Family stories.... by Max

Σήμερα είμαι τιμωρία. Η μαμά με έβαλε να σκεφτώ σοβαρά για την "οικογένεια" και να (της) γράψω μία έκθεση. Καταλάβατε; Στέρεψε αυτή κι έβαλε εμένα, το πλάσμα της, να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Αλλά είναι τιμωρία κι εγώ πρέπει να την υποστώ. Γιατί τιμωρία; Διαβάστε και θα καταλάβετε!

Σκέφτομαι και γράφω: Η οικογένειά μου κι εγώ (το εγώ το πρόσθεσα εγώ, ο Μαξ!)

Η οικογένεια μου αποτελείται από τη μαμά μου κι εμένα. Η μαμά μου με θεωρεί μωρό ακόμα, αλλά μεταξύ μας, εγώ είμαι ο άντρας αυτής της οικογένειας. Η μαμά λέει ότι είμαστε μονογονεϊκή οικογένεια. Τι θέλει να πει, εγώ δεν κατέω πράμα. Εγώ ξεύρω πως μεγάλωσα και θέλω να κάμω τη δική μου οικογένεια. Πάει και τελείωσε!  Έτσι δεν πάει άλλωστε;

Λέει σε όλους πως μ' αγαπάει. Μα όχι, πείτε μου; Είναι αγάπη αυτή, να κρατάς φυλακισμένο τον άλλον δίπλα σου;

-Μάνα θα φύγω, της είπα προχτές στο γλωσσάρι μου. Πήρα την ουρά μου, της γύρισα τα σκέλια μου και πήγα μέχρι παραδίπλα, στο άλλο οικόπεδο. Εκεί είναι ο νέος μου Έρωτας. 
Να δείτε και πείτε μου αν έχω άδικο:

Την γνώρισα πριν μερικούς μήνες, μα δεν πρόλαβε να παίξει πράμα. Βρήκαν το πέρασμα το κρυφό και το έκλεισαν πριν προλάβω να της κάνω προτάσεις και τα τοιαύτα. 

Για καλή μου τύχη πρόσφατα βρήκα νέο. Πήγα δύο τρεις, πέντε, δέκα, το έριξα το μαναράκι. 

Πού με χάνεις, πού με βρίσκεις, τελευταίως όλο εκεί είμαι. Ερωτοχτυπημένος κάργα! Ξεύρεις τι πάει να πει έρωτας; Να βλέπεις την ουρά της και να λιώνεις, Να σκέφτεσαι πότε θα βρεθείς πλάι της, να την χαϊδολογήσεις. Να θωρείς τα καπούλια της και να μαζεύεις νταμιτζάνες μετά τα σαλιο-σορόπια!  Αυτή να κάμει τη δύσκολη κι εσύ με σκέρτσο και χάρη να την καταχτάς. Και μετά το μπίρι μπίρι και το φίκι φίκι, να πέφτει και ο καλός σκοπός: Να κάμετε τη δική σας οικογένεια. Απογόνους, πώς το λένε. Να διαιωνιστεί το είδος σας!

-Μάνα κάνε πέτρα την καρδιά κι άσε με κι εμένα να ζήσω το όνειρο, της μήνυσα πάλι στη γλώσσα μου. 

-Αστέρι μου πού πας; Πού αφήνεις τη δόλια τη μάνα; άρχισε τα γλειψίματα και τους συναισθηματισμούς. Όταν είδε ότι δεν έπιαναν, άλλαξε τροπάρι. Έπιασε τις απειλές: 

-Αν πεις ότι κάμεις βήμα, τούτη η πόρτα θα κλείσει για σε! Μην κάνεις πώς γυρνάς όταν θα σε παρατήσει η άλλη! Τ'ακούς; Θα σε χορτάσει και θα σε αφήσει μετά στα κρύα του λουτρού, στους πέντε δρόμους. Έτσι κάνουν όλες! Σκύλες! Μόνο η μάνα σε αιστάνεται παιδί μου! 

-Μάνα άσε με να πάω εκεί κάτω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ομορφιά της ζωής μου. Θα έρχομαι να σε βλέπω.

Είδε και απόειδε, έπιασε πάλι το κονσέρτο με τα κλάματα και τα παρακάλια!

-Είσαι μικρός ακόμα. Έχεις χρόνο μωράκι μου, ξανασκέψου το!

-Μην με λες μωρό, κοτζαμάν άντρας πια. Πάρ'το απόφαση! Μεγάλωσα μάνα και δεν γίνεται να με εμποδίζεις για πάντα από το να κυνηγήσω το δικό μου όνειρο. Πόσο θα με κρατάς κάτω από τα φουστάνια σου; 

-Και πού θα αφήσεις τη δόλια τη μάνα; Ε; Πες μου; Εμ βέβαια, τώρα δεν με έχεις ανάγκη!  Είδαμε κουνήματα και ξεχάσαμε και τα ξενύχτια μου και τις στερήσεις μου κι όλα! Και να σου πω ; Αφού έχεις τη Λίλα στην αυλή μας γιατί θες την άλλην;

-Μα με μία θα έμενα ρε μάνα; Πού ζεις; Ο άντρας ο σωστός πρέπει να έχει παρελθόν! είπα κι έκαμα στροφή με μία χάρηηη, έπρεπε να με βλέπατε, και κίνησα για τη κάτω ρούγα. 
-Ζακέτα να πάρειςςςς, ακούς; μου φώναξε και έτρεξε στο άλλο μπαλκόνι για να με βλέπει καλύτερα που έτρεχα να συναντήσω την καλή μου!

Μα το πέρασμα το βρήκα πάλι κλειστό!

Φτου σου ατυχία! Ο παππούς είχε προκάμει και είχε κλείσει την τρύπα. Συνωμοσία! Πότε προλάβανε, πότε τα είπανε, χαμπάρι δεν πήρα! Γκρρρ και γαβ γαβ!

Κι έτσι που λέτε έμεινα με τη μαμά και τη μονογονεϊκή μας οικογένεια. Για την ώρα βέβαια. Να τρώω, να παίζω μαζί της, να της κρατώ συντροφιά και να περνάει ο καιρός.
Και μου επέβαλλε και τιμωρία, γιατί είμαι λέει ζωηρός και κάνω του κεφαλιού μου! 
Σας το λέω όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Εγώ δεν θα σταματήσω να ψάχνω για νέα τρύπα. Αλλά όχι για να το σκάσω. Προς θεού! Ούτε για να την αφήσω έρημη και μόνη. Δεν είμαι αχάριστος εξάλλου. Κι ας τα νομίζει αλλιώς η μάνα. Μα για να ζήσω κι εγώ το αναπότρεπτο της ζωής. Έτσι δεν πάει άλλωστε;

Κάτσε να σου πω και τούτο (και ωχού, ας με μηδενίσει!)
Που λες, σκάρωσα κι εγώ εκεί δύο χαϊκού να βρίσκονται....
α) για να δει η μαμά πως άμα θέλω όλα τα μπορώ
β) για να καταλάβετε όλοι σας ότι δεν είμαι κανένας τυχάρπαστος και
γ) για να μπω στο μάτι του "Μπρίκι" της Μεμαρίας
(δες εδώ το γιατί!)

Λαγούμι σκάβω

Στης ψυχής το λιβάδι

Σε περιμένω

Μέρες και νύχτες

Στα σύνορα της καρδιάς

Παραφυλάω 

αφιερωμένα στο γκομενάκι με πολύ λαβ! 

Ήταν η συμμετοχή του Μαξ στο 
family stories
που σήμερα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους.
Ακολουθεί αύριο η καθιερωμένη κλήρωση.

Διαβάστε επίσης σήμερα στης μαμάς του Μπρίκι το βλογ, 
τη γνωστή καλέ τη Μεμαρία λέω, την ιστορία
Φαταούλες και Μακρυχέρηδες
(ούτε συνεννοημένοι να ήμαστε καλέ κυρά Μεμαρία μου!)