Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Το" γιατάκι" του χρόνου....


Πίνδαρος: Χρόνος ο πάντων πρόγονος

"Όταν κάποτε, οι περπατησιές μου ήταν πιό πυκνές στο τόπο
μου, στο όμορφο νησί της Άνδρου, θυμάμαι τη ζωή μου
μέσα σε ένα μικρό πλεούμενο, που τόλεγαν «Ρένα».
Στο τόπο εκείνο άρχιζαν να πλάθονται οι πρώτες σκέψεις,
οι πρώτες προσδοκίες, τα πρώτα όνειρα.

Ήταν τότε που τα χρώματα μέσα στο νου, γίνονταν ένα,

γίνονται άσπρα πουλιά, διψασμένα να ταξιδέψουν μακριά και να θεριέψουν."

ΘΥΜΙΣΕΣ
Θυμάμαι τότε, που ασπάστηκα τη θάλασσα τη καταρτόφυτη,
τότε που τʼ αηδόνι καθρεφτίζονταν, στις λίμνες της βροχής.
Τότε που διψασμένος ικέτης, άγγ ιζα με τʼ ακροδάχτυλα
τη σφενδόνη,κείνη που θα γινόταν η αιτία το γυμνό κορμί
μου, να ντυθεί με το κύμα και τον άνεμο, περνώντας μέσʼ
απʼ την ανομολόγητη δύνη του χρόνου.
Του χρόνου, που πνίγεται πάντα στις αγκαλιές και στα
φιλιά της προδοσίας. Του χρόνου, που φτιάνχει αγάλματα
στα κρεβάτια, αλλά και με πείσμα, νύχτα και μέρα, υφαίνει
μωρών μοίρες, μέσʼ από χάσματα μνήμης, μιας μάνας, που
βυζαίνοντας, χαμογελά στου ήλιου τη λάμψη.
Δ.Λ.Α.

Το μικρό πλεούμενο «Ρένα»

"Ομοίωμα λέμβου, που κατασκεύασα το 1994. Η λέμβος ήταν
ιδιοκτησίας Λεωνίδα Δ. Ασλάνογλου (του πατέρα μου) με το
όνομα «ΡΕΝΑ Λεμβολογίου Άνδρου με αριθμό 249» με
ιστιοφορία λατίνι με φλόκο και μηχανή Λίστερ 7,5 ίππων.
Η λέμβος ήταν τύπος «κούντουλο» με μήκος 5,30 μέτρα και
κατασκευάστηκε στο ναυπηγείο του Πάχου στο Πέραμα το 1977.
Άλλο ένα μοντέλο της λέμβου σε στυλ (Half Model),
κατασκεύασα το 2015, τώρα πρόσφατα, και προσφέρθηκε
ως δώρο, στον Δήμαρχο Άνδρου, Φίλο και Συμμαθητή,
Θεοδόση Ιωάν. Σουσούδη, με την ευχή να πετύχει στο
δύσκολο έργο του, χαρίζοντας στην Άνδρο μας, ένα
καλύτερο αύριο, για κείνη και για τα παιδιά της."
Τα πρώτα στάδια της κατασκευής
Και ήρθε σαν ολοκληρωμένη κατασκευή σε αυτό το στάδιο
"Κάποτε τραβήχτηκε η παρακάτω φωτογραφία,
όταν η βάρκα βρίσκονταν δίπλα σε ένα πολύ όμορφο βράχο στην
Άνδρο που λέγεται « της Γριάς το Πήδημα». Ήμουνα στο
τιμόνι της βάρκας εκείνη την ημέρα και σαν πολλές άλλες
φορές ο νους μου σίγουρα έφτιαχνε σκέψεις γιά το μέλλον.
Τότε η σκέψη έστρεφε γύρω από καθε τι, που μοιάζει
απρόσιτο αλλά ελκυστικό."

ΤΟ ΓΙΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Mε λαβωμένη μία στάλα ευτυχίας
Διχάλες ψάχνεις, στου χρόνου τʼ αχνάρια
Ο ήλιος καίει, τʼ απομεινάρια μιας ναυμαχίας
Κορμιά σκορπίζοντας, με πόνων σημάδια
Φευγάτος ουρανός, των γενεών ο θρύλος
Απανωτά φεγγοβολεί, σε χέρια κρύα
Σώματα κόκκινα, καλοκαιριού το χείλος
Πηλού σκαλίσματα, με χάδια Θεία
Μέσα στη βάρκα ένοιωσες, του άνεμου το πείσμα
Στο ακρογιάλι έλουσες, τα μάτια σου με κύμα
Στα βράχια τα μετέωρα, φύτεψες την ελιά
Με του κρασιού τα ξόρκια, έμαθες τα φιλιά
Μεσʼ το καράβι άφησες, το δάκρυ να κυλήσει
Σαν το δελφίνι αλήτεψες, πʼ ανέμελο σφυρίζει
Τσουρούφλισες το βλέμμα σου, στου βότσαλου τη λάμψη
Ψιθύρησες το «σʼ αγαπώ», στου φεγγαριού τη χάση
Ήτανε τότε που...
οι Τιτάνες, οι Γίγαντες, οι Λαιστυγόνες, οι Κύκλωπες,
οι Μούσες , οι Ερινύες, οι Φρίκες, οι Νηριήδες,
οι Νύμφες, οι Μοίρες, οι Συμπληγάδες, οι Αμαζόνες,
οι Σάτυροι, οι Δαίμονες, οι Σειληνοί, οι Κένταυροι,
οι Σειρήνες, οι Γραίες, οι Κόβαλοι, οι Γοργόνες.
Η Σκύλα, η Χάρυβδη, η Μέγαιρα, η Χίμαιρα,
η Σφίγγ α, η Μέδουσα, η Λάμια, η Χαρικλώ,
ο Κέρβερος, ο Μινώταυρος, ο Οφιόταυρος, ο Πήγασος,
ο Πάνας, ο Νέσσος, ο Όρθρος, ο Τάξιππος,
...έχτιζαν το γιατάκι σου
Το γέμιζαν ανάσες
Το μύρωναν με ήθος
Πλάθανε τʼ όνειρα σου
Στου Φοίνικα το στήθος
Βγαλμένο απʼ τις στάχτες
Δ.Λ.Α.

Για τον χρόνο θέλω μόνο να πω...
Δεν θέλω να ξεχνάω το «χτες»,
γιατί το «αύριο» θα μου το φέρει μπροστά μου
και θα το ξαναζήσω.
Θέλω να θυμάμαι, γιά να λέω ότι αύριο θα ζήσω μία
«καινούργια μέρα»

************
Γιά την Όμορφη Άνδρο να πω αυτό...
«Γράφω τις λέξεις μου γιά σένα και τη "τελεία",
δεν έχω χώρο να την βάλω»
************
Τέλος γιά τη θάλασσα θέλω να πω...
«Όταν σ’ έχω πλάι μου, λέω του ήλιου να περαμερίσει,
αυτός δεν χωράει»
Δ.Λ.Α.

*γιατάκι

Όπως καταλάβατε σήμερα φιλοξενώ, με μεγάλη χαρά και πάλι
έργα, σκέψεις, εικόνες και ποίηση 
του καπετάνιου και ποιητή Δημήτρη Ασλάνογλου.
Στα σχόλια θα απαντήσει ο ίδιοςκι εγώ ξέρετε τα γνωστά...
δημιουργώ!
________________________

Και μην ξεχνάτε το 7ο Συμπόσιο τρέχει και περιμένει
τις ποιητικές σας συμμετοχές, οι οποίες, αυτή τη φορά, 
θα συνοδεύονται με μια εικόνα δικής σας επιλογής,
που πιστεύετε ότι ενισχύει τη δύναμη των λόγων σας.
Αν νομίζετε ότι πρέπει να συνοδεύετε τη φωτογραφία σας
με κάποιο link γιατί πιθανόν να υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα,
στείλτε το κι αυτό παρεΐτσα!
Ειδάλλως θα γίνεται αναφορά ότι οι εικόνες δεν μας ανήκουν
και είναι από τη google.
Καλή σας μέρα
@

37 σχόλια:

  1. Tι να πρωτοπώ τώρα για την ανάρτησή σου Δημήτρη!
    Να πω για την καταπληκτική σου δημιουργία;
    Για τους μοναδικούς σου στίχους;
    Για το ταξίδι που μας πήγες στην πανέμορφη Άνδρο που την αγαπώ;
    Αυτή η φωτογραφία δίπλα στο βράχο στην καρδιά μου μπήκε.
    Οτι και να πω θα είναι λίγο, την είχα ανάγκη αυτή την ανάρτηση και κρατάω φεύγοντας το:
    "Θέλω να θυμάμαι, για να λέω ότι αύριο θα ζήσω μία
    καινούργια μέρα»
    Την καλημέρα μου και στους δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα αγαπητή Ελένη. Όπως βλέπεις από φιλόξενο γιατάκι, σαν το δικό σου, σε φιλόξενο γιατάκι, σαν της Αριστέας περιδιαβαίνω. Θέλω να ευχαριστήσω από βάθους καρδιάς την Αριστέα γιά την πάντα τρυφερή και ζεστή φιλοξενία της.
      Χαίρομαι που σου άρεσε όλη αυτή η πλέξη των σκέψεών μου σε συνδιασμό με τις δημιουργίες μοντέλων τα οποία καθρεπτίζουν το παρελθόν μου και τις θύμισές μου. Είναι γιατί Ελένη μου όσο πιό πολύ σκοτεινιάζει το παρελθόν μέσα μας, τόσο περισσότερο το ζητάμε νάρθει στίς θύμισές μας.
      Νάσαι πάντα καλά,
      Τα φιλιά μου!!

      Διαγραφή
  2. Να πω για αρχή ότι έπαθα ένα σοκ διαβάζοντας ...κατασκεύασα το 1994....λέω η Αριστέα φτιάχνει και καράβια;όχι πως δεν την έχω ικανή είναι πολυτάλαντη αλλά απόρησα...μέχρι που χάθηκαν οι απορίες μου όταν είδα ποιος είναι... δεν το κατάλαβα...υπέροχη ανάρτηση Δημήτρη!!!υπέροχοι στίχοι!!!
    τι όμορφα που γράφεις!!!!χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω!!!
    κράτάω αυτό που γράφεις για τη θάλασσα συγκλονιστικό!!!
    και μένα η θάλασσα είναι η μεγάλη μου αγάπη!!!
    ζω σ'έναν τόπο που τη θάλασσα την έχω στα πόδια μου...μια βόλτα στην παραλία μου φτάνει να ξαναγεννηθώ....
    Την καλημέρα μου και στους δυο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ Δέσποινα για τον όμορφό σου λόγο, αφιερωμένο στα γραμμένα μου. Το έτος 1994 εγώ ήμουνα 33 χρονών κι όχι η Αριστέα που ίσως νάταν κι αγέννητη. Αυτό το μοντέλο το έφτιαξα μέσα σε ένα καράβι όταν ταξίδευα. Σήμερα στολίζει μια γωνιά του σπιτιού μου στην Άνδρο. Δεν με τρομάζει ο χρόνος, γιαυτό άλλωστε πιστεύω και προτιμώ να με σκοτώνει ο χρόνος παρά να τον σκοτώνω εγώ. Άλλωστε μαζί ζούμε γιά πολύ λίγο.Μην σκοτώνουμε το χρόνο μας λοιπόν ας το αφήσουμε να μας κάνει αυτό που πρέπει, έτσι γεμίζει η ζωή και στο τέλος, η σκέψη φτάνει στη πληρότητα και στο ήρεμο πεπρωμένο. Όσο για την θάλασσα, κοντά της αρχίζεις να την μαθαίνεις. Το κοντά είναι εκεί όπου ξεθυμαίνει εκείνη, με κύμα της οργής. Γιατί το κύμα της θάλασσας είναι η οργή της, σαν την φυσσάει ο άνεμος.
      Όποιος στέκεται στο πλάι της θάλασσας, πρέπει να ξέρει ότι θα μπλέξει στον έρωτά της. Θα μπλέξει και θα μαγευτεί από άλλη μια αλμύρα της ζωής, όμοια με τον ιδρώτα και το δάκρυ.
      Νάσαι πάντα καλά και να αναγεννιέσαι από τις βόλτες σου στη παραλία με θέα το απέραντο γαλάζιο.

      Διαγραφή
    2. αχαχα! Έλιωσα με το σχόλιο της Δέσποινας!
      Λες ε; Να μην αφήσω τεχνοτροπία και χειροτέχνημα άπιαστα;
      Είδες που υπάρχουν κι άλλοι δημιουργικοί άνθρωποι σε πολλά μάλιστα επίπεδα!
      Ο Δημήτρης είναι ξεχωριστή περίπτωση!
      Εγώ θαυμάζω πολύ την υπομονή του... όλες αυτές οι λεπτομέρειες...θεέ μου βουνό μου φαντάζουν! ♥

      Διαγραφή
  3. Συγκινητικές οι θύμησές σου...
    Μερικές δικές μου συνήθιζα να τις εξορίζω, τώρα πια ξέρω ότι το σήμερα τίποτα δεν έχει να φοβηθεί από αυτές. Αλλά αρκετά με τον πόνο μου!
    Διάβασα και ξαναδιάβασα το γιατάκι! Υπέροχο! Γενικά, μ' αρεσει η γραφή σου. Η αγάπη για τη θάλασσα σε κάνει να γράφεις τόσο ζωντανά, ακόμα και τα αφηρημένα σου, τις μεταφορές, εγώ τα κάνω εικόνες! Αλλά αυτή η αγάπη δεν σε περιορίζει καθόλου. Ό,τι γράφεις, αγγίζει τη ζωή απ' όλες τις πλευρές της. Όπως ο χρόνος, το χτες, που όλους μας σε κάποια στιγμή μας έχει προκαλέσει βασανιστικές σκέψεις...
    Και θα συμφωνήσω απόλυτα με τα λόγια στην εικόνα!
    Και θα σε θαυμάσω για μια ακόμη φορά και για όσα φτιάχνεις με τα χέρια.
    Καλό μεσημέρι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Αλεξάνδρα, περιγράφεις τόσο καθαρά, σκέψεις, που βαδίζουν παράλληλα με αρκετές δικές μου.Προσπαθώ όσο μπορώ και σπάνια το καταφέρνω, να αποτυπώνω με τις λέξεις μου, εικόνες και σκέψεις που να μπορούν να αφομοιώνονται από όσο γίνεται περισσότερους. Στην προσπάθειά μου αυτή σπάνια πετυχαίνω, γιατί μούρχονται στο μυαλό λέξεις που για πολλούς είναι ίσως δυσκολοχώνευτες, ίσως γιατί είναι απόμακρες από το λεξιλόγιό μας. Λέξεις σαν το γιατάκι, που τον πρωτοάκουσα από κάποιον κυνηγό, οποίος αναφερόταν για το μέρος που ο σκύλος μπορεί να ανακαλύψει τον λαγό. έλεγε συγκεκριμένα..." Ο σκύλος που έχω μπορεί να μυριστεί που κείται το γιατάκι του λαγού, από πολλά μέτρα μακρυά". Το γιατάκι έχεις πολλές έννοιες, είναι το κατάλυμα, το κρεβάτι, το κρυσφύγετο κι ότι άλλο μπορεί να κρατήσει με ασφάλεια μια ζωή. Το δικό μου γιατάκι, το θεώρησα σαν κατάλυμα γενικά, κατάλυμα που πάσχιζα να κτίσω σαν ΔΙΚΟ μου, μέσα από τα ακούσματα και τα βιώματα της Ελληνικότητάς μας, να χορεύουν γύρω από αυτό.Στη πρώτη δε φωτογραφία,δεξιά ακριβώς μέσα στη θάλασσα είναι το πατρικό μου όπως βρίσκονταν αρχικά. Πρέπει να φανταστούμε αυτή τη πόλη με ένα τείχος περιμετρικό, που άρχιζε από την θάλασσα. Το πατρικό μου ήταν μέρος του παλαιού τείχους και πολύ αργότερα, άλλαξε μορφή μετά από επισκευές που έκανε ο πατέρας μου. Βέβαι ακόμα και σήμερα δύο τόίχοι του νέου σπιτιού έχουν πλάτος 1,80 μέτρα, γιατί δεν μπορεσαν λόγω στατικότητας να τους γκρεμίσουν. Πάνω σε τέτοιους τοίχους ουσιαστικά στέκεται ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Αρκετά όμως με την υπέροχη ιστορία της αρχιτεκτινικής του νησιού μου.
      Σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σου αφιερώνω από καρδιάς δυό στίχους μου...
      ΕΥΧΗ ΝΑ ΔΩΣΩ (απόσπασμα)
      Να στάξει μοσχοκάρυδο, από την αντηλιά
      Ασήμι αιωνιότητας, από τα φύλλα της αγριελιάς
      Στη ρέμβη να βυθίζονται, πάντα τα γηρατειά
      Στη θάλασσα της νιότης, πάντα να κολυμπάς
      Δ.Λ.Α.

      Διαγραφή
    2. Αφιέρωσες τόσο χρόνο για να μου πεις τόσες λεπτομέρειες - όλες ενδιαφέρουσες, μα και χρήσιμες, αφού έτσι γνωριζόμαστε καλύτερα!
      Τι να πω για την αφιέρωση;;;; Σ' ευχαριστω τόσο!!!!
      Και συμπληρώνω, σε θαυμάζω και για την ευγένειά σου!

      Διαγραφή
  4. Υπέροχη εξομολόγηση ποίησης, αγάπης, νοσταλγίας, βαρκούλες γεμάτες όνειρα, ακρογιαλιές με θαλασσινά χρώματα, πλεούμενα σκαριά, αντικατοπτρίζονται κοιτώντας τον καθρέφτη του χθες απ' το γιατάκι του σήμερα. Αυτά που ο χρόνος δεν ξεχνά.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Γαβριήλ, χαίρομαι αφάνταστα όταν ένας βρεγμενος σαν εσένα σχολιάζει τα έργα μου και τις σκέψεις μου με τόση γλαφυροτητα και τόση ζεστασιά. Εύχομαι να σου άφησα μια όμορφη νότα στη σκέψη σου έτσι ώστε να νιώσω το ίδιο με σένα.
      Νάσαι πάντα καλά και να ζωγραφίζεις με τις δικές σου σκέψεις τη Ζωή.

      Διαγραφή
  5. Στην ζωή έχουμε συνδέσει τα όνειρα με τα ταξιδια... με καράβια πανω σε θάλασσες... και οτι έχει σχέση με το φευγιό.... ομως οι σκεψεις παντα θα γυρίζουν στα γιατάκια που θα περιμένουν εκεί τον καθενα μας.. για να αποσκιάσουμε.. ομορφη γραφή....και πανεμορφη δημιουργια... να είσαι καλα .. καλο απογευμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστά Ρούλα. Ταξίδι ίσον με φυγή. Όμως φυγή είναι και η αγάπη. Μια φυγή από τον εαυτό μας. Οι μυρωδιές όμως του γυρισμου στο γιατακι μας είναι ζωντανές και συντροφεύουν τη κάθε φυγή. Έλεγα κάποτε όταν με κέρδισε η θάλασσα και με χώρισε από το νησί μου...έκατσα στο πλάι της θάλασσας κι εκείνη μουπε πως ζηλεύει το νησί μου . Ήταν επειδή είχα ζωντανή τη μυρωδιά του νησιού κι η θάλασσα δεν μπορούσε να φτιάξει το άρωμά του.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τον όμορφο σχολιασμό σου
      Ναχεις ένα όμορφο απόγευμα.

      Διαγραφή
  6. Όνειρο οι στίχοι σου φίλε Δημήτρη και πανέμορφα τα καραβάκια σου.
    Μπορείς και δίνεις σχήμα στις αναμνήσεις σου. Είναι το κάτι άλλο.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ φίλε Ντενη, εκμεταλευομαι τη ζέστη φιλοξενία της Αριστεας με όσο γίνεται πιο ήπιο τρόπο κι εύχομαι πάντα να μπορώ να μοιράσω τις σκέψεις μου, χωρίς να βεβηλωσω και να καταχραστω αυτή τη ζέστη γωνιά. Οπότε με χαροποιεί κάθε σχόλιο που αποδεικνύει αυτό το στόχο.Τετοιο είναι και το δικό σου που με γεμίζει χαρά και ικανοποίηση.
      Νάσαι πάντα καλά

      Διαγραφή
  7. Υπέροχη ανάρτηση, γεμάτη θάλασσα και φως, εικόνες, θύμησες και λέξεις!
    Ό,τι και να πω, είναι λίγο... Εξαιρετική η γραφή σου και η δημιουργία σου, Δημήτρη!
    Καλό απόγευμα και στους δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Έλλη. Οι ευαισθησίες σου μου είναι γνωστές. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω να νιώσω όμορφα διαβάζοντας το σχόλιό σου. Μην ξεχνάς ότι σε κάθε σας αγώνα σαν αυτόν με τους αετούς, θα προσπαθώ πάντα να βάζω ένα μικρό λιθαράκι εφόσον μου το επιτρέπετε. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Ναχεις ενα όμορφο απόγευμα.

      Διαγραφή
  8. Κι εγώ είπα, κάνει και καράβια η Αριστέα;
    Μετά κατάλαβα.
    Υπέροχη ανάρτηση Δημήτρη.
    Χαίρομαι που υπάρχει ένα καράβι με το όνομα μου.
    Φιλάκια πολλά και στους δυο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλό μήνα Ρένα. Ρένα είναι το όνομα της μεγάλης μου αδελφής, από κεί και το όνομα της βάρκας που τόδωσε ο πατέρας μου. Η μεγάλη θυγατέρα. Είχε και μια μικρότερη με το όνομα Μαρθάκι, η μικρή μου αδελφή. Ο πατέρας γνώριζε ότι όλα τα πλεούμενα είναι γένους θυληκού και θεωρούσε πάντα ότι πρέπει νάχουν και γυναικείο όνομα. Η ναυς που έλεγαν οι αρχαίοι και οι Άγγλοι την θεωρούν κι εκείνοι γένους θηλυκου. The Vessel είναι θηλυκό κι όταν χρησιμοποιούν κρητική αντωνυμία πάντα άναφερόμενoι to the vessels they call "HER" και όταν μιλάμε για αδελφό πλοίο, το ονομάζουν "sister vessel".
      Σε ευχαριστώ νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  9. Με τα όμορφα σκαριά σου, τις αναμνήσεις και τους στοίχους σου με γοήτευσες γι άλλη μιά φορά, Δημήτρη! Και η πανέμορφη 'Ανδρος, πολύ αγαπημένη, άν και δεν την χόρτασα τις δύο φορές που την έχω επισκεφθεί!
    Καλό βράδυ και καλό Απρίλη, σου εύχομαι, όπως και στην Αριστέα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλό μήνα Μαρία-Άννα. Οι αναμνήσεις του καθενός κρύβουν ιδαιτερότητες και μπορούν να αποτελέσουν όμορφες και αληθινές εικόνες για τους άλλους. Η προσπάθειά μου να τις ταξιδεύω στους άλλους με τα γραπτά μου και με τα έργα μου, επιβεβαιώνεται μόνο από τα μάτια που τα αντικρύζουν. Η πανέμορφη Άνδρος ήταν πάντα το έναυσμα πολλών εμπνεύσεων για γραπτά και άλλα δημιουργήματα. Δυό στίχοι μου για την Άνδρο λένε...
      ΑΝΔΡΟΣ (απόσπασμα)
      Καράβι στην αντιμονή, μοιάζʼ η Ανδριώτικη ψυχή,
      αχνάρια απλώνει στο νησί, που ο Λεβάντες βρέχει.
      καρδιάς χρυσά κεντήματα, που ο Μαΐστρος πλέκει,
      πολύτιμη κληρονομιά, που στο Σιρόκο αντέχει.
      Δ.Λ.Α.
      Αντιμονή είναι η στάση του πλοίου να αντισταθεί κόντρα στο κύμα, χωρίς όμως αντικρούσει, αλλά με υπομονή να το προσπεράσει.
      Νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  10. Υποκλίνομαι πάντα εμπρός εις τους θαλασσινούς ΚΑΙ ΜΟΝΟ γι αυτό το υπέροχο γεγονός...

    Με εμπνέει η σιγουριά των εμπειριών....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε akrat, δέξου και την δική μου υπόκλιση, έτσι όπως αντιδρούν στην μακρυνή Ιαπωνία. Εκεί μου είπαν ότι η υπόκλιση, ανάλογα με την κλίση του σώματος, δηλώνει αρκετά πράγματα. Αν είναι ελαφριά η κλίση δηλώνει απλό χαιρετισμό. Λίγο πιο μεγάλη, δηλώνει σεβασμό κι ακόμα πιο βαθειά, δηλώνει ΄΄όλα τα προηγούμενα αλλά και συγνώμη αλλά όχι υποδούλωση. Έχε μια βαθειά υπόκλιση, γιατί όλοι απ' όλους χρωστάμε έστω και μια συγνώμη. Η δική μου περιορίζεται στην οποιαδήποτε άσχημη εντύπωση μπορεί να έδωσαν όσα είδες και αφορούν εμενα.
      Την καλημέρα μου και καλό μήνα Απρίλη νάχεις!!!

      Διαγραφή
  11. Άλλο ένα όμορφο ταξίδι πήγα απόψε..από το πλέξιμο των στίχων ως την κατασκευή του πλεούμενου που κάποτε κρατούσες το τιμόνι, όλα μυρίζουν θάλασσα και αγάπη και είναι εξαιρετικά!
    Τα άσπρα πουλιά του νου, ταξίδεψαν θέριεψαν και αναπολούν...
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλό Μήνα Απρίλη Μαρία.
      Θα μείνω στη φράση σου για το τιμόνι, που μ' έκανε κάποτε να καταλάβω ότι, όποιος τιμόνι δεν κράτησε καλά, πνίγηκε και στη στεριά. Έγραψα ένα ποίημα, νέος τότε ναυτικός, που κρατούσα το τιμόνι του πλοίου σαν ναύτης, γιατί αν δεν κάνεις το ναύτη δεν μπορείς να τον καθοδηγήσεις όταν θα γίνεις Καπετάνιος.
      Έγραψα ...
      ΚΥΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΩΡΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
      Το κύμα έπεσε τραχύ στη πλώρη,
      ζήταγε μʼ ορμή, να σβήσει τα πάντα.
      Ο τιμονιέρης γύρισε, γοργά αλά μπάντα,
      στάθηκε άξιος δαμαστής, οξύς σαν δόρυ.

      Η αγάπη πάλεψε, μέσʼ τη ψυχή του,
      του άνοιξε διάπλατα, της καρδιάς τα μέρη,
      το κύμα τούπνιγε, τη δύναμή του,
      η αλμύρα έκαιγε, παγερό τʼ αγέρι.

      Τα χέρια μούδιασαν, κρατώντας το τιμόνι,
      πάγωσαν, μάτωσαν, φριχτοί οι πόνοι.
      Το κύμʼ αλύπητα, κτυπά τη πλώρη,
      το πλοίο έρμαιο, ψυχομαχά, βαρύ το ζόρι.

      Ξάφνου τα σύννεφα, γίναν αστέρια,
      ο αγέρας χάδι απαλό, μέσα στη νύχτα.
      Θάλασσα απέραντο λαγκάδι, με χορτάρια
      με το καράβι χορευτή, πάνω σε πίστα.

      Του τιμονιέρη τʼ όνειρα, τύλιξαν πάλι,
      την τρυφερή μορφή, που τούχε λείψει.
      Στη μνήμη πέρασε, η δίκαιη πάλη,
      τη χαραγμένη ρότα, σωστά είχε κρατήσει.

      Αγάπη όμορφη, παντοτεινή,
      δώσε εσύ, απάντηση μεγάλη,
      να μην βρεθεί το πλοίο μας, ποτέ ξανά,
      στης σκοτοδίνης το χαμό, στη παραζάλη.
      Δ.Λ.Α.
      Συγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο, είμαι μεγάλος πολυλογάς,
      νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ για το μακροσκελές σχόλιο!!!
      Καταπληκτικό το ποίημα...και πόσο σωστές οι σκέψεις σου!
      Πρέπει να κρατάμε πάντα γερά το τιμόνι!
      Κι εσύ να είσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή
  12. Πως να σχολιάσω τώρα εδώ που μετά από μια ομολογουμένως δύσκολη μέρα διαβάζω τα υπέροχα λόγια του κ. Ασλάνογλου για την αγαπημένη Ανδρο αλλά και πιο πολλά για την αιώνια ερωμένη τη θάλασσα!!!
    Συγκινήθηκα και γλυκάθηκα πολύ με τα γραμμένα σου και με την σχέση σου με το ΄΄χθες΄΄ !! Οχι το χθες είναι δικό μας κομμάτι που μας διαμορφώνει , μας κάνει ανθρώπους η όχι . Οι ύμνοι σου για τη θάλασσα τελειωμό δεν έχουν , είναι η απεραντοσύνη της τέτοια , χαδιάρα , τρικυμισμένη , γαλάζια , πρασινογάλανη , θυμωμένη μα ναι ένας καπετάνιος που τη γνωρίζει καλά !!!! Τέλεια η κατασκευή και υπέροχη η χειρονομία του δωρίσματος.
    Αριστέα μου να είσαι καλά για την υπέροχη φιλοξενία !!
    Καλό σας ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Νικόλ, εύχομαι νάχεις μια όμορφη μέρα και ένα όμορφο μήνα Απρίλη. Θάθελα με αφορμή το σχολιό σου να δώσω λίγο φως στις σκέψεις των στίχων μου, με μερικές επεξηγήσεις για τι "χτες" που όλοι μας τόχουμε ζήσει, ο καθένας από την πλευρά του.
      "Το γιατάκι του χρόνου" είναι το "χτες" που ο καθένας μας αναπολεί και πρέπει κατ' εμέ ν' αναπολεί.Μιά στάλα ευτυχίας υπάρχει μέσα σ΄όλους μας, ας τη βρούμε, τα μονοπάτια μας ολονών είχαν διχάλες, με διλήμματα και επιλογές. Όλοι μας ναυαγήσαμε σε μια ναυμαχία, κάποιου πόνου, σ' όλους ο πόνος άφησε κάποια σημάδια.
      Οι γενεές περνούν σαν σύννεφα, κι αυτό το νιώθουμε όλοι μόλις αντικρύσουμε σταυρωμένα χέρια, στη τελευταία τους κατοικία, όλα αυτά παρακαλούμε να τα ζεστάνει ένα καλοκαιριάτικος ήλιος, για να μείνουν πίσω σαν τα αρχαία μικροί πήλινοι θεοί, που οι αρχαίοι τους έφτιαχναν και τους έδιναν στα παιδιά για να παίζουν.
      Η βάρκα, τα βράχια τα μετέωρα, ήταν τα πρώτα βιώματα, εκεί που ένιωσα την ομορφιά της ανάγκης για ζωή, μέσα από το φύτεμα της ελιάς και την ομορφιά του έρωτα, μέσα από τις γεύσεις και τις γλυκοζάλες του κρασιού.
      Το πλοίο αργότερα, ήταν το μέρος που άφησα το πρώτο μου το δάκρυ, δάκρυ νοσταλγίας αλλά και χαράς μαζί για την ελέυθερία που πραγματικά ένιωσα, όταν έβλεπα το ανέμελο δελφίνι να πηδά δίπλα στη πλώρη του καραβιού και να προλαβαίνει τα χελιδονόψαρα, για να το χορτάσουν.
      Τα μάτια δεν ξέχασαν ποτέ τη μορφή του γιαλού, δεν ξέχασαν ποτέ ότι κάτω από το φεγγαρόφωτο μπόρεσα και είπα το "σ' αγαπώ".
      Η ελληνικότητα των βιωμάτων μου μέσα από το υπέροχο κόσμο και τις γραφές των Δικών μας συγγραφέων, άρχιζαν να κτίζουν το ήθος μου, ένα ήθος που πάντα έμενε δυνατό, έχοντας σαν γνώμονα τον υπέροχο μύθο του Φοίνικα που αναγεννιόταν από τις στάχτες του.
      Αυτό ήταν το ποίημα αυτό ήταν το χτες μου και χαιρετίζω τέλος το όμορφο σχόλιό σου με τους παρακάτω στίχους>
      ΜΝΗΜΗ (απόσπασμα)
      Μνήμη, που ράβεις της ψυχής τη τέλεια πανοπλία,
      Μνήμη, που ψηλαφίζοντας, μετάξι ξετυλίγεις.
      Μνήμη, που γράφεις με μυαλόπετρες, ασέλιδα βιβλία,
      Μνήμη, που με τους δείκτες ρολογιών, το πόνο τονε πνίγεις.
      Δ.Λ.Α.
      Νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  13. Εγώ με απόλυτο σεβασμό να αποδώσω τιμή και υπόκλιση σε ένα εξαίρετο γραφτό και σε έναν πολύ αξιόλογο δημιουργό.
    Υπόκλιση λοιπόν σε όλη αυτή την ομορφιά.
    Σε ευχαριστώ για τις όμορφες αυτές σκέψεις σου.
    Σου εύχομαι κάθε καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλό μήνα φίλε Γιάννη. Ανταποδίδω τον σεβασμό σου με δυό φράσεις, που μεταξύ κι άλλων, πάντα προσπαθώ να χαρακτηρίζουν τη ζωή μου...
      «Χωρίς τους γύρω μας, δεν θα υπήρχε ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος.
      Αγάπα τους όλους, πίστεψε σε αρκετούς, μην ενοχλείς κανένα»
      «Μοίραζε τη χαρά γιά να γίνει διπλή.
      Μοίραζε τη λύπη γιά να γίνεται μισή»
      και τέλος...
      «Κοιτάζω πάντοτε μπροστά,
      αλλά αφουγκράζομαι και να θυμάμαι, τι έγινε πίσω μου»

      Νάσαι πάντα καλά!!!
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

      Διαγραφή
  14. Θαυμάζουν τα μάτια, ακούει η ψυχή...
    Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω.
    Είστε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της blog-ό-σφαιρας, το διαπιστώνω κάθε φορά που σας διαβάζω εδώ, στης Αριστέας -μα και τις προάλλες, στης Έλενας.

    Να είστε καλά, πάντα δημιουργικός!
    Καλό μήνα να έχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητή Ρούλα καλό μεσημέρι και καλό μήνα νάχεις. Είναι εξαίσιο να θαυμάζουν τα μάτια και ν' ακούει η ψυχή. Είμαι σίγουρα ένας από εσάς ίσως διαφορετικός αλλά σίγουρα ίσος. Όλοι μοιάζουμε ΄τόσο όσο ξεχωρίζουμε. Η μοναδικότητά μας είναι στα γνωρίσματα που διακρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Μεταξύ μας όταν βρισκόμαστε, πρέπει να νιώθουμε και να αντιδρούμε σαν ίσοι, γιατί είμαστε ίσοι. Πράγματι μοιάζω με αγύρτη των Blocks από την Έλενα στην Αριστέα και τανάπαλιν. Όπου βρω ζεστή γωνιά τρυπώνω, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Πολλές φορές όμως όσο κι αν είμαστε ανάμεσα στους άλλους νιώθουμε περίεργα και ψάχνουμε να το διευκρινήσουμε. Μία από αυτές τις φορές, η ανάγκη μ' έσπρωξε να γράψω...
    ΑΓΥΡΤΗΣ
    Της ψυχής τα κρίματα, σε συνόδεψαν.
    Των παιδιών τα πείσματα, σε σημάδεψαν.
    Έναν κόσμο γεμάτο με πάθη, τόνε μίσησες,
    πληγωμένος μαρτυράς την αλήθεια, τήνε ζήτησες.

    Παγωμένη η βεντάλια, που σε δρόσιζε,
    μαυρισμένο το χείλος, που σε άγγιζε.
    Μνημονεύεις το χτες και δακρύζεις στο σήμερα,
    ανιχνεύεις το αύριο και το χτίζεις εφήμερα.

    Το μυαλό σου το βρέχουν, των ανθρώπων παράπονα
    είνʼ οι λέξεις απλές, σε ξαφνιάζουν παράφορα.
    Ένα χέρι απαλό, ξεκουράστηκʼ επάνω σου,
    δυό μάτια βουβά, μαρμαρώνουν στο πλάνο σου.
    Δ.Λ.Α.
    Τόγραψα για να εξηγήσω και να κατανοήσω, ότι ένας αγύρτης μπορεί να νιώθει όπως γράφω κι ακόμα περισσότερο όταν είναι της ψυχής αγύρτης. Ευτυχώς η ζεστή φωλιά της Αριστέας αλλά και της Έλενας, μου χάρισαν υπέροχη φιλοξενία και σίγουρα πολλές φορές ισως και να την καταχράστηκα. Το ψώνιο μου να μοιράζομαι τις σκέψεις μου, δεν περιγράφεται, ζητώ συγνώμη, μα κανείς δεν είναι τέλειος.
    Σ' ευχαριστώ για τον όμορφο λόγο σου κι εύχομαι από καρδιάς νάσαι πάντα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο ανθρώπινος ο "Αγύρτης" σας!
      Είμαστε ξεχωριστές "μοναδικότητες", συμφωνώ μέχρι τελείας σε ό,τι επισημαίνετε στο σχόλιό σας.

      Να είστε καλά!

      Διαγραφή
  16. Κάθε φορά μας εκπλήσσεις, φίλε Δημήτρη!
    Στις αχανείς "αβύσσους" του σήμερα, λάμπει σαν ήλιος, το πνευματικό σου υλικό, ο σεβασμός στην τεχνική της δημιουργίας σου και το μεγαλείο ψυχής στην ποίηση σου!
    Μια συνύπαρξη με γόνιμες αποστολές κι αποδοχές συνάμα.
    Θαυμάσια δουλειά!
    Συγχαίρω την υπομονή, τη γνώση, το μεράκι, το ταλέντο!
    Μας ταξίδεψες υπέροχα καπετάνιε, στης θάλασσας την πλάτη ...
    Εύχομαι, Δημήτρη, η "βάρδια" της νυχτιάς να συνταχθεί με όμορφες στιγμές! Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητή Κατερίνα, με μια ζεστή καλημέρα, θάθελα να σ' ευχαριστήσω για όσα μπορείς να διακρίνεις και είναι καλά επάνω μου. Σίγουρα υπαρχουν και άσχημα, που αγωνίζομαι να τα πνίγω μόλις διαπιστώσω την ύπαρξή τους.
    Της θάλασσα;ς η πλάτη είναι το μόνο μέρος που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, στον αφρό που λέμε, με πλεούμενο κάθε είδους. Επάνω στη γραμμή της επιφάνειάς της μπορεί και έμαθε να κινήται ο καθένας μας, για να μπορεί να κυριαρχεί σ' αυτό το πλανήτη. Αυτή η κίνηση , για άλλους είναι τρόπος ζωής, για άλλους είναι τρόπος αναψυχής και για πολύ λίγους είναι έξοδος διαφυγής. Εγώ συνδίασα πολύ το πρώτο και το τελευταίο και δεν σου κρύβω ότι πέτυχα να νιώσω το δεύτερο. Μέσα από ένα τρόπο ζωής και διαφυγής, κατόρθωσα να αγαπήσω την θάλασσα μέχρι στο σημείο να λέω ότι η αναψυχή μου δεν λογίζεται μακριά της. Σ' όλες αυτές τις προσπάθειές μου, οι ψυχές των ανθρώπων με συντρόφευαν πάντα και αρκετές από αυτές δέθηκαν μαζί μου, με τρόπους που δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς. Σε ένα μου ταξίδι έζησα το παρακάτω ποίημα. Τότε που κατάλαβα ότι όταν δίνεις ένα, το παίρνεις πίσω πολλαπλάσιο και πιο δυνατό.
    Έγραψα την ιστορία σε ένα ποιήμα και ελπίζω να γίνει κατανοητό, γιατί έχει πολλούς ναυτικούς όρους. Αρκετούς τους επεξηγώ.

    O RICKY Ο ΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ
    Τα ρυμουλκά σʼ αφήσανε, οι κάβοι σου τεντώσαν,
    ρεμέτζο κομπλετάρισε, η μηχανή στο «πέρας».
    Σε μέρη, που του Ιάσονα η Αργώ, μύθοι που μας μορφώσαν,
    χρυσόμαλλο ήταν γραφτό, να αποκτήσει Δέρας.

    Στου Μπατουμιού τα πράσινα και γλιτσερά νερά,
    στη πόλη που σεργιάνησε, του Ιάσονα τʼ ασκέρι,
    μορφές μετράς, με μπύρας συντροφιά,
    της Καυκασίας σε τρυπά, το μουσκεμένʼ αγέρι.

    Λόγια τραγούδια χωρατά, χοροί και πανηγύρια,
    να σου ναρκώσουνε ζητούν, της μοναξιάς τα φίδια.
    Ο δόκιμος μεράκλωσε, ο μπόσης τον μερώνει,
    ο δεύτερος τραγούδησε, κρυφός καϋμός τον ζώνει.

    Για λίγο κοντοστάθηκες και βρέθηκες μονάχος,
    τα μάτια καβουρντίστηκαν, απʼ τα πολλ ά τσιγάρα.
    Μιʼ ανάσα νοιώθεις πίσω σου, σου πάγωσε ο σβέρκος,
    ήταν του Ricky η σκιά, σου κόπηκʼ η λαχτάρα.

    Τη μοναξιά σου θέλησε, να τήνε προστατέψει,
    όταν κατάλαβε γοργά, πως κίνδυνος σε βρίσκει.
    Πέντε ποδάρια ένα κορμί, μα η καρδιά κι η σκέψη,
    γιγάντωναν το βλέμμα του, το πρόσωπο, τα στήθη.

    Το δάκρυ σου ξεχείλισε, καυτό κυλά στο χώμα,
    αγκάλιασες με σιγουριά του Ricky τʼ άγιο σώμα.
    Είνʼ η αγάπη που μιλά, στη σκέψη δίχως στόμα,
    εικόνες πλάθει στη ψυχή, με βαπορίσιο χρώμα.

    -Ποδάρι: μονάδα μήκους ίση περίπου με 30 πόντους
    – Μπατούμι: Batumi λιμάνι της Γεωργίας – Μπόσης: ο ναύκληρος
    – Δεύτερος: είναι πάντα ο Δεύτερος Μηχανικός
    – Ρεμέτζο:τοδέσιμο του πλοίου στην προβλήτα
    – Κομπλετάρω: τελειώνω
    –Μηχανή στο «Πέρας»: Δεν χρειάζεται πλέον η μηχανή στη μανούβρα.
    Δ.Λ.Α.

    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κι εύχομαι να μπορείς να δίνεις και να τα παίρνεις πίσω πολλαπλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μα είναι καταπληκτικό, Δημήτρη! Σ' ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση!
    Τι να πω, αναδύθηκε η οσμή της θάλασσας κι η αλμύρα της αγωνίας!
    Σ' ένα ποίημα συμπυκνώνεται η περιπέτεια, η ανάγκη της εσώτερης φυγής, η μέθη της χαράς, η δύναμη της αλληλεγγύης και η ανάγκη συνύπαρξης, μέσ' από αγάπη που δεν κλονίζεται από τυχαία γεγονότα, αλλά ενισχύεται από την ευγενική, ανθρώπινη δραστηριότητα, απαραίτητη για την σωτηρία του ανθρώπου/συναδέλφου.
    Η πίστη κι η αφοσίωση έχουν μεγάλη αξία
    στη ζωή μας! Εύχομαι η ζωή σου Δημήτρη να είναι ένα συνεχές
    ταξίδι αναψυχής, σε φεγγαρόφωτους προορισμούς!
    Καλό Σαββατοκύριακο! και να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή