Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

6ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές Μέρος 1ο




Κι έφθασε η μέρα να απολαύσουμε πραγματικά όμορφη Ποίηση! 
Η χαρά μου όπως σε κάθε Συμπόσιο, είναι τεράστια!
Γιατί και αυτό το Συμπόσιο είναι τελικά.... 
μια ακόμα  υ π ε ρ π α ρ α γ ω γ ή! 

Ίσως νομίζετε ότι κάνω copy paste κάθε φορά το κείμενο
για εξοικονόμηση χρόνου!
Αλλά ειλικρινά δεν έχω άλλα λόγια!
Είναι μαγεία αυτό που ζω όσο καιρό συγκεντρώνω τα ποιήματα σας.

Και αγαπώ όλες τις συμμετοχές, 
μικρές, μεγάλες, περίτεχνες,
ομοιοκατάληκτες ή μη,
γνωρίζοντας ότι είναι κομμάτι σας,
ότι καταθέτετε τη ψυχούλα σας,
πέρα από διαγωνισμούς και βαθμολογίες,
για τη χαρά της συμμετοχής και την ευγενή άμιλλα!



Στην εναρκτήρια δημοσίευση του 6ου Συμποσίου σας ζήτησα να αφήσετε 
την καρδιά και το μυαλό σας να τρέξουν 
στα εσώψυχα σας και να γράψετε ελεύθερα,
με υποχρεωτική τη λέξη  
αλλάζω  αλλαγή),
σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο.



Σήμερα με μεγάλο ενθουσιασμό,
σας δίνω το θησαυρό που συγκέντρωσα
για να διαβάσετε, να ευφρανθείτε και να ψηφίσετε.

Θέλω να ευχαριστήσω ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ όλους τους φίλους και τις φίλες 
που ανταποκρίθηκαν.

Κάποιοι κάνοντας το ντεμπούτο τους εδώ!

New entries λοιπόν! 
Τέσσερις ολόφρεσκες συμμετοχές, 
ανάμεσα σε παλιούς γνώριμους!

Θέλω επίσης προκαταβολικά να ευχαριστήσω όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

Για κάποιους γνωρίζω ότι γίνεται με πόνο ψυχής.
Άλλοι διασκεδάζετε και ευχαριστιέστε με τη διαδικασία.
Εγώ πάλι δεν βαθμολογώ για ευνόητους λόγους.



Συγκεντρώθηκαν συνολικά 30 ποιήματα,
τα οποία και χώρισα σε 3 αναρτήσεις:

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται, 
όπως πάντα, με συνδέσμους!

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.


Δώρο (από τα χεράκια μου) 
παίρνει το πρώτο νικητήριο ποίημα
και ένας από όσους διαβάσουν και ψηφίσουν,
είτε συμμετέχουν με ποίημα τους, είτε όχι.
έπειτα από κλήρωση.





Οι όροι της βαθμολόγησης:

Διαβάστε με τη ψυχή σας.
Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...
Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Και στα 30!

Νιώστε τον πόνο του ποιητή καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...
Έπειτα, έτσι και πάλι ψηφίστε: με τη ψυχή σας.

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε πάντα τη σκέψη του ποιητή
για να γοητευτούμε, 
για να συγκινηθούμε, 
ή για να δακρύσουμε.


Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.
Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!


ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, 
κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:


Έχειτε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.
Χρησιμοποιείστε τους με σύνεση.


Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.


Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 
το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε
και τους τρεις άσσους 
στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.


Από αυτή τη στιγμή, έως και την Πέμπτη 05/02
στις 8 το βράδυ, 
διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε,
(υποκειμενικά, γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά!)

Αν θέλετε γράψτε δυο λόγια για το τι σας ενθουσίασε,
γιατί επιλέξατε να βαθμολογήσετε τα συγκεκριμένα ποιήματα.
Οι δημιουργοί χαίρονται με τα σχόλια σας, 
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία.
Ο βαθμός δεν είναι αυτοσκοπός.





Καλή σας ανάγνωση 
και καλά να περάσουμε και τούτη τη φορά!

@ριστέα




(Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε).

Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας

να μας ψηφίσουν ☺













1.Αλλά ζω!

Χειμώνες, καλοκαίρια,
ήλιοι, φεγγάρια,
εναλλάσσονται.
Όλα αλλάζουν
και μόνο η θλίψη
μένει ίδια,
για όσα χάθηκαν
για πάντα.

Ένας καυτός ήλιος
σήμερα,
σαν μια πρώιμη άνοιξη,
τόσο όμορφη!
Η ανυπέρβλητη αλήθεια
της ύλης,
πέρ’ απ’ τις μικρές μας λύπες
τις τόσο ασήμαντες
στο σύμπαν!

Για εκατομμυριοστή φορά
θα ‘ρθουν τα χελιδόνια
όπως σ’ ένα τραγούδι που αγάπησε
κάποιος που έφυγε για πάντα.

Αλλά ζω
ακόμα εδώ εγώ,
χαμένη μέσα στη ύπαρξη,
αιωρούμενη
σε απρόσμενα νέφη.

Ο ήλιος αυτός
που με γέννησε
ο ίδιος θα με πάρει
πίσω.
Προδοσία!

Πιάσου από μια πέτρα
της θάλασσας,
από ένα ασήμαντο όστρακο,
και συνέχισε ν’ αναπνέεις.


2.Κρατώ τα χέρια σου

Κρατώ τα χέρια σου
Κι ας είσαι μακριά
Στη ζέστα σου γλυκαίνεται το αίμα
Και ξαναρέει
Ζέουσα λάβα
Σε μεταλαμβάνω

Ακουμπώ στο στέρνο σου
Με του ονείρου το άρμα
Στους χτύπους σου ανακαλύπτω πρωτόφαντους ήχους
Μεγαλουργούν οι στιγμές μου
Άγγελμα μυθικού μύστη
Σε αφουγκράζομαι

Σε πυρπολώ με λόγια του πάθους
Κι ας είναι ψυχρή η επιφάνεια του κόσμου
Στη φωτιά σου χουχουλιάζω τις ίνες της μοναξιάς
Και αστροφέγγω
Φως αρχέγονο
Σε λειτουργώ

Αλλάζω την πλεύση της μοίρας
Σε φυλακισμένα μυστικά χαρίζω ένα νόστο
Στην πυρκαγιά σου καλώ τις καλές μου νεράιδες
Ξιφουλκεί το καμένο τοπίο τις ροές των αιώνων
Αβυσσαλέος γκρεμνός σκοτεινών εραστών
Σε διακονώ

Ψηλαφίζω τους δρόμους που διάβηκες
Σε χρόνους αλλοτινούς μπαίνοντας
Στα βήματα σου ακούω την φωνή Του Θεού
Κι αναφύομαι πλάι σε δέντρα παραδείσια
Οριογραμμή του ονείρου
Σε αγκαλιάζω

Μαζεύω τους κόμπους του ιδρώτα σου
Σε αργασμένο χώμα τους θυσιάζω
Στον αγώνα σου βρίσκουν δικαίωση τα αδύνατα
Οι παλάμες ορθούνται κλειστές στο στερέωμα
Υπόσχεση ερωτική
Σε καρπώνομαι

Αναθυμούμαι τα λόγια σου
Σε αέρινες λεωφόρους σε συναντώ
Στην μνήμη σου σκιρτώ κραδαίνοντας χαλικάκια
Σε πλημμυρίδες γαλαξιακές ίπταμαι
Λευκό κατάρτι γαλβανισμένο απ' το φως
Σε ακολουθώ

Ζωγραφίζω την εικόνα σου
Σε σπασμένα παραθυρόφυλλα
Στην ματιά σου στοχάζονται οι άγγελοι τα μελλούμενα
Και σχήματα ανακαλύπτουν στο σκότος
Ουράνιος πίνακας πρισματικός
Σε πλησιάζω

Στο όνομα σου
Θησαυρίζουν καρπό τα πεδία
Αρχαίος πίδακας ξεσπά σε μάχης κρατήρα
Τα τάγματα γκρεμίζουν τα τείχη με ράβδο κυρτή
Αλλάζει η ζωή ομορφαίνει το αγκάθι λυγά
Ασφόδελος σε κρηπίδα ναού λυτρωτικός
Σε τρυγώ



3.Άλλαξες... 

Άλλαξες.... και δεν μπορώ, πια, να σε ακολουθήσω.
Έκανα τα πάντα να σε αναζητήσω,
χάθηκα μέσα στις χαραμάδες του νου σου,
και στα θέλω της ψυχής σου... 

Σε ακολούθησα πιστά, 
έγινα για σένανε σκιά...
αλλά.... 

Άλλαξες.... και δεν μπορώ, πια, να σε ακολουθήσω.
κι  όλα χαθήκανε ξαφνικά... Καμμία elpida, καμμία παρηγοριά... 



4.Αποζητώντας το όνειρο

Το μυρίζεις και εσύ;
Με αυτή την ερώτηση αρχίζει το όνειρο μου και πάει.
Καπνοί, φόβος, αδρεναλίνη, καταστροφή και η συνένωση τους μυρωδιά που εισχωρεί στο κορμί μου
και στιγμιαία με λυγίζει.
Κοιτάζω δίχως δύναμη τριγύρω, ένα σκηνικό πολέμου που ξετυλίγεται γλαφυρά.
Γυαλιά από τζάμια σπασμένα, λεηλασία, φωτιές, όνειρα ξεψυχούν στις στάχτες και αντικρίζω την κόλαση.
Τι συμβαίνει ρωτώ και κανείς δεν απαντά, όλοι κοιτάζουν να σωθούν.
Περπατώ αργά κοιτώντας τι μπορώ να σώσω, αν κάποιος θέλει βοήθεια.
Μα βλέπω μονάχα ανθρώπους να φεύγουν σαν πουλιά που έρχεται ο χειμώνας και αναζητούν την επιβίωση.
Φοβάμαι μα δεν μπορώ να πάω πίσω, οπότε προχωρώ.
Παίζω με τις επιλογές και αυτές με την μοίρα μου.
Οι πατούσες μου ματώνουν, μα συνεχίζω.
Τα λεπτά γίνονται ώρες, οι ώρες μήνες και οι μήνες χρόνια και προχωρώ.
Δεν θυμάμαι πότε  έφαγα για τελευταία φορά, διψάω, κρυώνω, νυστάζω.
Τα ρούχα μου έχουν γίνει κουρέλια. Υποχωρώ.
Πέφτω στα γόνατα.
Τα μάτια κουρασμένα από δάκρυα που στέγνωσαν καιρό μισοκλείνουν.
Κανείς δεν με βοηθά.
Μόνο ένα αγόρι έρχεται και γονατίζει μπροστά μου.
Μην φοβάσαι ήρθε η ώρα, μου λέει και απλώνει τα δυο του χέρια.
Μέσα τους μια χούφτα απομεινάρια.
Και από αυτά ένα ανθάκι ξεμυτίζει.
 Ήρθε το τέλος έτσι δεν είναι;
Η αλλαγή ήρθε,  μού απάντησε και άνοιξε τα χέρια του ρίχνοντας κάτω τις στάχτες, το χώμα, τα σπασμένα γυαλιά.
Στο τέλος στα λερωμένα χέρια του έμεινε μόνο το ανθάκι.
Λες να μην ήταν όνειρο;



5.Στο βυθό σου

Σαν ξένος άγρυπνος, μέσ’ την ομίχλη
Ζητώ μια ρίζα, τη μοίρα μου ν’ αλλάξει
Στου φεγγαριού τον ίσκιο, πούχω χάσει
Το δάσος τ' έρωτα, που κρύβεις στο κορμί

Ανάθρεψες τους πόθους, στα πυκνά τα φύλλα
Ζωγράφισες τους όρκους, σε μαβιά κοχύλια
Έμπλεξες τα μαλλιά σου, στης αυγής το χρώμα
Νάρκωσες στο βυθό σου, των χειλιών μου το σώμα

Μέσα στα μάτια σου, η μυγδαλιά ανθίζει
Στα δυό σου χέρια, το κυκλάμινο μωβίζει
Κορμοστασιά, που κυπαρίσσι θυμίζει
Χαμόγελου αψίδα, η καρδιά σου χτίζει

Κρυφή μου τέρψη, λαμπύρισμα ειδώλου
Του καραβόσκαρου, η γοργόνα σε ζηλεύει
Σε μίσους έκτρωμα, δεν έμοιασες καθόλου
Ζευγάρωσες με το γιαλό, που αγκαλιές γυρεύει

Ανάσες που κλειδώνονται, στη θέρμη του κορμιού σου
λουτρά αγγέλων σε σπηλιές, του όμορφου νησιού σου
Αρώματα μπερδεύτηκαν, με τον υγρό Νοτιά
κύματ’ ιδρώτα στράγγισαν, με το στεγνό Βοριά


6.Ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο;

Είπες πως ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο σαν ηττηθεί στους πόντους
Όχι! Είναι σαν το φλέγον αίμα που σαν χαθεί άδικα
Στις σκιερές χοάνες του σπαραγμού
Αναπηδά και πάλι συγκρούεται απλώνει ρίζες
Κι αλλάζει την πηγή του πνιγμού σε ωκεανό απεραντοσύνης

Είπες πως το χαμόγελο στερεύει αν τρέξει δάκρυ ορφάνιας
Όχι! Είναι απέθαντο το χαμόγελο σαν ακουμπά
Στα φλογισμένα μαλλιά του ήλιου
Απογειώνεται υφαίνεται με ακτίνες χρυσές
Κι αλλάζει το φιτίλι της σκέψης με έργα μεγάλα κι ένδοξα

Είπες πως σταματά η καρδιά ν' αγαπά σαν πληρωθεί με πίκρα
Όχι! Είναι καρπός η καρδιά και σπόρο φέρει σαν ωριμάσει
Πάνω στο δέντρο της ταπεινοσύνης
Πολλαπλασιάζεται δονείται απ το τραγούδι του έρωτα
Κι αλλάζει τον χάρτη του κόσμου με την άγια φλόγα της γέννεσης

Είπες πως χάνεται ο μίτος της ιστορίας σαν ξεχαστεί
Όχι! Είναι ολόρθη και ζωντανή η μνήμη σαν λαξευτεί
Με χέρι που στον αγώνα δεν λύγισε
Βγάζει φτερά μυθικά ιστορείται από τα παιδιά στις πλατείες
Κι αλλάζει τη ροή του ποταμού και τη σημαία στα αρματοφόρα

Είπες πως λυγίζει το δέντρο στο ξεροβόρι σαν βρεθεί
Όχι! Είναι κυπάρισσος περήφανος που λεπταίνει τον πόνο
Πάνω από τις πληγές της πατρίδας
Απλώνει τους κλώνους στεγάζει τα όνειρα του λαβωμένου
Κι αλλάζει το μικρό πετραδάκι σε σκαλιστό ταφικό μνημείο

Είπες πως υποχωρεί η θάλασσα στην άμπωτη του Αυγούστου
Όχι! Είναι αχανής η σκάλα του σύμπαντος σαν ματιστεί
Από χέρι μαστορικό δίπλα σε πολυδαίδαλα πελάγη
Αντρειεύεται ξανά ιριδίζει το φάσμα της ομορφιάς στα βύθη
Κι αλλάζει τα σχέδια στις μετόπες της παρελθούσας εποχή

Είπες πως φτηναίνει το ψωμί σαν δένεται με αίμα
Όχι! Είναι πανάκριβη η σταγόνα του τίμιου ιδρώτα
Σαν απλωθεί πάνω στο κόκκινο σεντόνι της αλήθειας
Σκεπάζει ζεστά τον γυμνό εργάτη του ναύτη το ιστίο προσέχει
Κι αλλάζει σχήμα ο σιτοβολώνας και κυκλικός γίνεται τροχός

Είπες πως πεθαίνουν τα πουλιά μακριά από τις φωλιές τους
Όχι! Είναι πολλές οι αντιστάσεις και τα νύχια ακμαία
Σαν βρεθούν γαντζωμένα πάνω στις πολιτείες του αύριο
Συντρίβονται οι πλάνοι οικοδομείται ελεύθερα το πνεύμα
Κι αλλάζει την όψη των γροθιών σε τείχη αδιαπέραστα δικά μας












Εδώ τελείωσαν οι  πρώτες συμμετοχές.
Για την επόμενη ανάρτηση πάτα εδώ και μπες απευθείας.







6ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές Μέρος 2ο









7.Το ανασάλεμα της Αλλαγής 

Στο θέατρο σκιών ξανά
το ντέφι τραγουδά. 
Η αρκούδα χορεύει στον ρυθμό, 
στης απελπισιάς τον βρυχηθμό. 
Για τα φιλιά που δόθηκαν σε βατράχους, 
της πατρίδας δήθεν υποτακτικούς και διανεμητές τού άχθους.
Γι' αυτά που είπαν κι έταξαν
αλλά στο τέλος μαζί μας έπαιξαν. 
Τώρα το άχτι γίνεται τάμα
στων αγγέλων με κομμένα φτερά το τάγμα. 
Πικραμένοι, ντροπαλοί και οργισμένοι
το χέρι σηκώνουν με παλάμη ανοιγμένη, 
κραυγάζοντας "λευτεριά, ω, λευτεριά στης Αλλαγής την ανασαιμιά".




8.Αέναη διαδοχή

Λέει πολλά η σιωπή, μα είναι μόνο για έναν…
Οι σκέψεις  έχουν δύναμη, όταν γεννιούνται λέξεις.
Κάποιες  χωρίζουν, κάποιες ενώνουν
άλλες εμπνέουν ή  σε σκοτώνουν.

Τα λόγια  δυναμώνουνε  σαν  θα γινούνε πράξεις…
Λόγια  και πράξεις στενά δεμένες
χορεύοντας στο διάβα των καιρών,
μήνυμα στέλνουν πως μόνο ενωμένες
θαύματα κάνουν, γίνονται η δύναμη πολλών!

Άνθρωποι, σκέψεις, λέξεις, πράξεις,
αέναη διαδοχή
στου χρόνου τα περάσματα
τη μοίρα μας αλλάζει
κι όλο μπροστά κινάει η ζωή!



9.Αλλάζω... 

Αλλάζω.
Φυσικά και αλλάζω, τι τάχα με κοιτάζεις;
Προσαρμόζομαι μάλλον σε έναν κόσμο που
Αναμφίβολα δε διάλεξα να ανήκω
Και που -αν είχε κανείς την ευγένεια να ρωτήσει-
Θα είχα αρνηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αλλάζω.
Πάντα η αλλαγή χαρμόσυνα ηχούσε στο μυαλό μου
Η σταθερότητα με έπνιγε
Η κανονικότητα με απωθούσε.
Κοίταξέ με, μετανιώνω.

Και αλλάζω πάλι.
Γίνομαι «κάτι»
Ένα κάτι ψεύτικο.
Δεν είναι δικό μου αυτό το κάτι.

Αλλάζω.
Συνέχεια, αδιάκοπα.
Και δε με αναγνωρίζω.
Μα μήπως ξέρω τι ήμουν πριν;
Νομίζω ξέρω.
Και η αλλαγή μου με πονάει.

Αλλάζω.
Όταν δεν έχεις πού να στηριχθείς, αλλοιώνεσαι.
Όταν δε θες κάπου να στηριχθείς, κουράζεσαι.
Και φθείρεσαι. Εκτός αν ξέρεις.
Αν ξέρεις πόσα πολλά μπορείς και θες να φτάσεις.

Αλλάζω.
Αλήθεια, έχω το κουράγιο;
Έχω τη δύναμη;
Έχω τη θέληση;
Έχω τον τρόπο;

Όσο πασχίζεις να αποφύγεις τη ρουτίνα
Τόσο εντός της σε κρατά
Χωρίς να ξέρεις, χωρίς να θες,
Η ευθύνη είναι ολότελα δική σου.
Μην απορείς που δε στο είπα.
Άλλαξα.



10.Λάθη

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη.
Κλαίω, πάλι κλαίω.
Άδυναμες οι προσπάθειες μου να ξεφύγω, να αλλάξω.
Ένα με το πάτωμα, μα η οθόνη ανοιχτή.
Θέλω να βρω ένα φως στη ζωή μου.
Μπορεί να είναι το λάθος αλλά δεν έχω δυνάμεις για κάτι παραπάνω.
Είδα τον κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου.
Πόση φρίκη να αντέξω;
Μου άφησες το χέρι, με πέταξες μακριά και μου είπες πως εγώ φταίω.
Αυτό πιστεύεις, δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη.
Λυπάμαι που σου εμπιστεύτηκα τη ζωή μου.




11."Ξεφυλίζοντας'' τη ζωή...  

Το άλμπουμ ξεφυλίζουμε ...για χιλιοστή φορά;;; 
Kοιτάζουμε το χθες σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δικές μας αναμνήσεις είναι αυτές
που το χαρτί το ξεθωριάσαν,
στο νου και στην καρδιά μας, παραμένουν  ζωντανές... 
αρκεί να ψάξεις 
και θαβρείς όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί  μητέρα,
όσο μακριά κι αν φύγαν!
Ξέρω τι θα πεις  κάθε φορά που ξετυλίγεις θύμισες ζωής,
τις φωτογραφίες σαν κοιτάς με δίψα, εκείνες τις στιγμές να ξαναζήσεις...
Κοίτα εδώ,  θα πεις  γελώντας.  Μικρούλα ήσουν, 
απ' το χέρι πάντα με κρατούσες...
Να 'σαι πάλι  εδώ,  γιορτάζεις...τα δώρα σου κρατάς...
χαρούμενη    ήθελα  πάντα να ΄σαι.
Νέα σελίδα πια γυρνάς  αναζητώντας  τις  στιγμές από άλλες εποχές
φωτογραφίες μιας ζωής, για να γελάσουμε μαζί 
ξανά...
αλλά και δάκρυα να κρύψουμε, 
όπως πάντα.
 Να, θα γκρινιάξεις πάλι ,λες 
για τα μαλλιά που σου έκοβα κοντά, θυμάσαι;
Μου δείχνεις  και γελάς, για 'κείνον τον καιρό... γελώ και εγώ μαζί σου...
λίγα είναι εκείνα πια  που κάνουμε μαζί, γλυκιά μου μάνα.
Πώς πέρασε ο καιρός ...,κάθε φορά, ρωτάς τον εαυτό σου μ'απορία !
Πώς ήμουν;;;  Πώς εγίνηκα;;;
Το χέρι σου απλώνεις, σελίδες της ζωής γυρνάς...
το τρέμουλο το ελαφρύ   και τα σημάδια, αλλά και τις ρυτίδες  δείχνεις 
Ο χρόνος πέρασε ... και άφησε σφραγίδα πάνω μου ...
πώς άλλαξα,  πώς γέρασα... δεν με αναγνωρίζω, ψιθυρίζεις...
Αυτό το χέρι το τρεμουλιαστό, κρατώ ξανά μέσ' στο δικό μου
Για μένα μάνα μου ίδια πάντα είσαι εσύ ...κι ας άλλαξε η θωριά σου.
Η ματιά μου στα δικά σου μάτια   χάνεται,
και το ίδιο ζωντανό  κοιτάζω βλέμμα.
Αυτό το χέρι που κρατώ έχει την ίδια δύναμη που ΄χε και τότε
και το πιο σημαντικό...δίνει την ίδια ζεστασιά που σαν παιδί αποζητούσα
να νιώθω ασφαλής μέσ' τη ζωή  . 
Αφέθηκα σ'αυτό το χέρι  μάνα,στα δύσκολα μα και  στα εύκολα της ζήσης 
το δρόμο μου 'δειχνες που 'πρεπε να διαβώ...
σ'αυτό το δρόμο   πορευόμαστε, πιασμένες χέρι χέρι!
Τι κι αν άλλαξε;;;
Το λένε οι χτύποι της καρδιάς πώς είναι το ίδιο χέρι που από παιδί κρατούσα!
Χαμογελάς...
τα λόγια μου σαν μελωδία λες   πως είναι ...
αλλά το ξέρω,
την αλλαγή που φέρνει ο χρόνος  ύμνησαν πολλοί
σοφία την ονόμασαν, γνώση και πείρα,
όμως κανείς δεν ομολόγησε ποτέ
πως θα άλλαζε ευθύς αυτήν τη γνώση,
με της νεότητας την αμυαλιά.




12.Καρδιογράφημα

Μιλάς ψιθυριστά σα να φοβάσαι κάτι.
Δεν ακούγονται τα λόγια μάτια μου μες στο σκοτάδι.
Το σκοτάδι της ψυχής σε κατατρώει.
Κι εσύ το αφήνεις να γυρίζει γύρω σου σαν τους δείκτες στο ρολόι.
Καρδιογράφημα είν’ η ζωή
Και αφήνεις τη γραμμή να πηγαίνει ευθεία.
Χαμογέλα και θα δεις πως η οπτική γωνία
Μπορεί να μην έχει αλλάξει στα μάτια σου
Μα προσπάθησε να λάμψεις μέσα απ’ τα αγκάθια σου.
Σιωπή μην επιλέγεις.
Ουρλιάζοντας να πηγαίνεις.
Βγάλε ό,τι σε πονάει
και χαμογέλα στη ζωή που σου τη σπάει.




13.Πάρης και Μαργαρίτα

Κάθε βράδυ η Μαργαρίτα, πάντα λυπημένη,
άλλαζε διαδοχικά τα κανάλια το ένα μετά το άλλο.
Έτρωγε τη φρουτοσαλάτα της, έπινε το τσάι της κι όταν τυλιγόταν στην κουβέρτα της φανταζόταν πως κάποιος ερχόταν να τη σκεπάσει.
Άδεια η διπλανή θέση του καναπέ, άδεια και η κρεβατοκάμαρα.
«Βράδυ είναι θα περάσει» σκεφτόταν.
«Αύριο πάλι στη δουλειά θα ξεχαστείς.»
Δεν ήταν όμορφη ποτέ η Μαργαρίτα.
Δεν είχε πλούσια μαλλιά, μήτε λεπτή μέση.
Δεν είχε χέρια απαλά, μήτε ωραία πόδια.
Κι έτσι κάπως συνήθισε να είναι μόνη.
Συνήθισε να πιστεύει πως της αξίζει να είναι μόνη…
Έκανε να αλλάξει πλευρό και κοίταξε τις κουρτίνες.
«Να θυμηθώ αύριο να τις αλλάξω…»
Η Μαργαρίτα ξύπνησε το πρωί, πήγε στη δουλειά κι ύστερα στα μαγαζιά για να αγοράσει κουρτίνες.
 Όχι από εκείνες τις γκρίζες, τις μουντές,
αλλά από εκείνες τις άλλες, τις πολύχρωμες, τις αστραφτερές!
«Επιτέλους μια ωραία αλλαγή στο σπιτικό μου!»
Κι έτσι όπως πήρε και πάλι το δρόμο της επιστροφής,
συνάντησε στο δρόμο της δυο πονεμένα μάτια.
Ένα ταλαιπωρημένο κουτάβι που ζητιάνευε για λίγο ψωμί ή ένα χάδι.
Δεν ήταν όμορφο κουτάβι.
Δεν είχε ωραίο τρίχωμα, μήτε ωραία μούρη.
Κανένας δεν το άγγιζε ούτε καν γυρνούσε να το κοιτάξει.
Και τότε κάτι μέσα της ράγισε και ήθελε να κλάψει…
Έβγαλε τις κουρτίνες από τη τσάντα και μ αυτές τύλιξε το κουτάβι.
Το έσφιξε ζεστά στην αγκαλιά της και το κουβάλησε ως το κτηνιατρείο της γειτονιάς.
Πρώτη φορά έμπαινε στη ζωή της σε κτηνιατρείο και πρώτη φορά συναντούσε τον Πάρη, τον κτηνίατρο της γειτονιάς της.
Δεν ήταν όμορφος.
Δεν είχε πλούσια μαλλιά, μήτε ωραία δόντια.
Δεν είχε επίπεδη κοιλιά, μήτε καλοφτιαγμένους ώμους.
Κι έτσι είχε συνηθίσει κι εκείνος να είναι μόνος.
Μα σαν είδε τη Μαργαρίτα με το κουτάβι αγκαλιά,
μέσα του κάτι σκίρτησε  κι ήθελε να κλάψει…
Κι από κείνο το απόγευμα, ο Πάρης και η Μαργαρίτα έγιναν ζευγάρι κι όλοι έλεγαν στη γειτονιά πως κάτι είχε αλλάξει




14.Έξι λεπτά...

6 λεπτά ακόμα...
Τικ τακ, τικ τακ...
Πολύχρωμα βαγόνια, μεταφορείς ψυχών και ανικανοποίητων ζωών.
Ήχοι διαπεράστικοι, μακρινοί πέφτουν στο κενό με φόρα.
Η νύχτα, οι ράγες, τα υπόστεγα, τα ξύλινα καθίσματα.
Όλα περιμένουν...
5 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Ο απέναντι κόσμος θαρρείς αντιγράφει την δική σου ζωή.
Μοναδική έλξη και αποστροφή ταυτόχρονα.
Πόσο ίδιοι μπροστά στην αναμονή.
4 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Όσο λιγοστεύουν, τόσο μοιάζουν ότι διαρκούν περισσότερο.
Λες και ο κρύος αέρας παγώνει τα ρολόγια.
Τα δεσμεύει και αφήνει τους ανθρώπους μόνους λίγο ακόμα.
Ένα απλό δευτερόλεπτο αλλάζει το σκηνικό.
3 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Όλο και πιο κοντά, όλο και πιο βασανιστικά.
Τι μυρωδιές, τι ακούσματα...
Λες και παίζεται στο μυαλό ταινία ασπρόμαυρη, φθαρμένη μα μοναδική.
Ακόμα και η γεύση διαφορετική.
2 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Το μυαλό χορεύει στις εναλλαγές του πίνακα.
Καθαρίζει στην σκέψη της αγκαλιάς, στην γλύκα του φιλιού.
Τα πόδια πατάνε πια σίγουρα, τα χέρια πιο σφιχτά.
1 λεπτό ακόμα...
Τικ τακ, τικ τακ...
Μα τι είναι πια ένα λεπτό;
Άλλοι προσμένουν μια ζωή.
Περιμένουν την αλλαγή.
Άλλοι πάλι την διεκδικούν, παλεύουν για αυτή.
''Παρακαλούμε προσέξτε το κενό μεταξύ.....''
...μεταξύ ζωής και αναμονής.
Το κενό που υπάρχει μεταξύ πόνου και αλλαγής,
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
''Παρακαλείσθε να στέκεστε πίσω από την κόκκινη γραμμή...''
Μια κόκκινη γραμμή που ξεθωριάζει όταν τα θέλω φωνάζουν,
ή ακόμα όταν η ίδια η ζωή το επιβάλει.
Τα φρένα ουρλιάζουν, τα βαγόνια χορεύουν, 
οι πίνακες ανακατεύονται, οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα.
Μόνο 6 λεπτά χρειάστηκαν. 
Τικ τακ, τικ τακ...
Μια διαδρομή τελειώνει και η αγάπη χαράζει ένα νέο μονοπάτι.




15.Δεν υπάρχω!

Η αλλαγή δεν ήταν ορατή.
Είχε αρχίσει αργά, χωρίς προειδοποίηση.
Σημάδια αμυδρά, σχεδόν αόρατα.
Δεν ήθελα να τα δω, ακόμα κι αν υπήρχαν μέσα στα μάτια σου.
Την έκρυβες τόσο καλά!
Μα ήταν εκεί.
Μόνο εγώ δεν την έβλεπα.
Εθελοτυφλούσα.
Πως θα μπορούσα άλλωστε να μην το κάνω, αφού μόνο μέσα στα μάτια σου έβλεπα τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα.
Τις πιο φωτεινές ανατολές.
Τι έφταιξε και αυτά τα μάτια έγιναν 
σκοτεινοί ουρανοί; 
Πως έγινε και τα φιλιά έγιναν παγωμένες ακίνητες λίμνες;
Δεν ζω σε σκοτεινούς ουρανούς.
Δεν υπάρχω σε παγωμένες λίμνες.



16.Αγαπώ...

τα κλαδιά
γιατί επάνω τους 
ξαποσταίνουν τα πουλιά.
Αγαπώ 
τα κλαδιά,
γιατί, σαν χέρια 
υψωμένα στον ουρανό,
υπόσχονται 
να αλλάξουν τον κόσμο...




17.Σπίρτο αλλαγής\


Μικρά και μεγάλη αψινθος  , 
μουσκεμένες σε οινόπνευμα  , 
επί δυο και πλέον ημέρας .
Αποκατασταλάχθηκαν μετά ταύτα  
επί καταλλήλου αγγείου
μετά περισσής προφυλάξεως 
και εχρωματισθεί το εκχύλισμα
δια σπίρτου αλλαγής 
εντός του οποίου εβρέχονταν 
ημέρες αρκετές , υάκινθοι ,  ηλιοτρόπια και ίανθοι 
πολλάκις δε και τσουκνίδες 
Διυλίζομεν ,  καλή σας απόλαυση  !!! 




18." Γιατί Άλλαξες."

Εκεί που οι λέξεις έχουν χάσει την αξία τους.
Εκεί που η ανθρωπιά κάνει σπάνιες εμφανίσεις.
Εκεί που κάθε ελπίδα μοιάζει να χάνεται.
Κάτι κινείται μέσα σου, κάτι σου φωνάζει
να μην πέσεις στην παγίδα της εποχής.

Σιωπή.
Για λίγο μόνο.
Μέχρι να ξαναγεννηθούν τα όνειρά σου.
Να ανακαλύψεις ποιος επιτέλους είσαι τώρα πια.

Και τότε θα μιλήσουν οι πράξεις σου.
Αλλαγή πλεύσης.
Τα δάκρυα ξεπλένουν την ψυχή σου,
καθαρίζουν την οπτική σου.

Κάθε αλλαγή πονάει. 
Μα σε αποζημιώνει.
Το χαμόγελό σου σύμμαχος.
Και οι λέξεις θ'αποκτήσουν ξανά σημασία,
εκείνη που εσύ θα τους δώσεις.
Και η ανθρωπιά θα εμφανιστεί ξανά,
θα έχει τη μορφή σου.

Γιατί Άλλαξες.











Εδώ τελείωσαν 12 ακόμα συμμετοχές.
Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις τις υπόλοιπες 12 συμμετοχές.
Πάτα εδώ και μπες στην ανάρτηση.