Τέσσερα χρόνια στο κουρμπέτι της ιντερνιακής παλιοζωής !

Τέσσερα χρόνια στο τούτο εδώ το κουρμπέτι!

Ντάνγκα ντούνγκα..... μέτρα τα:

2011, 2012, 2013, 2014.

Μισό ...
τα πυροτεχνήματα !

οκ! Κι αφού βάλαμε και τα απαραίτητα φωτορυθμικά να σου εξηγηθώ...
Κάτσε καλά, βάλε μαξιλαράκι... σε προειδοποιώ, μην μου πεις τίποτα μετά,
με έπιασε ακατάσχετη πολυλογία και μένα μια φορά ☺ !
♥
Όλα αυτά τα γιορτινά σήμερα λοιπόν αγάπη μου γίνονται,
γιατί μια Κυριακή, σαν και σήμερα 28 του μήνα τουτουνού,
του 2010, ακόμα δεν ήξερα τι είναι τα blogs και τι η μπλογκόσφαιρα,
καλά για ντεκουπάζ ούτε συζήτηση- για ξάνοιγμα του μαλλιού θα το περνούσα-

εκείνη λοιπόν την παγωμένη, συννεφιασμένη Κυριακή
που οι περισσότεροι χουζουρεύουν ή ονειρεύονται,
εγώ που λες σφουγγάριζα για να στολίσω Χριστούγεννα στο πυργόσπιτο,

πέταξα ξάφνου τη σφουγγαρίστρα και είπα :

"Α μα πια! Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω βασίλισσα
-όχι λάθος αυτό είναι από αλλού- 
Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω ....διάσημη" μονολόγησα!

♥

Μη μου πεις ότι με πίστεψες;

Σιγά μη πίστευα σε τέτοιες αρλούμπες.

Ποια διασημότητα καλέ μου άνθρωπε;

Εγώ ντρεπόμουν, πολύ μάλιστα...
Στις αρχές να σκεφτείς ούτε φωτό μου είχα, ούτε το όνομα μου είχα 

και έτσι όπως προσπαθούσα να κρυφτώ, 
-όοχι γιατί ήμουν καταζητούμενη, αλλά γιατί αληθινά είχα 
μια φυσική συστολή και πίστευα κιόλας ότι θα γελούσαν μαζί μου
αν με έπαιρναν είδηση γνωστοί και φίλοι-

μπήκε και το princess γιατί το σκέτο airis ήταν κατειλημμένο μου έβγαζε
ο blogger που με μέχρι να τον μάθω ...δεινοπάθησα η γυναίκα,

και μετά όταν με γνωρίσατε δεν ήξερα πώς να το αλλάξω

και τώρα με συνοδεύει πάντα, 
το princess καλέ,

και θα με έχετε περάσει και για ψώνιο τόσα χρόνια,

όχι δηλαδή πως δεν είμαι και πολύ μεγάλο μάλιστα 
αλλά εσείς να πιστεύετε ότι έχω μια φυσική συστολή, ναι;

Και τι λέγαμε;

Α ναι ! Από τον ενθουσιασμό μου λοιπόν για τα τετράχρονα 
(...σαν μνημόσυνο μου κάνει)
αναψακοκκίνησα και παρλάρω ασταμάτητα...Σε προειδοποίησα!

Στην πορεία που λες, μετά από δρόμο μακρύ, άρχισα επιτέλους 
να επικοινωνώ, 

γιατί στις αρχές ήμουν πολύ δύσκολο 
και μονόχνωτο άτομο μανούλα μου 
αλλά και βλαμμένο -ούτε ξανθιά να'μουν...
δεν ήξερα πώς κάνουνε δημόσιες σχέσεις 

και μου πήρε κοντά δυο χρόνια για να γίνω εξωστρεφής, αλλά να που έγινα 

 εξωστρεφής -όχι διάσημη, να εξηγούμαστε-

και φτάσαμε στο σήμερα.... και εσείς τα τραβάτε, 
και να προσέχατε εδώ που τα λέμε!
Εγώ; Τι εγώ; Εγώ γλυκάθηκα και οι συστολές πήγαν περίπατο!
Λίγο ήθελα.... ☺

Στα χρόνια αυτά όμως για να σοβαρευτώ και λίγο επιτέλους, 
πήρα πολλά, 
έδωσα ό,τι μπορούσα κι είχα ευχαρίστηση
γνώρισα κόσμο και κοσμάκη,
συνδέθηκα στενά με ορισμένους, γιατί πώς να το κάνουμε
δεν γίνεται και με όλο τον κόσμο,
το τηλέφωνο μου και η διεύθυνση μου υπάρχουν διασκορπισμένα
από βορρά ως νότο κι από το Ιόνιο έως το Αιγαίο μας,
από Κύπρο μέχρι Γερμανία και Αγγλία 
κι από Αμέρικα έως Αστραλία!
Συνάντησα και κάποιους παρ'όλο που ακόμα δεν ξεκουνήθηκα να πάω Αθήνα
όπου με περιμένουν εκεί αγαπημένες φίλες,
αλλά όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό σηκώνεται το βουνό
απελπισμένο και περπατάει.
Ακυβέρνητος, Νάσια, Διονυσία, Βιβή ...
άτομα που γνώρισα και συνάντησα μέσα από το μπλόκινγκ
και καθόλου δεν απογοητεύτηκα από τη συνάντηση μας στον πραγματικό κόσμο.
Το αντίθετο μάλιστα!
♥
Αγαπώ να ακούω κάποιες φωνές κι ας μην τους έχω συναντήσει 
ποτέ από κοντά!
Κι είναι υπέροχο να προκύπτουν τέτοιες σχέσεις 
και να μην απογοητεύεσαι ρε γαμώτο 
γιατί οι άνθρωποι το έχουμε να απογοητεύουμε 
τους άλλους.
♥
Υπήρξαν βέβαια και για μένα στιγμές δύσκολες.
Στιγμές που είπα θα το κλείσω το ρημάδι.
Στιγμές που ένιωσα ότι είναι δυσβάσταχτο να ανοίγεις την καρδιά σου
και να τη δίνεις βορρά στον οποιοδήποτε,
(έχει και αυτό το τίμημά του)
στιγμές που άλλα γράφεις κι άλλα καταλαβαίνουν,
στιγμές που είχα τις μαύρες μου και που γούσταρα να τις ζήσω
όχι από  μαζοχισμό,
αλλά να ρε γαμώτο, ακόμα και τα άσχημα είναι μέσα στη ζωή! 
Αφήστε τον άλλον στη θλίψη του.
Δεν είναι αγάπη να του λες να μην κλαίει!
Αγάπη είναι να ακούς το κλάμα του!
♥
Αλλά δεν το έκλεισα προφανώς!
Και είμαι εδώ και χαμογελώ!
Και δημιουργώ.
Και δίνω!
Και θα συνεχίζω, για όσο μπορώ και μου κάνει κέφι!
Και θα γελώ.
Και θα έχω και πάλι τις μαύρες μου.
Και θα κλαίω.
Και θα μιλώ και για θάνατο.
Κι ας λέγεται το μπλογκ Η ζωή είναι Ωραία!
Γιατί και ο θάνατος μέρος της ζωής είναι ρε γαμώτο,
φυσιολογικά πράγματα.
Και θα κάνεις υπομονή.
Μέχρι να γελάσω ξανά.

Γιατί η ζωή κύκλους κάνει.
Κι εδώ που είσαι, ήμουν ίσως κάποτε κι εγώ.
Κι αύριο ίσως αλλάξουν οι όροι.
Και τίποτα δεν είναι δεδομένο.....
♥
Μόνο το τώρα!
♥
Και τώρα γιορτάζω!
Τέσσερα χρόνια έκθεσης των πιο προσωπικών μου σκέψεων
της καθημερινότητας μου,
των δημιουργιών μου 
Των χαρών μου και των θλίψεων μου στιγμές.....
Και δεν το μετανιώνω!

Μισό γιατί παρασοβάρεψα.. να συνέρθω
και να μην το ξεχάσω ....
Μια φορά να σας τρατάρω σωστά
☺

εδώ έδωσα σημασία στην καρέκλα κρακελέ

εδώ στο όνομα-ευχή ☺ 

α καλά ...όσοι με ξέρουν δεν θέλουν ανάλυση...

και σαν κερασάκι αυτή!

Πόσο χειρότερα μπορεί δηλαδή να γίνουν τα πράγματα;
Αφού άντεξες κι έφθασες ως εδώ μπράβο σου!
Κι εγώ ξέρεις πια....

Θα σε ανταμείψω την Κυριακή!
Αφού λατρεύω τις κληρώσεις λέμε!

Άντε βρε!
Φάτε με κι άλλον ένα χρόνο στη μάπα!
Να δω τι θα καταλάβετε!

Χάπι μπέρθντει Ζωή!

Καλή σας μέρα
@ 
όπως λέμε @ριστέα