ο χρονος αφου περασει.......

  Οι αρχαιοι Αιγυπτιοι πιστευαν οτι μολις πεθαιναν ο θεος Οσιρις θα τους εκανε δυο ερωτησεις. Απο τις απαντησεις τους θα κρινοταν αν θα συνεχιζαν το ταξιδι τους στη μεταθανατια ζωη.....
Η πρωτη ηταν : "Προσφερες χαρα"; 
και η αλλη : "Βρηκες τη χαρα";
Ο χρονος, αφου περασει , δεν γυριζει πισω, ουτε μπορει να ανακτηθει.......
Πιστευω ομως οτι δεν  υπαρχει ωραιοτερο πραγμα, οταν περασει η ζωη σου και φτασεις στο σημειο του θανατου, να γυριζεις πισω και να ξερεις οτι εδωσες χαρα, οτι βρηκες τη χαρα, οτι εζησες!
Δε μπορω να σταματησω το χρονο που περναει και αφηνει βαθια τις πληγες του !
Μπορω ομως να τον ζησω!


 @iris

ειναι η καρδια μου....

Ειναι η καρδια μου σα χωραφι
μισοσκαμμενο, αβοτανιστο, παρατημενο καιρο
Ξερο το χωμα
Πεφτουν βροχες, πεφτουν παγη
Τα καλοκαιρια ο ηλιος το ξεραινει
και το νερο μερες ανυπαρκτο
Ποδια περνουν, ποδια πατουν
και τα πουλια ωρες λερωνουν
ωρες πληγωνουν.....

Ειναι η καρδια μου σα χωραφι
Καποιες φορες φυτρωνουν και λουλουδια
Τι αγρια ομορφια προσφερουν στα ματια τοτε
οι παπαρουνες και οι μαηδες
και οι μαργαριτες το λευκαινουν....
Πεφτουν βροχες, φυτρωνουν λουλουδια
Καποιες φορες ,ναι, φυτρωνουν και λουλουδια

@ris

….επιλέγω να συγχωρώ!!!!

Θα αναφέρω μια ιστορία αυτούσια, όπως την διάβασα κάτι χρόνια πριν κ που έχει γίνει οδηγός στην πορεία της ζωής μου ως τώρα…..
Κάποτε κάλεσαν μια γυναίκα στη Φλόριντα να μιλήσει για την προσωπική της ιστορία. Τη γυναίκα αυτή τη βίασαν , την πυροβόλησαν στο κεφάλι, την ακρωτηρίασαν βάναυσα και την άφησαν να πεθάνει. Κατά περίεργο τρόπο η γυναίκα αυτή άντεξε το μαρτύριο και επεβίωσε. Η πληγή στο κεφάλι της προκάλεσε μόνιμη τύφλωση! Η δημοσιογράφος που ανέλαβε να την παρουσιάσει περιέγραψε την πίκρα που έπρεπε να νιώθει  αυτή η γυναίκα όπως κ τις ανεπούλωτες πληγές που θα τη συνόδευαν στην υπόλοιπη ζωή της.  *Όχι ,όχι !* διαμαρτυρήθηκε η γυναίκα μέσα σε γενική κατάπληξη. *Αυτός ο άνθρωπος αφαίρεσε μια νύχτα από τη ζωή μου. Αρνούμαι να του δώσω  ολόκληρη τη ζωή μου!*

Έχω και εγώ πληγωθεί στη ζωή μου κ ….  ποιος δεν έχει άλλωστε. Με έχουν προδώσει, με έχουν ποδοπατήσει, με έχουν πονέσει ! Επέλεξα να συγχωρώ …. Όλοι είμαστε άνθρωποι  ικανοί να κάνουμε λάθη κ να αδικήσουμε  εμείς πρώτοι τους ανθρώπους δίπλα μας! Καταλαβαίνω πως οι πληγές κάποιες φορές είναι πραγματικά ανεπούλωτες , κ οι αναμνήσεις ακόμα ακόμα μπορεί να πονούν . Όταν δεν συγχωρείς όμως  το ζεις ξανά κ ξανά!  Δεν ξεχνάς !!! Δεν προχωράς  παρακάτω! Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί και …..να ζήσει!

Η συγχώρεση είναι μια πράξη θέλησης.. Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Απαιτεί μεγάλο ψυχικό υπόβαθρο , κουράγιο κ τσαγανό! Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο που μας προκάλεσαν κάποιοι στη ζωή μας . Μπορούμε όμως να τον αντιμετωπίσουμε!

Μπορεί να μας πόνεσαν πολύ. Μπορεί να μας έκλεψαν μια μέρα ή ακόμα και τη μισή ζωή μας . Ας μην τους δώσουμε και την υπόλοιπη απλόχερα !!!!!

σιωπή.......

        Μου αρέσει  να διηγούμαι μια ιστορία , όχι δική μου αλλά που την έχω  μέσα μου κ πολλές φορές την χρησιμοποίησα ως τώρα  στη ζωή μου.


Κάποτε ο αγαπημένος μου συγγραφέας –εκπαιδευτικός-ταξιδευτής-και πολλά πολλά άλλα-  Λεό Μπουσκάλια  σε ένα από τα ταξίδια του στην Ασία, έζησε για ένα διάστημα σε ένα μοναστήρι Ζεν. Εκεί γνώρισε έναν καταπληκτικό γιαπωνέζο δάσκαλο. Κάποια μέρα που περιδιάβαιναν στον κήπο, ο Μπουσκάλια, με τον ενθουσιασμό κ την παιδική αφέλεια που τον διέκριναν πάντα, μιλούσε ακατάπαυστα προσπαθώντας να εντυπωσιάσει το δάσκαλο του , όταν ξαφνικά αυτός ο εντελώς πράος άνθρωπος γύρισε και τον χτύπησε στο πρόσωπο λέγοντας του με σφοδρότητα : *μην περπατάς μέσα στο κεφάλι μου με τα βρώμικα πόδια σου!*


Η φράση αυτή έχει γίνει μια από τις αγαπημένες μου και  την έχω χρησιμοποιήσει απίστευτες φορές, τόσες που οι άνθρωποι που με ξέρουν και με αγαπούν όταν νιώθουν την ανάγκη της αυτοαπομόνωσης να με κυριεύει μονολογούν…. *ξέρω να σταματήσω το περπάτημα μέσα στο κεφάλι σου!* Η σιωπή ώρες ώρες δεν είναι απλά ανάγκη. Είναι ευλογία! Τα μεγαλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν μένουμε σιωπηλοί. Όταν τα βλέμματα μας  και μόνο μπορούν να κοινωνήσουν την αγάπη μας, τον πόνο μας , τη χαρά μας , την ελπίδα μας, τα όνειρά μας  !  Όταν μένουμε μόνοι μας,  μακριά από τη πολλή συνάφεια του κόσμου που λέει και ο Καβάφης  και αφουγκραζόμαστε τη φωνή μας , τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας τότε έχουμε την ευκαιρία της προσωπικής ανάπτυξης ,  της εξέλιξης, της αυτοπραγμάτωσης!


........... Ας χαμηλώσουμε τους ήχους για μια στιγμή! Ας ακούσουμε τον ήχο του νερού της βρύσης που τρέχει,  το κρασί καθώς αισθησιακά αφήνεται να ρίχτει μέσα στο διάφανο ποτήρι, το τριζόνι του μεσημεριού, τους ήχους θάλασσας, τους χτύπους της καρδιάς μας!
...ας μην περπατάμε με τα βρώμικα πόδια μας μέσα στα κεφάλια κ στις μοναξιές των αλλων ...απροσκλητοι!!!

@iris

το σπουδαιο δεν ειναι να αλλαξουμε τη ζωη μας

Το σπουδαιο δεν ειναι ν'αλλαξουμε τη ζωη μας

ονειροπολωντας μιαν αλλη, πιο ενδιαφερουσα,

αλλα να κανουμε να λαλησει

τουτη η ζωη , οπως μας δοθηκε,

καθημερινη, ταπεινη

ανθρωπινη,

οπου το καθετι που μπορουμε να γυρεψουμε

πρεπει να υπαρχει.
Γ. Σεφερης