Μ’ αρέσει αυτή η νωπή ησυχία. Κάπου εδώ κοντά, σ’ ένα χαγιάτι,
μια νέα γυναίκα θα χτενίζει τα μακριά μαλλιά της
και πλάι της θ’ ανασαίνουν τ’ απλωμένα εσώρουχα στο φεγγαρόφωτο.
Όλα ρευστά, γλιστερά, ευτυχισμένα. Μεγάλες υδρίες μες στους λουτήρες
θαρρώ πως χύνουνε νερό στων κοριτσιών τους αυχένες και τα στήθη,
γλιστράνε τα μικρά, αρωματικά σαπούνια στα πλακάκια,
οι φυσαλίδες διασχίζουν τους θορύβους των νερών και των γέλιων,
μια γυναίκα γλίστρησε κι έπεσε,
γλίστρησε το φεγγάρι απ’ το φεγγίτη,
όλα γλιστρούν απ’ το σαπούνι - δεν μπορείς να τα κρατήσεις
ούτε μπορείς να κρατηθείς - αυτό το γλίστρημα
είναι ο επανερχόμενος ρυθμός της ζωής΄ οι γυναίκες γελάνε
τραντάζοντας λευκούς, πανάλαφρους πυργίσκους σαπουνάδας
επάνω στο δασάκι του εφηβαίου τους. Έτσι να ‘ναι η ευτυχία;
Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα από τον Ορέστη
◄►
◄►
Παγκόσμια ημέρα Ευτυχίας χτες, Παγκόσμια ημέρα Ποίησης σήμερα,
και κάπου εδώ ξεκίνησε κι επίσημα από χτες η άνοιξη,
η χιλιοτραγουδισμένη και τόσο ποθητή εποχή!
Τι είναι ευτυχία;
Απλά πράγματα, το τόσο τετριμμένο πια, αν και αληθινό, "στιγμές":
Για μένα ο ήλιος που με ζεσταίνει αλλά δεν με καίει,
ο ήχος των πουλιών, τώρα την άνοιξη,
τα πρώτα πράσινα φυλλαράκια, που ξεπετιούνται
δώθε κείθε και ντύνουν τα γυμνά κλαδιά,
μια ωραία μελωδία που με ταξιδεύει σε όμορφα νοσταλγικά μέρη του χτες,
ακόμα και η ψύχρα του Απρίλη,
κάπου το σούρουπο, καθώς θα απολαμβάνω για ακόμα χρονιά
την ασβεστωμένη μου αυλή.
Ηρεμία,
αντοχή στις δυσκολίες,
μια αγαπημένη αγκαλιά,
μια γνώριμη φωνή την ώρα που την έχω ανάγκη,
ένα τρανταχτό γέλιο,
ένα γαλήνιο κους κους με τις ώρες, χωρίς άλλες έγνοιες στο κεφάλι,
παρέα με έναν αρωματικό καφέ,
συμπληρώνουν τη δική μου πληρότητα!
Μα κυρίως ευτυχία είναι η ίδια η Ζωή. Έτσι όπως είναι,
με τα στραβά της και τα ίσια της,
με τις χαρές της και τους φόβους της,
με τη γέννηση και τον θάνατο, πιασμένους χέρι - χέρι,
αέναα και σταθερά!
Σιγουράκι!
Ένα σιγουράκι που σε κάνει να μην επαναπαύεσαι,
όλα να τα δέχεσαι και λίγο στωικά, (δεν είν' κακό!)
με την έννοια ότι όλα περνάνε, όλα αντέχονται, ακόμα και οι απώλειες,
γιατί αν δεν αντέχονται τότε έρχεται η αρρώστια της ψυχής
το τέρμα, ο θάνατος!
Σήμερα όμως γιορτάζω την Ποίηση και τη Ζωή
και νομίζω ότι το Συμπόσιο Ποίησης που έρχεται σε 3 μέρες,
θα είναι το αποκορύφωμα, αφού οι συμμετοχές σας ως τώρα
ξεπερνούν τις προσδοκίες μου!
Μην ξεχνιόμαστε: ως την Πέμπτη 23/03
και ώρα 8,00μμ
Σας φιλώ
@ριστέα
και κάπου εδώ ξεκίνησε κι επίσημα από χτες η άνοιξη,
η χιλιοτραγουδισμένη και τόσο ποθητή εποχή!
Τι είναι ευτυχία;
Απλά πράγματα, το τόσο τετριμμένο πια, αν και αληθινό, "στιγμές":
Για μένα ο ήλιος που με ζεσταίνει αλλά δεν με καίει,
ο ήχος των πουλιών, τώρα την άνοιξη,
τα πρώτα πράσινα φυλλαράκια, που ξεπετιούνται
δώθε κείθε και ντύνουν τα γυμνά κλαδιά,
μια ωραία μελωδία που με ταξιδεύει σε όμορφα νοσταλγικά μέρη του χτες,
ακόμα και η ψύχρα του Απρίλη,
κάπου το σούρουπο, καθώς θα απολαμβάνω για ακόμα χρονιά
την ασβεστωμένη μου αυλή.
Ηρεμία,
αντοχή στις δυσκολίες,
μια αγαπημένη αγκαλιά,
μια γνώριμη φωνή την ώρα που την έχω ανάγκη,
ένα τρανταχτό γέλιο,
ένα γαλήνιο κους κους με τις ώρες, χωρίς άλλες έγνοιες στο κεφάλι,
παρέα με έναν αρωματικό καφέ,
συμπληρώνουν τη δική μου πληρότητα!
Μα κυρίως ευτυχία είναι η ίδια η Ζωή. Έτσι όπως είναι,
με τα στραβά της και τα ίσια της,
με τις χαρές της και τους φόβους της,
με τη γέννηση και τον θάνατο, πιασμένους χέρι - χέρι,
αέναα και σταθερά!
Σιγουράκι!
Ένα σιγουράκι που σε κάνει να μην επαναπαύεσαι,
όλα να τα δέχεσαι και λίγο στωικά, (δεν είν' κακό!)
με την έννοια ότι όλα περνάνε, όλα αντέχονται, ακόμα και οι απώλειες,
γιατί αν δεν αντέχονται τότε έρχεται η αρρώστια της ψυχής
το τέρμα, ο θάνατος!
Σήμερα όμως γιορτάζω την Ποίηση και τη Ζωή
και νομίζω ότι το Συμπόσιο Ποίησης που έρχεται σε 3 μέρες,
θα είναι το αποκορύφωμα, αφού οι συμμετοχές σας ως τώρα
ξεπερνούν τις προσδοκίες μου!
Μην ξεχνιόμαστε: ως την Πέμπτη 23/03
και ώρα 8,00μμ
Σας φιλώ
@ριστέα