Ανοίγοντας το συρτάρι...# 9

Κλείνω το Σεπτέμβρη μου με το συρτάρι μου!

Πέρασε ο μήνας και δεν το άνοιξα καθόλου!

Και διάλεξα μια πονεμένη μου στιγμή

από το παρελθόν.

Ίσως γιατί αυτός ήταν ένας δύσκολος Σεπτέμβρης

Ίσως γιατί ελπίζω να αφήνω πίσω τα άσχημα!
Κάπου στο χτες....

Πάμε πίσω στο 1994;

Να δω από κάπου

Α δεν μπορώ...αν δεν τα γράψω

αν δεν τα πω σε κάποιον τώρα αμέσως

θαρρώ πως μέσα μου θα σκάσω

Και τα κομμάτια

θα τιναχτούν στους τοίχους

θα κυληθούν στο πάτωμα

και θα λερώσουν!

Τούτη η βρωμιά μέρες πολλές θα σε παιδεύει

ώσπου να την εκκαθαρίσεις

Πόσο θα ήθελα να δω από κάπου 

το πρόσωπό σου

σαν θα κοιτάει, σαν θα ρωτάει ανήσυχη

πώς βγαίνει άραγε το αίμα από τους τοίχους

κι αν θα προλάβεις, αν θα μπορέσεις

να τα γυαλίσεις όλα μόνη ως τα Χριστούγεννα....

15/12/1994

@ριστέα

Καλή μέρα να έχετε!

Και πολύ καλή εβδομάδα επίσης!

Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά (καιρό τώρα) από την αγαπημένη Μου Πέτρα
κι ευελπιστώ κάποια μέρα να της το ζωγραφίσω.
Δεν το ξέρει...
Νομίζω ότι το απόγευμα θα πηδήξει από τη χαρά της!
Όχι για τον πίνακα!
Αλλά για την ελπίδα!

Αχ βρε Βαγγελιώ μου παινεμένη!

«Μήτσου μμμμμ’! Φερ’ μ’ το σακί γρήγορα … Θα του σκάσει τ’ αναθεματισμένου! Έλα σύρε, παρ΄τις ποδάρες σου! …. Τι κάν΄ς πάλι βρε παλαβέ; Άσε κάτου την καραμπίνα, για θα την αρπάξου και θα σου σβουρήξω μια τουφεκιά στα πισινά, να σου πω εγώ μετά! Τεμπέλ’ μ’ ! Να δω πώς θα κάθεσαι μετά να τρως την μπακαρονάδα σου! 

Άιντε ! Σύρε , φέρ’ μ’ το σπάγγο, φέρ’ μ’  και το τσουβάλι που άδεισα τα πίτουρα ψες του βράδ’, να τον εδέσω και να τον τσουβαλιάσω, προτού το σκάσ’ το αγρίμ’ ! Του προυί, με του χάραμα, θα τον αχνίσου και θα τον ξεπουπουλιάσω...να τον εκάμω κοκκινιστό σαν θα’ρθ’ του παιδί μας  απ’ τας Αθήνας….. και θα’ χουμε χαρές και πανηύρια! 

Πού πήγες βρε σκασμένε; Ουιμέ !!! Τι κάνεις εκεί ρε άχρηστε; Τα χαρτιά ρίχνεις πάλ’ ; Να στα πω ‘γώ που βλέπω τα μελλούμενα:  Θα στις βρέξω με του κόπαν’ αχαΐρευτε, για δεν με ακούς και με σκας! Αυτό θα γένει μαύρε μου! Δεν σε αντέχ’  άλλου η ψυχ’μ’. Βρε κακόχρουν’ να έχ’ς ! Φύε από μπροστά μ’ … που να μην έσωνε η κυρ-Αντώναινα με του προξενιό που μ’φέρ’! Προκομμένος μου’ λεγε! Βρε έτσι είν’ οι προκομμένοι; Βρε ξέρ’ς απ’τι σόι με πηήρες; Όχι να το παινευτώ αλλά κελεπούρ’ ήμουνα ! Κι εσύ; Πφ! Έν’ς μουζικάντης! Τριαλαλό δηλαδής! 

Μ’ακούς; Βρε Μήτσου μ’;… Πού χάθηκ’ς ; Ούτ’ ορίστε δε λες, ε; ; Κιχ δεν βγάζεις! Εμ βέβαια; Τι να πεις; Κοτάς να πεις; Τέτοιος αποβλακωμέν’ς που’σαι!"

Ο κυρ Μήτσος, άφησε την τράπουλα από το χέρι και κοίταξε σαν χαμένος…. Τόσα χρόνια αφοσίωσης… Μα τι κέρδισε; Μουρμούρες και ξεφτίλισμα! Προς στιγμήν σκέφτηκε να αρπάξει το όπλο και να το γυρίσει πάνω της. Μετά σκέφτηκε το γιό που θα ερχόταν σε λίγες μέρες… Η απόφαση πάρθηκε στιγμιαία!

Έσυρε γοργά μέσα και κοίταξε το σπιτικό τους. Του φάνηκε θεοσκότεινο...κλεισούρα του μύριζε... Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, έβαλε το καλό του κοστούμι, φόρεσε και το σιελ του πουκάμισο που το είχε για τις γιορτές και τις ‘κκλησίες. Έπειτα πήρε έναν σάκο κι έβαλε πρόχειρα δυο αλλαξιές, τη τραγιάσκα του, τα γυαλιά του, ένα ρολόι τσέπης -από τον παππού κληροδοτημένο, ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας-  τη φωτογραφία του γιου… Αυτά είχε μόνο ανάγκη. Και την ηρεμία του!

Άνοιξε την πίσω πόρτα και βγήκε στον αέρα… Στην αρχή δειλά, έπειτα με γοργά βήματα μη και τον πάρει είδηση και τον γυρίσει πίσω με τις τσιριξιές της, πήρε κατεύθυνση προς το λόγγο. Θα περνούσε το βράδυ  στη σπηλιά του αρματοκλέφτη, του Νταή.. Το ξημέρωμα θα’ βλεπε κατά πού να τραβήξει…  Ανέπνεε… Αυτό μετρούσε πια για αυτόν! Σκοτείνιαζε έξω, μα στο πρόσωπό του μια λάμψης χαράς τον φώτιζε σαν τα φώτα στο πάλκο που έπεφταν πάνω του, τότε που έπαιζε το μπαγλαμαδάκι του!

Η Βαγγελιώ, στην αυλή, συνέχιζε το ποίημα της… χαμπάρι δεν είχε πάρει… Έλεγε, έλεγε, έλεγε…

Αχ βρε Βαγγελιώ μου, παινεμένη! Να δω τώρα με ποιον θα τρώγεσαι τις μέρες και τις νύχτες που σου απομένουν, μέχρι να σφαλίσεις τα μάτια!

Βραβείο συμμετοχής

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 1ο Παιχνίδι με τις Λέξεις,του δεύτερου κύκλου, στο μπλογκ TEXNIS STORIES της αγαπημένης μας Φλώρας.

Οι συμμετοχές αυτή τη φορά έφθασαν τις 26. Εγώ αν δεν κάνω λάθος ήμουν κάπου στη μέση. Μπορεί η ιστορία μου να μην διακρίθηκε νιώθω όμορφα όμως που ξεκίνησα με μια ακόμα διαφορετική συμμετοχή. Το στοίχημα για μένα είναι να ανακαλύπτω διαφορετικές μορφές έκφρασης... Ευχαριστώ τις φίλες που την τίμησαν με τη ψήφο τους.

Και και δυο λόγια για την ιστορία μου. 

Ο ήρωας μου το σκάει από τα προβλήματά του. Πάρα πολλοί επιλέγουν τη φυγή. Η φυγή δεν είναι λύση. Είναι πράξη απόγνωσης.

Για όλους τους φίλους που πιστεύουν σε μένα, με αγαπούν και με στηρίζουν στέλνω το μήνυμα ότι οι αντιήρωες της ιστορίας μου δεν είμαι Εγώ!

Εγώ είμαι εδώ και σας ευχαριστώ από καρδιάς για όλη σας την αγάπη!

Η Ζωή είναι ωραία και μπορεί να έχει συννεφιές καταιγίδες και πάγους αλλά πάντα θα αναμένει την άνοιξη!

Πέτρα, Βαϊλί, Αννούλα, Βαρβάρα, Θανάση, Ανέστη, Ανταίε,Αγριομέλι κι όλοι όσοι αφήσατε μια σκέψη σας ή την ανησυχία σας ... ένα ταπεινό ευχαριστώ.

Καλή σας μέρα

@ριστέα

__________________Λαθραίο ήταν

Σε βάρκα ξε-φτυσμένη

τσουβαλιάστηκε 

με συνοπτικές διαδικασίες

Πήρε το δρόμο του γυρισμού 

για μια πατρίδα που έχασε

Ποια πατρίδα δηλαδή;

Στο δρόμο για το άγνωστο ξέμεινε

Καταμεσής στο πουθενά

Ήταν λαθραίο το χαμόγελο

Κόπηκε στα σύνορα

μεταξύ αγνωμοσύνης κι αχαριστίας

Μεταξύ ζωής και θανάτου

Θυσία όλα σε βωμούς πουλημένων συνειδήσεων

Πόσο αποτιμάται αλήθεια η ζωή

στις άγριες μέρες που ξημέρωσαν;

@ριστέα

Ζητώ συγγνώμη που δεν έχω απαντήσει

στα πανέμορφα χθεσινά σας σχόλια

Που σήμερα δεν σας χαρίζω χαμόγελα

Που δεν πέρασα από τα μέρη σας

Που δεν ξέρω αν θα περάσω

Που δεν θα επιτρέψω σχόλια

εδώ

Έλα, χαμογέλα μου!

Γιατί τα ζευγάρια του στις φωτογραφίες του 19ου αιώνα ήταν σχεδόν… ανέκφραστa;

πηγή

Ο Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain είχε γράψει για αυτό το νιόπαντρο ζευγάρι της φωτογραφίας, που δείχνει σαν να το έχουν στείλει σε… καταναγκαστικά έργα: «Η φωτογραφία είναι το πιο σημαντικό έγγραφο και δεν υπάρχει τίποτε πιο καταδικαστικό από ένα ανόητο χαμόγελο που θα μείνει εκεί για πάντα».
Το γέλιο ήταν για τους… φτωχούς, τους έκφυλους και τους μεθυσμένους
Την άποψη αυτή του Twain υποστήριζαν φυσικά και άλλοι στην εποχή του, οι οποίοι πίστευαν ότι το χαμόγελο κάνει τον άνθρωπο να δείχνει… γελοίος.
Όπως και παλαιότερα στους πίνακες – πορτραίτα (παράδοση την οποία «κληρονόμησε» η φωτογραφία) δύσκολα θα δει κανείς κάποιον με μειδίαμα στο πρόσωπο.

πηγή

«Τον 17ο αιώνα στην Ευρώπη ήταν διαδεδομένη η άποψη ότι αυτοί που χαμογελούσαν πλατιά ήταν οι φτωχοί, οι έκφυλοι, οι μεθυσμένοι και όσοι ήταν στο χώρο της διασκέδασης» ανέφερε σε άρθρο του ο καλλιτέχνης, συγγραφέας και λέκτορας στη Σχολή Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ Nicholas Jeeves.
Τα χαμόγελα θεωρούνταν ότι παραβίαζαν τα όρια της ευπρέπειας.
Το 1703 ένας Γάλλος συγγραφέας είχε γράψει περιφρονητικά για «ανθρώπους που σηκώνουν το πάνω τους χείλος τόσο ψηλά, που… σχεδόν φαίνονται τα δόντια τους». «Και όχι μόνο είναι αγενές –συνέχισε- αλλά γιατί να το κάνουν; Αφού η Φύση μας έδωσε χείλια για να τα κλείνουμε».
πηγή: pistepseto.eu

πηγή

Και θα απαντήσω εγώ:

Η φύση μας έδωσε τα χείλη για να εκφραζόμαστε.

Τη χαρά μας, τον πόνο μας την αγάπη μας...

Για να μοιράζουμε το χαμόγελο μας και να ξέρουν οι άλλοι 

ότι νιώθουμε όμορφα που τους βλέπουμε....

που υπάρχουν εκεί για μας...

Θα χαμογελώ λοιπόν

κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ γελοία!

Θα χαμογελώ λοιπόν

παρά τις δυσκολίες...

Κάποια στιγμή "έφαγα" μια παρατήρηση στη δουλειά:

"μα τι στο καλό γράφεις και χαμογελάς εσύ ;"

Πού να εξηγώ ότι απαντούσα σε σχόλια μου 

και σας χαμογελούσα....

Το νιώθεις;
Έλα, χαμογέλα μου κι εσύ!

Καλή σας μέρα

@ριστέα

Στιγμές!

Στιγμές!

Φευγαλέες ίσως..

Που δεν κρατούν μέρες ...ούτε καν ώρες...

Μπορεί και ελάχιστα λεπτά..

Ένα τηλεφώνημα από μακριά...

Μια συνάντηση με μια ψυχή που 

σου είχε κάνει από καιρό κλικ

και ένιωθες ζεστά!

Μια φωνή από την άλλη άκρη της γης....

Λιώσιμο από τη συγκίνηση..

Ένα πλάσμα που έχεις μοιραστεί μαζί του

αισθήματα και συναισθήματα

κι ακούς την καλημέρα του,
τη φωνή του.....

Αχ ξενιτεμένο μου...
Ακόμα έχω τη γλυκιά φωνούλα σου στα αυτιά μου 
και δακρύζω από χαρά,
αλλά και γιατί δεν μπορούσα περισσότερα να εκδηλώσω...

Κι είναι και η Παρασκευούλα μου ...
Ήρθε Σάββατο πρωί να με συναντήσει...
Έστω για λίγο...
Απ' αυτά τα ξαφνικά ...
Τα ωραία...
Τα όμορφα που προκύπτουν από το blogging

Δυο περιπτώσεις από μακριά..
Όλα το ίδιο είναι στην καρδιά..
Αγάπη!

Μπουκάλι με decoupage δώρο,
από την Παρασκευή του confusedmindblog! 


Τολμήστε!
Συναντηθείτε....
Μοιραστείτε...
Αγαπήστε!


Καλή σας μέρα!
@ριστέα

Διεθνής Εβδομάδα Βιβλίου

Αυτή η εβδομάδα είναι η Διεθνής Εβδομάδα Βιβλίου...

Στο ΦΒ επικρατεί ένα παιχνιδάκι εδώ και δυο μέρες...

Εγώ, θα σου ζητήσω κάτι διαφορετικό...

Η ιδέα βρίσκεται εδώ.

Πες μου, με ποιο βιβλίο σου θα φωτογραφιζόσουν 

αν στο ζητούσαν 

και γιατί....

Και ξεκινώ πρώτη:

Απ'όλα τα βιβλία που έχω, θα επέλεγα να φωτογραφηθώ με το τον Γλάρο 

Ιωναθαν Λίβιγκτσον, του Ρ. Μπαχ

(κι επειδή ήμουν μόνη....φωτογράφησα μόνο το βιβλίο)

Χρόνια τώρα έχω συμπορευτεί με τον Ιωνάθαν.

Άλλες φορές τσακίζομαι (μα συνεχίζω),

άλλες φορές ταξιδεύω στην απέραντη σιωπή μου..

άλλες φορές νιώθω ανάλαφρη και ζωντανή...

Όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες.

όσα "μη" και "όχι" κι αν ακούσω

το σίγουρο είναι ότι θα κάνω με πείσμα το δικό μου!

Γιατί ξέρω ότι πάντα θα υπάρχει στη ζωή κάτι παραπάνω

απ' ό,τι μπορεί να δει το μάτι....

Εσύ; 

Τι θα επέλεγες και γιατί;

Καλή σου μέρα!

@ριστέα

Ψιλά γράμματα...Γλάρος για λίγο να γινόμουν θεέ μου,
να ταξιδέψω χωρίς αποσκευές στην ελευθερία.... @

Τελική αποτίμηση....

Κανιβαλιστές

Κατά το καρναβαλιστές
Υπάρχουν δίπλα μας

Ανθρωπόμορφα πλάσματα που

Ζούνε από σάρκες 

Κι ας μην τις τρώνε 
Κι ας μην κατα-πίνουν το αίμα

Λένε "ας όψεται η ανάγκη"
Και συγχωροχάρτι νομίζουν ότι πήραν
-εισιτήριο για πρώτη σειρά στην Αθανασία 

Κάπου εδιάβασα μια φορά πως η κρίσις τούτη 

θα φέρει καλά

Θα μάθουμε, έλεγε,να εκτιμάμε τα απλά.

Τα λαϊκά που χορέψαμε σε σπίτια με μωσαϊκά θα νοσταλγήσουμε

και πιο σωστοί θα γίνουμε στα ανθρώπινα...

Κι ακόμα ψάχνω να δω πως τους άλλαξε τους ανθρώπους προς το καλό

κι ακόμα φοβάμαι να κάνω την τελική αποτίμηση...

@ριστέα

Καλημέρα ας είναι...........

Σε κόκκινο χαλί με (ξανά)έσυραν μανούλα μου

Βραβείο πάει κι έρχεται  αυτές τις μέρες

από χέρι σε χέρι 

και στο δικό μου έφτασε από δυο γλυκύτατες φίλες 
το Κατερινάκι και την Paloma, τις οποίες κι ευχαριστώ ιδιαιτέρως.

Ορίστε και το βραβείο!

Πολλές καρδιές

κι οκτώ ερωτησούλες

κι εγώ γίνομαι για λίγο ξανά παιδί 
(ναι, λες κι αφορμή χρειαζόμουν!)

να ξεχαστώ από όλα όσα τρέχουν αυτό τον καιρό

κι εσείς να μάθετε ό,τι έχει ξεφύγει από άλλα βραβεία στο παρελθόν!

Έχει κανόνες. 
Ως συνήθως!

Αλλά εγώ είμαι ταραχοποιό και σεσημασμένο στοιχείο 
και συνηθίζω να σπάω όλους τους κανόνες!
Κοινώς τα κάνω μπάχαλο!

Πάμε να δούμε τι μπορεί να μάθετε για μένα σήμερα Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 
του τρέχοντος έτους!

1. Αγαπημένο φαγητό
Είμαι μακαρονού παιδιόθεν!
Μεγαλώνοντας βέβαια αγάπησα τα ολικής αλέσεως...
Εκείνο που θα σε εκπλήξει επίσης είναι ότι τρελαίνομαι
το ίδιο και για το...μπρόκολο!
Ή τη βρώμη!

2.Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους

Η έλλειψη χιούμορ, η  απλυσιά, 
η απύθμενη βλακεία (έχω τη δική μου-μου αρκεί)
 η ειρωνεία! 

3.Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα:
Να με αγαπούν τρελά!
Πλάκα κάνω.
Οι άνθρωποι που κάνω παρέα είναι αυτοί με τους οποίους
μπορώ να ξεδιπλώνω τη χαζομάρα μου
να κάνω τις γκάφες μου
να είμαι ατσούμπαλη
και παρ'όλα αυτά να με αγαπούν!

4.Με ηρεμεί:

Η θάλασσα,η μουσική,το γέλιο, η ζωγραφική,το διάβασμα
η αγκαλιά της μάνας

5.Αγαπώ:
Να κάνω τους άλλους να χαμο-γελάνε

6.Με νευριάζει-ουν
Τα κουνούπια
Οι πολιτικοί
Οι άνθρωποι που πιστεύουν στους πολιτικούς

7.Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο):

Το μαξιλάρι μου
Το τσιμπιδάκι μου
Ένα στιλό κι ένα μπλοκάκι
Το κινητό μου
Τις τσίχλες μου
Το άρωμα μου
Το γέλιο μου ακόμα κι όταν πονάω...
...θεέ μου άμα κάνει σεισμό τι πρωτοβουτάω;

8.Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες:

Των Duran Duran
Μεγαλώνοντας μου πέρασε η τρέλα αυτή 
Δόξα τω θεώ όμως δεν ξεμένω από τρέλες...

Και φυσικά κόκκινο χαλί επέρασα, βραβείο πήρα....
Έχω λόγο, έχω λόγο!

Ευχαριστώ πολύ...
Τη μαμά μου και το μπαμπά μου
για την έμπνευση που είχαν να με κάνουν...
Τους φίλους μου που με ανέχονται ...
Την κολλητή μου που διαβάζει πρώτη την ιστορία 
που γράφω κάθε φορά για το Παιχνίδι των λέξεων,
έχει-δεν έχει όρεξη!
Την Πέτρα για τα υπέροχα Σαββατόβραδα που μου έχει χαρίσει
(ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!)
Όσους έχουν υπάρξει σοφέρ μου κατά διαστήματα 
(αφού δεν οδηγώ).
Αυτόν που ανακάλυψε το ίντερνετ, 
αυτόν που είχε την ιδέα για τη δημιουργία του you-tube
αυτόν που έφτιαξε το μπιστολάκι για τα μαλλιά!
Μα κυρίως όλους εσάς 
που με διαβάζετε,
και με στηρίζετε

Το βραβείο το δίνω με τη σειρά μου:
*Στην Πέτρα, για να στρωθεί επιτέλους να μας γράψει 
(της το έχουν δώσει ξανά, αλλά έχει μπλέξει με κάτι ταξιδιωτικές αναμνήσεις)
*Στον Πέτρο και στο Κανελλάκι (χωρίς καμία υποχρέωση δημοσίευσης)
γιατί θέλω να μάθω ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό
*και σε όποιον έχει όρεξη... 
να βγάλει λόγο στο τέλος!


Τα φιλιά μου
Και την καλημέρα μου!
@ριστέα

_____________________________________

Στο μπλογκ της αγαπημένης μας Φλώρας  

είναι δημοσιευμένες σε τρεις αναρτήσεις, οι ιστορίες του 1ου Παιχνιδιού

του δεύτερου κύκλου.

Όποιος θέλει να διαβάσει 26 αξιόλογες δουλειές, 

ιστορίες και ποιήματα,

που κοινό τους σημείο είναι 5 δοσμένες λέξεις 

μπορεί να περάσει έως και την Παρασκευή 27/09/13 

πατώντας  εδώ   ☞ TEXNIS STORIES

και να ψηφίσει τις τρεις καλύτερες.

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!

Θυμόμαστε τη λαμπάδα που μετέτρεψα μια μέρα

και την έκανα μέρος της διακόσμησης του σαλονιού μου;

Η κολλητούλα μου τη θυμόταν!

Και πήρε αγκαλίτσα τα κεριά από τις λαμπάδες του γάμου της

και τσουπ! μου ήρθε!

-Έλα ...διάβασα ότι δεν είσαι καλά

και φτιάχνεις πράγματα για να φτιάξεις διάθεση!

Κι εγώ που σ'αγαπάω σου έφερα υλικό, να ανέβεις! 

Πήρα λοιπόν τα υλικά μου....

Στρώθηκα στη δουλειά....

Κόλλησα κοχύλια που μαζέψαμε ένα γελαστό απόγευμα μαζί....

Κι έτοιμα!
Η τσουπίτσα μου μαγεύτηκε!

Σήμερα πάλι με ειδοποιούν οι δικοί μου
ότι είμαι προσκεκλημένη σε γεύμα στους συμπέθερους!
-Τελευταία στιγμή;
Κυριακάτικα;
Τι πάνε ;
Δεν μου αρέσουν γλυκά κι άλλα τυποποιημένα δώρα!

Μα κάτι από τα χεράκια μου βέβαια!

Ξαναστρώνομαι...
Ξανά-μανά γνωστές διαδικασίες κι υλικά

Εδώ με μια μπατονέτα 

ποτίζω με αιθέριο έλαιο κανέλας τις κανέλες μου

 Κι ένας (ακόμη) σταυρός με βγάζει από τη δύσκολη θέση!
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!

Κι έτσι εγώ διασκέδασα σήμερα Κυριακή!

Καλή σας μέρα
@ριστέα

ΥΓ: Ποιος θα με καλέσει σε γεύμα;

Όταν σιγήσουν τα όργανα....

via

Κάθε φορά που γίνεται ένα γεγονός το διαδίκτυο παίρνει φωτιά.

Και πολύ καλά κάνει βέβαια, γιατί είναι το βήμα του πολίτη 

να εκφράσει 

σκέψεις, λόγο, οργή!

Το περίεργο είναι όμως ότι μετά από μια-δυο μέρες άντε τρεις το πολύ

σιγούν ξαφνικά οι φωνές κι οι αναδημοσιεύσεις

ή περνάμε βιαστικά σε ένα άλλο θέμα επικαιρότητας...

Πόσες μέρες πάνε από τον καιρό που ξεσπάθωναν οι περισσότεροι

 με όποιο μέσο δικτύωσης είχαν στη διάθεσή τους

κι έγραφαν οργισμένοι για το θάνατο του Θανάση 

που έπεσε από το τρόλεϊ;

Μερικές μέρες μετά το γεγονός αποσιωπάται....

Σε λίγο καιρό και το όνομα του Θανάση θα έχει περάσει στη λήθη...

Αναρωτιέμαι έτσι για την εκτόνωση που κάνουμε 

(όλοι μας, λίγο έως πολύ τελικά)

μέσω του δημόσιου βήματος που μας παρέχει το internet....
Μήπως έτσι κοιμίζουμε μια συνείδηση που θέλουμε να την έχουμε ήσυχη;
Και μετά τι;

Τελικά ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση;

Πότε θα ενώσουμε φωνές κι οργή αντί να την εκτονώνουμε στο διαδίκτυο;

Όταν σιγήσουν τα όργανα

θέλω να θυμάσαι...

Όταν συναντάς ξεροκέφαλους να ορθώνεις τη γνώμη σου 

και να μη σιωπάς !

Ανάρτησα ένα link με μια ψηφοφορία 
για να τεθεί εκτός νόμου η ΧΑ

Τελικά το έσβησα !
Ο λόγος βρίσκεται στη δημοσίευση της Δάφνης

Αλλά η βία στη βία δεν είναι λύση!

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία στη βία 
παρά μόνο όταν είναι για άμυνα ζωής!

Καλημέρα
@ριστέα