Όχι, δεν σας κάνω πλάκα!
Δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Έχω ανάρτηση!
Όχι, ψέμα. Έχω δύο αναρτήσεις!
Εδώ, η άλλη!
Δεν χρειάστηκε καν να ρίξουν νόμισμα.
Ήξερε ότι ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνει. Όχι, δεν ήταν καθήκον. Ήταν ανάγκη. Όσο δύσκολο κι αν της ήταν.
Σίγουρα, οι δικοί της ήθελαν να μιλήσουν κι αυτοί. Όμως κι αυτή δικός της άνθρωπος δεν ήταν; Παραστάτισσα η μία στην άλλη και στα καλά και στα άσχημα, μια ζωή ολόκαιρη, είχαν κάθε λόγο να νιώθουν οικογένεια! Στιγμές, χαρές, ρούχα, παπούτσια, συνταγές, μυστικά, γέλια, δάκρυα, πόνοι, χωρισμοί, αρρώστιες, επιτυχίες, ... όλα τα είχαν μοιραστεί. Εκτός από άνδρα, φυσικά. Όχι! Αυτή δεν ήταν μία απλή φιλία. Ήταν σχέση ζωής.
Κάνει μια φευγαλέα αναδρομή στο παρελθόν τους... Πόσα χρόνια, θεέ μου! Πόσες αναμνήσεις. Τα μάτια της βουρκώνουν ξανά."Τι πράγμα κι αυτό με τα δάκρυα; Μα δεν στερεύουν καθόλου οι βρύσες", γκρίνιαξε σαν μικρό,παραπονιάρικο κοριτσάκι!
Ήξερε ότι θα ερχόταν αυτή η αναπόδραστη ώρα." Έτσι είναι η ζωή!" Το επαναλαμβάνει διαρκώς εδώ και καιρό, μπας και πειστεί, μπας και ανακουφιστεί λίγο! Μάταια! Είχε προσπαθήσει να προετοιμάσει τον εαυτό της. Άδικος κόπος. "Ματαιοπονεί όποιος πιστεύει ότι είναι προετοιμασμένος για το θάνατο των ανθρώπων που αγαπάει", φώναξε δυνατά και τρόμαξε και η ίδια από το ηχόχρωμα της φωνή της. Σπάραζε πια... Πώς να αποχαιρετήσει τη φίλη που μαζί έζησαν πενήντα-πέντε ολόκληρα χρόνια; Θυμάται σαν χτες την πεντηκοστή τους επέτειο. Πόσο τις πείραζαν όλοι που γιόρταζαν τη φιλία τους και δη στα γεράματα! Αχ αυτός ο αλήτης ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός!
Τι να πρωτοθυμηθεί; Τι να κρατήσει και τι να αφήσει από το λόγο της; Γράφει, σβήνει εδώ και ώρες. Αμάν! Θα έρθει η στιγμή και δεν θα είναι έτοιμη.
Να γράψει αστείες τους στιγμές; Ίσα για να σπάσει και το βαρύ κλίμα; Μπα! Δεν της πάει. Αυτό δεν ήταν το δικό της στοιχείο εξάλλου. Να μιλήσει για τις αγκαλιές σε δύσκολες ώρες; Ποιον ενδιαφέρουν αυτά τα τόσο προσωπικά σημεία; Να μιλήσει για την καλή, διασκεδαστική, γενναιόδωρη και χαμογελαστή γυναίκα, ως είθισται; Σιγά! Αυτά είναι τα γνωστά. Και ίσως τα ασήμαντα!
Αλήθεια πώς αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου;
Σαν έρθει εκείνη, η ζοφερή ώρα, δεν νιώθει τα πόδια της, δεν ελέγχει τα δάκρυα, δεν ανασαίνει καλά καλά.
Σηκώνεται όμως, λες και τη σπρώχνει μια αόρατη δύναμη. Όλων τα βλέμματα είναι αναπόφευκτα στραμμένα πάνω της. Κάποιοι σαν να συμμερίζονταν το πόνο της. Κρατάει στο ροζιασμένο, από τα χρόνια, χέρι της το χαρτί, μουσκεμένο, έτοιμο να γίνει κομματάκια, από την πολλή υγρασία. Δεν πειράζει όμως. Δεν το χρειάζεται.
"Είχα γράψει κάποια λόγια. Θα προτιμήσω να μην σας τα διαβάσω τελικά..."
Παίρνει βαθιά ανάσα.
Κοιτάζει εκείνην, επίμονα και διαπεραστικά, μα τόσο γλυκά ταυτόχρονα. Νιώθει ότι της χαμογελά. Είναι τόσο γαλήνια, τόσο ζωντανή...Το ροδοκόκκινο χρώμα στα μάγουλά της για λίγο, την ξεγελά. Νομίζει ότι θα σηκωθεί και θα φωνάξει ότι ήταν ένα ακόμα αστείο της!
"Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχάσει και ο τελευταίος άνθρωπος που τον γνώριζε" μου είχες πει κάποτε, αδερφή μου εσύ, σε μια ανύποπτη στιγμή. Όσο ζω, όσο σε θυμόμαστε όλοι όσοι σε αγαπήσαμε, θα ζεις κι εσύ!"
Γύρισε στη θέση της. "Θα είσαι περήφανη για μένα λιακάδα μου" της είπε κοιτώντας νοερά κάπου στον ουρανό.
Η Ιερή αποστολή, η δεύτερη από τις δύο συμμετοχές μου
που διοργανώνει και φιλοξενεί με επιτυχία
Θερμά ευχαριστώ τη Μαρία για τη ζεστή, όπως πάντα, φιλοξενία της,
τους φίλους που με ευγενή άμιλλα συμμετέχουμε
(ορισμένοι με πάθος και πολλή αγάπη, από το 2012)
και όσους την ξεχώρισαν.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα δρώμενα και επιστρέφω για λίγο,
σαν τον δολοφόνο, στον τόπο του εγκλήματος!
Για την ιστορία...
Η "Ιερή αποστολή", φανταστική μεν ιστορία, με υπαρκτές ηρωίδες δε,
γράφτηκε με τη σκέψη πως νεκρή είμαι εγώ, (ω, ναι!)
με την αγαπημένη μου φίλη, (τι φίλη.... αδερφή πείτε καλύτερα)
μετά από 55 χρόνια φιλίας,
να αναλαμβάνει το χρέος του επικήδειου λόγου.
Το κείμενο εδώ παρουσιάζεται στην αρχική του μορφή.
Για λόγους τήρησης της ανωνυμίας αφαιρέθηκε το κομμάτι
του εορτασμού της επετείου φιλίας,
που εύκολα θα με πρόδιδε (ε, κανελλάκι μου; ☺) στους φίλους που
γνωρίζουν ότι πράγματι γιορτάζουμε κάθε χρόνο επέτειο φιλίας
με τη γλυκιά μου φιλενάδα!
Τέλος να πω,
πως εύχομαι ολόψυχα έτσι ακριβώς να γίνουν τα πράγματα,
όταν με το καλό έρθει η ευλογημένη ώρα και πεθάνω:
να περάσουμε τον μισό αιώνα αδερφικής φιλίας
και το Αφούλι μου να αντέξει και να πει δυο λόγια,
αλλά, αν γίνεται... ας μην φύγω τόσο νωρίς, στα ενενήντα μου.
Τι δηλαδή; Τσάμπα θα πάει τόση υγιεινή ζωή; ☺ Ε;
Πληζ... δεν θα αντέξω προκαταλήψεις
περί του θέματος.
Δεν παίζω με τον θάνατο.
Κι εγώ προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω με αυτή την
προσέγγιση που έχω, χρόνια τώρα! ☺
Ευχαριστώ!
@ριστέα
Καλό μήνα και καλό Μεγαλοβδόμαδο.
Με γαλήνη!
