Πώς να απαλύνω τους φόβους σου μαμά μου;

Πέρασαν τα χρόνια μητέρα.

Μεγάλωσες 

Μαζί σου μέστωσα κι εγώ.

Μαζί, σαν δύο φυτά στην ίδια γλάστρα

Τον ήλιο νιώσαμε ζεστά να μας τυλίγει 

Σαν ένα χάδι απαλό και φανελένιο

Εσύ, ένα λουλούδι στη δύση του

Ξερός ο μίσχος, κιτρινισμένα τα πέταλα 

Κάποιες καφετιές αποχρώσεις στις άκριες του

Λίγο ξεραμένες. Ζαρωμένες

Να αντέχει ακόμα τους αέρηδες και τον πάγο τον Χειμώνα

Λες και οι ρίζες βαθιά στο χώμα ακόμα τρέχουν

Λες και βαθύτερα μπήγουν τα θεμέλια

Κι έπειτα είμαι κι εγώ

Φευ! Όχι μπουμπούκι πια

Ένα μεγάλο, ώριμο λουλούδι μοναχά

Βαθύ το χρώμα, έντονο

Ακόμα γύρω όμως το άρωμα διαχέεται περήφανα

Δεν περιμένει κάποιο έμπειρο χέρι να το επιλέξει
Δεν περιμένει να στολίσει κάποια σάλα

Μα λίγη ομορφιά ακόμα σκορπίζει εκεί που μένει

Πέρασαν τα χρόνια μητέρα
Και τα λουλούδια στην ίδια γλάστρα ακόμα γειτονεύουν 
Σαν φιλενάδες πια που πίνουν τον καφέ τους
Και λεν τον πόνο τους, γυρεύουν μία πλάτη
Σε εκείνα τα ειρηνικά τα απογεύματα 
Με το φλιτζάνι του καφέ κι ένα κέντημα για πρόφαση

Νιώθω την αγωνία σου για τον προσδόκιμο χρόνο

Που όλο και μειώνεται

Ακούω την καρδιά σου σαν τρέμει για το αύριο
Για σένα και για μένα

Είναι η μοίρα προδιαγεγραμμένη μανούλα μου γλυκιά

Να νοιάζεσαι και να καρδιοχτυπάς

Για αυτόν που αγαπάς

Εσύ για μένα: -Τι θα απογίνεις όταν πια δεν θα υπάρχω;
Εγώ για σένα: -Πώς να απαλύνω τους φόβους σου μαμά μου;

Πέρασαν τα χρόνια 
Μεγαλώσαμε μητέρα 
Βρήκαμε και το πλοίο που κάποτε χάσαμε -Θυμάσαι;
Τα εμπόδια προσπελάσαμε
Και για όσα μας χώριζαν, γέφυρες χτίσαμε
Και ναι, επιτέλους, συναντηθήκαμε μητέρα! 

@ριστέα

Το ποίημα αυτό είναι συνέχεια δύο άλλων
που είχα γράψει στα νιάτα μου!
Το ένα το έχω ανεβάσει στο παρελθόν εδώ ► Πίκρα στην καρδιά 
Είναι η δική μου, εκτός συναγωνισμού φυσικά, συμμετοχή στο Συμπόσιο 
που έρχεται.....

Πέντε και σήμερα λοιπόν για το 16ο Συμπόσιο Ποίησης
με το μαμαδίστικο άρωμα !
Το νου σας!