Μαζί με τον καφέ #11 Περί κριτικής και Συμποσίου το ανάγνωσμα!

Ανάμεσα σε Ιστορίες της Νύχτας, πίνακες, γυμνά (!) ποτήρια, δίσκους, 
σαπουνάκια, μπουκαλάκια, ντεκουπάζ και κρακελέ,
(θα στα δείξω, μην ανησυχείς)

βρίσκω χρόνο εδώ, με τον καφέ της Κυριακής να αγγίξω θέματα 

που με προβληματίζουν και θέλω καιρό να τα βάλουμε κάτω!
Παρέα! 
Εγώ κι εσύ!
Έλα έκανες καφέ;
Σήμερα γράφω πολλά. 
Φάε κι ένα κουλουράκι...ολικής! ☺

 Αν είσαι φίλος που περνάς από δω θα γνωρίζεις

ότι μέσα σε όλη τη χαρά που μου δίνει κάθε Συμπόσιο,

αλλά και σε κάθε διαγωνισμό που διοργανώνω με αγάπη και αμεροληψία κυρίως, 
κάποιες φορές έχω να αντιμετωπίσω και παράπονα,
δυσφορίες και άλλα πολλά.
Όπως στο πρόσφατο Συμπόσιο, που κατά γενική ομολογία είχε αριστουργήματα
και ήταν ένα ακόμα πετυχημένο Συμπόσιο.

Από την αρχή όταν ξεκινήσαμε υπήρχε ένα (μεγάλο) θέμα με τη βαθμολόγηση.

Γιατί μας είναι δύσκολο άραγε να εκφράσουμε τη γνώμη μας;

Και γιατί νιώθουμε (κάποιοι) ενοχή αν δεν μπορούμε να ψηφίσουμε 
όλα τα ποιήματα (ή ιστορίες στο διαγωνισμό γέλιου);

Προσωπικά σε αντίστοιχο διαγωνισμό

(κι αναφέρομαι στο Παιχνίδι των λέξεων πάνω και στο οποίο πάτησα
και είχε δυο χρόνια ζωής πριν το Συμπόσιο)

γνωρίζω ότι η δική μου ψήφος είναι η κατάθεση της άποψής μου, 

έχω επίγνωση ότι είναι υποκειμενική 
και έτσι αντιλαμβάνομαι ότι είναι και των άλλων φίλων.

Φυσικά σαν γνήσιο ψώνιο που είμαι θα χαρώ για κάθε ψηφαλάκι που θα πάρω.

θα χαρώ κυρίως σαν ώριμη κοπελίτσα που είμαι 

για κάθε θετικό σχόλιο που θα διαβάσω για την εκάστοτε συμμετοχή μου
(κυρίως από πρόσωπα που εκτιμώ ιδιαιτέρως),

αλλά δεν μου καίγεται καρφί πραγματικά αν η συμμετοχή μου αγνοηθεί

ή τερματίσει τελευταία!

Αυτό έχει γίνει στο παρελθόν και με καμάρι έβγαλα 

την επομένη μέρα την ιστορία μου στο μπλογκ 

αυτοσαρκάζοντας και κάνοντας χαβαλέ με τους φίλους 

Κριτική και γνώμη λοιπόν!
Τα έχουμε πολύ συγχυσμένα μέσα μας. 
Το θέμα με έχει απασχολήσει και στο παρελθόν.
Είχα χαμηλή ανεκτικότητα στην κριτική στο παρελθόν (ως γνήσιο ψώνιο).
Πάλεψα πολύ κι έκανα πολλές ασκήσεις για να μην επιτρέπω 
στους άλλους να έχουν επίδραση πάνω μου.
Βέβαια, από πολύ κοντινά μου πρόσωπα μπορεί ακόμα να επηρεαστώ λιγάκι,
αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζω ότι είναι δικό μου πρόβλημα διαχείρισης
κάποιων πραγμάτων και προσώπων στη ζωή μου!

Βλέπετε, έχουμε μάθει να ασκούμε εύκολα κριτική.
Και θεωρούμε και χρέος μας να την επιβάλλουμε στους άλλους!
Την κρίση μας!
Έχετε δει πώς θυμώνουν οι περισσότεροι όταν λένε τη γνώμη τους 
και δεν εισακούγεται; Όταν δεν συμφωνούμε μαζί τους;
Όταν πούμε ότι δεν μας αρέσει κάτι που είπαν;



"Δεν είναι ωραίο αυτό που φοράς"
"Τι απαίσια μουσική που ακούς"
"Δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει και είσαι επιθετικός"
"Μαρία είσαι καλή με τους άλλους και σε εκμεταλλεύονται"
"Ό,τι και να γράψεις είναι εξαιρετικό"

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεσαι εύκολα, αλλά 
όλα τα παραπάνω παραδείγματα  είναι κριτικές.
Ακόμα και το τελευταίο που είναι θετικό.
Και τι το κακό έχουν θα μου πεις αυτά τα παραδείγματα;
Δύο είναι τα "κακά":
Δημιουργείς αυτόματα μία σχέση προϊστάμενου-υφιστάμενου 
με αυτόν που κρίνεις: εγώ έχω το δικαίωμα να σε κρίνω, 
εγώ ξέρω περισσότερα από σένα και η γνώμη μου είναι πολύ σημαντική.

Εδώ ανατρέχω στον αγαπημένο μου ψυχολόγο
και παραθέτω αυτούσιο το κομμάτι περί γνώμης και κριτικής:

"Παρόλο που κάθε κριτική εκφέρει και μία γνώμη, κάθε γνώμη δεν είναι απαραίτητα και κριτική. Όταν κάνουμε κριτική χρησιμοποιούμε τα αυθαίρετα προσωπικά μας πιστεύω τα οποία θεωρούμε σαν αντικειμενικά κριτήρια. Λέγοντας σε κάποιον ότι είναι κακόγουστος ,σου διαφεύγει ότι το γούστο είναι προσωπική υπόθεση. Μετατρέπεις λοιπόν ένα προσωπικό, υποκειμενικό σου κριτήριο σε αντικειμενικό, και κρίνεις σαν να κρατάς στα χέρια σου ένα πανανθρώπινο μέτρο. Αυτή η αυθαίρετη μετατροπή ενός υποκειμενικού κριτηρίου σε αντικειμενικό είναι το βασικό στοιχείο που ξεχωρίζει την κριτική από μια γνώμη. Η κριτική διέπεται από μια δυσκαμψία, ένα δογματισμό.Μια γνώμη όμως εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που φαίνεται καθαρά ότι ο ομιλητής έχει την επίγνωση της υποκειμενικότητας όσων λέει.Όταν λοιπόν ασκούμε κριτική, αυτό που τουλάχιστον προϋποθέτουμε (χωρίς καν να έχουμε ρωτήσει) είναι ότι έχουμε ταυτόσημο σύστημα αξιών. Γιατί μπορεί και να υποθέτουμε ότι το δικό μας σύστημα είναι και το καλύτερο!(Γ. Πιντέρης, "Οι Μανούβρες", εκδ. Θυμάρι,1992)

Τώρα που τα βάλαμε κάτω, θα μου πεις:
Και πώς μας βάζεις και κρίνουμε κοπελίτσα κάθε φορά στα Συμπόσιά σου; 
Σας βλέπω στο επόμενο -αν υπάρξει- να σκέφτεστε: 
"με ποιο δικαίωμα και σύστημα κρίνω;"

Με την υποκειμενική σου γνώμη φυσικά.
Που ξέρεις ότι είναι τέτοια, και έτσι είναι όλων των φίλων εδώ.
Γιατί κανείς μας δεν είναι κριτικός Ποίησης.
Το Συμπόσιο δημιουργήθηκε για να περνάμε ωραία.
Για να έχουμε κίνητρο να γράψουμε.
Για να έχουμε ευκαιρίες να διαβάσουμε ποίηση, 
πολλές φορές όμορφης, αγνής, απλής ποίησης 
που δεν θα διαβάζαμε εύκολα αλλού,
γιατί αλήθεια πες μου πόσα βιβλία ποίησης αγοράζεις ή διαβάζεις
μέσα σε ένα χρόνο ας πούμε;
Πόσα ποιήματα στεκόσουν και διάβαζες πριν το Συμπόσιο;
(ουπς! νομίζω ότι εδώ έκανα κι εγώ κριτική).
Για αυτό κι επιμένω κάθε φορά στα σχόλια:
"πες γιατί σου άρεσε" ρωτάω- όχι γιατί είναι ωραίο! "Σχολίασε", ζητάω.
Οι βαθμοί είναι για τον χαβαλέ. Και το ξέρεις. 
Κυρίως εσύ που διασκεδάζεις σε κάθε Συμπόσιο!
Κι είσαι εδώ, άσχετα από θέσεις και βαθμούς που πήρες
ή δεν πήρες στα προηγούμενα.
Και σε ευχαριστώ ολόψυχα για αυτό!

Γι' αυτό δεν θα δεχτώ ξανά να αμφισβητηθούν οι φίλοι που διαβάζουν 
και ψηφίζουν. 
Όχι μετά από 7 Συμπόσια και 2 Διαγωνισμούς γέλιου.
 Δεν θα δεχθώ να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία τους, 
η δυνατότητα ελευθερίας της έκφρασης 
και η ποιότητα ή όχι αυτών που ψηφίζουν!
Είμαστε μια παρέα ενήλικων που περνάμε καλά!
Αν θες, θα είσαι και πάλι μαζί μας!
Και θα χαρώ και πάλι πολύ!
Σαν κοπελίτσα μικρή που πάντα είμαι μέσα μου!
Ουφ!
Εγώ τα'πα!
Σειρά σου τώρα!

Φιλιά 
@ριστέα 
__________________________

ΥΓ: Σκέψου όλα αυτά περί κριτικής και άποψης.
Δεν ισχύουν μόνο για το Συμπόσιο.
Ήθελα να γράψω κι άλλα. 
Γενικότερα για την ύπαρξη τους στη ζωή μας και πώς μας δυναστεύουν.
Πώς ασκούμε καθημερινά κριτική 
(με ολέθριες συνέπειες πχ όταν πρόκειται για τα παιδιά μας). 
Και κυρίως πώς μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την αρνητική κριτική.
Μπορούμε να το συνεχίσουμε το θέμα στον επόμενο καφέ της Κυριακής.
Αν θες φυσικά!