Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Μια φορά, μια γειτονιά....




Μεγάλωσα σε γειτονιές. 
Από αυτές με το αγιόκλημα και το γιασεμί να μοσχομυρίζουν, τις τριανταφυλλιές και τις πασχαλιές να στολίζουν τους κήπους μέσα στην καρδιά της άνοιξης, τα δέντρα να είναι το συνηθισμένο μοτίβο, όχι η εξαίρεση.....

Με τα παιδιά να παίζουν στα χωράφια και στις αλάνες, με μια μπάλα όλη κι όλη, τα μήλα και το κορόιδο κι έπειτα τους κλέφτες κι αστυνόμους, κρυφτό, κυνηγητό και αποκαμωμένα από το παιχνίδι τα βράδια του καλοκαιριού να μαζεύονται και να λένε ιστορίες και τραγούδια....

Με τα σπίτια ορθάνοιχτα να μοσχομυρίζουν ζυμωτό ψωμί, κουλουράκια κανέλας, το μπριάμ της μάνας και τα ασπρόρουχα απλωμένα στα σύρματα, να ευωδιάζουν από το λουλάκιΆναβαν το καζάνι κι έβραζαν νερό κι έπειτα έπλεναν στη σκάφη, με βούρτσα και πράσινο σαπούνι. Μετά νερόπλεναν στα πηγάδια, με "κρύο κρούσταλλο νερό , τα ηλιοφρυμένα χείλια θα ογράνει"  και τα ρούχα μπορεί να ήταν φτωχικά, μα ήταν καθαρά. Λες και καμάρωναν από υπερηφάνεια έπειτα στον ήλιο!
Κι εμείς τα παιδιά τρέχαμε ανάμεσά τους και κρυβόμασταν και τυλιγόμασταν και μετά μας κυνηγούσε η γιαγιά φωνάζοντας ότι θα μας κοπανήσει με το γουδοχέρι! Ποτέ δεν το΄κανε!

Μεγάλωσα σε γειτονιές με τις γειτόνισσες να κάθονται μετά τις δουλειές στις αυλές, πίνοντας το καφεδάκι τους, σε μικρούτσικα λευκά φλιτζανάκια, ανταλλάσσοντας συνταγές, ξεσηκώνοντας σταυροβελονιές και τοις μετρητοίς κεντήματα. πλέξιμο με το βελονάκι....

Στις αρχές του καλοκαιριού οι νοικοκυρές έφτιαχναν τις χυλοπίτες του χειμώνα κι όλες οι γειτόνισσες πήγαιναν άλλη με τον πλάστη της, άλλη με το μαχαίρι της (μόνο το δικό της εμπιστευόταν η κάθε μια) από σπίτι σε σπίτι να βοηθήσουν και να "αυγατίσει" η δουλειά!
Έτρωγαν κι έπιναν τα μεσημέρια στο διάλειμμά τους το κρασάκι τους κι εμείς τα παιδιά κρυφογελούσαμε, γιατί πιάναμε τις θέσεις τους και κάναμε πώς κόβαμε κι εμείς! Πόσα δάχτυλα είχα πετσοκόψει! Στο τέλος της ημέρας δίναμε ραντεβού στην επόμενη γειτόνισσα και έφευγαν όλες με το χαμόγελο της προσφοράς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους!


Μεγάλωσα σε γειτονιές ζωγραφισμένες με τα χρώματα του ήλιου και της φύσης.
Με πρόσωπα χαμογελαστά, ανέμελα, παρά τον αγώνα της βιοπάλης.
Με τραγούδια και χορούς που στήναμε στις μεγάλες αυλές με κάθε ευκαιρία.
Με τα πανηγύρια στις κοντινές εκκλησιές, στη γιορτή του Αγίου.
Μεγάλωσα σε γειτονιές με λίγα υλικά αγαθά, μα με περίσσια αγάπη και χαρά.

Τα σημερινά παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ τι σήμαινε να εξερευνάς με τα ποδήλατα τους βάλτους, να τρως τα γόνατα και να σηκώνεσαι να συνεχίσεις το παιχνίδι, να φωνάζεις της φιλενάδας σου από το μπαλκόνι τι ώρα θα συναντηθείτε να παίξετε!

Δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ, mail, καλά καλά δεν είχαμε τηλεόραση!
Μεγαλώσαμε σε γειτονιές !
Έφτανε για όλα!

Ένα πολύ παλιό μου κείμενο, που γράφτηκε όταν έκανα την πρόκληση, 24 Days Challenge, Set 2 (ένα γράμμα-μία λέξη) 
Στο "Γ" είχα επιλέξει τότε την γειτονιά.



Είπα να βάλω αυτούσιο το κείμενό μου αυτό, για το δρώμενο της Petras, Μια φορά, μια γειτονιά, γιατί πιστέψτε με, και πάλι τα ίδια θα έγραφα. Ίσως να άλλαζε λίγο ο τρόπος γραφής, αλλά στις ίδιες λεπτομέρειες θα στεκόμουν. Και δεν είναι το πέρασμα των χρόνων που όλα τα γλυκαίνει και η νοσταλγία που τα στολίζει μ' ένα μαγικό πέπλο ομορφιάς. Προσπαθώ να θυμηθώ άσχημα και δεν μπορώ. Ακόμα και το κουτσομπολιό, τόσο συνηθισμένο στην επαρχία, εμένα προσωπικά ποτέ δεν με ενόχλησε. 

Ζω σε αυτή την ίδια γειτονιά 40 ολόκληρα χρόνια... μόνιμα από τα έξι μου, που ήρθαμε στην Ελλάδα. Στον τόπο της μαμάς μου. Εκεί που και η ίδια μεγάλωσε κι έπαιξε. Στο ίδιο πηγάδι ξεδιψάσαμε την αψάδα μας από το παιχνίδι. Στα ίδια χώματα γδάραμε τα γόνατα! (εγώ και το κεφάλι μου!)

Είδα τη γειτονιά μου να αλλάζει μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια. Όχι, δεν γέμισε κτίρια. Είμαι τυχερή. Ακόμα τα ίδια σπίτια υπάρχουν (περίπου). Κάποια επισκευάστηκαν. Ομόρφυναν. Το δικό μου απέκτησε και δεύτερο όροφο, μια περιποιημένη, "γκαζονάτη" αυλή.

Είδα πρόσωπα να "φεύγουν" κι αυτό πονάει. Πολύ! Συνειδητοποιείς το πέρασμα του χρόνου, τις αλλαγές. Κι ας μην είναι στα σπίτια, στα αυτοκίνητα που ναι αυξήθηκαν, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου. Είναι στους ανθρώπους. Στις σχέσεις.
Αποξενωθήκαμε. Χάσαμε την ποιότητα, την απλότητα, τη γαλήνη στο βλέμμα.
Δεν χαιρετιόμαστε από τα μπαλκόνια πια.....



(Κλείνεις τα μάτια κι ακούς τις παιδικές φωνές και θέλεις να γίνεις ξανά παιδί για λίγο. Να γευτείς την ανεμελιά. Την αθωότητα. Εκείνες τις βόλτες με το ποδήλατο.)



Κι έτσι μου ήρθε στο νου κάτι που έγραψα πέρυσι το καλοκαίρι,
αλλά δεν το σχολιάσαμε ποτέ !
(κατά την προσφιλή μου συνήθεια να κλειδαμπαρώνω, τις πόρτες εδώ μέσα)
Είναι η γειτονιά μου, τα καλοκαίρια...



Τα καλοκαίρια της αθωότητας

Νύχτες καλοκαιριού, ταξιδιάρες νύχτες....
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρωδιές 
Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες, 
στα καλοκαίρια της αθωότητας

Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά 
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)

Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)

Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)

@ριστέα



Τα παραμύθια μας τελειώνουν τον κύκλο τους σε 2 μέρες.

Όσα έχουν γραφτεί ως τώρα τα παρακολουθείς

Διαβάστε
από την Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου,
στο λογισμών αραξοβόλι, τα παραμύθια


Το λουλουδάκι 

Ο μονόκερος

Ο άρχοντας του πέλεκυ των αιώνων,



Τέλος, 
δεν ξεχνάμε τον 17χρονο Παύλο που χρειάζεται
τη βοήθειά μας.

υγ: σόρρυ για τη μεγάλη ανάρτηση

70 σχόλια:

  1. Υπέροχη η περιγραφή της γειτονιάς σου όπως επίσης και το ποίημα σου. Εξαιρετικό! ''Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης...'' Πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί ο κόσμος αποξενώθηκε τόσο, γιατί αλλάξαμε; Φόβος; Ανασφάλεια; Μάθαμε περισσότερα και χάσαμε την αθωότητά μας;
    Καλή σου μέρα Αριστέα μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Αννούλα μου!
      Χαίρομαι πολύ που σου άρεσαν όλα!
      Φιλάκια πολλά !:)

      Διαγραφή
  2. Πίνακας ζωγραφικής οι λέξεις σου κατάφεραν να μας μεταφέρουν στην όμορφη γειτονιά που μεγάλωσες..... και που ευτυχώς σε αυτήν ζεις ακόμα!!! Υπέροχο το κείμενο σου μα και το ποίημα σου εξαιρετικό!!!! Καλημέρα Αριστέα μου... πολλά φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που κατάφερα να σας μεταφέρω σε όμορφες εποχές ( κι αυλές!)
      Να'σαι καλά Βίκυ μου!
      Πολλά φιλιά :)

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Αριστέα μου, τις λατρευω αυτες τις γειτονιες με τα τοσο ομορφα αρωματα που διαχέονται στον αέρα και την υπέροχη αυρα των ανθρωπων της! Τετοια ηταν και η γειτονια στο σπιτι της συγχωρεμενης της γιαγιας μου στο χωριο!
    Καλή συνέχεια στη μέρα σου!
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιό σου Αριάδνη μου!
      Να΄σαι καλά!
      Φιλιά :))

      Διαγραφή
  4. Υπεροχη η γειτονια σου! Εγω μεγαλωσα στην πολη κι η αληθεια ειναι πως πολυ λιγα απο αυτα γευτηκα παρα μονο το καλοκαιρι στο χωριο...
    Το ποιημα σου το θυμαμαι πολυ καλα και τοτε με ειχε συγκινησει και τωρα το ιδιο...
    Καλημερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπεροχη η γειτονια σου! Εγω μεγαλωσα στην πολη κι η αληθεια ειναι πως πολυ λιγα απο αυτα γευτηκα παρα μονο το καλοκαιρι στο χωριο...
    Το ποιημα σου το θυμαμαι πολυ καλα και τοτε με ειχε συγκινησει και τωρα το ιδιο...
    Καλημερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διάβασα και για τα φασολάκια(!) και για όλα! Χαχα :) Εγώ πάλι δεν θα μάθω ποτέ πως είναι να ζει κανείς όλη του τη ζωή στην ίδια γειτονιά (ίσως την επόμενη φορά!) Ιδιαιτέρως σε ευχαριστώ όμως, που μέσα από την δική σου γειτονιά, γύρισα και πάλι πίσω στην δική μου.. Η μαμά έφτιαχνε και τραχανά (πολύ μπλιαχ για τα γούστα μου!) Καλημερούδια και φιλιά και σε ευχαριστώ για το γλυκό ταξίδι πίσω στο παρελθόν.. ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω ένα ακόμα φλας μπακ και να μοιραστώ και με άλλους φίλους παλαιότερες μνήμες και σκέψεις!

      Διαγραφή
  7. Ναι! Διαφορετικές πόλεις, ίδιες γειτονιές και οι άνθρωποι ίδιοι. Τότε. Γιατί τώρα όλα άλλαξαν κι ας παρέμεινε το χρώμα των σπιτιών όπως άλλοτε στη δική σου γειτονιά airis.
    Ταξιδιάρικη περιγραφή και ποίημα! Σ' ευχαριστούμε!!!
    Την καλημέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Ζωή!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
      Φιλάκια πολλά ! :))

      Διαγραφή
  8. Μου αρεσε πολυ που εβαλες το αυτουσιο κειμενο και εμαθα για την υπεροχη γειτονια σου.
    Το ποιημα σου εκλεχτο θα πω και το πιστευω
    Χρονια μας πολλα για σημερα
    Φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα!!
    Αρχικά να σου πω ότι ξετρελάθηκα με την πρώτη φωτογραφία...θα θέλα πολύ να είμαι στην θέση της κοπέλας!!!
    Ωραία η ιστορία σου κι ακόμη πιο ωραία η γειτονιά σου...εδώ κολλάει το "κάθε πέρσι και καλύτερα"
    Όμορφο και το ποίημα σου...αξέχαστες καλοκαιρινές στιγμές, χαραγμένες για πάντα στην μνήμη!!!
    Φιλιάαααααα ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ έχω ξετρελαθεί με όλες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες Ωραιοζήλη μου! :))
      Χαίρομαι που σου άρεσαν όλα !
      Φιλάκια πολλά :)) ❤

      Διαγραφή
  10. Αριστεάκι μου.... σε ευχαριστώ !
    δεν νομίζω πως μπορω να περιγράψω με λόγια όλη την ομορφιά που άνθισες μεσα μου, γι' αυτό απλά, ειλικρινά κι από βάθους καρδιάς ...σε ευχαριστώ για τούτη σου την κατάθεση !)
    Καλή κι ευλογημένη μέρα κορίτσι μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. συγκινητικό...τα παιδια μας ομως αναρωτιεμαι τι εικονες θα χουν?ακομα κι αυτα που ζουν στα χωρια σαν τα δικα μου...ο,τι προλαβα να κανω το εκανα αληθεια....τα γεμισα εικονες αφηγησεις απ τα δικα μου παιδικα χρονια κ του συζυγου που τρελαινονται ν ακουν ξανα κ ξανα....ετσι παρακαλαν να γινει διακοπη ρευματος με καταιγιδα για να τ ακουσουν αλλη μια φορα...κ το καλοκαιρι στο μπαλκονι αυτα θα πουμε παλι κι ομως δεν τα χορταινουν...δεν τα βαριουνται..."πες μια ιστορια μαμα...πες μπαμπα εσυ για τοτε με την αγελαδα που σ εριξε μεσα στο καλαθι....χαχχαχαχχα.....αχ ψυχουλες μου καλες...ο,τι μπορεσα να κανω αληθεια το κανα...!!!τα τρελαινω με το παραμικρο τα βαζω να ενθουσιαζονται με τα απλα...ενα λουλουδι ενα ζουζουνι...για να χουν να λεν κι αυτα με την σειρα τους....με βαλες να κλαψω σημερα ΑΡΙΣΤΕΑ............φοβαμαι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα κι εμένα μου αρέσουν οι διηγήσεις της μαμάς από πολύ παλαιότερες εποχές του 40 και του 50. Είναι το διαφορετικό που μας έλκει! Και διαπιστώνουμε για άλλη μία φορά πως ενώ έλειπαν βασικά είδη και ανέσεις περίσσευε η χαρά και η αθωότητα!
      Σε φιλώ γλυκά Σοφία μου :))

      Διαγραφή
  12. Τόσα χρόνια στην ίδια γειτονιά! Κάθε γωνιά της και μια ανάμνησή σου!
    Ευτυχώς, που δεν άλλαξε άσχημα...
    Καλή συνέχεια, Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θεσπέσιο! Πραγματικά!
    Τυχερή δε, που ζεις στην ίδια γειτονιά η οποία, μάλιστα, δεν έχει υποστεί ουσιαστικές αλλοιώσεις. Λογικό, μέσα σε 40 χρόνια να έχει αλλάξει αλλά κατορθώσατε να την κρατήσετε ανθρώπινη και να την ομορφύνετε!

    Πολλά πολλά φιλιά, Αριστέα μου! ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει αλλάξει προς το καλύτερο οπτικά, αφού τα υπάρχοντα σπίτια έχουν βαφτεί και ομορφύνει. Οι αυλές επίσης απέκτησαν γκαζόν. Χάθηκαν οι φυσικοί κήποι με τα πολλά λουλούδια ( γιατί άραγε;)
      Και λίγο χαθήκαμε ως προς την επικοινωνία. Αυτό χτυπάει λίγο άσχημα! Κατά τα άλλα , ναι είμαι τυχερή από πολλές απόψεις!
      Φιλάκια πολλά Νατάσα μου ♥

      Διαγραφή
  14. Καλημέρα Αριστάκι μου
    Μικροί παράδεισοι οι γειτονιές μας
    κι στη δική σου πόσο όμορφα σεργιανούσε
    η αναμελιά η ανθρωπιά το χαμόγελο
    Είσαι τυχερή που δεν την αποχωρίστηκες
    Εγώ αισίως ζω στην 5η γειτονιά κι όπου πάει...
    Χρόνια πολλά για σήμερα και για την κάθε μας μέρα

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αφού μπορείς, κλείνοντας τα μάτια, ν' ακούς παιδικές φωνές και να γίνεσαι ένα... τότε το μόνο που έχω να πω ότι αυτό είναι ευλογία, Αριστέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Στράτο!
      Όντως νιώθω ευλογημένη. Από πολλές απόψεις!

      Διαγραφή
  16. Ήμασταν πράγματι τυχεροί όσοι μεγαλώσαμε στις γειτονιές που περιγράφεις, Αριστέα.
    Μέσα στην ξέγνοιαστη φτώχεια, μάς έφταναν αυτοσχέδια παιχνίδια, δε μας έλειπε τίποτα. Και μαθαίναμε καλύτερα τον κόσμο μέσα στην πολλή συνάφεια, παρότι πολλές φορές γινόταν ενοχλητική.
    Κι ύστερα μπήκαμε στη μοναχική «ευτυχία» τής καταναλωτικής κοινωνίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας έφταναν λίγα για να χαρούμε! Αντίθετα όσα περισσότερα και να έχουν σήμερα οι άνθρωποι, δύσκολα ικανοποιούνται!

      Διαγραφή
  17. Υπέροχο το κείμενο και το ποίημα σου! Με ταξίδεψαν και μου ξύπνησαν όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.. Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το κείμενό σου υπέροχο, το ίδιο και το ποίημα. Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις αναμνήσεις σου!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είχα ξαναδιαβάσει το κείμενό σου στην αρχή της ανάρτησης, ώσπου με πιάνω να χαμογελώ εκεί που λες πως κάθε γειτόνισσα ήθελε μόνο το δικό της μαχαίρι! Και τότε ξεδιάλυναν όλα! Το θυμήθηκα ξανά!
    Τί όμορφο, βρε Αριστάκι μου! Το έγραψα κι αλλού πριν από λίγο: Αυτές τις γρατζουνιές του τότε, πολύ τις αγαπώ!
    Όσο για το ποίημα, τί να γράψω? Τόσες εικόνες, τόσα αρώματα, τόσες γεύσεις!
    Με συγκίνησες πολύ! Να το ξέρεις!
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κοριτσάρα μου! Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχα! Μα για μένα ήταν πολύ σημαντικό γεγονός της γειτονιάς το κόψιμο για τις χυλοπίτες του χειμώνα! Για χρόνια κρατούσε η ίδια ιστορία και ήταν και πολλές οι γειτόνισσες που συμμετείχαν σε όλο αυτό!
      Χαίρομαι που σου άρεσαν όλα!
      Φιλάκια πολλά τρελοσυριανάκι μου ❤

      Διαγραφή
  20. Όμορφες αναμνήσεις από την γειτονιά σου που λίγο πολύ μου θυμίζουν την δική μου.
    Φιλάκια Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ενα θα πω..ποσο τυχερό κοριτσι εισαι Αριστακι μου και ποσο είματσε και εμεις τυχερες που γραφεις τόσο ομορφα και παραστατικα που μας κάνεις και εμας κοινωνούς της δικης σου γειτονιας..!! το δε ποιήμα σου απογείωσε το όλο θεμα...τι κλα που το ξαναεβαλες... δεν θυμαμαι κανενα απο τα δύο γι αυτό τα απολαυσα !!! πολύ ωραια ιδεα της Πετρίνα μας για τις γειτονιες...να έχουμε να διαβαζουμε αναμηνσεις..να περνας ομορφα .. και να μην χανεσαι.,.!! σου αφηνω φιλάκι..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ενα θα πω..ποσο τυχερό κοριτσι εισαι Αριστακι μου και ποσο είματσε και εμεις τυχερες που γραφεις τόσο ομορφα και παραστατικα που μας κάνεις και εμας κοινωνούς της δικης σου γειτονιας..!! το δε ποιήμα σου απογείωσε το όλο θεμα...τι κλα που το ξαναεβαλες... δεν θυμαμαι κανενα απο τα δύο γι αυτό τα απολαυσα !!! πολύ ωραια ιδεα της Πετρίνα μας για τις γειτονιες...να έχουμε να διαβαζουμε αναμηνσεις..να περνας ομορφα .. και να μην χανεσαι.,.!! σου αφηνω φιλάκι..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσαν όλα Ρουλίτσα μου γλυκιά :))
      Πολλά, γλυκά φιλιά! ♥

      Διαγραφή
  23. Ααααααχ! Τι ωραίες ωραίες αναμνήσεις... εγώ δυστυχώς μεγάλωσα στην πόλη, οπότε οι ανανήσεις μου είναι πιο γκρίζες. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από τις γειτονιές που έχω μεγαλώσει κατά καιρούς.
    Όμως, είναι πραγματικά υπέροχο που έχεις τόσο ωραίες αναμνήσεις! Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό γι' αυτό.
    Μέσα από την περιγραφή σου,βρέθηκα σχεδόν στην γειτονιά σου! Να'σαι καλα!
    Φιλιά πολλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Νίκη μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
      Φιλάκια πολλά! :)

      Διαγραφή
  24. Απολαυστικότατο κείμενο, χρειάζεται μαεστρία Αριστέα μου, να μπορείς να μεταδίδεις στον άλλο σκηνές απ΄τη ζωή σου και να τον αγγίζεις, αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται να έχεις ανοιχτή καρδιά!

    ΑΦιλάκια καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαγισσούλα μου, με συγκίνησες!
      να'σαι καλά μάτια μου!
      Σε φιλώ γλυκά ♥

      Διαγραφή
  25. Είναι χάρισμα να προσφέρεις όμορφες αναμνήσεις. Εκείνες που με τη μνήμη να σκοντάφτει στα δυσάρεστα, μπορεί και σηκώνεται στα πόδια της και αναπολεί όλο αυτό τον υπέροχο διάκοσμο που μας περισγράφεις και με το κείμενο και με την ποίησή σου. Αριστέα είσαι από κείνες που πιστεύεις απόλυτα ότι, η μοιρασιά της σκέψης την κάνει διπλή. Έχεις δηλαδή μια σκέψη, έχω κι εγώ μία, αν τις αλλάξουμε, εσύ θα βρεθείς με δύο, κι εγώ με δύο. Αυτό δεν συμβαίνει με τα υλικά, τα οποία όταν ανταλλάσονται πάλι δεν μπορούν να διπλασιαστούν. Μόνο οι σκέψεις κι οι ιδέες έχουν αυτό το χαρακτηριστικό σαν μοιράζονται, να διπλασιάζονται. Αυτό εσύ το κάνεις γεναιόδωρα και μας σπρώχνεις να κάνουμε το ίδιο με κάθε τρόπο. Πέρνα καλά να φτιάχνεις τέτοιο κόσμο για τις ερχόμενες εποχές τις ζωής σου, που εύχομαι νάναι πάρα μα πάρα πολλές!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη μου, χάρηκα που σε είδα εδώ :)) Εύχομαι να είσαι καλά μάτια μου!
      Τι όμορφα όλα όσα έγραψες για τις σκέψεις και τις ιδέες! :)
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ που πέρασες και γι ατα καλά σου λόγια!
      Σε φιλώ ζεστά :)

      Διαγραφή
  26. Απαλό χάδι τα λόγια, οι εικόνες και τα συναισθήματα που μοιράστηκες μαζί μας Αριστάκι μου! Η περιγραφή σου ήταν εξαιρετική, όπως πάντα, αλλά εδώ, μύρισε ο φούρνος, ο τραχανάς, η παρεΐστικες δημιουργίες, χειροτεχνίες και τα πλούσια χαμόγελα που έντυναν την πρόσκαιρη "φτώχεια". Κάπως έτσι έζησα κι εγώ μέχρι τα 19 μου και μου θύμισες πολλά! Σήμερα έχουμε αποξενωθεί κι έχουμε χάσει τη γλυκύτητα της παρέας και τη ζεστασιά της ανεμελιάς! Το ποίημα σου επίσης είναι εκπληκτικό! Όσο για τις φωτογραφίες είναι υπέροχες κι απόλυτα ταιριαστές!
    Να είσαι καλά μάτια μου και να έχεις ένα όμορφο και γλυκό απόγευμα!
    Φιλιά πολλά με μια γενναία αγκαλιά!:)) ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι για τις θύμισες που σου ξύπνησα Κατερίνα μου και σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα ζεστά σου λόγια!
      Να'σαι καλά μάτια μου!
      Φιλάκια πολλά :)) ❤

      Διαγραφή
  27. Τι όμορφη ανάρτηση, Αριστέα μου!
    Η παιδική ηλικία έχει, έτσι κι αλλιώς, έναν αέρα νοσταλγίας για την ανεμελιά της και για όσα πέρασαν μαζί της, πολύ δε περισσότερο όταν αυτά διαδραματίστηκαν σε μια γειτονιά σαν τη δική σου.
    Πολύ όμορφο και το ποίημά σου, από τα καλύτερά σου που έχω διαβάσει.
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πίπη μου, η αλήθεια είναι πως αν έχεις περάσει καλά αργότερα μπορεί να τα θυμάσαι ακόμα καλύτερα!
      Χαίρομαι που σου άρεσαν όλα!
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  28. πολύ όμορφη η γειτονιά σου ακόμα και τωρα !Μου αρεσει που ειναι έξω απο την πόλη και ειναι ησυχα!Φανταζομαι όταν θα ήσουν και μικρή ,θα αλώνιζες πραγματικά χαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμένα μου αρέσει που είναι έξω και έχει αρκετή ησυχία ακόμα! Χτες που γυρνούσα άρρωστη με τα ψώνια και τα πόδια δεν μου άρεσε πολύ αλλά μετά ευτυχώς ξεχνάω τις αποστάσεις !
      Φιλάκια πολλά Νάσια μου! ♥

      Διαγραφή
  29. Σαν να μου φαίνεται πως μέναμε στην ίδια γειτονιά.
    Εσύ τίνος είσαι; :))

    Τα χρόνια δεν ήσαν ρόδινα. Εμείς τα θυμόμαστε ως τέτοια σε στιγμές αναπόλησης. Σκεφτόμαστε νοσταλγικά μέχρι και τον χωματόδρομο που σηκωνόταν "ανεμοθύελλα" όταν περνούσε αυτοκίνητο, ή πλημμύριζε από την νεροποντή γιατί δεν υπήρχαν σχάρες ομβρίων. Γελάμε ακόμα και με τις καμένες λάμπες της ΔΕΗ που τις άλλαζαν σπάνια. Γελάμε με τα τσιρότα από τα πεσίματα, γελάμε με τα σκισμένα από το παιχνίδι παντελόνια που τότε ακούγαμε για μέρες γκρίνια!

    Οι γειτονιές είχαν χρώματα. Είχαν λουλούδια. Χώρους για παιδιά. Ασφάλεια για τα παιδιά. Θυμάμαι ακόμα τις γιαγιάδες που τα απογεύματα έβγαζαν από μια καρέκλα στο δρόμο και με το κέντημα (ή χωρίς) σχολίαζαν όποιον περνούσε. Τότε είχαν όλες ένα όνομα: Κατίνα. :))
    Καμιά φορά σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά. Τι θα θυμούνται άραγε όταν περάσουν τα χρόνια;
    Πόσα κινητά τους αγόρασαν; Σε ποια ίντερνετ καφέ έκαναν κοπάνες; Που έκαναν τσατ; Πόσα λάικ ή φιλάκια έστειλαν;
    Δε βαριέσαι, θα μου πεις! Κάτι θα βρουν κι αυτά να θυμούνται.
    Εμείς λοιπόν μένουμε εδώ, κρατάμε όσα μας μεγάλωσαν και προχωράμε.

    Καληνύχτα γειτονοπούλα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ είμαι της Φωτεινής! Εσύ πάλι;
      Εμένα Πέτρο δεν είναι της φαντασίας μου! Σε σχέση με άλλους έχω περάσει υπέροχα σαν παιδί (εννοώντας ότι δεν μας έλειψαν πολλά) αλλά και με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς (χόρτασα παιχνίδι). (άσχημα έχω να θυμάμαι με τη μαμά μόνο που ήταν από το δημοτικό και μετά -κυρίως στο γυμνάσιο-λύκειο, πολύ αυστηρή έως αυταρχική)
      Όπως τα είπες: οι γειτονιές είχαν χρώματα! Και ανθρώπους που κάθονταν έξω ανέμελα!
      Κρατάμε τις αναμνήσεις και προχωράμε οφ κορς!
      σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  30. Οι γειτονιες τοτε μυριζαν αλλιως, οχι γιατι ηταν τα καλυτερες, αλλα γιατι τοτε ειμασταν παιδια με ονειρα κι ελπιδες. Τωρα που τα χρονια περασαν και μεγαλωσαμε ειναι η νοσταλγια της παιδικης ηλικιας που τα ωραιοποιει.
    Όμως ακομη και σημερα υπαρχουν τετοιες γειτονιες που μπορεις να τα ξαναζησεις αν θελεις. Αρκει να εχεις εκεινη τη αθωα ματια του μικρου παιδιου. Πραγμα αρκετα δυσκολο βεβαια.
    Κάθε γενιά θα εχει τις δικες της ομορφιες να διηγηθει κι αυτή που εχει ζησει. Μηπως και οι γονεις μας δεν ξαναθυμουνται με νοσταλγια τα παιδικα τους χρονια οσο δυσκολα κι αν περασαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρκεί νa έχουμε εμείς την αθώα ματιά.. Πόσο δίκιο έχεις V!
      Το χτες απλά φαντάζει καλύτερα γιατί όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνουμε τι πραγματικά είχε αξία!

      Διαγραφή
  31. Τη λάτρεψα την γειτονιά σου!!! Πραγματικά! Πόσο μα πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα... κάπου τελικά έχουμε κάνει μεγάλο λάθος, όλοι μας!!!
    Και τα καλοκαίρια της αθωότητας τα λάτρεψα επίσης! Και τις ανεμελιάς θα συμπληρώσω... γεμάτα όνειρα, χρώματα και αρώματα!!! Πόσο όμορφα ήταν όταν πιστεύαμε ότι μπορούμε να αγγίξουμε την κορυφή του κόσμου!!! Εξαιρετικό!!! Σε φιλώ γλυκά γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Κλέλια μου που σου άρεσε!
      Να'σαι καλά !
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  32. στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
    προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου... ...

    Να είσαι πάντα καλά, κορίτσι μου,
    να απολαμβάνεις την ΓΕΙΤΟΝΙΑ σου
    και να μας ανεβάζεις με την ίδια ζεστή καρδιά στην κορυφή του κόσμου σου!

    Φιλιά
    από Νέα Υόρκη,
    Υιώτα
    "αστοριανή"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Υιώτα μου, είναι αληθινή εικόνα αυτή: είχα μια συκιά κι ανέβαινα στην πιο ψηλή κορυφή! Και τότε ένιωθα πολύ πολύ δυνατή και τίποτα δεν με τρόμαζε!]
      Να΄σαι καλά!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου :))

      Διαγραφή
  33. Υπέροχη η γειτονιά σου. Μοιάζει με τη δική μου, μόνο που η δική μου ήταν στην πόλη. Τι πόλη δηλαδή...χωριό σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.
    Και πάνω που έγραφα για τη δική μου γειτονιά και αναρωτιόμουν αν εγώ τη θυμάμαι τόσο όμορφη τη ζωή τότε ή πραγματικά ήταν τόσο όμορφη. Διαβάζοντας σε κατάλαβα...ήταν τόσο όμορφη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καλωσορίζω στο χώρο μου Χριστίνα :))
      Και εμένα σε πόλη είναι η γειτονιά μου. Θυμίζει χωριό ε;
      Και ναι ήταν όμορφη!
      Σε φιλώ γλυκά :)))

      Διαγραφή
  34. Οι γειτονιές των παιδικών μας χρόνων έχουν την ξεγνοιασιά που τις κάνει να μοσχομυρίζουν, γιατί κατά τα άλλα και η τωρινή μου γειτονιά μοσχοβολάει από λουλούδια κι ανθρώπους.
    Όμορφες οι αναμνήσεις σου Αριστέα μου...με την καθαρότητα μιας άλλης εποχής, της εποχής που ήμασταν παιδιά! Όχι γιατί ήταν καλύτερη η εποχή, ούτε οι άνθρωποι, αλλά επειδή εμείς ζούσαμε την αθωότητα και την ανεμελιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απλά όλα ήταν αλλιώς! Και πάντα θα τα τυλίγει ένα άλλο πέπλο!
      Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  35. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και την έχασα αυτή τη βόλτα στη γειτονιά της καρδιάς σου, Αριστάκι μου!!!
    Ήταν τόσο όμορφη, τόσο συγκινητική που μ' έκανε και δάκρυσα...
    Πόση μα πόση νοσταλγία για όσα αλλοτινά ζήσαμε, που δεν τα ζούμε πια.
    Φιλί γλυκό μάτια μου
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ μαρίνα μου!
      να'σαι καλά!
      Πολλά γλυκά φιλιά :))

      Διαγραφή