Μνημόνιο #5: Στο χορό της χημείας (τελευταίο μέρος)

Αύγουστος.

Ένας χρόνος πριν.

Ξεκινάει μία ανηφόρα με άγνωστη διαδρομή,

με φόβο αρκετό, με χαμόγελο, με πίστη, με αισιοδοξία,

με αγωνία για το τι την περίμενε,

όλα ανάκατα, έτσι, καλά και άσχημα μπερδεμένα, 

όπως μπερδεμένη ένιωθε και η ίδια.

Κεφάλαιο "ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ"

Δεν γίνεται να ξεκινάς αυτό το τρομακτικό ταξίδι των φαρμάκων 

και να μην ανησυχείς για το τι μέλλει γενέσθαι.

Τι θα γίνει με τις αλλαγές έξω σου (και μέσα σου, βεβαίως βεβαίως) 

με την απώλεια των μαλλιών σου, 

των φρυδιών, των βλεφαρίδων...

Είναι η εικόνα σου. 

Είναι αυτό που αντικρύζεις στον καθρέφτη σου, καθημερινά,

αυτό που βλέπουν οι άλλοι και σε αναγνωρίζουν, πιθανόν σε κρίνουν κιόλας!

Κάθε φορά που ακούει το "έλα μωρέ, πώς κάνεις" έτσι ή το 

"τρίχες είναι, ξαναβγαίνουν!" γίνεται αγρίμι!

(Λες και φοβόταν ότι θα μείνει για πάντα Γιουλ Μπρίνερ!)

Θέλει να επιτεθεί με νυχιές στον χαμογελαστό συνομιλητή της,

να τον ξεσκίσει, να τον κάνει κομματάκια!

Πώς τολμάει να ισοπεδώνει τα αισθήματά της; 

Πώς τολμάει να γελάει με κάτι που την πονάει τόσο!

Είναι τα δικά της μαλλιά, 

πρόκειται για τη δική της εικόνα! 

Δεν μπορεί να το διαχειριστεί και έχει και τον πάσα ένα να αστειεύεται 

με το δικό της ψυχισμό!

Πόσο μάλλον όταν ο συνομιλητής είναι γυναίκα. Που έχει βαμμένο μαλλί,

που πάει στο κομμωτήριο κάθε τρεις και λίγο να κάνει ρίζα, να χτενιστεί 

για ένα γάμο, ένα βαφτίσι, για τη γιορτή της πρώτης εξαδέρφης 

στην κάτω Ραχούλα...

Και να της πετάνε με ύφος "τρίχες είναι!"  σε ποιαν; 

Σε αυτήν που είχε κόψει τις παρτίδες με κομμωτήρια και επαγγελματίες του είδους

πάνω από 35 χρόνια!

Που δεν την ένοιαζαν χτενίσματα και τα λευκά που όλο και πύκνωναν!

Είχε την αγωνία της, είχε και τους έξω από το χορό, 

τους μη έχοντες καν την εμπειρία στην τελική, 

τους χωρίς ενσυναίσθηση να αντιμετωπίσει!

(Αργότερα θα μάθει ότι όλα τα αντέχει, και η εικόνα της, η ίδια όλη,

δεν είναι οι μπούκλες της. Είναι πολύ περισσότερα!

Αλλά, στην αρχή, το μόνο που ήθελε ήταν κάποιος να της κάνει πατ πατ

στην πλατούλα και να την καταλάβει! Είχε ήδη περάσει πολλά.

Είχε κάθε δικαίωμα να λυγίσει!

Ευτυχώς, υπήρχαν και άνθρωποι με ενσυναίσθηση! 

Δεν έχει χαθεί η ελπίδα!)

Αποφασίζει να δοκιμάσει μία μέθοδο για να μην χάσει τις πολύτιμες,

για αυτήν, μπούκλες της! 

Η περίφημη κάσκα, είναι ένα παγωμένο καπέλο στους -32 βαθμούς, η οποία

ψύχει το κρανίο και επιβραδύνει τη ροή του αίματος προς τον θύλακα της τρίχας,  

που σημαίνει πρακτικά ότι φορώντας αυτό το παγωμένο κράνος

μπορεί και να σώσεις τα μαλλιά σου.

Θα πονέσει, θα ουρλιάξει, θα σφίξει τα δόντια και θα την αντέξει

πάνω από 5 ώρες.

Θα το επαναλάβει και δεύτερη φορά. Ξέρει ήδη όμως ότι δεν θα τα καταφέρει

ως το τέλος. Όχι, γιατί δεν είναι σκυλί του πολέμου (είναι!) και δεν 

αντέχει τον πόνο και το τσούξιμο (όλα τα αντέχει τελικά!).

Είναι γιατί δεν θα έχει αποτέλεσμα στη δική της περίπτωση.
Βλέπει ότι ήδη η αραίωση είναι αρκετή, 

τα μακριά κατσαρά της μαλλιά δεν βοηθούν καθόλου,

τραβιούνται και φεύγουν σε κάθε ευκαιρία.

Κάθε πρωί το μαξιλάρι της μαρτυρά το γεγονός.

Αφού κουραστεί να μαζεύει τούφες από παντού, 

με βαριά καρδιά το παίρνει απόφαση.

Διπλώνει στα τέσσερα και κλαίει σαν μικρό παιδί.

Όταν σκουπίζει τα μάτια της, παίρνει την απόφαση σε χρόνο dt: 

κανονίζει και πάει στον μοναδικό άνθρωπο

που ξέρει ότι θα της ξύριζε το κεφάλι και δεν θα πατούσε ξανά τα κλάματα!

Είχε χάσει τα δικά του νωρίς. 

Ήξερε πώς θα ένιωθε!

Κάποτε τον ξύριζε αυτή. Σειρά του να κάνει το ίδιο -αν και όχι ίδια η περίσταση.

Στον πρώην άντρα της!

Γελούν! Το διασκεδάζουν! Της παινεύει το σκαλπ!

Κοιτάζεται στο καθρέφτη. 

Είναι ένα άλιεν! Θα είναι ένα άλιεν για τους επόμενους 6-7 μήνες

της ζωής της! Ξέρει ότι θα ταλαιπωρηθεί να συνηθίσει τη νέα της εικόνα, 

θα περάσει από δύσκολες φάσεις, 

κι ώσπου να πάρει μια φόρμα της προκοπής το μαλλί, θα είναι για γέλια,

αλλά αποφασίζει να το αποδεχτεί το γρηγορότερο,

να αυτοσαρκάζεται, να μην φορέσει την φυσική περούκα που αγόρασε!

Τι σόι σκυλί του πολέμου ήταν, εξάλλου! 

Οι επόμενοι μήνες της θα είναι λίγο μαρτυρικοί. 

Οι μέρες θα μοιράζονται άνισα, 

στις πολύ δύσκολες, στις δύσκολες, στις λίγες, 

τις σχεδόν καλά.

Αυτές οι λίγες είναι που συνέρχεται κι αρχίζει να έχει καλύτερη γεύση, 

να μην ανακατεύεται, να μην πονάει.

Αλλά αυτές σηματοδοτούν, επίσης, ότι το μαρτύριο ξεκινάει σε λίγο 

από την αρχή.

Λίγο πριν έρθει η ημερομηνία της επόμενης χήμειο το στομάχι σφίγγεται.

Ο ύπνος αναστατώνεται. Όλος της ο κόσμος χορεύει ξανά

στον ρυθμό της χημείας!

Θα το περάσει ΟΚΤΩ φορές.

Κάθε φορά θα μετράει ανάποδα και θα διορθώνει το νούμερο,

σαν φυλακισμένος ή σαν φαντάρος.

Κάποτε όμως, θα τελειώσει!

Θα κόψει την κορδέλα με χαμόγελο!

Ξέρει ότι άντεξε, ότι τα κατάφερε!

Ανέβηκε στο βάθρο της νίκης!

Κοιτώντας πίσω, 

έναν χρόνο ακριβώς από τότε που ξεκινούσε τρομαγμένη,

με τα μαλλιά να είναι σήμερα σαν κρανάκι στο κεφάλι, 

κατσαρά κι ανυπότακτα,

(αν όχι γελοία, αστεία το λιγότερο!)

με τα νύχια ακόμα να μην έχουν φτιάξει,

τα φρύδια να μην έχουν πυκνώσει,

και με τις παρενέργειες της ορμονοθεραπείας,

που είναι αναγκασμένη να παίρνει για τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής της,

να την ταλαιπωρούν καθημερινά (κάποιες στιγμές και βασανιστικά)

αυτή χαμογελά! 

"Σε νίκησα, αγάπη μου, σε νίκησα!

Δεν σ' έχω ανάγκη στη Ζωή μου πια!*

Bye, bye cancer!"

Αυτό ήταν το τελευταίο Μνημόνιο!

Φυσικά ακολούθησαν κι άλλα μετά... (15 ακτινοβολίες 

συν η ορμονοθεραπεία που θα παίρνω για 10 χρόνια και 

που δεν είναι άνευ παρενεργειών. Αλλά αυτά είναι πταίσματα

μπροστά σε όσα πέρασα ως και το τέλος των χήμειο.)

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακολουθήσατε σε αυτό το σιωπηρό, 

τριτοπρόσωπο ταξίδι της μνήμης.

Σιωπηρό, γιατί σας αφαίρεσα το δικαίωμα του σχολιασμού,

τριτοπρόσωπο, γιατί έτσι ένιωθα και νιώθω.

Δεν τα πέρασα εγώ όλα αυτά, αλλά μία άλλη! 

Εξάλλου, κι εγώ είμαι πια μία άλλη!

Ο καρκίνος μου ήταν ένα υπέροχο ταξίδι αυτογνωσίας.

Το έζησα και δεν νιώθω καμία πικρία.

Μόνο χαρά κι αγάπη!

💖

Ο καρκίνος ήρθε για να με συνετίσει, να με διδάξει, να με αλλάξει*!

Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό που ήρθε φαινομενικά τόσο βίαια 

στη ζωή μου, αλλά γεμάτο δώρα τελικά!

Όπως τεράστια ευγνωμοσύνη νιώθω για όλους όσοι ήταν δίπλα μου, 

με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας.

Και ήταν πολλοί! 

[Είμαι πολύ τυχερή τελικά!]

Εύχομαι  ολόψυχα να έχετε υγεία 

και να μην χρειαστεί κανείς άλλος να κάνει αυτό το ταξίδι

κι ας είναι βαθιάς αυτογνωσίας!  😉

Αριστέα

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

* Η ιστορία ότι τον καρκίνο τον προσελκύουμε εμείς για κάποιο λόγο

είναι για μένα πια δεδομένο.

Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια. Είναι ένας ιδιόμορφος, αλλά, προφανώς,

πολύ αποτελεσματικός μηχανισμός επιβίωσης και αυτοπροστασίας.

Ακολούθησα τη συμβατική ιατρική πιστά, ξέρω όμως ότι όσα ακολούθησα 

εξάλειψαν τα συμπτώματα. Οι παράγοντες που οδήγησαν 

στην εκδήλωση του όγκου μου ήταν μέσα μου και ήταν υποχρέωσή μου

να ανακαλύψω, γιατί έκανε την παρουσία του αισθητή ο "φιλαράκος" μου!

Αυτό είναι από δω και μπρος το νέο μου ταξίδι....