, να μπαίνουμε στον κόπο και την διαδικασία ότι ζούμε, βλέπουμε και ακούμε να το επεξεργαζόμαστε και μας χρησιμεύσει σε κάτι ...
    Άνοιξες μεγάλο θέμα για πολύ κόσμο γιατί τελικά είναι πολλοί εκείνοι που αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες ακριβώς γιατί όλα ξεκινούν από την οικογένεια.
    Για όλους μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι η οικογένεια μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα και το ευαίσθητο μας σημείο για αυτό και μας επηρεάζει τόσο πολύ σε ολόκληρη την ζωή μας.
    Το βασικό είναι πόσο μπορούμε να δουλέψουμε πραγματικά εμείς με τον εαυτό μας και τους άλλους και να μετατρέψουμε τα δύσκολα σε μαθήματα και σκαλοπάτια για υψηλότερα ψυχικά και ψυχολογικά επίπεδα...
    Πολλά φιλιά Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, όλοι μας λίγο έως πολλοί αντιμετωπίσαμε ή αντιμετωπίζουμε ακόμα τέτοιες δυσκολίες...τραύματα που δεν έκλεισαν ποτέ κι εμφανίζονται...όπως πονάει ένα τραύμα με την αλλαγή του καιρού.... Εκτός βέβαια των ελάχιστων που μεγάλωσαν μέσα σε ιδεατές οικογένειες με απέραντη αγάπη, σεβασμό σε σε ανάγκες και επιθυμίες, παιδεία κλπ κλπ κλπ!
      Τα τραύματα υπάρχουν. Γίνονται.... Από κει και πέρα έγκειται σε μας αν θα τα πιπιλίζουμε σαν καραμέλες ή θα κάνουμε κάτι με αυτά!

      Εκεί εξάλλου ήθελα να καταλήξω: όλα εξαρτώνται από τη δική μας στάση και διάθεση απέναντι στην ουσία στο μέλλον μας!
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Baby steps! Να 'ξερες πόσο πολύ με έχει βοηθήσει στο παρελθόν, αυτή η ιδέα του μωρού που στραταρίζει! Σε εποχή βαθιάς κατάθλιψης, κι ενώ οι απαιτήσεις της τότε ζωής μου επέβαλαν πλήρη δραστηριότητα, πολλές φορές ακόμα και σε 36ωρη βάση, ήταν αυτή η σωτήρια συμβουλή του baby step, που με έκανε να βρω το κουράγιο να ανοίξω το πρωί την πόρτα και να κάνω το ένα βήμα μετά το άλλο.
    Λίγο κάθε φορά. Σαν βηματάκι μωρού. Η πιο σωστή οδηγία που μου έδωσαν ποτέ, για να φθάσω οπουδήποτε!
    Υπέροχα "καυτό" το θέμα σου. Κάνει καλό σε όλους μας, να ασχοληθούμε μαζί του.
    Σε φιλώ
    Άννα Πάρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμένα να δεις Αννούλα μου! Για την ακρίβεια τα λατρεύω αυτά τα αβέβαια βήματα που όμως διακρίνονται από τόσο πείσμα ...και στο τέλος επιβραβεύονται με το καλύτερο τρόπο! Αποδεδειγμένα!
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ! Η παρουσία σου σημαίνει πολλά για μένα!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  12. Θέλω να διαβάσω, ξανά και ξανά αυτό το γραπτό σου.
    Πολύ σημαντική η συμβολή σου. Και φαίνεται ότι μιλάς εκ πείρας... καθώς φαίνεσαι να σφύζεις κυριολεκτικά από αυτοπεποίθηση. Είναι ένα σημαντικό βήμα για να βρίσκεται κανείς κοντά στα όνειρα και τις προσδοκίες του.
    Σε φιλώ Αριστέα μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο με τιμούν τα λόγια σου Μάρω μου!
      Σε ευχαριστώ από καρδιάς!
      Δεν ξέρω αν όντως σφύζω από αυτοπεποίθηση. Ξέρω πως δεν φοβάμαι να δοκιμάζομαι. Δεν το βάζω στα πόδια.
      Και δεν ήταν πάντα ρόδινα όλα στη ζωή μου.....
      Αλλά μωρουδίστικα κι εγώ ....περπάτησα ...πολύ! Κι ακόμα έχω δρόμο πολύ!
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Να τα βρούμε με τον εαυτό μας;
    Δύσκολα μας βάζεις.
    Ο Βρετανός φιλόσοφος B. Russell είχε πει: “Το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου είναι ότι οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι έξυπνοι γεμάτοι αμφιβολίες”.
    Έχω λοιπόν πολλές αμφιβολίες για μένα :))

    (Είπα να το ελαφρύνω λίγο. Ξέρεις ότι συμφωνώ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω πως συμφωνείς και χάιρομαι που το ελάφρυνες!
      Έκανες ...τη διαφορά!
      Περιμένω τώρα να σοβαρευτείς σε ...γελιοθεραπεία μου! αχχαχα!
      Να'σαι καλά!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  14. Η αυτοεκτίμηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!
    Μπορείς να το ερμηνεύσεις;... Με ενδιαφέρει!
    Σε φιλώ γλυκά! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ το ήξερα για την εκδίκηση!
      Εδώ θέλει ανάλυση από σένα!
      Που φαντάζομαι ότι θα μου την κάνεις προσεχώς στο ραντεβού μας ε;
      Θα περιμένω με ανυπομονησία!
      Φιλιά τρελοκομείο μου!

      Διαγραφή
  15. Το ζουμί βρίσκεται στο τέλος.
    Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως μέσα μας κρύβουμε όλες ις απαντήσεις.
    Τα βιβλία είναι υποβοηθητικά.
    Ομοίως και οι συμβουλάτορες κι οι επιστήμονες.

    Ο πατέρας της ψυχανάλυσης (όχι ο Φρόϋντ, αλλά ο Σωκράτης) μας κάλεσε να "ξεγεννήσουμε" από μέσα μας τη θαμμένη αλήθεια.
    Η αρετή είναι γνώση.
    Και η γνώση ανάμνηση.
    Ας σκάψουμε μέσα μας και θα βρούμε τις απαντήσεις.
    Αλλά θέλει κόπο.
    Και πολύ, μα πάρα πολύ, κοίταγμα στον καθρέφτη.
    Κατάματα, ακόμη κι αν σπάσει.

    Δεν είναι γρουσουζιά ο σπασμένος καθρέφτης.
    Επανεκκίνηση είναι.
    Επανεκκίνηση για το δρόμο προς τη χαμένη αυτοεκτίμηση.

    "Στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή και δε χωρούν εκεί μυστικά" έγραφε ο Σιδηρόπουλος.
    Στα σκοτεινά δωμάτια βρίσκονται οι λύσεις στα αδιέξοδα.
    Εκεί που δεν υπάρχουν πια μυστικά και ντροπές.
    Το βράδυ που ξαπλώνουμε ανάσκελα με ανοιχτά τα μάτια και κάνουμε τον απολογισμό της μέρας.
    Ή και της ζωής μας...


    ΥΓ.: Αριστέα, είσαι ψυχολόγος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξεκινώντας από την τελευταία σου ερώτηση να σου πω ότι έχω σπουδάσει Κοινωνική εργασία. Έχω ειδικευτεί στις μαθησιακές δυσκολίες κι ασχολήθηκα για χρόνια με τα παιδιά. Η παιδαγωγική στην ουσία είναι η βάση μου κι εκεί στηρίζομαι ως θεωρία.
      Χαίρομαι που σαν πατέρα της ψυχανάλυσης ανέφερες το Σωκράτη...
      Μέσα μας είναι οι απαντήσεις ...
      Κι ο Φρόυντ στη ψυχαναλυτική του διαδικασία που στηρίχτηκε εξάλλου. Στη μαιευτική του Σωκράτη....
      Το θέμα είναι να έρθουν στο φως πληγές και παλιές ιστορίες, με δυναμισμό και υπομονή να τα επεξεργστούμε προκειμένου να φτάσουμε στην αυτο-ίαση! Αλλά πόσους γνωρίζεις που κάθονται να κάνουν όλη αυτή τη σημαντικότατη διεργασία;
      Λάθος μαθήματα διδασκόμαστε στα σχολειά μας....

      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! Σημαντικότατα τα λόγια σου! Πρόσθεσαν πολλά στους δικούς μου προβληματισμούς!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  16. Μεγάλό θέμα, μεγάλη ανάρτηση, πολλά τα σχόλια, δεν θα σε κουράσω. Ενα γειά πέρασα ν'αφήσω κι επιστρέφω στην αρχή σου...
    "Αυτογνωσία"
    Κάποιος είχε πεί ότι ο άνθρωπος ταξιδεύει για να γνωρίσει τον κόσμο όλο, να δεί τους ωκεανούς, τα ποτάμια, τα ψηλά βουνά και τα κύμματα της θάλασσας, τ'αστέρια και την λάμψη τους προσπερνώντας εύκολα τον εαυτό του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τον ! Και ο χαιρετισμός καλοδεχούμενος χαρά μου!
      Ελπίζω να πέρασες καλά.... :)))

      Και για να έρθω στο σχόλιο σου , είναι πιο εύκολα τα ταξίδια στη φύση! Πιο ανώδυνα!
      Αποφεύγεις έτσι τα σκοτάδια και τος αράχνες που θα συναντήσεις προχωρώντας στα έγκατα της ψυχής σου....
      Καλό σου βράδυ!
      Καλή συνέχεια στις διακοπές σου! :)))

      Διαγραφή
  17. Όποιος δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτα και κανέναν..κι όποιος δε σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να σεβαστεί κανέναν...
    Αυτά τα άτομα είναι που προκαλούν γύρω τους μικρές ή μεγάλες καταστροφές....και όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία, αλλά και την ανικανότητά τους να την ξεπεράσουν...
    Τα βιβλία αυτοβοήθειας δεν τα εμπιστεύομαι καθόλου..αν είναι να διαβάσει κάποιος ας διαβάσει λογοτεχνία, ποίηση... εκεί θα συναντήσει κάπου τον εαυτό του, ακόμα και τα λάθη του, θα καταλάβει πολλά χωρίς υποδείξεις, χωρίς να του αναλύονται τα προφανή και να δίνονται λύσεις κονσέρβα...όταν βλέπω άνθρωπο να στρέφεται σε τέτοια βιβλία τον θεωρώ απελπισμένο και ίσως λίγο αφελή..
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχα! Ανάλογα τη χρήση τους Μαρία μου!
      Αν ήταν εδώ το κανελλάκη θα σου έλεγε για τον Πιντέρη. Μπορεί να τον διαβάσεις (τυχαία τον αναφέρω, επειδή κι οι δυο έχουμε εντρυφήσει σε αυτόν) και ενώ θα σου αρέσει (λέμε τώρα) τίποτα να μην εφαρμόσεις και μπορεί να πραγματικά να σταθείς , να προβληματιστείς και να αποτελέσει αφετηρία για εσωτερικό ψάξιμο.

      Για μένα κανείς δεν απελπισμένος από το τι διαβάζει... Σημασία έχει ΠΩΣ διαβάζει και τι περιμένει από αυτό!

      Το ίδιο ισχύει και για τη λογοτεχνία.
      Έχω παραδείγματα γνωστών μου που γυρίζουν με ένα βιβλίο λογοτεχνίας στο χέρι (ακόμα και σε εκδρομή με φίλους). Αλλά όταν πρόκειται για σοβαρή συζήτηση ...άποψη προσωπική μηδέν!

      Βλέπεις δεν θεοποιώ το διάβασμα γενικώς. Η χρησιμότητα του καταδεικνύεται εκ του αποτελέσματος....
      Υπάρχουν πολλοί που δεν διαβάζουν κι όμως είναι βαθιά μορφωμένοι!
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Μάλλον αυτοί τα βιβλία τα έχουν για αξεσουάρ...χαχα!
      Τέλος πάντων επειδή λίγο πολύ οι απόψεις μας για πολλά θέματα, διαμορφώνονται από το ευρύτερο περιβάλλον μας,αλλά κι από τις εμπειρίες μας...έχω δει πολλούς που ψάχνουν στα βιβλία, αλλά ξεχνάνε να ψάξουν μέσα τους...ξεχνάνε ακόμα και να κοιτάξουν γύρω τους...διαβάζουν, αλλά τους είναι άγνωστα και τα συναισθήματα και όλα..πώς να καταλάβουν?
      Πάνω κάτω δε διαφωνούμε...θα μείνω σε όσα συμφωνούμε, γιατί κάνει πολλή ζέστη για πολλές αναλύσεις..χαχα!

      Διαγραφή
    3. Ναι, το ίδιο υποστηρίζουμε με λίγα λόγια!
      Καταλαβαίνω που αναφέρεσαι! Μεγάλη μερίδα διαβάζει τέτοια βιβλία περιμένοντας από εκεί τη λύση των προβλημάτων τους!
      αχαχα! Εγώ έχω τον κλιματισμό εδώ κι είμαι καλά!
      Και ναι απαντώ στις 1,30 γιατί τώρα τελείωσα την αυριανή μου ανάρτηση!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  18. Εγω παλι ,ειμαι ετοιμη
    να πατησω το κοκκινο κουμπι.
    Απλα πειτε μου ποτε ,
    γιατι προφανως δεν εχω ορια
    σ'εναν πλανητη γεματο εγωισμο.
    Μη λεμε τα ιδια.
    Ας κυοφορησουμε παλι ολοι...
    αντρες και γυναικες
    μηπως διορθωσουμε τα αδιορθωτα
    απ΄την αρχη ξανα.

    Καλησπερα,πριγκιπισσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε έναν πλανήτη γεμάτο εγωισμό!
      Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο! Τα λέει όλα!
      Φιλιά ομορφιά μου!

      ΥΓ: Πόσο ταίριαζαν τελικά οι σημερινές μας αναρτήσεις!

      Διαγραφή
  19. Θες να διαβάσεις αυτό;; Το βρήκα μόλις τώρα.
    Φοβερή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση το άτομο!
    http://www.iefimerida.gr/news/117643/%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82-%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%84-%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%89%CF%82-%CE%AD%CF%86%CE%B7%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BD%CF%8D%CE%BA%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό!
      Βέβαια πάντα πιστεύω στην αλλαγή και στη μεταστροφή και στην συγχώρεση.
      Τώρα για την αυτοεκτίμησή του τι να πω; Μια σχιζοφρένεια θεραπεύεται σε έξι χρόνια; Σε χωράφια ψυχιατρικής δεν με παίρνει να ανακατεύομαι!

      ΥΓ: Εγώ δεν θα άντεχα από τις τύψεις!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  20. Απ' όλα αυτά (τα υπέροχα) που έκατσες κι έγραψες, κρατάω τις προσωπικές μου σημειώσεις. Έτσι κάνω με όλα τα βιβλία που διαβάζω. Μπορεί να έχουν μόνο ακαδημαϊκή αξία και να μην είναι εφαρμόσιμα αυτά που γράφουν, αλλά προσωπικά, με έφεραν λίγο πιο κοντά στην αυτογνωσία.

    Φιλιά πολλά γλυκιά Αριστέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο μοιάζουμε σε αυτό! Κι εγώ πάντα κρατάω σημειώσεις. Τα αγαπημένα μου είναι χιλιοσημαδεμένα ! Ακόμα και λογοτεχνικά κάποιες φορές.
      Η αυτογνωσία δεν είναι ο τελικός σκοπός εξάλλου!
      Φιλιά πολλά Μαρία μου! :)))

      Διαγραφή
  21. Μεγαλώνουμε, μαθαίνοντας να αγαπάμε τους άλλους κι όχι τον Εαυτό μας.Τι κρίμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πώς είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε τους άλλους;
      Πόσο εύκολα συγχέεται κι η φροντίδα του εαυτού μας με τον εγωισμό!
      Καλημέρα Μπεν μου!
      Καλά να περνάς!

      Διαγραφή
  22. Τέτοια ώρα που βρήκα κι εγώ να σε διαβάσω τι να πω; Με κάλυψαν οι προλαλησαντες! Στο παρελθόν διάβαζα κι εγώ σχετικά βιβλία, τώρα διαβάζω κυρίως για το παιδί, αλλά την αμαρτία μου θα την πω: δεν τα καταφέρνω πάντα να τα εφαρμόσω. Ξέρω όμως να του δίνω αγάπη κι αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο για την αυτοεκτίμηση του.
    Συγχαρητήρια για την ανάρτηση και καλό ξημέρωμα πια.

    Σοφία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Σοφία.
      Η μελέτη παιδαγωγικών βιβλίων μπορεί να προσφέρει πολύ κατανόηση στους γονείς για την ανάπτυξη του παιδιού και τη συμπεριφορά του αλλά χωρίς αγάπη και παιδεία του ίδιου του γονέα , η μελέτη δεν προσφέρει και πολλά!
      Άρα κατά τη γνώμη μου προσφέρεις το πιο σημαντικό!
      Λάθη όλοι κάνουμε!
      Οι ενοχές δεν βοηθούν. Η διάθεση του να κάνω ένα λιγότερο κάθε φορά είναι πιο σηματικό νομίζω!
      Τα φιλιά μου!
      Keep walking!

      Διαγραφή
  23. Ηρθα να δώ τι εγραψες σήμερα και επειδή ειναι αργα.. δεν θελω να το διαβάσω επιδερμικα γι αυτό θα ξαναπεράσω Αριστεα μου αυριο με την ησυχία μου το θεμα θέλει διαβασμα.!!!! φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όποτε θες Ρούλα μου, ό,τι θες...εδώ!
      Τα φιλιά μου!
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
    2. Δες την ώρα που ήρθα να σε διαβασω..αλλά δεν θα το αφηνα να περάσει ετσι ελαφρα την καρδία αυτό το κειμενο.. για να φτάσεις να έχεις αυτογνωσία Αριστεα μου.. και να αγαπας τον εαυτό σου.. θελει πολύ μελέτη..και δεν εννοώ διάβασμα.. οπως το λες εσωτερική...μελετη.. και αν δεν έχεις κανέναν να στο διδάξει τότε το ψάχνεις μόνος σου είναι αρκετά δύσκολο αλλά αν τα καταφέρεις νιώθεις πολύ΄καλά με τον εαυτό σου..και βέβαια οτι αρχές δώσεις στα παιδιά σου θα δώσουν και εκείνα στα δικά τους...εχω απτά παραδείγματα.. σε φιλώ.. αλλα δεν σε προλαβενω.. χι.χιχ.

      Διαγραφή
  24. Καλά που με ειδοποίεισες πως το ανέβασες, γιατί πνίγομαι αυτές τις μέρες κι έτσι μπήκα μόνο για να σε διαβάσω!
    Κι αποζημιώθηκα! Είναι ακριβώς όπως πολύ απλά και κατανοητά από όλους τα αναφέρεις. Και πραγματικά χρειάζεται δυστυχώς οι άνθρωποι να αγγίξουν τον πάτο, όπου δεν έχει παραπέρα, για να δουν πως πρέπει να αλλάξουν μέσα τους αν θέλουν να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους. Συνήθως πρόκειται για δυσάρεστη εμπειρία αυτή η αναζήτηση. στην αρχή. Γιατί μετά γίνεται τρόπος ζωής. Και ναι, αν με ρωτάτε, ο ειδικός χρειάζεται για να δείξει τα βήματα έτσι ώστε αργότερα να μπορούμε εμείς οι λιδιοι να ψυχαναλύουμε τους εαυτούς μας, κάτι που κάνει πάντα πιο εύκολη την αναζήτηση των λύσεων στα προβλήματα και που όμως πάντα μα πάντα οδηγεί στο πολυπόθητο : ΝΑ ΑΓΑΠΆΜΕ ΤΟΥς ΕΑΥΤΟΎς ΜΑς (έτσι ώστε να αγαπάμε σωστά τους άλλους)...
    Ο σεβασμός και η αγάπη. Αυτά είναι τα βασικά μαθήματα που ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟ να δίνουμε στα παιδιά μας. Αυτά και η πίστη στον εαυτός τους.

    Φιλιά! Να γράφεις συχνά τέτοια άρθρα, να μαθαίνουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Εύα μου!
      Σε ευχαριστώ που παρά τα τρεξίματά σου βρήκες χρόνο και πέρασες!
      Φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου στο θέμα του ειδικού. Ίσως δεν το έκανα έντονα στην ανάρτηση γιατί τείνουν πολλοί να επιμένουν στο μια χαρά μπορώ και μόνος μου, οι φίλοι μου με βοηθούν καλύτερα και άλλα πολλά τέτοια.
      Και ναι τα πιο σημαντικά μαθήματα αυτά ακριβώς είναι: σεβασμός κι αγάπη!
      Χάρηκα που μοιράστηκες και τη δική σου άποψη! Πολύ σημαντικό για μένα!
      Τα φιλιά μου!

      (Δεν θέλω να μπαίνω σε χωράφια ψυχολόγων. Τα προσεγγίζω ως κοινωνική λειτουργός. Αν ξεκαθαρίσουμε ότι δεν γράφω επιστημονικά κι ότι ούτε το παίζω ειδήμονας όποτε μαζεύω υλικό θα επανέρχομαι!
      Τα παιδαγωγικά δε θέματα θα βγαίνουν στα Βότσαλα!)

      Διαγραφή
  25. Πέρασα χθες να σε διαβάσω, όμως δεν είχα πολύ χρόνο, τι πρωτότυπο, έτσι ήρθα σήμερα πάλι, διότι έθεσες ένα πολύ σοβαρό θέμα που προβληματίζει όλους μας. Συμφωνώ μαζί σου Αριστέα, τα έβαλες σε σωστή βάση, με την ανάλυση που τους πρέπει. Πιστεύω πως όλα αρχίζουν από την παιδική μας ηλικία: ενθάρρυνση - αποδοχή: Πολλοί γονείς αγαπούν με "λάθος τρόπο", ίσως επηρεασμένοι μέσ' από δικά τους βιώματα. Αργότερα έπονται: αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση: Όλα όμως, όπως λες κι εσύ, θέλουν ΔΟΥΛΕΙΑ! Θέλουν εσωτερική αναζήτηση και γνώση του εαυτού μας. Εμπειρικά μιλάω βέβαια. Καλημέρα και Φιλιά πολλά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμβαίνει και σε μένα μεγάλες δημοσιεύσεις να περνώ με διαλείμματα να τις διαβάζω. Ειδικά στη δουλειά που με κόβουν συχνά πυκνά (εξάλλου προέχει η δουλειά) κατεβάζω παραθυράκι και μετά φτου και πάλι από την αρχή!
      Χαίρομαι που συμφωνούμε!
      Τα έγραψα όσο πιο απλά μπορούσα. Ας κρατήσουν άλλοι το επιστημονικό τους ύφος που δεν γίνεται κατανοητό σε κανέναν!
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  26. Όταν δεν υπάρχουν ή χαθούν αυτά τα δυο -κατά την ταπεινή μου άποψη- καταντούν στην κυριολεξία δυο πολύ κακές συνήθειες που πρέπει να αποβάλουμε από μέσα μας.
    Πριν 20 χρόνια διάβασα το παράδειγμα που δίνει ο Κουέ σχετικά με τα αποτελέσματα της υποβολής στο ξεπέρασμα μιας κακής συνήθειας.
    Έψαξα και βρήκα το συγκεκριμένο βιβλίο και γράφω ακριβώς τα λόγια του :
    "Ας υποθέσουμε ότι ο εγκέφαλός μας είναι ένας πίνακας όπου έχουμε καρφώσει σημάδια. Τα σημάδια αυτά αντιπροσωπεύουν τις ιδέες, τις
    συνήθειες και τα ένστικτα που καθορίζουν τις πράξεις μας. Ας δεχτούμε τώρα πως σε κάθε άτομο υπάρχει μια κακή ιδέα, μια κακή συνήθεια, ένα κακό ένστικτο - με δυο λόγια, ένα κακό σημάδι στον πίνακα. Ας διαλέξουμε τώρα ένα άλλο που ν'άντιπροσωπεύει την καλή ιδέα, την καλή συνήθεια, το καλό ένστικτο. Το σημάδι αυτό ας το βάλουμε πάνω ακριβώς στη θέση του κακού σημαδιού, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Ας πιέσουμε με δύναμη, ας κάνουμε δηλ. μια υποβολή.
    Το νέο σημάδι θα προχωρήσει ένα χιλιοστόμετρο και το παλιό θα βγει άλλο τόσο. Σε κάθε χτύπημα, το νέο σημάδι θα παίρνει συνεχώς την θέση που χάνει το παλιό. Σε κάθε νέα υποβολή δηλ., το νέο σημάδι θα εισχωρεί πιο βαθιά εκτοπίζοντας το παλιό. Μετά από μερικά χτυπήματα το νέο θα έχει αντικαταστάσει ολοκληρωτικά το παλιό"...
    Όπως και να χει το κλικ γίνεται μόνο από εμάς για εμάς!!!
    Κι επειδή μετά την πρωινή μας φυσιοθεραπεία, το μαγείρεμα, τις συζητήσεις και τους τσακωμούς ( με τον νεαρό μου που δεν νιώθει ακόμα το ένα άκρο ) κατάφερα να βρω και το αντίστοιχο κομμάτι του βιβλίου, φεύγω χαρούμενη για την θάλασσα!!! )) Φιλάκια πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια χαρά είναι η ταπεινή σου άποψη Παρασκευούλα μου!
      Υπέροχο το απόσπασμα που μετέφερες!Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τον κόπο σου! Υπέροχο το παράδειγμα που δίνει ο Κουέ.
      Χαίρομαι που σε βερίσκω τόσο κεφάτη και ζωντανή!

      Φιλιά πολλά !
      Καλή συνέχεια στα θαλασσινά σου μπανάκια!

      Διαγραφή