Μια νύχτα όλη φως

Η σκέψη μου ανεξέλεγκτα 

τρέχει στο βράδυ εκείνο

που στο φως μιας πανσελήνου μου θύμισες

τα ταξίδια στις νυχτιές του Έρωτα.

Στη νύχτα εκείνη
που το σκοτάδι από το φεγγάρι φωτίστηκε.

Και το κορμί, από κορμί αλλότριο φλογίστηκε!

Πόσο ανάγκη τα έχει όλα το σώμα.

Πόσο ευφραίνεται με ελάχιστα η ψυχή.

Η σκέψη τρέχει κι αποζητά

κάθε σημείο του αλαβάστρινου κορμιού 

που ηλεκτρισμούς ζωής μου χάρισε...

Διαπέρασαν το σώμα 

μα δεν το έκαψαν.

Σαν άλλος Φρακενστάιν μιας τρελής, ανυπόστατης ιστορίας...

Πνοή κι εμένα μου εμφυσήθηκε!

Η ύπαρξη μου, 
το νόημα της ξαναπαζάρεψε.

Ζωντανή ξανά, εδώ, με τη θύμηση πλάι μου 

να τρέχει ανεξέλεγκτα...

Δεν τη μαζεύω.

Το άτι ξεχύθηκε...

Το άτι ελευθερώθηκε....

Για να σε φθάσει....


@ριστέα

Καλή σας μέρα

Καλές διακοπές σε όσους παίρνουν άδεια!
Καλά να περάσετε όσοι φύγετε μακριά!
Και για να μην μου ανησυχείτε
γελιοθεραπείες φουλ θα βγάζω 
μέχρι να ξεπεράσω τον καημό μου!

Γέλιο- θεραπεία # 13

Όλοι φεύγετε ή ετοιμάζεστε για διακοπές!

Κι εμένα που με αφήνετε ε;

Πριν αρχίσω να τρώω τα μουστάκια που δεν έχω κι πριν αλλάξω χρώματα

και γίνω μπλε ρουά (ματ)

πέφτω με τα μούτρα στο γέλιο, σφυρίζοντας αδιάφορα!

Έχω αντέξει εννέα συναπτά έτη χωρίς ανάσα και διακοπές ...

Τώρα θα τα παίξω;

Ή τα έχω παίξει ήδη και δεν το έχω καταλάβει;

1. Χαρείτε με σε μια απολαυστική μου φιγούρα 

όταν όλοι με αποχαιρετάτε για τις διακοπές σας!

Γιατρέ μου είμαι καλά;

2. Βασικά μπορεί και να είμαι έτσι κάποιες φορές

αλλά να ξέρετε γρήγορα μου περνάει!

3.Μπορεί πάλι να νιώθω σαν το τρίτο στη σειρά 

και με τα δίκια μου!

4.....γιατί πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί

και να αγνάντευα !

5. Σκέφτηκα κι αυτή τη λύση στη δουλειά!

Όχι τίποτα άλλο...για να είμαι σε φόρμα 

κι αυτό το καλοκαίρι....

6....και να μην καταντήσω 

σαν το γατί που παίζει με την ουρά του!

(Κοίτα να δεις που νομίζω ότι δεν θα τη γλιτώσω)

7. Να τι μπορεί να πάθει κάποιος που δεν πάει διακοπές..

8. Αυτά ζουν το δράμα μου! 

Συμπαράσταση το λένε! Όχι σαν εσάς ! 

9. Ε  και; 

Κι εγώ που είμαι σε διακοπές νομίζεις ότι χαίρομαι;

Χάλια το σέρβις στα νησιά κοπελιά!

10. Άσε που στις διακοπές τρως 

κι ιδού τα αποτελέσματα!

11. Αυτό μη με ρωτάτε ! Δεν ξέρω πώς μπλέχτηκε εδώ!

12. Εγώ περνάω πάντως τέλεια στις διακοπές! 

(Αν το είχα μπροστά μου θα το έπνιγα!)

13. Άλλοι περνάνε τέλεια κι άλλοι....

14...να κάποιος που έμαθε ότι δεν θα πάει διακοπές!

Με φαντάζεστε έτσι;

15. -Σκύλε δεν έχει διακοπές!

-Αι...... ρε!

16. Τι λε ρε που δεν θα ξεκουραστώ εγώ!

(Λες ε; Να το κάνω κι εγώ;)

17. Σιγά που θα κάτσω να σκάσω!

18. Τώρα που το ξανασκέφτομαι...γλιτώνω

πολλούς κινδύνους !

19. Ας της πει κάποιος ότι μας τα ζάλισε σήμερα!

Έλεος! Κάποιοι κάνουν διακοπές!

Σεβαστείτε το!

20. κι ένα δικό σας

Βρείτε το λάθος της φωτογραφίας!

21. Κάνε πώς γελάς!

Ένα θα σου πω: Γυαλίζει το μάτι της σήμερα 

21! Πες τα ρε Σκάρλετ!

Εσύ μας σώζεις σε όλα τα δύσκολα!

Νομίζω ότι το έπιασες το νόημα!

Αν ακούσω για σήμερα τη λέξη διακοπές 

θα σκάσω μανούλα μου!

Σας φιλώ στα μούτρα!

Καλή σας μέρα

@ριστέα

Λόγω του χρώματος των σταχοχώραφων...

Κι έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:- Αχ! είπε η αλεπού... Θα κλάψω.- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν θα σου ευχόμουν ποτέ τίποτα κακό, αλλά εσύ θέλησες να σε εξημερώσω.- Ναι, έτσι είναι, είπε η αλεπού.- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.- Και βέβαια, είπε η αλεπού.- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!- Κερδίζω, είπε η αλεπού, λόγω του χρώματος του σταριού.

Για σένα γράφω σήμερα. Εσένα, που φοβάσαι την αγάπη. Που έχεις αποκηρύξει τους δεσμούς, που η σαπίλα των ημερών και το εφήμερο πολλών σχέσεων σε έχει ταμπουρώσει στη μοναξιά σου .... 

Σε καταλαβαίνω.... Οι σχέσεις εκτός από ομορφιές, κρύβουν πολλές φορές πόνο και απογοήτευση. Κάπου είχα διαβάσει ότι "σύντροφος είναι αυτός που επιλέγουμε για να μας απογοητεύει". Αλλά γίνεται να βγει ζωή χωρίς μοίρασμα; Τι κι αν κινδυνεύει κάτι με τέλος; Δεν αγαπάς για να έχεις για πάντα τον άλλον στη ζωή σου. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί αυτό το "για πάντα". Αγαπάς γιατί κερδίζεις μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ακόμα κι αν μείνεις μόνος μετά. Πάντα κάτι μένει....

Να αφήσω τη Βαμβουνάκη να μιλήσει μέσα από ένα απόσπασμα που λάτρεψα (από το "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα")

Το "τέλος" ή το "συνεχίζεται" δεν έχουν να κάνουν με γεγονότα όσο με μνήμη, με διαρκή εσωτερική βίωση κι αναβίωση.Με την επίδρασή τους στο μέλλον σου. Είναι σαν να συλλογίζεται κάποιος: Καλύτερα να μην πάω ποτέ ταξίδι στο Παρίσι, γιατί έτσι κι αλλιώς σε μια εβδομάδα θα φύγω και θα 'ρθω πάλι πίσω. Ή Καλύτερα να μη διαβάσω το Έγκλημα και τιμωρία, αφού μετά την τελευταία σελίδα του θα το κλείσω και θα έχει τελειώσει το βιβλίο. Μα μετά το Παρίσι, μετά το Έγκλημα και Τιμωρία, εσύ πια δεν θα είσαι ποτέ ίδιος. Πόσο μάλλον ύστερα από μια αγάπη, ύστερα από έναν Έρωτα μεγάλο, ύστερα από μια φιλία, μια συνάντηση με κάποιον που μετά πέθανε ή έφυγε μακριά και χαθήκατε, ύστερα από έναν πόνο χωρισμού φριχτό. Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, το θάνατο το φοβούνται λιγότερο όσοι έζησαν ζωή γεμάτη.

Όσο κι αν πόνεσα θα συνεχίζω να επιθυμώ να τσακίζω τα γόνατα. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.

Όσο κι αν υπάρχει ο φόβος μιας ακόμα τελειωμένης ιστορίας, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα μιας πετυχημένης ιστορίας.Αλλά ακόμα κι αν μια ιστορία τελειώσει, το χρώμα των σταχοχώραφων μπορεί πάντα να σου θυμίζει τα ξανθά μαλλιά του αγαπημένου σου.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Να μιλήσω για το ρίσκο. Να πω για τον Κολόμβο και το τολμηρό του σχέδιο να ξανοιχτεί στο άγνωστο, γνωρίζοντας έτσι παραδεισένιους τόπους και νέους ανθρώπους.. Αλλά προτιμώ το χρώμα των σταχοχώραφων σαν το καλύτερο από όλα μου τα επιχειρήματα..... Αλήθεια, σε έπεισα;

Καλή σας μέρα
Καλή εβδομάδα
@ριστέα

Ξυπνήματα ....

Είναι μερικά συναπαντήματα που δεν θυμάσαι πώς έγιναν, πότε ακριβώς έγιναν. Δεν έχει εξάλλου και τόση μεγάλη σημασία να θυμηθείς. Είναι κάτι συναπαντήματα που απλά νιώθεις ευλογημένος που έγιναν...

Δεν είναι η πρώτη φορά που το νιώθω. Ξεκίνησε με μια Πέτρα, καθόλου σκληρή, το  αντίθετο μάλιστα θα έλεγα τόσο τρυφερή κι ευαίσθητη πέτρα πρώτη μου φορά συναντούσα, (εντελώς τυχαία η "συνάντηση" σχεδόν ένα χρόνο πριν), συνέχισε με μια Πασταφλώρα, γλυκιά και στοργική και μέσω αυτής στο δρόμο μου βρέθηκε ένα κανελλάκι: πικάντικο, μυρωδάτο, και θελκτικό στο λόγο του και το μυαλό του όσο κι ένα κοκκινιστό με κανέλα,που λατρεύωωωωω- δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο! (Ελπίζω να μην με κυνηγήσει μετά από αυτό!) Και κάπου εκεί, με κοινό συνδετικό κρίκο αυτές τις τρεις σπάνιες υπάρξεις στο χώρο των μπλογκς, ήρθε και με βρήκε ένα αγριμάκι! Ένα μικρό θαύμα από μακριά.

Πρόσφατα, με αφορμή ένα δέμα από τη μακρινή Μελβούρνη, έκανα ένα μικρό αφιέρωμα στο αγριμάκι μου. Όμως δεν σας είπα και πολλά για αυτή τη ψυχή. Σχεδόν δεν σας είπα τίποτα! 

Το αγριμάκι μου αυτό είναι ένα κοριτσόπουλο, όμορφο στη ψυχή και στο μυαλό,  που διαπρέπει στη ξενιτιά και κάνει υπερήφανη την πατρίδα μας. Παίρνει το ένα μεταπτυχιακό μετά το άλλο και να'σου να βρισκόμαστε με κοινό αντικείμενο σπουδών στην Κοινωνική Εργασία, στις μαθησιακές δυσκολίες και τώρα πια και στη Θεραπεία μέσω της τέχνης. Εκείνο που την κάνει όμως και ξεχωρίζει δεν είναι οι ακαδημαϊκές της περγαμηνές. Το αγριμάκι διαρκώς δίνει γύρω της αγάπη. Προσφέρει εθελοντική εργασία ως Κοινωνική λειτουργός σε ίδρυμα με παιδιά που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, μένοντας μέσα αρκετές μέρες της εβδομάδας της, εργάζεται σε σχολείο με αντικείμενο τις μαθησιακές δυσκολίες, αναλαμβάνει το επιστημονικό περιοδικό του Πανεπιστημίου και νομίζω δεν έχει σκοπό να σταματήσει.....

Έχει τα νιάτα. Και σαν νιάτο είναι γεμάτο όρεξη, ζωή κι ενεργητικότητα.

Ένα αγριμάκι λοιπόν ήρθε και με ξύπνησε από το βαθύ λήθαργό μου..... Γιατί κοιμόμουν, αλήθεια σας λέω. Ό,τι είχα κάνει στο παρελθόν τα κρατούσα για μένα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάτι που πρόσφερα μέσω της εργασίας μου για πολλά χρόνια στο παρελθόν  (μαθήματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες) θα μπορούσε ποτέ να βγει στην επιφάνεια και να προσφέρει ακόμα και μέσα από το διαδίκτυο βοήθεια σε κάποιους συνανθρώπους μας. Μα το αγριμάκι μου λες κι έχει μύτη με μυρίστηκε; με διάβασε; πάντως με ανακάλυψε κι αμέσως της μπήκαν ιδέες. Άρχισε να με τσιγκλάει και να μου ζητάει.... Ξέρετε...έχει ένα απίστευτο ταλέντο, ανάμεσα σε όλα τα άλλα: Δεν σου αφήνει περιθώρια να αρνηθείς. Σε φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων. 

Έπειτα, νομίζω ότι όχι μόνο με ξύπνησε, μα μου κόλλησε κι όλα της τα "μικρόβια".Κι εκεί που αμέριμνη έγραφα για φύσεις κι αγάπες και φωτογράφιζα λουλουδάκια και σκυλάκια άρχισα να σκαλίζω τις εμπειρίες μου και να τις μοιράζομαι μαζί σας. 

Και κάπου εκεί, άλλο ένα συναπάντημα. Καρμικό. Η Τζίνα! Άλλο ένα συναπάντημα που δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε, αλλά που ένιωσα στον αέρα, από την πρώτη στιγμή, ότι θα κολλήσω! Κι όταν άρχισα να τη διαβάζω, κάθε φορά και περισσότερο ένιωθα ευλογημένη που βρέθηκε στο δρόμο μου. Η Τζίνα είναι μια πολύτεκνη μαμά άξια συγχαρητηρίων και παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί δεν μεγαλώνει μόνο τα δικά της παιδιά. Εδώ και εννέα χρόνια είναι ανάδοχος γονιός και μεγαλώνει μαζί με τα δικά της ένα ακόμα παιδί. Δίνει χρόνια τώρα αγάπη και στοργή σε ένα ξένο παιδάκι, που είχε πολύ μεγάλη ανάγκη από μια οικογένεια. Πόσους αλήθεια τέτοιους γονιούς γνωρίζετε; Πόσο αλτρουισμό και περίσσευμα αγάπης έχει αυτή η ψυχή; Μια ψυχή ταλαιπωρημένη να σας πω, αφού έχει επιπλέον την έγνοια και τη φροντίδα του αδερφού της, ο οποίος είναι άτομο με ειδικές ανάγκες.Η Τζίνα είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει κι η Τζίνα δίνει κι εκεί με την καρδιά της.

Όταν διάβασα την ιστορία της για την αναδοχή "έτρεξα" στην Αγριμιώ μου. Ήξερα πως οι ανάδοχες οικογένειες την ενδιέφεραν άμεσα κι έκανα φυσικά αμέσως το πάντρεμα. 

Πού να ήξερα πως από εκείνη κιόλας τη στιγμή το αγριμάκι μου θα δούλευε στο μυαλό της μια απίθανη ιδέα και θα την υλοποιούσε, στα κρυφά αρχικά, δημιουργώντας ένα ολοκαίνουργο μπλογκ; Και μετά, έτσι απλά, λες και ήταν το πιο φυσικό κι αναμενόμενο πράγμα στον κόσμο, έλαβα ένα mail. Στο mail αυτό υπήρχε τυπικά μια πρόσκληση, ουσιαστικά ένα τράβηγμα από τα μαλλιά, (και καλά έκανε δηλαδή) να είμαι συν-διαχειρίστρια, μαζί με την Τζίνα, στο μπλογκ της Αγριμιώς Τα βότσαλά στη λίμνη 

Τι είναι τα βότσαλα στη λίμνη; 

Αφήνω τα λόγια της Αγριμιώς να σας εξηγήσουν......

"Μια λίμνη που κατάφερε να μαζέψει γύρω της ανθρώπους από διαφορετικά μονοπάτια.

Διαφορετική ηλικία.

Διαφορετική καταγωγή.

Διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία.

Που γράφουν από διαφορετικές χώρες.

Μα με αγάπη.

Πίστη στους Ανθρώπους.

Μπόλικη τρέλα.

Κι όρεξη για βόλτες με τα ποδήλατα…

Παρά την απόσταση.

Ποιες είμαστε:

Γυναίκες, μα πάνω απ’όλα μητέρες, με ή χωρίς δικά μας παιδιά.  
Δασκάλες, μα πάνω απ’όλα μαθήτριες της ίδιας της ζωής.  
Φίλες, μα πάνω απ’όλα αγαπημένες αδελφές.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε.

Με στόχο να αναδείξουμε τον ρόλο των ανάδοχων οικογενειών, των ορφανοτροφείων, 
μα πολύ περισσότερο τον ρόλο της οικογένειας και της αγάπης 
στην αντιμετώπιση του τραύματος".

Είναι μερικά συναπαντήματα που δεν θυμάσαι πώς έγιναν, πότε ακριβώς έγιναν. Δεν έχει εξάλλου και τόση μεγάλη σημασία να θυμηθείς. Είναι κάτι συναπαντήματα που απλά νιώθεις ευλογημένος που έγιναν...

Είναι κάτι συναπαντήματα...ξυπνήματα από λήθαργους και κώματα. Εύχομαι να ξυπνήσουμε κι άλλους στην πορεία μας...

Καλή σας μέρα 

@ριστέα

Υπάρχει ένα χαμόγελο....

(Επειδή το βίντεο κάτω χαμηλά παίζει -δυστυχώς- αυτόματα, κλείστο αν θες
κι άνοιξέ αφού διαβάσεις την ιστορία)

Τον λένε Michael Stolzenberg κι είναι μόλις δεκατριών χρόνων. Ζει στη Φλόριντα της Αμερικής. Ένα πανέμορφο καστανόξανθο αγόρι. Χαμογελά. Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο. Περπατά με τη σχολική τσάντα στους ώμους και μια κάμερα τον κινηματογραφεί. "Τι ξεχωριστό έχει;" αναρωτιέσαι κι είσαι έτοιμος να πας στην επόμενη ιστορία. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο εξάλλου.

Στάσου... Η κάμερα εστιάζει. Ο Michael δεν έχει χέρια από τους αγκώνες και κάτω ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί πάνω στα δυο προσθετικά του μέλη αντί για πόδια και βαδίζει χαρούμενος. Σου κάνει και πάλι εντύπωση αυτό το χαμόγελο.

"Ωραία, θες λοιπόν να μας συγκινήσεις;" μονολογείς εκνευρισμένα.

Η ιστορία του  Michael  όμως δεν είναι από αυτές που προκαλούν οίκτο. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ, μια βακτηριακή ασθένεια τον έριξε σε κώμα και βρέθηκε μια σταγόνα πριν από το θάνατο. Προκειμένου να του σώσουν τη ζωή, οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν χέρια και πόδια. Ο μικρός Michael δεν λύγισε. Συνέχισε τη ζωή του, τον αθλητισμό κι είναι ένα χαρούμενο αγόρι, σαν όλα τα δεκατριάχρονα. Δεν νομίζει ότι είναι διαφορετικός και δεν θέλει να αντιμετωπίζεται έτσι.

Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Κι εσύ να μειδιάσεις "Το' ξερα! Άδικα έχασα το χρόνο μου!"

Σε σένα που έμεινες, θα σου μιλήσω για αυτό το χαμόγελο. Για το δυναμισμό αυτού του παιδιού. Για το δύσκολο εγχείρημα που ανέλαβε. 

Θα σε αφήσω να δεις τον Michael με τη φαντασία σου. Να τον ακούσεις να μιλάει στη κάμερα. Αυτή, που τον κινηματογραφεί. Γιατί αυτό το αγόρι δεν είναι απλά ένα παιδί που έχασε τα άκρα του. Αυτό το αγόρι δημιούργησε έναν Οργανισμό. Ένα Ίδρυμα, με μοναδικό σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα και να δοθούν σε αυτούς που τον περασμένο Απρίλη, έχασαν κάποια από τα άκρα τους στο μακελειό του Μαραθώνιου της Βοστώνης.

Σε αφήνω να τον ακούσεις. Βάλσαμο τα λόγια του...

"Στην αρχή θα νιώθουν πολύ άσχημα. Θα έχουν χάσει κάτι, που ποτέ δεν θα πάρουν πίσω κι αυτό είναι τρομακτικό. Κι εγώ φοβήθηκα. Αλλά μόλις συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα από το να σκέφτεσαι την αυτοκτονία, ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο, να μυρίσεις το γρασίδι, να χαμογελάσεις στους δικούς σου και να σου ανταποδώσουν το δικό τους χαμόγελο, θα σταματήσεις να φοβάσαι!

Τον πρώτο καιρό, θα βλέπουν τη ζωή τους κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Η μικρή που στεκόταν στα κάγκελα τη στιγμή της έκρηξης κι έχασε το πόδι της θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να γίνει μπαλαρίνα. Το παλικάρι που έχασε και τα δύο του πόδια θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να τρέξει ξανά. Θα βλέπει το κενό εκεί που κάποτε ήταν τα πόδια του και πιθανόν να κλαίει. Αλλά θέλω να του πω, θέλω να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά....

Θα πάρουμε προσθετικά μέλη και θα τους μάθω να τρέχουν.....

Θα είναι καλά, απλά ακόμα δεν το ξέρουν....

Κοιτάζει στην κάμερα και χαμογελά. Τόσο γλυκά. Τόσο γαλήνια.

Οι τελευταίες λέξεις που πατώ στα πλήκτρα, μου αφήνουν κι εμένα το ίδιο χαμόγελο.   Μπορείς να συνεχίσεις στην επόμενη ιστορία σου. Δεν θα ξεχάσεις όμως ποτέ αυτό το χαμόγελο.

Σημείωση: Ο Michael, ο 17χρονος αδελφός του Harris (που από το Σεπτέμβριο θα φοιτά στο ΜΙΤ ) κι ακόμη ένας φίλος τους, σχεδίασαν μια ιστοσελίδα, το mikeysrun, για να συγκεντρώσουν χρήματα και να υποστηρίξουν με κάθε δυνατό τρόπο όσους ακρωτηριάστηκαν στις επιθέσεις.  

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο Παιχνίδι με τις Λέξεις, στο μπλογκ TEXNIS STORIES της αγαπημένης μας Φλώρας.

Κι αυτό το ένα από τα δύο βραβεία μου:

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι με τίμησαν με τη ψήφο τους. Στην ουσία έδωσαν ψήφο αγάπης σε αυτό το μικρό αγγελούδι! Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να καταγράψω την ιστορία του και να σας τη μεταφέρω.

Όταν έγραψα ένα βράδυ την ιστορία μου, την έστειλα όπως έκανα κάθε φορά στην κολλητούλα μου να τη διαβάσει πρώτη. (Φυσικά και δεν ψηφίζει!) 

Μου είπε ότι η γνώμη της ήταν πως μπορούσα να γράψω καλύτερα. Πως τις προηγούμενες φορές της άρεσα περισσότερο.

Δεν ήθελα να γράψω καλύτερα. Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω καλύτερα. Δεν πίστευα ότι η ιστορία μου θα ψηφιστεί. Δεν με ενδιέφερε αυτό. Κι όμως την έστειλα! Γιατί ήθελα πολύ καιρό να μοιραστώ την ιστορία αυτού του παιδιού, να το δείτε έπειτα εδώ στο χώρο μου, στο βίντεο να μιλάει και να θυμάστε αυτό το χαμόγελο, όταν όλα σας πηγαίνουν στραβά!

Όταν μια μέρα δεν σας πετύχει το φαγητό ή το μαλλί, όταν ένα πρωί τσακωθείς με το σύντροφό σου για ασήμαντο αφορμή, όταν δεν σου περισσέψουν χρήματα για διακοπές, όταν δεν θα πάρεις καν άδεια για διακοπές......όταν όλα σου πάνε στραβά, ή νομίζεις ότι η τύχη έχει τσακωθεί μαζί σου....όταν... όταν...όταν... σε παρακαλώ στάσου εκείνες τις στιγμές σε ένα καθρέφτη, κάνε μια στροφή και κοιτάξου, έπειτα μέτρησε τα άκρα σου, βγες έξω και πάρε βαθιές ανάσες, τρέξε στη φύση,γύρνα πίσω και πλύνε τα πιάτα, γράψε ένα γράμμα, πάρε ένα τηλέφωνο, ράψε τη ξηλωμένη σου φούστα,πιάσε τα ζάρια στα χέρια και ρίξε τις εξάρες σου στο τάβλι, κάνε απλά πράγματα που τα θεωρείς δεδομένα κι απόλαυσε τα απλά καθημερινά σου δώρα!

Είσαι τυχερός! Πολύ τυχερός! Αλήθεια το ξέρεις;

Καλή σας μέρα
Με χαμόγελο

@ριστέα

Γέλιο- θεραπεία # 12

Μετά από μέρες πολλές, μια ακόμα γελιο-θεραπεία στον αέρα!

Ναι, η συνήθεια που έγινε λατρεία είναι εδώ ! (Λέμε τώρα...)

Γίνεται χωρίς γέλιο η Παρασκευή μας;

Οι συναισθηματοκoευαισθησίες μου σε προσωρινό time out

και πάμε να γελάσουμε δυνατά

ξορκίζοντας κάθε δυσκολία και κακό!

(Δηλαδή το ελπίζω!)

Ωχ ωχ ωχ ! Επέστρεψε φορτσάτη αυτή η κοπελιά!

Δεν σας λέω τίποτα!

1. Σίγουρος τρόπος για να την κάνετε να κλάψει! 

2. -Κοίτα μαμά! Είμαι μεγάλος ζωγράφος ε;

(Ντουπ! Τέζα η μαμά του Γιαννάκη μετά!)

3.Να βγω τώρα;

(Το καλό που του θέλω να μου έχει πάρει 

το συνολάκι που ήθελα!)

4. Άκου εκεί πάχυνα και δίαιτες κι αηδίες!

Όχι κυρία μου! Αυτό λέγεται "καταπίεση"!

5. Όταν η φύση έχει ΠΟΛΥ μεγάλα κέφια!

(Η φωτό είναι ευγενική χορηγία από Τζόαν Πέτρα.

Ε ρε θησαυρούς που κρύβει στα αρχεία της!)

6. Καταπολεμώντας την κρίση!

Μια καλή, πολλαπλή χρήση 2 σε 1!

7. Σε παρακαλώ...πήγαινε με βόλτα! Τι άλλο θέλεις

να κάνω; Στα πόδια σου πέφτω.....

8. Δεν με ρίχνεις με τίποτα κυρά μου!

Το κέρατο δεν συγχωρείται! Τέλος!

9. Μπρος! Μαζωχτείτε και τρεχάτε! Μας την πέσανε!

10. Έλα, έλα! Μην κλέβεις! Πρέπει να εξασκηθείς!

Σε περιμένει βαρύς χειμώνας!

11. Τι με κοιτάς συνέχεια! Στείλε και κανα mail!

12. Το παν είναι να πέφτεις με στυλ!

13. Και του έχω πει ότι ποτό και δουλειά δεν πάνε μαζί!

14. Πόση ώρα είπε η γυμνάστρια να 

μείνω στο διάδρομο; Ουφ! Κουραστικό είναι!

15. Ευσεβείς πόθοι το λέω εγώ αυτό!

16. Κατάντησε αηδία αυτό το πράγμα!

Μαμώ τα ροζουλίδια μου μέσα!

17.Ωχ Παναγίτσα μου!

18. Αναζητείται η λεζάντα! 

19.Έμαθε τα νέα μέτρα! 

Δεν τον πρόλαβα να τα πάρει με το μαλακό!

20. Το όνειρό μου: 

Να κάθεται στη μπροστινή σειρά ο μπουμπούκος!

21. Σε αποκλειστικότητα βίντεο από τα παιδικά χρόνια...

του  Πάγκαλου!

22.Και δω βλέπουμε τι σκέφτεται η τρόικα για εμάς!

23. Δεν βγαίνω σου λέω! Δεν έχω φτιάξει μαλλί σήμερα!

24....Έλα...πληζ! Μην σταματάς τις γελιο-θεραπείες!

Μου αρέσουν τόσο πολύ!

25. Γιουχου! Παρασκευή.....Γελάσαμε...Πάμε θάλασσα...

(Σημ: Ο σκύλος...όχι εγώ!)

Να μην είχαμε και την κρίση...

Θα ήταν όλα φοβερά!

Ελεύθερος όποιος θέλει, όπως πάντα,

να καταγράψει δικές του λεζάντες (όπου του βγαίνει).

Καλή σας μέρα!

@ριστέα