Τη ψυχή μου ακούμπησα....(Παίζοντας με τις λέξεις #10 )

Ήταν απόβροχο θυμάμαι εκείνη την ημέρα

Τη μέρα που σαν νύχτα την ένιωθες

Λες και ο κόσμος που ξέρουμε έφθανε 

Στην έσχατη ώρα του

Μα κανείς μας δεν δυσφόρησε 

Για την υγρασία και τις αστραπές 

Που σποραδικά συνέχιζαν 

Να σκίζουν τον ουρανό

Κρύωνα πολύ θυμάμαι

Μα σαν γητευτής ήρθες 

Κι απάλυνες τους φόβους μου 

Με έκλεισες με τρυφερότητα

Στην άλκιμη δύναμή των χεριών σου
Κι ασφάλεια ένιωσα

Γεμάτο νιότη ήταν το κορμί σου

Και μύριζε άνοιξη 

Κοιτούσα γύρω μου σαστισμένη

Το θεό μήπως δω με τα μάτια μου

Που παραφύλαγε θαρρείς 

Κάπου ήσυχα

Στις συστάδες των θάμνων 

Για χάρη μου

Γλυκό φιλί μου έδωσες

Κι έδιωξες τα σύννεφα

Η φασαρία του ανέμου 

Και τα αστραπόβροντα

Σαν μελωδία έφθαναν ως εμάς

Και συνόδευαν τα βαλς μας

Στην αίθουσα του θρόνου

Μήνυμα μου έστελνε η αγκαλιά σου

Πώς σαν παιδί θα με φροντίζεις στο εξής

Κι εγώ ακούμπησα 

Δειλά τη ψυχή μου στις παλάμες σου
Θαρρείς πως γαλήνεψα για πάντα

🔰

Ήταν απόβροχο θυμάμαι εκείνη τη μέρα 

Όταν άνοιξες την πόρτα

Και χάθηκες

Τα ποδοβολητά του φευγιού σου 

Τη ψυχή μου χάραξαν βαθιά
Δεν ήταν αλεξίσφαιρη 
Ούτε προετοιμασμένη
Να αντέξει την κακοκαιρία της θλίψης 
Και την υπερβολή του πόνου
από το ξενύχιασμα της ζωής μου
Η υποθερμία του άδειου σπιτιού
Με πέθαινε
Μα εγώ δεν τύλιξα με σάβανο τη ζωή
Δεν παραιτήθηκα
Δεν έγραψα σπαραξικάρδια 
Ραβασάκια στο θεό
Δεν ζήτησα λύτρωση 
Από την τρικυμία
Στάθηκα στο κατάρτι
Ορθόστητα
Και πάλεψα με όλα τα στοιχειά 
Χτυπήθηκα στα ίσια
Κι όταν κουράστηκε η ταραχή 
Να με χτυπάει
Κάποια στιγμή ξαστέρωσε 
Σε απάνεμο λιμάνι βγήκα
Και άπλωσα στον ήλιο τις πληγές μου
Με τόλμη τότε τη ψυχή μου στις παλάμες μου
Μέσα ακούμπησα 
Και θαρρώ πως γαλήνεψα

@

Είναι κάτι φορές που θες να χαρείς, μα τα γεγονότα δεν σε αφήνουν.
Έτσι η χαρά της διάκρισης πέρασε και δεν με ακούμπησε.
Αυτή ήταν η πρώτη από τις δύο συμμετοχές μου στο 
Παίζοντας με τις λέξεις #10 
που ακούραστα και με αγάπη περισσή διοργανώνει η 
Μεμαρία μας στο mytripsonblog,
παίρνοντας τη σκυτάλη του Παιχνιδιού από τη Φλώρα και 
το ΤEXNIS STORIES.
Ευχαριστώ πολύ όσους το ξεχώρισαν είτε ψηφίζοντάς το, είτε 
με τα υπέροχα λόγια τους.

Γράφτηκε με μια ανάσα, βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα,
και νομίζω ότι σκαρφάλωσε ψηλά στην καρδιά μου, για πάντα.
Χωρίς τη λέξη απόβροχο, που επέλεξε η Ελένη μας για το 10ο Παιχνίδι,
ποτέ δεν θα είχα διηγηθεί την ιστορία μου.

Σε άλλη περίπτωση, θα έκανα χιούμορ 
(να είστε σίγουροι ότι θα αυτοσαρκαζόμουν).
Σήμερα, μετά από όσα πέρασα, επί τρεις, πολύ δύσκολες, μέρες,
το αφιερώνω, με αμέριστη αγάπη,
σε έναν δικό μου άνθρωπο, που βιώνει μια απώλεια.
Ορθόστητα να σταθεί και να παλέψει...
Κάποια στιγμή, στον ήλιο θα βγάλει τις πληγές,
θα τις στεγνώσει,
και όλοι μαζί θα χαμογελάσουμε ξανά !

Σας φιλώ
@ριστέα

υγ: Το 14ο Συμπόσιο 

έχει ήδη αρχίσει να δέχεται εξαιρετικές συμμετοχές.