σιωπή.......

        Μου αρέσει  να διηγούμαι μια ιστορία , όχι δική μου αλλά που την έχω  μέσα μου κ πολλές φορές την χρησιμοποίησα ως τώρα  στη ζωή μου.


Κάποτε ο αγαπημένος μου συγγραφέας –εκπαιδευτικός-ταξιδευτής-και πολλά πολλά άλλα-  Λεό Μπουσκάλια  σε ένα από τα ταξίδια του στην Ασία, έζησε για ένα διάστημα σε ένα μοναστήρι Ζεν. Εκεί γνώρισε έναν καταπληκτικό γιαπωνέζο δάσκαλο. Κάποια μέρα που περιδιάβαιναν στον κήπο, ο Μπουσκάλια, με τον ενθουσιασμό κ την παιδική αφέλεια που τον διέκριναν πάντα, μιλούσε ακατάπαυστα προσπαθώντας να εντυπωσιάσει το δάσκαλο του , όταν ξαφνικά αυτός ο εντελώς πράος άνθρωπος γύρισε και τον χτύπησε στο πρόσωπο λέγοντας του με σφοδρότητα : *μην περπατάς μέσα στο κεφάλι μου με τα βρώμικα πόδια σου!*


Η φράση αυτή έχει γίνει μια από τις αγαπημένες μου και  την έχω χρησιμοποιήσει απίστευτες φορές, τόσες που οι άνθρωποι που με ξέρουν και με αγαπούν όταν νιώθουν την ανάγκη της αυτοαπομόνωσης να με κυριεύει μονολογούν…. *ξέρω να σταματήσω το περπάτημα μέσα στο κεφάλι σου!* Η σιωπή ώρες ώρες δεν είναι απλά ανάγκη. Είναι ευλογία! Τα μεγαλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν μένουμε σιωπηλοί. Όταν τα βλέμματα μας  και μόνο μπορούν να κοινωνήσουν την αγάπη μας, τον πόνο μας , τη χαρά μας , την ελπίδα μας, τα όνειρά μας  !  Όταν μένουμε μόνοι μας,  μακριά από τη πολλή συνάφεια του κόσμου που λέει και ο Καβάφης  και αφουγκραζόμαστε τη φωνή μας , τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας τότε έχουμε την ευκαιρία της προσωπικής ανάπτυξης ,  της εξέλιξης, της αυτοπραγμάτωσης!


........... Ας χαμηλώσουμε τους ήχους για μια στιγμή! Ας ακούσουμε τον ήχο του νερού της βρύσης που τρέχει,  το κρασί καθώς αισθησιακά αφήνεται να ρίχτει μέσα στο διάφανο ποτήρι, το τριζόνι του μεσημεριού, τους ήχους θάλασσας, τους χτύπους της καρδιάς μας!
...ας μην περπατάμε με τα βρώμικα πόδια μας μέσα στα κεφάλια κ στις μοναξιές των αλλων ...απροσκλητοι!!!

@iris