Σε αγόραζε και σε πουλούσε χωρίς να το καταλάβεις!
"Γράμματα κερδίζω, κορώνα χάνεις" ήταν ικανός να πει στο στρίψιμο νομίσματος και να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί χωρίς να το πάρεις είδηση!
Μεγάλο αλάνι, μανουβράριζε διαρκώς, και πετύχαινε τους στόχους του, τον έναν πίσω από τον άλλον!
Βασιζόταν στο ξυράφι μυαλό του και πίστευε πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή. Ένα μυαλό, δυο χέρια κι επιμονή! Πασπαλισμένα με πολλή απληστία, θα συμπληρώσω εγώ.
Παραστάτης σε όλα, το μεγάλο του “εγώ”, που δεν άφηνε χώρο για φιλίες, συντρόφους, τίποτα!
Μόνο που στο βλέμμα του φώλιαζε η μοναξιά και τρόμαζες αν μύριζες το άρωμα της πλεονεξίας του. Πολύ μαυρίλα, ρε αδερφέ μου, και πού' σαι, ε; Δεν αναφέρομαι στα κοστούμια του!
Τέτοιους ανθρώπους άλλοι τους λένε σπουδαίους. Κάθονται σε υπέροχες, δερμάτινες καρέκλες εξουσίας -κάθε είδους εξουσία- και λύνουν και δένουν. Ολημερίς.
Εγώ πάλι, αηδιάζω. Η καρέκλα τους χωράει μόνον έναν!
Προτιμώ το άσπρο χρώμα της αθωότητας, όσο φτωχική κι αν είναι.
Σαν δικηγόρος βέβαια, αν ήταν τώρα δα στο μυαλό μου ικανό τον έχω να μου έλεγε : “χόρτασε εσύ με άσπρα και αθωότητες, κοριτσάκι!”
Μπορεί να είναι κι έτσι...Τι τα θες μάτια μου. Κανένας δεν βλέπει την καμπούρα του.
(Μα εκείνο το βλέμμα της μοναξιάς... άστο...Μην το δεις. Και κυρίως μην το νιώσεις ποτέ!)
Ήταν η πρώτη από τις δύο συμμετοχές μου
που διοργανώνει ακούραστα η Μεμαρία μας, στο Mytripsonblog
συνεχίζοντας την ιδέα της Φλώρας, από το TEXNIS STORIES.
Οι ζητούμενες λέξεις στο κείμενο, όπως πάντα, με κόκκινο.