Θα κάνω ένα εικονίδιο στο πλάι στα αριστερά του μπλογκ κι εκεί θα βρίσκουμε την πρόσβαση σε όλους τους συνδέσμους, για όποιον θελήσει να παρακολουθήσει εν καιρώ την εξέλιξη της ιστορίας. (και το ίδιο προτείνω σε όλους τους συμμετέχοντες στο δρώμενο αυτό) Προσωρινά θα λέγεται : "Δέκα συν ένας μπλόγκερς δημιουργούν" Τελικά με τους τελευταίους που προστέθηκαν έγινε: "Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης".
Αν δεν τελειώνει ή αν νιώθουμε ότι κάπου την χάνουμε θα αναλάβουμε δράση και θα τη σώσουμε όσοι μπορούμε πάση θυσία, ναι; Στο τέλος αυτής της ανάρτησης θα μπαίνουν οι σύνδεσμοι με την ιστορία της κάθε μπλόγκερ!
Η Μαρία η Κανελλάκη έριξε χτες μια υπέροχη πρόταση:
Αυτοτελείς ιστορίες που να διαδραματίζονται σ'ένα καφενείο.
Καθένας μας την δική του εκδοχή.
Με φόντο τα τραπεζάκια του καφενείου,
να ξετυλίγουμε τις προσωπικές ιστορίες των θαμώνων.
Αυτό λέω να είναι η επόμενη πρόκληση μας!
Για να είμαστε σε εγρήγορση πάντα
και να δημιουργούμε για τη ψυχαγωγία μας!
Το τραγούδι ήταν πρόταση της γλυκύτατης Γλαύκης!
Υπέροχο!
Γλαύκη μου, σε ευχαριστώ!!! ☺
Καλή σας μέρα! Σας φιλώ!
@ριστέα
Ένας άντρας έκανε την αρχή.....
δεκαπέντε γυναίκες ενώνουν τη δύναμη τους για τη συνέχεια!
Το κείμενο που ακολουθεί παρακάτω, δεν μου ανήκει. Γράφτηκε περίπου προ διμήνου από τον αγαπητό φίλο Πέτρο (Ακυβέρνητος).
Η ιστορία αφήνεται στο τέλος να πλανάται.... χωρίς τέλος. Είχε πέσει από τότε στο τραπέζι η ιδέα να συνεχιστεί από άλλους φίλους-φίλες μπλόγκερς κι είχαμε προθυμοποιηθεί εγώ και η γλυκιά Χριστίνα (Butterfly) να τη συνεχίσουμε. Ήταν βέβαιο από μένα ότι θα τη συνέχιζα.
Την είχα στο πρόχειρο και προσπαθούσα να τη δουλέψω αλλά τα πολλά ανοιχτά μου μέτωπα και η έλλειψη dead line που με κάνει να στρώνομαι, με έκαναν να κωλυσιεργώ.
Σήμερα δίνεται εδώ η ιστορία και στο τέλος ακολουθεί η ιδέα-πρόταση! Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Ήταν σίγουρη πως κάπου τον είχε ξαναδεί. Δεν μπορούσε να θυμηθεί από πού, μα δεν έκανε λάθος. Είχε εκείνο το ακαθόριστο συναίσθημα όταν συναντάς κάποιον τυχαία και κάτι μέσα σου σε βεβαιώνει πως δεν είναι η πρώτη φορά. Είχε καθίσει στην καρέκλα του καφενείου πριν λίγα μόλις λεπτά. Ένα μικρό γραφικό καφενεδάκι από εκείνα που σπάνια συναντάς σήμερα, σαν βγαλμένο από τις παλιές καρτ-ποστάλ, να σου δείχνει την παλιά Αθήνα που ποτέ δεν γνώρισες. Θυμήθηκε πως το είχε μάθει από μια φίλη της (θα πηγαίνει και ένας χρόνος τώρα) όταν της είχε δώσει εκεί ραντεβού. Δεν ήταν δύσκολο να το βρει. Η γειτονιά τόσο διαφορετική από τις άλλες, όλα τόσο μοναδικά γύρω, που ήταν αδύνατο να μη το εντοπίσει μέσα σ' αυτό το γραφικό δρομάκι. Τα σκοινιά της μπουγάδας ένωναν τα αντικριστά σπίτια. Στο ένα μπαλκόνι οι γαρδένιες με τους λαδοτενεκέδες για γλάστρες. Το σιδηρουργείο από κάτω είχε στην είσοδοδυο μπλε πλαστικά βαρέλια με ελάσματα απ’ τον τόρνο. Η μωβ μπουκαμβίλια στο μπαλκόνι διαγώνια γέμιζε με πέταλα το στενοσόκακο. Αμέσως μετά το εργαστήρι που επιδιόρθωνε έγχορδα και δίπλα η ταμπέλα ".Μ….Π..ΕΙΟΝ". Καταλάβαινες τι έγραφε από τα κοφίνια με τις ομπρέλες.Και στο βάθος του δρόμου, λίγο πριν τη στροφή, το καφενεδάκι του Μιχάλη με την κληματαριά. Μέσα όλα παραδοσιακά και παράξενα. Το πάτωμα-σκακιέρα, στις γωνίες τα μεγάλα τραπέζια με τους καναπέδες, οι τοίχοι γεμάτοι φωτογραφίες ηθοποιών του "παλαιού καλού ελληνικού κινηματογράφου", μια προθήκη γεμάτη με βάζα όλων των χρωμάτων. Και στο εργαστήριο, πίσω, η Μαρία να φτιάχνει τα γλυκά και τις μαρμελάδες της για πελάτες και περαστικούς που το 'ξεραν. Αυτές τις σκέψεις μαζί την απορία "από πού τον ξέρω;" διέκοψε ο Μιχάλης όταν σήκωσε με το ένα χέρι το τασάκι από το μαρμάρινο τραπέζι και με το άλλο έριξε το βρεγμένο βετέξ και άρχισε να το καθαρίζει."Κρατάς για λίγο τον κατάλογο να το σκουπίσω κι εκεί;""Ε; … Τι είπες;""Σήκωσε για λίγο τον κατάλογο. Δυο χέρια έχω."........."Βάσια, κάτι σκέφτεσαι, είσαι αλλού.""Όχι. Όχι! Να, έχω ένα ραντεβού αργότερα με μια φίλη. Θα με πάει να με συστήσει στο αφεντικό της. Ψάχνω για δουλειά.""Στέλιος.""Τι είπες;""Αυτός που κοιτάς. Τον λένε Στέλιο. Καλό παιδί … άνεργος … πτυχιούχος κι αυτός. Πουλάει τα φιστίκια για να ζήσει. Ο πατέρας του με καρκίνο στο τελικό στάδιο. Δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακα. Έχει τελειώσει ΤΕΙ Λογιστικής, δεν έβρισκε τίποτα άλλο να κάνει, έπρεπε να φροντίσει και τον πατέρα του. Απ’ αυτόν πήρε και τη ‘δουλειά’. Τι θα πάρεις; Να σου φέρω ένα σιροπιαστό;""Εεεε… όχι, έναν γλυκύ βραστό … ξέρεις.""Βρε πάρε ένα του ταψιού σου λέω. Να σου φέρω ένα κανταΐφι;""Καλά, φέρε." Ήθελε να τον αποφύγει και να τον διώξει ευγενικά. Τα μάτια της τώρα είχαν καρφωθεί στα δύο πλεχτά καλάθια του Στέλιου. Πριν της το πει ο Μιχάλης δεν τα είχε προσέξει. Κοιτούσε μονάχα αυτόν, πολύ επίμονα, χωρίς να μπορεί και η ίδια να εξηγήσει το γιατί. Εκείνος δεν μπορούσε να την δει μέσα από το παράθυρο που θάμπωνε και αυτό την έκανε να τον περιεργάζεται ακόμα πιο πολύ. Ο Στέλιος είχε βγάλει τον καπνό και τον τύλιγε στο χαρτί. Μια ιεροτελεστία που απολάμβανε και η ίδια παλιότερα που έκανε "στριφτό", όταν ήταν φοιτήτρια. Χτύπησε ελαφριά τις τσέπες του μπουφάν του, μάλλον για αναπτήρα. Δεν βρήκε. Σηκώθηκε και έψαχνε στις τσέπες του τζιν. Ούτε. "Θες ν’ ανάψεις;"Γύρισε και την είδε να του δίνει τον πορτοκαλί αναπτήρα της."Ναι, ευχαριστώ", της είπες ανάβοντας. Τράβηξε μια γερή τζούρα και έβγαλε τον καπνό."Ευχαριστώ και πάλι" και έκανε να της τον δώσει."Κράτησέ τον, θα σου χρειαστεί, έχω κι άλλον.""Καλά. Ευχαριστώ. Τα λέμε", είπε σηκώνοντας τα δυο καλάθια του."Θα κάτσεις έξω;""Ε; Τι πράγμα;""Λέω, θα καθίσεις έξω; Πού να σου φέρω τον καφέ και το κανταΐφι;""Όχι! Μέσα. Εεεε … θα καθίσω μέσα. Έβαλε και ψύχρα…" Δεν ήταν σαν κι αυτούς που είχε γνωρίσει. Χωρίς σκουλαρίκια, χωρίς …τσαχπινιές, χωρίς ψευτοαντριλίκια. Αγωνιστής και άντρας.Θα ξαναπήγαινε. Ναι, ήταν σίγουρη, θα ξαναπήγαινε. Είναι ο δρόμος του. Ο Μιχάλης τον γνώριζε καλά. Είχαν κουβεντιάσει. Είχε ξανακαθίσει σε αυτές τις καρέκλες.Θα ξαναπήγαινε. Ένιωσε πάλι αυτό το ακαθόριστο συναίσθημα. Κάτι μέσα της τής έλεγε πως αυτή τη φορά δεν έκανε λάθος.Έξω είχε αρχίσει να ψιχαλίζει..
Η ιδέα βασίζεται στην ίδια λογική που είχε η αγαπημένη μας Μαριλένα και πρόσφατα παρακολουθήσαμε (FRANKENSTEIN TALES) αλλά εδώ έχει ως εξής: Αρχή γενομένης από μένα (και ακολούθως από τη Χριστίνα που ξεροστάλιασε να με περιμένει) δηλώνουμε εδώ, σήμερα, ποιος θα ήθελε να συμμετάσχει στη συνέχιση της.(Κρατάω ήδη θέση και για τη Μαρία την Κανελλάκη, που αυτόν τον καιρό τρέχει, αλλά γνωρίζω πως θέλει να συμμετέχει). Θα έχουμε διάστημα μιας βδομάδας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παίρνουμε κεφάλια). Οι προηγούμενες συνέχειες θα δίνονται με το link τους κι όχι με αντιγραφή όλων των κειμένων. Έτσι κάποιος που θα θέλει να διαβάσει όλο το στόρι θα πρέπει να ακολουθεί τους συνδέσμους. Κάθε ένας που θα δημοσιεύει, τη συνέχεια της ιστορίας, θα αναφέρει τους συνδέσμους που προηγήθηκαν και ποιο μπλογκ ακολουθεί. Θα είναι σαν να έχουμε καθένας μας από ένα κεφάλαιο. Για αυτό καλό είναι να δίνουμε και τίτλο.
Επίσης βρείτε και έναν τίτλο για το όλο εγχείρημα, σας ικετεύω! Όσο κι αν έστυψα χτες το κεφαλάκι μου δεν κατέβασα ιδέα! Κάτι σε "ιστορία-πάτσγουορκ" που μου ήρθε σαν αστραπή απορρίφθηκε ως μη εύηχη κι έφυγε όπως ήρθε- ντροπιασμένη! Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Καλή σας μέρα @ριστέα ΥΓ: Εγώ ανέλαβα τον συντονισμό. Δεν ξεχνάμε πως η υπέροχη αρχή έγινε από το εξαιρετικό κείμενο του Πέτρου, τον οποίο κι ευχαριστώ για την ευγενική του προσφορά.
Όταν κοιτάζεις και το ξένο σε σκανδαλίζει μη βγάλεις τον οφθαλμό σου να τον πετάξεις. Δεν φταίει αυτός. Γύρνα και κοίτα μέσα σου, τις ανοιχτές πληγές σου που δεν έγλειψες, το πεινασμένο σου εγώ που δεν έθρεψες με γνήσια, αληθινή τροφή. Τα κενά που ποτέ σου δεν έκλεισες κι έμεινες από παντού να ανεμοδέρνεσαι και να φοβάσαι.... Τις ανεπάρκειες τις δικές σου που επιδεικτικά αγνόησες υποδεικνύοντας των άλλων μοναχά Ζητωκραυγάζοντας κι αλαλάζοντας... Τι μάταιη, τι κίβδηλη νίκη! Ποτέ σου δεν θα νιώσεις ευτυχής όταν με άλλων έργα ασχολείσαι. Πάντα θα νιώθεις λίγος και μικρός. Πάντα θα σκανδαλίζεσαι ψευδώς. Όταν κοιτάζεις και το ξένο σε σκανδαλίζει μη βγάλεις τον οφθαλμό σου να τον πετάξεις. Δεν φταίει αυτός. Είναι που δεν έμαθες τι να κρατάς και τι να αφήνεις: Να θαυμάζεις, αντί να φθονείς Να χειροκροτείς, αντί να χλευάζεις Να πιστεύεις, αντί να κρίνεις Να αγαπάς, αντί να μισείς! Να αγαπάς Εσένα θυμήσου! Τις ανεπάρκειες σου να τις κάνεις δύναμη σου!
Για μένα ζήλια
είναι βασικά η προσπάθεια να μειώνεις
με όποιο τρόπο μπορείς τον άλλον
για να ανέβει κλίμακες η χαμένη σου αυτοπεποίθηση! Αγάπησε τον εαυτό σου. Αγάπησε αυτό που μπορείς να δώσεις και δεν θα νιώσεις ποτέ φθόνο στην καρδιά!
Μετά από παράκληση της κολλητής μου κι αμέτρητες απειλές, το τονίζω, ότι αν δεν κάνω γελιο-θεραπεία παύει να είναι σοφέρ μου (πες μου πού θες να πάμε) ψυχολόγος μου (δεν ξέρω να σου πω, μόνο θα σ'ακούσω, ναι;) οδηγός τυφλών (εδώ έχει σκαλάκι, πρόσεχε) πρώτη αναγνώστρια των ιστοριών που γράφω (χμ δεν με ενθουσίασε και πολύ ...κάτι της λείπει) κι άλλα πολλά (πόσο ακόμα να πέσω χαμηλά) υποχωρώ και παραδίνομαι! Όλα τα ζώα δικά της!
1.Τι έκανε λέει;
Έχει γελιο-θεραπεία;
2.Προλαβαίνω να πηδήξω; Είναι και ψηλά..θα σπάσω τίποτα!
3.Άσε...μην ρωτάς πώς έμπλεξα εδώ... Επειδή της αρέσει της τρελής νόμιζε ότι θα ενθουσιαστώ κι εγώ;
4.Μη καλέ... δεν θέλω δημοσιότητες!
5.Πότε θα φύγει να μπούμε κι εμείς;
6.Επ! Τίνος είσ' συ;
7.Αν νομίζουν ότι τα γατιά και τα σκυλιά θα μου κλέψουν τη δόξα
είναι γελασμένα!
8.Ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα και συνεχίζουμε!
9.Άμα πια ! Παντού να χώνεται θέλει!
10.Ιδού τα αποτελέσματα του φόβου!
Ούτε ένα φαγητό δεν μπορείς να ολοκληρώσεις!
11.Έλα, στριμωχτείτε! Μας χωράει κι εμάς τούτη η γελιοθεραπεία!
12.Και σε παράτησε η σκύλα ε; Έλα, όλα καλά
θα πάνε! Θα βρεις άλλη!
13.Πάει , χάλασε ο κόσμος!
Ομαδικά όργια μου έστειλε ο σκύλος!
14. Πόσο άλλο να κουνηθώ η γυναίκα... Μπιτ τυφλός είν' τούτος!
15.-Πώς σου φάνηκε σήμερα η γελιοθεραπεία; -comme ci, comme ca !
16.Τι αυτό ήταν μόνο; Παλιά μου έβαζες και 24 εικόνες!
Βρε καλά κάνω και σου βγάζω τη γλώσσα!
That's all focks!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα χθεσινά σας σχόλια.
Κάποια πράγματα μπορεί να μην αλλάζουν
και να πονάει αυτό
αλλά μπορούμε να συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να χαμογελάμε!
Ξέρεις τι σκέφτομαι; Φαντάσου, λέει, να μπορούσες,
σ'όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου,
να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη, όπως αυτή
που έχουν κολλήσει στα τσιγάρα.
"Το άτομο αυτό βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας!"
Γέλια που θα κάναμε. Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση".
Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή
Σήμερα θα βγάλω για λίγο το χαμόγελο και θα το ακουμπήσω στο πάτωμα. Είναι βράδυ Πέμπτης που ετοιμάζω την ανάρτηση... Κάτι με έκανε να κλειστώ για λίγο στο καβούκι μου! Ξέρω πως είναι προσωρινό. Δεν ανησυχώ όσο κι αν νιώθω την ανάγκη να κλάψω. Ανθρώπινα όλα.... Και μόνο που σκέφτομαι ότι μετά τη δουλειά θα πάω για τα πέντε χιλιομετράκια μου ανακουφίζομαι! Ένα υπέροχο άρθρο μου έστειλε το μικρό μου πόνι κατά κόσμον Αναστασία- Lysippe Τί συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν αθλούμαστε και μας κάνει πιο ευτυχισμένους άρα δεν μπορεί...θα επανέλθω! Σας φιλώ! Καλή σας μέρα @ριστέα
