Ο δικός μου γαλαξίας (Η, εκτός συναγωνισμού, συμμετοχή μου στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης ]

 Κρατώ τη φωτεινή μου σφαίρα αγκαλιά 
Και στην αχλή της νύχτας χάνομαι  
Μα δεν χάνομαι
Φθάνω σε απάτητες χιονισμένες βουνοκορφές
Και τον κόσμο κατακτώ 
Κυρίαρχη εγώ
Μα όχι κατακτητής

Όλα εφικτά 
Με τη δύναμη της σκέψης μου 
Με τη δύναμη της αγάπης
Δική μου η σφαίρα
Δική μου η ζωή
Μα το φως μου σε όλους χαρίζω
Και μαγικά ο γαλαξίας μου από άλλες σφαίρες γεμίζει
Σφαίρες συντροφικές, φιλικές, μητρικές σχεδόν
Και όλοι μαζί στο δικό μας σύμπαν κατοικούμε

Ρουφώ κάθε ανάσα ζωής
Φουσκώνει περήφανα το στήθος 
Και εκπνέω βαθιά 
Μα ήσυχα
Απαλά
Μη και διώξω κανέναν από πλάι μου
Οι άνθρωποί μου -οι σφαίρες μου
Αυτοί που κάθε μέρα επιλέγω και με επιλέγουν 
Η χαρά της ζωής μου 
Και το οξυγόνο μου 

@ριστέα

Είχα κλειδώσει δυο χρόνια, ακριβώς! 

Στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης είχα γράψει το τελευταίο μου, 

ας το πούμε, ποιητικό πόνημα, 

μετά από ένα μήνα μπήκα στη γνωστή περιπέτεια της ζωής μου,

και να' μαι, δυο χρόνια και τρία συμπόσια μετά, εδώ, να γράφω ξανά!

Με αχλή ομίχλης σας άφησα (ούτε που το θυμόμουν, πριν λίγο το ανακάλυψα
και έκλαψα διαβάζοντας το Τότε και το Σήμερα!) 

με αχλή της νύχτας σας καλωσορίζω 

στη δική μου, εκτός συναγωνισμού, όπως πάντα, συμμετοχή μου,

στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης 

Όχι, δεν έγραψα για τα Τέμπη εγώ. 

Έτσι κι αλλιώς, με ξέρετε, βιωματικά γράφω συνήθως!

Αυτή τη φορά, έμπνευση μου έδωσαν τα κορίτσια μου, 

οι συναγωνίστριες στην Ομάδα του Καρκίνου του Μαστού,

όπου είμαι ενεργή, στην Ομάδα που παίρνω αλλά και δίνω αγάπη, γνώση, νοιάξιμο,

και πολλά άλλα -που όσο και να περιγράψω ούτε εγώ θα καταφέρω 

να δώσω στο χαρτί, ούτε εσείς να καταλάβετε....

Σας άφησα μες στην μαυρίλα.
Με βρίσκετε, πάλι, μέσα στην αισιοδοξία!

Είμαι χαρούμενη 

και σας αγαπώ!

Αριστέα

υγ: Έχω λάβει, ως τώρα, ΥΠΕΡΟΧΕΣ συμμετοχές, 

με ή χωρίς άρωμα Τεμπών. 

Είστε όλοι εξαιρετικοί!