Μνημόνιο #2 : Ιούνιος

 

Ήταν πάντα ο μήνας της! Ο αγαπημένος.

Ίσως γιατί Ιούνιο, πάντα, μια ζωή, έκλειναν κύκλοι:

σχολείο, αργότερα η σχολή, δουλειές που ακολουθούσαν το σχολικό έτος

και τελείωναν Ιούνιο, δύσκολος χειμώνας.

 Κι έπειτα.... Έπειτα ακολουθούσε η ανεμελιά του καλοκαιριού.

Ίσως γιατί Ιούνιο είχε γενέθλια.

Ο περσινός Ιούνιος όμως, θα ήταν διαφορετικός.

Δεν θα έκλειναν κύκλοι... (Θα άνοιγε ένας και μοναδικός!)

Δεν θα ερχόταν η ανεμελιά του καλοκαιριού, δεν ήταν ο περσινός χειμώνας τελικά

η δύσκολη εποχή. 

Να που και το καλοκαίρι μπορεί να είναι δύσκολο σαν βαρυχειμωνιά. 

Αρχές Ιουνίου παίρνει την απάντηση της μαγνητικής στα χέρια της
(με την καταδικαστική απόφαση στο τέλος της).

Τις επόμενες μέρες θα έτρεχε ένα 400αρι, μετ' εμποδίων. 
Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις, βιοψία.

Έτρεχε να προλάβει.

Να τελειώνει μέσα στον μήνα της!

27 Ιουνίου Γενέθλια. Θα κλείσει τα 53.

Την άλλη μέρα φεύγει για Αθήνα.

Πέμπτη 29 Ιουνίου, 4:40 το απόγευμα, χάνει έναν μαστό, 

κερδίζει όμως την πιθανότητα να πετύχει την πλήρη ίαση.

Πριν τελειώσει ο μήνας είναι και πάλι στο σπίτι της.

Μπαταρισμένη στον θώρακα, λίγο ανίκανη τις πρώτες μέρες να αυτοεξυπηρετηθεί,

μα είχε περάσει έναν δύσκολο στίβο!

Ουφ!

Ανακούφιση!

(Πού να 'ξερε... τότε!)

Τα δύσκολα δεν πέρασαν.

Τα δύσκολα θα ήταν μπροστά!

Μασάει η κατσίκα όμως ταραμά;
(Μωρ' μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια, αλλά μην της το χαλάτε!
Θέλει να πιστεύει ότι ήταν Αμαζόνα σε όλα της!)

Καλό μήνα!