Ιστορίες του καφενέ #3 : Νοθεία στον καφέ

Με τη φιλοξενία της ιστορίας του αγαπητού φίλου Δημήτρη Ασλάνογλου,
συνεχίζουμε σήμερα τον Καφενέ μας.

ΝΟΘΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΦΕ

Ξεκίνησα κάποτε ένα ποίημά μου.
«Θυμάσαι και παραμιλάς, μέσ' απ' τη πίκρα ενός καφέ.
Μοιάζεις με το χρυσόψαρο, δεν μίλησες ποτέ».

Όποιος ψάχνει το παράδεισο, λένε πως βαδίζει προς την ουτοπία. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, που πολλές φορές, τους ακούς να λένε, «έζησα στιγμές, που μοιάζαν με Παράδεισο». Γιατί λοιπόν τις άφησαν αυτές οι στιγμές να τελειώσουν; Είναι μήπως, γιατί όλα τα όμορφα τελειώνουν και μάλιστα πολύ γρήγορα;

Ίσως γιατί είμαστε καταδικασμένοι να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από το παράδεισο.
Είναι πάλι φορές, που το μάτι ενός κυκλώνα μοιάζει με τη ματιά ενός άστεγου. Μια πόλη βυθισμένη μέσα στη βία, μοιάζει με φυλακή σκέψεων και συναισθημάτων. Μία ριπή του ανέμου, μοιάζει με καπνογόνο γυάλινου ματατζή, που φοβάται μήπως και ραγίσει, από τις δυνατές φωνές ενός πλήθους και ξεσπά επάνω του με βία για να το κάνει να σωπάσει.
Αυτές τις στιγμές, η σκέψη ψάχνει μια ανάμνηση, ψάχνει μια ανάσα, ένα ασάλευτο δέντρο να κλέψει τη σκιά του, ψάχνει μια θράκα, να κλέψει λίγη από τη ζεστασιά της. Μόλις την νοιώσει την ανάμνηση, η ομίχλη ανοίγει και φτιάχνονται εικόνες, ακούγονται φωνές, ζωγραφίζονται χαμόγελα και αναδύονται αισθήσεις από χάδια τρυφερά.

-     Μην πίνεις το καφέ με ζάχαρη, γιατί χάνεις όλη του τη γλύκα.
Άκουσα κάποτε, τη φωνή του Μπαρμπα-Μιχάλη του καφετζή, να αντιλαλεί βροντερά μέσα στη μικρή αίθουσα του καφενείου, απευθυνόμενος σε ένα νεαρό, που ήταν μάλλον και ανιψιός του. Οικονομία θέλει να κάνει στη ζάχαρη, είπα μέσα μου και συνέχισα με μικρές, κοφτές ρουφηξιές, να γεμίζω το χώρο ανάμεσα στα δόντια μου και τα χείλη μου, με σερμπέτι καφέ, σαν να έγλειφα ένα γλειφιτζούρι.

-     Μπάμπα- Μιχάλη ο πικρός ο καφές, είναι γιά πικρά στόματα του είπα, μπαίνοντας σφήνα, ενώ ο γλυκός, είναι για τους γλυκούς και σοροπιαστούς, να κάτι σαν κι εμένα δηλαδή.

-     Σωστά το λες, νεαρέ μου, αν δεν είσαι εσύ το σορόπι στην ηλικία σου, τότε τι να πούμε εμείς, που πολλές φορές τα βράδια μιλάμε με τον συνονόματο Μπαρμπα-Μιχάλη και προσπαθούμε να τον ξεγελάσουμε, κάθε φορά, για να φύγει μόνος του, χωρίς εμάς. Αν θες να ξέρεις όμως, αυτός, που έφτιαξε πρώτος τον καφέ και του άρεσε πολύ, δεν είχε ζάχαρη μαζί του, σκέτο τον έφτιαξε και τον ήπιε. Ο επόμενος από αυτόν, για να τον αμφισβητήσει, έριξε και ζάχαρη. Λοιπόν πες μου, αυτός, που έριξε τη ζάχαρη, καφέ ήπιε ή ζαχαρόνερο με καφέ; Περί ορέξεως βέβαια, ουδείς λόγος, όπως του αρέσει του καθενός. Εγώ αλλού θέλω να καταλήξω με την αναφορά μου στο καφέ. Μας αρέσει πλέον να διαφοροποιούμαστε από το λεγόμενο «Γνήσιο» και να το παραποιούμε με διάφορους τρόπους. Χάνεται η γνησιότητα από την ζωή μας, όλοι μας πλέον, παίρνοντας το κάτι, που νομίζουμε ότι είναι γνήσιο, θέλουμε να το παραλλάξουμε, στη προσπάθειά μας να του αφαιρέσουμε τα δήθεν ελαττώματά του. Δεν λέω πολλές φορές είναι ανεκτή αυτή η προσπάθεια, όμως καλό θά' ναι να γνωρίζουμε την γνησιότητα πρώτα και μετά να προσπαθούμε   να προσθέσουμε κι εμείς την δική μας πινελιά, σε κάθε τι που χρειάζεται βελτίωση.
Η γνησιότητα μπορεί να έχει ελαττώματα, όμως έχει και πολλές αρετές.

Μία από αυτές είναι η αρετή της ειλικρίνειας. Ποτέ δεν σου λέει ψέματα ο σκέτος καφές. Είναι πάντα πικρός, καλομυρωδάτος ή κακομυρωδάτος, ανάλογα την ποιότητά του. Και σε ρωτώ, τι το ειλικρινές, δεν είναι σπάνιο, ενάρετο και αξιοαγάπητο.

Άλλη μία αρετή της γνησιότητας είναι η καλοσύνη. Είναι αποδεκτό από όλους τους γιατρούς ότι αν πίνεις καφέ, είναι πιο επικίνδυνος όταν έχει ζάχαρη. Άρα ο μη γνήσιος καφέ είναι και περισσότερο κακός.

Η αξιοπρέπεια, μια άλλη αρετή, είναι σίγουρα κρυμμένη κι αυτή στη γνησιότητα. Μην προσπαθείς να με στολίσεις με χίλια στολίδια, σου λέει ο καφές, χάνω την αξιοπρέπειά μου μέσα στη νοθεία, που μου επιβάλεις.

Αμ' ο ζήλος του; Όταν προσπαθεί με τη γνησιότητά του, να σου περάσει όλες του τις μυρωδιές  και τις ουσίες, έτσι ώστε να αποφασίσεις ανεπηρέαστος για το αν είναι καλά καβουρντισμένος ή ακόμα και καλά ψημένος. Εσύ τον καταρρίπτεις αυτό το ζήλο, πάλι με τη νοθεία της πρόσθεσης, της ζάχαρης, της κρέμας, της κανέλας ακόμη και του ουίσκι.
Πως λοιπόν θα χαρείς τη γνησιότητά του, την ποιότητά του, καλή ή κακή, όταν του αφαιρείς όλες του τις αρετές, για μερικά ελαττώματά του. Την πικράδα του, τη μαυρίλα ακόμα και τη στυφάδα του.

Τώρα τι σχέση έχει ο παράδεισος, η βία των πόλεων, οι φωνές του πλήθους, που κυνηγάει ο ματατζής, με την ανάμνηση των φιλοσοφιών του Μπαρμπα-Μιχάλη, για το γνήσιο καφέ;
Έχει απόλυτη σχέση, γιατί αν είχαμε την γνώση των αρετών, που κρύβει η γνησιότητα σε κάθε τι που μας περιβάλλει, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε ελάττωμά τους, δεν θα ψάχναμε να νοθέψουμε τις γνήσιες αρχές της ζωής μας, όπως είναι η καλοσύνη, η γενναιοδωρία, ο ζήλος, η ευγενής άμιλλα, η αλήθεια, με παραποιημένες μορφές, που νομίζουμε ότι μας βολεύουν και μας κάνουν ευτυχισμένους προσωρινά. Στην ουσία, μας μεταλλάσσουν και μας κάνουν σύγχρονες προβατίνες «Ντόλυ», χάνοντας την γνησιότητά μας, χάνοντας με λίγα λόγια την ανθρωπιά μας.

Μπορεί η φιλοσοφία του Μπαρμπα-Μιχάλη, να επιδέχεται πολλές αμφισβητήσεις, εμένα πάντως με έπεισε και τον καφέ μου, το πίνω σκέτο.

Δημήτρης Ασλάνογλου

Για όσους παρακολουθούν τις ιστορίες του καφενέ

οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας είναι:

1.Οδοιπορικό στα καφενεδάκια της μνήμης , από Κεράσια και Κρίνοι

2. Στήριξε με στ' όνειρο, Ινώ, Σκιάθος

3. Κάπου στο παλιό καφέ, Evonita
4.Όταν γράφει η ζωή. e - periodiko mas official (από την Μαρίνα)
5.Σ' ένα πλωτό καφενεδάκι, Πύλαρος ( Γαβριήλ Παναγιωσούλης)