Χωρίς καφέ... και μια ιστορία!

Μην το κοιτάζεις το φλιτζάνι....

Άδειο είναι!

Σήμερα δεν έχει καφέ, όπως σε έχω συνηθίσει τις Κυριακές.

Γράφω με παράπονο...

Ξέρεις πόσο λατρεύω τον ελληνικό καφέ;

Όσο και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου...

Μα σήμερα δεν κάνει να πιω.

Όπως δεν κάνει να φάω ό,τι θέλω.

Αυτό το "δεν κάνει" με έχει στοιχειώσει.

Σαράντα έξι χρόνια σχεδόν.

(από γεννησιμιού μου "βλαμμένο" βλέπεις☺ )

Πόσο να αντέξω το δόλιο; 

Και δεν σου γράφω για να με λυπηθείς.

Απλά να πω κι εγώ θέλω κάπου τον πόνο μου,

να γκρινιάξω για λίγο βρε αδερφέ, μετά να μετανιώσω,

να σκεφτώ ότι υπάρχουν και χειρότερα και να λουφάξω!

Σαν βρεγμένη γάτα, που αύριο θα στεγνώσει και θα ζωηρέψει πάλι.

Γιατί θα συνέλθω, πού θα πάει.

Μέχρι να με πιάσει ξανά.

Μία κρίση είναι ...

Θα περάσει κι αυτό!

Σήμερα κλείνω βδομάδα που δεν μπορώ να λειτουργήσω,

σαν φυσιολογικός άνθρωπος.

Και να'ναι το εργαστήρι γεμάτο πράγματα (μισοτελειωμένα),

μα εγώ να πηγαίνω σαν χελώνα, όχι γιατί τεμπελιάζω

(με έχεις κόψει για τεμπελίτσα;☺)

αλλά γιατί υπέφερα.

Έχω τόσα θέματα με τα οποία θέλω (κι όχι επειδή πρέπει)

να καταπιαστώ μα και πάλι προτεραιότητες θα βάλω.

Καλού κακού θα κάμω κι ένα τάμα στον Άγιο, που τον έχω κι απέναντι!☺

Αντί για καφέ σερβίρω τη δεύτερη συμμετοχή μου στο 

7ο Παιχνίδι των λέξεων (της φετινής σεζόν)

(εδώ η πρώτη μου συμμετοχή)

που ακούραστα κι άξια συνεχίζει η Μαρία μας,

παίρνοντας τη σκυτάλη από την αρχική οικοδέσποινα 

και "μάνα" τούτου του Παιχνιδιού, Φλώρα, 

στο TEXNIS STORIES.

Ευχαριστώ τη Μαρία για την υπέροχη φιλοξενία της,

καθώς και όσους διάβασαν ή ψήφισαν τη συμμετοχή μου!
Τώρα πώς μου ήρθε να γράψω για ένα τόσο μισητό θέμα...
μη με ρωτάτε. Ούτε κι εγώ έχω απάντηση! 

Η ιστορία γνωστή.
Όλοι τους σχεδόν βρίθουν από άκρατη φιλοδοξία και φιλαυτία.
Στολίζονται και εκθέτουν στα έδρανα τα ταγιέρ τους, τις γραβάτες τους, ενίοτε και τις γυαλιστερές καράφλες τους.
Σαν βροχή πέφτουν τα φλας των selphies, αντί να νομοθετούν δίκαιους νόμους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα του λαού.
Δεν είναι άνθρωποι που δέχονται να μένουν στη σκιά, να δουλεύουν σιωπηρά, να έχουν αποτελέσματα με θετικό πρόσημο.
Εύκολα και δίχως συνειδησιακές κρίσεις ξεπούλησαν οράματα, προγράμματα, υποσχέσεις, προκειμένου να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους.
Τους είδατε ποτέ να ζητούν μείωση στους παχυλούς μισθούς τους, για να ανασάνουν λίγο οι άποροι πολίτες;
Τους είδατε να έχουν ενσυναίσθηση της αγωνίας μας για το αύριο;
Τους είδατε να παραιτούνται γιατί περιφρόνησαν τις επιταγές του συντάγματος; Τα αποτελέσματα της λαϊκής εντολής μήπως;

Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα λάβω πρόσκληση για μία μοναδική παράσταση: "Η μεγάλη φυγή- με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους, τους παλιούς". Με αυτούς που μαζί τα φάγανε!

Να φύγουνε. Να πάνε αλλού! Μακριά μας!
Αυλαία στα παρατεταμένα μας μαρτύρια.

Εδώ
συμμετέχεις και παρακολουθείς τις
Μέρες Άνοιξης,

το νέο μας δρώμενο!

κι 
εδώ
μαθαίνεις για το 
11ο Συμπόσιο Ποίησης
που τρέχει ήδη!

◙

Στην ανοιξιάτικη μυστική ανταλλαγή,
της Αλεξάνδρας μας πήρες μέρος

ή ακόμα το σκέφτεσαι;

Σας γλυκοφιλώ

@ριστέα