Τέλος Αυγούστου!
Νομίζω πως τώρα, που τυπικά τελειώνει το καλοκαίρι,
είναι μια καλή στιγμή για μένα, για να προβώ σ' έναν
Νομίζω πως τώρα, που τυπικά τελειώνει το καλοκαίρι,
είναι μια καλή στιγμή για μένα, για να προβώ σ' έναν
απολογισμό ευγνωμοσύνης, τριμηνιαίο αυτή τη φορά.
Να σας μιλήσω για το αξέχαστο καλοκαίρι της ζωής μου...
👇
Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιούνη μου: Καρ-κείνος!
Γιατί...
Εκείνος, ο μεγαλύτερος φόβος που είχα ποτέ μου,
ο κ α ρ κ ί ν ο ς
(μα τι λέω, ο μ ο ν α δ ι κ ό ς ήταν)
μου χτύπησε την πόρτα.
Αναπάντεχα, απρόσμενα, φαινομενικά τυχαία.
Μα τίποτε δεν είναι τυχαίο.
(Σημειώστε το κάπου, ναι;)
Όμως, να που είμαι εδώ, να γράφω για αυτόν,
γιατί, όπως αρκετοί φίλοι ήδη γνωρίζουν, δεν το έκρυψα εξαρχής,
λαλίστατη ήμουν εξάλλου,
(-Τι κάνεις; Πού χάθηκες;
-Όλα καλά. Έχω καρκίνο, αφαίρεσα έναν μαστό,
περισσευούμενος ήταν, χαμογελώ και συνεχίζω...
Α, θα κάνω και χήμειο. Εσύ; Τι νέα;
Στα πατώματα έπειτα ο συνομιλητής μου και να μην μπορώ να τον σηκώσω,
χειρουργημένη γυναίκα!)
απλά αποσύρθηκα από το μπλογκ και τα σόσιαλ,
προκειμένου να δώσω απερίσπαστη τον αγώνα μου!
Ο οποίος δεν τελείωσε. Έχω δρόμο μπροστά μου.
Δρόμο, όμως. Όχι Γολγοθά!
Έναν μαραθώνιο.
Με τέρμα, κορδέλα και τα λοιπά.
Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιούλη μου: Αμαζόνα Αριστέα
Γιατί...
Πήγα στην Αθήνα τέλος Ιουνίου ως Αριστέα και επέστρεψα ως
Αμαζόνα Αριστέα.
Γιατί η υποφαινόμενη έτσι την είδε!
Έχετε κάποιο πρόβλημα;
Τη φαρέτρα μου και το τόξο μου, δηλαδή, που θα τα ακουμπάω εγώ;
Η λέξη που χαρακτήρισε τον Αύγουστο: Τρίχες!
Γιατί... Γιατί το θέμα μου, αφού αποφασίστηκε από το ιατρικό μου τιμ
η προληπτική χήμειο, για να αποκλείσουμε
κάθε πιθανότητα μετανάστευσης καρκινικών κυττάρων στο υπόλοιπό σώμα,
ήταν ένα και μοναδικό:
Πώς να σταματήσω να είμαι μπουκλωτή (πυργοδέσποινα) οεο;
Το θέμα "μαλλιά" για μένα αρχικά δεν ήταν καθόλου "τρίχες είναι, ξαναβγαίνουν!"
Μιλάμε για ένα άτομο που από τα 17 του, πάτησε σε κομμωτήριο
μόνο στο γάμο του, που κουρεύεται και χτενίζεται
(λάθος χρόνος ...κουρευόταν και χτενιζόταν πλέον!)
36 ολόκληρα χρόνια μοναχό του.
Ε, δεν θα έρθεις εσύ, που κουρεύεσαι και φτιάχνεσαι για όλες
τις επίσημες εκδηλώσεις σου σε κομμωτές, που πας κι αλλάζεις χρώματα
και κουπ σαν φανελάκια, με θράσος να μου μιλήσεις
για απλές τρίχες!
Εγώ την έχω δει Σαμψών. Τραβάς κανά ζόρι;
Πού πήγε ρε άνθρωπα η ενσυναίσθηση σε αυτόν τον κόσμο;
Μην τα πολυλογώ, αποφασίζω να κάνω χρήση μιας παγωμένης κάσκας,
(που δεν επιτρέπει στα φάρμακα να φθάσουν στους θύλακες των τριχών)
μια διαδικασία επίπονη, πολύωρη και με πιθανότητα να μην έχει τα
αναμενόμενα αποτελέσματα.
Φυσικά και έχασα το 50% των τριχών μου (είχα όμως κι εγώ περίσσευμα,
πανάθεμά με! ☺).
Θα μπορούσα να αντέξω έτσι κάποιους μήνες και να πυκνώσουν
έπειτα τα μαλλιά μου, χωρίς να χρειαστώ να με δω καραφλή.
Όμως, μετά από πολλή περίσκεψη και περισυλλογή παίρνω την απόφαση
να σταματήσω την κάσκα και
να περάσω όλα τα στάδια, ως έχουν, ακόμα και αυτό της γυμνής κεφαλής!
Δεν ήθελα να αγωνιώ για κάθε τρίχα που έχανα,
να μην μπορώ να κοιμηθώ...
Ήθελα και τελικά επέλεξα πάνω απ' όλα την ελευθερία μου!
Όλο αυτό ήρθε να με διδάξει, να με αλλάξει, να με εξελίξει.
Ίσως πρέπει να αρχίσω από την αρχή.
Να παλέψω με το φαίνεσθαι επί της ουσίας και όχι μόνο θεωρητικά!
Από τις μπούκλες και τη πλούσια κόμη
στο γυμνό, στο αντρικό, στο κοντό και βλέπουμε....
Θα το περάσω κι αυτό!
Τρίχες είναι στην τελική, έτσι δε λέτε όλοι "οι έξω από τον χορό";
Κι εγώ σκυλί του πολέμου!
Όλα μπορώ να τα αντέξω!
🌺
Ένιωσα ευγνώμων τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο:
✔Για τους τρεις σωματοφύλακες και τον Ντ' Αρτανιάν μου :
Ο μικρότερος ανιψιός μου,
ο συνονόματος και ομοιοπαθής πρώτος μου ξάδερφος,
και ο πρώην άντρας μου,
ήταν οι τρεις σωματοφύλακές μου,
που μου έδωσαν δύναμη, βοήθεια και τη στήριξη
που χρειαζόμουν, ειδικά στην αρχή, που το σοκ,
ακόμα και για μένα, το σκυλί του πολέμου,
ήταν δυνατό και με ταρακούνησε!
Φυσικά για δυο μέρες μόνο! Τόσο κρατάνε σοκ και στενοχώριες σε μένα!☺
Όμως ήταν δίπλα μου καθημερινά,
καθένας με τον τρόπο του
και πραγματικά νιώθω ευλογημένη και τυχερή που τους είχα πλάι μου!
Ο ανιψιός μου, η ήρεμη δύναμη που με βοήθησε να έχω το νου μου μόνο
στην ίαση! Εν μέσω τρελών ετοιμασιών για τον δικό του γάμο...
Στον οποίο παραβρέθηκα, μόλις δυο βδομάδες χειρουργημένη,
και χόρεψα μάλιστα!
Ο ξάδερφός μου, μοιράζοντάς μου τη γνώση του, από τη δική του
σκληρή δοκιμασία, αλλά και την ογκολόγο του,
και τέλος ο πρώην άντρας μου...
μία ψυχή που με συντροφεύει πάντα στα δύσκολα της ζωής μου
ως δάσκαλος και συνοδοιπόρος!
Μα, αν για κάποιον πρέπει να αισθάνομαι ως την τελευταία μου ανάσα
ευγνώμων, είναι ο καλός μου φίλος, ο Νίκος,
όπως τον είχα αποκαλέσει κάποτε σ' ένα αφιέρωμά μου στο μπλογκ)
που δεν λογάριασε δουλειά και προσωπική ζωή
και με συνόδευσε στην Αθήνα,
σε εξετάσεις, επέμβαση και πάλι εξετάσεις
και συνεχίζει να το κάνει,
τώρα που είμαι στο επόμενο λέβελ, αυτό της χημειοθεραπείας.
Μακάρι όλοι να είχατε έναν φίλο, σαν τον Νίκο, στη ζωή σας!
✔Φυσικά, δεν ξεχνώ τα κορίτσια μου.
Οι εδώ φίλες,
Άφρο, Νάνσυ, Νάσια, που η κάθε μία ανέλαβε κι έναν τομέα
για να με βοηθήσει με τον τρόπο που ξέρει η κάθε μία καλύτερα.
κι έτσι δεν έμεινα πουθενά ακάλυπτη.
Το τρίδυμο της υποστήριξης και της αγνής αγάπης!
✔Οι μακρινές φίλες,
Πέτρα, Μαρινάκι, Μαγισσούλα, Λυσιππάκι,
όλες μου στάθηκαν, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο.
Η Πέτρα - η καθημερινότητά μου. Τα έζησε όλα από την αρχή
και μόνο το χέρι που δεν μπορούσε να μου πιάσει.
Το Μαρινάκι, με την απίστευτη ενσυναίσθησή της και το αξεπέραστο
χιούμορ της ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να κρατήσω ψηλά το ηθικό.
Η μαγισσούλα, με τη σοφία της με βοήθησε να κατανοήσω την ασθένεια,
το λόγο που ήρθε και το πώς θα βγω πιο δυνατή απ΄ όλο αυτό.
Το Λυσιππάκι μου, τέλος, είχε κάνει.... προοικονομία.
Με είχε βοηθήσει μήνες πριν καν χτυπήσει την πόρτα μου ο καρκίνος!
Και της χρωστώ πολλά!
♥
✔Φυσικά δεν ξεχνώ την οικογένειά μου,
που χωρίς την πολύτιμη στήριξή της
δεν θα έτρεχα όλες τις διαδικασίες σε χρόνο dt
και με τους καλύτερους, στο είδος τους, γιατρούς.
✔Και μιας κι αναφέρθηκα στους γιατρούς, τι να πω για την χειρουργό μου,
Ρομίνα Αλεβίζου,
ένα πλάσμα φανταστικό, που με έκανε εξαρχής να δω
το τέρμα και να μην σκεφτώ ούτε μία φορά τον θάνατο!
Έγινε φίλη μου κι αυτή
και αισθάνομαι ευγνώμων που βρέθηκε στο δρόμο μου.
✔Για όλους είμαι ευγνώμων!
Ήταν όλοι στο πλάι μου,
φίλοι και συγγενείς κι ας μην τους ανέφερα όλους ονομαστικά,
όλοι ήταν εκεί,
υπέροχα ζεστοί και υποστηρικτικοί.
Είχα ένα εξαιρετικό σύστημα υποστήριξης!
Γέμισα αγάπη και φως αυτό το καλοκαίρι!
Και, ναι, είμαι
υ π ε ρ τ υ χ ε ρ ή!
Νιώθω ότι έπιασα το τζακ ποτ της ζωής μου
κι αυτό το καλοκαίρι θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη ψυχή μου....
💟
Το τραγούδι/α που άκουσα περισσότερο αυτούς τους τρεις μήνες:
Όταν κατασταλάζουν οι φουρτούνες μέσα μου,
εγώ ηρεμώ και γαληνεύω.
Οπότε άκουγα άρπες και μουσικές meditation!
💟
Το quote του μήνα:
Δεν είναι quote, αλλά ένα Ιδιάνικο ποίημα.
Γη μάθε με να θυμάμαι...
Γη μάθε με ηρεμία όπως τα χορτάρια ηρεμούν με το φως.
Γη μάθε με να υποφέρω όπως οι γηραιές πέτρες υποφέρουν από τη μνήμη.
Γη μάθε με ταπεινοφροσύνη όπως τα άνθη είναι ταπεινά από την αρχή.
Γη μάθε με να νοιάζομαι όπως η μάνα που προστατεύει τα μικρά της.
Γη μάθε με θάρρος όπως το δέντρο που ορθώνεται μοναχό.
Γη μάθε με περιορισμό όπως το μυρμήγκι που αργοσαλεύει στο έδαφος.
Γη μάθε μου ελευθερία όπως τον αετό που πετάει στον ουρανό.
Γη μάθε μου παραίτηση όπως το φύλλο που πεθαίνει το φθινόπωρο.
Γη μάθε με αναγέννηση όπως τον σπόρο που φυτρώνει την άνοιξη.
Γη μάθε με να ξεχνάω τον εαυτό μου όπως το λιωμένο χιόνι ξεχνά την ζωή του.
Γη μάθε με να θυμάμαι την καλοσύνη όπως οι ξηροί αγροί κλαίνε στην βροχή.
Ινδιάνικο ποίημα
💟
Τελευταίες σκέψεις
Δεν είμαι ηρωίδα, δεν είμαι άξια θαυμασμού, είμαι ένας
από τους πολλούς, τους άπειρους ανθρώπους
που τους έρχεται κάποια στιγμή η σκληρή διάγνωση.
Δεν είπα ούτε μια στιγμή "γιατί σε μένα!"
Είπα μάλιστα "γιατί όχι σε μένα;"
Δεν είναι εγωιστικό εξάλλου να πιστεύεις ότι το αξίζουν όλο αυτό άλλοι,
αλλά όχι εσύ;
Το είδα εξαρχής ως ένα συμβάν που ήρθε για κάποιον λόγο στη ζωή μου.
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο.
Το τυχαίο απαιτεί πάντα μακρύ χρόνο προετοιμασίας...
Ήρθε ως ευκαιρία να μάθω.
Απλά πληρώνω προκαταβολικά τη γνώση που θα μου δώσει.
Για όλους εκείνους που αναρωτήθηκαν -κάπως χαιρέκακα κάποιοι-
πώς γένηκε τούτο στην Αριστέα,
γνωρίζοντας το διατροφικό μπακράουντ μου
και γενικότερα τον τρόπο ζωής μου, που περιλάμβανε σχεδόν πάντα την άσκηση,
θέλω να θυμίσω ότι πρώτον ο καρκίνος είναι πολυπαραγοντική ασθένεια
και δεύτερον, το γεγονός ότι κάτι ίσχυε τα περισσότερα χρόνια,
δεν σημαίνει για πάντα.
Τα τελευταία δύο χρόνια είχα παραμελήσει ουσιαστικά
το πρόγραμμά μου, λόγω της κατάστασης των δικών μου.
Το στρες που ζούσα καθημερινά πιθανότατα ήταν τοξικό για την υγεία μου κι
έτσι οργανισμός μου βρισκόταν σε εξασθένιση στο αμυντικό του σύστημα.
Παρ' όλα αυτά, ο καρκίνος μου ήταν ορμονοεξαρτόμενος,
καθόλου επιθετικός
και με πολύ καλά χαρακτηριστικά.
Δεν μετανιώνω για τις διατροφικές μου συνήθειες,
ίσα-ίσα έπαιξαν το ρόλο τους στην καλή έκβαση της
περίπτωσής μου.
Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλή έκβαση είχε
και ανάρρωση σε χρόνο ρεκόρ!
Μπορεί να συνυπάρχουν και γενετικές μεταλλάξεις, λόγω του ιστορικού
της πατρικής γραμμής,
δεν έχω προχωρήσει εξάλλου στη διερεύνηση του dna μου ακόμα,
καθώς προέχει η πλήρη ίαση.
Εκεί συγκεντρώνω τις δυνάμεις μου και την προσοχή μου.
Επέλεξα τη συμβατική ιατρική και πειθαρχώ σε όλα.
Μετά το πέρας της θεραπείας,
η αναγέννηση του Φοίνιξ-Αριστέα είναι δική μου ξεκάθαρα υπόθεση!
💥
Μην ξεχνάτε κορίτσια την πρόληψη, αλλά και την αυτοεξέταση!
Μόλις δέκα μήνες είχε προηγηθεί η δική μου μαστογραφία
που με είχε εφησυχάσει.
Με έσωσε η αυτοεξέταση!
Μην ξεχνάμε, ότι πλέον μία στις 8 γυναίκες
θα διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.
💥
Σας φιλώ από τα χαρακώματα
@ριστέα
ps:Συνεχίζω το περσινό δρώμενο της Μαρίνας
"Απολογισμός ευγνωμοσύνης"
στο τέλος κάθε μήνα.
Αυτή τη φορά η ενημέρωση έγινε τριμηνιαία,
λόγω ανωτέρας βίας.