Ιστορίες της Νύχτας: Κα(η)μένη Μαρία!

Έχει ένα συνηθισμένο όνομα. Είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Μία από τις τόσες ιστορίες δίπλα μας.

Ας την πούμε Μαρία. Θα μπορούσε να είναι μια Λένα, μια Πόπη, μία οποιαδήποτε. Ξενυχτάει δίπλα σε έναν Τάσο, που ροχαλίζει. 

Τον κοιτάζει και θέλει να τον πετάξει κάτω, έξω από της ζωής της το πλάνο. Να σταματήσει το ροχαλητό, να σταματήσει να υπάρχει εκεί, δίπλα της.

Μυρίζει τσίκνα. Όπως τσίκνα μυρίζουν τα όνειρά της. Όχι αυτή την ωραία τσίκνα από το λίπος που σιγοψήνεται. Αυτήν την αποπνικτική τσίκνα του καμένου μυρίζει. Όσο και να πλυθεί νιώθει πως η τσίκνα της σουβλακερί του Τάσου, δεν ξεβγάζεται με τίποτα! 

Καμένη και η ζωή της, δεν ξεβγάζεται με τίποτα η δυστυχία.

Σκέφτεται όλα όσα είχε λαχταρήσει κάποτε και όλα όσα είχε εισπράξει ως τώρα...

Πέφτει κάθε βράδυ να κοιμηθεί και θέλει να φανταστεί ότι είναι μία άλλη. Να νιώσει ότι ζει μια άλλη ζωή. Δεν έχει να ξυπνήσει πρωί, να γίνει χαλί για τους άλλους, χωρίς ευχαριστώ κανένα!  Να φροντίσει την οικογένεια, τα παιδιά να πάνε στο σχολείο, ο Τάσος για κρέατα, η πεθερά στο γιατρό, κι αυτή στο πλυσταριό, στην κουζίνα, μετά στο σουβλατζίδικο. Να ζυμώσει τον κιμά, να κάμει τα μπιφτέκια, να ψιλοκόψει κρεμμύδια, να φτιάξει τζατζίκι, πολύ τζατζίκι, να καθαρίσει το κουζινάκι και τα τραπέζια, να σφουγγαρίσει το λιγδωμένο πάτωμα. Να περάσει, να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, να γυρίσει στο σπίτι κουρασμένη, να τα ακούει να τσακώνονται, να φωνάζουν, να κλαίνε, να βάλει να τα ταΐσει, να τα διαβάσει, να σιδερώσει μετά, να φτιάξει τους καναπέδες που πάλι τους χάλασαν τα θηρία της, να μαζέψει τα ρούχα τους, τα παιχνίδια τους, τα παπούτσια τους- όλα πάντα μέσα στη μέση-  να σκεφτεί τι θα φτιάξει αύριο... λαδερό ή το παστίτσιο που ζήτησε η όρεξη της πεθεράς της;  

Και το βράδυ; Το βράδυ να υποστεί και τις ορέξεις του Τασούλη. Πόσες φορές πια να προφασιστεί ότι είναι αδιάθετη ή ότι την επισκέφτηκε πάλι ο πονοκέφαλος; Στο τέλος θα την πάει με το ζόρι στο γιατρό ο Τάσος γιατί δεν την πιστεύει πια!  Ή θα την πάρει πάλι έτσι, χωρίς να θέλει αυτή. Χωρίς να τον ενδιαφέρει που δεν θέλει. Πότε αλήθεια σταμάτησε να αποζητάει τον έρωτα; Πότε άρχισε να γίνεται φορτική η ώρα εκείνη η δική τους;
Πού πάει ο Έρωτας όταν φεύγει;

Ζορίζεται κι απόψε να ξεχάσει για λίγο.

Φτιάχνει στα γρήγορα ένα σκηνικό: ένα φωτεινό δωμάτιο, ένα τεράστιο κρεβάτι, γεμάτο μαξιλάρια κι αυτή. Ολομόναχη. Χωρίς ευθύνες. Χωρίς αύριο. Χωρίς φωνές, κλάματα, απαιτήσεις. Μόνο ενεστώτας στο δωμάτιο. Κι αυτή, ολομόναχη! Τι ωραίο σκηνικό θεέ μου!

Πόσο κρατάει το όραμα; Για λίγο. Ένα στριφογύρισμα του Τάσου, άλλο ένα ροχαλητό που ξενυχιάζει το είναι της και γλιστράει απότομα στο δικό της Ενεστώτα, στο δικό της μαρτύριο. Το σεντόνι της, σάβανο στην αγκαλιά της, τυλίγει τα πεθαμένα της όνειρα.

Είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Μια Μαρία, μια Πόπη, μια φίλη, μία άγνωστη.  Μία από τις τόσες ιστορίες δίπλα μας.

Την ημέρα τρέχει. Διάλεξε μόνη της το διάδρομο κούρσας της και τρέχει.

Τις νύχτες ξενυχτάει. 

Μετρώντας στιγμές, ζυγίζοντας λάθη, βγάζοντας λειψά τα δώρα της ζωής της.

Ψάχνοντας να χαθεί για λίγο σε όνειρα... Να ξεχαστεί.

Τσάμπα ψάχνει κάθε βράδυ κάποιον να του φορτώσει το λυγμό της. Δεν ωφελεί. Μόνη της διάλεξε. Δίκαια πληρώνει στο ταμείο των λαθών της!

Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να κερδίζει την ευτυχία της. Να τη διεκδικεί. Είναι που δεν της είπε ποτέ κανείς ότι ένα χαλάκι είναι πολύ χρήσιμο, μα κανείς δεν νιώθει έρωτα για ένα χαλάκι. Απλά σκουπίζει τα πόδια του.

Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να αγαπάει τη Μαρία...

@ριστέα

Αυτή ήταν η τρίτη συμμετοχή μου στις Ιστορίες της Νύχτας.
Φτάνουν τρεις;  ☺

Φιλιά κατάμουτρα
@

Η Νύχτα σας περιμένει

ως τις 25 Νοεμβρίου!

Μετά θα πάμε για άλλα! ☺

Διαβάστε από χτες

 από τη Διονυσία και στο 

To love life for what it is τη δεύτερη συμμετοχή της

Φίλοι

κι απόψε 
Η μυστική συμφωνία, 
από την katerina koko, στο follow me