Ωδή στα πολύπαθα καλοκαίρια ⛔ [Ένα ποίημα για το καλοκαίρι]

Γιατί υπάρχουν κι εκείνα, τα άλλα καλοκαίρια
Που δεν είναι γεμάτα με θάλασσα και ξεγνοιασιά
Που δεν προλαβαίνεις να γευτείς αλμύρα και δροσερό αεράκι
Που μετράς τις μέρες των καταναγκαστικών έργων
Ωσάν κρατούμενος, άδικα, μετά από τα αναπάντεχα φιάσκα της ζωής.

Γιατί υπάρχουν κι εκείνα τα καλοκαίρια που πονάς 
Που αγωνίζεσαι να κρατηθείς 
Που θες απλά να επιβιώσεις
Που στρέφεσαι στις προσευχές 
Γιατί δεν υπάρχουν άλλες προσφυγές

Γιατί δεν είναι όλα ρόδινα σε τούτη τη ζωή
Δεν χαρίστηκε σε όλους αυτή η εποχή
Δεν γεννήθηκαν όλοι για κρατήσεις σε σεζ λονγκ, εκεί που σκάει το κύμα
Που αξίζουν το μισό μηνιάτικο του εργάτη της βιοπάλης
Μπορεί και ολόκληρο, κάτι φορές

Γιατί η ζωή έρχεται πακέτο με τις αδικίες
Από τη στιγμή που παίρνεις την πρώτη ανάσα σου κουβαλάς τη μοίρα σου
Άλλοι χορεύουν κι άλλοι παλεύουν 
Άλλοι αράζουν κάτω από ομπρέλες με ένα παγωμένο μοχίτο
Κι άλλοι κατακαίγονται στον ήλιο για να βγάλουν τον επόμενο χειμώνα

Μα για όσα πολύπαθα καλοκαίρια επέρασες
Σου αξίζει ανταμοιβή, από το μέσα σου να 'ρθει και να σε γαληνέψει
Ας είναι πάνω στην άμμο, χωρίς κοκτέιλ και ανέσεις, να αράξεις
Τα μάτια σου άστα να τρέξουν ψηλά, τα αστέρια μετρώντας
Είναι η δική σου ανταμοιβή, ο δικός σου πλούτος.

(Στη γη σα γυρίσουμε, όλοι γυμνοί θα μείνουμε.) 

@ριστέα

Η ωδή στα πολύπαθα και όχι ανάλαφρα καλοκαίρια 

αφιερώνεται από καρδιάς σε όλους όσοι πονούν και υποφέρουν, 

μέσα στην κάψα του καλοκαιριού,

αντί να βρέχονται από το κύμα της θάλασσας, 

πίνοντας ουζάκια και παίζοντας ρακέτες, ξερωγώ!

Πέρασα δύο τέτοια καλοκαίρια και η ίδια. 
Το ένα ήταν το καλοκαίρι του "αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι":
Μαστεκτομή, χημειοθεραπείες, χάσιμο μαλλιών, ναυτίες, αδυναμία, πόνοι.
Με τη σειρά που ήρθαν, όχι αξιολογικά!

Το περσινό, πάλι, καλοκαίρι στιγματίστηκε από τους πόνους της 

ορμονοθεραπείας, τις εξάψεις και το κάψιμο των αυτιών.

Δυο χρόνια στη θάλασσα δεν μπήκα. 

Πέρσι, ούσα πάντα τυχερή και ευλογημένη, την ατένισα κάμποσες φορές, 

στην ξαπλώστρα, κάτω από την ομπρέλα, χάρη στην φιλενάδα μου, που έκανε 

ταξίδι κάθε φορά για να έρθει να με πάρει (και να με γυρίσει στο σπίτι)

μόνο και μόνο για να με ευχαριστήσει!

Υπάρχουν τόσα άλλα χειρότερα, που το να μην κάνεις μπάνια 

δεν είναι και το τέλος του κόσμου.

Το να έχεις έναν άνθρωπο, όμως, που νοιάζεται για σένα και τη χαρά σου

είναι ο κόσμος όλος!

Εύχομαι ολόψυχα αυτό το καλοκαίρι κανείς να μην είναι μόνος.

Ακόμα κι αν είναι, ακόμα και αν πονάει, να θυμάται ότι όλα 

μπορεί να είναι προσωρινά.

Κι αν χάσεις μερικά καλοκαίρια, μπορείς να ζήσεις άλλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πόδια να βρέξουν στο κύμα, 

μάτια να δουν τον έναστρο ουρανό τις καλοκαιρινές βραδιές.

Υπάρχουν συνάνθρωποι μας αυτή τη στιγμή, που δεν έχουν σπίτι να κατοικήσουν, 

δεν έχουν έναν δικό τους άνθρωπο να γείρουν πάνω του,

δεν έχουν ιδέα πώς να συνεχίσουν να ζουν, ή πού.

Τους τα πήρε όλα ο πόλεμος.

Για αυτό ας απολαύσουμε ό,τι έχουμε!

♥

"Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"🌞

 Εν μέσω της παγκόσμιας ανησυχίας για τους 12 ακτιβιστές του Μαντλίν
και της αγωνίας όλων μας για τους Παλαιστίνιους που υποφέρουν 

τόσο ΑΔΙΚΑ και ΣΚΛΗΡΑ

το "Ένα Ποίημα για το καλοκαίρι!" 

ανοίγει σήμερα την αυλαία του.

Γιατί σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς 

η δημιουργία, η καθημερινότητα και η ζωή μας δεν μπαίνουν στον πάγο!

Η αφεντιά μου φέρνει σήμερα δύο παλαιότερες απόπειρές μου

να αποδώσω τα καλοκαίρια που αγάπησα.

Πάμε να τις θυμηθούμε;

Ελαιογραφία μου, βασισμένη σε εικόνες 
των αναμνήσεων μου

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
είχαν το χρώμα της γης κι αέρα νοτισμένο με αρμύρα..
Είχαν βράχους σκαμμένους από της θάλασσας τα άγρια βίτσια 
κι εξερευνήσεις σε μέρη απάτητα του κορμιών μας

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
ήταν γεμάτα ανεμελιά,
γεμάτα ήλιους και φεγγάρια
και βόλτες καθημερινές. 
Χωρίς χάρτες και προορισμό
Όλοι οι δρόμοι ήταν δικοί μας
Όλοι οι χρόνοι ήταν δικοί μας

Καμία έννοια
κανένας φόβος
Μονάχα ζωή
Μονάχα το λιμάνι μας 
Κι ο έρωτας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
ήταν γεμάτα από αντρική κολόνια,
ιδρώτα και ανάσες 
στη γυμνή μου σάρκα
Ηδονικές στιγμές στο πανδοχείο "τα αστέρια"
και τρέξιμο με χαχανητά και λιγώματα,
σαν νιώθαμε τα ξένα βλέμματα πάνω μας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
στης ψυχής τα βράχια έσκαψαν εσοχές
και εκεί φυλάχτηκε 
ο θησαυρός των πειρατικών μου ταξιδιών.

Στο τελείωμα της ζωής μου
το σεντούκι αυτό θα έχω σιμά μου,
γλυκιά συντροφιά,
να μου θυμίζει πόσο πολύ εχόρτασα τα καλοκαίρια,
πόσο πολύ αγάπησα!

@ριστέα

izabela urbaniak summertime

"Τα καλοκαίρια της αθωότητας"

Νύχτες καλοκαιριού, ταξιδιάρες νύχτες....
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρουδιές 

Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες, 
στα καλοκαίρια της αθωότητας

Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά 
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)

Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)

Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....) 

@ριστέα

izabela urbaniak summertime

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανήκουν στη συλλογή Summertime

 της Πολωνέζας φωτογράφου Izabela Urbaniak.

Ξεκίνησε το 2012, όταν άρχισε να φωτογραφίζει 

τα παιδιά της με τους φίλους τους

καθώς περνούσαν όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στην πολωνική ύπαιθρο.

Τις λατρεύω αυτές τις νοσταλγικές φωτογραφίες της.

🌞

Θυμίζω τους όρους του δρώμενου:

✔ μπορείτε να γράψετε όσα ποιήματα θέλετε 

με άρωμα καλοκαιριού

✔ δημοσιεύετε στο μπλογκ σας
✔ μπαίνετε στο ομαδικό μέιλ και μας ενημερώνετε με λινκ,

ώστε να μπορούμε εύκολα να παρακολουθούμε τις σχετικές αναρτήσεις

Όποιος θέλει να μπει στην παρέα μας στην πορεία, ας με ειδοποιεί στο μέιλ

για να τον προσθέτω στην ομαδική μας ενημέρωση

✔ γράφουμε από 10 Ιουνίου έως και 30 Αυγούστου

✔ έχετε γράψει κάτι στο παρελθόν; Φέρτε το πάλι στο φως
✔ Στις 31/08 με τη λήξη, θα κάμω κλήρωση όλες τις συμμετοχές

✔ Οι δύο πρώτοι τυχεροί θα πάρουν δωράκι από τα χεράκια μου.

Όσες οι αναρτήσεις σας τόσες φορές θα μπείτε στην κληρωτίδα! 

✔Γράφουμε σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο 

ή χαϊκού

για το καλοκαίρι που αγαπήσαμε, το καλοκαίρι που νοσταλγούμε

το καλοκαίρι που θέλουμε να ζήσουμε,

ή το καλοκαίρι που ζούμε...

Νέο δρώμενο στη μπλογκογειτονιά μας 📣

Τι θα λέγατε να μην αφήσουμε τη δημιουργικότητά μας σε λειτουργία πτήσης, 

όλο το καλοκαίρι, λόγω ζέστας;
Να συντονιστούμε στο καλοκαιρινό μουντ και χωρίς πίεση να εκφραστούμε, 

όσες φορές μας έρθει, ποιητικά όμως 

για αυτή την ανάλαφρη εποχή;

Ωραία! Όσοι ψήνεστε, ακολουθάτε 😜

Εγώ δίνω το σύνθημα κι εσείς:

✔ δηλώνετε σε αυτή την ανάρτηση την πρόθεσή σας να συμμετέχετε,

ώστε να σας προσθέσω σε ένα ομαδικό μέιλ
✔ μπορείτε να γράψετε όσα ποιήματα θέλετε 

με άρωμα καλοκαιριού

✔ δημοσιεύετε στο μπλογκ σας
✔ μπαίνετε στο ομαδικό μέιλ και μας ενημερώνετε με λινκ,

ώστε να μπορούμε εύκολα να παρακολουθούμε τις σχετικές αναρτήσεις

✔ γράφουμε από 10 Ιουνίου έως και 30 Αυγούστου

✔ έχετε γράψει κάτι στο παρελθόν; Φέρτε το πάλι στο φως

✔ Στις 31/08 με τη λήξη, θα κάμω κλήρωση όλες τις συμμετοχές

✔ Οι δύο πρώτοι τυχεροί θα πάρουν δωράκι από τα χεράκια μου.

Όσες οι αναρτήσεις σας τόσες φορές θα μπείτε στην κληρωτίδα!

Γράφουμε σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο 

ή χαϊκού

για το καλοκαίρι που αγαπήσαμε, το καλοκαίρι που νοσταλγούμε

το καλοκαίρι που θέλουμε να ζήσουμε,

ή το καλοκαίρι που ζούμε...

Θαλασσινή αύρα, καυτός ήλιος, κορμιά στην άμμο και

ό,τι άλλο ποθεί η ψυχούλα σας!

Το δρώμενο θα έχει και τίτλο 

(το μπάνερ μας θα είναι η πρώτη εικόνα που έχω στην ανάρτηση)

"Ένα Ποίημα για το καλοκαίρι!"

Τι λέτε;

Ψήνεστε;

Καλό και ευλογημένο μήνα να έχουμε!

Σας φιλώ

Αριστέα

υγ: Ουσιαστικά, το δρώμενο θα τρέχει μόνο του, αφού η ενημέρωση θα γίνεται

από εσάς, στο ομαδικό μέιλ.
Εγώ θα κρατώ κάθε ανάρτηση, με τη σειρά εμφάνισης και στο τέλος

θα κάμω την κλήρωση!
Είναι ο μόνος τρόπος που βρήκα για να ταιριάζει με τον πιεσμένο χρόνο μου.

____________________________________________

Οι συμμετοχές σας:

* Αυλαία, by Airis
1. Κατερίνα Βερίγκα,Τα κύματα

2. Ποιώ Έλένη, Ένα αέναο καλοκαίρι θα σου φέρω 

3. Μαρίνα Τσαρδακλή, Καλοκαιρινή ευτυχία

*Airis, Ωδή στα πολύπαθα καλοκαίρια

4. Χριστίνα Λέλη, Για ποια καλοκαίρια μου μιλάς; (στο φέις) 

5. Σμαραγδένια, Πόσα καλοκαίρια ακόμα; 

25 Λέξεις ~ Άντεξα!

 

Σε βαθιά σκοτάδια περιπλανήθηκα 

Σκληρά δοκιμάστηκα

Εγώ, η α-τυχήσασα

Άντεξα όμως

Γιατί ενδόμυχα γνώριζα

Πως ο ήλιος στο ραντεβού του είναι συνεπής 

Θεός λυτρωτής

Κι αυτό, είναι ευ-τυχία

@ριστέα

Με αυτό το ολιγόλεκτό συμμετείχα στο αγαπημένο διαγωνιστικό δρώμενο 

25 Λέξεις, 

της Μαρίας Νικολάου, στο μπλογκ Το Κείμενο, 

όπου με αφορμή την εικόνα που μας δίνεται κάθε φορά

και το πλαίσιο των λίγων στίχων (25 λέξεις, περίπου)

δημιουργούμε ελεύθερα και συναγωνιζόμαστε, πάντα, με ευγενή άμιλλα.

Συγχαρητήρια σε όλους όσοι συμμετείχαν. 

Το έχω πει πλείστες φορές, δεν είναι εύκολη η μικρή φόρμα,

οπότε θαυμάζω απεριόριστα όσους γράφουν με λίγες λέξεις

και μας δίνουν κάτι μεγάλο!
Σαν τη νικήτρια, Αλεξάνδρα/Woman in blogs, για παράδειγμα  

που είναι και μια επιστροφή στην μπλογκογειτονιά μας

που αγκαλιάστηκε με αγάπη, γιατί μας είχε λείψει η παρουσία της 

και η γραφή της!

♥

υγ: Εγώ η "ατυχήσασα", γιατί άλλο θα έγραφα, παρά για το γεγονός 

ότι βγήκα από τα σκοτάδια που σκέπασαν κάποια στιγμή το δρόμο μου;

Ο ήλιος, πάντα θα είναι για μένα σημείο αναφοράς και τεράστια λατρεία!

Προχωράω στο φως, (ήταν σίγουρο, εξαρχής, ότι με περίμενε 

στο τέλος του τούνελ)

χωρίς σκιές και φόβο,

και σαν άλλος Σάκηςςςς τραγουδώ

ά ν τ ε ξ α !

Και πιστεύω ότι πάω όλο και καλύτερα, αρχής γενομένης 

από τη ζούπερ φυσική κατάσταση!

Σας φιλώ!

Αριστέα

Λήξη 33ου Συμποσίου Ποίησης ~ Η γιορτή μας 🙏

 Αγαπημένοι φίλοι και φίλες. 
Χρόνια πολλά και καλά, με υγεία πάνω απ' όλα!

Εύχομαι να περάσατε όλοι καλά και να λάμπετε από υγεία και φως!

Το 33ο Συμπόσιο Ποίησης, 
το αφιερωμένο στο Έγκλημα των Τεμπών,

ολοκληρώνει σήμερα τον προορισμό του, αφού μας χάρισε δυνατά συναισθήματα,

 συμμετοχές γεμάτες ευαισθησία, πόνο -λογικό- και πολλή συγκίνηση!

Σας έδωσα λέξη-κλειδί το

ο ξ υ γ ό ν ο

και είχατε την ελευθερία επιλογής, όπως πάντα, να κινηθείτε 

σε ελεύθερη, έμμετρη ποίηση ή χαϊκού,

με ή χωρίς άρωμα Τεμπών.

 

23 λοιπόν, φίλοι μας δώσατε 27 μικρά και μεγάλα διαμάντια και

25 συνολικά φίλοι του Συμποσίου περάσατε και βαθμολογήσατε
και με τις ψήφους σας αναδείξατε τον μεγάλο νικητή!

Νικητής/τρια του 33ου Συμποσίου είναι 
παραπαπάμ....
⏬
⏬
⏬

⏬
⏬
⏬
⏬

Η αγαπημένη μας 

Ποιώ Ελένη

με το εξαιρετικά συγκινητικό ποίημα,

Επίκληση

στη θέση 13 και με 22 βαθμούς.

Ελένη μου, θερμά συγχαρητήρια

Πάμε να θυμηθούμε τη νικητήρια συμμετοχή....

13. Επίκληση 

Μου κόβεται η ανάσα μαμά 

θέλω οξυγόνο. 

Εσύ που πάντα με έστεργες 

και πύρινα φιλιά σκορπούσες 

γύρω στο λαιμό μου πως γίνεται 

να μην με ακούς;

Θέλω οξυγόνο, πνίγομαι, η ζωή 

μια παλάμη ανοιχτή και με κοροϊδεύει. 

Μαμά μην γυρνάς πλευρό και

μην κοιμάσαι μέσα από σωρούς 

με συντρίμμια και δρεπάνια κοφτερά 

σου φωνάζω:

Έλα εδώ με ένα βρεγμένο μαντήλι 

να μου σκουπίσεις τα δάκρυα. 

Έλα να με πάρεις μαμά. 

Όλα γύρω φλέγονται.

Τα είκοσι χρόνια μου επαναστατούν 

και φωνάζουν δυνατά 

ζητούν απελπισμένα οξυγόνο. 

Κοράκια πετούν πάνω από τα κεφάλια 

μας μαμά έλα να τα διώξεις. 

Δεν αντέχω να ακούω τους κρωγμούς

τους και ούτε να θωρώ τα μαύρα τους

φτερά. 

Πνίγομαι μαμά. 

Το καλό μου τζιν που χτες μου

έπλυνες και μου σιδέρωσες μαμά 

καίγεται. 

Η σάρκα μου καίγεται. 

Βάζω τα χέρια σαν χωνί στο στόμα 

και σου φωνάζω. 

Έλα να μας ελευθερώσεις μαμά 

πριν το πηγάδι μας καταπιεί. 

Ο κάμπος σκοτεινός. 

Φεγγάρι δεν βγήκε απόψε μαμά. 

Αστεράκι έγινα στον ουρανό μαμά. 

Δεν μπορεί παρά να με βλέπεις,

αλλά κι εδώ ησυχία δεν βρίσκω 

πάλι πνίγομαι μου λείπει το οξυγόνο.

Άγγελοι μας συντροφεύουν. 

Θεοί μας συμπονούν.

Άγιοι με γενειάδες μακριές μας

συμπαραστέκονται.

Δεν φτάνει. 

Έλα εδώ μαμά με το χτενάκι σου,

να με ομορφύνεις μαμά 

στον χάρο να μην δοθώ απεριποίητη.

Θερμά συγχαρητήρια θέλω να δώσω, επίσης, 

στον Γιάννη μας που βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής πίσω

από την Ελένη μας, με μόλις δύο βαθμούς

με το Θέλω Οξυγόνο και 20 βαθμούς.

Πολλά συγχαρητήρια, Γιάννη μου! 

Σε αυτό το Συμπόσιο, όπως θα δείτε, είχαμε και επιστροφές:
 Αλεξάνδρα (Woman in Blogs), ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ και Μαρία Έλενα. 

Μετά από πάρα πολύ καιρό ήταν και πάλι στην παρέα μας.

💓

Είτε διακριθήκατε ψηλά, είτε στη μέση, είτε χαμηλά,

όλοι ήσασταν υπέροχοι!

Πάμε για τις αποκαλύψεις; 

Ας γίνουν, λοιπόν, όλες οι συστάσεις 

Μαζί με τις συστάσεις

και οι στίχοι που αγάπησα εγώ από κάθε συμμετοχή.

Συμμετοχές από Α-2 τις βρίσκουμε ► εδώ

Α. Intercity 62, Maria Kanellaki,  (16 β) 

- Ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος- Ελεήστε μας χριστιανοί δώστε μας μια ανάσα οξυγόνο χριστιανοί- σκασμός τέκνα μου μιλάει ο κύριος πρωθυπουργός- «είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος με τη θυσία αυτών των παιδιών»- απ’ τα χαλάσματα σέρνονται διαμελισμένα σώματα ΔΕΝ έχει γιατρούς ΔΕΝ έχει ασθενοφόρα Χ Α Ο Σ- Μη χάσουμε την εξουσία και για ένα κ@λοτρένο τώρα- Αλληλούια- 

1. Μάνα, Ελευθερία-Έρη, (7 β) 

Μήτρα μου 

αιώνια!

Μάνα κεκοσμημένη!

Φάτνη μου

με το άχυρο,

Θρόνε πυρίμορφε!

Θάλασσά μου

ακτινοβόλα!

Στα βάθη σου

κοιμάμαι 

και ονειρεύομαι!

2. Θέλω Οξυγόνο, Giannis Pit,  (20 β) 

Τι γυρέψαμε άλλωστε;
Ένα παράθυρο ανοιχτό στων σπιτιώνε τους τοίχους,
ένα τραπέζι στρωμένο ακέραιο για όλους,
ένα τρένο, που φτάνει σωστά στο σταθμό του,
ένα όνομα, που δεν θα γραφτεί στα χαρτιά σαν χαμένο.
Θέλω οξυγόνο,
για να μην ξαναγραφτούν οι ίδιες οι λέξεις πάνω σε ματωμένους τοίχους.

Συμμετοχές από 3-18 τις βρίσκουμε ► εδώ

2. Εισπνέω φως, Άιναφετς, (2 β) 

Δώσε μου χαρά

Να ανοίξει η καρδιά

Ιερότητα 

4.Κρακ, giwta ar, (2 β) 

Κάθε ανάσα και πόνος.

Και ηλεκτρισμός και μούδιασμα.

Με οξυγόνο που δε μοιάζει μ’ οξυγόνο.

Είναι πνίξιμο και μαχαιριά.

5. Συγχωρέσε με Velvet,  (5 β)

αλλά τώρα είμαι μόνος σε αυτό το δωμάτιο

ακουμπισμένος στο παράθυρο, κοιτάζοντας τον δρόμο,

το οξυγόνο λιγοστεύει, ο ουρανός σκοτεινιάζει

η θύμησή σου μια γλυκιά παρηγοριά

6. Να με θυμάσαι.....Mary Pertax, (15 β)

Ένιωσα το άγγιγμα της γονικής φροντίδας, και τη στήριξη του αδελφού.

Γέμισα αυτοπεποίθηση.  Οξυγόνο!

Χάθηκα στην τέλεια αίσθηση ερωτικού αγγίγματος υπέροχης αγάπης.

Χάθηκα σε αγαπημένα μάτια με μαγεμένο βλέμμα. Οξυγόνο! 

7. Άρνηση,  Άννα, Πάρος,  (2 β)

- Ουρανόεσσα

  Ξαγρυπνισμένη νιότη,

  Υπομένοντας, 

  Γύρισέ μας το βλέμμα.

- Όταν πονάς, αρνιέσαι:

  ΝΟ! 

8.Ζωή στη στιγμή, Woman in Blogs, (8 β)

Μα στιγμές!

Στιγμές που νοιάζονται, αγκαλιάζονται

και μπολιάζουν με οξυγόνο

9. …μετά, σιωπή ανήθικη, Γλαύκη, (8 β)

Λειψός Φλεβάρης,

στέρηση οξυγόνου!

Λυγμός Θανάτου…

10. Η ποίηση στους δρόμους, Katerina V  (7 β)

Χρειάζομαι ποιήματα αγωνιστές στο παρόν

Εκείνα που δεν συντηρούν αυταπάτες

Ποιήματα που μας ενώνουν 

Να εκπέμπουν ανάσες ανθρωπιάς

Να πλημμυρίζουν φως

Δικαιοσύνη από άκρη σε άκρη 

11. Αγάντα! Marina Tsardakli  (5 β)

Να μην ξεχνάς -

Η πιο σκοτεινή ώρα, είναι πάντα πριν την αυγή.

Εκεί που κάτι νέο γεννιέται και οι ευκαιρίες ανασταίνονται.

Μπορεί όταν σηκώνεις τον σταυρό να μην το νιώθεις,

μα να θυμάσαι -

σαν μας σταυρώνει η Ζωή, πάντα θα έρχεται η Ανάσταση

12. Εξομολόγηση, Mia (9 β)

Είσαι της ζωής μου τ' οξυγόνο,

της στείρας μοναξιάς το φως,

το κύμα στο ακροθαλάσσι,

της λησμονιάς λεμονανθός.

13. Επίκληση,ποιώ - ελένη  (22 β)

Έλα εδώ μαμά με το χτενάκι σου,

να με ομορφύνεις μαμά 

στον χάρο να μην δοθώ απεριποίητη.

14. Η αγάπη ακούει τον παλμό της γης, Μαρία Έλενα, (2 β)

Περάσματα κρυφά, απ' τα βουνά τα ψηλά,

η ανάσα μου δυναμώνει απ' το ποτάμι που καλεί.

η γη φωνάζει, το δέντρο απλώνει τη ρίζα,

κι η ζωή της καρδιάς μου γίνεται αέρας, αιώνια γαλήνη.

15. Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε ο κόσμος συγκάλυψη; Mia Petra (1 β)

Τέμπη

Συμφορά

Έγκλημα

Ποτέ

Ξανά

16.Το πορτοφόλι, ποιώ - ελένη (3 β)

Τα νεύρα μου στραπατσαρισμένα.

Την καρδιά μου τρυπούν πενήντα 

εφτά καρφιά και δικαίωση ζητούν. 

Μια άσπρη τούφα απέκτησα εκείνο 

το βράδυ και με πηγαίνει συνεχώς 

στο παρελθόν.

Γέρασα πατέρα πριν ζήσω. 

17. Δεκαπεντασύλλαβες εισπνοές,  Άννα, Πάρος  (5 β)

Μ' ένα σου χάδι γιάτρεψες το παιδικό το δάκρυ,

για να μην γίνει απόγνωση στο αύριο που θά ρθει.

Κι απόδειξες αθόρυβα, πέρα από κάθε χρόνο,

πως η αγάπη, της ψυχής είναι το οξυγόνο. 

18. Ένας χαρούμενος άνθρωπος, ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (5 β)

Ένας χαρούμενος άνθρωπος έξω καρδιά

Είδε στη ζωή του όσα δεν είδε κανείς

Στάθηκε δυνατός απέναντι στην απανθρωπιά

Και είπε να νικήσει τη μοναξιά του

Με την καλή του τη καρδιά 

Συμμετοχές από 19-26 τις βρίσκουμε ► εδώ

19. Απώλεια , BUTTERFLY  (14 β)

Τι άραγε θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Ένα χέρι να πιαστεί.

Μια φωνή να ψιθυρίζει σ αγαπώ, είμαι κοντά σου.

Μια αγκαλιά οξυγόνο, να ανασάνει. 

20. Άγγελοι, Ελευθερία-Έρη (11 β)

Μάνες με μαύρα 

με δάκρυα ποτάμια

μαζεύτηκαν, 

να ποτίσουν το χώμα 

που τους σκέπασε

λάδι και κρασί. 

Να μην ξεχαστούν!

Να είναι κοντά μας για πάντα 

είπαν... 

21. Εγώ δεν είμαι εδώ!, ANNA Flo (7 β)

Στης μάνας μου την αγκαλιά

δεν μπόρεσα να φτάσω

Στον άνεμο με σκόρπισαν

ύπουλες μεθοδεύσεις

Γι' αυτό εγώ δεν είμαι εδώ! 

22. Μιας μέρας οξυγόνο, Μαρία Νικολάου (9 β)

Αυταπατάσαι. 

Ή νιώθεις την νομοτέλεια.

Ότι τίποτα δεν γράφεται, τίποτα δεν ορίζεται.

Ας πούμε και σήμερα, πως το άλλο Σάββατο θα σχεδιάσουμε την Κυριακή όπως πρέπει.

Ένα ακόμα ψέμα.

Θυσιάζοντας ξανά τις καθημερινές, για μιας μέρας οξυγόνο.

23. Ανακινώ, Τάσος Γ. Κάβουρας  (8 β)

Συντάσσομαι με το βούλευμα

της ενσυναίσθησης

κατοχυρωμένο στην αλήθεια

της Πλατείας

Μου γίνεται αντιληπτό

ότι η Δικαιοσύνη έπαψε το έργο της.

24. Τρία γράμματα..., Woman in Blogs, (7 β)

Οξυγόνο απ' τα όχι μου αντλώ

για να ζήσω 

25. Αγάπη απροσμέτρητη, Σμαραγδάκι Ρούλα 

Σε κρατάω στην αγκαλιά μου και ρουφάω την μυρωδιά σου, λίγο πριν φτερουγίσεις.

Σ αγαπώ με μια αγάπη απροσμέτρητη.

Ακριβό μου πλάσμα.

Ανάσα και οξυγόνο μου!

26.Οξυγόνο, ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΕΚΦΡΑΣΟΥ  (3 β)

Τα χέρια μου, ακούνητοι φρουροί.

Τα βλέφαρά μου, ασήκωτες πλάκες.

Τα ποδιά μου, κολώνες θεμελιωμένες στη γη.

Η ψυχή μου, βαρίδι ασήκωτο.

Όλοι είναι νικητές άσχετα από βαθμούς.

Η νίκη μας ξεκινάει και ολοκληρώνεται την ώρα που γράφουμε.

Μην ξεχνάμε, αυτή τη φορά οι συμμετοχές ήταν πολλές 

και φυσικό ήταν οι ψήφοι να μην επαρκούν για όλες! 

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους σας, λοιπόν!

Η νικήτρια θα πάρει, όπως πάντα, ένα δωράκι 

από τα χεράκια μου.

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε τη βαθμολογία.

Με την αρίθμηση όσων ψήφισαν, λίγο πιο κάτω,

και με τη σειρά που ψήφισαν

μπορείτε να δείτε ποιοι σας προτίμησαν.

Ψήφισαν oι:

1.Κική Κωνσταντίνου (ΕΚΦΡΑΣΟΥ)

2.Woman in Blogs

3.Katerina V

4.ποιώ-Ελένη

5.Mia

6.ANNA FLO

7.Μαρία Νικολάου

8.Μαρία Κανελλάκη 

9.Άιναφετς (Στεφανία)

10.marypertax 

11.Αννίκα 

12.Τάσος Γ. Κάβουρας

13.Σμαραγδάκι- Ρούλα

14.Marina Tsardakli

15.Giannis Pit

16.Velvet

17.Μαρία Έλενα

18.Γλαύκη

19.ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)

20.Mia Petra

21.Ελευθερία Έρη

22.giwta ar

23.BUTTERFLY

24.Ρένα Χριστοδούλου

25.Άννα Πάρος 

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους φίλους που δεν είχαν συμμετοχή 

κι όμως πέρασαν, διάβασαν τις συμμετοχές σας

και αξιολόγησαν!

Saved by the bell!

Θα κλείσω κι αυτή τη μαμουθο-ανάρτηση, όπως σας έχω συνηθίσει: 

σχολιάζοντας. 😉

Αυτό είναι το δεύτερο κείμενο που έγραψα, εν μέσω πολλής κούρασης 

και τρεξίματος.

Το πρώτο κήρυσσε το τέλος του Συμποσίου. Το οριστικό τέλος! 

(Δεν θα θέλατε να το διαβάσετε ποτέ.

Ήταν κάπως, πικραμένο θα έλεγα. Δεν μου καθόταν όμως. Δεν μου ταίριαζε!

Θεωρώ ότι είμαι πια αρκετά ώριμη ώστε να μην με χαλούν μικρά γεγονότα,

ούτε να συμπεριφέρομαι ως 7χρονο.

Μάλιστα έγραφα κατά λέξη ότι 

"το 33ο συμπόσιο έμελλε να είναι, κατά τα φαινόμενα, 

το κύκνειο άσμα του!"

Οι μέρες που έδωσα παράταση για να ψηφίσετε με την ησυχία σας και να ζήσετε

οι πιστοί με κατάνυξη αυτές τις μέρες, έδωσαν και σε μένα 

το χρόνο που χρειαζόμουν

ώστε να ζυγίσω τα πράγματα σωστά και να μην πάρω αποφάσεις εν βρασμώ!

(Ποτέ δεν το κάνω και είμαι ευγνώμων και ευτυχής που καταφέρνω 

και δρω με αυτό τον τρόπο.)

Εξού και ο τίτλος (Saved by the bell!)

Για χάρη του Συμποσίου, και δη του συγκεκριμένου θέματος,

επέλεξα να πάρω μία συμμετοχή από την κλήρωση 

και να την τοποθετήσω ως εισαγωγή αυτού του Συμποσίου, 

καθώς συνοδευόταν από ένα κείμενο, αφιερωμένο στο έγκλημα των Τεμπών.

Δεν σκέφτηκα στιγμή, α) ότι έτσι φαινόμουν μεροληπτική υπέρ της συμμετοχής 

και β) ότι μπορεί να ενοχλούσε

Κάποτε φίλος/η του Συμποσίου είχε εκφράσει τη δυσαρέσκεια; το παράπονο;
για τις πολλές συμμετοχές και τις, πολλές φορές, 3 αναρτήσεις που δημιουργούνταν,

καθώς αναρωτιόταν για την τύχη των τελευταίων συμμετοχών, 

έναντι των πρώτων.

Είχα μπει τότε, που λέτε, στη διαδικασία να κρατήσω πρακτικά 

για ΟΛΑ τα συμπόσια, από ποια ανάρτηση και σε ποια θέση 

βρισκόταν η νικητήρια συμμετοχή!

Τα πρακτικά μου έχουν αποδείξει ότι η συμμετοχή 

που θα αγαπηθεί πιο πολύ,

θα διακριθεί άσχετα από την ανάρτηση και τη θέση που βρίσκεται.

[Αλλά και το μην βαθμολογηθεί μια συμμετοχή ή να πάρει 

χαμηλή διάκριση δεν σημαίνει ποτέ τίποτα για την πένα του ποιητή!

Επί τη ευκαιρία να αναφέρω και κάτι ακόμα:

Σε κάθε ανάρτηση τονίζω πως ο σχολιασμός είναι αυτός που μετράει 

και είναι όμορφο να διαβάζουμε όμορφα λόγια, ακόμα και αν δεν πήραμε 

ούτε ψηφουλάκι.

Αν δεν πήραμε, δεν σημαίνει ότι δεν μας πρόσεξε κανείς. 

Κάθε ένας έχει 5 μόνο επιλογές!

Η βαθμολογία είναι απλά ο μεγαλίστικος τρόπος του να παίζουμε κι εμείς!]

Δεν θέλω να σας σοκάρω

αλλά η κλήρωση επιλέχτηκε από μένα, όχι για την αντικειμενικότητα, 

αλλά για να γλιτώσω από επιθυμίες να βρίσκονται σε συγκεκριμένη 

θέση τα ποιήματα κάποιων συμμετεχόντων, όπως και για να μην 

κατηγορηθώ ποτέ για μεροληπτικότητα.

📣

Θα εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρέπει να μάθουμε να αξιολογούμε

τις καταστάσεις και επιτέλους, να ωριμάσουμε!

Αν κάποιος ενοχλήθηκε με τον τρόπο που έπραξα σε αυτό το Συμπόσιο,

και μετά από όσα εξήγησα, θα ήθελα να επανεξετάσει τα πράγματα,

το πώς σκέφτεται, το πώς βλέπει ένα διαδικτυακό δρώμενο,

τι είναι σημαντικό, τι μη σημαντικό και τι αναμεσό τους! 

Ο Κ. Γιουνγκ που είχε ασχοληθεί ιδιαιτέρως

με τα πράγματα και τα πρόσωπα που μας ενοχλούν, είχε πει ότι

ό,τι μας ενοχλεί  μπορεί να οδηγήσει στην κατανόηση του εαυτού μας.

(Έχω πολλά άρθρα να προτείνω. Εμένα με βοήθησαν πολύ στο 

παρελθόν και έτσι μπορώ να επεξεργάζομαι οτιδήποτε με ενοχλεί!

Όποιος θέλει, ας με ρωτήσει σχετικά στο μέιλ μου!) 

💖

Έχω περάσει πολλά σε 33 Συμπόσια κι όπως μπορείτε να φανταστείτε

κάθε συμπόσιο απαιτεί από μένα ένα τεράστιο απόθεμα δυνάμεων και υπομονής.

Έχω όμως και τις καλύτερες αναμνήσεις και τις κρατώ σαν φυλαχτό.

Προσπαθώ πάντα να αφήνω πίσω τα μικρά, τα ασήμαντα 

και να κρατώ τα υπέροχα ποιήματά σας, που μπορεί να μην είχαν γραφτεί

ποτέ χωρίς την αφορμή του Συμποσίου! 

💖

Οπότε, πσυχούλες μου, το Συμπόσιο θα συνεχίζει την πορεία του, 

με ή χωρίς ευτράπελα, γιατί γεννήθηκα μάλλον ελαττωματική 

όσον αφορά την υπομονή!

Ολόθερμα σας ευχαριστώ που μαζεύεστε πάντα στη γωνιά μου,

(τη σχεδόν αραχνιασμένη)

καταθέτετε τη ψυχή σας,

μπαίνετε στη διαδικασία να εκτεθείτε, 

διασκεδάζουμε, γιορτάζουμε με ποίηση, παραβλέπετε τα μικρά

και τιμάτε τα σημαντικά! 

💓

Το 33ο Συμπόσιο Ποίησης είναι όντως και για μένα,

το κορυφαίο Συμπόσιο, 

όπως το αποκάλεσε η Μαρία Κανελλάκη!

Κανένα ποίημα δεν εκβίασε το συναίσθημα. Έρεε από μόνο του, αβίαστα...

Χρόνια πολλά σε όλους!
Υγεία να έχετε!
Αριστέα

υγ: Έχω αγαπημένες γραφές, 

και πάντα είχα αγαπημένα ποιήματα, σε κάθε συμπόσιο,

σε ελάχιστους το έχω αποκαλύψει αυτό.

Δεν είχε ΠΟΤΕ να κάνει με τα πρόσωπα.

Αγαπώ ποιήματα!
Κάποια λίγο περισσότερο.

Είμαι άνθρωπος.