Το πούσι βαθύ έχει πέσει για εσένα
Και έτσι δεν βλέπεις τα βήματα εμπρός σου
Και έτσι δεν βλέπεις τα βήματα εμπρός σου
Μα ούτε και πίσω βλέπεις πια το ίδιο
Χαμένες οι μνήμες στην υγρασία
Πασχίζεις να θυμηθείς ποια είσαι
τι ευχόσουν,
ή ίσως τι αγαπούσες
Κρυμμένα όλα μες στην αχλή της νύχτας
Που ήρθε απροσδόκητα
Βίαια
Τσακίστηκε η αξιοπρέπεια κι έπεσε νεκρή
(Αχ να μπορούσες να με νιώσεις όταν σου λέω
"Δεν πειράζει"
"Δεν φταις εσύ")
Μπερδεμένες κλωστές στην τσέπη σου
τα ονόματα, οι μέρες, τα γεγονότα
Πονάμε εμείς, οι άλλοι, για σένα
Και εσύ
είσαι, μα δεν είσαι εκεί,
για να το μάθεις
(μητέρα)
Αριστέα
Έγραψα για τη Μίνι σκυτάλη από τη Γήινη ματιά,
επιλέγοντας μία από τις εικόνες που μας έδωσε
για έμπνευση η αγαπητή μας Μαίρη.
Η γραμματοσειρά που επέλεξα για το κείμενό μου
από το 2014, το Ίδρυμα Ωνάση.
υγ: Μαίρη μου, σε ευχαριστώ για την πρόκληση!
Δεν ξέρεις, πόσο πολύ σε ευχαριστώ!
@
