Μια ευκαιρία για τον Παύλο! ( Ενιαία κίνηση bloggers)

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ

ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79

ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τα στοιχεία αυτά ανήκουν στον Παύλο.

Τον Παύλο δεν τον γνωρίζω.

Δεν είναι γιος μου, ανιψιός μου, συγγενής μου, γνωστός μου.

Κι όμως νιώθω να είναι όλα αυτά!

Την ιστορία του έμαθα από την ανάρτηση της Κατερίνας 

και να'ναι καλά που έβγαλε το θέμα 

για να μπορέσουμε ΟΛΟΙ να βοηθήσουμε.

Γιατί θα βοηθήσουμε ε;

◙

αντιγράφω από την ανάρτηση της Κατερίνας

Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι 

αφού κατάφερε και πήρε 

τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! 

Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...

αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...

μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά 

γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. 

Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ 

και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης 

ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...

κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...

Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! 

Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

◙

Παρακαλείται όποιος επιθυμεί να κάνει αναδημοσίευση

σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα!

Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα!

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου

6986789490

Μην διστάσεις!

Στη θέση του Παύλου σκέψου το δικό σου παιδί, 

τον δικό σου άνθρωπο.

Μέσα από τις γρίλιες...

Πόσοι και πόσοι δεν κοιτάζουν τη ζωή από μακριά;
Μένουν ακινητοποιημένοι 
και παρακολουθούν μέσα από τις γρίλιες;
Επιθυμούν, ονειρεύονται, φαντάζονται.....

Η ζωή είναι εκεί έξω!

(Αφήστε τις υποψίες ζωής μόνο 
για καλλιτεχνικές φωτογραφίες!)

◙

Η φωτογραφία μου αυτή πήρε μέρος στο 
21ο Φωτογραφίζειν 
της Μαρίας Νικολάου, στο μπλογκ
Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά 
και την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία της.



Τα παραμύθια μας αύριο ολοκληρώνουν 
την πρώτη επιτυχημένη τους σεζόν!


Διαβάστε σήμερα

Το πηγάδι που τραγουδούσε, 
από την Πίπη, 
στο Οξεία Γλωσσοπάθεια

◙

Τα πιο πρόσφατα τα είδες;

Η Πλουβίνια στη Φυσικούπολη, 
από την katerina koko, στο 
Follow me, σκέψεις, απόψεις 

Όταν οι πεταλούδες άργησαν να φανούν, 
από την Ελένη Φλογερά

στα Μονοπάτια της Φαντασίας μου

Ο σκύλος που ήθελε να γίνει άνθρωπος, 
από τη Μαρίνα, στο e-periodiko mas

◙


Όλες συμμετοχές ως τώρα  τις παρακολουθείς
εδώ!

63 παραμύθια ως τώρα
1 μέρα ακόμα!


υγ: Ο Καφές της Κυριακής που ήταν προγραμματισμένος 
για σήμερα πήγε ... διακοπές!

Τ' απέραντα τα χάδια σου, με πλοία τ' απλώνεις !

Ο έρωτας στη θάλασσα

Χρυσαφένιο, των οριζόντων χάραμα

Σβήνεις την φλόγα, από το χρώμα των ματιών

Φεγγάρι, κρεμασμένο μάλαμα

Κρύβεις την κάμινο, από τη λάβρα των χειλιών

Ακηλίδωτη, όρθρου αγνότητα

Χορευτών φιλήδονων, σε νυχτιάς σιγαλιά

Ουράνια, έναστρη λαμπρότητα

Των αφράτων φιλιών, η πλατιά πινελιά

Φιγούρας, κερασόχρωμης το μάγεμα
Στ’ αλαφιασμένου πέλαγους, τ’ ερωτικό το ρίγος

Πόθου, ξεχειλισμένου το πάντρεμα
Λιοκαμένου δέρματος, των φλεβών το σφρίγος

Γοργόνας, το φρεσκόμορφο νεύμα

Θρυμματίζει γλυκά, το κύμα το φευγάτο

Του κορμιού, το λαξεμένο στέμμα

Φεγγοβολά στης θάλασσας, το πέπλο τ’ αεράτο

Στη θάλασσα της νιότης σου, ερωτεύεσαι

Εκείνη πάντα σου ζητά, να τη ερωτευτείς

Κλείσε τα μάτια ειρηνικά, κάνε πως ονειρεύεσαι

Πες της το άφοβα κι αγνά, πως «δεν θα προδωθείς»

◙

 Αξέχαστο το αλμυρό, το υγρό κι αέρινο φιλί σου
Ήταν το πρώτο άγγιγμα, που πηρ' απ΄τη ζωή σου
Με τη καρδιά αφρόλουστη, μέσ' το δροσάτο το κορμί
Ζωντάνια δίνεις κι όνειρα, στη διψασμένη τη ψυχή
Τ' απέραντα τα χάδια σου, με πλοία τ' απλώνεις
Την αγάπη, πάντα με αγάπη πληρώνεις

Δ.Λ.Α

◙

Ποιήματα και πλοία,
όλα δημιουργίες του ποιητή και καπετάνιου
Δημήτρη Ασλάνογλου,
που έχει μόνιμη φιλοξενία στο χώρο μου.
Προσωπικά θέματα τον κρατούν καιρό τώρα μακριά μας.
Εύχομαι όλα να είναι περαστικά...

◙

Δικά μου θέματα πάλι με έχουν κρατήσει μακριά σας αυτές τις μέρες 
και αναπάντητα τα πιο πρόσφατα σχόλια σας.
Σύντομα θα επανακυκλοφορήσω!



Διαβάστε τα παραμύθια

Όταν οι πεταλούδες άργησαν να φανούν, 
από την Ελένη Φλογερά
στα Μονοπάτια της Φαντασίας μου


Ο σκύλος που ήθελε να γίνει άνθρωπος, 
από τη Μαρίνα, στο e-periodiko mas
και
Η Πλουβίνια στη Φυσικούπολη, 
από την katerina koko, στο 
Follow me, σκέψεις, απόψεις 

◙
Όλες συμμετοχές ως τώρα  τις παρακολουθείς
εδώ!

62 παραμύθια ως τώρα
4 μέρες ακόμα!

Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα

Με άρωμα από το χτες.....

Είχα ένα στοίχημα αυτή τη φορά.

Να διακοσμήσω ένα γυάλινο μπουκάλι έτσι ώστε 

να σεταριστεί με μερικά μπρούτζινα ποτηράκια...

 Το ποτηράκι που είχα για δείγμα 

με ταξίδεψε σε άλλες εποχές

με ρομαντισμό και αισθησιασμό

και νομίζω ότι το στοίχημα πέτυχε!
Γιατί είναι για μένα οι προκλήσεις είναι
πηγή χαράς και ικανοποίησης!



Τα παραμύθια μας καλά κρατούν!

Διαβάστε σήμερα το παραμύθι

Ο σκύλος που ήθελε να γίνει άνθρωπος, 
από τη Μαρίνα, στο e-periodiko mas

◙

Όλες συμμετοχές ως τώρα  τις παρακολουθείς
εδώ!

60 παραμύθια ως τώρα
5 μέρες ακόμα!

Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα

Η σοφίτα : Αναλαμβάνοντας δράση...

Η Σόφη στεκόταν ώρα πολλή στη μέση του καθιστικού, μην μπορώντας να αντιδράσει.
Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά, σαν πολύτιμο θησαυρό τις καρτ ποστάλ και το μοναδικό γράμμα του πατέρα της που είχε βρει εκείνο το πρωινό στη σοφίτα του πατρικού της.
Επεξεργάστηκε τις πληροφορίες που γνώριζε πια. Πληροφορίες που κρατήθηκαν για κάποιο λόγο κρυφές μέχρι τώρα στη ζωή της. Πληροφορίες που αφορούσαν την ίδια της τη ζωή.. Που χρειάστηκε να γυρίσει πίσω στο χωριό για να τις βρει, σπρωγμένη από ένα παιχνίδι της τύχης άραγε; Αλήθεια τι ήταν αυτό που την έσπρωξε να γυρίσει εκείνο το βροχερό πρωινό στο σπίτι που είχε εγκαταλείψει, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω της, πέντε ολόκληρα χρόνια;

"Γιώργος Αγγέλου! 
Αθηναίος, ορφανός και μοναχοπαίδι. 
Ασυρματιστής, σε εμπορικό πλοίο".

Τουλάχιστον έτσι της είχαν πει! Στις καρτ ποστάλ είχε ονόματα λιμανιών, πλοίων και ημερομηνίες. Ήταν το πρώτο χειροπιαστό στοιχείο που είχε! Ο πατέρας της ήταν όντως ναυτικός. Και δεν είχε πεθάνει τότε που της είχαν πει. Άρα; Μπορεί να της είχαν πει κι άλλα ψέματα; Μπορεί να ζούσε;

Δεν μπορούσε να μην αισθάνεται θυμό. Απογοήτευση από τους δικούς της ανθρώπους.
Προδοσία και ακύρωση! 
Ένιωθε ζαλισμένη και μια ανακατωσούρα στο στομάχι. Έψαξε για το μπάνιο. Ένιωθε πως ήθελε να ξεράσει όλη αυτή την πικρία. Να βγάλει από μέσα της την οργή! Να αδειάσει!
Έτριξαν τα υδραυλικά καθώς προσπάθησε να ανοίξει τη βρύση, για να ξεπλυθεί. 
"Όλα σκουριάζουν αν δεν τα χρησιμοποιείς" σκέφτηκε ασυναίσθητα! Το μπάνιο μύριζε υγρασία, το σπίτι απουσία.Κι όλα γύρω της φώναζαν "εγκατάλειψη"! Δεν ήθελε να μείνει για πολύ εκεί. Ένιωθε ξένη. Και μόνη! Πολύ μόνη!
Κοιτούσε τα δωμάτια στα οποία πέρασε τα παιδικά της χρόνια και έσκασε ένα ειρωνικό χαμόγελο! 
"Ευτυχισμένα"! 
Όλα ήταν ένα ψέμα! 
"ΨΕΜΑ! Όλη η ζωή μου ένα τεράστιο ψέμα ..." φώναξε με όλη της τη δύναμή!

Όταν μετά από κάμποση ώρα καταλάγιασε μέσα της ο θυμός, καυτά δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της. Της έλειπε ο παππούς. Ήταν εξάλλου για αυτή ο πατέρας που δεν γνώρισε! Αυτός που της έμαθε να μετράει, να έχει αρχές, να αγαπάει την αλήθεια ... Πώς μπόρεσε κι αυτός να της πει ψέματα;

Κάποια στιγμή, αναγκαστικά, σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να μείνει στιγμή περισσότερο εκεί που πονούσε.
Σκέφτηκε τη θεία. Να πάει να της δείξει τα ευρήματα, να τη ρωτήσει. 
Κι όμως, όταν βγήκε έξω στο μικρό έρημο και λασπωμένο δρομάκι, με τα 28  αγέροχα κυπαρίσσια, άλλαξε γνώμη. Τελικά θέλησε να αποφύγει τη συνάντηση με τη θεία. Ποτέ της εξάλλου δεν τη συμπάθησε! Της προκαλούσε φόβο η θεία, η πολύ μεγαλύτερη και μονάκριβη αδερφή της μητέρας της. Ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά οι δυο αδερφές. Όσες φορές κι αν είχε ρωτήσει δεν είχε καταφέρει να μάθει γιατί υπήρχε πάντα στον αέρα κάτι περίεργο ανάμεσό τους. Βλέμματα που πετούσαν φωτιές, παρ' όλο που φανερά συνέχιζαν να μιλούν. 
Ναι, την τρόμαζε η θεία με την αγριωπή ματιά! 
Όπως αθόρυβα ήρθε, έτσι αθόρυβα χάθηκε λίγο πριν σκοτεινιάσει για τα καλά!

Πέρασαν δύο βδομάδες απραξίας, από κείνη την αποφράδα μέρα. 
Ζούσε την καθημερινότητά της, πήγαινε στη δουλειά, γυρνούσε, διάβαζε, έβλεπε καμιά ταινία και φτου και πάλι από την αρχή την άλλη μέρα. Δεν είχε δει κανέναν άλλον, πέρα από τους συναδέλφους της -  κι αυτούς αναγκαστικά. Αν μπορούσε, όλους θα τους είχε αποφύγει.

Προσποιούνταν ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Δεν ήταν αλήθεια όμως! Όλα είχαν αλλάξει. Σε μια στιγμή! 
"Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος! " συνήθιζε να λέει η μαμά της. Πόσο δίκιο είχε! Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα όταν απρόσμενα πήρε την απόφαση.
Έφτιαξε καφέ κι άνοιξε τον υπολογιστή της.Έπρεπε κάτι να κάνει. Να αναλάβει δράση. Δεν άντεχε άλλο κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους. Μακριά από τον κόσμο. Έπρεπε επιτέλους κάτι να κάνει!
Το αποφάσισε! Θα έψαχνε για ιδιωτικό ερευνητή. Κοινώς ντετέκτιβ. Ίσως αν απευθυνόταν σε έναν ντετέκτιβ με τις πληροφορίες από τις καρτ ποστάλ ίσως έβγαζε κάποια άκρη! Από το μυαλό της πέρασε και η εκπομπή "έχεις πακέτο", αλλά έδιωξε τη σκέψη όπως της ήρθε! Δεν ήταν έτοιμη για δημόσια έκθεση, να την έβλεπε σύσσωμο το χωριό. Πώς θα αντιμετώπιζε στον αέρα μια αλήθεια που δεν ήξερε καν ποια θα μπορούσε να είναι;

Το άλλο απόγευμα βρισκόταν στο γραφείο του κυρίου Ιωάννου! 
Είχε επιλέξει να φορέσει μια γκρι καμπαρτίνα και ένα μαύρο πλεχτό καπελάκι. Να είναι λίγο μυστήρια, λίγο μοιραία! 
"Ακριβώς όπως στις ταινίες" σκέφτηκε. Μόνο που τώρα πρωταγωνίστρια ήταν η ίδια! 
Εξήγησε όσο πιο καλά μπορούσε την κατάσταση στον ερευνητή και του παρέδωσε τα ευρήματα της σοφίτας. Ο ερευνητής δεν της έδωσε πολλές ελπίδες, ούτε όμως την αποθάρρυνε. 
"Ίσως αυτός είναι ο ρόλος του σε αυτή τη φάση", συλλογίστηκε. 
Θα της τηλεφωνούσε όταν θα είχε νεότερα.

Μετά από λίγο, περπατούσε στον άδειο δρόμο παρέα με τη μοναξιά και τις σκέψεις της... Τι προσδοκούσε; Ποια απάντηση θα ήθελε να έρθει από τα χείλη του ντετέκτιβ; Ήθελε να έχει άραγε απάντηση ή θα προτιμούσε να της πει  "Δυστυχώς κυρία Μιχαήλ, δεν κατάφερα να βρω την άκρη σε αυτό το κουβάρι. Είναι ανώφελο να ψάχνουμε."

Δεν υπάρχει πιο ανυπόφορη κατάσταση από την αναμονή....
Ξαναζούσε πάλι τις ημέρες απραξίας, τη μουντή καθημερινότητα, την απομάκρυνση από όλους τους φίλους! Τη μοναξιά!

Πόσο θα κρατούσε αλήθεια η αναμονή;

Η Σοφίτα είναι ένα συλλογικό διήγημα.
Συμμετέχουν 16 μπλόγκερς.
Το ξεκίνησε και το συντονίζει η Μαρία μας, στο Κείμενο.
Κάθε ένας, όταν έρχεται η σειρά του, συνεχίζει από εκεί που το άφησε ο προηγούμενος, 
παίρνοντας υπόψη του και τα προηγούμενα κεφάλαια.

Εδώ οι δύο προηγούμενες συνέχειες:

Μαρία Νικολάου - Η ΣΟΦΙΤΑ ΤΗΣ ΣΟΦΗΣ
Μαρία Π. - ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Η επόμενη που συνεχίζει είναι η 
Ανέσπερη

κι ακολουθούν οι μπλόγκερς (με αυτή τη σειρά): 
ANNA Flo
des tzav
Mary Pertax
me (maria)
Katia Markouizou
Ελεν B
Maria Kanellaki
BUTTERFLY
Katerina Verigka
Funky Monkey
Ρένα Χριστοδούλου
Σμαραγδένια Ρούλα
Μαρία Νικολάου (επίλογος)



Στα δικά μας τώρα..
Τα παραμύθια μας καλά κρατούν!

Όλες συμμετοχές ως τώρα  τις παρακολουθείς
εδώ!

59 παραμύθια ως τώρα
7 μέρες ακόμα!

Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα

25 Λέξεις #5

Τι μπορεί να προκύψει από μια φωτογραφία;
20 μικρά αριστουργήματα
θα πω εγώ!
Μικρά όχι σε αξία, αλλά σε μέγεθος!
Αφού έπρεπε με 25 λέξεις το πολύ να γράψουμε 
βασιζόμενοι στη φωτογραφία που επέλεξε για μας η Μαρία μας, στο Κείμενο.

Και η αφεντιά μου έγραψε....

Νοσταλγίας και Πεθυμιάς γωνία
Τα χνώτα του παρελθόντος μυρίζουν υγρασία
Μα το κατώφλι πρέπει να διαβώ
τους δαίμονες μου να συναντήσω.
Αν θέλω στη ζωή να προχωρήσω....

◙

Γιατί ως γνωστό
 αν δεν κλείσεις τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν,
αυτοί πάντα θα βγαίνουν στην επιφάνεια και θα ζητούν το μερτικό τους!

Από χτες έχουμε τα παραμύθια

Η συλλογή των μπουκαλιών,
από την Αχτίδα, στο Έγινα 63! Ε, και;
&
Ο αγαθιάρης Τόμας,
από τη ♥ (Στέλλα), στο Με το το φεγγάρι αγκαλιά ♥
◙
Και σήμερα
Νανουρίσματα,
από τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη, στον Pylaro
◙
Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!

59 παραμύθια ως τώρα
8 μέρες ακόμα!
◙
Απόψε κλειδομπάρωσα (ναι, λες και είναι η πρώτη μου ☺)
γιατί αποσύρομαι (για να γράψω για μια σοφίτα)
αλλά σε απειλώ:
θα επανακυκλοφορήσω λίαν συντόμως!

Έχεις πάρει είδηση τη Σοφίτα;
Ενημερώσου, γιατί οσονούπω θα έχω τη συνέχειά της!

Μαζί με τον καφέ # 25: Θανατικές σκέψεις!

Ο καφές ο σημερινός θα είναι της παρηγοριάς.
Σαν αυτόν που πίνουμε στα μνημόσυνα 
για να συγχωρεθεί ο πεθαμένος μας, 
να θυμηθούμε τα καλά του και μετά να συνεχίσουμε...

Για αυτό σου λέω. Κάνε κι εσύ έναν ελληνικό, 
να μου κάνεις παρέα στις σκέψεις μου,
να γλυκαθούμε λίγο!
Άντε πάρε κι ένα παξιμαδάκι! 



Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση:
Κοιμόμαστε 8 ώρες περίπου την ημέρα. Ναι;
Δηλαδή το 1/3 της κάθε ημέρας μας.
Δουλεύουμε επίσης 8 ώρες την ημέρα, άλλοι περισσότερο-άλλοι λιγότερο,
(τώρα θα μου πεις υπάρχουν τόσοι συνάνθρωποι μας που θέλουν 
αλλά δεν βρίσκουν να δουλέψουν, αλλά αυτό θέμα είναι για άλλη ανάρτηση)
άρα επίσης το 1/3 της ημέρας μας ξοδεύεται σε "καταναγκαστικά έργα"!

Και τι μας μένει;
Ένα σκάρτο 8ωρο 
που για πολλούς καταλήγει, με τούτα και με κείνα, 
ούτε ώρα ολόκληρη,
για να ζήσουμε!

Κι αν πάμε ως τα 80 μας, όσο και το προσδόκιμο στη χώρα μας
(αυτό μπορούμε να το βάλουμε στα παραμύθια μας σωστά;)
θα έχουμε περάσει τη μισή μας ζωή είτε δουλεύοντας,
είτε σε ... ύπνωση!

Αν τώρα ζήσουμε πολύ-πολύ λιγότερο,
τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκούρα!



Εδώ όμως έρχονται οι σκέψεις μου οι θορυβώδεις 
να ταράξουν λίγο τα ήσυχα νερά:

Το να ζήσω ως τα 80 
δεν μου εξασφαλίζει ότι θα χορτάσω ζωή!

Άλλοι γεύονται τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο 
και άλλοι και δεύτερη ζωή να είχαν, πάλι θα έφευγαν 
ανικανοποίητοι!

Το πότε θα φύγουμε, δεν το ξέρουμε.
Ξέρουμε όμως ότι το πέρασμά μας θα πρέπει να είναι γεμάτο.
Να έχουμε γευτεί τα καλά της ζήσης 
και να φύγουμε χορτασμένοι!
Να φύγουμε αφού αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Κάτι που θα έχει κάνει τον κόσμο μας καλύτερο!
Για μένα αυτά είναι :
Πράξεις αγάπης,
ουσιαστικές σχέσεις,
και προσφορά!



Όταν λοιπόν χάνουμε κάποιον δικό μας λογικό είναι να πονάμε.
Γιατί μας λείπει!
Όμως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος δικός μας έφυγε χορτάτος 
να είμαστε μέσα μας καλά.
Να σκεφτόμαστε ότι τουλάχιστον έζησε!

Για μένα αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για να απαλύνει λίγο τον πόνο μου.
Συνηθίζουμε να λέμε για τους μεγάλους ανθρώπους, 
ότι "εντάξει, την έζησαν τη ζωή τους" και να το ξεπερνάμε λίγο πιο εύκολα.
Και για τους νέους να βυθιζόμαστε στο απόλυτο πένθος, 
γιατί νιώθουμε ότι είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους!

Έχετε σκεφτεί ότι όλα αυτά μπορεί να είναι εντελώς υποκειμενικά;
Ότι βγάζουμε συμπεράσματα πάντα με τα δικά μας κριτήρια;
Και δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι μπορεί τα πράγματα 
να μην είναι καθόλου έτσι τελικά;
Σκέψεις που ισχύουν για όλα στη ζωή κι όχι μόνο για το θάνατο.



Προσωπικά έχω δηλώσει ξανά εδώ, (αλλά κι εδώ) σε τούτη τη γωνιά,
πως είμαι καιρό τώρα εξοικειωμένη με το θέμα. 
Και μάλιστα από τότε που άρχισα 
να σκέφτομαι τον Θάνατο σε καθημερινή σχεδόν βάση,
άρχισα να γεύομαι καλύτερα και περισσότερο τη ζωή!
Την κάθε μου ημέρα!

Εξάλλου εδώ και καιρό το έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους
(και φυσικά με έχουν "κυνηγήσει" όλοι τους!) :
Αν φύγω από δω και πέρα απρόσμενα να μην θρηνήσουν πολύ.
Ξέρω πως δεν θα αποφύγουν τον πρώτο καιρό τη θλίψη 
γιατί θα τους λείπω 
(μεγάλη ιδέα έχω για το άτομό μου ☺)
Θέλω όμως να θυμούνται ότι νιώθω ήδη χορτασμένη!
Και νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη!



Δεν είναι τα χρόνια που ζήσαμε το μέτρο σύγκρισης μιας γεμάτης ζωής!
Και όσο νιώθεις άτυχος, ανικανοποίητος και ότι η ζωή σου χρωστάει,
τόσο περισσότερο θα φοβάσαι τον θάνατο
τόσο περισσότερο θα ξεχνάς να ζεις!

Ζήσε σήμερα! 
Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν!
Να είσαι χαρούμενος και ευχαριστημένος με τα ελάχιστα,
ώστε κάθε τι περισσότερο να φαντάζει ως τεράστιο δώρο!

Δεν λέω τίποτα καινούργιο. κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά!
Μια υπενθύμιση κάνω κι εγώ
από αυτή τη γωνιά.
Λέγε λέγε κάτι θα μείνει στο τέλος!

Χαμογέλα- είναι η ζωή μια τρέλα!
Μα μην τη χαραμίζεις άδικα.
Το "άδικα" το αφήνω στη διάθεσή σας!

Καλή σου μέρα
@ριστέα

Από χτες έχουμε τα παραμύθια

Η συλλογή των μπουκαλιών,
από την Αχτίδα, στο Έγινα 63! Ε, και;
&
Ο αγαθιάρης Τόμας,
από τη ♥ (Στέλλα), στο Με το το φεγγάρι αγκαλιά ♥

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!


58 παραμύθια ως τώρα
και 8 μέρες ακόμα!