Είσαι, μα δεν είσαι εκεί

 

Το πούσι βαθύ έχει πέσει για εσένα
Και έτσι δεν βλέπεις τα βήματα εμπρός σου

Μα ούτε και πίσω βλέπεις πια το ίδιο 

Χαμένες οι μνήμες στην υγρασία 

Πασχίζεις να θυμηθείς ποια είσαι 

τι ευχόσουν, 

ή ίσως τι αγαπούσες 

Κρυμμένα όλα μες στην αχλή της νύχτας 

Που ήρθε απροσδόκητα

Βίαια

Τσακίστηκε η αξιοπρέπεια κι έπεσε νεκρή

(Αχ να μπορούσες να με νιώσεις όταν σου λέω

"Δεν πειράζει"

"Δεν φταις εσύ")

Μπερδεμένες κλωστές στην τσέπη σου 

τα ονόματα, οι μέρες, τα γεγονότα

Πονάμε εμείς, οι άλλοι, για σένα 

Και εσύ 

είσαι, μα δεν είσαι εκεί, 

για να το μάθεις

(μητέρα)

Αριστέα

Έγραψα για τη Μίνι σκυτάλη από τη Γήινη ματιά,

επιλέγοντας μία από τις εικόνες που μας έδωσε 

για έμπνευση η αγαπητή μας Μαίρη.

Η γραμματοσειρά που επέλεξα για το κείμενό μου 

είναι η γραφή του Καβάφη, που ψηφιοποίησε και έδωσε τη χρήση του στο κοινό,

από το 2014, το Ίδρυμα Ωνάση.

υγ: Μαίρη μου, σε ευχαριστώ για την πρόκληση!

Δεν ξέρεις, πόσο πολύ σε ευχαριστώ!

@

25 λέξεις #14

Ξεθωριασμένες πεποιθήσεις σε σέπια απόχρωση

Ακόμα διχάζουν και κυβερνούν

Μια ακόμη από Μας

Νεκρή

Τ' αδηφάγα, καμένα μυαλά από κάτω 

Ζητωκραυγάζουν:

Τα 'θελε κι αυτή!

Αριστέα

Ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει...

.... όταν έχει λόγο!

Η Μαρία Νικολάου από το Κείμενο, οι 25 λέξεις της

και η καρασεπιασμένη φωτογραφία που μας έδωσε

με προκάλεσαν. Δεν φταίω εγώ!

[Μα τι φωτογραφία για να εμπνευστεί κάποιος!

Και πόσες γυναικοκτονίες μπορούμε να 

χωνέψουμε άραγε ακόμα;]

@