Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Ιστορίες του Καφενέ #2 : Η Κλεψύδρα & το απόσταγμα της βδομάδας #7


Άνοιξε τη τζαμένια πόρτα και μια ζεστασιά τη "χτύπησε" στο πρόσωπο. Όχι,δεν πόνεσε. Είναι από κείνες τις θέρμες που σε κάνουν να νιώθεις ευλογία όταν τυλίγουν το κορμί σου. Ένα κορμί που είχε παγώσει τόση ώρα που περπατούσε στα στενοσόκακα της Πλάκας.
Είχε νυχτώσει νωρίς, τελευταίες μέρες του Οκτώβρη.

"Να θυμηθώ να αλλάξω την ώρα πριν πέσω απόψε" σκέφτηκε την ώρα που έμπαινε στον σχεδόν άδειο καφενέ. 
Τέτοια ώρα μόνο ένας γέροντας, σήμα κατατεθέν της"Κλεψύδρας, καθόταν στη γωνιά του, παίζοντας το κομπολόι του.
Ο γνώριμος ήχος του κεχριμπαριού που χτυπούσε ρυθμικά, συνόδεψε τα βήματα της ως μέσα.
Έψαξε με μια βιαστική ματιά, τη γωνιά της. Άδεια, σαν να την περίμενε.
Ο κυρ Θωμάς που την άκουσε βγήκε περιχαρής να τη συναντήσει...

-Κυρά Φαίδρα μου, σε χάσαμε. Καιρούς και ζαμάνια. Πού είχες εξαφανιστεί μάτια μου κι ανησυχήσαμε , ε;
-Είμαι εδώ τώρα κυρ-Θωμά μου και λαχταρώ να πιω τον μερακλίδικο καφέ σου!
-Έφτασεεεε!

Μετά από λίγη ώρα ένας καφές που άχνιζε, αγκαζέ σχεδόν με δύο σπιτικά μουστοκούλουρα, που ήξερε πόσο της άρεσαν πάντα, σερβιρίζονταν στο τραπέζι της..
-Κάθισε. Σε θέλω κάτι.
-Τι είναι κορίτσι μου; Όλα καλά στη ζωή σου; είπε συνοφρυώνοντας τα φρύδια, όπως σπάνια έκανε το χαρωπό πρόσωπο του καφετζή μας.
-Όλα καλά κυρ-Θωμά μου. Τι καλά δηλαδή; Πιο πάνω κι από τις προσδοκίες μου!
-Α τώρα είναι που θα με σκάσεις! Με το τσιγκέλι θα στα βγάλω μου φαίνεται...
-Θυμάσαι που ερχόμουν μήνες πριν κι έγραφα;
-Αν θυμάμαι λέει...κεφάλι δεν σήκωνες!
-Κυρ Θωμά μου, οι κόποι μου απέδωσαν. Έγιναν βιβλίο. Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες. Για αυτό σε θέλω.
-Ε τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω. Τα συγχαρητήρια μου κορίτσι μου ..αλλά εμένα τι να με κάνεις ; 
-Να, θέλω να ξέρω αν μπορώ να κάνω εδώ την παρουσίαση του βιβλίου μου. Να αναλάβεις τους καφέδες και τα κεράσματα. Και πόσο θα κοστίσει να κλείσω για μια βραδιά τον καφενέ σου. Υπάρχει λόγος που θέλω να γίνει εδώ!

Ο κυρ Θωμάς έμεινε στήλη άλατος για λίγα λεπτά. Δεν είχε γίνει ξανά κάτι τέτοιο στην Κλεψύδρα του. Για όλα όμως υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Ω και θα ήταν τιμή για τον καφενέ του, σκέφτηκε. Στέκι πολιτισμού, κάτω από την Ακρόπολη... όπως το είχε φανταστεί και το σχεδίαζε κάποτε ο μοναχογιός του. Σκουπίζοντας βιαστικά ένα δάκρυ που πήγε να ξεφύγει, πήρε αμέσως το γνώριμο χαμογελαστό ύφος του και είπε μιλώντας εμφανέστατα με τη ψυχή του..

-Και το ρωτάς κυρά Φαίδρα μου! Με όλη μου τη χαρά! Άκου εκεί πόσο θα στοιχίσει! Δώρο κορίτσι μου! Δώρο κι άκου... ό,τι θέλεις από μένα!  Σαν πατέρα σου θέλω να με νιώθεις. Είσαι δικό μας παιδί! Εννοώ εδώ του καφενέ. Ψυχή που έλειψε για καιρό! Αλλά να που γύρισε κι έφερε μαζί της τόσο καλά νέα! Υπερήφανος νιώθω κορίτσι μου! Μπράβο σου. Δεν ξέρω και τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις...Καλοτάξιδο; Ε; καλά τα πήγα;

-Μια χαρά γλυκέ μου κυρ-Θωμά. Κοίτα! Εδώ σου έχω το πρώτο αντίτυπο. Με αφιέρωση..

Ο κυρ-Θωμάς κοίταξε περίεργα το ολοκαίνουργιο καφετί βιβλίο, που απ'έξω έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα, Η Κλεψύδρα και στην αριστερή κάτω γωνιά είχε όντως μια κλεψύδρα ζωγραφισμένη.


Δυο βδομάδες μετά, στο πίσω μέρος του μαγαζιού άκουγε με βουρκωμένα από την υπερηφάνεια μάτια τη φωνή της να διηγείται και να εξηγεί στο κοινό που είχε κατακλύσει τον καφενέ του.

"Μια κλεψύδρα που μετρά το χρόνο μπορεί να γίνει αγχόνη που τυλίγεται όλο και πιο γρήγορα γύρω από το λαιμό σου. Κι όσο βλέπεις τους κόκκους της άμμου να λιγοστεύουν, τόσο το σκοινί σφίγγει όλο και περισσότερο, κλέβοντας σου ανάσες. Πολύτιμες ανάσες.
Όσο περισσότερο στήνεις τα μάτια σου στις ώρες που χάνονται, τόσο περισσότερο αγωνίζεσαι έπειτα απελπισμένα να τρέξεις, να προλάβεις. Αγκομαχάς κι αγωνιάς μαζί, σε ένα ανελέητο κυνηγητό με το χρόνο, τη ζωή, τον τερματισμό!

Κι όμως! Είναι απλό. Πολύ απλό κάποιες φορές. Τόσο απλό. Αρκεί να ηρεμήσεις και με ξεκάθαρο μυαλό να γυρίσεις τη κλεψύδρα ανάποδα!

Ναι φίλοι μου. Γυρίζοντας την ανάποδα αρχίζει εκ νέου το μέτρημα. Ε; Έτσι δεν είναι; Δίνοντας νέα έναρξη! Καινούργιες ανάσες. Πολλές ανάσες. Ανάσες που σώζουν ζωές. Ζωές που φαίνονταν να κρέμονται από μια κλωστή! Χρόνο να αλλάξεις, να αγωνιστείς, να κερδίσεις.Η Έλσα, η ηρωίδα μου, επιζεί, όχι γιατί δεν έχει το σθένος να φύγει, αλλά γιατί βρίσκει τη δύναμη να παλέψει τελικά. Και ο χρόνος που ανανεώνεται σου δίνει τόσες πολλές ευκαιρίες...
Βέβαια, εγώ θα συνιστούσα καλύτερα να πάρεις ένα σφυρί και να τη σπάσεις", είπε χαμογελώντας και όλη η αίθουσα σείστηκε από τα γέλια των συνδαιτυμόνων. 

"Καλύτερα να μην κρατάς χρόνο όταν έχεις να κάνεις με τη ζωή. Γιατί η Ζωή δεν εξαρτάται από το χρόνο που έχεις στη διάθεση σου αλλά από το χρόνο που δίνεις εσύ στη ... διαθεσιμότητά σου"!  είπε κι έκλεισε το μάτι στο σύντροφό της που καθόταν στην πρώτη σειρά του κοινού.
Είχαν κερδίσει τη ζωή! Και το κυριότερο είχαν πάρει όλα τα μαθήματα που χρειάζονταν για να ταξιδέψουν στο χρόνο. Μαζί!

@ριστέα


Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου κλείνοντας μια ιστορία 
που είχα ξεκινήσει εδώ.

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας είναι οι εξής:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time
Christina Andromeda, Καφεναί
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου
Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών
Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !
Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 
Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος
me (maria), Στον καφενέ του Χωριού
@ριστέα, Η κλεψύδρα

____________________________________________________


Θέλοντας να ευχαριστήσω όλους όσοι συμμετείχατε, αύριο 
θα ακολουθήσει κλήρωση κι ένας εκ των 25 (έως και αυτή τη στιγμή,
βγάζοντας έξω τον εαυτό μου φυσικά) 
θα κερδίσει κάτι από τα χεράκια μου.
Πάω να δημιουργήσω τώρα εγώ.....
Ες αύριον τα σπουδαία!

Καλή Κυριακή να έχετε !
Φιλιά 

@ριστέα

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Ιστορίες του Καφενέ #2. Ένας αλλιώτικος... καφές!


Ένας ξεχωριστός καφές λίγο πριν το νήμα...
Σερβίρει ο φίλος καπετάνιος και ποιητής, Δημήτρης Ασλάνογλου.
Τις φωτογραφίες τις πήρα από τη σελίδα του στο φέις

 Καφές Γλυκός, αλλά Σκέτος

Όταν ανοίγεις τα μάτια, στου πρωινού ξυπνήματος τη τέρψη και δεν ψάχνεις το ρολόι, τότε μόνο αισθάνεσαι, ότι δεν έχεις ξυπνήσει, αλλά συνεχίζεις να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι με ανοιχτά μάτια και σκέψη ανάλαφρη από κάθε έννοια και σκοτούρα.
Έτσι ένοιωσε στο πρώτο του ξύπνημα στο σπίτι, μετά από δώδεκα μήνες μπάρκο, όταν ανοίγοντας τα μάτια, είδε γύρω του, τους τοίχους του δωματίου του, με τις αγαπημένες φωτογραφίες κρεμασμένες, να γεμίζουν τη σκέψη με ευχάριστες αναμνήσεις.
Φωτογραφία: Για να ʼχεις παράθυρο στο κόσμο,
πρέπει νάχεις ξεκλείδωτη τη πόρτα της καρδιάς σου...
Δ.Λ.Α.
Είδε τη λάμψη της αυγής, από το σκαστό παντζούρι και ο νους του έπλασε αμέσως την εικόνα του τοπίου, που βρίσκεται απ' έξω. Με ανοιχτά τα μάτια άρχισε να ζητάει ν' ακούσει, ντύνοντας το όνειρο που ζούσε, τους ήχους, που πάντα νοσταλγούσε όσο έλειπε.
Άκουσε το κύμα να χτυπά στα βράχια κι όχι στα πλευρά του πλοίου, άκουσε τον αγέρα να σφυρίζει μέσ' απ' τις γρίλιες κι όχι από τα ξάρτια του άλμπουρου και τα προστατευτικά της βαρδιόλας του πλοίου. Αυτά ακούει, όποιος τα θεμέλια του σπιτιού του βρέχονται από τη θάλασσα. Τι άλλο από όνειρο μπορεί νά'ναι αυτό. Τι άλλο από γαλήνη ψυχής και μαγεία σκέψης, μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος.

Γύρισε στο σπίτι, μετά το πρώτο του μπάρκο και η καρδιά του ψάχνει να βολευτεί ξανά στη ζεστή φωλιά, που την μεγάλωσε και την δυνάμωσε, μέχρι τη στιγμή, που έφυγε μακριά.
Μέσα στ' ακούσματα αυτά, ξεχώρισε τη φωνή της μάνας, που μίλαγε με το πατέρα, στο από κάτω δωμάτιο, για πράγματα καθημερινά, μα πάντα ευχάριστα να τα ακούς. Ξεκίναγε ο πατέρας να πάει στη αγορά και ρωτούσε...

-       Τι θέλεις να φέρω εκτός από ψωμί, ξαναπέστα μου, γιατί τα ξέχασα.
-       Να φέρεις ντομάτες και κανένα φρούτο, ότι έχει καλό κι αν βρεις βλίτα πάρε, αρέσουν στο παιδί, να του κάνω μια βρασιά για σαλάτα. Κανόνισε μέχρι να πας, να τα έχεις ξεχάσεις. Απάντησε η μάνα.
Αυτός ο μικρός διάλογος, τού'χε μείνει αξέχαστος και να που τον ξανάκουγε. Οι ίδιες κουβέντες, όποτε ήταν ο πατέρας στο σπίτι. Ναυτικός κι ο πατέρας κι όταν άρχισε να ταξιδεύει ο γιος, τότε ο πατέρας έμεινε πίσω στη σύνταξη. «Κάποιος άνδρας πρέπει να μείνει πίσω, να φυλάει τις γυναίκες», έτσι του έλεγε από τότε, που ήταν μικρό παιδί. Αξέχαστη θα μείνει η φράση, όταν τον αποχαιρετούσε:
-       «Τώρα που φεύγω, του έλεγε, εσύ θα είσαι ο άνδρας του σπιτιού, μην το ξεχνάς ποτέ. Το νου σου στη μάνα και στις αδελφές σου».

Ποτέ του δεν το ξέχασε, αλλά ο άνδρας μέσα στο σπίτι, όταν έλειπε ο πατέρας, φορούσε φουστάνια, ήταν το πρώτο κουμάντο σε όλα και τον έλεγαν «Μάνα».
Πως μπορεί μια μάνα να καταλαβαίνει, πότε πονάει το παιδί της, πότε διψάει, πότε πεινάει, πότε κοιμάται, πότε ξυπνάει. Δεν μπόρεσε να το καταλάβει ποτέ του, ίσως γιατί δεν μπόρεσε ποτέ του, να γίνει «Μάνα». Ο Θεός τον έταξε, να γίνει κάποτε «Πατέρας».
-       Να φτιάξω καφέ; Θα κατέβεις; ακούστηκε η φωνή της προς το δωμάτιό του.
Πως κατάλαβε ότι ξύπνησε, δεν είχε βγάλει κιχ, μέσα στις ονειρεμένες σκέψεις του. Δυστυχώς, δεν εξηγούνται τα ανεξήγητα των ενστίκτων.
-       Ρίχνω νερό στο πρόσωπο και κατεβαίνω, απάντησε.
Ο καφές, περίμενε στο τραπέζι με το δροσερό νερό στο ποτήρι κι ένα πιατάκι με τρία φρέσκα σύκα.
-       Είχα πει στο Κυρ-Γιώργη, που μας φέρνει το τυρί, να μου φέρει και σύκα από το χωριό του. Είσαι τυχερός που έχουνε γίνει, μου βρήκε και μου έφερε μερικά χτες, για σένα.
Πόσο τυχερός μπορεί νάναι κάποιος, όταν μερικά σύκα συνοδεύουν το πρωινό του καφέ. Δεν ένοιωσε απλά τυχερός, ένοιωσε απέραντα ευγνώμονας, από τη παντοτινή και μοναδική φροντίδα της μάνας, που πάντα ντύνει και την παραμικρή λεπτομέρεια σε κάθε επιθυμία του παιδιού της. Επιθυμία, που πολλές φορές κοιμάται, αλλά μόνο η μάνα ξέρει, να την ξυπνάει και να την κάνει απόλαυση. Ούτε που σκέφτηκε εκείνος, ότι θέλει να φάει σύκα, όμως το σκέφτηκε εκείνη κι έκανε την επιθυμία του απόλαυση, για κάτι το τόσο απλό και όμορφο, που σίγουρα είχε πολύ καιρό να νοιώσει.

Είναι φορές, που θέλεις να πεις κάτι και το μυαλό σου δεν βρίσκει τις λέξεις, δεν βρίσκει την πρώτη λέξη της φράσης, που θες να πεις. Τότε καλύτερα να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, γιατί η ελευθερία γεννά τη γενναιότητα κι η γενναιότητα την ευτυχία.
Πόσο ευτυχισμένος ένοιωσε, όταν ελεύθερα, έσφιξε τη Μάνα στην αγκαλιά του, δίνοντάς της ένα φίλι στο μάγουλο, δίπλα στα χείλη.
-       Νάσαι καλά μάνα, είχα αρκετό καιρό να φάω σύκα και μόνο εσύ ξέρεις, το πόσο μου αρέσουν. Της είπε με όση τρυφερότητα μπορούσε.
Το πρωινό φιλί, λένε, μαζί με μια σφικτή αγκαλιά, σε κάνει να αισθάνεσαι, ότι αυτός ή αυτή, που αγκαλιάζεις και φιλάς, είναι τόσο σημαντική ή σημαντικός για σένα, που για όλη την μέρα, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όταν δε, είναι αγκαλιά και φιλί για μακρoχρόνιο αποχωρισμό, την ίδια πάλι δουλειά κάνει. Απλά, δεν τα θυμάσαι για μια μέρα μόνο, τα θυμάσαι πάντα, όσο λείπεις από κοντά του ή από κοντά της αντίστοιχα.
Έλεγαν ακόμα οι παλαιοί  και το εξής σοφό, συμπληρωματικά με την αγνή  πρωινή αγκαλιά και το φίλημα:
« Έρωτα πρέπει να κάνεις όποτε και όπου το νοιώσεις. Όμως σαν τον πρωινό έρωτα δεν θα βρεις όμοιό του. Κι αυτό γιατί τον θυμάσαι όλη μέρα και το βράδυ θέλεις να τον επαναλάβεις».
Βέβαια με αυτό το σκεπτικό, πρέπει να κάνουμε έρωτα δύο φορές την ημέρα. Θεωρώ, ότι οι παλαιοί γνώριζαν ποιο είναι το ιδανικό, εμείς το γνωρίζουμε;

Το τράβηξα λίγο από τα μαλλιά κι αυτό γιατί η σχέση γιου και μάνας, κρύβουν κάτι το ερωτικό μέσα τους, όπως και κόρης με πατέρα αντίστοιχα. Δεν είναι δυνατόν, να εξηγηθεί αυτός ο ερωτισμός. Ο ερωτισμός, που χαράζει γραμμές στον ψυχισμό των ανθρώπων, γραμμές με συναισθήματα ανεξήγητα, μα πάρα πολύ έντονα.
Ποτέ του δεν ένοιωσε σαν άνδρας, ότι η «Μάνα» του γερνούσε. Πάντα την ένοιωθε νέα, πάντα όμορφη, πάντα να θέλει να την αγκαλιάζει και να την φιλά. Τούρχεται στο μυαλό ο λόγος του παππού, που έλεγε όταν τραβούσε κάνα  ποτηράκι παραπάνω:
« Αν θες να μείνεις πάντα νέος, να αγαπάς, όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο νέος μένεις». Είχε δίκιο ο παππούς, γιαυτό δεν γερνάει η μάνα στα μάτια του, επειδή η αγάπη, που βγαίνει από την καρδιά της για κείνον, την δείχνουν πάντα νέα.
Φέρνει τη ματιά του στον καφέ. Αναρωτιέται, πόσους καφέδες έχει πιει στη ζωή του, από πόσα μέρη του κόσμου, από πόσα καφενεία και καφετέριες, από πόσα φλυτζάνια και κούπες. Ψάχνοντας την απάντηση, σηκώνει το φλιτζάνι μπρος τα χείλη του και τραβάει την πρώτη ρουφηξιά. Ένα ζεστό αεράκι του τυλίγει το κορμί, μια αίσθηση ολοκλήρωσης τον χαϊδεύει απ' τη κορφή έως τα νύχια. Μια κορύφωση ανεξήγητης αγαλλίασης, ξεχειλάει απ' τη καρδιά του.
Με λόγια καθάρια, που αβίαστα ανεβαίνουν από τα σωθικά του, σαν το νερό της πηγής, που ξεπηδά μόλις το τρυπάνι χτυπήσει τη φλέβα της, γύρισε προς τη μάνα του και της είπε...
    - Ο καφές σου Μάνα, είναι ο πιο γευστικός, ο πιο αρωματικός, ο πιο γλυκός στο κόσμο κι ας μου τον φτιάχνεις σκέτο.

Δ.Λ.Α.
Φωτογραφία: Σ'  αυτο το πιθάρι παντρεψα δύο νησιωτικές ομορφιές. Το γεράνι και την μποκαμβιλια. Μόνα του μεγαλώνουν κι ομορφαίνουν την βεράντα, εγω μόνο τα κλαδευω και το λίπασμα τους ειναι τα κατακάθια του ελληνικού καφέ που τους βάζω μία φορα το χρόνο.

Μην χάσετε σήμερα τη me (maria) και την ιστορία της
Στον καφενέ του Χωριού

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time
Christina Andromeda, Καφεναί
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου
Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών
Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !
Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 
Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος
me (maria), Στον καφενέ του Χωριού


Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

25η Ώρα, Φιλοξενία



Την 25η ώρα η ζωή σου δίνει ό,τι καλό σου χρωστάει

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν σήμερα...
Παραδόξως τα πρωινά νέα του ραδιοφώνου όλο ευχάριστες ειδήσεις μεταδίδουν!!
Σίγουρα τα βραδινά νούμερα τηλεθέασης των καναλιών θα είναι χαμηλά, σκέφτομαι χαμογελώντας και προσπαθώ να φανταστώ τα μούτρα των στελεχών στις απογευματινές

τους συσκέψεις...
   Βγαίνω από το σπίτι κατά τις 8. Η κουτσομπόλα περίεργη γειτόνισσα δεν είναι
στο πόστο της, για το καθημερινό ρεπορτάζ, και μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Συνήθως ζει τη ζωή της μέσα από τις ζωές των άλλων. Τι την έκανε να αλλάξει την  καθημερινότητα της;
   Κατευθύνομαι  προς το κέντρο. Η έκπληξη συνεχίζεται!
Άνθρωποι χαμογελαστοί, αλλά με ζεστό χαμόγελο, νιώθεις πως βγάζουν θετική ενέργεια... Καλημερίζουν από καρδιάς!!!
Αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως συνέβη κάτι που δε γνωρίζω...
  Μέχρι σήμερα η ζωή κυλούσε μέσα στη μιζέρια, τη γκρίνια για την κρίση, την ακριβή ζωή, την ανεργία, πώς καταντήσαμε έτσι, πώς θα περάσει η μπόρα κτλ. κτλ. Όλο αυτό αποτυπωνόταν στις εκφράσεις του προσώπου, τις κινήσεις του σώματος και των χεριών. Σπάνια συναντούσες ανθρώπους γαλήνιους που να σου μεταδίδουν ηρεμία!
Μήπως σήμερα έγινε θαύμα;  Ακόμα και η Τροχαία, που σίγουρα θα έγραφε το
παλικάρι που δε φορούσε κράνος, σήμερα απλά κάνει συστάσεις!!!
Φτάνω στο γραφείο....
 Ο Διευθυντής, γνωστό στραβόξυλο, όλο ευγένεια και μάλιστα καθόλου προσποιητή.
 Καταλαβαίνω πολύ καλά πότε κάποιος προσποιείται....

Δεν πάει άλλο θα τρελαθώ... Σίγουρα κάτι έπαθαν ομαδικά και μόνο εγώ τους ξέφυγα!
Ο νευρικός συνάδελφος στο απέναντι γραφείο εξηγεί υπομονετικά στον   πελάτη, κάτι που είναι αδύνατον να καταλάβει εδώ και ώρα!
Τελικά ωραίο είναι να συναναστρέφεσαι με θετικούς ανθρώπους! Μου αρέσει!!!
  Σα να μην έφταναν όλα αυτά, χτυπάει το τηλέφωνο και μια ζεστή φωνή με ενημερώνει πως πριν από 25 λεπτά, εγκρίθηκε από τον εκδοτικό οίκο η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο "24 ΣΥΝ 1 ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ!! "
  Ένιωσα να χάνεται η γη, κρύος ιδρώτας με έλουσε, ενώ πάνω που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω από χαρά, ξαφνικά  από το πουθενά ακούγεται μια φωνή, μάλλον απόκοσμη θα έλεγα..
  Κυρίες και κύριοι η 25η ώρα σας μόλις εξαντλήθηκε... Ο καθένας θα ξαναβρεί
τον εαυτό του! Καλώς ήρθατε στην καθημερινότητά σας!!!!  Μη σας γίνει και
συνήθεια...Ο,ΤΙ ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΟΥΣΕ Η ΖΩΗ, ΤΟ ΛΑΒΑΤΕ ΣΗΜΕΡΑ!!  Ας είστε ευχαριστημένοι με αυτά που δόθηκαν στον καθένα σας, ή εσείς δώσατε στους άλλους! Η επόμενη ευκαιρία σε 25 χρόνια από σήμερα..............
  Τελικά δεν κατάλαβα αν αυτό που ζήσαμε ήταν αληθινή ή ψεύτικη κατάσταση για όλους! Σημασία έχει πως κάθε 25 χρόνια, κάτι καλό θα δώσεις ή κάτι θα λάβεις. Πάλι καλά που δεν είναι κάθε 100! 

Όσο για  μένα, η 25η ώρα ήταν πέρα για πέρα αληθινή, γιατί με βοήθησε να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο! ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ!!! 
Άραγε τι να περιμένω την επόμενη 25ετία; Ίσως την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου; Εσείς τι λέτε;
________________________________________________

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στη Σκιάθο.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, 
μέσα σε μια σχολική αίθουσα έχω περάσει τη ζωή μου, 
είτε από τη μια πλευρά της διδασκόμενης, είτε από την άλλη, διδάσκοντας.
Εκείνο που θεωρώ σημαντικό, είναι ότι από τα παιδιά μπορείς να διδαχθείς
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από ό,τι τους διδάσκεις. Αρκεί να μη χάνεις την ευκαιρία!

Ινώ-Σκιάθος

floral, flower, radio, retro, vase, vintage

Αυτή ήταν η συμμετοχή της Ινώς από τη Σκιάθο
που θα δημοσιευτεί στις 13 του Σεπτέμβρη
για το λογοτεχνικό πρότζεκτ με τίτλο: "25η ώρα"
Κίνητρο της, η μαγική γραφή της Μαρίας Κανελλάκη
την οποία λάτρεψε και της έδωσε έμπνευση να γράψει ☺

Οι συμμετοχές δημοσιεύονται εδώ.
_______________________________________________

Να θυμίσω ότι δυο μέρες έμειναν για να κλείσουμε το δεύτερο γύρο
των Ιστοριών του Καφενέ.
Αύριο θα έχω μια ακόμα ιστορία φιλοξενούμενη στο χώρο μου.
Η συμμετοχή σας ξεπέρασε τις προσδοκίες μου 
και σας ευχαριστώ θερμά!

Μην χάσετε τις χθεσινές ιστορίες μας :
 από την Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο τελευταίος καφές 
και από την Κικίτσα (Εκφράσου),  Η Οδός της Αγάπης 

Και σήμερα :

και από τη Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες θερμά!
Καλημέρα και φιλιά
@ριστέα

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Στους πόσους δίσκους είπαμε βγάζω ... πλατινένιο;

Όλα ξεκίνησαν από αυτόν τον απλοϊκό κι απλούστατο δίσκο
που τώρα που τον βλέπω ξανά....
σκέφτομαι αν "ξύνεται" και ξαναγίνεται!
(σε δουλειά να βρισκόμαστε)

Συνέχισα με μια μινιατούρα.... υποψία δίσκου
τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό ♫ ♪

Για να δοκιμάσω την τύχη μου σε αυτόν εδώ
και να γλυκαθώ!
Ε, ναι σκέφτομαι! Θα βγάλω δίσκο!

Τα μαθήματα προχωρούν
και με τη βοήθεια της δασκάλας μου
βγάζω και τον πρώτο χρυσό!

 Ε καλά! "Ψωνίστηκα"!
Τώρα που το 'χω (λέγω) μπορώ να κάνω και... μεταποιήσεις!
Έτσι, ο παλιός δίσκος της φίλης-μπλόγκερ-συντοπίτισσας Νάσιας,
αναβαθμίστηκε!

Κι έτσι, πήρα την απόφαση να προχωρήσω στα βαθιά!
Πήρα ένα δίσκο από mdf
κι άρχισα τα γνωστά διαδικαστικά!

Τον επιχρύσωσα στις υπέροχες σκαλιστές του λεπτομέρειες
(κι όχι μόνο)

κι επέλεξα ένα vinatge θέμα με αγγελάκια,
που λάτρεψε το κορίτσι μου που στα χέρια του θα 
φτάσει το έργο αυτό

να και μια λεπτομέρεια...
(ποιος Μποτιτσέλι και Μιχαλάκης Άγγελος να μας βγει
και εδώ είναι πλέον φανερό πόσο βαριά είναι η περίπτωσή μου)

Λοιπόν, πείτε μου....
Πόσους ακόμα πρέπει να κάμω η καψερή
για να πάρω εκείνο τον έρμο τον πλατινένιο;

Καλημερίζω και χαρίζω φιλιά!
@ριστέα
_____________________________________________________________

Όλα αυτά τα πειράματα προήλθαν από την airis company & ΣΙΑ ΑΝΤΣ*
Προσοχή : Οι δοκιμές επιβάλλονται
Μόνο με την εξάσκηση μαθαίνεις και μαθαίνεις....
* ΑΝΤΣ : Ανεξέλεγκτη Ντεκουπατζού Της Συμφοράς!

Καφέ μας σερβίρουν το Κατερινάκι μας με τον Τελευταίο καφέ της
και η Κικίτσα μας με την Οδό της Αγάπης 

Μην τις χάσετε!

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Ενημερωτικό σημείωμα: Ιστορίες του καφενέ #2




Ο καφενές μας σερβίρει διαρκώς ιστορίες!
Μέσα στο ράθυμο Αύγουστο ειλικρινά 
δεν περίμενα τέτοια συμμετοχή 
ούτε και το ενδιαφέρον σας να έχει πιάσει κορυφή!
Σας ευχαριστώ όλους πολύ, είτε συμμετέχετε με ιστορία σας 
είτε είστε (φανατικοί) αναγνώστες!


Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες είναι οι ακόλουθες:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time
Christina Andromeda, Καφεναί
Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου
Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών



ΥΓ: Όποιος θελήσει μπορεί να γράψει ξανά φυσικά !



Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

The making of a little treasure box!

Ξεκινώντας ανορθόδοξα από το τέλος,
πάμε να δούμε πώς έγινε αυτό το κουτάκι;
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στις φίλες που ζήτησαν
να δείξω πώς κάνω τις φωτοσκιάσεις μου.

Το θέμα αυτό το είχα επιλέξει ξανά σε ένα μικρότερο σε διαστάσεις 
τετράγωνο κουτί (εδώ)

Ξύλινο κουτί περασμένο λευκό υπόστρωμα
και η χαρτοπετσέτα μου !
έκοψα το θέμα μου
το κόλλησα πάνω στο ασπρισμένο ξύλινο κουτί μου
(δυστυχώς έχασα τις φωτό αυτής της διαδικασίας)
κι έφτιαξα την παλέτα μου σε ένα πλαστικό πιάτο της μιας χρήσης:
μπλε, άσπρο, απαλό μωβ, λευκό, ιβουάρ, ασημί
και διαλυτικό (για μην στεγνώνουν τα χρώματα αμέσως)
και το μαγικό εργαλείο μου:
το σούπερ ντούπερ σφουγγαράκι μου που θα κάνει όλη τη δουλειά!
(ελαφρώς νωπό)
με τη μια μυτούλα παίρνω ελάχιστο χρώμα και ταμπονάρω
*έτσι μου βγαίνει και η απομίμηση μαρμάρου
λίγο άσπρο, λίγο μπλε, τα ακουμπώ διαγώνια συνήθως 
και μετά με γρήγορες κινήσεις τα απλώνω

Και κάπως έτσι ολοκληρώνω...

Στο τέλος το περνώ με βερνίκι (σατινέ ή ματ/ τελευταία προτιμώ πολύ το ματ)
ώστε να γίνει αδιάβροχο και απέθαντο το έργο μου!

Δεν κατάφερα να βγάλω καλύτερες φωτογραφίες δεδομένου 
ότι τα χέρια μου βάφονται ωραιότατα όσο απλώνω τα χρώματά μου...
αλλά δεν ανησυχούμε καθόλου γιατί είναι υδατοδιαλυτά.
Με λίγο σαπούνι για τα πιάτα κι ένα scotch brite όλα καθαρίζονται.

Δεν ξεχνώ ποτέ να πλύνω καθαρά στο τέλος 
το σφουγγαράκι μου και τυχόν πινέλα που χρησιμοποίησα.

Ήταν μια προσφορά της airis company & ΣΙΑ ΑΝΤΣ
(ανεξέλεγκτη ντεκουπατζού της συμφοράς)

Σας φιλώ κατάμουτρα
Καλή εβδομάδα φιλενάδες!

_____________________________________

Σήμερα καφέ μας σερβίρουν ο φίλος Γιώργος με το Παζλ των Ψυχών
και η Μαρίνα με το Λίγος καφές για τα ξένα
Μην τους χάσετε!