Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Μαζί με τον καφέ # 26: Όχι ένα ακόμα ( επιστημονικό) αφιέρωμα στον σχολικό εκφοβισμό



6 Μαρτίου
Μια ακόμα αφιερωμένη ημέρα...
Παγκόσμια κατά του σχολικού εκφοβισμού και
Πανελλήνια ημέρα κατά της βίας στο σχολείο.

Μια ημέρα που υπάρχει γιατί δυστυχώς υπάρχει "Το πρόβλημα".
Και θα διαβάσουμε σήμερα, όπως διαβάζουμε όλο και πιο συχνά 
τα τελευταία χρόνια, πολλά άρθρα κι απόψεις,
που όλα κι όλες είναι πολύ σημαντικές και δεν τις αγνοώ.
Κι εγώ, δύο εβδομάδες τώρα, ενημερώνομαι καθημερινά,
προκειμένου να σχεδιάσω τις δράσεις για το δικό μου σχολειό.

Μετά από όλη την ενασχόλησή μου με το θέμα
και μετά από κάποια περιστατικά που ήδη έχω αντιμετωπίσει 
ως κοινωνική λειτουργός,
δεν θέλω να σας κουράσω.
Ούτε να σας παραθέσω αριθμούς και ορολογίες.

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε.
Θέλουμε και κάνουμε τα στραβά μάτια, όταν τα κάνουμε.
Στις μέρες του διαδικτύου και της πληροφόρησης 
δεν μπορούμε να μιλάμε για άγνοια!



Εδώ θα σταματήσω για λίγο και θα σε ρωτήσω...έκαμες καφέ;
Έλα κάμε καφέ και πάμε να ξετυλίξουμε κι άλλο ένα κουβαράκι.

Αποτέλεσμα εικόνας για καφεσ και βιβλια

Μικρή υπήρξα κι εγώ θύμα βίας στο σχολείο.
Μετά από τόσα χρόνια, έκτη δημοτικού πήγαινα,
δεν θυμάμαι γιατί ο συμμαθητής μου με ακολουθούσε στο δρόμο, 
όταν επέστρεφα από το σχολείο στο σπίτι μου και με χτυπούσε.
Πάντα στο δρόμο.
Στο πίσω μέρος μου. Στις αναρτήσεις μου.

Για μέρες δεν έλεγα κάτι. 
Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά ξέρω πως μικρούλα,
ήμουν πολύ συνεσταλμένο κι ευαίσθητο παιδί.
(καμία σχέση με σήμερα ☺)
Με μια μαμά εντελώς αυταρχική, καταλαβαίνετε, 
μαζευόμουν ακόμα περισσότερο.
Θυμάμαι όμως που μια φορά με σακάτεψε τόσο πολύ
που αναγκάστηκα να μιλήσω, 
με φόβο και με κλάματα 
-αυτά σας πληροφορώ δεν ξεχνιούνται ποτέ!

Έμεινα στο κρεβάτι αρκετές μέρες.
Δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους.
Η μαμά μου ήρθε στο σχολείο, (ταύρος εν υαλοπωλείο) 
καλέστηκαν οι γονείς του συμμαθητή μου,
που δεν ήταν κακό παιδί αλήθεια σας λέω,
Λεωνίδα τον έλεγαν και πηγαίναμε μαζί από τη δευτέρα δημοτικού.
Πώς του ήρθε στην έκτη να το παίξει νταής... δεν μπορώ να το καταλάβω.
Μετά από νουθεσίες; επίπληξη; τιμωρία;
ποιος ξέρει τι απ'όλα χρησιμοποίησε ο πολύ αυστηρός δάσκαλος
που είχα στην έκτη, όλα σταμάτησαν
και δεν μου έμειναν κουσούρια (αφήστε με να το πιστεύω, ντάξει;).
Απ' όλα αυτά κρατήστε το φόβο μου να μιλήσω.
Γιατί κι εγώ αυτό θυμάμαι πιο έντονα απ΄όλα.

Σχετική εικόνα

Η βία, η παρενόχληση, ο εκφοβισμός
υπήρχαν από παλιά.
Εγώ σας πήγα πίσω 36 ολόκληρα χρόνια!
Θέλω να εστιάσουμε στον φόβο μου να μιλήσω.
Εκεί ποντάρει και αυτός που εκφοβίζει, παρενοχλεί ή ασκεί βία
στο συμμαθητή του.
Επίσης, δεν επέστρεφα μόνη στο σπίτι, στο δρόμο. 
Σίγουρα υπήρχαν κι άλλοι συμμαθητές μου.
Αυτοί άραγε γιατί δεν μιλούσαν;
Γιατί σιωπούν οι μάρτυρες;
Φόβος!
Παντού και πάντα ο φόβος!
Δεν ανακατεύομαι για να μην την πληρώσω εγώ.
Μόνο που κάποτε μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση του θύματος, δυστυχώς...

Αποτέλεσμα εικόνας για καφεσ και βιβλια

Φυσικά μια σύγκρουση, μία και μοναδική φορά ενόχλησης 
δεν είναι βία και σχολικός εκφοβισμός.
Καταλαβαίνουμε ότι η επανάληψη και η διαφορά δυναμικού 
είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τα περιστατικά
και τα κατατάσσουν στην κατηγορία της ενδοσχολικής βίας.

Στη χώρα μας δεν είναι τα πράγματα τόσο σε έξαρση,
όσο με αυτά που συμβαίνουν σε χώρες του εξωτερικού.
Ίσως γιατί οι γονείς εδώ δεν είναι τόσο αποξενωμένοι από τα παιδιά τους.
Τουλάχιστον όχι ακόμα και όχι οι περισσότεροι.

Και έτσι φθάνουμε στο δια ταύτα της σημερινής μου ανάρτησης.
Ο γονιός που είναι κοντά στο παιδί του,
έχει μια καλή, φιλική σχέση,
μια σχέσης εμπιστοσύνης και όχι φόβου ή αδιαφορίας,
είναι σε θέση να παρατηρήσει αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού του.

Ένα παιδί που μεγαλώνει με αγάπη, 
σε ήρεμο κλίμα και ισορροπημένα,
δεν έχει ανάγκη να παραφερθεί, να το παίξει νταής, να πληγώσει κανέναν.

Αυτός που πληγώνει τον άλλον με λέξεις, σωματική βία και απειλές
είναι ο ίδιος ένα πληγωμένο παιδί κατά βάθος.

Η βία γεννάει βία!
Η αγάπη γαληνεύει και θεραπεύει!
Τετριμμένα πράγματα θα μου πείτε...

Μα γιατί όμως τα ξεχνάμε;
Γιατί πληγώνουμε τα παιδιά μας, έστω και εν αγνοία μας;
Τα κατακρίνουμε, τα συγκρίνουμε με άλλους συμμαθητές τους, 
τα αποθαρρύνουμε,
απαιτούμε, χωρίς περιθώριο επιλογής,
χωρίς καμία συνεργασία,
ή αντίθετα τα δίνουμε όλα και αυτό το νομίζουμε αγάπη!

Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε 
τη ζημιά που κάνουν στο παιδί μας.
Αλλά κάπως έτσι μεγαλώσαμε κι εμείς και τα θεωρούμε φυσικά.

Αποτέλεσμα εικόνας για καφεσ και βιβλια

Η βία δεν είναι μια απλή πράξη.
Τα παιδιά μαθαίνουν τη βία
ή τη χρησιμοποιούν ως μέσο να (μας) φωνάξουν:
αυτό που ζω το μισώ!
Μισώ εμένα, για αυτό δεν μπορώ να βλέπω γύρω μου χαρά, ευτυχία, γέλια!

Η βία είναι μια κραυγή!
Ακούστε την πριν την καταστείλετε!
Πριν τιμωρήσετε.
►Αν πρόκειται για το δικό σας παιδί ανοίξτε μια αγκαλιά
και ψάξτε να δείτε τι σας φωνάζει το παιδί σας.

►Αν έχετε παιδί θύμα, κατανοήστε τον φόβο του.
Γιατί δεν σας μίλησε.
Τι συμβαίνει με την μεταξύ σας επικοινωνία.
Γιατί σας κρύβει πράγματα.

►Κι αν έχετε παιδί θεατή που δεν μίλησε ενώ ήξερε, 
μιλήστε με παραδείγματα.

Όχι άλλες νουθεσίες, τιμωρίες, 
λόγια,λόγια, λόγια!

Αγκαλιά θέλουν.
Αγάπη θέλουν.
Να τα ακούσετε θέλουν.

Όχι άλλα λόγια...
Αγάπη μόνο!

Καλή Κυριακή
@ριστέα

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι !

Τα παραμύθια μας τελειώνουν τον κύκλο τους σε 4 μέρες.
Όσα έχουν γραφτεί ως τώρα τα παρακολουθείς

Διαβάστε σήμερα
από τη me maria, στο mytripsonblog,
Η αλεπού και η κουκουβάγια

Η μπλοκογειτονιά μας είναι γεμάτη δρώμενα!

Το νέο δρώμενο στη γειτονιά
Μια φορά, μια γειτονιά 
στη Mia Petra  το είδες;

Το Παιχνίδι των λέξεων #7
στο mytripsonblog που μόλις ξεκίνησε;

Τις 25 Λέξεις #6
στο Κέιμενο
και το 
22ο Φωτογραφίζειν
στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά;

Καλέ τρέξε !!!

Τέλος
και σημαντικότερο όλων

δεν ξεχνάμε τον 17χρονο Παύλο που χρειάζεται
τη βοήθειά μας.

58 σχόλια:

  1. Η αγάπη τα ιατρευει όλα!! Πολυ ωραιο μήνυμα! Εύχομαι κάποια στιγμή να υπάρξει στο πρόγραμμα του κάθε σχολείου ένα μάθημα που να διδάσκει την αγάπη, τον σεβασμό και τις αξίες.. αν και ο καλύτερος τρόπος να μάθεις κάτι είναι η πράξη και οχι η θεωρία!! πολύ ωραιο κειμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το πιστεύω αυτό Χριστίνα μου!
      Η αγάπη είναι γιατρικό!
      Το ίσιο όραμα έχουμε επίσης: η αγάπη ως μάθημα στο σχολείο είναι καημός μεγάλος!
      Σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  2. Αριστέα μου Καλημέρα ανοιξιάτικη ολόδρωση μυρωδάτη!! Καφέ δε έχω πιεί και όσες φορές το προσπάθησα η γεύση του με απωθούσε όλο και περισσότερο... Τα λόγια της ανάρτηση σου αληθινά ή βασισμένα σε αληθινές ιστορίες με αναστάτωσαν .....μου θύμισαν την δική μου ιστορία που κράτησε ακριβως 6 χρόνια όσο και το γυμνάσιο -Λύκειο εκείνων των χρονων.Υπέφερα τόσο από μία καθηγήτρια -Φιλόγο που οι προσβολές της (εκτός μαθημάτων) ήταν φοβερές.Δεν ξεχνούσε να χλευάζει να απειλεί να λοιδορεί σε κάθε διάλλειμα.Ημουν ιδιαίτερα ησυχο και χαμογελαστό παιδί και πάντα έσκυβα το κεφάλι...Ντρεπόμουν τόσο πολύ ,η μαμά το ήξερε στον μπαμπά δεν το λέγαμε φοβούμενες αλλες αντιδράσεις.Οταν έπεφτε στην αντίληψη άλλων καθηγητών πάντα της έλεγαν αμάν βρε...... τι σε κάνει το παιδί αυτό και η άπάντηση της μα είναι αντιπαθητική αχώνευτη και πάνω από όλα τόσο μα τόσο άσχημη.... Και δεν την χόρτασαν τα 6 χρόνια αλλά συνέχισε και όταν πια μεγάλη και παντρεμένη να με προσβάλλει το ιδιο και χειρότερα....... Η ιστορία τραβα σε μάκρος αλλά στο τέλος πια μαθαίνω όλη την αληθεια Η ίδια αλλά και όλα τα αδέλφια της είχαν ψυχασθένεια κληρονομική εξυπνα άτομα επιστήμονες αλλά .... Η ψυχή μου γαληνευσε για το μίσος που έτρεφα για κείνη αλλά 2-3 πράγματα με ακολουθούν μέχρι τώρα ζημώθηκαν μαζί μου και με τις άτέλειες του χαρακτήρα μου και με προσδιορίζουν πια!!! Το ένα και το σημαντικότερο δεν αγαπώ (δεν χωνεύω ,πως το λένε, το εαυτό μου και τον θεωρώ υποδεέστερο όλων(6χρόνια φιλολογος της τάξης, στενό το δέσιμο, εκατονταδες τα διαλείμματα) .... Αμάν Αριστέα για καλό μήνα μπήκα και μου 'βγαλες ασχημα συναισθήματα άθελά σου φυσικά!!!
    Αλλά πάλι κόντρα σε αυτά η ζωή μου στάθηκε με αγάπη και τρυφεράδα δεν έχω παράπονο Καλό μήνα μυρωδάτο δροσερό και δημιουργικό. Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η παρενόχληση και η ψυχολογική βία από κάποιον ανώτερο σου και με κύρος όπως είναι ο καθηγητής σου , σε τσακίζει ακόμα περισσότερο!
      Τουλάχιστον έμαθες ότι ήταν προβληματική κι ανακουφίστηκες κατά κάποιο τρόπο.
      Οι πληγές του παρελθόντος δεν γιατρεύονται εύκολα Έφη μου. Αλλά η συγχώρεση ανακουφίζει πολύ! Έχω κάπου στο παρελθόν αναρτήσει σχετικά με τη συγχώρεση μια εξαιρετική ιστορία, αν ακολουθήσεις την ετικέτα "συγχώρεση" και τη βρεις , θα καταλάβεις και τον τρόπο σκέψης μου!
      Σε φιλώ γλυκά Έφη μου :))

      Διαγραφή
  3. Παρόλο που άλλαξα αρκετά σχολεία, λόγω μεταθέσεων του μπαμπά μου, που ήταν δάσκαλος, δεν υπήρξα ούτε θύμα, ούτε μάρτυρας, Αριστέα μου! Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν μπορώ να καταλάβω το φόβο! Είναι καθηλωτικός, υποδουλωτικός πολλές φορές...
    Έχεις απόλυτο δίκιο, σε όσα γράφεις!
    Πρέπει να θυμούνται οι γονείς πως τα παιδιά, εκτός των άλλων μιμούνται συμπεριφορές (πρωτίστως των γονιών τους) και τα λεκτικά παραδείγματα ενίοτε από το ένα αφτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν!
    Ειλικρίνεια, κατανόηση, ανοιχτή αγκαλιά και ουσιαστική αγάπη χρειάζεται όπως πολύ σωστά το έθεσες!
    Μάκια γλυκά, καλή Κυριακή κοριτσάκι μου!
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από κάπου διδάσκονται τη βία. Και γι ακάποιο λόγο φέρονται έτσι. Από κει πέρα πρέπει να επαγρυπνούν οι γονείς.
      Χαίρομαι που όλα ήταν όμορφα για σένα Μαρινάκι μου όταν πήγαινες σχολείο!
      Πολλά γλυκά φιλιά :))

      Διαγραφή
  4. Τη μοναδική φορά που είδα να συμβαίνει κάτι ανάλογο από έναν γνωστό μου (καθόλου νταή, απλά για κάποιο λόγο του βγήκε μάλλον) σε έναν άλλο γνωστό μου (παιδί χαμηλών τόνων και πλέον Ιερέα) ήταν στο Λύκειο. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να συνεννοηθώ με το βλέμμα με καποιον. Και "ο νταής" πήρε το μήνυμά του και "το θύμα" δεν έμαθε ποτέ πως είχα συμβάλει κι εγώ στη "σωτηρία" του. Τί να πω? Προφανώς ήταν light αυτό το περιστατικό, γιατί συνήθως χρειάζεται πολύ περισσότερη προσπάθεια για να σταματήσουν αυτές οι συμπεριφορές. Αυτό που μου φαίνεται τόσο ξένο (ως προς το δικό μου λειψό μυαλό) είναι εκεί που λες "Αυτός που πληγώνει τον άλλον με λέξεις, σωματική βία και απειλές
    είναι ο ίδιος ένα πληγωμένο παιδί κατά βάθος."
    Το λογικό δεν θα ήταν κάποιος που είναι πληγωμένος να ΜΗ θέλει να πληγωθούν και άλλοι? Να θέλει να βλέπει χαρά γύρω του? Και μάλιστα να τη δημιουργεί και ο ίδιος αν γίνεται?
    Δεν ξέρω ούτε αν μπορώ να καταλάβω αυτές τις συμπεριφορές, ούτε αν θέλω να τις καταλάβω. (Ακούγομαι κακιά ή αδιάφορη? Τί να σου πω? Ίσως...)
    Καταλαβαίνω όμως ακριβώς το νόημα της δικής σου ανάρτησης και ασφαλώς συμφωνώ 100% στο να έχουμε ανοιχτά και τα αφτιά μας και την αγκαλιά μας! Αν μπορείς να προσφέρεις αγάπη, είναι ευλογία και για εσένα και για εκείνον που την αποδέχεται...
    Φιλί γλυκό, Αριστάκι μου! Καλή Κυριακή!
    (Καφέ πειράζει που δεν ήπια?! Με γλυκοκοιτάζει ένα αφρώδες κρασάκι εκεί απέναντι!!)
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκό μου συριανάκι , ναι θα περίμενε κάποιος ο πληγωμένος να μην θέλει να κάνει αυτά που έχει νιώσει ο ίδιος.Η ψυχολογία λέει ότι είναι αναμενόμενες και οι δύο συμπεριφορές με περισσότερη κλίση στη δεύτερη: η βία γεννάει βία. Αν είναι οι εικόνες σου και οι μνήμες σου είναι γεμάτες βία αυτά κάνεις κι εσύ. Αν πόνεσες πολύ ίσως η οργή και ο πόνος δεν σε αφήνουν να φερθείς με αγάπη. Μισείς τα πάντα έπειτα!
      Ελπίζω να βοήθησα!
      Πολλά γλυκά φιλιά :))

      Διαγραφή
  5. Εξαιρετική προσέγγιση του θέματος! Κοινοποιώ αμέσως για να ενημερωθούν όλοι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Αριστάκι μου
    Γλυκό μου κορίτσι σε χάσαμε
    και μας λείπεις πολύ!!
    Επεισόδιο εκφοβισμού δεν είχα
    σαν παιδί ούτε προέκυψε στα παιδιά μου
    Μόνο απ' ότι θυμάμαι κάποιες
    μεμονωμένες λεκτικές απειλές είχα υποστεί
    Σοβαρό το όλο θέμα κι έχει μεγάλο ρόλο
    να παίξει το σχολείο κι οι εκπαιδευτικοί
    στο σύνολο τους για να αποφεύγονται οι
    ακρότητες (όπως στη δική σου περίπτωση)
    και να καλλιεργείται ένα κλίμα θετικό
    αγάπης και αποδοχής

    Καλή Κυριακή κουκλί μου με ζεστά φιλάκια ♥
    (σήμερα είδα το μέηλ αύριο ή το πολύ πολύ
    την Τρίτη όλα θα τακτοποιηθούν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά είναι σοβαρό, γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη, φροντίδα και ασφάλειά!
      Πολλά φιλιά αγαπημένη μου!♥

      Διαγραφή
  7. Πολλες φορες ομως η αγαπη εκφραζεται με τοσο λαθος τροπο που βλαπτει... ποσο λεπτες οι ισορροπιες... ενα κλικ φτανει για να γυρισει του ανθρωπου ο νους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες Χριστίνα μου!
      Για αυτό το νου μας όλοι μας! :)))

      Διαγραφή
  8. (Ένα παιδί που μεγαλώνει με αγάπη,
    σε ήρεμο κλίμα και ισορροπημένα,
    δεν έχει ανάγκη να παραφερθεί, να το παίξει νταής
    να πληγώσει κανέναν.)
    Εγω θα μείνω σε αυτό το σημείο, όταν πήγαιναν τα παιδιά μου σχολείο υπήρχε ένας δάσκαλος που είχε σπουδάσει ψυχολογία.Μια μέρα πηγαίνοντας να ρωτήσω για τα παιδιά άρχισε να φωνάζει στην αυλή καλός τη μαμά των γελαστων παιδιών, λίγο μου κακοφανηκε. Των ρώτησα τί ευνοούσε ήταν χαζοχαρούμενα τα παιδιά,μου απάντησε λέγοντας ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε μία ήρεμη οικογένεια με αγάπη πράγμα που φαίνεται στο χαρακτήρα τους και στο τρόπο συμπεριφορά τους. Γι'αυτο λέω Αριστέα μου ότι αν όχι όλα τα περισσότερα ξεκινάνε μέσα από το σπίτι. Και κάτι ακόμα για τους νέους γονείς, να κουβεντιάζουν με τα παιδιά τους σε ότι ηλικία και να είναι αυτά ακόμα και αν χρειαστεί να αφήσουν στη μέση αλλα σημαντικά λέμε, πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που συμφωνούμε Κατερίνα μου.
      Τα περισσότερα λοιπόν ξεκινούν από το σπίτι. Εκεί μπαίνουν οι βάσεις. Και η συμπεριφορά των παιδιών μας μιλάει για το πώς μεγαλώνουν!
      Και το κλειδί είναι όντως η επικοινωνία!
      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  9. Aριστέα μου νομίζω πως θα ήσουν η πλέον κατάλληλη για να διδάξεις σε σχολές γονέων. Όλα όσα πολύ σωστά γράφεις, φοβάμαι ότι δεν τα έχουμε αφομοιώσει, αλλά τα εφαρμόζουμε περιστασιακά και όσο οι συνθήκες (απόλυτης βίας) μας το επιτρέπουν.
    Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι αυτό, αλλά κράτησε το στα υπόψη σου ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια σου με τιμούν κανελλάκι μου γλυκό!
      Η καθημερινότητα και τα προβλήματα μας αποσυντονίζουν. Οι αναρτήσεις μου αυτές όλα υατά τα χρόνια, από αυτό το πόστο δεν έχουν σκοπό την επίθεση αλλά αυτό ακριβώς: μια μικρή, τρυφερή υπενθύμιση :))
      Φιλάκια πολλά :)

      Διαγραφή
  10. Ακόμα μια κατάθεση ψυχής και θέσεων που σε τιμούν σαν δασκάλα ψυχών και καλλιεργήτρια σκέψεων.
    Που να διαφωνήσουμε σε όλα αυτά.
    Καλή βδομάδα Αριστέα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Γιάννη μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :))

      Διαγραφή
  11. Εξαιρετικός ο τρόπος προσέγγισης σου για αυτό το θέμα που στις μέρες μας υπάρχει σε μεγάλο βαθμό Αριστέα μου !! Τα μικρά της κόρης μου αφηγούνται πολλές καταστάσεις βίας και πολλές φορές για τα συμβάντα δεν ενημερώνονται οι γονείς από τους δασκάλους . Το παιδί φοβάται και μάλιστα πολύ .
    Μια τέτοια κατάσταση εκφοβισμού έζησε ο Μάριος 9 χρονών που είναι ευγενικός , ντροπαλός , άριστος μαθητής και κάποια παιδιά στην αρχή τον έφτυναν , του έκαναν άσχημες χειρονομίες και ο μικρός ήταν τόσο φοβισμένος που δεν μιλούσε !!Η κόρη μου καταλάβαινε ότι κάτι συμβαίνει και όταν πια του έβαλαν τρικλοποδιά μίλησε στη μαμά . Η απάντηση της δασκάλας ήταν ( δυστυχώς )ότι τι μπορούμε να κάνουμε είναι παιδιά με άλλες νοοτροπίες και δεν μας ακούνε !!Οι γονείς των παιδιών ούτε καν εμφανίστηκαν , όμως η κατάσταση βελτιώνεται με το διάλογο .
    Να είσαι καλά , καλή εβδομάδα , φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο φόβος είναι αυτός που χειροτερεύει πολλές φορές τα πράγματα. Και τον φόβο ( μαζί με τη διαφορά δυναμικού) εκμεταλλεύονται οι θύτες!
      Η απάντηση της δασκάλας με θύμωσε!Εύχομαι όλα να είναι καλύτερα πια για τον Μάριο σας!
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  12. Πολύ όμορφη η ανάρτηση σου. Με λίγα και ουσιαστικά λόγια και το σημαντικότερο βασισμένα σε προσωπικές σου εμπειρίες κατάφερες να μπεις στην καρδιά του προβλήματος. Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Αναστασία!
      Να'σαι καλά :)))

      Διαγραφή
  13. Εχω την εντυπωση Αριστακι μου οτι πρέπει.. να λεμε στο παιδι μας... και να το μαθουμε να μην φοβαται.. αν αυτο ειναι δυνατον ..και οτι εμεις είμαστε κοντα του.. να μαθει το παιδι να μιλαει και εμεις να το ακουμε... οπως και να ξανακατσουν στα θρανια μερικοι εκπεδευτικοι.. μαλον ονειρευομαι ενα κοσμο που θα ήθελα να υπαρχει φαινεται..... και θα συμφωνησω μαζι σου..οτι θελει πολύ αγαπη και αγκαλια πολύ αγκαλια.... να δωσει ο γονιος αλλα και να την εννοιεί κιολας.. εθιξες ενα ακομη σοβαρο θεμα.. μακαρι να αλλαξουν στο μελλον τα πράγματα... σου αφήνω ενα μεγαλο φιλακι..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέρα απ΄όλα όσα σωστά είπες Ρουλίτσα μου, καλό είναι να παρατηρούμε καλά. Να γνωρίζουμε το παιδί μας και η κεραία μας να είναι όρθια ...ν πιάνει τις αλλαγές στη συμπεριφορά !
      Αχ μάλλον και οι ονειρευόμαστε ουτοπίες... να καθίσουν οι εκπαιδευτικοί στα θρανία... (όνειρο απατηλό)
      Σε φιλώ γλυκά Ρουλίτσα μου! :)

      Διαγραφή
  14. Καλημέρα Αριστέα μου, καλή εβδομάδα !
    Πονάει το θέμα αυτό πολύ, πονάει η βία ως έννοια και ως πράξη σε όποιον κι αν ασκείται... σωματική ή ψυχολογική, στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο ...
    Δυο πράγματα θα πω... να μιλάτε !
    Να μην φοβάστε να πείτε ! Όσο σιωπούμε το πρόβλημα συνεχίζεται... καταγγείλτε τις άσχημες συμπεριφορές, λύστε τη σιωπή και καταδείξτε το πρόβλημα !
    Όσο για τα παιδιά...αφενός θέλουν αγάπη, αγάπη και αγκαλιά να κουρνιάσουν, να αναπαυτούν, αλλά και να καταλάβουν τα παιδιά ότι στους γονείς μπορούν να τα λένε όλα ..και τα σωστά και τα λάθη τους !
    Εμπιστοσύνη και αγάπη και είμαστε εμείς οι μεγάλοι που πρέπει να δείξουμε το δρόμο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η σιωπή είναι μέρος του προβλήματος!
      Η αγάπη από την άλλη το φάρμακο!
      μαζί με την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη σχεδόν όλα προλαμβάνονται!
      Σε ευχαριστώ πολύ Σταυρούλα μου για το σχόλιο σου.
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
  15. αφηνω και εδω μια ανοιξιατικη σφιχτη αγκαλια και εξαιρειτκη αναρτηση , οσο για τα δρωμενα των υπεροχψν μπλογκερς που να τα προλαβεις ολα, νιωθω σα παιδι που μπαινει σε μαγαζι με παιχνιδια και θελει να τα παιξει ολα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. πολύ όμορφο το μήνυμα της αναρτησής σου!
    καλή εβδομάδα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν μπορώ να πω ότι υπέστην bullying όσο ήμουν μαθήτρια (πέρα από χαζομαρίτσες που σε καμία περίπτωση δεν ήταν ικανές να μου αφήσουν κάποιο τραύμα) και δεν έχω να θυμάμαι σοβαρά περιστατικά στον περίγυρό μου. Από παιδιά σε παιδί, εννοώ.
    Αντίθετα, έχω ακούσει περιπτώσεις από δασκάλους και καθηγητές! (Αναφέρομαι στο παρελθόν). Καθώς και για ενδοοικογενειακή βία.

    Μου κάνει εντύπωση, λοιπόν, η συχνότητα του φαινομένου στις μέρες μας. Από παιδιά σε παιδιά.
    Θεωρώ πως όλα είναι "δουλειά" της οικογένειας. Έλλειψη προσοχής, ένας ψευτο-"μοντερνισμός" ώστε το παιδί να σκληραγωγηθεί (και καλά!), να μη γίνει "μαμόθρεφτο" (έτσι ερμηνεύεται από κάποιους η αγάπη κι η αγκαλιά).
    Επιπλέον, τα social media [στα οποία έχουν πρόσβαση τα παιδιά από μικρή (δυστυχώς) ηλικία] και τα οποία, καλά-καλά δεν μπορούν να διαχειριστούν οι ίδιοι οι γονείς (έχουμε δει τα τέρατα από ενήλικες). Από τη μια η απομάκρυνση γονιών-παιδιών κι από την άλλη αυτές οι μη διαχειρίσιμες μορφές "επικοινωνίας" που, συχνά, κάτω από το μανδύα της ανωνυμίας διαπράττονται εγκλήματα στις τρυφερές ψυχές. (Αναφέρομαι σε Online games τύπου Stardoll ή σε δίκτυα τύπου Ask.fm)
    Ένας κυκεώνας που δημιουργείται εν αγνοία των γονιών και που όταν θα βγει στην επιφάνεια είναι ήδη αργά.

    Συν τοις άλλοις, μεγάλη μερίδα γονιών "φοβ(ερ)ίζει" εξ απαλών ονύχων τα παιδιά ή και τα νουθετεί να ανταποδίδουν στα ίσα το όποιο πείραγμα (με αποτέλεσμα, συχνά η "ανταπόδοση" να είναι πολύ βαρύτερη από την αφορμή που την προκάλεσε). Οι πιο "νταήδες" πατεράδες αρχίζουν τα "μπράβο, αγόρι μου!" κι αντίστοιχα, οι πιο... τσαούσες μανάδες τα "έεετσι, την παλιο...!" (Ριζώνουν τα νταϊλίκια και στην εφηβεία αλλά και την ενηλικίωση έρχονται κι οι καρποί!)
    Φόβο νοιώθει και το θύμα αλλά και ο θύτης.

    Κι όλη αυτή η πολυλογία (μου) για να καταλήξω στη σχέση γονιού-παιδιού, στην έλλειψη εμπιστοσύνης αλλά και ουσιαστικών δεσμών (η επικοινωνία, συνήθως περιορίζεται στο διάβασμα, στο να είναι "καλός μαθητής"), στην (ανύπαρκτη) αγκαλιά...

    Συγγνώμη, Αριστέα μου, για το μακροσκελές σχόλιο!

    Καλή εβδομάδα και φιλιά πολλά! ♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα όσα πολύ σωστά κατέθεσες Νατάσα μου θα σταθώ στη νουθεσία από τους γονείς προς το παιδί -θύμα να κάνει τα ίδια ! Ή και χειρότερα! Και επιβραβεύουν αυτή τη συμπεριφορά! Δεν μπορώ σε αυτές τις περιπτώσεις...ανακατεύομαι !
      Κι αν μιλήσω εγώ η "ειδικός" ακούω και το "¨κάτσε στα αυγά σου εσύ...έχεις δικό σου παιδί;" (true story!) Για αυτό και πάμε όπως πάμε! .... Δυστυχώς και κρίμα!
      Σε ευχαριστώ ιδιαιτέρως για το μακροσκελές σχόλιο γιατί ήταν ουσιώδες!
      Πολλά φιλιά ♥

      Διαγραφή
  18. Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου Αριστεα, διδακτικό και σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθηματα!
    Θα περασω κ απο τα δρωμενα να διαβασω!
    Για τον Παύλο ετοιμαζουν μπαζαρ στις Σέρρες, μακαρι να μαζευτει το ποσο το συντομότερο δυνατο!
    Καλή εβδομάδα,
    καλή συνέχεια στη μέρα σου!
    Φιλια πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. τα είπες τόσο ωραία Αριστέα μου ,όπως και οι σχολιαστές σου!Από την θεωρία στην πράξη έχουμε το πρόβλημα οι γονείς!Και οι περισσοτεροι δεν παραδεχόμαστε πως το παιδί μας μπορεί να βλάψει κάποιο άλλο...
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Έχω χαθεί λόγω υποχρεώσεων αυτές τις ημέρες, ωστόσο σε διάβασα μόλις τώρα με προσοχή κι επειδή είχα θίξει κι εγώ το θέμα πέρυσι:
    http://pistos-petra.blogspot.gr/2015/03/bullying.html
    ..εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο εκφοβισμός γεννάται στο σπίτι και μετά ακολουθεί το σχολείο, η δουλειά, η κοινωνία.. Να συμπληρώσω ότι οι γονείς οφείλουμε να εξελισσόμαστε, αν θέλουμε να μην χάνουμε την επαφή μας με τα παιδιά μας.. Καλή εβδομάδα Αριστέα μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πήγα και τη θυμήθηκα την ανάρτηση σου πέρυσι Πέτρα μου!Ήταν οι μέρες που αγωνιούσαμε για τον Βαγγέλη!
      Εννοείται πως όλα στην πρώτη φωλιά γεννιούνται! :))
      Πολλά φιλιά ! ♥

      Διαγραφή
  21. Μου άρεσε ο τρόπος που προσεγγίζεις και αναλύεις αυτό το τόσο "καυτό" θέμα και συμφωνώ μαζί σου σε όλα. Θα έπρεπε να διαβάσουν οι νέοι γονείς αυτή την ανάρτηση. Εγώ την αντέγραψα για τις κόρες μου.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Θα μιλήσω για μένα.
    Είχα την τύχη (;) την ευτυχία (;) να μην αντιμετωπίσω προβλήματα με τις συμπεριφορές των παιδιών μου στην ως τώρα σχολική τους ζωή. Δεν παρατήρησα κάποια σημαντική αλλαγή και δεν ασχολήθηκα.
    Εκ των υστέρων και αφού μεγάλωσαν (και μαζί τους κι εγώ) κατάλαβα ότι αυτή μου η στάση ήταν η λάθος. Διότι δεν προσπάθησα να τους μιλήσω ώστε να είναι προετοιμασμένα αν και όταν τους συμβεί κάτι. Νόμιζα ότι …ξόρκιζα το κακό επειδή δεν τους άνοιγα κουβέντα (είναι γελοίο, το ξέρω). Πίστευα ότι παρόμοιες πληγές δεν πρέπει να ανοίγονται, πως είναι προτιμότερο να θεραπεύονται όταν ανοίγουν.
    Είχα αφήσει σχεδόν τα πάντα στην καλή προαίρεση των δασκάλων/καθηγητών. Είχα επαναπαυθεί στο ότι θα με ενημέρωναν αν παρατηρούσαν αυτοί κάτι.
    Το λάθος μου προσπάθησα να το καλύψω πίσω από ενδεχόμενα λάθη άλλων.
    Με τον καιρό έμαθα. Και συνέχεια διδάσκομαι.
    Πιστεύω ότι θα είμαι καλός σύμβουλος για τα εγγόνια μου.
    Όπως επίσης πιστεύω απόλυτα ότι δεν θα θέλουν να με ακούσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχής! Που δεν αντιμετώπισες προβλήματα στη σχολική τους ζωή :)
      Χαίρομαι που επισημαίνεις τη λάθος στάση σου και τη μοιράστηκες εδώ μαζί μας!
      Να'σαι καλά Πέτρο!
      Σε ευχαριστώ πολύ :))

      Διαγραφή
  23. Βίωσα λεκτικό bullying επί 6 χρόνια (επί ολόκληρο το Δημοτικό), σε άσχημο βαθμό. Το κουσούρι μου; Πεταχτά μπροστινά δόντια. Μπήκαν σιδεράκια, το πρόβλημα διορθώθηκε, η κοροϊδία με ακολούθησε για πολύ ακόμη όμως.
    Αυτό που βλέπω τώρα: Στις μικρές σχολικές βαθμίδες καλλιεργείται έντονα το αίσθημα της αγάπης, της αρμονικής συνύπαρξης, της αποδοχής της διαφορετικότητας και του άλλου... και τέτοιου είδους άσχημα επεισόδια θεωρώ αποτρέπονται καίρια, με πολύ διάλογο και πολλή ανάλυση. Στις μεγαλύτερες βαθμίδες τα πράγματα αλλάζουν, γιατί όλοι ρίχνουν το βάρος στην παρεχόμενη γνώση, και όχι τόσο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού. Γονείς και εκπαιδευτικοί. Όσο η ύλη τρέχει, είναι σαν η συμπεριφορά του παιδιού να αφήνεται πίσω στη μοίρα της. Εννοείται (και ευτυχώς) πως υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας.
    Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, ποιος το καλλιεργεί και πώς, αλλά πάνε χρόνια τώρα που μου κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως, ενώ στο νηπιαγωγείο τα παιδιά είναι αγαπημένα, στο Δημοτικό αρχίζουν ξαφνικά να κοροϊδεύουν/βρίζουν/απειλούν/αποκλείουν το ένα το άλλο. Και το χειρότερο; Δείχνουν να αντλούν μια σαδιστική ικανοποίηση από όλο αυτό.
    Δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα οικογένειας, νομίζω ότι είναι πρόβλημα όλων αυτό. Συνεργατικό πρόβλημα, που απαιτεί και συνεργατικές λύσεις.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντοπίζω το πρόβλημα στο ότι το βάρος το δίνουμε στην ύλη. Στην εξέταση. Θα προτιμούσα διαφορετικά το σχολείο! Το ξέρω, ουτοπικό εντελώς το όραμά μου!
      Πάντως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το ποσοστό ενδοσχολικής βίας είναι μεγαλύτερο από ότι στο λύκειο. Να είναι η ανωριμότητα; Το γεγονός ότι μπαίνουν σε πια στο λεγόμενο ανταγωνιστικό περιβάλλον, κάτι που δεν ίσχυε στο νηπιαγωγείο;
      Νιώθουν ξαφνικά πιο μεγάλα;
      Πάντως, όντως, είναι συνεργατικό Το πρόβλημα. Το έθεσες πολύ σωστά Έλλη μου!
      Πολλά φιλιά :)

      Διαγραφή
  24. Τα Λόγια σου το Ευαγγέλιο,
    Μου άρεσε τόσο!!!
    Κατοπτρίζεο μια γυμνή αλήθεια...


    με αγάπη

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Γαβρίλη μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! :))

      Διαγραφή
  25. Δεν μου έχει τύχει ποτέ κι ευτυχώς δεν έτυχε και στα παιδιά μου..αλλά μου είναι αδιανόητο να μου συνέβαινε και να μην τολμούσα να το πω στους γονείς μου..
    ή να μην τολμούσαν να μου το πουν τα παιδιά μου.
    Αυτό νομίζω είναι το πιο επικίνδυνο!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απάντηση σου δείχνει τον τρόπο που μεγάλωσες εσύ Μαρία μου και μεγάλωσες και τα παιδιά σου: κλίμα εμπιστοσύνης ! Μπράβο σου!
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  26. Συγκινηθηκα με το βιντεακι σου για το νηπιο. Ειμαι τυχερη ειναι εξαιρετικο το σχολειο του γιου μου κι ειναι απειρες οι φορες που εχω σκεφτει οτι ολα οσα ειναι σημαντικα οσα αξιζουν τωρα τα μαθαινει! Κι εχω ευχηθει να μπορουσα να παρατεινω την παραμονη του εκει και να βρω εναν τροπο να μην αλλοιωθει απο το απανθρωπα ανταγωνιστικο συστημα που το περιμενει τα επομενα χρονια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτό το ανταγωνιστικό σύστημα πεταλούδα μου! Το έγραφα και πιο πάνω στην απάντησή μου στην Έλλη !
      Σε φλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  27. Πάντα σε διαβάζω με προσοχή και αμέριστο ενδιαφέρον γιατί μιλάς με αλήθειες και όχι αοριστολογίες. Έχεις πολλή αγάπη για τα παιδιά και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
    Σαν μαμά συμφωνώ απόλυτα σε όσα γράφεις. Όλα ξεκινάνε από τη σχέση γονιού-παιδιού. Από το σπίτι γενικότερα. Όσα παιδιά ξέρω να είναι θύτες, ειναι παιδιά παραμελημένα ή κακοποιημένα (δεν εννοώ κακοποιημένα με την ακραία έννοια).
    Εμείς οι γονείς εκτός από αγάπη πρέπει να τα έχουμε από κοντά και να τα συμβουλεύουμε διαρκώς. Οχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και το άλλο πολύ σοβαρό που έγραψες. Αν είναι θεατές, να μην παραμένουν θεατές. Να πράττουν!! Να μιλάνε!!!
    Σ'ευχαριστούμε πολύ για την αγάπη σου γλυκιά μου Αριστέα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Δημητρούλα μου για τα όμορφα λόγια σου!
      Να'σαι καλά μάτια μου!
      Τα παιδιά και τα μάτια μας! Αυτό θέλω συνέχεια να φωνάζω! Να είμαστε πάντα δίπλα τους ( κυρίως συναισθηματικά).
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  28. ΤΙ μεγάλο, πονεμένο, κρυμένο και γεμάτο φόβο και ντροπή θέμα... Μακάρι οι γονείς να λούσουν με αγάπη τα παιδιά τους και οι ίδιοι να τους δείξουν τον σωστό δρόμο, αφού πρώτα τον βρουν οι ίδιοι... Έχω πέσει θύμα λόγω των κιλών μου όταν ήμουν στο δημοτικό. Το καλό (αν θεωρείται καλό), το καλό για εμένα λοιπόν ήταν ότι μετά από πολλές ταπεινωτικές συμπεριφορές. Αποφάσισα να πάρω τον νόμο στα χέρια μου, βλέπεις ήμουν ένα πανύψηλο και αρκετά γεροδεμένο παιδί που εύκολα έκλεινα το στόμα σε όποιον με κορόιδευε για τα κιλά μου. Μετά από μερικούς μήνες θα σε πληροφορήσω πως κάναμε καλή παρέα όλοι μαζί κυρίως αυτοί που με κορόιδευαν (αγόρια) διότι τους είχα αποδείξει ότι δεν φοβάμαι... κακός χειρισμός σαφώς τουλάχιστον για εμένα όμως ως παιδί δεν μου άφησε κάτι να με τρώει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ πόσο πολύ μου άρεσε το ρήμα που χρησιμοποίησες Μαίρη μου : να λούζουν με την αγάπη τους τα παιδιά τους!Το να έχεις θάρρος μπορεί να λύσει τις διαφορές χωρίς βία εν τέλει!
      Σε ευχαριστώ πολύ, πολύ για το σχόλιό σου!
      Φιλάκια πολλά :)

      Διαγραφή
  29. Αριστάκι μου πραγματικά το κείμενο σου είναι ένα αληθινό "εγχειρίδιο" για κάθε σχολείο, για κάθε δασκάλα, δάσκαλο και γονέα! Η αγάπη κι η φροντίδα λύνει πολλά θέματα, αλλά δυστυχώς δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο χρόνο στα παιδιά μας. Είναι σημαντικό που τα μοιράζεσαι μαζί μας και μακάρι να διαβαστεί από πολλούς έμμεσα ή άμεσα ενδιαφερόμενους για να μάθουν ή να διορθώσουν αντιλήψεις και πρακτικές! Να είσαι καλά μάτια μου και να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
    Φιλάκια πολλά με μια σπουδαία αγκαλιά!:)) ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια σου Κατερίνα μου , με τιμούν!
      Σε ευχαριστώ πολύ μάτια μου :)
      Να'σαι καλά!
      Πολλά, γλυκά φιλιά ♥

      Διαγραφή