Ένας πίνακας- δυο ιστορίες / Μέρος 3ο

Αντέχετε και τρίτο μέρος ....
στο καπάκι;

Για την ιδέα της Μαριλένας:

δες εδώ και εδώ

Ο πίνακας (μου)

Η σπηλιά
Λάδι σε μουσαμά
(50Χ70)

Τον ζωγράφισα το 2005, καλοκαίρι ήταν...
Πήρα έμπνευση από ένα ιταλικό ημερολόγιο που 
τυχαία έπεσε στα χέρια μου, ούτε καν επιτραπέζιο δεν το έλεγες...
Έδειχνε διάφορες φανταστικές σπηλιές....
Εκεί μου ήρθε κι η ιδέα...
Να κάμω μια σπηλιά.
Το στοίχημα μεγάλο...
Ήμουν εντελώς άπειρη με τις ελαιογραφίες 
(ζωγράφιζα με τέμπερες ως τότε).
Η σπηλιά μίλησε μέσα μου...
Λατρεύω τη θάλασσα, αν κι έχω μια περίεργη σχέση μαζί της.
Η σπηλιά είναι ό,τι και το σπίτι μου...
Το καταφύγιό μου...
Αυτό που με προφυλάσσει από τα ρεύματα, από τις τρικυμίες
τις κακοτοπιές...
Ησυχαστήριο...
Είναι ο δικός μου απρόσιτος χώρος
που δεν αφήνω να παραβιαστεί από κανέναν και τίποτα!
Αν είναι, εγώ σαν βαρκάρισσα θα οδηγήσω τον επισκέπτη μέσα....

*
Τον ουρανό τον έφτιαξα μέσα σε ένα βράδυ χωρίς πινέλα,
μόνο με τον δεξί παράμεσο και με ελάχιστο φωτισμό, 
(στην βεράντα της αδερφής μου και με την υπόλοιπη οικογένεια 
να με παρακολουθεί και να με σχολιάζει...)
Την άλλη μέρα όταν τον κοίταξα στο φως 
ούτε κι εγώ πίστευα τι είχα καταφέρει!
Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να έχει κυρίαρχη θέση στην καρδιά μου.
Δεν στολίζει κάποιο τοίχο στο σαλόνι μου, 
ούτε βρίσκεται σε σημείο εμφανές.
Είναι στον διάδρομο, από το 2005 στο ίδιο σημείο.

*

Κι ακολουθούν οι εμπνεύσεις του Δημήτρη Ασλάνογλου :

Θ Υ Μ Ι Σ Ε Σ

Θυμάμαι τότε, που ασπάστηκα τη θάλασσα τη καταρτόφυτη,
τότε που τ’ αηδόνι καθρεφτίζονταν, στις λίμνες της βροχής.
Τότε που διψασμένος ικέτης, άγγιζα με τ’ ακροδάχτυλα
τη σφενδόνη, κείνη που θα γινόταν η αιτία το γυμνό κορμί μου,
να ντυθεί με το κύμα και τον άνεμο, περνώντας μέσ’ απ’ την
ανομολόγητη δύνη του χρόνου.
Του χρόνου, που πνίγεται πάντα στις αγκαλιές και στα φιλιά της
προδοσίας. Του χρόνου, που φτιάνχει αγάλματα στα κρεβάτια, αλλά
και με πείσμα, νύχτα και μέρα, υφαίνει μωρών μοίρες, μέσ’ από
χάσματα μνήμης, μιας μάνας, που βυζαίνοντας, χαμογελά
στου ήλιου τη λάμψη.

Εμπνευσμένος από έναν φάρο στην Άνδρο 
που πηγαίναμε με τη βάρκα για ψάρεμα.
Μοιάζει το θέμα του με τον υπέροχο σε χρώματα αλλά και σύλληψη θέματος, 
του πίνακά σου. Δίνεις το νόημα ότι η φύση 
πλάθει μόνη της τρομακτικές εικόνες που ταιριάζουν
 με τις ισορροπίες που θέλεις να υπάρχουν στις επιφάνειες 
που ζούν στο νερό και ακουμπάνε τη στεριά. 
Από την άλλη πλευρά αγκαλιάζεις τα χρώματα με μοναδική ζεστασιά 
και στιγματίζεις το άπειρο της θάλασσας με το βαθύ μπλε, 
που αποτυπώνει το αχανές αλλά και το άγνωστο. 
Ο ουρανός ευχάριστος πιο ζεστός, ακουμπά τον ορίζοντα 
και οι αντιθέσεις τρομάζουν όσους από εμάς, υπάρχουμε στη στεριά 
και δεν ακουμπάμε εύκολα τη θάλασσα. 
Θέλεις μια απόλυτα ελεγχόμενη δομή της στεριάς, 
αλλά και μια άπειρη θάλασσα, που δεν λογίζεται να μοιάσει του ουρανού, 
αν και στην πραγματικότητα και τα δύο φωτίζονται από ένα κοινό ήλιο, 
που τα εξουσιάζει εξ’ ολοκλήρου.
Θες τον ουρανό δικό σου και τη θάλασσα απρόσιτη.


Ν Ε Ρ Ο Υ    Κ Α Θ Ρ Ε Φ Τ Η Σ

Σ’ ονείρων τοίχο κυβερνά, ο χτύπος απ’ το αγέρωχο ρολόϊ.
Τραγούδι φτιάνεις γελαστός, πριν από κάθε μοιρολόϊ.
Σε δάκρυ φτάνεις διάφανο, πριν κατορθώσεις να γελάσεις.
Πολύαστρη λάμψη, ο χρόνος σου, κείνος, που θέλει να γεράσεις

Μεγαθυμώντας έκλεισες με πράξεις, κάθε ρωγμή συνείδησης, με αρμολόϊ.

Το σπάταλο το μίσος, δεν το κέρασες αγάπη.
Σου ξόδεψε πολλές στιγμές, στης αγωνίας το κρεβάτι.
Την στάμνα, που σου δώσανε, την γέμιζες με στάχτη.
Δεν έννοιωσες τις μυρωδιές, στης άνοιξης τη ράχη.

Με τη Πυθία έμοιασες, που μάσαγε τη δάφνη, λύνοντας κάθε διαμάχη.

Δίπλα στ’ ανέμισμα του βασιλικού, πλήγωσες τον έρωτα στα στήθια.
Ολέθρια τόνε δίκασες, ναρκησευόμενος, τον βύθισες στη βία.
Σαν το κουρσάρο καρατόμησες, τ’ αγνά της γης στολίδια.
Πασίχαρος εκραύγασες, όταν με πόνους εβασίλευε η αμαρτία.

Πήρες τ’ Αδάμ την όραση, της Εύας τη σοφία,
τυφλός βαρκάρης δεν περνά, άνυδρη  Αχερουσία.

Της δικαιοσύνης τη φωνή,
μεσ’ τις αυλές και σ’ άδειους δρόμους τη γυρεύεις.
Της λύτρωσης, τη θεοτική μορφή,
με μιά ρομφαία εγωπαθή, το σώμα το χαλκεύεις.

Το δρόμο τον βρήκες
Το προορισμό τον είχες
Την συντροφιά την κέρδισες
Τον χρόνο τον εμέτρησες

Ένα σου μένει.
Να καθρεφτίζεσαι στο νερό της ζωής και να λές:

«Ας γίνω αυτός που ήμουνα, τότε που παρακαλούσα να γίνω αυτός που είμαι».

Μπορεί να ήταν γραμμένο σ’ ένα τοίχο, αλλά...
...έτσι μόνο λυτρώνεσαι.
Δ.Λ.Α.



Και η δική μου πινελιά-ανάλυση της "σπηλιάς" μου:

Απρόσιτο

Στης σπηλιάς μου τα σύνορα
μέχρι εκεί να φτάσεις μπορείς
Στη βάρκα σου μείνε με το κουπί στο χέρι
Δεν ωφελεί να προσδοκείς...
Μείνε και κοίτα το φεγγάρι
Απόλαυσε το φως του στης θάλασσας το λάδι
Πιο μέσα δεν έχει
Πιο μέσα καραδοκεί 
ο Χάροντας που τις ψυχές στον Άδη μεταφέρει!


Καλή σας μέρα

@ριστέα