Παιδί και διατροφή. ( Μέρος 2ο)

Έκανα πρόσφατα μια ανάρτηση, με αφορμή μία άλλη

φίλης bogger, εστιάζοντας κυρίως στο κολατσιό των παιδιών στο σχολείο 

και καταλήγοντας ότι (και) το θέμα Παιδί και διατροφή

 είναι θέμα Παιδείας.
Αυτή είναι συνέχεια της πρώτης, οπότε διαβάζονται παρέα.

Στα σχόλια (της πρώτης ανάρτησης) συνάντησα ποικιλία αντιδράσεων.

Δεν απάντησα ξεχωριστά σε καθέναν σας. 

Σκοπεύω να το κάνω εδώ, λύνοντας απορίες

και τακτοποιώντας σκέψεις, εμπειρίες, και θεωρία.

Εξάλλου το θέμα είναι τεράστιο, μας καίει όλους

κι εγώ δεν έπιασα παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Μπορεί και το κρυμμένο μέρος.

Πάντως όχι όλο το βουνό! ☺

Στη δουλειά μου με τους γονείς έμαθα να συναντώ αντιδράσεις,

μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τις περίμενα.

Το πιο εύκολο όταν θίγεται ο ρόλος μας (όποιος κι αν είναι αυτός)

είναι να κάνουμε εκλογικεύσεις.

Νιώθουμε μια αόρατη επίθεση.

Κι οι άνθρωποι συνηθίζουμε από άμυνα, να αντιδρούμε.

Στην παιδαγωγική έχω συναντήσει μια σφοδρότατη επίθεση 

από πολλούς, κυρίως από άγνοια ή από αισθήματα ανεπάρκειας.

Συνήθως κρύβεται πίσω από λόγια του τύπου

"μα οι γονείς μας δεν ήξεραν τίποτα σχεδόν- μια χαρά δεν 

μας μεγάλωσαν;"

Επίσης έχω συνηθίσει να ακούω ότι πολλοί ψυχολόγοι, παιδαγωγοί

αλλά κι εκπαιδευτικοί έχουν διαλυμένη οικογένεια

και παιδιά με προβλήματα.

Να πω ότι και οι ειδικοί είναι άνθρωποι.

Η θεωρία από μόνη της δεν αρκεί.

Η πράξη είναι αυτή που μας δοκιμάζει και μας σμιλεύει.

Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανάγκη για γνώση.

Επίσης κάποιος γιατρός, ας πούμε ο οδοντίατρος σου,

μπορεί να έχει χαλασμένα δόντια γιατί αμελεί τον εαυτό του. 

Αυτό δεν τον εμποδίζει από το να φτιάξει τα δικά σου. ☺

Ξεκινώντας από το τελευταίο σχόλιο 

"Εύκολα λέμε την καραμέλα «είναι θέμα Παιδείας». Διαφωνώ. Παιδεία υπάρχει. 

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε πάνω κάτω τι είναι υγιεινό ή τι δεν είναι. 

Το ζήτημα είναι αν το πράττουμε! "

να πω ότι ο ίδιος ο φίλος δίνει και την απάντηση

Παιδεία δεν είναι η γνώση. 

Παιδεία είναι η εφαρμογή.

Λίγο έως πολύ σήμερα δεν υπάρχει άγνοια για πολλά θέματα.

Η εσωτερική παρακίνηση, τα σωστά κίνητρα 

και ο σεβασμός είναι αυτά που απουσιάζουν.

Σε πολλά σχόλια αναφέρθηκε ότι δεν υπάρχουν κανόνες,

δεν ισχύει ότι οι γονείς δίνουν το παράδειγμα,

αφού στην ίδια οικογένεια υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις.

Δεν διαφωνώ καθόλου ότι υπάρχουν αποκλίσεις από αδέρφι σε αδέρφι.

Χωρίς να έχει πράξει φαινομενικά διαφορετικά ο γονιός.

(κράτησε το αυτό το φαινομενικά).

Αυτός όμως δεν είναι λόγος να απορρίπτουμε τη θεωρία 

ότι η οικογένεια μαθαίνει στο παιδί το σωστό.

Αυτός είναι ο ρόλος της.

Από κει ξεκινούν τα πάντα.

Αν στην πορεία χαλάσουν, δεν είμαστε πάντα (δυστυχώς)

στη θέση να τα προλάβουμε.

Βλέπετε δεν ζουν τα παιδιά μας κλεισμένα σε γυάλες.

Στο σχολείο μαθαίνουν κι από τις άλλες συμπεριφορές.

Η τηλεόραση και οι διαφημίσεις μολύνουν το μικρό κεφαλάκι

(εδώ έχουν ξεπλύνει εντελώς των μεγάλων)

αφήστε δε που όταν μεγαλώσει το παιδί και κυκλοφορεί έξω 

με την ύπαρξη τόσων πολλών φάστφουντ 

 τις μυρωδιές από τις πίτσες και τα σουβλάκια να του σπάνε τη μύτη, 

α, και τη τσέπη γεμάτη χαρτζιλίκι άντε να μείνει μετά αναμάρτητο.

Καταλήγουμε έτσι στην απελπισία...

Δεν υπάρχει σωτηρία...

Μισό, πάμε πίσω...

Στην πορεία και μεγαλώνοντας το θέμα διατροφή αφορά εμάς 

κι όχι τους άλλους.

Καθένας μας έχει την ευθύνη της υγείας του.

Εγώ εστιάζω στη σωστή διαπαιδαγώγηση που οφείλουν να 

εφαρμόζουν οι γονείς που έχουν την ευθύνη των παιδιών τους

αφού (κι όταν) αυτά δεν ξέρουν το σωστό.

Καταλάβαμε;

Η ευθύνη μας είναι να διδάξουμε το σωστό.

Με το παράδειγμά μας πρωτίστως

Με τις διατροφικές μας συνήθειες.

Με τις διατροφικές μας προμήθειες μέσα στο σπίτι.

Μία στο τόσο δεν χάθηκε ο κόσμος ...θα γίνει και το στραβό και η λιχουδιά. 

Όλα ξεκινούν όμως μέσα από το σπίτι.

Από κει και πέρα υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι που θέλω να θίξω.

Από την πλευρά της ψυχολογίας.

Το θέμα Διατροφή μπορεί να είναι και ψυχολογικό.

Πολλά παιδιά αρνούνται την τροφή τους,

παίζουν με αυτήν με τις ώρες,

παρουσιάζουν περίεργες αντιδράσεις, 

άλλες φορές συνεργάζονται, μα άλλες φορές δεν το κάνουν,

ζητούν ιδιαίτερα φαγητά,

μένουν ολόκληρη μέρα νηστικά και δείχνουν να μην πεινούν με τίποτα,

ενώ κάποια άλλα κλαίνε και απαιτούν μόνο απ΄έξω φαγητό

(πχ σουβλάκι) ή μόνο γλυκά, μπισκότα και σοκολάτες.

Ο γονιός δοκιμάζει διάφορα κολπάκια, 

παρακαλάει, φωνάζει, αγριεύει, μετά ξαναπαρακαλάει, 

και μετά πολλές φορές "πέφτει" εξαντλημένος στα παράλογα 

αιτήματα του παιδιού- "προκειμένου να μείνει νηστικό

ας φάει το κρουασάν που θέλει!"

(υπήρξα τέτοιο παιδί και γνωρίζω από πρώτο χέρι τι έκανα

αλλά και γιατί το έκανα στη μανούλα μου!)

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κάτι τρέχει.

Μπορεί ο γονιός να διατείνεται ότι μαγειρεύει και τρώει υγιεινά,

ότι τα άλλα του παιδιά δεν έχουν τέτοια θέματα.

Πάντως κάτι τρέχει.

Το φαγητό για το παιδί μας μπορεί να αποτελέσει 

εργαλείο ελέγχου της γονεϊκής εξουσίας.

Βέβαια αναφέρομαι στις περιπτώσεις που κάτι τρέχει.

Εκεί που έχουν χαθεί τα όρια.

Ένα τέτοιο παιδί που μεγαλώνει χωρίς τα σωστά όρια

θέλει να κυριαρχήσει, γιατί νιώθει ανασφαλές.

Δεν έχει λοιπόν πολλούς τρόπους για να εξουσιάσει αυτό τον γονιό του.

Οι ελάχιστοι που έχει, αφού υπάρχει διαφορά μυικού δυναμικού,

έχουν να κάνουν με τα απλά πράγματα που του ζητάει να κάνει ο γονιός του.

Ένα από αυτά είναι το φαγητό.

(Μπορεί επίσης να είναι άρνηση να τον ακούσει γενικότερα, 

να κάνει το αντίθετο,

να μην πηγαίνει για ύπνο

να είναι αμελής στα μαθήματα του αργότερα κ.α.).

Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν μπορώ να το εξαντλήσω 

σε αυτή την ανάρτηση.

Προβληματιστείτε και τα λέμε πάλι.

Καλή σας μέρα.

Καλή εβδομάδα.

@ριστέα

__________________________

Συνεχίζουμε να ψηφίζουμε στο άλλαξέ το 

εδώ

και να γράφουμε για το 9ο Συμπόσιο Ποίησης.