Το γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο #2 Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Και η ώρα που όλοι περιμέναμε για να περάσουμε όμορφα, 
επιτέλους, έφτασε!

Δυο περίπου βδομάδες συγκέντρωνα υπομονετικά στο μέιλ μου
κείμενα και ποιήματα,
και όπως θα διαπιστώσετε και εσείς σήμερα,
είναι πραγματικά αριστουργήματα!

Δυο βδομάδες γελούσα μόνη μου.
Έλιωνα στα πατώματα, σας λέω!

Καιρός τώρα να περάσετε και εσείς καλά!

Να ευχαριστήσω πολύ τους φίλους που με τίμησαν 
στέλνοντας καταπληκτικές συμμετοχές!
Πραγματικά δεν έχω λόγια!
Και χαίρομαι αφάνταστα που δεν ψηφίζω!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο!

Συγκεντρώθηκαν συνολικά 20 συμμετοχές 
(υπάρχουν 3 διπλές συμμετοχές)

τις οποίες και χώρισα σε 3 αναρτήσεις
για να τρέχει καλύτερα η κάθε σελίδα.

Η μετάβαση σε κάθε μία γίνεται, όπως πάντα, με συνδέσμους!

Αφήνετε σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
(και να θέλατε στις άλλες δύο τα έχω κλείσει ☺)

Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,

χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Δώρο παίρνει η πρώτη νικητήρια συμμετοχή
και ένας από όσους διαβάσουν και ψηφίσουν,
είτε συμμετέχουν με ποίημα τους, είτε όχι, έπειτα από κλήρωση.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.
Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνονται δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Όπως και στο 5ο Συμπόσιο Ποίοησης 
εκτός από τις (συνήθεις) τρεις βαθμολογίες (3,2,1) 
θα ψηφίσεις δύο ακόμα συμμετοχές
από 1 βαθμό!

Άρα το σχήμα γίνεται 
3,2,1,1,1 

Υποχρεωτικά χρησιμοποίησε και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στη συμμετοχή που σε γοήτευσε περισσότερο 
και τους υπόλοιπους βαθμούς

στις επόμενες αγαπημένες σου επιλογές,

από αυτή τη στιγμή 

έως και την ΤΕΤΑΡΤΗ  26/11

το νου σου ...μέχρι και τις 8 το βράδυ.

6 μέρες αυτή τη φορά στη διάθεση σας κι όχι 7, ναι;

Η ανάρτηση με τα αποτελέσματα θα γίνει την Πέμπτη  27 Νοεμβρίου
κι αυτό γιατί την Παρασκευή 28 του Νοέμβρη 
θα έχουμε άλλα πανηγύρια ☺

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που η μουσική του μπλογκ μου
εμποδίζει την εγγραφή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ώστε να έχετε
απευθείας ενημέρωση για τα σχόλια που θα ακολουθούν.
Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.



Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ πολύ πολύ!
Χωρίς τη δική σας συμμετοχή,
τίποτα δεν θα έβγαινε στον αέρα!

Απολαύστε τώρα τα εξαιρετικά μας ποιήματα και κείμενα!
Βγάλτε χαρτί, κρατήστε σημειώσεις μα κυρίως 
γελάστε !

@ριστέα

1.Ανέκδοτες ανησυχίες


Φίλε αναγνώστη του blog της Αριστέας, η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα γιατί το θέμα ήταν πολύ ελεύθερο και εγώ έχω μεγαλώσει στη Ελλάδα και αν δεν με καταπιέσεις, αν δεν με βάλεις πίσω από κάγκελα σαν σε παρέλαση ένα πράγμα, δεν λειτουργώ. Και επειδή δεν βρήκα τι να σου πω συγκεκριμένα θα σου πω λίγο απ’ όλα.
Ζούμε στην εποχή της εμπειρίας: Για να καταλάβεις βγαίνει το 13χρονο στο facebook και βάζει στάτους τύπου «χώρισα μετά από τρία χρόνια σχέσης και τώρα ξέρω τι θα πει πόνος» και κάθεσαι εσύ σαν μάλ…α πολλά πλάγχθη και αναλογίζεσαι τι έκανες εσύ στα δέκα σου. Και καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν έχεις ζήσει εσύ μπροστά στα σημερινά παιδιά, καμιά εμπειρία, μαμμόθρεφτο ρε παιδί μου.
Ζούμε στην εποχή που ο καιρός χρειάζεται γκρουπ θέραπι: Διότι την μία είναι έτσι, την άλλη γιουβέτσι, την άλλη κοκορέτσι -πείνασα- και δεν ξέρεις πως να ντυθείς, τι να βγάλεις, τι να βάλεις, να στρώσεις, να ξεστρώσεις, να βγάλεις τα χειμωνιάτικα, να κρύψεις τα καλοκαιρινά, με λίγα λόγια εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις και αυτός τι να θέλει.
Ζούμε στην εποχή της φλώρικης κινητής τηλεφωνίας: Παλιά όταν είχες νεύρα, πάταγες το κουμπάκι και εκτονωνόσουν, του το έκλεινες του άλλου και έκανες αίσθηση, τώρα τι κάνεις; Σύρσιμο για τερματισμό της κλήσης. Μωρέ! Εν τω μεταξύ, παλιά πέταγες το κινητό, στην τσέπη και κλάιν μάιν, τώρα τρέμει η ψυχή σου μην αρχίσει να παίρνει τηλέφωνα. Παλιά έτρωγε το κινητό, σούπες, μούπες, τούμπες τίποτα δεν πάθαινε, σκυλί, τώρα μέσα σε ζελατίνες, θήκες και χίλια δύο και μπορεί να κολλήσει μέχρι Έμπολα.
Ζούμε στην εποχή που η λογοκλοπή είναι συνήθεια: και είναι λογικό, άμα μου αρέσει το μπλουζάκι που φοράς δεν θα πάω να πάρω ένα ίδιο; Θα σε ρωτήσω μήπως; Έτσι και αν μου αρέσουν αυτά που γράφεις. Θα τα πάρω για δικά μου και γούστο μου και καμάρι μου. Και άμα γουστάρω στο τέλος θα σου πω και ένα «μαζί τα γράψαμε» Πάγκαλος style και θα έρθεις να ισιώσεις.
Ζούμε στην εποχή που η Καπέλα Σιστίνα φωτίζεται από 7.000 λαμπτήρες LED‏: ενώ παιδιά πεθαίνουν σε αδικαιολόγητους πολέμους και άνθρωποι ανά τον κόσμο από ασιτεία. Βέβαια και πάλι είναι λογικό, διότι το παιδάκι που πεθάνει δεν το ξέρω, ενώ την Καπέλα Σιστίνα την ξέρω, δεν είμαι αδαής. Και στην τελική με ποια λογική θα βάλουμε την ανθρώπινη ζωή πάνω από την τέχνη;
Ζούμε στην εποχή που η πεθερά περνάει κατάθλιψη: γιατί το παιδί της δεν έχει λεφτά, δεν παντρεύεται και δεν έχει ποιον να βασανίσει. Στην εποχή που ο πελαργός κάνει απεργία και ο ΕΜΦΙΑ ενισχύει τις εταιρίες αντισύλληψης.
Τέλος ζούμε στην εποχή που ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβός είναι ο γιαλός, διότι στραβά εμείς δεν αρμενίζουμε ποτέ! Και αν μας ψεκάζουν τα μυαλά και αν μας μαυρίζουν την ψυχή να ξέρεις πως δεν έχει σημασία, διότι ο Παντελίδης το είπε καθαρά: Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε…


2."Τι μου συμβαίνει απορώ.
Μέσα είναι παρακαλώ, ή μόνο εγώ έτσι θαρρώ;»

Γέρος και αρχοντόβλαχος, μουστάκι σαν τσιγκέλι
μουρντάρης και παμπόνηρος ήταν ο κυρ Βαγγέλης.
Σεξουαλικά δραστήριος δήλωνε και ασχολιόταν
με τον ποδόγυρο συχνά και stories διηγόταν.

Τ’ απόγευμα στον καφενέ  στρογγυλοκαθισμένος
το  καφεδάκι ρούφαγε κατευχαριστημένος.
Κι όταν στο δρόμο πέρναγε καμία  στρουμπουλή
κάτι στα σκέλια σκίρταγε σαν να ‘τανε πουλί.

Αυτό που ένιωθε άφηνε να βγει από το στόμα
καυχιόταν και χαιρότανε σαν να μπορούσε ακόμα.
Και γέλαγαν στον καφενέ οι νέοι και τον τσιγκλάγανε
μα εκείνον τα πειράγματα καθόλου δεν ταράζανε.

Και πες πες πες στον καφενέ του σκάρωσαν μια πλάκα
να δούνε θέλανε αν ζει το πράμα του στη βράκα…
Τον οβολόν τους ρίψανε σε δίσκο ρεφενέ
κοκότα φέρανε γι’ αυτόν μέσα στον καφενέ.

Τσίμπησε ο γέρος γρήγορα κι υπέκυψε στα κάλη
ευθύς κι αμέσως ξέχασε  το μαύρο του το χάλι.
Δίχως σκέψη και χωρίς κανένα ενδοιασμό
με τη μαγκούρα του  έτρεξε πίσω απ’  τον πειρασμό.

Βάι βάι μανούλα μου, βάι βάι, αλή και τρισαλή μου,
το λογικό μου χάθηκε μέσ’ απ’ την κεφαλή μου.
Έχε χάρη που σε συνάντησα τώρα που είμ’ ογδοντάρης
να σ’ είχα μάνα μου εδώ σαν ήμουν τριαντάρης....

Τον πλάνεψε, τον μάγεψε κι αυτός ακολουθώντας
πάνω της βρέθηκε γυμνός σπρώχνοντας και ωθώντας.
Με ευγένεια  όλο έλεγε: «Τι μου συμβαίνει απορώ!!!
Μέσα είναι παρακαλώ, ή μόνο εγώ έτσι θαρρώ;»

Την άλλη μέρα ο καφενές σείστηκε απ’ τα θεμέλια
κορόϊδευαν και γέλαγαν του γέρου την αφέλεια
που νόμιζε πως δούλευαν του μπουζουκιού τα τέλια

ενώ χρόνια  κρεμότανε  σαν να  ‘τανε κουρέλια.



3.Τουρλού, τουρλού

Το βράδυ θα ρθω να σε πάρω
με παπά και με κουμπάρο

θα σε πάω μια βολτίτσα
όμορφη μου Μερκελίτσα

Πλάκα έκανα πλακίτσα
δεν σε παίρνω ούτε με γκλίτσα

στο αμάξι δεν σε βάζω
τα τακάκια δεν τα αλλάζω.

Ενφια, χαράτσια πλήρωσα
και εμένα μ αποκλήρωσα

Επίδομα θέρμανσης δεν βλέπω
το σπίτι ζεστό δεν μετατρέπω

Τουρτουρίζω απο το κρύο
δεν στο λέω για αστείο.

Αμφίπολη, Αμφίπολη τύφλα να χει η Τρίπολη
για δες τις Καρυάτιδες που ήτανε προστάτιδες

Μωσαικό, ψηφιδωτό και αντίτιμο
η Σφίγγα μαζί με τον επίτιμο

Κωστάκη πολέμησες τους Πέρσες και μας φάγανε οι κλέφτες
άλλα χιλια χρόνια θα ζήσεις να μας φαν οι κυβερνήσεις.



4.Ορθογραφικών αναγνωσμάτων μπερδέματα!

Μ’  έντονους προβληματισμούς για την ορθογραφία,

όλοι οι μεγάλοι απορούν τι πάθαν  τα βιβλία!

Κανόνες, ρήμα, επίθετα κι αν πεις κι ο τονισμός,

τα πάνω-κάτω έφερε ένας κοινός γνωστός.

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε, είπε μ’  αλαζονεία,

θα τα αλλάξω όλα εγώ εις την ορθογραφία!

Αυτό αξίζει στη ζωή κι όχι μονοτονία!

Μα κι αν τα συνηθίσετε κι αυτό δε σας αρκεί,

καιρός να σας αλλάξω και τη Γραμματική!

Πού να προλάβουμε εμείς κουβέντα να του πούμε;

Επίσης δεν το συζητώ, να του αντισταθούμε…

Ευθύς προμηθευτήκαμε καινούργια λεξικά,

μη μας ξεφύγει τίποτα και βρούμε και μπελά.

Μα άκρη δεν εβγάλαμε, διαφωνούν κι αυτά.

Ένα χειμώνα διάβασμα, μας βρήκε καλοκαίρι,

δεν το αντέχω άλλο πια το λεξικό στο χέρι.

Ήρθε και το φθινόπωρο, ανοίξαν τα σχολεία.

Μαμά, φωνάζει η μικρή, έχουμ’ ορθογραφία!

Το νιώθω πως θα μπερδευτώ κι ίσως αγράμματη φανώ.

‘’Γιώτα’’ μου λέει το παιδί, στo ρήμα ‘’νιώθω’’ πως θα μπει.

Όμικρον γιώτα, απαντώ, έτσι με μάθαν στο σχολειό.

Πλήθος οι λέξεις που άλλαξαν κι ο νους δεν τις χωράει…

Ωμέγα, επιμένω , το ‘μαθα στο σχολείο,

όμικρον λέει η μικρή το γράφει στο βιβλίο.

Αλλιώς  σε μας τα μάθανε  στα σχολικά θρανία,

μα τι μπελάς τώρα κι αυτός  ν΄ αλλάξουν τα βιβλία!

Δε θέλω πια να συνεχίσω, θέλω να βγω να ηρεμήσω.

Λέω να πάω στην Αριστέα, που συναντώ καλή παρέα!

Με κουβεντούλα χαλαρή, έχει άλλο νόημα η ζωή!



5.Μάρω και Βιβίκα

Στημένες ώρες στην ουρά, ταλαιπωρίας του ΙΚΑ
κι οι δύο χηρευάμενες, η Μάρω κι η Βιβίκα,
παρλάρουνε ασύστολα, γκρινιάζουνε και βρίζουν,
του κράτους όλα τα στραβά, σαφώς καταλογίζουν.
Τα της ακρίβειας πρώτιστα ,σχολιάζουνε τα ύψη,
τη σύνταξη που αδυνατεί ,τα έξοδα να καλύψει,
μιλάνε για τη μοναξιά και των παιδιών το χάλι,
διαζύγια, αναδουλειές, κι ότι ο νους σου βάλει…
Οσο η ουρά αυξάνεται κι η κόπωση επίσης,
αυτές το νού τους έχουνε, σ΄άλλες  αναζητήσεις,
γι΄αυτό άλλωστε υπομένουνε, ώρες ορθοστασία,
για μια απλή θεώρηση ή συνταγογραφία…..
Η Μάρω αν και χήρεψε, έτοιμη είναι και πάλι
αν της προκύψει «τυχερό» και βρεί άλλη αγκάλη,
δήλωσε ότι είναι  ανοιχτή, σε σοβαρές προτάσεις,
θεωρεί τη λύση ιδανική για πλείστες καταστάσεις.
Μα κι η Βιβίκα , καθαρά μίλησε στα παιδιά  της,
κι αν δύο συζύγους φύτεψε και πόνεσε η καρδιά της,
η μοναξιά αβάσταχτη , τον σύντροφο έχει χρεία,
και τη δεύτερη  σύνταξη, μη λέμε τώρα αστεία !!!
Όταν σταμπάρουνε άρρενα, στητό και κοτσωνάτο
κι οι δυό τον διπλαρώνουνε με σχέδιο @@μάτο!
Εντέχνως τον πλευρίζουνε κι αρχίζουν τα δικά τους
και μέσα σε δυό τρία λεπτά, έχουν το πόρισμά τους,
αν είναι χήρος με παιδιά, πόση είναι η σύνταξή του
κι αν είναι πρόθυμος ξανά «να φτιάξει» τη ζωή του,
σε θέματα ιατρικά, φάρμακα κι εξετάσεις
έχουνε γνώσεις θαυμαστές και  κάνουνε προτάσεις:
«θέλετε μία συμβουλή, δια το ζάχαρό σας;»
«να πίνετε ξινόγαλο, το λέω για το καλό σας»
Η Βιβή έχει υπομονή, η Μάρω τσαγανό,
κι οι δυό τους όμως έχουνε, πείσμα γαϊδουρινό,
εν τέλει καταφέρανε να καλοπαντρεφτούνε,
με δύο χηρευάμενους που φρόντισαν να βρούνε,
η μία στης εξαδέλφης της, της Κούλας την κηδεία,
κι η άλλη περιμένοντας… σε ουρά στην Εφορία !!!
Τώρα αν τις συναντήσετε σε κάποια ουρά μεγάλη,
τι να τα λέμε απ΄ την αρχή, χήρες θα είναι πάλι…

6.Παιζικό

Της πατλίδας μου η σημαία
έχει χλώμα σαλασσί
κι όλο τώλα τελευταία
τατουάζ βλέπω μ’ αυτή.

Ο χοντλός συμμασητής μου
όλο στο ζιάλειμμα βαλά
τα παιζάκια που ζε ξέλουν 
να μιλούν ελληνικά...

Κι έχει τατουάζ στο μπλάτσο
ένα αλχαίο πολεμιστή
σέλει, λέει, να του μοιάσει,
μα ζεν κόβει το φαΐ!

Μα στην τάτση μου είναι κι άλλοι
που αγαπούν τ’ άλλα παιζιά,
ζατί λένε οι ζασκάλοι
πως παιζάκια είναι κι αυτά!

Έχω ένα Αλβανάκι
φίλο μου, τον πιο καλό,
τσακωνόμαστε μονάχα
ζα τον Ολυμπιακό.

Ο μπαμπάς μου είναι στο σπίτι,
κάσεται στον καναπέ,
στο κουτί βλέπει Τουίττυ,
Τομ και Τζέλλυ και Τεν Τεν!

Τηλεόλαση όλο βλέπει:
μπάλα, Μάλκο και Αυκιά
κι όλο βλίζει κι όλο βλίζει
κάποιο κύλιο Σαμαλά!

Μην πουλήσει το νελό μας,
το λιμάνι και τη ζη,
και τη ζώσει στον εχθλό μας
που ‘χει αυτός κι άλλη πολλή!

Θα τσηφίσει, λέει, Τσίπλα
που ‘ναι και νέο παιζί,
ενώ βγάζει και μια τσίμπλα
απ’ το μάτι το δεξί.

Μα η μαμά σέλει Κανέλλη,
που από σπίτι είναι καλό.
Απ’ τον αλχηγό της σέλει,
λέει, να κάνει και σταυλό!

Ο παππούς τους βλίζει όλους
μα τσηφίζει Σαμαλά!
Για τη σύντατσή του, λέει,
τονε νοιάζει μοναχά!

Η γιαγιά, λέει, θα λίξει
στο Ποτάμι το σταυλό.
«Μα των Φώτων», τη λωτάω,
«ζεν το κάνουμε αυτό;»

Μα εγώ κι η αδελφή μου
σέλουμε έναν αλχηγό
που καλός να 'ναι στα μήλα
στο σκοινάκι, στο κλυφτό!

Κι όταν έλθει εκείνη η ώλα
να κλυφτώ στο παλαβάν,
θα τσηφίσω όποιον μου δώσει
ένα τζάμπα κλουασάν!



7.Ορόσημα του 20ου αιώνα μέσα από  ψι(η)λά γράμματα.

«Δεν μετρώ τις ώρες, εκτός αν έχουν κι εσένα μέσα».

1900 «Έχω και Ζέπελιν πάμε μιά βόλτα να χαζέψουμε από ψηλά το ναυάγιο των Αντικυθήρων». Ανακάλυψη του Ζέπελιν και του Ναυάγιου των Αντικυθήρων
1910  «Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου.
          Σε θέλω χωρίς μάσκαρα στ' αιθέριο προσωπό σου».
Λανσάρεται η πρώτη μάσκαρα και το πρώτο κραγιόν στην Αμερικανική αγορά.
1920  «Μην μασάς τα λόγια σου, γιατί θα σε βάλω να τα φας όταν τ' ακούσεις». Ανακάλυψη της εγγραφής του ήχου.
1930 «Πες μου τι ομάδα είσαι, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος». Ανακαλύπτονται οι ομάδες αίματος.
1940 «ΟΧΙ δεν γίνεται να σε βλέπω χρωματιστή πίσω από ένα τετράγωνο γυαλί». Το ΟΧΙ ακούγεται στην Ελλάδα στο τέλος του '40 και οι Αμερικανοί ανακαλύπτουν την έγχρωμη τηλεόραση.
1950 «Βρες το G μου, ν' αγιάσουν οι ορμές μου». Επίσημη επιστημονική ανακοίνωση γιά το σημείο G.
1960 «Τότε σε βρήκαν μάτια μου, μα σήμερα σε σκάβουν».
Ανακάλυψη του τάφου της Αμφίπολης. Αμ' πως, χαϊβάνι ήταν ο Λαζαρίδης; Μάλλον απένταρος ήταν κι έμεινε με τη σκαπάνη  στο χέρι. Ένα χρόνο μετά ανακάλυψαν κι εμένα στα σπλάχνα της Κυρά- Αμαλίας. Σήμερα με σκάβουν κι εμένα οι ρυτίδες του χρόνου.
1970 «Έχω και κότερο πάμε μιά βόλτα;» Η ατάκα που έκανε όσους είχαν κότερο να μοιάζει με ποδήλατο.
1980 «Να σε κόψω σε φέτες γιά να μπορέσεις να γειάνεις». Πρώτη αξονική τομογραφία στη αγορά. Η δεκαετία, που είπα ότι, «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Τελικά εμείς γίναμε πολλοί, χωρίς να το καταλάβουμε. Ποιά «μίαν» και πράσινα άλογα, αν μετρηθούμε βγαίνουμε περισσότεροι.
1990 «Τι δεν καταλαβαίνεις ;» Βρίσκεσαι σε ένα χώρο που διαβάζεται από όλους. Είσαι απλωμένος σαν τραχανάς και το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις, μάθε ότι διαβάζεις ένα blog, που ανήκει σε αυτό που λέμε, 'Wold Wide Web', που ανακαλύφτηκε το 1990 και πατέρας του είναι ο Τιμ Μπερνερς -Λη. Μητέρα του είναι η Αριστέα με μεταχρονολογημένη εγκυμοσύνη και γονική παροχή σε μας. Μην ρωτάτε βαθμό συγγενείας, οι συγγενείς δεν είναι πάντα φίλοι.
2000 «Δεν ξέραμε να μετράμε και τα ΜΜΕ μας έμαθαν να το κάνουμε σωστά»
Πρωτοχρονιά 1999 προς 2000 μας είπαν ότι μπαίναμε σε νέα χιλιετία. Το 2000 σαν αριθμός αποτελεί μέρος της χιλιάδας που φτάνει στο 3000. Η χιλιετία που διανύουμε έχει άλλον ένα χρόνο επιπλέον. Το 2000. Χαράς Ευαγγέλια. Η φουκαριάρικη χιλιετία του 1000 έως 1999 έμεινε λειψή. Η Πρωτοχρονιά «Των Ιώσεων» του υπολογιστή, που θα έχανε το χρόνο και θα χανότανε. Δεν πάμε να χαθούμε όλοι λέω εγώ, οι αυθαίρετοι.
Γιορτάσατε αλήθεια την νέα χιλιετία την παραμονή της πρωτοχρονιάς 31 Δεκ 2000 προς την 1η Ιαν 2001. «Όχι;» Ήμουνα σίγουρος. Εσείς γιορτάζεται κάθε μέρα αφού αντέξατε και διαβάσετε το χρονικό της απελπισίας μου.
Όπως έλεγε και ο Μεγάλος Πίνδαρος: « Χρόνος ο πάντων πρόγονος».
Και του χρόνου λοιπόν.


8.Ποίημα του… ποδαριού!

Καλήν ημέραν άρχοντες  κάλαντα δε θα πούμε
Μόνο για πόδια θα σας πω, να μη παρεξηγούμαι
Το φανταζόσασταν ποτέ να υπάρχουν μύρια όσα
Καθένα τους διαφορετικό , είδη χίλια οκτακόσια!
Μα σαματά δε κάνουνε , μόνο αγκομαχούνε
Μέσα σε γόβες προσπαθούν με κόπο για να μπούνε
Αλλά με κότσια τρομερά και… θάρρος πιο περίσσιο
Άλλα με κάλλους μπόλικους  και δέρμα… γουρουνίσιο!
Κάμποσα με κουντεπιέ παχύ, άλλα πολύ μικρό
Και με αστράγαλο παχύ , άλλα με πιο λεπτό!
Είτε μεγάλα, είτε μικρά, και πάσης ηλικίας
Το θρόνο τους ψάχνουν για να βρουν δοθείσης ευκαιρίας
Αν αναρωτιόσαστε ποιος είναι αυτός ο θρόνος
Ο ένας και ο μοναδικός, ιστορικά ο μόνος
που τραβάει πάντοτε αρσενικών το βλέμμα
και ρέει –λένε- στις φλέβες μας… στων γυναικών το αίμα!
Εντάξει δε θα σας κρατώ άλλο σε αγωνία
Τακούνι σε όλα τα σχέδια, μεγάλη η ποικιλία
Για όλα τα γούστα , που τα φορά … και η κουτσή Μαρία!
Ότι και να μου πεις, σίγουρα θα το δούμε
Θέλεις λεπτό και θηλυκό  -να μη καθυστερούμε!-
Ή μήπως θέλεις το χοντρό με το διπλό το πάτο
Αυτό ντε το φοβερό που ακούς να το λεν γ..ραμάτο!
Σαν κόθορνοι θα έλεγα πως μοιάζουνε παιδί μου
Μα δε τις νοιάζει ούτε στιγμή , στα ύψη η πίεση μου!
Υψοφοβία δεν είχα εγώ ποτές έως τα τώρα
Αλλά σαν τις θωρώ να με κοιτούν  –είπαμε δα!- στο θρόνο
Να, σαν να ζαλίζομαι , τρέμω και σα να ιδρώνω!
«Κάπως εδώ με ενοχλεί, πονάει λίγο στο πλάι!»
Θα ανοίξει όμως σιγά σιγά, θα στρώσει που θα πάει!
Συνεχίζεται λοιπόν αυτή η ιστορία,
Με το τροπάρι το γνωστό, αυτή η βιομηχανία.
Με το τακούνι άρχοντα ευτυχία να εγγυάται
-Καλέ περιμένετε, καθίστε εδώ, που πάτε!
Καλά λοιπόν κατάλαβα, τελειώνει η ιστορία
Μα μόνο μέσα στα χαρτιά , γιατί η κουτσή Μαρία
Και όλες μας λοιπόν ακόμη βασανίζουμε το κάθε ποδαράκι…
Και μπαίνει καθημερινά και από ένα λιθαράκι
Στο παραμύθι το γνωστό με θρόνους και παλάτια
Παραμορφώνοντας άδικα αθώα ποδαράκια…

Εδώ τελείωσαν οι 8 πρώτες συμμετοχές

Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις τις επόμενες 6 συμμετοχές.

Πάτα εδώ και μπες απευθείας.