Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.
Το 28ο Συμπόσιο έρχεται αναπάντεχα για να ταράξει τα νερά,
που ίσως και να λιμνάζουν.
Είναι εδώ για να κάνει την έκπληξη και τη διαφορά.
Γι' αυτό σας θέλω προσεκτικούς!
Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι copy paste από άλλες
εναρκτήριες αναρτήσεις.
Είναι μια ανάγκη για διαμαρτυρία.
Όσοι τη νιώθετε/νιώσετε, πιάστε τα μολύβια σας και
ακολουθήστε με...
Το 28ο Συμπόσιο δεν θα έχει μία λέξη,
αυτή που αποτελούσε την πηγή της έμπνευσής σας κάθε άλλη φορά.
Τούτο το Συμπόσιο ορθώνει ανάστημα και σας ζητάει
να ξεφύγετε από την πεπατημένη.
Δεν θέλει γνώριμες φόρμες, καλούπια, είδη,
μέτρα και ρυθμούς!
Ξεχάστε ομοιοκαταληξίες, χαϊκού και παράδοση.
Σας ζητώ να γράψετε ....
1.►ένα αντιπολεμικό ποίημα!
Ένα κείμενο διαμαρτυρίας,
μια διαδήλωση ψυχής για τις ψυχές που χάνονται άδικα,
από και για
τα καπρίτσια των ηγετών,
τα συμφέροντα, τα πολιτικά τους παιχνίδια!
2.►Σε ελεύθερη ποίηση.
Θέλω να γράψετε απλά, χωρίς φιοριτούρες,
μακριά από κάθε στολίδι!
Μια διαμαρτυρία, μικρή ή μεγάλη.
Δώστε ένα αντιπολεμικό στίγμα.
Μια νότα για την αγάπη στη ζωή και τον άνθρωπο!
Σας ζητώ
3.►να γράψετε όπως ο Μπρεχτ!
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
δεν είν' ο πρώτος.
Πριν απ' αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος,
υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
πέθαινε από την πείνα.
Στους νικητές ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
Μπέρτολτ Μπρεχτ, (Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)
Σχετικά με τα αντιπολεμικά ποιήματα του Μπρεχτ
Από σήμερα λοιπόν 21 Μαρτίου,
Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης,
έως και την Τετάρτη 06 Απριλίου τα μεσάνυχτα
θα περιμένω τη συμμετοχή σας στο mail μου
tea_airis@yahoo.gr
μέσα στο mail κι όχι με επισύναψη,
χωρίς διαστήματα ή άλλες μορφοποιήσεις.
Μην ξεχάσετε να έχετε τίτλο
και φυσικά μια εικόνα δικής σας επιλογής.
Έως και δύο συμμετοχές ο καθένας.
Την Πέμπτη 7 Απριλίου εγώ θα βάλω όλους τους τίτλους
σε Random list και έτσι θα βγει η λίστα ανάρτησης των συμμετοχώνσε τυχαία σειρά.Την ημέρα αυτή θα φτιάξω τις αναρτήσεις μου και Παρασκευή πουρνό θα βγάλω το Συμπόσιο στον αέρα. Από Παρασκευή 08/04 έως και Πέμπτη 14/04
τα ποιήματα θα τεθούν σε ψηφοφορία
με το γνωστό τρόπο, όπως πάντα,
και τα σχόλια με βαθμολογίες κλειστά ☺.
Παρασκευή 15/04
θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.
Ο νικητής παίρνει ένα δωράκι από τα χεράκια μου.
Εύχομαι ολόψυχα να μην χαθούν άλλες ζωές άδικα.
Όχι άλλος πόλεμος!
Όχι άλλα παιδάκια πονεμένα, ξεσπιτωμένα,
στοιβαγμένα σαν σαρδέλες στα καταφύγια,
όχι άλλα παιδάκια νεκρά!
Όχι άλλος χαμός, πόνος και δάκρυα!
Σας φιλώ
@ριστέα
Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.
Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.
Δημιουργήθηκε για τα blogs με τα οποία
έρχομαι σε αλληλεπίδραση.
Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε
(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων
του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).
Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους
μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.
Θα συμμετέχουν είτε στη δημιουργία είτε στη βαθμολόγηση,
μόνον φίλοι αναγνώστες.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
-----------------------------------------------------------
Ακολουθεί ένα κείμενο για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
που με εκφράζει απόλυτα!
Η φύση της ποιητικής τέχνης έγκειται στην ίδια την λέξη, διότι τι ποιείται αν όχι η ψυχή του ποιητή!
Λέγεται για την ποίηση πως αποτελεί την κορωνίδα της λογοτεχνίας. Και ορθά ορίζεται έτσι, καθότι είναι η τέχνη που κατά κόρον δοξάζει την λέξη με κάθε λέξη να είναι τοποθετημένη ακριβώς εκεί που πρέπει, ζυγισμένη καλά, διαλεγμένη προσεχτικά, να προσδίδει την βαρύτητα που πρέπει, όπως πρέπει, όποτε πρέπει. Είναι έτσι η ποίηση μια πράξη εξουσίας απέναντι στο χρόνο, μα πρωτίστως εργασία γεωμετρική αφού ο ποιητικός λόγος είναι τρόπος οικοδομικός – δομεί, δηλαδή ενοποιεί το ασαφές, του προσδίδει ιδιότητα, ταυτότητα, θέση μοναδική μέσα στο κόσμο και το κατορθώνει διότι οργανώνει το αφανέρωτο σε αισθητό αλλάζοντας κάθε τι ανοίκειο σε γνωστό.
Στο ποίημα ενοικεί ο ποιητής. Η ποίηση του είναι μια γνωριμία με τον εαυτό (του), όπου ο εαυτός γίνεται λόγος δηλαδή φανέρωση, εκδήλωση που προσδίδει νόημα όπως η γραμματική που βάζει σε ρυθμό τις λέξεις, όπως οι λέξεις μελωδούν την ψυχή που τις εκφέρει.
Και στη συνέχεια, αυτό το αποτύπωμα, το καθρέφτισμα της ψυχής στο λευκό του χαρτιού, ο ποιητής το κοινωνεί, το μοιράζεται όπως γράφει τις λέξεις, με τους αναγνώστες του να γίνονται οι (μαύρες) προτάσεις στην (λευκή) επιφάνεια της ύπαρξης του. Ο κόσμος ολόκληρος τότε φανερώνεται ως η αλήθεια του ποιητή, ένα ανοιχτό βιβλίο, ένας μεγαλύτερος καθρέφτης που γητεύει το βλέμμα των άλλων για να συνταχθεί το ψηφιδωτό που είναι ο ποιητής.
Η ποίηση είναι μια πράξη (ανά)δημιουργίας με τον ποιητή να χειρίζεται τον (γραπτό) λόγο σαν φωτογραφία. Ζητά να αποθανατίσει την στιγμή μέσα στο χρόνο. Να σφραγίσει την εμπειρία του στο ποτάμι της ζωής.
Οι λέξεις είναι το καταφύγιο του ποιητή. Δεν γράφει απλά για να γνωρίσει τον εαυτό του. Δεν γράφει απλά για να γνωρίσει την ύπαρξη του στην αναγνώριση που θα του προ(σ)φέρουν οι άλλοι. Γράφει για να νικήσει τον θάνατο, τον δικό του θάνατο που σαν τις εμπειρίες μια στιγμή θα σταματήσουν, όπως σταματούν και τα ποιήματα, σε μια στροφή, σε μια λέξη, σε ένα σύμβολο (.) στο λευκό που ακολουθεί το μαύρο των λέξεων στο χαρτί.
Η ανάγκη αυτή του ποιητή είναι ανάγκη του ανθρώπου, γι’ αυτό και η ποίηση είναι ένα ποίημα που ανήκει σε όλους δίχως ποτέ να τελειώνει. Δεν τελειώνει ποτέ διότι αδυνατεί να πληρώσει την αποστολή που φέρει – να αλλάξει το θνητό σε αθάνατο.
Μα μέσα σ’ αυτή την απόπειρα έγκειται η ζωή, όπως τα μαύρα σημάδια στο χαρτί ξεχωρίζουν επειδή στο μεταξύ τους υπάρχει το κενό του λευκού. Έτσι και η ζωή είναι το κενό που αποζητά να γεμίσει, από εμπειρίες, από λέξεις, από ποίηση.
Για όσο είναι ο άνθρωπος λοιπόν θα είναι και η ποίηση, η τέχνη αυτή που χτίζει την ψυχή που κάνει ρητό το άρρητο, μορφή την ιδέα, πραγματικότητα την φαντασία.
Όσο για τον άνθρωπο θα υπάρχει αύριο, το αύριο αυτό δεν μπορεί παρά να πραγματώνεται, ποιητικά.
