Παρεμπιπτόντως, μεγάλωσα κι άλλο μαμά!

(...) η ζωή μας δεν είναι η ζωή μας,

αλλά μόνο η ιστορία που είπαμε γι'αυτήν.

Η ιστορία που είπαμε στους άλλους,

κυρίως όμως στον εαυτό μας.

Τζούλιαν Μπαρνς

"Ένα κάποιο τέλος"

Αφηγήματα και εορτασμοί...

Από το ωραίο (λέμε τώρα) αφήγημα της 27ης Ιουνίου 2017 ως σήμερα, 

κύλησε ένας ολόκληρος χρόνος. 

Ήταν ομολογουμένως ένα ωραίο, (ξαναλέμε για χάρην εμπλουτισμού του κειμένου) ρομαντικό αφήγημα, 

που διαβάζοντάς το, λίγο πριν αρχίσω το γράψιμο, με έκανε να χαμογελάσω.

Όχι ότι δεν πίστευα κάθε λέξη που έγραφα τότε.

Αλλά να, είναι που μόλις φέτος έμαθα να μετράω λίγο τις αφηγήσεις μου.

Να τις ζυγίζω. Να τις πετσοκόβω.

Έμαθα ότι διαρκώς πρέπει να παρατηρείς, να αμφισβητείς, να αναζητάς.

Πίσω σου, γύρω σου, μέσα σου.
Στο τώρα, στο χτες.

Χωρίς φόβο. Με περιέργεια όμως.

Δεν χωράει η διακριτικότητα μέσα μας!
Κυρίως όμως να μην παραμυθιαζόμαστε.
Αυταπατώμεθα οι περισσότεροι βλέπετε από τις διηγήσεις μας...

Έμαθα κάμποσα λοιπόν κι αυτόν τον χρόνο.
Κυρίως όμως επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου: 
το Σύμπαν σου επιστρέφει χαρές και δυσκολίες ως πληρωμή,
για όσα κάνεις, καλά ή άσχημα,

ανάλογα με το τι χρειάζεται η ψυχή σου για να εξελιχθεί.

Το αν θα πας παρακάτω ή θα μείνεις μετεξεταστέος,

εξαρτάται αποκλειστικά από σένα.

Από το βαθμό ωριμότητας.

Κι ανακάλυψα με έκπληξη πόση ανωριμότητα κουβαλάμε 
οι περισσότεροι.

Μεγαλώνουμε, μα δεν ωριμάζουμε.

Γεμίζουμε ρυτίδες, αλλά όχι σοφία.
Αν ήταν αλλιώς, ο κόσμος μας δεν θα μύριζε σαπίλα.
Θα ήταν ένας όμορφος κόσμος!

Και κάπως έτσι βρέθηκα στη γενέθλια μέρα μου
να μετράω ρυτίδες. Όχι σοφία.

Να σβήνω ήσυχα, ήσυχα κι απλά τα 48 κεριά μου 
και να πηδάω από τη μια χρονιά στην άλλη,

λίγο κουτσό - λίγο τσιγκολελέτα.
Με επισφαλή ισορροπία.
Θα τα καταφέρω;

[Μεγάλωσα κι άλλο μαμά!
Κι όλο περισσότερο σε φθάνω...]

@ριστέα

Βασίλισσα ~ Φιλοξενία

Στάσου όρθια

Όρθια!

Ξανά και ξανά

σε ρίχνει διαγώνια

Αξιωματικός

η Μοίρα σου Αιώνια.

Χτυπάς τα πόδια

όπως ο Ίππος

για λίγο.

Πύργος

φράζει την αναπνοή

σκλάβα κλείνομαι η Ψυχή

στα ενδότερα.

Ένα βήμα μπρος, ένα πίσω

ένα αριστερά, ένα δεξιά

κλειστός η ζωή σου χορός.

Τετράγωνο στις γωνίες

το κεφάλι χτυπάς.

Βαλς

Χορεύεις μόνη

Στον Έρωτα έχεις ταχθεί Πιόνι. 

Γιούλη

Ήταν η εξαιρετική συμμετοχή 

της άστεγης φίλης και συντοπίτισσας, Γιούλης,

στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης.

Η ανάρτηση ανεβαίνει για τη μόνιμη στήλη της στο μπλογκ,

(μέχρι να αποκτήσει δικό της χώρο).

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα. 

🐦

Ευχαριστώ ολόψυχα όλους όσοι περνάτε 

πάντα από τις φιλοξενίες μου.

@

Μια καθυστερημένη φιλοξενία

Γάτος

Στους κάδους των απορριμάτων

προσμένει τον επιούσιο

Το κυνηγετικό ένστικτο ξυπνά

όταν σακούλες πετιούνται στον αέρα.

Τότε κι εκείνος σάλτο κάνει

να τις τσακώσει!

Μιζέρια της βρώμικης πόλης...

Κορίτσι

είχα μάθει απ'τον παππού πως Εκείνος

για όλα τα πλάσματα του Κόσμου μεριμνά.

Μα ίσως, παππού, κατοικεί πολύ ψηλά

στα μπαμπακένια σύννεφα

και δεν ακούει της κοιλιάς

γατιών κι ανθρώπων τα γουργουρητά.

Θεός υπάρχει;

Αναρωτιέμαι πλέον γυναίκα βλάσφημη.

Προσευχές, προσευχές, προσευχές

τάματα ασημένια και χρυσά

Τον γυρεύουν

Πού βρίσκεται;

...

Ένα αγοράκι δίνει το κουλούρι του

κρυφά στο γάτο.

Να Τος! 

Γιούλη

Καθυστερημένα, κατά ένα Συμπόσιο Ποίησης κι έξι μήνες σχεδόν,

ανεβάζω τη συμμετοχή της άστεγης φίλης και συντοπίτισσας, Γιούλης,

από το 19ο Συμπόσιο Ποίησης και 

για τη μόνιμη στήλη της στο μπλογκ, 

(μέχρι να αποκτήσει κάποτε τη δική της στέγη).

🐦

Ευχαριστώ ολόψυχα όλους όσοι περνάτε 

πάντα από τις φιλοξενίες μου,

παρά τη δική μου απόσταση από το μπλόκινγκ.

🌸 “ Μαγική” φιλοξενία 🌸

Σήμερα με μεγάλη χαρά φιλοξενώ 

τις δύο συμμετοχές της Αννούλας μας 

(η οποία δεν χρειάζεται νομίζω πλέον συστάσεις)

στο 20ο Συμπόσιο ποίησης.

Από το καμίνι και τη φωτιά, στη μαγεία της λατρείας των γονιών 

για τα μικρά τους,

η Άννα έδωσε το στίγμα της για τη ψυχή,

μέσα από τις δυσκολίες και την αγάπη των γονιών.

Παίδες εν καμίνω 

Σκολιά μονοπάτια

Η ζωή μαστορεύει

Και ο πόνος χαλκεύει

Την ισχύ της ψυχής .

Το καμίνι του βίου

(Άμα δεν σε τελειώσει) 

Στη φωτιά θα σε λιώσει

Και ατσάλι θα βγεις.

Μαγεία

Δυο φτερουγίσματα, μόνα και ξένα

Σε τροχιά κάποτε σμίξαν κοινή

Σε χρόνια ηλιόλουστα ή συννεφιασμένα

Μαζί εχάραξαν πτήσης γραμμή.

Βοριάδες πάλεψαν και καταιγίδες

Μ' όνειρα χτίσανε ζεστή φωλιά.

Γέλια και δάκρυα, χίλιες παγίδες

Μα πάντα μ' έναν παλμό τα φτερά.

Γιατί είναι ανίκητη κείνη η μαγεία 

Που τιτιβίσματα εκπέμπουν γλυκά 

Σαν στην ψυχή των γονιών η λατρεία 

Δύναμη γίνεται κι όλα νικά..

Άννα, Πάρος


Αννούλα μου, από καρδιάς σε ευχαριστώ, για όλα!....

Πετάς ψηλά ~ Φιλοξενία

Η ματιά σου απλή

Δεν είναι η ματιά αυτή που απογυμνώνει,

είναι το βλέμμα που ρουφά τα χρώματα

το βλέμμα που δεν έμαθε να κρίνει.

Βυθίζει, μα δε βυθίζεται

Αφουγκράζεσαι

Συλλέγεις ήχους σ΄ ένα κόσμο εκκωφαντικά κακόφωνο

και τους τραγουδάς μ΄ αλανιάρικο σαξόφωνο.

Πώς τα κάνεις όλα τραγούδια;  

Μάθε με.....

Μαζεύεις εικόνες και τις ντύνεις φως,

Πώς συλλέγεις έτσι τον ήλιο; 

Μάθε με....

Δεν ξέρω να ερμηνεύω σαν και σένα τα πράγματα απλά, 

στροβιλίζομαι  στους κύκλους μου. 

Βάζεις κόκκινο και γαλάζιο και ροζ 

σε άχρωμο φόντο.

Κλείνεις το μαύρο ερμητικά απ' έξω,

γιατί σε τρομάζει η σκοτεινιά.

Αφού γύρω σου βάφουνε τα γκρι

πώς έμαθες ξεκάθαρα να ζωγραφίζεις τη χαρά;

Τα θέλω σου συλλαβές καθάριες 

και τα διεκδικείς τίμια.

Δε τα συμβίβασες ποτέ.

Πώς μπορείς να εκφράζεσαι τόσο δυνατά;

Ταξιδεύεις σε γέφυρες υπέργειες,

για τους δικούς σου παραδείσους.

Ταξιδεύω σ' αγωγούς υγρούς,

γεμάτους τρωκτικά.

Οι διαδρομές σου γραμμές ευθείες

και πάντα κατεβαίνεις εκεί που θες

μοναχικός, μα όχι μόνος

κι εμείς συντροφικοί, μα μόνοι.

Πώς το κάνεις;

Μάθε με να χαράσσω ευθείες διαδρομές.

Στην ασχήμια σφραγίζεις αυτιά και μάτια 

και πηδάς σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί.

Γελάς στον οδηγό -

κραυγές που κελαρύζουν ενθουσιασμό.

Τα χέρια χτυπάς

και σκανάρεις τη ζωή από το παράθυρο.

Χρεώνει το κοντέρ -

ποιος νοιάζεται για τα λεφτά;

Ζηλεύω την επιλογή σου να πετάς 

όπου θες,

για όσο θες.

Έχεις διέξοδο τη φυγή με το ταξί,

έχω αδιέξοδα σε σύνθετη ζωή.

Πόσο θα 'θελα να ξέρω κι εγώ να πηδάω σ' ένα μεγάλο, κίτρινο ταξί...

να γυρνάω άσκοπα

όπου θέλω,

για όσο θέλω.

Βαρέθηκα τους προορισμούς,

βαρέθηκα τους εγκλωβισμούς.

Βυθίζομαι στη σιωπηλή μορφή σου.

Γυρνάς, με κοιτάς διαπεραστικά, καθάρια.

Φτιάχνεις τις δικές σου λέξεις και με γδύνεις.

Τον φθόνο δεν τον ξέρεις.

Ψέματα ποτέ δε θα μου πεις.

Εγώ όμως ξέρω καλά να αφηγούμαι παραμύθια...

τα δικά μου παραμύθια,

τα δικά τους παραμύθια.

Το Λευκό της ψυχής σου με γέμισε άξαφνα ντροπή.

Με μεγάλη χαρά, τι μεγάλη, ανείπωτη πείτε καλύτερα,

φιλοξενώ σήμερα τη συμμετοχής της Αννέτας, στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης, 

πρωτοεμφανιζόμενης στην μπλογκογειτονιά μας, 

αλλά και στην παρέα του συμποσίου μας.

Εύχομαι ολόψυχα να αγαπηθεί και  να ενταχθεί σε αυτή την παρέα.

Περίμενα τη συμμετοχή της πώς και πώς. 

Μου είχε μιλήσει η Lysippe μας, με μεγάλο ενθουσιασμό μάλιστα,

 για μια φίλη της που γράφει εξαιρετικά.

Δεν μου είχε πει πολλά, πέρα από τον ενθουσιασμό της. 

Ανακάλυψα (και συνεχίζω να ανακαλύπτω) όσα έπρεπε στην πορεία, 
αφού έλαβα το 

Πετάς ψηλά!

Ήξερα πως δεν είναι τυχαία τούτη η ψυχή!

Καταρχάς, η συμμετοχή της συνοδευόταν από μια υποσημείωση 

που σκοπίμως έβαλα από αυτή, τα λιγότερα δυνατά στο Συμπόσιο.

Ο Θανούλης πήγαινε με ταξί σε ειδικό σχολείο και ήταν στη ζοφερή του ζωή αυτό, τεράστια χαρά. Ήταν η φυγή του από κατακερματισμένους γονείς. Είχα την τύχη να περάσω λίγες μέρες μαζί του και λάτρευε να πιάνει το τιμόνι του αυτοκινήτου μου και να λαρυγγίζει "τατσί! τατσί!!". Στα 14 του τότε χρόνια ήταν ήδη ένας τεράστιος αθώος γίγαντας χωρίς γλώσσα αλλά με αποθέματα ανάλογης του όγκου του καλοσύνης. Όπλο δεν έπιασε, δεν κατατάχτηκε, αλλά καλύτερα για τους Θανούληδες αυτού του κόσμου. (Θύματα και θύτες).

Όσοι με γνωρίζουν καλά μπορούν να καταλάβουν γιατί αυτή η συμμετοχή

έκανε ιδιαίτερη κατάληψη στην καρδιά μου!
Δεν γινόταν να μην ταυτιστώ, να μην συγκινηθώ, να μην αγαπήσω...

Διαβάζοντας τους στίχους της γίνεται εύκολα αντιληπτό νομίζω, 
ότι η Αννέτα δεν είναι καθόλου τυχαία. 

Υπήρξε εκπαιδευτικός και μάλιστα σε μια ευαίσθητη ομάδα, αυτή των 

ατόμων με ιδιαίτερα χαρίσματα!

Όπως ιδιαίτερα χαρίσματα δείχνει να έχει τόσο η ψυχή 
όσο και η γραφή της!

Θα ήθελα να πω περισσότερα, 

θα αφήσω όμως να τη γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει σιγά σιγά.

Νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο όμορφο...

Για την ώρα την καλωσορίζω στην παρέα μας. 

Σας φιλώ

@ριστέα

Εγώ, η πουτάνα! ~ (Παίζοντας με τις λέξεις)

Θα μιλήσω. Κι ας μην με καταλάβεις.
Είμαι αυτή που διώκεται.. Η “άσπλαχνη” μάνα. Που γέννησε ολομόναχη, στο καμπινέ, ένα μεσημέρι, ένα βράδυ, δεν έχει σημασία, κι ύστερα, “αβασάνιστα” πέταξε το βρέφος από το φωταγωγό,  από το μπαλκόνι, δεν έχει σημασία ούτε αυτό. Στα σκουπίδια το 'στειλε..
Αυτό μετράει. Ο θάνατος! 

Δεν έχω όνομα. Είμαι μια Μαρία πες. Μια Ελένη. 
Δεν έχω ούτε ηλικία. Αν και συνήθως είμαι νεαρή και άμυαλη.
Είμαι κατάπτυστη. Από όλους σας. Τις μέρες που ακολούθησαν της αποκάλυψης, έζησα στιγμές Αποκάλυψης. Με είπαν πόρνη. Πουτάνα. Καριόλα!  Άξεστο, αμόρφωτο, άσχημο θηρίο, που αντί να κάνει το σταυρό του που βρέθηκε ένας χριστιανός και το πήδηξε, σκότωσε μια αθώα ψυχούλα.
Έλα, μην σοκάρεσαι με τις λέξεις. Όταν τις διάβασες στα σόσιαλ μίντια, όταν τις σκέφτηκες ίσως κι εσύ,  αλήθεια δεν κοκκίνισες;

Διάβασα κι άλλα. Στήθηκε πρόχειρα ένα λαϊκό δικαστήριο. Με καταδίκασαν δίχως ελαφρυντικό. Με καταράστηκαν να βγάλω καρκίνους, να λιώσω στην κόλαση, να με βιάσουν οι συγκρατούμενες! Να ψοφήσω, να χαθώ σε μια σκοτεινή άβυσσο!
"Αυτοκτόνα μωρή, αν έχεις τα κότσια!  Σκύλα.. Δεν έχεις τύψεις; Ισόβια στο πουτανάκι! "

Με σκοτώνουν αδυσώπητα, γιατί σκότωσα. Αυτοί μπορούν. Εγώ δεν έχω δικαιολογία καμία....
Γιατί δεν μιλούσα; Γιατί δεν το έδινα;  Πολλές οι ερωτήσεις. Πολλοί οι κατήγοροι. Σποραδικά και μια φωνή υπέρ μου. (Μπράβο τσαγανό!) 
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει ποια ήμουν. Πώς μεγάλωσα. Τι ονειρευόμουν. Τι φοβόμουν. Κανείς δεν ρώτησε για τις μάχες που έδωσα σιωπηρά. Που δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο να μοιραστώ την αγωνία μου. Για τα σκοτάδια που πέρασα... Όλοι κατηγορούν εμένα. Τη φόνισσα! Την πουτάνα!  Κανείς δεν κατηγορεί εκείνον τον άντρα που έχυσε μέσα μου και ύστερα χάθηκε. Εκείνος δεν φταίει. Εκείνος πήδηξε, το φχαριστήθηκε και από δω πήγαν κι άλλοι! 
Το μετά το έζησα μόνη μου! 

Ναι, όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί αλλιώς...
Να έχω μεγαλώσει, όπως θα έπρεπε: Με ζεστασιά, τρυφερότητα, αγάπη. Να μην φοβάμαι να μιλήσω στους γονείς μου. Να είναι δίπλα μου συμπαραστάτες. Όχι κριτές. 
Να μην αναζητώ από τα δεκαπέντε την αγάπη σε ξένα σώματα. Να μην ξοδεύομαι σε κρεβάτια βρόμικα για να νιώσω αποδεκτή, έστω και για λίγο!

Τι να εξηγήσω και τι να καταλάβετε;
Το εύκολο είναι να με βρίσεις. Έλα κάντο για να ξεδώσεις κι εσύ. Τόσα μου έσουραν.  Μια ακόμα κατάρα τι θα αλλάξει; 
Δεν είμαι μάρτυρας,  ούτε ζητώ τον οίκτο σας. Ας τιμωρηθώ. Αν έτσι ορίζει η πολιτεία, ας πληρώσω. Ίσως κάποτε κάνω ένα παιδί και ίσως δώσω αγάπη. Και ίσως τότε να διορθώσω το κακό... 
Αλλά θα δώσω αγάπη; Πώς θα το κάνω, αφού κανείς δεν μου έμαθε; 

Φοβάμαι. 
Όχι εσάς. Όχι τον νόμο.
Φοβάμαι πώς δεν θα καταλάβατε. Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό μου εκείνη τη δύσκολη ώρα. Κανείς δεν θα μου δώσει την παιδικότητα που μου αρνήθηκαν. Κανείς δεν ξέρει πως είναι να φοβάσαι να μιλήσεις, αν δεν το έχεις ζήσει. Πώς σαν παιδί δεν χρειάζεσαι προστάτες, αλλά ασφάλεια. Πώς δεν χρειάζεσαι πράγματα, αλλά στοργή.
Για όλους θα είμαι η άσπλαχνη μάνα. Η πουτάνα! 

Λιθοβολήστε με κι εσείς, οι αναμάρτητοι! 

Ήταν η δεύτερη από τις δυο συμμετοχές μου στο 

15ο Παίζοντας με τις λέξεις,
(εδώ, η άλλη)

που έδωσε πολλές εξαιρετικές συμμετοχές,

καθώς οι λέξεις (οι επισημασμένες με κόκκινο στο κείμενο)

ήταν αρκετά δυνατές!

Η ακούραστη Memaria συνεχίζει επάξια ένα διαδικτυακό, λογοτεχνικό 

δρώμενο που κρατάει από το 2012,
και μας δίνει ευκαιρίες έκφρασης, διασκέδασης και δημιουργίας!
Θερμά την ευχαριστώ!

Ευχαριστώ επίσης θερμά όλους όσοι με διάβασαν, είτε με ψήφισαν, είτε όχι.

Η διάκριση ήταν καθαρά θέμα τύχης, 

αφού ήταν πολλές οι δυνατές συμμετοχές!

Όπως έγραψα και στης Μαρίας,

δεν υποστηρίζω και δεν αποδέχομαι επουδενί τέτοιους είδους εγκλήματα,

πόσο μάλλον ενός βρέφους!
Ως επαγγελματίας όμως κοινωνικών επιστημών, είμαι με το άτομο και προσπαθώ να κατανοήσω πώς φθάνει κανείς στο έγκλημα. 
Υποστηρίζω το άτομο από την πλευρά της δίκαιης απόδοσης δικαιοσύνης. 
Υπάρχουν νόμοι και έτσι είναι το σύστημά μας! 
Μακριά λοιπόν από αυτοδικίες, βρισιές, κατάρες και άλλα τινά!
Αυτή είναι η πάγια θέση μου απέναντι ακόμα και στα χειρότερα εγκλήματα! 
Αυτό επιβάλλει η παιδεία μου και ο χαρακτήρας μου! 
Προσπαθώ να κατανοώ. Όχι να δικαιολογώ. 
Κατανοώ- δεν αποδέχομαι όμως! Έχει τεράστια διαφορά!

Μάθαμε να ξεσαλώνουμε στα σόσιαλ μίντια και να φερόμαστε άθλια, 
εμείς, οι αναμάρτητοι κριτές!
Μπράβο μας! 

Πονάω λοιπόν και για τα κορίτσια και για τον όχλο!

Αριστέα

Ζόρικα

Σκάβουν.

Όλοι σκάβουν
Άλλος για να θάψει
Άλλος για να βρει
Ο στόχος είναι το θέμα
Το κίνητρο που διαλέγει κανείς

Και κάνει ευαγγέλιο

Η φωνή που ακολουθεί

Για να αποφύγει την άβυσσο

Ή για να περάσει μέσα από αυτήν

Προκειμένου στην απέναντι όχθη να ελπίζει 

Πως θα βγει

Φοβούνται

Οι περισσότεροι λακίζουν

Την μάχη δίχως άλλο αποφεύγουν

Ποιος γίνεται μάρτυρας οικειοθελώς 

Στις μέρες αυτές τις δύσκολες

Τις άνυδρες μέρες

Τις μέρες της αδιαφορίας, της βολής και του ωχαδερφισμού

Ποιος πέφτει στα ζόρικα με τη θέλησή του

Ποιος τρέχει προς στη φωτιά για να τη σβήσει

Αφού μπορεί να τρέξει αντίθετα και το τομάρι του να σώσει

Προσδοκούν 
Με φρούδες ελπίδες χτίζουν τη ζωή τους
Κι όλα όσα ενοχλούν, στο χαλάκι από κάτω τα κρύβουν
Καθώς πρεσβεύουν πως ό,τι δεν φαίνεται, δεν υπάρχει.
Τι τα σκαλίζεις, σε ρωτούν 
Και για χαζό σε λογαριάζουν 
Εσέ που ψάχνεις! 
Μα έτσι που τα κατάφεραν
Και σε κονσερβοκούτια μέσα στοίβαξαν τα όνειρά τους
Από μικρούς φωταγωγούς παλεύουν να ανασάνουν

Φυτοζωούν! 

@ριστέα

Ήταν η μία από τις δυο συμμετοχές μου στο 

15ο Παίζοντας με τις λέξεις,

που έδωσε πολλές εξαιρετικές συμμετοχές,

καθώς και οι λέξεις (οι επισημασμένες με κόκκινο στο ποίημα)

ήταν αρκετά δυνατές, αλλά κι εμείς πιστεύω με τον καιρό...

εξελισσόμαστε!

Η ακούραστη Memaria συνεχίζει επάξια ένα διαδικτυακό, λογοτεχνικό 

δρώμενο που κρατάει από το 2012,

και μας δίνει ευκαιρίες έκφρασης, διασκέδασης και δημιουργίας!
Την ευχαριστούμε! 

ps: Ο σχολιασμός... στην επόμενη ανάρτηση 
και συμμετοχή μου! ☺

Λήξη 20ου Συμποσίου Ποίησης - Η γιορτή μας

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.
Το 20ο Συμπόσιο Ποίησης,

φθάνει σήμερα στο τέλος του προορισμού του.
Σ'αυτό το συμπόσιο ξεπεράσαμε κάθε προηγούμενο σε συμμετοχές, 
σε ποικιλία, σε πρωτοεμφανιζόμενους, είτε παλιούς φίλους, είτε νέους. 

Προτού προβώ στις αποκαλύψεις θα ήθελα

ολόθερμα να ευχαριστήσω

όσους στηρίξατε κι αυτό το Συμπόσιο με τις ποιητικές σας δημιουργίες,

αλλά και όσους ξεκλέψατε χρόνο για να μελετήσετε 

και να αξιολογήσετε τις τόσες πολλές συμμετοχές μας, 

Χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε Συμπόσιο!

Πραγματικά το λέω και το εννοώ!

Νικητές όπως πάντα και πάνω απ' όλα η Ποίηση 
κι όλοι εμείς που διαβάσαμε!

Η υποχρεωτική λέξη 

Ψυχή
έδωσε 38 συμμετοχές, από 30 φίλους
της ποίησης και του μπλογκ,
ενώ 35 φίλοι του Συμποσίου περάσατε και βαθμολογήσατε
και με τις ψήφους σας, αναδείξατε μεγάλη νικήτρια, 
την αγαπημένη μας Μαίρη 

(Mary Pertax)

με το ποίημα της, στη θέση 24,
"Γεννήθηκα για αετός…" με 23 βαθμούς.

Μαίρη μου, θερμά συγχαρητήρια!
Πάμε να το θυμηθούμε...

24. Γεννήθηκα για αετός…

Σε ένιωσα που δίψασες κι ήρθα να απιθώσω

σταγόνα μύρου που κυλά στην άκρια του ονείρου

να ξεγελάσω τόλμησα της λάβας σου τα βάθη

μπας κι ηρεμήσει προς στιγμήν

λίγο να ξαποστάσω.

Σε ένιωσα που πείνασες κι ήρθα για να σου δώσω

της αμβροσίας των Θεών ένα μικρούλη κόκκο

που ξώμεινε στα χέρια μου πριν μου γυρίσουν πλάτη

και με αφήσουν μοναχή να γλύφω τις πληγές μου.

Μα ανέφελη δεν έμεινες.

Δεν ξεγελιόσουν πλέον.

Ωρίμασες και θέριεψαν και όλα σου τα θέλω!

Και τότε ήρθε η στιγμή που πάσχισες να φύγεις,

για να πετάξεις μακριά. Κι ανοίγεις τα φτερά σου...

Στο πέταγμα σου κιότεψα!

Ύψωσα τη φωνή μου, και με όση είχα δύναμη

ούρλιαξα να μ’ ακούσεις.

“Ψυχή μη φεύγεις, πώς μπορείς και με εγκαταλείπεις;’’

Με άκουσες και γύρισες, με πόνεσε η ματιά σου!

Τα λόγια με μαστίγωσαν με την ορμή που πέσαν!

“Θέλω τον χώρο άπλετο, θέλω να βρω συντρόφους.

Θέλω σκοπούς να αγωνιστώ, και δρόμους να χαράξω.

Να κλάψω, να νανουριστώ με τον αχό του γέλιου.

Κι έπειτα να ονειρευτώ ανατολές και ήλιους.

Λιβάδια καταπράσινα και ευωδιαστά λουλούδια.

Να ντύσω φως τη λησμονιά, για να χαθεί να σβήσει

και όπου βρω το άδικο θέλω να το εντύσω

με καταπόρφυρη στολή, που είναι κεντημένη

από του δίκαιου την κλωστή, για να το εξαγνίσει.

Στον κόσμο κούνια να γενεί, του σπόρου της ελπίδας.

Δεν μου ταιριάζει να χωθώ στη τρύπα που με βάζεις.

Γεννήθηκα για αετός, μ΄έκανες χαμοπούλι!

Γεννήθηκα για άνεμος και μ’έκανες δροσούλα!

Αν θες να λες.. Έχω ψυχή… πρέπει και να το δείχνεις!’’ 

Για την ιστορία, 
στη δεύτερη θέση φέρατε με τις ψήφους σας, το ποίημα στη θέση 37,
"Πετάς ψηλά" 
με μόλις έναν βαθμό διαφορά από το πρώτο, 
από την πρωτοεμφανιζόμενη φίλη Αννέτα, 
η οποία μας έρχεται με συστατική επιστολή, από το Λυσιππάκι μας!

ενώ τρίτο, με 20 βαθμούς, αγαπήσατε και ξεχωρίσατε
τις "Ψυχές", της Πεταλούδας μας.

Ας γίνουν λοιπόν όλες οι συστάσεις 

Μαζί με τις συστάσεις

και οι στίχοι που αγάπησα εγώ από κάθε συμμετοχή.

Συμμετοχές από 1-8 τις βρίσκουμε ► εδώ

1. Έρωτας, Μαρίνα-to e periodiko mas (4 β)

Στη ζεστασιά της αγκαλιάς σου βρήκα λιμάνι

στο βλέμμα σου βρήκα ζωή

και στης ψυχής σου το ακρογιάλι
ζωγράφισα μια χαραυγή

2.Σ' αγαπώ, Mia 

Ψυχή μου

έλα μια νύχτα ξανά,

ψυχή μου
να ανεβούμε ψηλά.

3.Το γεννηταρούδι, Lysippe (10 β)

Το ονόμασαν Φιλία·
έμελλε να είναι το μελιχρό φιλί στους ανθρώπους

4.Πού είσαι μαμά; Makis Del (18 β)

Η ψυχή μου πεταρίζει μαμά

Τι έκανα, μου λες, για να το αξίζω αυτο;

Μόλις τώρα ήρθα στην ζωή

Δεν θα ξανακλάψω μαμά, αλήθεια

Και πες στην γιαγιά και στον παππού
ότι θα είμαι καλό παιδί

5.Βασίλισσα, Γιούλη (11 β)

Ένα βήμα μπρος, ένα πίσω

ένα αριστερά, ένα δεξιά

κλειστός η ζωή σου χορός.

Τετράγωνο στις γωνίες

το κεφάλι χτυπάς.

Βαλς

Χορεύεις μόνη
Στον Έρωτα έχεις ταχθεί Πιόνι. 

6.Ζωή μισή, Νικολέτα, mind's lab (9 β)

Ψυχή μου.

Μικρό μου.

Παιδί.

Έφυγες.

Πριν σε γνωρίσω.

Πριν σε αγγίξω.

Και η ψυχή μου, δεν έχει τώρα πια ψυχή. 

7.Το άγγιγμά σου, Giannis Pit (11 β) 

Αισθήσεις πρόσχαρες πολλές στα χρόνια πιεσμένες

αντάρα κάνουν βουερή διέξοδο γυρεύουν.

Κοιτάζουν πίσω, ξανά μπροστά

αναμετρούν τα πρέπει

στα “θέλω” μένουν δεκτικά
η ελπίδα να τα τρέφει.

8.Τα χαϊκού της ψυχής, Μαρία Νικολάου (3 β)

Η ψυχή της ζωής μας,

ξαπλώνει μέσα,
σε δυο χέρια παιδικά.

Συμμετοχές από 9-23 τις βρίσκουμε ► εδώ

9.Θέλει ψυχή Katerina Verigka (8 β)

Θέλει ψυχή να αντέξεις

την δειλία της αγένειας.

Θέλει ψυχή να αντιμετωπίσεις

την απουσία ευθυνών.

Θέλει ψυχή να αποκρούσεις

τον ρατσισμό.

10.Ένας άμαθος ξωτικός, Ελένη Β. (3 β)

Μα εσύ με κοίταξες παράξενα… ξωτικά.

Και μου την έδωσες πίσω.

Ξέρω. Είσαι άμαθος ακόμα.
Ένας αρχάριος που ήρθε από μακριά.

11.Στους ξεχασμένους δρόμους,  Μαρίνα-to e periodiko mas (8 β)

Κι αν ένα ρόδο βρεθεί στο διάβα σου

αντί τ’ αγκάθια του να φοβηθείς

σκύψε και νιώσε την ευωδιά του
είναι το χέρι, για να πιαστείς…

12 .Πριν τη συνάντηση, ποιώ - ελένη (16 β)

Σε περίμενα μ' ένα διπλό φιόγκο στα μαλλιά, 

με μια λέξη ειπωμένη απ' τα παλιά.
Αγαπημένη λέξη: θυσία.

13.Μαγεία, Άννα, Πάρος (9 β)

Γιατί είναι ανίκητη κείνη η μαγεία 

Που τιτιβίσματα εκπέμπουν γλυκά 

Σαν στην ψυχή των γονιών η λατρεία 
Δύναμη γίνεται κι όλα νικά..

14.Με τα δικά σου τα φτερά, Σμαραγδένια Ρούλα (4 β)

Με τα δικά σου τα φτερά

τ ανέμου να συγκρίνεις

να βρεις απάγκιο να σταθείς

ψυχή μου να μην φοβηθείς
κι όπου αγαπάς να μείνεις.

15.Άβυσσος,  Σμαραγδένια Ρούλα (6 β)

Όλα μέσα από σένα περνάνε.

Αγάπη, μίσος, καλοσύνη,κακία.
Άβυσσος η ψυχή σου άνθρωπε!

16. Γυναίκα  Εσύ! ANNA Flo (9 β)

Η Αγάπη Γυναίκα είναι!

Γυναίκα κι η Ζωή!

Η Ψυχή Γυναίκα είναι!
Γυναίκα κι η Προσφορά!

17.Υλιστική διαλεκτική σε τόνους λεοπάρ, Maria Kanellaki (12 β)

«Μια σταλιά ψυχή δεν έχεις;

δίπλα ρίχνουνε ναπάλμ

σφάζουνε μικρά παιδιά»

Εγώ είμαι μια μαντάμ!

Μπυθουλαίοι και μπας-κλας

κι όλη αυτή η ντεκαντάνς

μου ταράζουνε το ζεν

κι είμαι ευαίσθητη ναι-μεν

αλλά ο μόνος μου χαβάς
να περνάω ΕΓΩ τρε-μπιέν!  

18.Ύστερα σε διάβασα, Woman in Blogs (5 β)

Ένιωσα πως...

Στην αλμύρα των ματιών σου

παρηγορήθηκαν

του κόσμου τα ναυάγια

Και...

Στη ζέστα των χεριών σου

βαπτίστηκαν
τα ορφανά μου χάδια.

19.Απουσίες, Δημήτρης Ασλάνογλου (6 β)

Σαν λείψουν τα περίσσια απ΄τη ζωή μου
Βλέπω καθάρια, τι λείπει απ΄τη ψυχή μου. 

20. Ηaikou ψυχής,  Άιναφετς (2 β)

Χαμογέλασε!

Η Ψυχή του καθενός
είναι Αγάπη 

21.Το κόκκινο λουλούδι, Τάσος Γ. Κάβουρας (7 β)

Και το λουλούδι το κόκκινο συγκατοίκησε με τα αγριόχορτα

Και βάλθηκε να τα εξοντώσει με τεράστιο αριθμό σπόρων

Και φώναξε να αλλάξουμε δρόμο
πριν προλάβει η αφήγηση και γίνει ασύνδετα κομμάτια

22.Η Θυσία,  Κική Κωνσταντίνου (1 β)

Η ψυχή μου κλαίει.
Την ακούω στο ύστατε χαίρε, να ανασαίνει βαριά και προσπαθώ να θυμηθώ αν την άφησα κάποτε να ζήσει - μέσα από τον άνθρωπο εκείνο - στον οποίο με ευλάβεια την είχα προσφέρει.

23.Αντίδωρο, Ελευθερία-Έρη(5 β)

Αρνούμαι να παραδοθώ

αμαχητί

στα φοβερά πλοκάμια 

της θλίψης!

Σβησμένες ανάσες

στο ημίφως..

Αντίδωρo

στη μάχη της ψυχής μου
η ελπίδα!   

Συμμετοχές από 24-38 τις βρίσκουμε ► εδώ

24.Γεννήθηκα για αετός…, Mary Pertax (23 β)
Στον κόσμο κούνια να γενεί, του σπόρου της ελπίδας.
Δεν μου ταιριάζει να χωθώ στη τρύπα που με βάζεις.
Γεννήθηκα για αετός, μ΄έκανες χαμοπούλι!
Γεννήθηκα για άνεμος και μ’έκανες δροσούλα!
Αν θες να λες.. Έχω ψυχή… πρέπει και να το δείχνεις!’’ 

25. Έρως και Ψυχή, Memaria (15 β)

Ο Έρωτας δε σε ξεχνά, σε ψάχνει και σε βρίσκει

έχει στ' αλήθεια γιατρευτεί, η αγάπη έχει νικήσει.

Αυτός ο μύθος ο παλιός μίλησε στην ψυχή μου

και με έβαλε να καρτερώ ανέμους στη ζωή μου.

26. Αδικοχαμένο..., ANNA Flo (4 β)

Μ'άσχημο τρόπο έμαθες

πως στη ζωή χιλιάδες οι υπάνθρωποι,

ντροπή της ανθρωπότητας,

κηλίδα μελανή  στη φορεσιά του κόσμου,

που την ψυχή σ'ανήλιαγο κελί έχουν κλεισμένη.

Να 'σουν ο μόνος μάρτυρας

μοναδική ντροπή μας !

27. Άρνηση, Katia Markouizou

Η Ψυχή ανθεί και αφήνεται στα κύματα,

δεν θα γυρίσει ακόμη !!!! 

28. Παίδες εν καμίνω, Άννα, Πάρος (8 β)

Το καμίνι του βίου

(Άμα δεν σε τελειώσει) 

Στη φωτιά θα σε λιώσει

Και ατσάλι θα βγεις.

29.Ψυχές, BUTTERFLY (20 β)

Όμως γεύσου!

Απ'το στήθος της μάνας

το αίμα γάλα χύνεται.

Ψυχές θάματα. 

30. Αναπόφευκτο, Memaria (1 β)

Για χαρά, για λύπη, γιατί τάχα παλεύω;

Μην είναι η Άτροπος που κρύβεται από πίσω.

κι έγινε η νύχτα συνεργός, να μην  αναγνωρίσω;

31. Πνιγμένες θύμησες, Ανέσπερη

Εντός κι εκτός μου πράσινη θάλασσα, κύματα ανάκατα.

Μέσα τους πνίγονται οι θύμησες και, κάθε ψυχή που φιλοξένησα

32. Οδομαχίες, ποιώ - ελένη (6 β)

Ξεχνάω πως κλείνονται τα παθητικά ρήματα.

Πως να μιλήσω;

Τα πάθη πως να στεριώσω στη σημαία μου;

33. Δύσκολο πράγμα η ψυχή, Marina Tsardakli  (5 β)

Ψάξε στη καρδιά σου

Υπάρχει αγάπη

Χάρισε τη όπου μπορείς

Η τύχη του κόσμου είναι στα χέρια σου!  

34. Δύναμη Ψυχής, paloma (1 β)

Ψυχραιμία

Ύστατη

Χωρίς

Ήττα

35. Γεγονός ή Ελπίδα, Woman in Blogs

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις

κι ίσως μείνει ο ένας μας μονάχος.

Μα θα 'χει ψυχή για δεκατρείς,

θα ' ναι η καρδιά του βράχος!

36. Έλα να πάμε στο pc, Marina Tsardakli (2 β)

Η επικοινωνία τώρα πια, γίνεται δωρεάν μέσα απ’ την οθόνη

μα πες μου, αν ξέρεις εσύ

με τόσους φίλους, πως γίνεται οι άνθρωποι να νιώθουνε μόνοι;

37. Πετάς ψηλά, αννετά...κι (22 β)

Οι διαδρομές σου γραμμές ευθείες

και πάντα κατεβαίνεις εκεί που θες

μοναχικός, μα όχι μόνος

κι εμείς συντροφικοί, μα μόνοι.

Πώς το κάνεις;

Μάθε με να χαράσσω ευθείες διαδρομές.

38. Ψυχή λησμονημένη, Γλαύκη (6 β)

Κοίτα στα μάτια με ειλικρίνεια

έναν ταλαιπωρημένο κι απελπισμένο έφηβο.

Θα συναντήσεις έναν ολόκληρο κόσμο, έναν χείμαρρο συναισθημάτων.

Ηχηρός πόνος, θλίψη, αγωνία, αμφισβήτηση, οργή, ερημιά, απόγνωση
του ’χουν στήσει παγίδα.

Όπως θα είδατε στις αποκαλύψεις μας
Γιάννης και Νικολέτα (mind's lab) κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση 
στο Συμπόσιο, ενώ, εκτός από την Αννέτα, μαζί μας και η Ελευθερία-Έρη, 
που μετείχε και στις πρόσφατες 25 λέξεις της Μαρία Νικολάου.
Τους καλωσορίζω όλους στο Συμπόσιό μας 
και τους ευχαριστώ θερμά για τη στήριξη και την αγάπη τους
στην ποίηση!

◙

Όλοι είναι νικητές άσχετα από βαθμούς.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους σας!

Κάθε ένας από εσάς έδωσε κάτι διαφορετικό,

κάτι όμορφο, κάποιους στίχους διαμάντια!

Και τα 38 ποιήματα ήταν υπέροχα!

Η καταμέτρηση έγινε και πάλι σε excel.

Ακολουθεί η σύμπτυξη που κατάφερα να κάνω για όσους 

δεν έχουν παρακολουθήσει τη βαθμολογία.

Με την αρίθμηση όσων ψήφισαν -βλέπε παρακάτω-

μπορείτε να δείτε ποιοι σας προτίμησαν.

πατάμε στις εικόνες να μεγαλώσουν, ναι;

1.Μαρία Νικολάου

2.Lysippe

3.Woman in Blogs

4.mind's lab

5.georgia vasiliou

6.Katerina Verigka

7.Ελένη B

8.Σμαραγδάκι- Ρούλα

9.marypertax

10.Mia

11.αννετά...κι

12.ANNA FLO

13.Giannis Pit

14.ποιώ - ελένη

15.Ελευθερία-Έρη

16.Memaria

17.Γλαύκη

18.Τάσος Γ. Κάβουρας

19.Marina Tsardakli

20.Σοφία ΜΒ

21.Makis Del

22.Κική Κωνσταντίνου

23.BUTTERFLY

24.DIMITRIOS ASLANOGLOU

25.Maria Kanellaki

26.Άννα Πάρος

27.Ανέσπερη

28.ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ

29.Maria Elena

30.Άιναφετς

31.Ελένη Φλογερά

32.paloma

33.Katia Markouizou

34.to e - periodiko mas official

35.Κλαυδία

Θέλω να κλείσω αυτή τη φορά λίγο διαφορετικά.

Να ανοίξω τη ψυχή μου!

Αν και πιέστηκα πολύ σε αυτό το 20ο Συμπόσιο,

λόγω έλλειψης χρόνου, και με το ρεκόρ συμμετοχών που είχαμε,

θέλω να ξέρετε ότι στιγμή δεν μετάνιωσα.

Με ρωτούν πολλές φορές, “γιατί το κάνεις;“

“Τι κερδίζεις εσύ; ”

Νομίζω ότι η χαρούμενη ψυχή μου δεν μπορεί 

να αποτυπωθεί με λόγια, ούτε να σας τη ζωγραφίσω.

Η ικανοποίηση ότι πολλοί άνθρωποι δημιούργησαν 

από το κίνητρο που τους έδωσε ένα ακόμα Συμπόσιο,

ότι πολλοί φίλοι, όπως γνωρίζω, το περιμένουν με ανυπομονησία 

και πραγματικά το διασκεδάζουν, όλα αυτά κι άλλα πολλά

(θα μπορούσα να πολυλογώ για ώρες...)

μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω.

Χτες, μέσα στο άγχος να προλάβω να ολοκληρώσω την ανάρτηση λήξης,

ήμουν βέβαιη ότι το επόμενο θα βγει ...Χριστούγεννα.

Σήμερα, χαρούμενη σας λέω, ότι ξέχασα κάθε κούραση 

και αμέσως σκέφτομαι το επόμενο!

Σας φιλώ!

Αριστέα