στους κρυμμένους θησαυρούς της παιδικής μας ηλικίας.
Πίσω, σε γειτονιές ή γωνιές που ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν,
που μας μάγευαν
"στο μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα
ή στο μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα..."
Μας ζήτησε, λοιπόν, να μοιραστούμε μια φωτογραφία, ένα βίντεο,
ένα τραγούδι ή ήχο
που μας το θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή.
💟
Και κοίτα να δεις, που είχα!
Ένα μέρος που κανείς δεν ξέρει, ή δεν θυμάται πια.
Γιατί δεν υπάρχει σήμερα.
Με το ζόρι ανακάλυψα και μια-δυο φωτογραφίες,
μέσα στα παλιά άλμπουμ της ζωής μου...
(Από τα άλμπουμ της μνήμης δεν χάθηκε, όμως, ποτέ!)
Η γέρικη συκιά της αυλής μας, λοιπόν, πρωταγωνίστρια σήμερα
σε αυτή την εξιστόρηση
(...)
Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)
 |
Στο βάθος τα ανιψούδια μου μικρά, έπαιζαν με τα μπάζα,
όταν ανασκευαζόταν το σπιτάκι της γιαγιάς
|
Τη θυμόταν από τα μικράτα της η μαμά μου.
Δίπλα στο πηγάδι της αυλής μας, έπαιρνε όσο νερό ήθελε και τα καλοκαίρι
γινόταν ένας φουντωτός λόφος που έπιανε τεράστιο χώρο,
ξεπερνούσε, μάλιστα, τα σύρματα της ΔΕΗ,
και με εξαιρετικό ίσκιο, να πω εδώ!
Ήταν ο κόσμος μου όλος τα καλοκαίρια.
Βασικά, δεν ήταν μόνο δική μου. Ήταν όλης της γειτονιάς.
Σκαρφαλώναμε όλα τα κορίτσια (ένα αγόρι είχαμε μόνο στην παρέα μας,
τον συνονόματο, πρώτο μου ξάδελφο) και βάζαμε τα δικά μας τσάλεντζ
-δεν είχαμε τικ τοκ τότε, βλέπετε, αλλά τα τσάλεντζ υπήρχαν!
Ποιος θα ανέβει στον Όλυμπο, στον Κίσσαβο
και ποιος άραγε θα πατήσει στο Έβερεστ;
Γιατί τα μεγάλα κλαδιά είχαν ονομασίες βουνών, παρακαλώ,
και φυσικά το Έβερεστ ήταν το ψηλότερο σημείο,
στόχος αλλά και πόθος μεγάλος!
Τα είχε καταφέρει μόνο η αδερφή μου κι εγώ πάσχιζα καιρό
να φθάσω την κορυφή.
Φυσικά, όπως κάνω σε όλη μου τη ζωή, δεν τα παρατάω, ώσπου να πετύχω,
οπότε, κάποια στιγμή τα κατάφερα.
Τι ευτυχία όταν βρέθηκα να ξεπερνώ τα σύρματα και το κεφάλι να βγαίνει
πάνω από τα κλαδιά και τα φυλλώματα (και τα σύρματα της ΔΕΗ!)
Ένιωθα ότι είχα κατακτήσει τον κόσμο όλο και ήμουν πολύ περήφανη!
Και θα αποτελούσε πάντα για μένα ένα σημείο αναφοράς, από το οποίο
θα αντλούσα δύναμη μια ζωή: ήξερα πως, αν θέλω κάτι, όλα τα μπορώ!
💣
(Αληθινά, πόσο επικίνδυνα ήταν όλα αυτά που κάναμε; Πόση άγνοια κινδύνου,
και πόση ελάχιστη επίβλεψη είχαμε; Έβγαινε η μάνα φώναζε για λίγο,
αλλά ποτέ δεν έμαθε για όλες τις τρέλες που αποτολμήσαμε!
Ποτέ δεν ρώτησε ή δεν έδειξε να ανησυχεί.
"Παιδιά ήμασταν" εξάλλου!
Σκεπτόμενη όλες τις αποκοτιές μας, σήμερα ανατριχιάζω.
Με τους σημερινούς όρους οι μανάδες μας άνετα πήγαιναν μέσα
για έλλειψη γονικής εποπτείας!
Κι όμως κανείς μας δεν έπαθε ποτέ τίποτα!)
💣
Κι ενώ η αδερφή, καθότι μεγαλύτερη, έχασε νωρίς το ενδιαφέρον της
για κλαδιά, ονομασίες βουνών και τσάλεντζ, εγώ συνέχιζα για χρόνια
να κουρνιάζω στα κλαδιά της μεγάλης μας μαυροσυκιάς.
Το περίεργο είναι ότι είχαμε και μια συκιά που έκανε λευκά σύκα,
αλλά κανένα πραγματικό ενδιαφέρον και σύνδεσμο δεν θυμάμαι για αυτή!
Με θυμάμαι να "χτίζω" σπιτάκια, πάνω ή κάτω από τα κλαδιά με ελάχιστα υλικά,
ό,τι έβρισκα πρόχειρο στην αποθήκη,
με υφάσματα από τα μπαούλα της μαμάς, φερμένα από την Αμερική, με παλιά,
φθαρμένα κατσαρολικά, έπαιρνα και κάτι καφάσια και πλαστικές κλούβες
όπου ένας θείος που εμπορευόταν λαχανικά τα άφηνε σε μας που είχαμε χώρο,
και τα στόλιζα, παίζοντας την νοικοκυρά.
Πού να ήξερα τότε ότι έπαιρνα μέρος σε κάτι πολύ ουσιαστικό,
όπως είναι το συμβολικό παιχνίδι;
Εκεί στη συκιά, είτε πάνω, είτε από κάτω γινόμουν άλλοτε μάνα,
άλλοτε δασκάλα, άλλοτε μανάβισσα ή ακόμα ακόμα
και ζαχαροπλάστρια!
(Έφτιαχνα κάτι τούρτες από λάσπη, μούρλια!)
 |
| φωτό από το διαδίκτυο |
Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως ήταν ότι η συκιά αποτελούσε
το καταφύγιό μου, από τη μάνα.
Από τις φωνές, το ξύλο, την τιμωρία, που τότε υπήρχαν,
σε καθημερινή βάση και με τεράστια ευκολία!
Ποια Μοντεσσόρι και δημοκρατική παιδαγωγική να υπήρχαν εκείνα τα χρόνια,
του '70, σε μια επαρχιακή πρωτεύουσα μεν, με τη νοοτροπία του χωριού δε;
Κάθε φορά που κινδύνευα από ξύλο ή άλλη τιμωρία, ανέβαινα, έτρωγα
μερικά σύκα και η γλύκα τους με ηρεμούσε.
Άλλες πάλι φορές η συκιά αποτελούσε τον τρόπο μου
να αντιδράσω, να πω "όχι, άλλο!"
και τρόπο τινά να εκδικηθώ:
μάζευα τα σύκα σε μια πλαστική σακούλα και ενώ η μαμά
περίμενε να τα κατεβάσω για να τα φάει
(δεν πλησίαζε εύκολα, γιατί ήταν αλλεργική στο φύλλωμά της)
εγώ την εκσφενδόνιζα με δύναμη στο έδαφος και τα έκανα αλοιφή!
(Μιλάμε για διαβολάκι κανονικό!)
Η συκιά ήταν το ησυχαστήριό μου, ο καλοκαιρινός θησαυρός μου,
τόπος συνάντησης με τις γειτονοπούλες,
το ντιβάνι της ψυχοθεραπείας μου,
τα πάντα όλα!
Όταν έπεσε στο τραπέζι η αναμόρφωσης της αυλής μας με γκαζόν,
αυτόματο πότισμα, ετσετερά,
σφίχτηκε η καρδιά μου!
Το δέντρο μου λέρωνε πολύ, δεν μπορούσε να υπάρχει πάνω από το
γκαζόν ένα δέντρο που το καλοκαίρι έριχνε τους μεστωμένους πια καρπούς του
μαζεύοντας έντομα κάθε λογής,
ενώ από το φθινόπωρο και μετά έριχνε τα φύλλα του.
Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τη θλίψη μου...
Έχανα τη γλυκιά θεραπεία μου, αυτό που θύμιζε ότι όταν θέλω κάτι
πάντα το πετυχαίνω, με πολλή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή.
Έχανα ένα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.
Σήμερα πια, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να κοιτάζει το σημείο
που κάποτε πρόβαλε το γλυκό μου δεντρί.
Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να ξεπερνώ το φύλλωμα
και να φωνάζω "Έι, άνθρωποι! Ακούτε; Έχω κατακτήσει τον κόσμο όλο"!
Κάποια καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να αγοράζω σύκα,
κανένα όμως δεν έχει τη γλύκα που είχαν τα δικά μου σύκα!
Αφήστε δε που σκέφτομαι πόσο υγιεινά είναι και τι μου στέρησαν!
Αυτό και αν δεν μπορώ να το χωνέψω!
 |
| φωτό από www.kokkalidiet.gr |
Και ένα τελευταίο:
Όταν πήγαινα ακόμα σχολείο, και έκανα ακόμα κάποιες απόπειρες ζωγραφικής,
αν και σε αυτή την ηλικία οι περισσότεροι δεν ζωγραφίζουμε,
εγώ ζωγράφισα το δέντρο μου και το κρέμασα πίσω από
την πόρτα του δωματίου μου.
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το φθαρμένο χαρτί από μπλοκ ζωγραφικής,
με μια ζωγραφιά από νερομπογιές,
είναι ακόμα κολλημένο στο ίδιο σημείο.
Το παλιό μου δωμάτιο είναι το εργαστήρι μου πια,
εγώ ζωγραφίζω κάπως καλύτερα, αλλά αυτή τη ζωγραφιά ποτέ δεν την πέταξα,
δεν την ξεκρέμασα καν!
Βρίσκεται ακόμα κολλημένη, πίσω από την πόρτα, με όλες τις φθορές πάνω της!
Ναι, υπάρχει ακόμα η συκιά μουκι εγώ εξακολουθώ να κατακτώ κορυφές....
Σας φιλώ
Αριστέα
.gif)
