Αυτή τη φορά...

πηγή εικόνας

Κι έτσι απροσδόκητα, προχώρησε

Εξέδυσε κάθε αντίσταση και άμυνα

Που με φροντίδα περισσή είχε φορέσει 
Κατάσαρκα για χρόνια

(Σαν καύκαλο, σαν πανοπλία)
Και τ' άφησε στο πάτωμα να πέσουν

Από κοντά και η ψυχή'  Στο πάτωμα κι αυτή
Για λίγο έλεος σπαρταρούσε 

Μερικά τσίτια έστω ζητούσε

Ένα πανί να κρύψει τη γύμνια

Να διαφύγει από τα αδιάκριτα βλέμματα
Να σωθεί όπως-όπως
Την προσφιλή της συνήθεια ασκώντας

Μα αυτή τη φορά δεν κρύφτηκε
Δεν το' βαλε στα πόδια
Μάζεψε τα κουράγια της
Από την αχλή μέσα να περάσει
Ψάχνοντας για ξέφωτα
Γυρεύοντας αλήθειες κι ας πονάνε

Γιατί είχε καταλάβει επιτέλους
Πως όσο στο αφήγημα που διηγείσαι με πειστικότητα 
Και πείσμα σθεναρό
Εσύ γλυκά βολεύεσαι
Όσα υφάσματα κι αν τυλίξεις γύρω σου
Η ντροπή θα κατατρώει τις σάρκες σου
Και η ζωή θα συνεχίζει ενδεδυμένη ρόλους άνευ ουσίας

@ριστέα

πηγή εικόνας

ps: είχε γραφτεί για το 19ο Συμπόσιο Ποίησης