9ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Επιτέλους!
Μπορώ σήμερα, με απίστευτο ενθουσιασμό
να σας δώσω τους θησαυρούς που με ευλάβεια και προσοχή
συγκέντρωνα είκοσι πέντε υπέροχες μέρες 
και δεν είχα κανέναν να μοιραστώ τα συναισθήματα μου.

Από την πρώτη στιγμή ήξερα πως αυτό το Συμπόσιο θα μας 
μείνει αξέχαστο.
Όταν έφθασα και στο τέλος, βεβαιώθηκα:
Είχατε ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες μου!

Πατρίδα
έδωσε καρπούς ευωδιαστούς, ώριμους, εξαίσιους!

Έτσι σήμερα, μαζί με το Συμπόσιο, ανακοινώνω και τον νικητή! ☺

Είστε όλοι εσείς οι δημιουργοί!
Και οι 28!

Σήμερα επίσης μπορώ να μοιραστώ μαζί σας και τα συναισθήματα μου!
Που τελικά δεν θα σας τα πω!
Θα σας αφήσω να τα νιώσετε...καθώς θα διαβάζετε!



Σας θερμοπαρακαλώ: 

Δώστε χρόνο...

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Νιώστε τον πόνο του ποιητή 
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Φτάστε ως το τέλος.
Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Ταξιδέψτε.
Αυτό είναι το Συμπόσιο!

Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας.
Αυτή τη φορά, το ξέρω, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Θα γίνει μόνο για τη χαρά της διαδικασίας!

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ ΟΛΟΥΣ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

Συγκεντρώθηκαν 31
μεγάλα, μικρά, ομοιοκατάληκτα και μη, ποιήματα,
από 28 δημιουργούς, (υπάρχουν διπλές συμμετοχές)

τα οποία και μοίρασα σε 3 αναρτήσεις.

Ρεκόρ αυτού του Συμποσίου πέρα από τις 31 συμμετοχές:
8 ανδρικές παρουσίες & 4 νεοεισερχόμενοι ποιητές!

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται, όπως πάντα, με συνδέσμους!
Κι αυτή τη φορά μια φωτογραφία συνοδεύει κάθε ποίημα.
Κάποιες είναι των συμμετεχόντων, άλλες από τη google.

Δώρο (από τα χεράκια μου) παίρνει το πρώτο νικητήριο ποίημα

και ένας από όσους διαβάσουν και ψηφίσουν,

είτε συμμετέχουν με ποίημα τους,  είτε όχι, έπειτα από κλήρωση.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη 22/10, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.

Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,

χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

ΘΥΜΙΖΩ ΤΕΛΟΣ

Οι δημιουργοί χαίρονται 
με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,

ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. 

Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.
(θέλω να πιστεύω)

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.
Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας να μας ψηφίσουν

Καλή σας ανάγνωση!
Καλά να περάσουμε!

@ριστέα

1.Στεριά μέσα στη θάλασσα

Με σκέψης ψίθυρους, απ’ των νησιών τα μονοπάτια
Μαλαματένια όνειρα κεντώ, γατζώνοντ’ απ’ τα ξάρτια
Των πλοίων, που στα πέρατα, της θάλασσας παλεύουν
Πλωτή πατρίδα αιώνια, πασχίζουν να πρεσβεύουν

Θάλασσ’ ατέλειωτες, οι ρότες στο υγρό κορμί σου,
Ταξίδι δίχως τέλος, ο έρωτας με το μυστήριο φιλί σου
Ο ναυαγός στου ερωτισμού σου, τα μανιασμένα κύματα
Πάντα μιλά σαν χάνεται, γιά της στεριάς τ΄ανθίσματα

Με της καρδιάς τα δροσερά, τα φτερουγίσματα
Απανωτά, νοσταλγικά, πάντα μετρώντας βήματα
Γδυτός να φτάνω διάφανος, σαν τη καυτή ηλιαχτίδα
Στην αγκαλία σου, ποθητή, πεντάμορφη πατρίδα

Τη θάλασσα αγκάλιαζα, που πάντα με μαγεύει
Εκείνη μου ψιθύριζε, πως τη στεριά ζηλεύει
Ήταν πατρίδα μου στεριά, η μυρωδι’ απ΄τα σωθικά σου
Μα η θάλασσα ανήμπορη, να φτιάξει τ’ άρωμά σου

Η θάλασσα με τη στεριά
Είν’ της πατρίδας η ζωγραφιά
Όταν στα πέλαγα χτυπά
Του αειναύτη η λεύτερη καρδιά

2.Μια πατρίδα λαβωμένη

Τι να πω για μια πατρίδα,
που την κάνανε παρτίδα;
Να γελάσω ή να κλάψω,
να σιωπήσω ή να φωνάξω;

Θα μ’ ακούσει αυτός που πρέπει
θα ξυπνήσει ή θα βλέπει,
όνειρα ευημερίας και στιγμές ελευθερίας;

Ήταν λέει λαβωμένη και βαριά τραυματισμένη,
μα λάθος βγήκε η θεραπεία,
και βαριά η τιμωρία, γι' αυτόν που την γιατροπορεύει
και το αίμα του ξοδεύει,
το μοναδικό παιδί της, που κατάντησε λεχρίτης.

Είναι ο έρμος ο λαός της και το μόνο «αγαθό» της,
που αλύπητα χτυπιέται και ματώνει και χαλιέται,
αλλά δεν την παρατάει, όσο κι αν το λησμονάει,
πως αυτοί που τη λαβώσαν, την πουλήσαν, τη λασπώσαν,
τώρα θέλουν να τη σώσουν, θέλουνε να τη γλιτώσουν,
από τα πολλά δεινά της, που κατατρών τα σωθικά της…

Πάνε κι έρχονται οι «σωτήρες»,
κι οι «γιατροί» κι οι λαθροθήρες,
που ζητούν τη γιατρειά της,
μα μοιράζουν τα προικιά της!

3.Απόμαχος ναυτικός

Κάθε δάκρυ του γέρου που πέφτει,
ένα μπλε τριαντάφυλλο ανοίγει,
κάθε του ροδοπέταλο ένας καθρέφτης,
π’ αντανακλά μια ναυτική ιστορία.

Σκύβει ο γέρος να μαζέψει, δάκρυα
με αρώματα της νιότης ποτισμένα,
φουρτούνες, αγάπες αναμνήσεις,
σε ροδοπέταλα τυλιγμένα.

Μιλιά δεν βγάζει, τι να πει;
Τα’ ασήμια στους κροτάφους το γνωρίζουν,
άπιαστα όνειρα  με νοσταλγία μουσκεμένα,
για την πατρίδα χαρισμένα

4..Χαμένη πατρίδα...

Σε ψάχνω στα σχολεία δίχως χρώματα...
και στα παιδιά των δρόμων με τα πληγιασμένα πόδια
Στα φοβισμένα πρόσωπα των γερόντων και στην ζωή μας που την μίσεψαν...

Σε αναζητώ στις ψυχές που λαθραίες τις λογίζουν, 
και σε κείνα τα μάτια που ουρλιάζουν, εκλιπαροντας για μερικά ψίχουλα αγάπης...
Ιχνηλατώ το μυαλό μου να δω γιατί χάθηκες και μας άφησες μόνους, γυμνούς και ξυπόλητους στους δρόμους της φωτιάς...

Ανασκαλεύω το μέσα μου, να βρω εκείνα που με έκαναν να σε λατρέψω, 
να θυμηθώ προσπαθώ, της μαγείας σου τα συστατικά... 
Γη, άνθρωποι, αγάπη... 

Αναζητώ με δάκρυα στα μάτια τα ξενιτεμένα πουλιά της νιότης μας
και εκείνους τους λίγους που μας έκαναν να μοιάζουμε πολλοί...

Ψάχνω στους βρώμικους δρόμους σου, την καθαρότητα της ψυχής μας
Και στα μανιασμένα σου κύματα, την γαλήνη που τόσο μας έλειψε...
Πατρίδα σου φωνάζω, μ'ακούς;

5.Είδα τη ρωγμή σου και φοβήθηκα

 Μέσα στις θάλασσες οι ανάσες σου
Οι γοργόνες μεθούν με τα φιλιά σου
Παρακαλώ σε πατρίδα μου μη ξεμακραίνεις

Πάνω στα νέφη ανάγερτο το σπίτι σου
Σε παίρνουν οι βροχές στα περιβόλια
Εκλιπαρώ σε πατρίδα μου μη ξεχαστείς

Μέσα στα ηφαίστεια η αγκάλη σου
Πύρινα απογεύματα σε γοητεύουν
Παρακαλώ σε πατρίδα μου μη θυσιαστείς

Πάνω στα όρη βαθιές οι ρίζες σου
Ο κόρφος σου θυμάρι αναθρέφει
Εκλιπαρώ σε πατρίδα μου μη βυθιστείς

Μέσα στους οπωρώνες χυτά τα μαλλιά σου
Χυμούς αναδύεις απ' τα πλέρια στήθη
Παρακαλώ σε πατρίδα μου μη λαβωθείς

Πάνω στους τρούλους ελεύθερη η σκέψη σου
Αγκαλιασμένη γυρνάς με τους αγγέλους
Εκλιπαρώ σε πατρίδα μου μη μ' αρνηθείς

Μέσα στα πηγάδια οι μαρτυρίες σου
Θυμός δαγκώνει της καρδιάς την πόρτα
Παρακαλώ σε πατρίδα μου μη μ΄αδικείς

Πάνω στα μάρμαρα η ιστορία σου
Σκληρά η κόψη του φεγγαριού σε δοκιμάζει
Εκλιπαρώ σε πατρίδα μου μη φοβηθείς

Μέσα στις πηγές ρέει ο λόγος σου
Ήρωες χαϊδεύουν τα δάκτυλά σου
Παρακαλώ σε πατρίδα μου μνημόνευσέ με!


Πλανιέσαι κι επιστρέφεις σ' άδειο κύκλο
Πατρίδα μόνη με τα φτενά σαντάλια  
Είδα τη ρωγμή σου και φοβήθηκα...

6.Νέκυια

Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Σκύλα μαύρη αλυχτά στις πόρτες μα οι ένοικοι κωφοί κι η σκύλα έγλυφε το ξύλο κι έσταζε η γλώσσα αίμα και παράπονο χαράκωνε το ξύλο ώρες χαράκωνε μα οι ένοικοι κωφοί φιγούρα ώριμη μελαχρινή ζωγράφιζε η σκύλα μανδύα να φορά λευκό κοτσίδα να χαϊδεύει τις φλέβες στο λαιμό της έδωσε κι όνομα σίβυλλα την είπε να στέκει ανάγλυφη ουράνιο φυλαχτό σε πόρτα αφιλόξενη χρησμούς να ψιθυρίζει σίβυλλες στις πόρτες όλες εξαπλώθηκαν μετάσταση πεπρωμένου λες κι η γλώσσα όλο μάτωνε της σκύλας όλο μάτωνε και ξύπναγαν οι ένοικοι και κλώτσαγαν την σκύλα και ρήμαζαν το φυλαχτό κι οι πόρτες όλες στάζαν σάλιο πηχτό και λήθη. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.


Χθες, στον δρόμο για το σπίτι, ένα σκυλί μινύριζε, στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Ο τοίχος πάνω του έγραφε, πατρίδα, είσαι γεννημένη απ’ τους πεθαμένους και πιο κει μια ταμπέλα Προσοχή, σοβάδες πέφτουν.

7.Εμένα την πατρίδα μου τη στέρησαν

Από μικρός είχα πάντα ένα προαίσθημα πικρό
Στύλωνα το σπίτι να μην πέσει
Μερεμέτιζα τη στέγη μη γκρεμιστεί
Διπλοκλείδωνα τα όνειρα να μη χαθούν
Κι είχα πολλά όνειρα μικρά και μεγάλα
Να πετάξω ας πούμε μ' αερόστατο
Ν' ανέβω στα βουνά της λατρείας
Χωρίς το πνεύμα να σκλαβωθεί
Να αντικρίσω την πατρίδα ελεύθερη
Κι ανυπότακτη να τρέχει στα λιβάδια με καλούδια πολλά
Να δίνει αέρα στην καρδιά για να στεγνώνει
Από της ορφάνιας το θυμό

Κρύωνε το σώμα με τ' ανοιχτά πορτοπαράθυρα
Έφευγε ο νους στη θαλπωρή της μάνας
Έπρεπε συνεχώς να περιστρέφομαι
Να κρύβομαι και την ανάσα να κρατώ
Το τοπίο εχθρικό
Χαλάσματα οβίδες και σκούρα προσωπεία
Χαράκωναν τους δρόμους
Τρόμαζαν τα πουλιά
Ψαλίδιζαν τις φυλλωσιές στους κήπους
Κι ήταν πολλοί κι ανθισμένοι οι κήποι της πατρίδας
Εκεί που πρώτα τα χαμομήλια μας έμαθαν την αγάπη
Εκεί που πρώτες οι πέτρες μας έμαθαν την υπομονή
Ήταν πολλοί οι κήποι και γόνιμοι
Τώρα χαλάσματα
Άνυδρες ρίζες
Λουλούδια πατημένα
Κι ένας χαρταετός περασμένος στο σύρμα να μας απειλεί

Ξεχάσαμε να μιλάμε
Ξεχάσαμε τους τριγμούς της ζωής
Πουλήσαμε τα υπάρχοντά μας στους ξένους
Πετάξαμε το κλειδί της καρδιάς
Στο πιο βαθύ πηγάδι μην το βρει η καταιγίδα
Φύγαμε
Χωρίς την ευχή της μάνας
Τυλιγμένοι μόνο με την παιδική μας κουβερτούλα
Στις βάρκες ήμασταν πολλοί
Καθένας ένας πόνος
Καθένας ένα λεπίδι οργής
Καθένας ένας κύκλος κλειστός
Εμένα την πατρίδα μου τη στέρησαν κι η γη με διώχνει
Παντού συρματοπλέγματα σκοτωμένα σίδερα
Να διαπερνούν τα όνειρα που αφήσαμε πίσω
Πρόσφυγες χωρίς επιστροφή
Που στο κόρφο τους ζεσταίνουν της πατρίδας το χώμα
Σαν που ζεσταίνει η μάνα το νεκρό της παιδί πριν την αυγή!

8.Είδα…

Είδα το γέλιο στα χείλη μικρού κοριτσιού,
είπα πως ήταν χαρά!
Μα κι ένα δάκρυ κρυμμένο
να κάνει τα μάτια θολά,
φάνηκε αμέσως πως ήτανε  θλίψη!
Είδανε ήλιο να φέγγει για όλους ψηλά,
νιώσανε υπάρχει ελπίδα!
Μα είδα το κύμα να παίρνει
ανθρώπων κορμιά…
Ήταν εκείνοι που η μοίρα
τούς όρισε νά’βρουν
καινούργια πατρίδα…

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 8 συμμετοχές.

Για την επόμενη ανάρτηση πάτα εδώ και μπες απευθείας.