Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Μαζί με τον καφέ # 24: Θυμώνω για την αγάπη.....




Έλα, έκαμες καφέ; 
Κάμε ό,τι ώρα κι αν με διαβάζεις κι έλα να μιλήσουμε για την αγάπη!
Κι όπως γράφω στον τίτλο μου... θυμώνω σήμερα!
Κάτι που όλο και πιο σπάνια κάνω βέβαια στη ζωή μου.
Αλλά για μερικά θεματάκια ακόμα θυμώνω, 
-τα παίρνω άγρια για την απόλυτη ακρίβεια-
και αυτό αφορά τα παιδιά μας 
και την αγάπη.

Όχι, δεν θα μιλήσω για την Ερωτική Αγάπη
και μέρα που είναι ούτε με τον Έρωτα θα καταπιαστώ.
Ούτε καν το είχα φτιαχτό σήμερα να ασχοληθώ με την αγάπη.
Ξέρεις πόσο καιρό τριβελίζουν το κεφάλι μου διάφορα;
Υπομονετικά περίμενα να βρω μέρα.



Είναι που και στη δουλειά μου έρχομαι σε επαφή με γονείς.
Γονείς που μιλούν για αγάπη όλοι τους.
Τη βδομάδα που έτρεχε, έπαιρναν και τις επιδόσεις των παιδιών τους.
(κανελλάκι μου πόσο πετυχημένα το είπες κάπου, σ' ένα σχόλιό σου: 
επιδόσεις λες και είναι άλογα κούρσας! 
αχ εκείνη τη στιγμή που σε διάβαζα, σου χαμογελούσα νοερά!)
Εκεί να έβλεπες ευτράπελα!
Ευτράπελα στο γκισέ για τις απολαβές των στοιχημάτων!

Συγγνώμη που είμαι ειρωνική.
Και που ίσως με δεις και αυστηρή στις σκέψεις μου.
Αλλά κάτσε να πιάσω το κουβάρι από κάπου να το ξετυλίξω,
γιατί θα μεσημεριάσει κι εγώ ακόμα θα ψάχνομαι!
Και ίσως να βρούμε άκρη!
Ίσως...



Περιστατικό  στο σούπερ μάρκετ.
Μια μαμά τριγυρνούσε διαρκώς δίπλα μου με το 3χρονο, 
λίγο πάνω-λίγο κάτω, θα σας γελάσω, γιο της.
Ο μικρούλης της ζητούσε κάτι επίμονα. 
Και τι ακούω η δόλια και μένω παγοκολόνα;
"Άμα γίνεις άνθρωπος θα σου το πάρω."
Κοίταξα πίσω μου ... μήπως είχε κανά σκυλάκι μαζί της...
Όχι, το μικρό αγοράκι της ήταν.
Αυτό, που αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι τ' αγαπάει!



Στο σχολείο.
Μητέρα κλαίει και οδύρεται ότι το παιδί της δεν την ακούει και δεν διαβάζει
γιατί γίνονται αδικίες, τις βλέπει το παιδί και επαναστατεί!
-Και εσείς τι πιστεύετε;
-Μα οι καθηγητές φταίνε! 
Βοηθάνε τα δικά τους παιδιά μόνο!
Φυσικά αποτυγχάνω να επικοινωνήσω μαζί της κάποια πράγματα,
όπως και να θέσω το πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις... 
όταν ακούω από την ίδια :
-Εσείς έχετε παιδιά κυρία μου
-Όχι, δεν έτυχε...
-Καλύτερα! Και να μην κάνετε ποτέ.
Τα παιδιά είναι προβλήματα και δυστυχία κυρία μου!
Κι όμως αν τη ρωτήσεις για το παιδί της  θα σου πει ότι τ' αγαπάει!

Καθώς απομακρύνεται σκέφτομαι ότι ναι,
η ζωή είναι γεμάτη αδικίες.... ☺



-Θέλω τα παιδιά μου να γίνουν αυτό που δεν κατάφερα εγώ!
Να πετύχουν στη ζωή τους. Να μην πεινάσουν.
Να μην κουραστούν όπως κουράστηκα.
Τα αγαπάω πολύ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο!
-Νιώθω την ανάγκη σας αυτή και την καταλαβαίνω.
Πιστεύω πραγματικά ότι προσπαθείτε να δώσετε ό, τι περισσότερο μπορείτε.
Και σας αξίζουν πολλά μπράβο για αυτό.
(σημ: απαραίτητο να ξεκινάς με παραδοχή)
Έχετε σκεφτεί όμως ότι αυτό ίσως καταπιέζει το παιδί;
Ότι το σωστό είναι να επιλέγει αυτό την πορεία του, 
τα λάθη του, τους αγώνες του;
Ότι η ευθύνη της ζωής του και των επιλογών του 
είναι δική του και μόνο δική του.
Και πώς ίσως αν δεν επιλέξει να κάνει αυτό που τον γεμίζει 
θα είναι δυστυχισμένο έπειτα στη ζωή του;
-Ναι, αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι θα είναι εξασφαλισμένο!
-Μα μπορεί να είναι δυστυχισμένο.
-Δεν θα είναι. Το ξέρω εγώ!
Να μη τα λέμε πάλι... Κι αυτή τ΄αγαπάει! 



Όλοι μιλούν για αγάπη!
Αν ρωτήσετε όλους τους γονείς, όλοι αγαπούν τα παιδιά τους.
Ακόμα κι αυτοί που τα κακοποιούν και τα κακομεταχειρίζονται!
Έχω δει τέτοιους γονείς, λόγω επαγγελματικής εμπειρίας.
Έχω περάσει κι από το πρώην αναμορφωτήριο Κορυδαλλού 
κάποτε ως ασκούμενη Κοινωνική λειτουργός.



Ρωτάω δεξιά και αριστερά τι είναι αγάπη,
όλον αυτό τον καιρό που σκέφτομαι αυτή την ανάρτηση.
Και με κοιτάζουν γεμάτοι απορία,
πριν μου πουν γνωστές κλισέ εκφράσεις.

Είχα ασχοληθεί και σ' έναν ακόμα Καφέ της Κυριακής
με το θέμα από την αντίστροφη ματιά
διατυπώνοντας τι δεν είναι αγάπη.
Μαζί με την ανάρτηση 
Σπάσε τον αναθεματισμένο, φαύλο κύκλο της ζωής σου
που διαβάζονται ενιαία, θέλω να προβληματιστούμε ξανά
και ξανά και εσαεί... Γίνεται;

Γιατί ακόμα κι αν δεν έχουμε δικά μας παιδιά,
ερχόμαστε σε επαφή με τα παιδιά των συγγενών μας, των φίλων μας,
ίσως είμαστε εκπαιδευτικοί, 
κι αν μεγάλωσαν τα δικά μας ίσως γίνουμε παππούδες και γιαγιάδες
και τέλος πάντων ο κόσμος μας είναι γεμάτος αθώες παιδικές ψυχές
και πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε στιγμή που βρισκόμαστε δίπλα τους
με όποιον ρόλο
είμαστε πρότυπα, θετικά ή αρνητικά!
Και μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο
ή να τον γκρεμίσουμε μια ώρα γρηγορότερα!

baby, cute, love, valentine

Ρώτησα μία γνωστή που σκέφτεται να παντρευτεί 
τον καλό της, μετά από πολύχρονη σχέση, γιατί θα το κάνει.
(είμαι γεμάτη απορίες κι εγώ , σαν τα μικρά παιδιά)
Με κοίταξε απορημένη.
-Μα για να κάνω παιδιά!
-Ναι, γιατί θες να κάνεις παιδιά, συνεχίζω ακάθεκτη εγώ 
που δεν παραιτούμαι εύκολα...
 -Τι ερώτηση είναι αυτή;
Μα για το λόγο που κάνει ο κόσμος παιδιά!
-Και ποιος είναι αυτός είπαμε; Δεν είπαμε (το χαβά μου εγώ!)
-Δεν έχει γιατί. Για να έχω παιδιά.

Πάλι καλά. Γιατί έχω ακούσει τα εξής:
Για να έχω συνέχεια στον κόσμο,
ή το ίδιο με άλλα λόγια, για να αφήσω στον κόσμο κάτι από μένα,
για να έχω αποκούμπι στα γεράματα,
για αφήσω την περιουσία μου...



Και είναι απλό αυτό που θέλω να ακούσω:
Για να δώσω αγάπη!
Και τι είναι αγάπη είπαμε; Δεν είπαμε τελικά!

Αγάπη είναι η θεμελιώδη αρχή κάθε ώριμης σχέσης:
Δια στόματος Μπουκάι που ασπάζομαι πλήρως:
Η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργήσω χώρο στον άλλον 
να είναι όπως είναι!

Να δέχομαι τον άλλον όπως είναι,
να τον βοηθώ να γίνει αυτό που ο ίδιος θέλει,
να δίνω όλα όσα χρειάζεται χωρίς προσμονή ανταπόδοσης! 
Καμία υποχρέωση!

Με κάθε τέτοια προσδοκία μέσα σου παύει να είναι αγάπη
αυτό που έχεις, αυτό που νιώθεις!
Δεν ξέρω τι είναι, αλλά αγάπη δεν είναι!

Οπότε μην παραμυθιάζεσαι!
Αν θες να παραμυθιάζεσαι, γράψε κι εσύ ένα παραμύθι!
Και εδώ θα κλείσω απότομα!

Γιατί περιμένω εσένα
τις αντιρρήσεις σου, τα σχολιανά σου, το ψάλσιμό σου 
ή απλά τις σκέψεις για έναν γόνιμο διάλογο!

Τι είναι αλήθεια αυτή η αγάπη;

Σε ευχαριστώ που έφθασες ως εδώ!
Σε γλυκοφιλώ!
Να έχεις μια υπέροχη Κυριακή!

@ριστέα

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι !


Σήμερα, Δευτέρα σου έχω 
το παραμύθι
Ένας παράξενος άνθρωπος,
από τη Ρούλα, στο Σμαραγδένια

Δες και αυτά πάντως

Παραμύθια
από την Κλαυδία, 
στο Κάτω από την Ακρόπολη



κι ένα μικρό αλλά πικρό παραμύθι,
Θα περάσουν από πάνω μας
από τη Mia Petra, στο 
Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου



Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς 
εδώ!

Παγκόσμια ημέρα κατά του Παιδικού καρκίνου.
Κάποτε είχα γράψει μια μικρή Ιστορία
για το Παιχνίδι των λέξεων.
Σήμερα θυμήθηκα πάλι τη 
Μικρή Κυρία μου !


88 σχόλια:

  1. Κοίτα να δεις πόσο μοιάζουν τα θέματά μας σήμερα κι ας είναι τόσο διαφορετικά!
    Έχουν κοινό σημείο την ίδια την ειρωνεία της ζωής...μερικοί άνθρωποι είναι υπεράνω κάθε φαντασίας!
    Δε θα στο παίξω έξυπνη, και σίγουρα μεγαλώνοντας δυο παιδιά, υπήρξαν και στιγμές που θες από κούραση, θες από χαζομάρα μπορεί να είπα και να έκανα βλακείες, αλλά ακόμα και στην αγάπη ουδείς άσφαλτος που θα έλεγε και η λαίδη!
    Φιλιά πολλά!!

    Υγ: Όποιος θέλει να κάνει παιδιά για να αφήσει την περιουσία του να το ξανασκεφτεί...πού να μπλέκει τώρα με πάνες και μπιμπερό?...δίδεται για υιοθεσία παιδί ετών πολλών με οικονομικές δυσχέρειες...προτιμήστε με, σας παρακαλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχαχα!
      Μαρία μου μετά από τόσες μέρες τι να προσθέσω;
      Τα έχουμε πει εξάλλου τόσες φορές εμείς οι δύο ( καθ ότι είσαι και η πιο παλιά!
      Ξέρεις πώς μιλάω- ξέρω τι πρεσβεύεις !
      Πολλά γλυκά φιλιά :)))

      Διαγραφή
  2. Δύσκολο το θέμα που αγγίζεις.. Μακάρι όλοι και ακόμη περισσότερο οι γονείς να αντιλαμβάνονταν την αγάπη σύμφωνα με τον ορισμό του Μπουκάι. Χρειάζεται όμως πολύ προσωπική δουλειά και ωριμότητα για να φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι δεν λες τίποτα Αναστασία μου!
      Ωριμότητα! Πολύ σωστό!
      Τη δουλειά τη θεωρώ επίσης δεδομένη!
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Αριστέα μου. Μόλις κοίμησα την Δανάη μου και τα μεγάλα μου παίζουν κάτω στην πλατεία με άλλα παιδιά, οπότε θαρρώ θα βρώ λίγο χρόνο να σου πω σε ποιο κομμάτι του ουρανού κοιτώ εγώ και θα σου πω και γιατί...
    Η δουλειά μου βαριά και δύσκολη. Εντατική μονάδα νεογνών. Εκεί που ο θάνατος ανταμώνει τη ζωή στο ξεκίνημά της. Εκεί που αντιλαμβάνεσαι τη μικρότητά σου απέναντι στη ζωή, τον Θεό και το σύμπαν. Οι μάνες πεσμένες στα γόνατα να σε τραβάν από τα ρούχα, να κλαίνε πάνα από αγγέλους μικρούς που ταξιδεύουν ήδη μακριά. Ζω και ισορροπώ μεταξύ ζωής και θανάτου.
    Κι είναι δύσκολο... δύσκολο πολύ...
    Όταν γυρίζω στο σπίτι βλέπω τα παιδιά μου να κοιμούνται και τα γλυκοφιλώ στον ύπνο τους, να χαμογελούν τα όνειρά τους.
    Αγάπη ...
    Αγάπη είναι να σου κρατώ το χέρι να σταθείς, να σε σκεπάσω όταν κοιμάσαι, να φιλήσω την πρώτη σου πληγή, να γελάσω όταν σε δω πασαλειμμένο με χρώματα κι ας είναι χάλια ο τοίχος και το χαλί.
    Αγάπη είναι να βλέπω τα λάθη σου μα να τα αγαπώ, γιατί πώς αλλιώς θα σε βοηθήσω να τα διορθώσεις.
    Αγάπη είναι να θέλω να μάθεις γράμματα για να έχεις άποψη για τη ζωή σου, στη ζωή σου.
    Αγάπη είναι να μην θέλω να είσαι τέλειος, αλλά ευτυχισμένος.
    Τα παιδιά τα κάνουμε για να χαρίσουμε μια ανιδιοτελή αγάπη, που δεν προσμένει ανταπόδοση, που δεν εξαγοράζεται και δεν εξαργυρώνεται.
    Παιδιά κάνουμε γιατί να έχει ελπίδα ο τόπος μας και συνέχεια ο χρόνος μας....
    Αυτά ...γιατί θόλωσαν τα μάτια μου και δυσκολεύομαι να δω τα πλήκτρα ... σε φιλώ !
    Είσαι ξεχωριστή ! Χαίρομαι πολύ που ανταμώσαμε !
    Καλή Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σταυρούλα μου μετά από όσα κατέθεσες , δεν έχω λόγια!
      Υπέροχες οι σκέψεις σου για την αγάπη!
      Πολύ σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες μαζί μας!
      Σε φιλώ γλυκά♥

      Διαγραφή
  4. Χμ, ξέρεις, σκέφτομαι πως, ξεκινώντας από την ίδια ιδεαλιστική νοοτροπία, μετασχηματίζουμε την αγάπη σε πολλούς "πρακτικούς" στόχους, στην καθημερινότητά μας: να είναι τα παιδιά καλοταϊσμένα, διαβασμένα, προστατευμένα όσο καλύτερα μπορούμε να τα προστατεύουμε. Και στη διαδρομή, ξεχνάμε τη βασική αρχή πίσω από τους στόχους αυτούς και τους στόχους τους ανάγουμε σε αξία: να είναι τα παιδιά καλοταϊσμένα, διαβασμένα κτλ. Και όταν τύχει να μας βγάλει κάτι από τη διαδρομή προς την επίτευξή τους, θυμώνουμε και συμπεριφερόμαστε εντελώς χωρίς αγάπη. Προς τα ίδια τα παιδιά, που αγαπάμε.
    Γιατί δεν έχω αμφιβολία πως, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους. Αλλά δεν έχουν μάθει να σκέφτονται σε σχέση με την αγάπη. Κι όταν εφαρμόζεις "συνταγές" στη ζωή, λόγω έλλειψης χρόνου να σταματήσεις να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις πώς ακριβώς προσπαθείς να πετύχεις τους στόχους σου (αυτές που έχεις μάθει κι εσύ από τους δικούς σου γονείς), μπορείς πανεύκολα να αποτύχεις.
    Θέλει πού και πού ένα pause, μια βαθιά ανάσα και αναστοχασμό, ένα follow - up των παιδαγωγικών μας επιλογών. Γιατί αυτές τις τελευταίες δεν τις αποφασίζουμε άπαξ, διά παντός. Χρειάζεται να ξαναγυρνάμε στις αποφάσεις αυτές και, γιατί όχι, να τις τροποποιούμε ή να τις αλλάζουμε. Δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε ότι έχουμε κάνει και λάθη. Απεναντίας, περνάμε έτσι και ένα ισχυρό θετικό μήνυμα στα παιδιά, ότι και εμείς έχουμε αδυναμίες, δεν τα καταφέρνουμε πάντα όλα.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή την διαρκή ανατροφοδότηση την επιθυμώ κι εγώ Διονυσία μου!
      Αλλά αναρωτιέμαι; Ο ρόλος των γονιών είναι μόνο η φροντίδα; Να είναι τα παιδιά καλοταϊσμένα, διαβασμένα, προστατευμένα όσο καλύτερα γίνεται; Αυτό μόνο είναι η αγάπη;
      Συμφωνώ ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά θα δεις και πολύ εγωισμό σε αυτές τις αγάπες! Εκεί είναι που αρχίζω εγώ να "τσινάω"!
      Αγάπη και εγωισμός είναι οξύμωρο σχήμα!
      Όσο για τα λάθη, την παραδοχή τους με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!
      Την καλημέρα μου :))

      Διαγραφή
  5. θα συμφωνησω με τη Διονυσία από πάνω μου ,με γλιτωσε από γραψιμο...όταν ειναι μωρά δοξαζουμε το θεό και τα λατρευουμε χωρίς όρια .Όταν όμως μεγαλώσουν και προβάλουν τα δικά τους Θέλω ξεχνάμε θεό και όρια και θυμόμαστε μόνο τα δικά μας Θέλω και τα Θέλω του περίγυρού μας που και αυτοί Θέλουν για τα δικά μας παιδιά !
    Και αυτό δε θα αλλάξει ,πάντα θα υπάρχει ,γιατί είμαστε άνθρωποι και λάθη κάνουμε που δεν Θέλουμε να αναγνωρίζουμε!
    ΥΓ : Με καθυστέρησες με το να σε διαβασω και να σχολιάσω στην προετοιμασία μου για Βαλεντάιν νάιτ...δε θα προκάμω ,αλλά θα σε έχω δικαιολογία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νια βρε Νάσια μου, συμφωνώ ότι είμαστε άνθρωποι και λάθη πάντα θα κάνουμε! Μόνο καραμέλα να μην γίνει αυτό γιατί από το να αναγνωρίζω τα λάθη και να τα διορθώνω , μέχρι το να τα κάνω σημαία και να λέω σε όλα μα όλα, αυτή τη δικαιολογία και να έχω έπειτα το κεφάλι μου ήσυχο έχει τεράστια διαφορά! Με αντιλαμβάνεσαι!
      Εσύ πουλάκι μου που εφαρμόζεις τα όρια έχεις πάει σε ειδικό σχολείο για γονείς;
      όλα είναι θέμα παιδεία της ψυχής κι εκεί πολύ υστερούμε οι περισσότεροι!
      Συνέχισε στο δρόμο που έχεις χαράξει. Σε έχω για παράδειγμα!

      Πολλά φιλιά!:))

      Διαγραφή
  6. Εγώ δεν έχω παιδιά. Και αυτό το καμπανάκι της μητρότητας δεν μου χτύπησε ποτέ. Παρόλα αυτά θέλω να κάνω. Το ''θέλω'' βέβαια όχι ως επιθυμία όπως πχ λέμε ''πεινάω'', αλλά περισσότερο όπως λέμε ''θέλω να φάω μια τούρτα''. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.
    Δεν το έχω ανάγκη αλλά το θέλω.
    Αγάπη έχω ένα τόνο να δώσω. Λες και τελειώνει ποτέ; δεν νομίζω...
    Όσο για την διαπαιδαγώγηση... ναι , φοβάμαι λίγο να μην κάνω λάθος. Έχω όμως εμπιστοσύνη σε μένα και στον σύντροφό μου πως θα τα καταφέρουμε. Οπότε θα το κάνουμε και θα το παλέψουμε να πάνε όλα καλά. Να γίνουν τα παιδιά μας ευτυχισμένα.
    Το εύχομαι για όλους σας.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου, εύχομαι πολύ να βρείτε το δρόμο σας και να κάνετε μια ευτυχισμένη οικογένεια! Έχουμε ανάγκη από ευτυχισμένους αυριανούς ενήλικες!
      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  7. Να είναι ευτυχισμένα! αυτή είναι η ευχή όλων των γονιών. Τι είναι όμως ευτυχία; Πώς την ορίζει ο καθένας; Υπάρχει;
    Τριγύρω βλέπουμε παιδιά που μόλις καταλαβαίνουν τι είναι ο κόσμος, τότε στρέφονται εναντίον μας για το ψεμα που τους πουλήσαμε. Με το δίκιο τους (αν με ρωτάτε)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα παιδιά έχουν στον αίμα τους την επανάσταση και την αντίδραση. Να αλλάξουν όλα όσα βρήκαν! Και υτό δεν είναι κατ ανάγκη κακό!
      Το θέμα είναι να έχουμε φροντίσει για μια ολοκληρωμένη αγωγή. Έπειτα , με την ωριμότητα, όσο άσχημα και να είναι εκεί έξω τα πράγματα θα τον βρουν το δρόμο τους!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και το σχόλιο Βασιλική μου :))

      Διαγραφή
  8. Καλημέρα Αριστάκι μου
    Αγάπη είναι να αφήνεις στον άλλο
    ελεύθερη την επιλογή να του κρατάς
    το χέρι αλλά ποτέ να μην του στερείς
    την χαρά να ψηλώνει την σκέψη και
    την προσωπικότητα σε χώρους δικούς του!!
    Έρωτας πάλι είναι διεκδίκηση και το πιο
    απόλυτο συναίσθημα
    Νομίζω η Πολυδούρη το απόδωσε σε όλες τις
    διαστάσεις του https://www.youtube.com/watch?v=hfNaH5kr3tc

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου Ελένη μου!
      Ακούγονται ουτοπικές μα είναι ποιητικές για μένα, και μου άρεσαν πολύ!
      Φιλάκια πολλά :)))

      Διαγραφή
  9. Σε διαβάζω και κουνώ το κεφάλι με κατανόηση. Το τι έχω ακούσει τόσα χρόνια δεν περιγράφεται. Από το "πάρ' το εσύ να γλιτώσω λίγες ώρες" μέχρι... άστο καλύτερα. Προσπαθείς να παρέχεις μια επαγγελματική συμβουλή, ελπίζοντας για το καλύτερο, και πέφτεις πάνω σε τοίχο, γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι φωτεινοί παντογνώστες.
    Κι εγώ θυμώνω, αλλά ακόμη χειρότερα, δεν υπήρξε μέρα που να μην κουνήσω το κεφάλι μου με λύπη, από αυτά που βλέπω και ακούω. Άλλοι θεωρούν ότι τα παιδιά τους οφείλουν να είναι καρμπόν τους (μέσα-έξω), άλλοι τα έχουν μετατρέψει σε βαλίτσες, άλλοι τα έχουν για διαφήμιση ή επίδειξη. Δυστυχώς, λίγους γονείς συνάντησα που να είναι συνειδητοποιημένοι ή έστω να έχουν ανοιχτά αυτιά και μυαλά...
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη Έλλη για τις εμπειρίες που έχεις και μάλιστα ότι οι περισσότερες δεν θα είναι και καλές !
      Αυτόν τον τοίχο πόσες φορές δεν τον έχω συναντήσει κι εγώ!
      Κάνε παιδιά κι έπειτα μίλα είναι το πιο συνηθισμένο που έχω ακούσει!
      Σημείωσες δε τα πιο συνηθισμένα μοτίβα( Άλλοι θεωρούν ότι τα παιδιά τους οφείλουν να είναι καρμπόν τους (μέσα-έξω), άλλοι τα έχουν μετατρέψει σε βαλίτσες, άλλοι τα έχουν για διαφήμιση ή επίδειξη)
      να αρχίσουμε τις ευχές;

      Τα φιλιά μου και την αγάπη μου :))

      Διαγραφή
  10. Η πείρα μου, μου έμαθε ότι η αγάπη μαθαίνεται, αλλάζει, προσαρμόζεται, "διορθώνεται" στα χρόνια... Η πείρα μου, μου λέει ότι ο γονιός είναι το πιο δύσκολο "επάγγελμα" κι ότι όσο ζω, μαθαίνω. Η πείρα μου, μου λέει ότι, εν' ονόματι τής αγάπης, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα (γενικώς) αλλά ειδικώς, από πολλούς γονείς(;) Το πιο σύνηθες πχ, που ακούω χρόνια τώρα, είναι: "δεν χωρίζω για τα παιδιά"!! Κι ας σκοτώνονται τα ζευγάρια (τα ποια;), τα οποία, το πιο πιθανό είναι να σκοτίζονται για τού Αγίου Βαλεντίνου (ανήμερα..) όχι για..το έτερον ήμισυ καλέ, αλλά για κάνα γκομενάκι που παίζει στην απέξω.. Κανείς από όλους εκείνους δεν παραδέχτηκε (κρυφά ή φανερά) ότι δεν χωρίζει για να μην του χαλάσει η δική του -και μόνο- ζαχαρένια.. Και φυσικά δεν εξαιρώ κανένα φύλο από τα δυο, έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης, ή μάλλον ανευθυνότητας... Βασικά μπορώ να γράψω βιβλίο ολόκληρο με ιστορίες σαν αυτές που λες πιο πάνω, αλλά θα πω μόνο ότι ο κάθε γονιός οφείλει να αναθεωρεί κάθε λίγο τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά του. και να μην τελειώνει την ζωή του ως γονιός, όσο ανώριμα την ξεκίνησε (καθότι είναι φυσικό να μην είναι έτοιμος γονιός, από την πρώτη μέρα στο μαιευτήριο..) Αυτά τα ολίγα.. Υ.Γ Τα μαθήματα περί πείρας, δεν τελειώνουν ποτέ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα πολύ δυνατό σχόλιο Πέτρα μου και πολύ σε ευχαριστώ για αυτό!
      Εν' ονόματι τής αγάπης, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα ! Αυτό ξαναπέστο!
      Να μην τελειώνει την ζωή του ως γονιός, όσο ανώριμα την ξεκίνησε! Από τα πιο ωραία που διάβασα σε αυτήν εδώ την ανάρτηση!
      Σε ευχαριστώ πολύ και για τη δική σου συμβολή!
      Σε φιλώ ! :))

      Διαγραφή
  11. Το κακό είναι ότι συγχέουμε τη φροντίδα με την αγάπη.
    Όσο έχουν την ανάγκη μας για να τα ταϊσουμε, να τα πλύνουμε και να τα γιατροπορέψουμε όταν είναι άρρωστα, είμαστε με τη βαθιά πεποίθηση πως αγαπάμε το παιδί μας και αποτελούμε πρότυπο γονέα.
    Τα ζόρια αρχίζουν όταν αυτό το μικρό πλασματάκι ψηλώνει, δεν μας πιάνει το χέρι για να περπατήσει στο δρόμο, η πόρτα του δωματίου του σφραγίζει ερμητικά, αρνείται να πλυθεί, να κόψει τα νύχια του και ν' αλλάξει εσώρουχο (ως όριζε ως τώρα το πρωτόκολλο).
    Εκεί απάνω, αρχίζει το αληθινό παιχνίδι. Κι εκεί ακριβώς είναι το όριο της σχέσης. Αν δεν χαμηλώσουμε λίγο το ανάστημά μας για να έρθουμε στο ύψος του, το χάσαμε το παιχνίδι. Κάτι αντίστοιχο με την πρακτική που διδάσκουν στις σχολές γονέων για τα παιδιά νηπιακής ηλικίας. Αν είσαι όρθιος και απευθύνεσαι στο παιδί που σου φτάνει ως τα γόνατα, είναι αδύνατη η επικοινωνία. Πρέπει να πάρεις ένα καρεκλάκι (απ' αυτά που έχουν στους παιδικούς σταθμούς) και να κάτσεις πλάι του. Να σε νιώσει στο μπόι και στις ανάγκες του.
    Φαντάσου τώρα να έχεις να κάνεις μ' έναν έφηβο που είναι πιο ψηλός από σένα στο μπόϊ & να πρέπει να ζυγοσταθμίσεις ορμόνες, εφηβείες, ορμές, τη δική σου εμμηνόπαυση και όλες τις ματαιωμένες προσδοκίες σου!...
    Θέλει τέχνη Αριστέα μου, έμπνευση, φαντασία και δημιουργικότητα. Κάτι σαν τα ντεκουπάζ σου. Θα συγκεντρώσεις τα υλικά σου, θα φτιάξεις τα πρώτα σου, θα αποτύχεις, θα ξαναπροσπαθήσεις, μέχρι να αντιληφθείς πως τίποτα δεν μπαίνει στο καλούπι. Όλα θέλουν τον τρόπο τους, το χρόνο τους και τον ιδιαίτερο τρόπο που θα τα χειριστείς.
    Πάω να κάμω κι άλλον καφέ. Φλυάρισα ασυστόλως απόψε, αλλά μας έδωσες πολύ ωραία πάσα.
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πες τα βρε Μαρία μου! Γιατί έχουν ταυτίσει τη φροντίδα με την αγάπη και εκεί τελειώνει ο ρόλος των περισσοτέρων!
      Μαρία μου έγραψες κάτι πολύ σημαντικό: Θέλει τέχνη, έμπνευση, φαντασία και δημιουργικότητα.
      Ναι είναι τέχνη με μυστικά, με ασκήσεις, διορθώσεις , εκπαίδευση έτσι ώστε να απολαύσεις μετά το δημιούργημα ελεύθερο και μόνο τους να παίρνει ζωή από σένα , αλλά να συνεχίζει και χωρίς εσένα!

      καθόλου δεν φλυάρησες!
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας τόσο όμορφες και δυνατές σκέψεις κανελλάκι μου γλυκό!:)))
      Πολλά φιλιά! :)

      Διαγραφή
  12. Αγάπη είναι να τον αφήνεις ελεύθερο να κάνει ότι νομίζει καλυτερο γι' αυτόν.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σε όλα όσα διάβασα μεχρι εδώ θα πω οτι καπου συμφωνώ... παντα θα υπαρχει στην σχέση γονιου -παιδιου η αγαπη.. απλα δεν ξερουμε τον τρόπο να την δείξουμε εξ ού και τα λαθη !!.. σε καθε περιοδο της ζωής του το παιδί θελει και διαφορετικη αντιμετώπηση .. δεν μπορεί να είναι η ίδια οσο μεγαλωνει..θα έρθει η στιγμή που ο γονιος θα πρέπει να κανει στην ακρη να αφησει το παιδι του να ανοιξει τα φτερα του μονο του.. απλα να ξερει οτι στην στραβή του θα είσαι εκει λιγο πίσω του και διπλα του .. ενα βήμα..!! οταν αυτη την αγαπη την δώσεις εσύ σαν γονιος σωστα ... σωστα θα την δώσουν και τα παιδια σου στα παιδια τους..η αγάπη δεν υπάρχει για να είναι ανταποδωτική .. η αγαπη απλα δίνεται..ολούθε!!! που λέει και μια ψυχή..!! φιλακιαααα μικρή μου !! ααααα και που είσαι; μην μου θυμωνεις .. θελει δουλεια πολύ να αλλαξεις τον κόσμο..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Ρούλα μου θέλει σε κάθε περίοδο διαφορετική αντιμετώπιση αλλά η βάση είναι πάντα η ίδια! Έχω στο νου ότι κάθε στιγμή διδάσκω με τη συμπεριφορά μου. Κάθε στιγμή το βοηθάω να γίνει συγκροτημένος άνθρωπος ή το ποδοπατάω!
      αχαχα! Μερικές φορές δεν είναι κακό να θυμώνουμε!
      Φιλάκια πολλά :)))

      Διαγραφή
  14. Καλησπέρα σου Αριστέα μου.
    Αρπαγμένη σε νιώθω....! δεν κάνω λάθος ε ; και πως να κάνω ε όλα τούτα που αναφέρεις...!
    Όσο περισσότερο συνομιλείς και συναναστρέφεσαι με την κοινωνία των ανθρώπων που παριστάνουν τους γονείς και διαπαιδαγωγούν τόσο τα μαλλιά σου θα σηκώνονται ...όρθια.
    Οι εκτρωματικές συμπεριφορές μας, οι νευρώσεις μας μεταφέρονται αυτούσιες στα παιδιά μας.
    Πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση αυτή της διαπαιδαγώγησης.
    Προσπάθησε να γαληνέψεις και να ξεκουραστείς. Έχεις να δεις και ακούσεις πολλά.
    Σε φιλώ με ευχές για όμορφη συνέχεια Κυριακής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το λες τόσο άρπαγμα όσο ότι τα ζω καθημερινά πια στο σχολείο και πονάω! Πόνος είναι περισσότερο Γιάννη μου! Γιατί ένα τόσο δύσκολο κεφάλαιο στις ζωές μας κάποιοι το κάνουν σκονάκι και πάνε να δώσουν στις εξετάσεις της ζωής χωρίς κόπο!
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  15. Μετά από σαράντα σχεδόν χρονια μαζί με τον καλό μου και με δύο μεγαααααλα παιδιά αυτο πού λέω αγαπη είναι καταρχήν η ελευθερία και όχι το πνίξιμο. Είναι το νοιαξιμο ,το άγγιγμα, η λαχτάρα αλλά και η χαρα που νοιώθεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγα αλλά ουσιαστικά έγραψες Κατερίνα μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ :)))
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  16. Καλή σου μέρα αγαπητή μου φίλη.
    Στ΄αλήθεια πολύ δύσκολο το θέμα με το οποίο καταπιάστηκες σήμερα. Χρειάζεται μεγάλη κοινωνική γνώση και εμπειρία για να δοθεί μια κάπως σωστή απάντηση. Μαζί με την σύζυγό μου εβγάλαμε τρία υπέροχα παιδιά χρήσιμα στην κοινωνία.
    Οι κόρες μου είναι καθηγήτριες - η μεγάλη υποδιευθύντρια - στο High School Edward Murrow. Ο γιός μας, καθηγητής ιστορικός έφυγε πριν τρία χρόνια από τον καρκίνο στον εγκέφαλο.
    Στα παιδιά μας σταθήκαμε πλάϊ τους από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν. Απαρνηθήκαμε τα πάντα και αφοσοιωθήκαμε στην ανατροφή των παιδιών μας. Το ίδιο τώρα κάνουν και οι κόρες μας στα εγγόνια μας.Και μέχρι στιγμής πιστεύω πως όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε καλά. Να σου πω, για παράδειγμα, ότι η εγγονή Νικολέττα μας μόλις 11 χρόνων έχει χαράξει την πορεία της. Θα ασχοληθεί με την πολτική. Αν μιλήσεις μαζί της θα μείνεις έκπληκτη από τις γνώσεις της. Θέλω να πω καλή μου φίλη ότι από την στιγμή που αποκτάς παιδιά θα πρέπει να βρίσκεσαι πλάϊ τους. Να προσοαθείς να είσαι σωστή μαζί τους όχι μόνο στα λόγια αλλά περισσότερο και κυρίως στα έργα. Δύσκολο το έργο αλλά ΠΡΕΠΕΙ.
    Νάσαι πάντα καλά καλή μου φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι βέβαιη ότι αφοσιωθήκατε καλέ μου Ντένη! Βέβαια το να απαρνείσαι τα πάντα δεν είναι καλό γιατί μπορεί να κάνει γενικότερες ζημιές! Αρκεί να μην ζητάς ανταπόδοση από τα παιδιά φυσικά:)
      Να σου ζήσουν κόρες και εγγόνια !
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  17. Δεν ξέρω τι είναι αγάπη..... Πιστεύω πως είναι να δέχεσαι αυτόν που αγαπάς όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Στην περίπτωση των παιδιών όμως πρέπει να τους δείξεις κι' ένα δρόμο για να γίνουν χρήσιμοι και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Και, φυσικά, προσπαθώντας για το καλύτερο, κάνεις και λάθη. Πιστεύω απόλυτα πάντως πως δεν υπάρχει γονιός που δεν αγαπάει τα παιδιά του και που δεν θα έδινε τη ζωή του γι' αυτά.
    Ε, αυτό - δεν μπορεί - ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ!!!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να τους δίνεις τα φώτα σου για να εξελιχτούν σωστά δεν σημαίνει ότι δεν τα δέχεσαι όπως είναι! Καλό όλα αυτά να γίνονται με γνώμονα τη χαρά του παιδιού!
      Το να δίνω τη ζωή μου δεν είναι πάντα υγιής αγάπη! Νομίζω ότι εκεί το λάθος που κάνουμε.
      Το να μην τα κακοποιούμε από λάθος τρόπους όμως για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό!
      Την αγάπη μου και τα φιλιά μου φιλία μου :))

      Διαγραφή
  18. Σε καθε σχολιο διαβασα κατι απο μενα...
    Ειμαι σιγουρη πως ολοι αυτοι οι γονεις που πετιγραφεις ολοι οντως αγαπουν τα παιδια τους...
    Κι ομως η αγαπη οσο μεγαλη και δυνατη κι αν ειναι τοσο δυσκολο ειναι να εκφραστει σωστα... γιατι καθενας μας δεν κουβαλα μονο αγαπη αλλα και χιλια δυο βιωματα αγχη νοοτροπιες σκεψεις...
    Καθε μερα πιανω τον εαυτο μου να κανει καποια απο τα λαθη που περιγραφειε... και καθε μερα προσπαθω να ειμαι καλυτερη να κανω λιγοτερα λαθη...
    Ο τελικος κριτης ειναι τα παιδια μας και μονο αυτα...
    Τα φιλια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάλι Πεταλούδα μου δεν είμαι καθόλου βέβαιη για την αγάπη τους! Για τον εγωισμό τους μπορεί!
      Είναι άρρωστο να πιστεύουμε ότι αρκεί το μεγάλο πάθος για τα παιδιά μας και αφού τα πνίγουμε να το ονομάζουμε αυτό αγάπη! Εκεί είναι οι ενστάσεις μου εξάλλου!
      Ο τελικός κριτής είναι η ψυχική υγεία των παιδιών μας όταν αυτοί θα γίνουν ενήλικες!
      Πολλά γλυκά φιλιά! :)

      Διαγραφή
  19. Σε καθε σχολιο διαβασα κατι απο μενα...
    Ειμαι σιγουρη πως ολοι αυτοι οι γονεις που πετιγραφεις ολοι οντως αγαπουν τα παιδια τους...
    Κι ομως η αγαπη οσο μεγαλη και δυνατη κι αν ειναι τοσο δυσκολο ειναι να εκφραστει σωστα... γιατι καθενας μας δεν κουβαλα μονο αγαπη αλλα και χιλια δυο βιωματα αγχη νοοτροπιες σκεψεις...
    Καθε μερα πιανω τον εαυτο μου να κανει καποια απο τα λαθη που περιγραφειε... και καθε μερα προσπαθω να ειμαι καλυτερη να κανω λιγοτερα λαθη...
    Ο τελικος κριτης ειναι τα παιδια μας και μονο αυτα...
    Τα φιλια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν νοείται ολοκληρωμένη ζωή χωρίς την ανιδιοτελεί αγάπη προς τα παιδιά, χωρίς τις λαχτάρα των παιδιών.
    Για χάρη των παιδιών οι γονείς θυσιάζουν μέρος της δικής του ζωής.
    Επίσης είναι και οι παραδόσεις συνήθεις των λαών, εμείς ως Έλληνες προσπαθούμε και πασχίζουμε έως την τελευταία μας πνοή για το καλό των παιδιών μας.
    Αντιθέτως οι Αμερικανοί όταν το παιδί φτάσει 18 ετών του δείχνουν την πόρτα κι αν ακόμα μένει μαζί τους γονείς πρέπει να συμβάλει στα έξοδα του σπιτιού, ενοίκιο κλπ... Για να δείτε διαφορά κουλτούρας:
    Εδώ και μερικά χρόνια σε μια συνάντηση λογοτεχνών Ελληνοαμερικανών και μη σε μια αίθουσα του NYU με κάλεσαν κι εμένα να μιλήσω στα Αγγλικά για ένα βιβλίο που είχα γράψει σχετικά με την μετανάστευση, παίρνοντας ως παράδειγμα δικές μου εμπειρίες.
    Τους εξήγησα ότι στην Γουατεμάλα εργαζόμουν ως (διευθυντής προσωπικού Εργοστασίου), ότι τα μεσημέρια πήγαινα σπίτι μου για φαγητό με το αυτοκίνητό μου, κλπ... μια ζωή ανθρώπινη.
    Τότε απ' το ακροατήριο σηκώθηκαν πολλοί να μου κάνουν ερωτήσεις:
    Για πιο λόγο μετανάστευσα στις ΗΠΑ.
    τους απήντησα Για τα παιδιά μου, έχω τρεις κόρες, για αυτές δεν υπήρχε μέλλον εκεί...
    Έμειναν άναυδοι να με κοιτούν σαν κάποιο που κατέβηκε από τον Άρη.

    Τα παιδιά είναι η ολοκλήρωση της Ζωής, της ανθρώπινης Ζωής...
    Γαβριήλ


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένε μου Γαβρίλη, την ξέρω την πραγματικότητα της Αμερικής που μας μετέφερες, αφού έχω γεννηθεί εκεί και ξέρω πολύ καλά τι ισχύει!
      Κάθε νοοτροπία έχει τα καλά της και τα κακά της.
      Αν και τείνω να βρίσκω σωστό ως προς τον απογαλακτισμό τη στάση των Αμερικανών γονεων!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που μοιράστηκες μαζί μας!

      Διαγραφή
  21. Και εγώ θέλω να δώσω στον κόσμο κάτι από εμένα. Πιο πολύ κάτι σε απομνημονεύματα μου σκεφτόμουν βέβαια, αλλά εγώ είμαι και ψωνάρα δεν πιάνει!
    Η αγάπη είναι ένα τόσο όμορφο συναίσθημα. Και αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη τόσο πολύ να αγαπηθεί. Και τον πνίγει τόσο πολύ αυτή η ανάγκη που ξεχνά να αγαπήσει.
    Σε φιλώ γλυκά Αριστάκι μου!!!! Σε ευχαριστούμε για τους προβληματισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχαχα Γεια σου ψωνάρα μου! ♥
      "τον πνίγει τόσο πολύ αυτή η ανάγκη που ξεχνά να αγαπήσει" πόσο δίκιο έχεις!
      Μαρίνα μου σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!
      Φιλιά :)))

      Διαγραφή
  22. Δύσκολο πράγμα να είσαι γονιός. Το δυσκολότερο. Και μαθαίνεις κάθε μέρα δίπλα στο παιδί σου, καινουργια πράγματα. Το αγαπάς όταν του κρατάς το χέρι κυρίως για να το βοηθήσεις να σηκωθεί όταν πέσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνουν λάθη από ένα γονιό στο μεγάλωμα του παιδιού του. Ξέρω και εγώ ένα σωρό περιπτώσεις σαν αυτές που ανέφερες, αλλά ξέρω και άλλες τόσες που οι γονείς επιβραβεύτηκαν από τα ίδια τα παιδιά τους επειδή τα πίεσαν να ακολουθήσουν το δρόμο τους. Είναι μεγάλο και σπουδαίο θέμα θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες.
    Απλά μια φράση θα πω: Ο γονιός ποτέ δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα και να μάθει να ακούει και με τα αυτιά του και με την καρδιά του.
    Αυτά τα λίγα
    Καλή εβδομάδα Αριστέα μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαθαίνεις κάθε μέρα !
      Ακριβώς Αννούλα μου :))) Και όντως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να ακούμε! Οι ξερόλες είναι οι χειρότεροι τύποι εξάλλου :)))
      Πολλά φιλιά♥

      Διαγραφή
  23. Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Δυστυχώς τα έχω δει να συμβαίνουν και με το τελευταίο κερασάκι να ακούω να αποκαλεί η άλλη το 2,5 χρονων αγοράκι της τέρας, επειδή δεν είναι κούκλα να κάθεται εκεί που τον ακουμπάει χωρίς να τις χαλάει την ησυχία. Και βέβαια κοιτάει πως θα περάσει ο καιρός για να το 'ξεφορτωθεί' στο παιδικό. Το αστείο είναι πως το μικρό δεν είναι ζωηρό, απλά είναι παιδί και αγόρι και του αρέσει να παίζει.
    Η ζωή είναι γεμάτη αδικίες.. Και σε αυτό θα συμφωνήσω! Και ερωτώ.. Μήπως τελικά δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε σωστά;; Μήπως οι περισσότεροι δε ξέρουμε την έννοια της αγάπης;; Αγάπη δεν σημαίνει καταπιέζω! Μήπως γινόμαστε εγωιστές;;
    Και από ότι βλέπω υπάρχουν πια και οι άλλοι που φτάνουν στο άλλο άκρο, της υπερβολικής αγάπης, που το παιδί κάνει ότι θέλει! Και αναρωτιέμαι ποιος και πως καθοδηγεί-μαθαίνει το παιδί; ποιος του βάζει όρους και όρια;; Όταν το παιδί καλείται να παίξει το ρόλο του ενήλικα και βάλει μόνο του τους κανόνες στον εαυτό του σε προσχολική ηλικία.
    Δεν έχω παιδιά και έχω ακούσει και το σχόλιο κάνε πρώτα και μετά μιλάς. Και η απαντησή μου κάθε φορά είναι πως αν κάνω παιδιά και με δείτε να κάνω αυτά που κοροϊδεύω, σας επιτρέπω να με χαστουκίζεται καθημερινά μπας και ξυπνήσω! Καλή εβδομάδα Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κοιτάει πως θα περάσει ο καιρός για να το 'ξεφορτωθεί' Πόσος εγωισμός ε; Κι όμως αν τη ρωτήσεις το αγαπάει θα πει! :(
      Ελεάνα μου έκανες πολλές και εύστοχες για μένα παρατηρήσεις και σε ευχαριστώ πολύ πολύ για αυτό!
      τα φιλιά μου και την αγάπη μου :)))

      Διαγραφή
  24. Είχα γράψει ένα κατεβατό και κόπηκε η σύνδεση του ίντερνετ. Το εγκεφαλικό το γλίτωσα αλλά για να πω την αλήθεια, τώρα έχω νεύρα. Γκρρρρρρ! Συνοπτικά:
    Με το λειψό μου το μυαλό, νομίζω πως αγάπη είναι να βλέπεις τα μάτια του άλλου να λάμπουν και ολόκληρο το πρόσωπό του να φωτίζεται. Να προσπαθεί για τα όνειρά του κι εσύ να είσαι εκεί κοντά για να χαίρεσαι με τη χαρά του. Για να δίνεις δύναμη για τη συνέχεια (ακόμη κι αν νιώθεις πως η δύναμη σου στερεύει). Για να είσαι εκεί (σωματικά ή/και πνευματικά).
    *Είδα πως υπάρχουν κι άλλες προσφορές υιοθεσίας, και ενώ δεν είμαι καθόλου υλίστρια, (άτιμη οικονομική κρίση) αν κάποιος ενδιαφέρεται να δώσει την περιουσία του, είμαι μέσα!
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, Αριστάκι! Καλή μας εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι όμορφα που περιέγραψες την αγάπη Γιάννα μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιο σου!
      Φιλάκια πολλά μάτια μου :))

      Διαγραφή
  25. Aριστέα, γειά σου! Μπορώ να σχολιάσω τώρα. Ευχαριστώ!
    Το πρωί ήθελα να σου γράψω ότι μακάρι να ήμασταν όλοι μας συνειδητοποιημένοι για το λόγο που θέλαμε να κάνουμε παιδιά, πριν τα κάνουμε. Επίσης ήθελα να σου πω ότι από αυτά που έγραψες φαίνεται ότι είσαι μια πάρα πολύ καλή εκπαιδευτικός και μακάρι να καταφέρουμε και όλοι οι γονείς να γίνουμε το ίδιο καλοί.
    Τώρα, όμως, που ξαναμπήκα και είδα όλα αυτά τα σχόλια, ένιωσα τον ίδιο θαυμασμό και για όλους όσους έγραψαν παραπάνω. Δε συναντάω συχνά άλλους γονείς που μιλάνε για τα λάθη τους και ψάχνουν πως να γίνουν καλύτεροι. Συνήθως τα κάνουν όλα τέλεια και ψάχνουν πάντα που τους φταίνε οι άλλοι (δάσκαλοι, συμμαθητές των παιδιών τους και οι γονείς αυτών, οι δικοί τους γονείς κτλ.).
    Το παιδί, είχε πει κάποτε μια ψυχολόγος που άκουγα σε μια ομιλία, είναι πολλές φορές ο αποκηρυγμένος εαυτός μας. Μας βγάζει όλα αυτά που είχαμε κρυμμένα μέσα μας, μας δείχνει πτυχές του εαυτού μας που κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Γι΄αυτό δεν τα καταφέρνουμε πολλές φορές με τα παιδιά μας. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα τον ίδιο μας τον εαυτό και να τα βγάλουμε πέρα μαζί του. Το μεγάλωμα των παιδιών, τελικά, έχω καταλάβει πως δεν έχει να κάνει με τα ίδια τα παιδιά, αλλά με το μεγάλωμα των γονιών. Αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε όσα στοιχεία του χαρακτήρα μας που μας κρατάνε πίσω, τότε και ανιδιοτελή αγάπη μπορούμε να δώσουμε και να πιστέψουμε στην πραγματική ελευθερία των παιδιών μας. Τότε κι εκείνα θα μεγαλώσουν και θα γίνουν ώριμα παιδιά που δε θα φοβούνται να αποφασίσουν για τις ζωές τους και δε θα μας χρειάζονται σαν δεκανίκια στο κάθε τους βήμα. Δεν είναι εύκολη αυτή η αλλαγή, όμως τίποτα που να αξίζει δεν είναι εύκολο. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη εκπαιδευτικοί που νοιάζεστε παραπάνω και προσπαθείτε να μας αφυπνίσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελίν ασε καλωσορίζω επίσημα στο χώρο μου!
      Καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ για το εκτενές σου σχόλιο !
      Ν ασου πω επίσης ότι δεν είμαι εκπαιδευτικός. κοινωνική λειτουργός είμαι που έχω ασχοληθεί για πολλά πολλά χρόνια με παιδιά προνηπιακής και πρωτοσχολικής ηλικίας ( και με τους γονείς εννοείται) και τώρα εργάζομαι σε λύκειο, ως Κοινωνική λειτουργός φυσικά.
      Θεωρώ τον εαυτό μου πρωταρχικά παιδαγωγό! Όπως έτσι θα έπρεπε να νιώθουν όλοι όσοι έρχονται σε επαφή με το παιδί! Γιατί φέρουν αγωγή!

      Έκανες μία πολύ πολύ εύστοχη παρατήρηση: "Το μεγάλωμα των παιδιών, τελικά, έχω καταλάβει πως δεν έχει να κάνει με τα ίδια τα παιδιά, αλλά με το μεγάλωμα των γονιών." πόσο μα πόσο δίκιο έχεις!
      Από κει ξεκινούν όλα τα σωστά κι όλα τα λάθη!
      Κι αν εμείς δεν είμαστε συγκροτημένοι, ώριμοι και ολοκληρωμένοι πώς θα δώσουμε τέτοιους ενήλικες στην κοινωνία μας;
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για όλα όσα κατέθεσες που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη!
      Πολλά φιλιά και χάρηκα για τη συνάντησή μας! :)))

      Διαγραφή
  26. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Πολύ δυνατή η ανάρτηση σου Αριστούλι μου.
    Και από τα σχόλια, βλέπω ότι σε όλους άρεσε.
    Όλα γίνονται από ένστικτο, ποτέ δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό.
    Με μεγάλα παιδιά, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τα έκανα όλα σωστά.
    Τώρα προσπαθώ να δώσω στην εγγονή μου, το χρόνο που δεν διέθεσα για τα παιδιά μου λόγω δουλειάς.
    Αν τα παιδιά είναι αγάπη, τα οποία εγγόνια είναι έρωτας.
    Καλή εβδομάδα.
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για μένα Ρένα μου δεν υπάρχει αυτό το ένστικτο σε αυτή την περίπτωση! Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτό! Γιατί είναι πολύ κρίσιμο θέμα για να βασιζόμαστε σε κάτι τόσο μη χειροπιαστό ε;
      Εύχομαι να συνεχίσει αυτός ο Έρωτας με πολλά πολλά εγγόνια Ρένα μου!
      Πολλά φιλιά :)

      Διαγραφή
  29. δε ξέρω.... δε ξέρω πως να ορίσω, να αφουγκραστώ, να ψαχουλέψω και τελικά να ντύσω με λόγια ένα τέτοιο συναίσθημα....
    κι όμως... ακούγεται εύκολο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Επανέρχομαι αύριο, γιατί τώρα το είδα και είναι μια ώρα λίγο δύσκολη...
    Ένα θέμα τεράστιο!!!!
    Το βιώνω στο πετσί μου χρόνια τώρα...
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επανήλθα.
      Με τόσα που έχουν ειπωθεί κάτσε και βγάλε άκρη.
      Δεν θα μακρηγορήσω, καθώς ήδη έχουν πει όλοι φίλοι πάρα πολλά.
      Καταρχήν, συμφωνώ με όσα γράφεις παραπάνω και όσα έχεις ακούσει τα ακούω πολύ συχνά κι εγώ και ανταλλάσσονται παρόμοιοι διάλογοι. Με καλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό το σχόλιο της Κανελλάκης μας.
      Τα δυο μεγάλα βουνά στην ζωή μας είναι το στοίχημα της αγάπης, το αν θα καταφέρεις τελικά να την αισθανθείς και να την προσφέρεις άδολα και ειλικρινά αλλά και η ανατροφή των παιδιών μας.
      Δοκιμάζεσαι απίστευτα και στις δύο περιπτώσεις, αν και η δεύτερη στηρίζεται απόλυτα στην πρώτη.
      Πάντως, αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τα λάθη θα είναι απανωτά και ίσως τεράστια.
      Συμπορευόμαστε με τα παιδιά πλάι-πλάι, αφουγκραζόμαστε, οριοθετούμε μαζί τους, συγχωρούμε και ζητάμε συγχώρεση, απενοχοποιούμε τις αδυναμίες και τα λάθη, αισιοδοξούμε και προχωράμε πάντα με συζήτηση και άπειρη υπομονή. Όταν χρειαστεί, δεν φοβόμαστε να δείξουμε ότι υπάρχει ένα χέρι πιο δυνατό από αυτά, καθώς το έχουν ανάγκη για την ψυχική τους ηρεμία - χρειάζεται να ξέρουν πού βαδίζουν.
      Πάλι πολλά είπα, αλλά είναι ένα θέμα, που δεν τελειώνει έτσι απλά. Το τέλειο και ιδανικό μην το ψάχνουμε, δεν υπάρχει, αφού δεν είμαστε θεοί αλλά άνθρωποι με αδυναμίες και τέτοιους μεγαλώνουμε...
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
    2. αχαχαχα! Έβγαλα Γλαύκη μου άκρη... το θέμα είναι ότι χρειάστηκα μία ολόκληρη εβδομάδα! :))
      "αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τα λάθη θα είναι απανωτά και ίσως τεράστια" Πόσο εύστοχη παρατήρηση ! Εκεί κρύβεται όλη η ουσία (και) για μένα!
      Σε ευχαριστώ πολύ Γλαύκη μου για όσα κι εσύ πρόσθεσες με το δικό σου σχόλιο στη συζήτηση μας!
      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  31. Διάβασα και όλα τα σχόλια και κάπου μεταξύ αυτών βρίσκω και δικές μου σκέψεις !!!Η αγάπη του γονιού έχει νόημα όταν δίνεις χώρο και αφήνεις ελεύθερο το παιδί σου !! Οταν συνειδητοποιείς τα λάθη σου και εκτός από συγνώμη κοιτάζεις τον τρόπο να μην επαναλειφθούν !!Να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα με τον τρόπο που επέλεξαν , να έχουν άποψη έστω και αν διαφωνούμε !! Δόσιμο χωρίς ανταλλάγμα κανένα!!
    Να σέβεσαι το παιδί σου από μικρό , να του δείχνεις σε κάθε ηλικία την αγάπη σου
    Καλή εβδομάδα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! Κάπου εκεί συγκλίνω κι εγώ!
      Πολλά φιλιά :)))

      Διαγραφή
  32. Γράφω το σχόλιο και βγαίνει διπλό... πάω να διαγράψω το ένα, διαγράφονται και τα δύο!!! Επανέρχομαι λοιπόν και σου αφήνω ξανά, αυτά που είχα γράψει, ελπίζοντας αυτή τη φορά να είναι εντάξει.

    Αριστέα μου, αργά μπαίνω να σε διαβάσω... καφέ όμως έχω δίπλα μου!
    Είμαι από τις περιπτώσεις εκείνες τις λιγότερο συνηθισμένες, που δεν καιγόμουν να γίνω μαμά, σχεδόν φοβόμουν μπορώ να πω. Ήμουν και μικρή και μου φαινόταν βουνό να έχω την ευθύνη της ζωής και της ανάπτυξης ενός ανθρώπου. Στα 21 μου κράτησα την κόρη μου για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και ορκίστηκα να θυμάμαι κάθε μέρα της ζωής μας, πώς σκεφτόμουν, πώς ένιωθα και τι ήθελα εγώ, ως παιδί, για να μη χαθώ στα "πρέπει" και τα "μη" και γίνω μαμά "χίτλερ". Της μιλούσα πολύ, της έμαθα να χρησιμοποιεί το μυαλό και το ένστικτό της και να αγαπά τη γνώση, την αλήθεια και τους ανθρώπους. Από κει και ύστερα, στάθηκα δίπλα της στα σωστά και στα λάθη και πολλές φορές χρειάστηκε να κρύψω το δικό μου σπαραγμό σκουπίζοντας τα δάκρυά της...
    Σίγουρα έκανα λάθη, όπως όλοι οι γονείς κάνουν, αλλά πιστεύω πως όταν τα αναγνωρίζουμε κάνουμε ένα βήμα και πιο κοντά στην αυτογνωσία, αλλά και πιο κοντά στο παιδί μας. Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση η σούπερ μαμά, αλλά τουλάχιστον είμαι ειλικρινής απέναντί της.
    Μετά από αυτή την εμπειρία και ξημερώνοντας η μέρα που θα ορκιστεί για το πτυχίο της (Κοινωνιολόγος - Εγκληματολόγος), θέλω να σου πω ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ανάρτησή σου αυτή και τους προβληματισμούς που φυτεύεις!!!
    Για μένα, αγάπη σημαίνει να θέλω να είναι αυτός που αγαπώ ευτυχισμένος με τα δικό του μέτρα, όχι με τα δικά μου.
    Σου αφήνω πολλά πολλά φιλιά, μια μεγάααλη αγκαλιά και τις ευχές μου για καλή εβδομάδα!
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας κάνουμε ένα βήμα και πιο κοντά στην αυτογνωσία, αλλά και πιο κοντά στο παιδί μας"
      Πόσο δίκιο έχεις Μαρίνα μου! Μεγάλη κουβέντα αυτή και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό! :)))
      Να'σαι καλά !
      Πολλά γλυκά φιλιά :)

      Διαγραφή
  33. Καλημέρα! Θα συμφωνήσω με τον Μπουκάι "Αγάπη είναι να δίνεις χώρο στον άλλο, ώστε να μπορεί να είναι ο εαυτός του"
    Είμαι σίγουρη πως θα έχεις ακούσει πολλές "ωραίες" ιστορίες, λόγω της δουλειά σου....δεν είναι κρίμα όμως που δεν μάθαμε ποτέ μας ν'αγαπάμε;;;
    Καλή εβδομάδα Αριστέα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ωραίες και πολλά τρελά έχω ακούσει Ωραιοζήλη μου! και μαζεύω και διάφορα μέσα μου...
      Σαν χύτρα βρίσκουν διέξοδο πού και πού και βγαίνουν :)))
      Πολλά φιλιά :)

      Διαγραφή
  34. Πόσο δίκιο έχεις! Και πόσο απλά έπρεπε να είναι τα πράγματα όσο αφορά στην αγάπη...
    Κι όμως πόσο δύσκολο είναι για όλους να παραμερίσουμε τους εγωισμούς μας και να την δώσουμε με ανιδιοτέλεια! Κρίμα!

    Έκανα παιδιά μετά από πολύ σκέψη, θέλω για αυτά μόνο να γίνουν καλοί και χαρούμενοι άνθρωποι. Φοβάμαι όμως, μήπως με τα χρόνια μεταλλαχτώ σε εκείνες τις άλλες τις μάνες. Μπας και περνάμε όλες από κανένα σεμινάριο; Ελπίζω πως όχι!

    Καλημέρα και καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν μπαίνει στη μέση ο εγωισμός χάνεται απλά η αγάπη...
      Εύχομαι να πάνε όλα καλά με τα μικρά σου fri!
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  35. καλημέρα και καλή εβδομάδα!
    πόσο δίκιο έχεις στις σκέψεις που εκφράζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Σε διάβασα, όπως και όλα τα σχόλια.
    Δεν νομίζω πως έχω να συμπληρώσω κάτι ουσιαστικό, θα σταθώ όμως σε μια "ευχή": πολλοί "εύχονται" σε γονείς, με την ευκαιρία γιορτών, γενεθλίων κ.λ.π. των παιδιών τους, "να το καμαρώσεις όπως επιθυμείς". Γίνομαι αγενής όταν μού το εύχονται και τους λέω πως θέλω να καμαρώνω την κόρη μου για ό,τι και όπως εκείνη επιθυμεί. Για τις δικές της επιλογές. Για τα δικά της "θέλω".

    Σχεδόν από τη στιγμή που γεννήθηκε, αναρωτιέμαι αν κάνω σωστά ό,τι κάνω για εκείνη, με εκείνη.
    Προφανώς δεν είναι δυνατόν να έχω αποφύγει και να αποφεύγω λάθη.
    Αλλά, μάλλον κάτι έχω κάνει σωστά γιατί, η πόρτα του δωματίου της, από επιλογή της, δεν κλείνει ποτέ κι επειδή καθημερινά σχεδόν, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τους παραλογισμούς των γονιών που οι συμμαθητές της διηγούνται με οργή σχεδόν, με ευχαριστεί που είμαι "διαφορετική".
    Μακάρι!

    Το όνειρό μου ήταν να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο παιδί, με την αθωότητα κι όλες εκείνες τις ομορφιές της νηπιακής, της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας που δίνουν φως και χώρο στην καρδιά κι αποτελούν τα πραγματικά εφόδια για τις μετέπειτα συμπεριφορές.

    Τέλος, η μόνιμη απορία που έχω είναι: πόσο κοντή μνήμη πρέπει να έχει κανείς για να λησμονεί πώς ένοιωθε ως παιδί ή στην εφηβεία, υπό το καθεστώς καταπίεσης, περιορισμών, ευνουχισμού -πολλές φορές- των επιθυμιών του;

    Αριστέα μου,
    Πολλά μπράβο για την επιλογή του θέματος, τις απόψεις που μοιράστηκες και την ευκαιρία που μας έδωσες να μιλήσουμε κι εμείς για κάτι τόσο σημαντικό, όσο η αγάπη και τα παιδιά.

    Πολλά φιλιά!♥


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νατάσα μου πόσο δίκιο έχεις για την ευχή! Κι εγώ όταν την εύχομαι λέω το δεύτερο ! Επίτηδες το τονίζω, έντονα μάλιστα, μπας και το καταλάβουν!!!
      Τα σωστά και τα λάθη μας είναι εύκολο να τα δούμε στα μάτια των παιδιών μας και στη συμπεριφορά τους!
      Η συμπεριφορά μιλάει και λέει πολλά! Όχι τα πάντα, αλλά λέει πολλά!
      Τέλος η δική σου απορία (πόσο κοντή μνήμη πρέπει να έχει κανείς για να λησμονεί πώς ένοιωθε ως παιδί ή στην εφηβεία) είναι και δική μου!
      πολλά φιλιά και σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιό σου :)))

      Διαγραφή
  37. Προφανώς το πρόβλημα εντοπίζεται (στους περισσότερους από εμάς) στους τρόπους έκφρασης της αγάπης προς το παιδί. Γιατί εκτός από ακραίες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις δεν νομίζω ότι υπάρχει γονιός που δεν λατρεύει τα παιδιά του.

    Είναι αλήθεια πως στη διαδρομή ξεχνάμε όσα μας πλήγωσαν, όσα μας στιγμάτισαν, όσα αντιμετωπίσαμε εμείς σαν παιδιά και τότε είπαμε «αυτό δεν θα το κάνω ποτέ στα δικά μου». Να όμως που το κάναμε. Προσπερνώντας το Αν και Πόσο πληγώνουν οι πράξεις μας, πέφτουμε σε παγίδες που πολλές φορές οι ίδιοι δημιουργούμε.

    Οι τύψεις που έρχονται σχεδόν αμέσως μετά δεν φαίνεται να βοηθούν και πολύ, γιατί τα σφάλματα επαναλαμβάνονται, με μικρές έστω παραλλαγές.
    Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Και αν εφευρίσκονται εκ των υστέρων (για να μας καταπραΰνουν) είναι άνευ αξίας, στο σημείο που δεν διορθώνουν τα πράγματα.

    Όμως…

    Δεν βρίσκω κακό το να προσπαθείς να προστατέψεις τα παιδιά σου από τα λάθη που εσύ έκανες. Δεν είμαι ακριβώς της άποψης ότι πρέπει το παιδί να κυλιστεί στο βούρκο για να καταλάβει ότι θα λερωθεί. Βασικά πιστεύω ότι αν έχουν δοθεί οι σωστές κατευθύνσεις την εποχή που πρέπει (βρεφική, παιδική ηλικία) θα έχουν γίνει στέρεα τα θεμέλια και οι όποιες αποκλίσεις (κατανοητό) θα είναι ήσσονος σημασίας.
    Αν δεν έχεις καταφέρει μέχρι την ηλικία των 10-12 να έχεις διδάξει το παιδί σου τις βασικές έστω αρχές, που κάνουν τον άνθρωπο να διαφέρει από τα υπόλοιπα έμβια όντα, το παιχνίδι μάλλον το έχεις χάσει.
    Και τότε είναι η ώρα που αναλαμβάνουν δράση οι ειδικοί και …ό,τι προλάβουν.

    Κάπου διάβασα ότι 4 πράγματα δεν γίνεται να ανακτηθούν:
    Η πέτρα αφού ριχθεί!
    Η λέξη αφού ειπωθεί!
    Η ευκαιρία αφού χαθεί!
    Ο χρόνος αφού περάσει.
    Στα 3 τελευταία αναγνωρίζω το θέμα που συζητάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο δεν μου αρκεί τι νιώθει ένας γονιός (λατρεία). Εγώ έμαθα να βλέπω τι κάνει!
      Μπορεί να λέει ότι λατρεύει το παιδί του και τον πιστεύω, αλήθεια, αλλά εγωισμός και αγάπη είναι οξύμωρο σχήμα! Και όταν βλέπω εγωισμούς ανασκουμπώνομαι, ανατριχιάζω και θυμώνω! Ως ειδικός πάντα!
      Θα έπρεπε να έχουμε πιο καλή μνήμη. Αν θυμόμαστε τη δική μας παιδική ηλικία θα κάναμε λιγότερα ίσως λάθη!
      Γιατί ναι όλοι κάνουμε λάθη, αρκεί να μην τα κάνουμε σημαία και συνεχίζουμε κάπως έτσι: κάνοντας διαρκώς και μόνο λάθη !

      Το να αφήνεις το παιδί να μαθαίνει μόνο του μέχρι αυτό που λες εσύ ( το παιδί δεν πρέπει να κυλιστεί στο βούρκο για να καταλάβει ότι θα λερωθεί) υπάρχει τεράστια διαφορά! Αυτό κατάλαβες ότι λέω;
      Προστατεύουμε το παιδί μας μέχρι στο σημείο να μην κινδυνεύει από τις επιλογές του, και πάντα ανάλογα με την ηλικία του!
      Οι φυσικές και λογικές συνέπειες που υποστηρίζω δεν λένε αφήστε το παιδί σας να ματώσει για να καταλάβει τι πάει να πει πόνος !

      Συμφωνώ τέλος μαζί σου ότι το παιχνίδι κερδίζεται στις μικρές ηλικίες. Εκεί που μπορεί και πρέπει να μάθει τα όρια και το σεβασμό!

      Σε ευχαριστώ πολύ για όσα πρόσφερες στη συζήτηση μας :)))
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  38. Ολοι οι γονεις αγαπουν τα παιδια τους
    Διαφερουν ισως στο τροπο που προσφερουνε την αγαπη τους
    Δεν θα κατηγορουσα κανεναν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν κατηγορώ V!
      Μπορεί να θυμώνω, αλλά τις αναρτήσεις αυτές τις κάνω ώστε να παρατηρούμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να διορθωνόμαστε!
      Δεν μου αρκεί η αγάπη ως συναίσθημα! Εγώ την έχω ως πράξη! Αυτό!

      Σε φιλώ :)

      Διαγραφή
  39. Πάντα αγαπούσα τα παιδιά..αν δεν αφαιρούσα στα 27 τα..σχετικά θα έκανα σαν τη κόρη μου 4!! Μα και τα παιδιά με αγαπούν, ίσως γιατί σαν "ζωάκια" έχουν τη διαίσθηση να το νοιώθουν.Διαβάζω αυτά που έγραψες και τι σύμπτωση χθες βράδυ είχα πρόβλημα με τους δίπλα μου στο διαμέρισμα ιδιαίτερα με το πατερα των 2 διδύμων που τα φέρετε τόσο άσχημα, τα βρίζει με τα χειρότερα λόγια , τα υποβιβάζει και το χειρότερο..τα έκανε σαν τα..μούτρα του.Τα παιδάκια έγιναν επιθετικά, του ανταποδίδουν τις βρισιές, έχουν πρόβλημα στη μάθηση στο σχολείο (9 ετών)και γενικά στη συμπεριφορά τους.Φαντάσου ότι μια φορά που μπήκαν στο σπίτι μας μου έσκισαν τη πολυθρόνα με μαχαίρι!! Προ ημερών ο άνδρας μου τα χαιρέτησε μπροστά στους γονείς του κι εκείνα του απάντησαν με μία βρισιά που ο καημένος ο Δημήτρης έπαθε..σοκ!Χθες άκουγα τις βρισιές και τις απαντήσεις των παιδιών και δεν μπορούσα να κοιμηθώ..ήταν 11 η ώρα το βράδυ..Όλα κοριτσάκι μου ξεκινούν από τους γονείς, ότι βλέπουν τα παιδιά κάνουν.Το δραματικό είναι ότι η μάνα των παιδιών που είναι και φίλη μου και την αγαπώ είναι μία υπέροχη γυναίκα, μορφωμένη, εργαζόμενη που όμως...φοβάται τον άνδρα της...φοβάται ..και την πληρώνουν τα παιδιά.Κάποτε που πήγα να επέμβω κατάλαβα ότι ήταν μάταιο.
    Όσο για το τι πρέπει να μαθαίνεις στα απιδιά σου..εγώ τους δίδαξα ανεξαρτησία, ελευθερία ελεγχόμενη, αλήθεια, σεβασμό στους μεγαλύτερους, πίστη στο Θεό,τους έμαθα να ζουν και με τα πολλά και με τα λίγα, να είναι προετοιμασμένες για τα δύσκολα και να αγαπούν ..να αγαπούν κορίτσι μου ότι έχουν κάθε μέρα.Αύριο..έχει ο Θεός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα παιδιά πραγματικά αναγνωρίζουν ποιοι έχουν μέσα τους αγάπη και πάνε κοντά τους :))
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το περιστατικό που μοιράστηκες μαζί μας! Πολύτιμο για τη συζήτηση που είχαμε εδώ!
      Να'σαι καλά γεωργία μου!
      Πολλά γλυκά φιλιά ♥

      Διαγραφή
  40. Διάβασα με μεγάλη προσοχή το κείμενο και ιδιαίτερα τα παραδείγματα. Πρόσθεσα και τα λόγια του Μπουκάι, σκέφτηκα τη σχέση μου με το παιδί μου, θυμήθηκα ότι στήριξα (και στηρίζω) τις επιλογές του (κι ας είχα μέσα μου άλλη άποψη) και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι του έχω δώσει όλη μου την αγάπη, χωρίς προσμονή ανταπόδοσης. Τι σόι αγάπη θα ήταν άλλωστε αυτή;
    Πώς λειτούργησα; Ενθυμούμενη την χειραγώγηση της μητέρας μου σ' εμένα και την απουσία οποιασδήποτε στήριξής της στα όποια μου θέλω (τα οποία βεβαίως δεν έκανα πραγματικότητα, διότι μη με βλέπεις τώρα, κάποτε ήμουν πολύ υπάκουο παιδί). Έτσι λοιπόν, είπα ότι ποτέ δεν θα συμπεριφερθώ στο παιδί μου κατ' αυτόν τον τρόπο. Σωστά έπραξα; Λάθος έπραξα; Δεν ξέρω. Αυτό που λέω είναι ότι το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα, πίστεψέ με, είναι καλό. Ο γιος μου είναι πια 30 χρονών και στη ζωή του διάλεξε μόνος του τι θα κάνει, πού θα ζήσει και με ποιά. Τον βλέπω και τον νιώθω ευτυχισμένο, ήρεμο και ισορροπημένο και σκέφτομαι "Αρτίστα, καλά τα πήγες"!
    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Τι σόι αγάπη θα ήταν άλλωστε αυτή αν υπήρχε προσμονή ανταπόδοσης" πόσο δίκιο έχεις αρτίστα μου!!!
      Το να θυμόμαστε τι μας πλήγωνε εμάς και να μην κάνουμε τα ίδια είναι ένα πολύ καλό κριτήριο ! :))
      Χαίρομαι που απολαμβάνεις τα καλά που έκανες στο γιο σου!
      δεν είναι υπέροχο;
      Φιλιά :))

      Διαγραφή
  41. Τι όμορφη ανάρτηση είναι αυτή!!!
    Μήπως αγάπη είναι κι αυτό εδώ τώρα;
    Το μοιράσμα; Μοίρασμα τόσων πολλών πραγμάτων, απόψεων, ανταλλαγής.
    Ομολογω πως με τα παραδειγματα καποιων γονιων επανω στεναχωρεθηκα.
    Οι περισσοτεροι νομιζουν πως κανουν ενα παιδι και ειναι γονεις.
    Ποσο λαθος.
    Το φερνω ενα παιδι στο κοσμο δε με κανει γονιο.
    Η ανατροφη και η αγαπη με κανει παντως.
    Ποσο ομορφο συναισθημα η αγαπη, ποσο λαθος να την ταυτιζουν με τον έρωτα, τα ζευγάρια και τα παιδιά.
    Αγάπη! Τα πάντα σε έναν κόσμο που δεν έχει τίποτα.
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα ομορφιά μου.
    Ευχαριστούμε για το μοίρασμα, τις σκέψεις, όλα αυτά τα όμορφα τέλος παντων!
    Να εισαι παντα καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο όμορφες διαπιστώσεις Κικίτσα μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
      να'σαι καλά!'Πολλά γλυκά φιλιά :)

      Διαγραφή
  42. Πιστεύω οτι όλοι οι άνθρωποι έχουμε την αγάπη μέσα μας απλα μερικές φορές δεν ξέρουμε πως να την εκφρασουμε ωστε να κάνουμε ευτυχισμένους τους γύρω μας. Αυτό ίσως οφείλεται στον τρόπο που μεγάλωσε ο καθένας, τα κοινωνικά πρότυπα.. !! Υπέροχη η αναρτησή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστή η παρατήρησή σου Χριστίνα μου!
      Να΄σαι καλά!
      Σε φιλώ :)))

      Διαγραφή
  43. Αριστέα μου δύσκολο το θέμα που καταπιάστηκες και προσωπικά με κατατρέχει! Δεν θα πω πολλά, άλλωστε τα περισσότερα σχόλια με κάλυψαν. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι για εμένα η αγάπη δεν έχει ορισμό και όρια, είναι τόσα πράγματα που αισθάνομαι, που για εμένα σημαίνουν αγάπη που δεν μπορώ να τα περιγράψω! Συνήθως οι γονείς που φέρονται έτσι (ουσιαστικά χωρίς αγάπη) στα παιδιά τους έχουν μπερδέψει το εγώ με το εσύ, έχουν οι ίδιοι πρόβλημα και όχι τα παιδιά τους. Ας ψαξουν-ψαξουμε όλοι μέσα μας να δούμε από που πηγάζουν τα προβλήματα και να τα λύσουμε κι όχι να χρησιμοποιούμε τα παιδιά για εκτονώσουμε τη δική μας ένταση.
    Αριστάκι έχεις πολύ αγάπη μέσα σου και νομίζω ότι όταν θα αποκτήσεις παιδάκι θα το κάνεις πολύ ευτυχισμένο!
    Σε γλυκοφιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου Σωτηρία μου!
      Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις σου!
      Πολλά γλυκά φιλιά :))

      Διαγραφή
  44. Ποιος ξέρει τι είναι αγάπη... Αλλάζει τόσες μορφές και χωρά σε τόσα καλούπια.. Αγάπη είναι αγάπη.. Να σε αγαπούν όπως λαχταράς μα κι αν δεν σε αγαπούν έτσι πάλι αγάπη θα ναι.. Σάμπως υπάρχει συνταγή;
    Κουπί όλοι κάνουμε σε αυτήν την θάλασσα, αλοίμονο στην ξέρα..
    Ποιος είπε ότι οι άνθρωποι είναι κατάλληλοι για γονείς; Μα από τα λάθη μαθαίνεις.. αν δεν μάθεις φασκελοκουκούλωστα.. Θυμάμαι ακόμα στην μικρούτσικη θητεία μου στο Χαντζηκώνστα, ήρθε μια μάνα να πει στην κοινωνική λειτουργό πως πρέπει να δει ψυχίατρος το παιδί της και να του κάνει ψυχομετρικά τεστ γιατί τα σ/κ που το έπαιρνε σπίτι, δεν ήθελε να κάνει ασκήσεις για το σχολείο.. Για μένα, η μάνα ήθελε ψυχίατρο, αλλά ... τι να πεις..
    Τι ρωτάς κι εσύ γιατί η άλλη θέλει να κάνει παιδιά; Ας τα κάνει κι ας ανακαλύψει στην πορεία το νόημα, ή μήπως όλοι τα κάνουν συνειδητά; Κι η αγάπη θέλει μέτρο κι ας μην μπαίνει στο ζύγι, κι η πολλή βλάπτει, κι η απουσία της βλάπτει.. Αντε να βρούμε την κατάλληλη δοσολογία με όλες τις πανανθρώπινες αξίες!! Οσο ζούμε μαθαίνουμε!!
    Φιλιά Αριστέα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγάπη είναι αγάπη!
      Μαριλένα μου , μου θύμισες το κλείσιμο της Μάγισσας του Πορτομπέλο , του Κοέλο: Η αγάπη είναι! Κατάφαση, χωρίς κατηγορούμενο!
      Η αγάπη έτσι είναι και έτσι θα έπρεπε να είναι!
      Όμως πόσο μη εγωιστικά μάθαμε να αγαπάμε;
      όλα από κει πηγάζουν κατ' εμέ!
      Σε ευχαριστώ πολύ μάτια μου για το σχόλιο σου!
      Πολλά ζεστά φιλιά :))

      Διαγραφή
  45. Τι σημαίνει αγάπη για ΄μένα. Αγάπη για ΄μένα λοιπόν σημαίνει σεβασμός στην διαφορετικότητα και στην ελευθερία του άλλου άσχετα με την ηλικία και τη σχέση που έχεις μαζί του.
    Αισιόδοξη με όσα διάβασα, σου στέλνω την καλημέρα μου!
    Καλή σου μέρα Αριστέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σεβασμός! Ναι ! Για μένα και ο σεβασμός αγάπη είναι! :))
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου Ανέσπερη!
      Να'σαι καλά!
      Σε φιλώ γλυκά :)))

      Διαγραφή