Με μεγάλη χαρά σήμερα φιλοξενώ τον αγαπημένο φίλο Τάσο Κάβουρα.
Στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης συμμετείχε με δύο πολύ δυνατές δημιουργίες,
που προσωπικά ξεχώρισα και αγάπησα,
(συμμετοχές #5 & #6 )
γιατί η γραφή του Τάσου μου ταιριάζει
και ανήκει στη λιτή, δωρική γραφή, που εκτιμώ ιδιαιτέρως.
Σήμερα φιλοξενώ με ιδιαίτερη τιμή και μια τρίτη του συμμετοχή,
που δεν έστειλε ποτέ για το Συμπόσιο,
(εγώ την είχα διαβάσει κάποια στιγμή, και δεν σας κρύβω, είχα ενθουσιαστεί!)
και ακολουθεί σχολιασμός του ίδιου του Τάσου.
Αριστέα
Γιαννούλης Παναγιωτόπουλος
Έπος του ’40 στα Αλβανικά βουνά
Σε δρόμο άγνωστο και απόκρημνο
40 νοματαίοι, στρατιώτες όλοι
Οι μισοί αιχμάλωτοι..
Μπλέχτηκαν σε λυσσαλέες μάχες
σε αμφισβητούμενες περιοχές
Νικητές και ηττημένοι
Το χιόνι ολημερίς, μποτόκι
Πιάστηκαν όλοι μαζί από τις ζώνες
μην πέσουν στην άπληστη χαράδρα
Ο Ιταλός που ξεχώριζε από τους άλλους
επιστράτεψε τα Γαλλικά του, είπε
-Μας σφιχτοδένει η κοινή μοίρα
Επερχομένου του θανάτου
καμία λέξη άκαιρη, προσβλητική
Καμία ευχή ασήμαντη
Και ο Γιαννούλης, επικεφαλής έφεδρος
έγραψε τη διαθήκη του
- τι άλλο να έχει-
συμβουλές στα παιδιά του..
Τάσος Κάβουρας
Καλημέρα σε όλους και όλες (ευχαριστώ, όσοι με διαβάσουν..).
Ο Γιαννούλης Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1908 σε ένα μικρό χωριό της Τριφυλίας και κατόρθωσε και σπούδασε δικηγόρος. Άσκησε τη δικηγορία στη Καλαμάτα. Το 1940 ως έφεδρος Αξιωματικός έλαβε μέρος στα Αλβανικά βουνά στις μάχες κατά των Ιταλών. Αργότερα στο Αντάρτικο ήταν στον Ταύγετο, πολιτικός υπεύθυνος του ΕΛΑΣ (Χρυσοβίτης). Στην απελευθέρωση της Καλαμάτας το 1944 είχε σημαντική θέση, ήταν Διοικητικός Αντιπρόσωπος της ΠΕΕΑ (Κυβέρνησης του Βουνού) για τη Μεσσηνία. Εξέδωσε μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας το πρώτο μετακατοχικό «νόμισμα» της Ελλάδος τα περίφημα «Ταμειακά Γραμμάτια» με τα οποία έγιναν οι πρώτες χρηματοοικονομικές πράξεις του λαού με τις Τράπεζες.
Όταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αποβιβάστηκε στη Καλαμάτα τον Σεπτέμβρη του 1944 ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης του Καίρου, ο Γιαννούλης του παρέδωσε ως πολιτικός υπεύθυνος του ΕΑΜ την Ελλάδα ελεύθερη από τους Γερμανούς.
Η μοίρα του στη συνέχεια ήταν όπως η μοίρα όλων των Αντιστασιακών της εποχής. Κυνηγήθηκε (και επικηρύχτηκε !), και εξορίστηκε... Το 1950 αφέθηκε ελεύθερος και προσπάθησε να επανέλθει ως δικηγόρος διαγραμμένος από τον Δικηγορικό σύλλογο Καλαμάτας. Τα κατάφερε μέσω Κρεστένων. Υπερασπίστηκε πολλούς Αντιστασιακούς με μνημειώδεις αγορεύσεις.
Μου τον σύστησε ο πατέρας μου, στο εξοχικό του στη Μεσσηνία γύρω την δεκαετία του 80. Προσηνής, μειλίχιος..
Η γυναίκα του πέθανε από αρρώστιες της εποχής μόλις γέννησε τα παιδιά τους, το 1939. Τα δύο αγόρια μεγάλωσαν όλα τα χρόνια με τον παππού και τη γιαγιά στο χωριό. Άριστοι μαθητές όταν ήταν να δώσουν εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο το 1957 έπρεπε να επισυναφθεί το πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων. Αδύνατον.. Υπήρξε παρέμβαση από έναν απόστρατο αστυνομικό που επέμεινε φορτικά στο καθεστώς και τα παιδιά τελικά συμμετείχαν στις εξετάσεις. Σπούδασαν ο ένας γιατρός και στη συνέχεια έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στο Λονδίνο, και ο άλλος δικηγόρος και στη συνέχεια έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στο Παρίσι.
Στην Αλβανία (επανέρχομαι) σε απόκρημνα μέρη μέσα σε χιονοθύελλα, ο Γιαννούλης είχε αναλάβει να μεταφέρει αιχμαλώτους Ιταλούς. Δίχως οδηγό σύνδεσμο..
Τα στοιχεία ανθρωπιάς που τον διακατείχαν ως άνθρωπο.., δεν σκότωσε, δεν εγκατέλειψε, δεν δυσκόλεψε τους κρατούμενους Ιταλούς, αντίθετα η ομάδα του έγινε ένα με αυτούς και όλοι μαζί μια αλυσίδα ζωής. Πιάστηκαν από τις ζώνες Έλληνες και Ιταλοί κρατούμενοι και μαζί ξεπέρασαν ομαλά τον κίνδυνο της κατακρήμνισης στα βάραθρα που έχασκαν δίπλα στο άγνωστο μονοπάτι.
Έδειξε μεγαλείο καρδιάς..
Τελικά επέζησαν μέσα στο χιόνι, στην ανεμοθύελλα και τους γκρεμούς.
Αυτό το γεγονός παραθέτω.
Παρότι αυτό το ποίημα θεωρώ ότι ήταν καλύτερο από τα άλλα δύο που έστειλα στην Αριστέα, δεν το έστειλα στο Συμπόσιο γιατί η Ιστορία και τα γραφήματα της είναι Ιερά και θεωρώ ότι δεν βαθμολογούνται..
Σήμερα το ποίημα μου και την μικρή αναφορά στον Γιαννούλη τα θέτω στη κρίση σας. Θα επιθυμούσα οι όποιοι σχολιασμοί να αφορούν και μόνο αυτά και να μην γίνεται σύνδεση με τις συμμετοχές μου στο τριακοστό Συμπόσιο..
◙ μποτόκι είναι τοπικός ιδιωματισμός και σημαίνει χιόνι μέχρι το γόνατο (πάνω από τη μπότα).
◙ είναι γεγονός ότι πάρα πολλοί Ιταλοί στρατιώτες το 1940 γνώριζαν καλά Γαλλικά.
◙ φωτ. ο Γιαννούλης δίπλα στον Κανελλόπουλο απευθύνει λόγο από μπαλκόνι στη Καλαμάτα
Τάσος Κάβουρας
