Έχει ένα συνηθισμένο όνομα. Είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Μία από τις τόσες ιστορίες δίπλα μας.
Ας την πούμε Μαρία. Θα μπορούσε να είναι μια Λένα, μια Πόπη, μία οποιαδήποτε. Ξενυχτάει δίπλα σε έναν Τάσο, που ροχαλίζει.
Τον κοιτάζει και θέλει να τον πετάξει κάτω, έξω από της ζωής της το πλάνο. Να σταματήσει το ροχαλητό, να σταματήσει να υπάρχει εκεί, δίπλα της.
Μυρίζει τσίκνα. Όπως τσίκνα μυρίζουν τα όνειρά της. Όχι αυτή την ωραία τσίκνα από το λίπος που σιγοψήνεται. Αυτήν την αποπνικτική τσίκνα του καμένου μυρίζει. Όσο και να πλυθεί νιώθει πως η τσίκνα της σουβλακερί του Τάσου, δεν ξεβγάζεται με τίποτα!
Καμένη και η ζωή της, δεν ξεβγάζεται με τίποτα η δυστυχία.
Σκέφτεται όλα όσα είχε λαχταρήσει κάποτε και όλα όσα είχε εισπράξει ως τώρα...
Πέφτει κάθε βράδυ να κοιμηθεί και θέλει να φανταστεί ότι είναι μία άλλη. Να νιώσει ότι ζει μια άλλη ζωή. Δεν έχει να ξυπνήσει πρωί, να γίνει χαλί για τους άλλους, χωρίς ευχαριστώ κανένα! Να φροντίσει την οικογένεια, τα παιδιά να πάνε στο σχολείο, ο Τάσος για κρέατα, η πεθερά στο γιατρό, κι αυτή στο πλυσταριό, στην κουζίνα, μετά στο σουβλατζίδικο. Να ζυμώσει τον κιμά, να κάμει τα μπιφτέκια, να ψιλοκόψει κρεμμύδια, να φτιάξει τζατζίκι, πολύ τζατζίκι, να καθαρίσει το κουζινάκι και τα τραπέζια, να σφουγγαρίσει το λιγδωμένο πάτωμα. Να περάσει, να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, να γυρίσει στο σπίτι κουρασμένη, να τα ακούει να τσακώνονται, να φωνάζουν, να κλαίνε, να βάλει να τα ταΐσει, να τα διαβάσει, να σιδερώσει μετά, να φτιάξει τους καναπέδες που πάλι τους χάλασαν τα θηρία της, να μαζέψει τα ρούχα τους, τα παιχνίδια τους, τα παπούτσια τους- όλα πάντα μέσα στη μέση- να σκεφτεί τι θα φτιάξει αύριο... λαδερό ή το παστίτσιο που ζήτησε η όρεξη της πεθεράς της;
Και το βράδυ; Το βράδυ να υποστεί και τις ορέξεις του Τασούλη. Πόσες φορές πια να προφασιστεί ότι είναι αδιάθετη ή ότι την επισκέφτηκε πάλι ο πονοκέφαλος; Στο τέλος θα την πάει με το ζόρι στο γιατρό ο Τάσος γιατί δεν την πιστεύει πια! Ή θα την πάρει πάλι έτσι, χωρίς να θέλει αυτή. Χωρίς να τον ενδιαφέρει που δεν θέλει. Πότε αλήθεια σταμάτησε να αποζητάει τον έρωτα; Πότε άρχισε να γίνεται φορτική η ώρα εκείνη η δική τους;
Πού πάει ο Έρωτας όταν φεύγει;
Και το βράδυ; Το βράδυ να υποστεί και τις ορέξεις του Τασούλη. Πόσες φορές πια να προφασιστεί ότι είναι αδιάθετη ή ότι την επισκέφτηκε πάλι ο πονοκέφαλος; Στο τέλος θα την πάει με το ζόρι στο γιατρό ο Τάσος γιατί δεν την πιστεύει πια! Ή θα την πάρει πάλι έτσι, χωρίς να θέλει αυτή. Χωρίς να τον ενδιαφέρει που δεν θέλει. Πότε αλήθεια σταμάτησε να αποζητάει τον έρωτα; Πότε άρχισε να γίνεται φορτική η ώρα εκείνη η δική τους;
Πού πάει ο Έρωτας όταν φεύγει;
Ζορίζεται κι απόψε να ξεχάσει για λίγο.
Φτιάχνει στα γρήγορα ένα σκηνικό: ένα φωτεινό δωμάτιο, ένα τεράστιο κρεβάτι, γεμάτο μαξιλάρια κι αυτή. Ολομόναχη. Χωρίς ευθύνες. Χωρίς αύριο. Χωρίς φωνές, κλάματα, απαιτήσεις. Μόνο ενεστώτας στο δωμάτιο. Κι αυτή, ολομόναχη! Τι ωραίο σκηνικό θεέ μου!
Πόσο κρατάει το όραμα; Για λίγο. Ένα στριφογύρισμα του Τάσου, άλλο ένα ροχαλητό που ξενυχιάζει το είναι της και γλιστράει απότομα στο δικό της Ενεστώτα, στο δικό της μαρτύριο. Το σεντόνι της, σάβανο στην αγκαλιά της, τυλίγει τα πεθαμένα της όνειρα.
Είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Μια Μαρία, μια Πόπη, μια φίλη, μία άγνωστη. Μία από τις τόσες ιστορίες δίπλα μας.
Την ημέρα τρέχει. Διάλεξε μόνη της το διάδρομο κούρσας της και τρέχει.
Τις νύχτες ξενυχτάει.
Μετρώντας στιγμές, ζυγίζοντας λάθη, βγάζοντας λειψά τα δώρα της ζωής της.
Ψάχνοντας να χαθεί για λίγο σε όνειρα... Να ξεχαστεί.
Τσάμπα ψάχνει κάθε βράδυ κάποιον να του φορτώσει το λυγμό της. Δεν ωφελεί. Μόνη της διάλεξε. Δίκαια πληρώνει στο ταμείο των λαθών της!
Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να κερδίζει την ευτυχία της. Να τη διεκδικεί. Είναι που δεν της είπε ποτέ κανείς ότι ένα χαλάκι είναι πολύ χρήσιμο, μα κανείς δεν νιώθει έρωτα για ένα χαλάκι. Απλά σκουπίζει τα πόδια του.
Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να αγαπάει τη Μαρία...
@ριστέα
@ριστέα
Φτάνουν τρεις; ☺
Φιλιά κατάμουτρα
@
ως τις 25 Νοεμβρίου!
Μετά θα πάμε για άλλα! ☺
Διαβάστε από χτες
από τη Διονυσία και στο
To love life for what it is τη δεύτερη συμμετοχή της
Αχ, αχ και πάλι αχ, μια τέτοια Μαρία, Πόπη, μια φίλη, μια σχεδόν άγνωστη γνωρίζω ή και έχω γνωρίσει. Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω και να κατανοήσω απόλυτα γιατί αφήνουμε την ευτυχία αμς σε ξένα χέρια. Κι αν τέλος πάντων κάνεις τις επιλογές σου, κι αν είναι λανθασμένες μέχρι το τέλος να κοιτάζεσαι στο καθρέφτη και να τα βάζεις περισσότερο μαζί σου που μπορείς (αν δεν είναι όντως αργά) να αλλάξεις λίγο ή πολύ την δυστυχία σου! Δεν ξέρω, ίσως ακούγομαι ουτοπική, ρομαντική.... δεν με νοιάζει... δεν θέλω όμως να πιστεύω πως είναι αργά να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή σου και την ευτυχία σου, έστω κι αν είναι μικρά κομμάτια ή μικρά βήματα... το τίποτα, το στάσιμο δεν μπορώ να το απο-δεχτώ! Λυπάμαι και εξοργίζομαι.... Και όσο για το "Πού πάει ο Έρωτας όταν φεύγει;" Εγώ έχω αναρωτηθεί και αναρωτέμαι το ομολογώ συχνά "Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει;" Αλήθεια που πάει και γιατί εξαφανίζεται τόσο εύκολα... πια.
ΑπάντησηΔιαγραφή(πάλι ξέφυγα από το θέμα;!) Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου Αριστέα μου! Και η 3η σου συμμετοχή εξαιρετική και τόσο μα τόσο αληθινή βγαλμένη από τη ζωή!
Σε φιλώ και να έχεις/έχουμε μια όμορφη και ήρεμη μέρα! (είναι και η μέρα τέτοια!)
γιατί αφήνουμε την ευτυχία μας σε ξένα χέρια...
ΔιαγραφήΓια πολλούς λόγους Μαρία μου.
Είναι φαύλος κύκλος και θέλει πολύ εσωτερική δουλειά και θέληση να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να αλλάξεις ό,τι δεν σου κάνει στη ζωή σου!
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!
Την καλημέρα μου :)))
"Το σεντόνι της, σάβανο στην αγκαλιά της, τυλίγει τα πεθαμένα της όνειρα."...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστέα μου, τόσο συγκλονιστική και δυστυχώς αληθινή φράση, για τόσους πολλούς ανθρώπους.
Πολύ δυνατό το θέμα και το μήνυμα της ιστορίας σου, με κάνει να σκέφτομαι πως η ευτυχία δεν χαρίζεται σε κανένα, κατακτάται!...
Μπράβο καρδούλα, υπέροχη ιστορία!
Γλυκά φιλιά
Μαρίνα
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου!
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά :)))
Δυστυχώς κανένας δεν αγαπάει ένα χαλάκι και ούτε αναγνωρίζει την χρησιμότητα του. Το θέμα είναι η Μαρία και κάθε Μαρία να αγαπάει τον εαυτόν της. Να προσφέρει αλλά να απαιτεί και σεβασμό από τους γύρω της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε για τέταρτη ιστορία;
Φιλιά!
Αυτή η φράση έχει χαραχτεί μέσα μου Ελένη και δεν θα ήθελα να την ακούσω ποτέ! Που σημαίνει ότι εμείς δεν πρέπει να γινόμαστε χαλάκια :)))
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά!
Αχ Αριστέα ,αυτή δεν είναι ιστορία της νύχτας είναι ιστορία του φωτός και της πραγματικότητας για πολλές Μαρίες ...Πως άφησε το χρόνο να κυλήσει έτσι απλά ,ικανοποιώντας κάθε μέρα τα "θέλω των άλλων ¨?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος θα της πει ότι κάποια στιγμή πρέπει να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ ,είμαι και εγώ εδώ ??? Όταν υπάρχει πραγματική αγάπη ,αλληλοσεβασμός ,ίση αντιμετώπιση μεταξύ των ανθρώπων ,όχι του άνδρα και της γυναίκας ,τότε ίσως το σεντόνι της γίνει κουκούλι να τυλίγει τα κοινά όνειρα και θέλω !! Καλή συνέχεια στην επόμενη ιστορία !!!
Ολυμπία μου, όταν την τελείωσα και εγώ το ίδιο σκέφτηκα.. Ότι είναι ιστορία του φωτός τελικά ;-)
ΔιαγραφήΔεν είναι μόνο να πει όχι! Είναι να είναι ικανοποιημένη με τις επιλογές της!
Την καλημέρα μου και τα φιλιά μου :)))
Αριστάκι μου νομιζω οτι αποτυπωσες ολοκάθαρα πως νιωθουν πολλές γυναίκες στην εποχη μας!! Πολυ ομορφο και δυνατο πραγματικα! Σε φιλω! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαράκι μου, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά :)))
Εβαλα τα μπρατσάκια μου και βούτηξα στο φρεσκοφτιαγμένο κείμενο. Με πήρε η τσίκνα, με κούφανε το ροχαλητό, με αναστατωσε η ανάσα της αγωνίας να βρεθεί η δικαιολογία της άρνησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ’ άφησα όλα νάρθουν κοντά μου, αλλά η Μαρία ή Πόπη ή μιά φίλη, μ’ έκανε να νιώσω το άγχος του σφουγκαρίσματος στο λιγδιασμένο πάτωμα και στο τρίψιμο του σκόρδου γιά να φτιαχτεί το τζατζίκι.
Δυό σοβαρές ερωτήσεις... « που πήγε ο έρωτας;» Εγώ πάντα τον ψάχνω γιατί θεωρώ ότι είναι κρυμμένος σε μιά γωνία και περιμένει να τον βρω και να τον αποκαλύψω (παίζουμε το κρυφτό, του αρέσει αυτό το παιχίδι)
Και η δεύτερη «Γιατί δεν έμαθε να αγαπάει τη Μαρία;»
Θέλω να απαντήσω και στις δύο με ότι χαζοφαντασία διαθέτω. Άσε με να μπω στο έργο, ένας θεατής παίρνει το ρόλο του αυθαίρετα.
Ο Έρωτας δεν πέθανε, αυτοκτόνησε, τίποτα δεν τον σκοτώνει, αυτός πάντα αυτοκτονεί μέσα μας. Το χέρι του το όπλισε το λιγδιασμένο πάτωμα, που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει καθρέπτης καθαριότητας. Με το στανιό δουλεία δεν γίνεται. Από κει ξεκινήσαν όλα,αν το πάτωμα ήταν καθαρό και το τζατζίκι φτιαγμένο με μεράκι και περιποιημένο, τότε ο έρωτας θα έμενε εκεί, δεν θα κρυβόταν, τότε η Μαρία ή η Πόπη, θα αγαπούσε και τη Μαρία και τη Πόπη και του σουβλατζίδικου τη τσίκνα, που θα την τράβαγε ένας δυνατός ανεμηστήρας, να την σκορπίσει στις γυμνές μύτες γιά να τις δελεάσει.
ΑΥΤΑ!! Τα υπόλοιπα, μόλις περάσω απέναντι, γιατί ακόμα κολυμπώ με μπρατσάκια μέσα στο υπέροχο κείμενό σου, μέσα στην υπέροχη σκέψη σου δηλαδή!!
Δημήτρη μου, σε ευχαριστώ κατ' αρχάς για το εκτενές σου σχόλιο :)))
ΔιαγραφήΧαίρομαι που πέρασαν μέσα σου ήχοι, μυρωδιές, εικόνες!
Είπες τη λέξη μεράκι. Όλα θέλουν μεράκι στη ζωή. Ότι γίνεται με το στανιό θα είναι θηλιά στη ζωή μας!
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου :)))
Καλημέρα Αριστάκι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την πένα σου βγήκαν στην επιφάνεια
χιλιάδες καταπιεσμένες Μαρίες
Αυτές που η συνήθης ρήση τους είναι:
"Άστο για αύριο"..μια αναβλητικότητα που
μας βγάζει απ' τη ζωή
Πολύ ωραίο κείμενο με πολλές προεκτάσεις
και συμβολισμούς...
Σε φιλώ πολύ πολύ ♥
Είναι κι αυτός ένας λόγος αγαπημένη μου Ελλέν!
ΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε !
Φιλάκια πολλά :)))
Αριστάκι μου οι ιστορίες σου, η μία καλλίτερη από την άλλη, τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο υπέροχες.....βυθίστηκα στα εσώψυχα της ηρωίδας σου, διάβασα τη σκέψη και τα συναισθήματά της, αίσθάνθηκα την απόγνωση και την μοναξιά της....τα περιέγραψες όλα τόσο απόλυτα ξεκάθαρα, τόσο....βιωματικά.....ο έρωτας ίσως γι΄αυτό αναπαριστάνεται με φτερά, έρχεται , φεύγει.....η αγάπη, η συντροφικότητα, ο σεβασμός , ο αυτοσεβασμός και η αυτοεκτίμηση είναι οι αξίες που αντέχουνε στο χρόνο, οι βάσεις στήριγμα και πηγή δύναμης, στην πορεία της ζωής.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜού άρεσε ιδιαίτερα αυτό το κείμενό σου Αριστέα μου, για τη βιωματική αλήθεια του, που έχεις περιγράψει τόσο αριστοτεχνικά, τόσο άμεσα....Σε φιλώ ευαίσθητό μου πλάσμα !!!
Κλαυδία μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΑυτοσεβασμός και αυτοεκτίμηση. Πόσο σημαντικά και τα δύο. Αλλιώς δεν γίνεται!
Να'σαι καλά!
Πολλά γλυκά φιλιά :))
Το καλό το φύλαγες για το τέλος ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας αποζημίωσες.
Με την "Μαρία" σου, που είναι ένα μικρό ή μεγάλο καθρεφτάκι της ύπαρξής μας.
Δεν έχω λόγια. Οι άνθρωποι που συναισθάνονται αυτά που βιώνουν οι άλλοι, είναι προικισμένοι.
Να'σαι καλά!!!!
Μαρία μου, όταν ξεκίνησα να γράφω δεν ήξερα τι θα βγει. Απλά νιώθω πως έγινε μια κορύφωση μέσα μου. Είδες που τρώγοντας έρχεται η όρεξη;
ΔιαγραφήΗ κουβέντα που είπες για τη συναίσθηση ...τεράστια και με τιμάς πολύ κανελλάκι μου μυρωδάτο. Έχω πει...δεν έχω πένα, δεν φτιάχνω ιστορίες με δράση και εξέλιξη. Δεν το'χω. Μόνο μέσα στις ψυχές τους μπορώ να μπω, στα συναισθήματα, στις σκέψεις και με τη βοήθεια της ψυχολογίας να ξετυλίγω κουβαράκια!
Σε ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο σχόλιο..
Φιλάκια καρδιάς! :))
Σήμερα με ξάφνιασες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν περίμενα ένα κορίτσι που δεν ζει μέσα σ' αυτήν την κόλαση
να την κατανοεί και να την περιγράφει έτσι τόσο ρεαλιστικά.
Οι διπλανές πόρτες κρύβουν άπειρες Μαρίες, Πόπες κλπ που ζουν το δράμα της καθημερινότητας.
Ο έρωτας κατά την άποψή μου δεν αυτοκτονεί, όπως διάβασα παραπάνω.
Ο έρωτας φοβάται και συρρικνώνεται μέχρι που εξαφανίζεται κι αυτό εξαιτίας της καθημερινότητας που κρατά μαστίγιο και βαράει άντρες και γυναίκες.
Τώρα γιατί δεν έμαθαν οι Μαρίες και οι Πόπες να αγαπούν τον εαυτό τους... είναι μια άλλη ιστορία.
Μπορεί και να ήξεραν να τον αγαπούν, μπορεί να είχαν παλιά ποιοτικό χρόνο για τον εαυτό τους. Όταν όμως το φορτίο γίνεται σιγά σιγά ολοένα και βαρύτερο, λυγίζουν οι ώμοι απ' το βάρος και τότε γίνεται ανάγκη να μπορέσεις να αντέξεις το βάρος . Μοιραία πάει στην άκρη η αγάπη για τον εαυτό μας.
Αυτή η αγάπη είναι που την αφήνει τη Μαρία ή την Πόπη ξάγρυπνη τη νύχτα να ψάχνει τις αιτίες που την έκαναν να ξεχάσει τον εαυτό της στην πιο βρώμικη και σκοτεινή γωνιά της ζωής της ξεχασμένη και μόνη.
Σε φιλώ Αριστέα μου
Πασταφλωρίτσα μου κι εγώ με ξάφνιασα! Δεν το περίμενα να γράψω αυτό που έγραψα! :)))
ΔιαγραφήΜου αρέσει πάντως να μπαίνω στα παπούτσια των άλλων. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πρόκληση.
Η καθημερινή τριβή ευθύνεται για πολλά. όμως υπάρχουν κάποιοι που έχουν βρει τη χρυσή τομή. Άρα δεν είναι αδύνατον.
Πού είναι το μυστικό; Υπάρχει ή είναι θέμα εσωτερικής δουλειάς;
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου Φλώρα μου!
Φιλάκια πολλά και ζεστά :)))
"Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να αγαπάει τη Μαρία"..γιατί αν είχε μάθει, η ζωή της θα ήταν καλύτερη και δεν θα τολμούσε να σκουπίσει κανένας κερατάς επάνω της τα πόδια του.. Φιλιά πολλά Αριστέα ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικότατο αυτό Πετρούλα μου. Αυτοσεβασμός πρώτα απ΄όλα! :)))
Διαγραφή(το κερατάς με πέθανε! ☺)
Φιλάκια πολλά :)))
(Μα κανείς δεν νιώθει έρωτα για ένα χαλάκι) Δικές σου οι λέξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο: ανάλυση ενός ανθρώπινου εσωτερικού εγώ, μιας υλιστικής πορείας του σώματος χωρίς ποτέ να κατορθώσει να νιώσει την ευτυχία του έρωτα.
Γαβριήλ
Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένε μου Γαβρίλη !
ΔιαγραφήΝα'σαι καλά!
Σε φιλώ :))
Εξαιρετικό κείμενο, δυνατό και αληθινό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες γυναίκες άραγε να είναι εκεί έξω που δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν τον εαυτό τους;
Αχ...
Φιλιά, Αριστέα μου!
Να'σαι καλά Έλλη μου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Πολλά φιλιά :)
Περιγράφεις πολύ αδρά το μαρτύριο τής Μαρίας, το αδιέξοδό της, την απόγνωσή της, την αποδοχή της «βγάζοντας λειψά τα δώρα τής ζωής της».
ΑπάντησηΔιαγραφήΔραματικός ο τόνος στον επίλογό σου, Αριστέα. «Είναι που δεν έμαθε ποτέ της να κερδίζει την ευτυχία της. Να τη διεκδικεί».
Δίνεις την απάντηση στην απελπισία.
Ένα θλιμμένο αλλά γοητευτικά καλογραμμένο διήγημα.
Φίλε Άρη τα λόγια σου με τιμούν!
ΔιαγραφήΝα΄σαι καλά!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ :)))
Aριστέα μου αγαπημένη, καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια Μαρία, μια Πόπη, μια Γυναίκα. η οποιαδήποτε γυναίκα, εμείς!
Το πόσο με άγγιξε και αυτή σου η συμμετοχή δε περιγράφεται.
Με έκανε να νιώσω πόνο για όλες αυτές τις γυναίκες και πραγματικά να θελήσω να τους φωνάξω: "Σήκω, αγάπα τον εαυτό σου, διεκδίκησε τη θέση που σου αναλογεί στην ευτυχία!"
Ας μας ακουσουν σημερα ολες αυτες οι γυναικες!
Ας μας ακουσουν!
Ευχη και πραξη να 'ναι!
Συγχαρητήρια που μας δείχνεις τον δρόμο και τον τρόπο κοπέλα μου!
Να'σαι καλά αγαπημένη μου Κικίτσα!
Διαγραφήχαίρομαι πολύ που σου άρεσε!
να'σαι καλά!
Πολλά γλυκά φιλιά :)))
Εγώ στενοχωρήθηκα τώρα με αυτό που διάβασα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί θα μπορούσα κι εγώ κι εσύ κι η φίλη μου η Ζιζή, να είμαστε σαν τη Μαρία. Ευτυχώς μας έσωσε η αυτοεκτίμησή μας. Έτσι νομίζω... Ότι οι επιλογές μας έχουν σχέση με το πόσο εκτιμάμε τον εαυτό μας. Μπορεί να κάνω και λάθος, δεν είμαι δα και σπουδαγμένη πάνω στο θέμα!
Φιλί!
Ευτυχώς μας έσωσε η αυτοεκτίμησή μας.
ΔιαγραφήΈτσι Αννούλα μου γλυκιά!
Να'σαι καλά!
Πολλά ζεστά φιλιά :)
Είναι μια συνηθισμένη γυναικα η Μαρια όπως και η ζωη μας
ΑπάντησηΔιαγραφήλιγοστα είναι τα λουλουδια στην καθημερινότητα μας
πολλα αγκαθια, τρυπιες καλτσες και βρωμικα πατωματα
σπασμενα ονειρα και παγωμένες νυχτες μας συντροφευουν
Οτι πιο αληθινο και ρεαλιστικο διαβασα τον τελευταιο καιρο
Ενα μπραβο από μενα
Πολλά τα αγκάθια , ναι V και σπασμένα όνειρα, κομμένα φτερά. Αλλά οι ευθύνες αναζητούνται μέσα στον καθέναν . Ποτέ στον άλλο!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο! :)
Καλά να περνάς!
Γράφεις ωραία Αριστέα μου και καλή επιτυχία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σου πω ότι γνωρίζω μία Μαρία που κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά με τον άντρα της επί 25 χρόνια! Και είναι ευτυχισμένοι, πρόκοψαν, έκαναν τρία σουβλατζίδικα-εστιατόρια και ασχολήθηκαν και τα παιδιά τους. Και τώρα στην κρίση, δεν χρειάζεται να φύγουν, έγιναν μαγαζάτορες.
Η δική μου όμως Μαρία, αγάπησε και τον άντρα της και την δουλειά, γι αυτό και πρόκοψαν!
Φιλάκια
Μάγδα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και το σχόλιο !
ΔιαγραφήΕίμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές αντίστοιχες Μαρίες που έχουν μια τελείως διαφορετική εξέλιξη και ιστορία.
Όλα είναι θέμα διαχείρισης, αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού.
Η ηρωίδα μου έχει πέσει στο αποκαλούμενο λούκι της καθημερινότητας. και δεν παίρνει τη ζωή στα χέρια της.
Παράδειγμα προς αποφυγήν. Αλλά υπάρχουν άπειρες τέτοιες Μαρίες...
Πολλά γλυκά φιλιά! :)
Ποτέ δεν είναι αρκετές οι ιστορίες σου Τσαγάκι!!! Αχ αυτή η κοπέλα η δύστυχη, πόσο λάθος να μην αγαπάει τον εαυτό της!! Φιλάκιαα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά Εΰάκι μου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Μάκια :)
Φαντάζομαι, πως υπάρχουν πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στην ιστορία σου. Γυναίκες που δεν τις αγάπησαν αρκετά ή "σωστά", ώστε να μάθουν ότι έχουν αξία και είναι ικανές να διεκδικήσουν τη ζωή που ονειρεύονται. Το χειρότερο, το πιο αποπνικτικό στοιχείο της ιστορίας είναι η παραίτηση της γυναίκας. Καθόλου δε σκέφτεται την πιθανότητα να αλλάξει τη ζωή της προς το καλύτερο, αρκείται στα σύντομα όνειρα της νύχτας, λες και το παιχνίδι έχει τελειώσει ή είναι χαμένο ήδη. Θα σταθώ σε δύο σημεία της ιστορίας σου, δύο λεπτομέρειες, που μου άρεσαν πολύ και τις βρήκα πολύ διεισδυτικές: το "μόνο ενεστώτας στο δωμάτιο" είναι το πρώτο. Πιστεύω, ότι αποδίδει την ανάγκη που έχουμε όλοι να μας ανήκει, μόνο σε μας, λίγος χρόνος για σκέψη, για να παρατηρούμε τις στιγμές, να θυμόμαστε τον εαυτό μας - χωρίς να τρέχουμε πίσω από προγράμματα, να κάνουμε διαρκώς δουλειές, σαν να είμαστε υποζύγια. Το δεύτερο, είναι εκείνο το ειρωνικό "Τασούλη", όταν η γυναίκα της ιστορίας σκέφτεται τις "ορέξεις" του συζύγου της. Είναι σαν να τον περιφρονεί με εκείνο το υποκοριστικό, σαν να βλέπει τον εαυτό της καλύτερό του. Οξύμωρο, αν υπολογίσουμε το πόσο του έχει υποταχτεί, σαν υπηρέτρια. Είναι θυμός εκείνο το "Τασούλη", συσσωρευμένος θυμός. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δε νομίζω πως υπήρχε κανένας ιδιαίτερος έρωτας στο ξεκίνημα του ζευγαριού - απλά η γυναίκα είχε κοροϊδέψει τον εαυτό της πως τα πράγματα θα βελτιώνονταν στην πορεία, πως θα συνήθιζε με τον καιρό. Δεν έγινε έτσι, φυσικά. Και τώρα, μαντεύω, πως με το να περιφρονεί τον άντρα της, περιφρονεί ακόμη περισσότερο τον εαυτό της, που συμβιβάστηκε με τόσα λίγα. Και η οργή στρέφεται και εναντίον της. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η δική μου ανάγνωση. Πάντως, ήταν πραγματική τροφή για σκέψη η ανάρτησή σου! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιονυσία μου το σχόλιο σου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα. Και λόγω της επιστήμης σου ☺
ΔιαγραφήΠολύ πιθανόν να μην υπήρχε Έρωτας στο ξεκίνημα ή να μην έγινε ποτέ αγάπη στην πορεία.
Το πόσο περιφρονεί τον εαυτό της είναι διάχυτο. όπως και η παραίτηση. Η λύση στο δράμα είναι και πρέπει να είναι δική της. Δεν έχει να κάνει με κανέναν Τασούλη ☺
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. :))
(αλλά για την τσίκνα δεν είπες κάτι αχαχαχα!)
Πολλά φιλιά Διονυσία μου!
Είμαι πολύ μικρή εγώ, για να μιλήσω για την τσίκνα! Η ΤΣΙΚΝΑ, τα λέει όλα μόνη της! :-Ρ
Διαγραφή:)))
ΔιαγραφήΠου πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει? Εμ δεν πεθαίνει όταν είναι έρωτας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα πω γίνεται αγάπη (που γίνεται), θα πω πως ο έρωτας αναζωπυρώνεται κάθε φορά, πριν σβήσει...στην ουσία δε σβήνει, εκτός αν πεθάνει από τραγικό θάνατο..αλλά είναι άλλη ιστορία αυτό!
Κι εμένα μου έβγαλε την αίσθηση πως από την αρχή δεν ήταν ερωτευμένη..και δεν ήταν ερωτευμένη όχι μόνο με τον άντρα της (μπορεί να της φάνταζε απλά ωραίο το νυφικό και η στρωμένη τάχα ζωή, πόσοι παντρεύονται μόνο για να παντρευτούν;), δεν ήταν ποτέ ερωτευμένη με τη ζωή...και όπως λες κι εσύ, δεν αγάπησε ποτέ τη Μαρία. Κι ούτε την αγαπάει!
Με έπιασε πραγματικά πλάκωμα...καταπληκτικά δοσμένη η ιστορία σου κι έχει πολλές ερμηνείες.
Γιατί μπορεί οι "Μαρίες" γύρω μας να μοιάζουν, αλλά η καθεμιά φτάνει σε τέτοια αδιέξοδα από διαφορετικούς δρόμους, αν κι όλοι έχουν μάλλον την ίδια αφετηρία που δεν είναι άλλη από την πρώτη της οικογένεια που δεν την αγάπησε όπως της άξιζε, ώστε να ξέρει να διεκδικεί, ή να φεύγει αν δεν της αξίζει αυτό που της δίνουν!
Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!
Μου άρεσε η τοποθέτηση σου περί Έρωτα Μαρία μου. Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη! :)))
ΔιαγραφήΑχ τι ωραίο αυτό που είπες: δεν ήταν ποτέ ερωτευμένη με τη ζωή!
Τεράστια αλήθεια κι εκεί πρέπει να να αναζητηθεί η λύση ( αν μπορεί να υπάρξει από την πλευρά της) του όλου προβλήματος.
Μαρία μου ανατρίχιασα στο τέλος...σε ευχαριστώ που έβαλες κάτι ακόμα στο τραπέζι: ίδια αφετηρία που δεν είναι άλλη από την πρώτη της οικογένεια που δεν την αγάπησε όπως της άξιζε! Αχ να'ξερες πόσο με ενθουσίασες με αυτή σου τη θέση! Με χίλια συμφωνώ!
Πολλά φιλιά !:)))
Το διάβασα πολύ προσεκτικά το κείμενο Αριστέα μου και αυθόρμητα ένιωσα την ανάγκη να σκεφτώ λίγο και κείνον τον έρημο τον Τασούλη…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος.
Αν του δίναμε χώρο και χρόνο να ξεδιπλώσει κι εκείνος τις πιο κρυφές του σκέψεις, ενδεχομένως να άξιζε λίγη απ’ τη συμπόνια μας!
Δεν αμφισβητώ πως η Μαρία ζει μια ζωή που τη θεωρεί βαρετή και βαριά για την πλάτη της, μα ξέρω πολλές τέτοιες Μαρίες που στα δεύτερα –αντα και στα πρώτα –ηντα , λίγο όψιμα δηλαδή, κάνουν την επανάστασή τους προσπαθώντας να ζήσουν τη ζωή που έχασαν, κυνηγώντας τον χρόνο… Έτσι τούς φταίνε τα πάντα και τα βλέπουν όλα μαύρα!
Από την άλλη χιλιάδες γυναίκες και μάλιστα καριέρας, τα καταφέρνουν θαυμάσια με δουλειά και παιδιά χωρίς αγκομαχητά, γιατί ό,τι κάνουν το κάνουν με αγάπη, και καθόλου χαλάκι δεν αισθάνονται…
Μα για κάθε τι, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό άλλοθι…
Ο κάθε Τάσος απλώς είναι ένα εμπόδιο, που πρέπει να το ξεφορτωθούμε ,γιατί μόνο δυστυχία και προβλήματα προκαλεί! Με βάση την οπτική που αντιμετωπίζει τη ζωή η κάθε Μαρία, δείχνει να έχει δίκιο μα…
…για τον Τάσο, ποιος θα μιλήσει; Εκείνος δεν είχε ποτέ όνειρα, δεν έχει ευαισθησίες, δε ξενύχτισε με πόνο, με οργή ίσως, δεν είναι θύμα της ζωής και της αγάπης;
Θα χαρώ να μου ξεδιπλώσεις τη σκέψη σου!
Πολλά φιλιά!!!!
Ινώ μου χαίρομαι που την έπιασες από άλλη σκοπιά εσύ την Ιστορία αυτή. Σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές αναγνώσεις.
ΔιαγραφήΑλήθεια είναι: και ο Τασούλης θα άξιζε τη δική του εξιστόρηση.
Αλλά εδώ είναι η νύχτα της Μαρίας. Μια Μαρία που τα έχει κάνει μπάχαλο μάλλον από μόνη της! Πολλές Μαρίες δουλεύουν, ζουν , αγαπούν στον ίδιο χώρο, με τις ίδιες φαινομενικά συνθήκες αλλά αγαπούν τη ζωή τους , την καθημερινότητά τους, τον άντρα τους.
Δεν θέλει να τον ξεφορτωθεί τον Τάσο η η ηρωίδα μας. βασικά τον εαυτό της θέλει να ξεφορτωθεί! Γιατί δεν τον έχει αγαπήσει! και αυτό είναι ό,τι χειρότερο.Λίγες αναλαμβάνουν ευθύνες και φτιάχνουν τη ζωή τους.
Πολλές αντί να παλέψουν φτιάχνουν παράλληλες σχέσεις...
Πάντως τούτος ο Τάσος , που τον υπερασπίζεσαι τόσο επέλεξα να τον παρουσιάσω γαϊδούρι. Θα μπορούσε αν μην ήταν. Άπειροι άλλοι όμως είναι!
Φιλάκια πολλά :)))
Τα λάθη της τα έχει διαγνώσει. Κάνει κάτι γι' αυτά; Ξεκίνησε τις μικρές αλλαγές; Ή φαντάζεται ότι ο Τάσος από μόνος του θα ξυπνήσει, θα σταματήσει να ροχαλίζει, θα την αγκαλιάσει, θα της μιλήσει τρυφερά στ' αυτί, θα της εκφράσει πάλι τον έρωτά του, τα παιδιά θα σταματήσουν να τσακώνονται, να ανακατεύουν το σπίτι, να διαβάζουν ήσυχα μόνα τους κλπ κλπ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθρώπινα χαλάκια υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα αλλά κάποιες φορές βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση -και- με τη δική τους συναίνεση. Οι κάθε λογής Τασούληδες (στο σπίτι, στη δουλειά, στην οικογένεια) ψάχνουν για θύματα. Αν καταλάβουν ότι "δεν τους παίρνει", αν συναντήσουν απέναντι τοίχο, έναν άνθρωπο που αρνείται να γίνει χαλάκι, ίσως καταλήξουν να γίνουν αυτοί.
Και το θέμα βέβαια δεν είναι ποιος θα γίνει πρώτος. Το θέμα είναι η ισότιμη σχέση που αρνείται να υπάρχουν χαλάκια και πόδια που θα τα πατούν.
Με δική τους συναίνεση! Ακριβώς Πέτρο μου.
ΔιαγραφήΜπορεί όλα να σου πηγαίνουν χάλια..... Εσύ τι κάνεις. Πού είναι η δική σου ευθύνη για τη συνέχιση τους;
Πέτρο μου, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!
Σε φιλώ :)
Εύχομαι η Μαρία μια μέρα να ξυπνήσει και να πάψει απλά να ονειρεύεται... Εύχομαι να κάνει μια ωραία κουβέντα στο Τάσο και να πάρει τα μπογαλάκια της και να φύγει. Έστω και μόνη της με τα παιδιά της πιο όμορφα θα περνά. Α! εύχομαι επίσης να μη προσπαθήσει να βρει αντικαταστάτη του Τάσου γιατί συνήθισε στη συντροφιά έστω και αν πρόκειται για μια τέτοια συντροφιά.... Εύχομαι να πατήσει στα πόδια της και να σταματήσει να είναι το κορόιδο όλων. Έναν αποφασιστικό και δυνατό άνθρωπο τον σέβονται όλοι και άντρας και παιδιά και πεθερικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά Αριστούλι!
Μακάρι να μπορούσαν να ξυπνήσουν και όχι να ονειρεύονται.
ΔιαγραφήΔεν είναι εύκολο... είναι φαύλος κύκλος Κατερινιώ μου :)
Όλα ξεκινούν από μέσα μας!
Πολλά γλυκά φιλιά :))
Πιστεύω ότι το να είσαι σύζυγος και γονιός, δεν είναι φορτίο. Και είναι υποχρέωση όσων φέρουν αυτόν τον τίτλο να εργάζονται και να εκτελούν κάποιες πράξεις, εντός και εκτός σπιτιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και πέρα όμως η σχέση που έχει με τον άντρα της και με τον εαυτό της πρωτίστως είναι καθαρά δική της ευθύνη.. και μάλλον συνήθισε έτσι από μικρή, γι' αυτό δεν κατάλαβε πού έγινε το λάθος και την πήρε η κατρακύλα. Θα πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους, να δει τι αξίζει και να το διεκδικήσει! Αλλιώς τα όνειρά της πάντα καμένα θα είναι...και η ζωή της επίσης...
Πόσο λυπάμαι που υπάρχουν όντως τέτοιες γυναίκες.. έχω την εντύπωση όμως πως οι νέες γυναίκες πλέον δεν ανέχονται πολλά πολλά..
Πολύ ωραία η συμμετοχή σου Αριστέα μου! Βγαλμένη από τη ζωή..
Πολλά φιλάκια!! Καλό βράδυ να έχεις!!! ♥♥
Έτσι καρδούλα μου.
ΔιαγραφήΌλοι κάνουμε πράγματα που μας ξεβολεύουν , πράγματα για τους άλλους.Δεν πέφτουν όλοι στο λούκι της απαξίωσης.
Είναι θέμα εσωτερικής διευθέτησης!
χαίρομαι που σου άρεσε!
Φιλάκια πολλά :))
Η Μία μετά την άλλη καλύτερη Αριστέα. Εδώ χτύπησες σε ένα θέμα που ματώνει, που είναι καλά κρυμμένο πίσω από προκαταλήψεις, πρότυπα και ταμπού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αληθινή ζωή που βρίσκεται άραγε ; και πως μπορεί να διεκδικηθεί ξανά ;
Πολύ δυνατό κείμενο γεμάτο αξιώσεις και άποψη.
Μπράβο Αριστέα.
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Γιάννη μου!
ΔιαγραφήΝα'σαι καλά!
Σε φιλώ :)
Μια πολύ ρεαλιστική ιστορία μας έδωσες σήμερα Αριστέα μου. Που με συνεπήρε η γραφή της και το πόσο ζωντανά περιγράφεις την εσωτερική πάλι και τα συναισθήματα της ηρωίδας σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κάθε Μαρία ή Πόπη ή η διπλανή γειτόνισσα ίσως δεν επέλεξαν έρωτα. Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή και ρουτινιάρα αλλά δεν είναι ρόδινη για τους περισσότερους. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις και ας κουράζεσαι, αν αρχίζεις και ενοχλείσαι από τους φυσιολογικούς τσακωμούς των σπλάχνων σου, αν δεν ψάχνεις για λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και αν σε ενοχλεί ο κάθε Τάσος που παντρεύτηκες τότε έρωτα δεν ένοιωσες ποτέ. Γιατί καμιά τσίκνα δεν θα τον διέλυε!
Συγχαρητήρια Αριστέα μου. Τόση τροφή για συζήτηση μας έδωσες απόψε!
Φιλιά πολλά
Αν αγαπάς αυτό που κάνεις...
ΔιαγραφήΑγάπη θέλει παντού Αννούλα μου, αλλά κυρίως στον εαυτό μας.
Από κει ξεκινούν όλα! :)))
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιο.
Φιλάκια πολλά :))
Διάβασα ξανά την ανάρτηση σου κι όλα τα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο για την ιστορία και για το θέμα που μας έβαλες και άναψες φωτιές.
Θα συμφωνήσω με την Άννα, καμιά τσικνα δεν διαλύει τον έρωτα.
Τον Τασουλη τον ρωτήσαμε;
Να είσαι καλά Αριστούλι μου.
Φιλάκια πολλά.
Σε ευχαριστώ πολύ Ρένα μου!
ΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε!
Φιλάκια πολλά :)))
Είναι πολλές Μαρίες δίπλα μας Αριστέα μου! Μάλλον κάπου ξέχασε ή έπνιξε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό της η ηρωίδα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διεκδίκησε τη θέση που της ανήκε, δεν πότισε τη ψυχή της με αγάπη για την ίδια και δεν άφησε τον ήλιο της αυτοεκτίμησης να τη ζεστάνει. Με συγκίνησε η ιστορία σου γιατί γνωρίζω "Μαρίες" στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, που έχουν παγιδευτεί στις ξέχειλες υποτιμητικές συμπεριφορές των κάθε ... Τασούληδων. Τα απέδωσες τόσο πειστικά, τόσο αληθινά Αριστέα, που ακολουθούσα ασθμαίνοντας τα βιωματικά δρώμενα της ιστορίας μέσα από ποιοτικό λόγο που άφηνες μ' εκπληκτικό τρόπο ν' αναδύονται λογής - λογής συναισθήματα με ατάκες, με καλοδουλεμένες εκφράσεις και πέρασες ουσιώδη μηνύματα! Να είσαι καλά κοπέλα μου και να έχεις πάντα σπουδαίες εμπνεύσεις! Φιλάκια πολλά με μια ζεστή αγκαλιά! :))❤️
Τι όμορφα που τα διατύπωσες όλα Κατερίνα μου. Με τοβ γλυκό και ήρεμο τρόπο που το κάνεις πάντα!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ μάτια μου!
Φιλάκια πολλά :)))
Όταν ο Έρωτας φεύγει, ή δίνει τη σκυτάλη στη βαθύτερη Αγάπη ή η σκυτάλη πέφτει κάτω! Η διέξοδος δεν είναι στα όνειρα αλλά στην πραγματικότητα. Να μιλήσει με τον Τασούλη, που ίσως πολλοί Τασούληδες να νιώθουν την αντίστοιχη κούραση στη σχέση αλλά νομίζουν ότι το σεξ θα τη λύσει... Εύκολη η φυγή στο όνειρο, αλλά τραγικά αλυσιτελής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πραγματικότητα και στον αγώνα Σταμάτη! Συμφωνώ μαζί σου! :)
ΔιαγραφήΠοτέ η φυγή (προς όπου κι αν γίνεται) δεν είναι λύση!
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο :)))
Καλησπέρα Αριστάκι μου!! Πολύ δυνατή η Νύχτα σου!! Με μια ηρωίδα που ζει καταστάσεις που δυστυχώς θα μπορούσαν κάλλιστα να ναι πέρα για πέρα πραγματικότητα.. Αυτό νομίζω είναι που πονά πιο πολύ.. Αυτό κι η παραίτηση, και το σεντόνι που γίνεται σάβανο για τα νεκρά όνειρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να καταλάβαιναν όλες οι Μαρίες πως χρωστάνε και στον εαυτό τους..
Μπράβο σου Αριστέα μου για το ταρακούνημα!!Φιλάκια γλυκά!!!
"Χρωστάνε στον εαυτό τους!" Κανείς δεν σου χρωστάει αν εσύ δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι τον εαυτό σου! Όλα τα άλλα είναι ψιλά γράμματα!
ΔιαγραφήΜαρλέν μου, χαίρομαι που σου άρεσε!
Πολλά γλυκά φιλιά :))
Παλι καθυστερημένο ... ήρθα... τρέχοντας να μην χάσω,.. την Μαρία σου...και μου φύγει χωρίς να την διαβάσω... κατόπιν απειλής σου..ουέ κι αλίμονο..!!!!:) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα όλα τα σχόλια Αριστακι μου...για την Μαρία σου υπαρχουν δυστηχώς πολλες Μαρίες...γυρω μας.. συμφωνώ με πολλούς φιλλους εδώ.. και το θεμα είναι να ξυπνήσουν οι Μαρίες..... .η ιστορία σου μου θύμησε το τραγουδι για την Μαρία την Παναγιωταρα...μια εργαζόμενη γυναικα μια καλή νοικοκυρα...... . ήθελα να ελαφρύνω λιγο την ατμόσφαιρα... για τις Μαρίες...........να περνας ομορφα ντεκουπάροντας τα Χρισουγενιατικα σου... φιλακιαααααα!!!!
Καλώς το Ρουλάκι μου που μου'λειψε ( αλλά ξέρω ότι θα πλέκεις για τα μπαζάρ ☺)
Διαγραφήαχαχαχα Μαρία κι εκείνη , έχεις δίκιο! Καλά έκανες και αλάφρυνες το κλίμα!
Φιλάκια πολλά αγαπημένη μου :))
Το σιγόψηνες το κείμενο, Αριστέα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συγκινητική ιστορία της διπλανής πόρτας!
Πόσες γυναίκες βρέθηκαν, βρίσκονται και άλλες τόσες θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση!
Δεν έχουν όλες τη δύναμη να στηριχτούν στον εαυτό τους και να αλλάξουν ζωή. Ίσως κάποιος έπρεπε να τους το μάθει από πιο μικρή ηλικία... Το θέμα σηκώνει αρκετή συζήτηση και τα αίτια είναι πολλά, όμως δεν έχω τον χρόνο για περισσότερα αυτή τη στιγμή. Αυτός είναι ένας λόγος που καθυστέρησα τόσο να γράψω εδώ, κόντεψε να μου διαφύγει...
Μπράβο για την ιστορία σου! Χτύπησες φλέβα χρυσού για μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού!
Καλό βράδυ και περιμένουμε τα άλλα...
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Γλαύκη μου!
Διαγραφήχαίρομαι που έδωσα στον καθένα πολλά ερεθίσματα κι αποτέλεσε τροφή για σκέψη!
Φιλάκια πολλά :)))
Εντάξει ότι θα διάβαζα στις τρεις τα χαράματα την ιστορία της νύχτας με μια κα(η)μένη Μαρία ούτε που θα μπορούσα να το φανταστώ. Υπέροχα δοσμένη Αριστέα μου και η συγκεκριμένη Μαρία ( και πολλές ακόμα Μαρίες) μάλλον δεν ήξερε ποτέ της να διεκδικεί την ευτυχία της κι όχι μόνο τώρα μέσα στην οικογένειά της. Αναρωτιέμαι μόνο όταν γνώρισε τον Τασούλη τι δουλειά έκανε εκείνος; Μύριζε τσίκνα τότε; :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν εξαφανιστώ σαν το φάντασμα μέσα στην νύχτα ένα μεγάλο μπράβο για τον πίνακα και τις χριστουγεννιάτικες δημιουργίες σου! Καλό ξημέρωμα! Φιλάκια πολλά!
Βιβή μου, σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες και κατέθεσες κι εσύ τη γνώμη σου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια για τις δημιουργίες μου!
Πολλά γλυκά φιλιά :))
Ομολογώ πως μου άρεσε η παρομοίωση με το χαλάκι στο τέλος, αν και λυπάμαι πολύ που η Μαρία δεν μπορεί να αγαπήσει λιγάκι την ζωή της και να βρει την χαρά μέσα στην οικογένεια της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία και η τρίτη συμμετοχή σου Αριστεά μου!
Φιλάκια πολλά :))
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Ωραιοζήλη μου!
ΔιαγραφήΝα΄σαι καλά!
Φιλάκια πολλά :)))