Ξυπνήματα ....

Είναι μερικά συναπαντήματα που δεν θυμάσαι πώς έγιναν, πότε ακριβώς έγιναν. Δεν έχει εξάλλου και τόση μεγάλη σημασία να θυμηθείς. Είναι κάτι συναπαντήματα που απλά νιώθεις ευλογημένος που έγιναν...

Δεν είναι η πρώτη φορά που το νιώθω. Ξεκίνησε με μια Πέτρα, καθόλου σκληρή, το  αντίθετο μάλιστα θα έλεγα τόσο τρυφερή κι ευαίσθητη πέτρα πρώτη μου φορά συναντούσα, (εντελώς τυχαία η "συνάντηση" σχεδόν ένα χρόνο πριν), συνέχισε με μια Πασταφλώρα, γλυκιά και στοργική και μέσω αυτής στο δρόμο μου βρέθηκε ένα κανελλάκι: πικάντικο, μυρωδάτο, και θελκτικό στο λόγο του και το μυαλό του όσο κι ένα κοκκινιστό με κανέλα,που λατρεύωωωωω- δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο! (Ελπίζω να μην με κυνηγήσει μετά από αυτό!) Και κάπου εκεί, με κοινό συνδετικό κρίκο αυτές τις τρεις σπάνιες υπάρξεις στο χώρο των μπλογκς, ήρθε και με βρήκε ένα αγριμάκι! Ένα μικρό θαύμα από μακριά.

Πρόσφατα, με αφορμή ένα δέμα από τη μακρινή Μελβούρνη, έκανα ένα μικρό αφιέρωμα στο αγριμάκι μου. Όμως δεν σας είπα και πολλά για αυτή τη ψυχή. Σχεδόν δεν σας είπα τίποτα! 

Το αγριμάκι μου αυτό είναι ένα κοριτσόπουλο, όμορφο στη ψυχή και στο μυαλό,  που διαπρέπει στη ξενιτιά και κάνει υπερήφανη την πατρίδα μας. Παίρνει το ένα μεταπτυχιακό μετά το άλλο και να'σου να βρισκόμαστε με κοινό αντικείμενο σπουδών στην Κοινωνική Εργασία, στις μαθησιακές δυσκολίες και τώρα πια και στη Θεραπεία μέσω της τέχνης. Εκείνο που την κάνει όμως και ξεχωρίζει δεν είναι οι ακαδημαϊκές της περγαμηνές. Το αγριμάκι διαρκώς δίνει γύρω της αγάπη. Προσφέρει εθελοντική εργασία ως Κοινωνική λειτουργός σε ίδρυμα με παιδιά που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, μένοντας μέσα αρκετές μέρες της εβδομάδας της, εργάζεται σε σχολείο με αντικείμενο τις μαθησιακές δυσκολίες, αναλαμβάνει το επιστημονικό περιοδικό του Πανεπιστημίου και νομίζω δεν έχει σκοπό να σταματήσει.....

Έχει τα νιάτα. Και σαν νιάτο είναι γεμάτο όρεξη, ζωή κι ενεργητικότητα.

Ένα αγριμάκι λοιπόν ήρθε και με ξύπνησε από το βαθύ λήθαργό μου..... Γιατί κοιμόμουν, αλήθεια σας λέω. Ό,τι είχα κάνει στο παρελθόν τα κρατούσα για μένα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάτι που πρόσφερα μέσω της εργασίας μου για πολλά χρόνια στο παρελθόν  (μαθήματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες) θα μπορούσε ποτέ να βγει στην επιφάνεια και να προσφέρει ακόμα και μέσα από το διαδίκτυο βοήθεια σε κάποιους συνανθρώπους μας. Μα το αγριμάκι μου λες κι έχει μύτη με μυρίστηκε; με διάβασε; πάντως με ανακάλυψε κι αμέσως της μπήκαν ιδέες. Άρχισε να με τσιγκλάει και να μου ζητάει.... Ξέρετε...έχει ένα απίστευτο ταλέντο, ανάμεσα σε όλα τα άλλα: Δεν σου αφήνει περιθώρια να αρνηθείς. Σε φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων. 

Έπειτα, νομίζω ότι όχι μόνο με ξύπνησε, μα μου κόλλησε κι όλα της τα "μικρόβια".Κι εκεί που αμέριμνη έγραφα για φύσεις κι αγάπες και φωτογράφιζα λουλουδάκια και σκυλάκια άρχισα να σκαλίζω τις εμπειρίες μου και να τις μοιράζομαι μαζί σας. 

Και κάπου εκεί, άλλο ένα συναπάντημα. Καρμικό. Η Τζίνα! Άλλο ένα συναπάντημα που δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε, αλλά που ένιωσα στον αέρα, από την πρώτη στιγμή, ότι θα κολλήσω! Κι όταν άρχισα να τη διαβάζω, κάθε φορά και περισσότερο ένιωθα ευλογημένη που βρέθηκε στο δρόμο μου. Η Τζίνα είναι μια πολύτεκνη μαμά άξια συγχαρητηρίων και παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί δεν μεγαλώνει μόνο τα δικά της παιδιά. Εδώ και εννέα χρόνια είναι ανάδοχος γονιός και μεγαλώνει μαζί με τα δικά της ένα ακόμα παιδί. Δίνει χρόνια τώρα αγάπη και στοργή σε ένα ξένο παιδάκι, που είχε πολύ μεγάλη ανάγκη από μια οικογένεια. Πόσους αλήθεια τέτοιους γονιούς γνωρίζετε; Πόσο αλτρουισμό και περίσσευμα αγάπης έχει αυτή η ψυχή; Μια ψυχή ταλαιπωρημένη να σας πω, αφού έχει επιπλέον την έγνοια και τη φροντίδα του αδερφού της, ο οποίος είναι άτομο με ειδικές ανάγκες.Η Τζίνα είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει κι η Τζίνα δίνει κι εκεί με την καρδιά της.

Όταν διάβασα την ιστορία της για την αναδοχή "έτρεξα" στην Αγριμιώ μου. Ήξερα πως οι ανάδοχες οικογένειες την ενδιέφεραν άμεσα κι έκανα φυσικά αμέσως το πάντρεμα. 

Πού να ήξερα πως από εκείνη κιόλας τη στιγμή το αγριμάκι μου θα δούλευε στο μυαλό της μια απίθανη ιδέα και θα την υλοποιούσε, στα κρυφά αρχικά, δημιουργώντας ένα ολοκαίνουργο μπλογκ; Και μετά, έτσι απλά, λες και ήταν το πιο φυσικό κι αναμενόμενο πράγμα στον κόσμο, έλαβα ένα mail. Στο mail αυτό υπήρχε τυπικά μια πρόσκληση, ουσιαστικά ένα τράβηγμα από τα μαλλιά, (και καλά έκανε δηλαδή) να είμαι συν-διαχειρίστρια, μαζί με την Τζίνα, στο μπλογκ της Αγριμιώς Τα βότσαλά στη λίμνη 

Τι είναι τα βότσαλα στη λίμνη; 

Αφήνω τα λόγια της Αγριμιώς να σας εξηγήσουν......

"Μια λίμνη που κατάφερε να μαζέψει γύρω της ανθρώπους από διαφορετικά μονοπάτια.

Διαφορετική ηλικία.

Διαφορετική καταγωγή.

Διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία.

Που γράφουν από διαφορετικές χώρες.

Μα με αγάπη.

Πίστη στους Ανθρώπους.

Μπόλικη τρέλα.

Κι όρεξη για βόλτες με τα ποδήλατα…

Παρά την απόσταση.

Ποιες είμαστε:

Γυναίκες, μα πάνω απ’όλα μητέρες, με ή χωρίς δικά μας παιδιά.  
Δασκάλες, μα πάνω απ’όλα μαθήτριες της ίδιας της ζωής.  
Φίλες, μα πάνω απ’όλα αγαπημένες αδελφές.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε.

Με στόχο να αναδείξουμε τον ρόλο των ανάδοχων οικογενειών, των ορφανοτροφείων, 
μα πολύ περισσότερο τον ρόλο της οικογένειας και της αγάπης 
στην αντιμετώπιση του τραύματος".

Είναι μερικά συναπαντήματα που δεν θυμάσαι πώς έγιναν, πότε ακριβώς έγιναν. Δεν έχει εξάλλου και τόση μεγάλη σημασία να θυμηθείς. Είναι κάτι συναπαντήματα που απλά νιώθεις ευλογημένος που έγιναν...

Είναι κάτι συναπαντήματα...ξυπνήματα από λήθαργους και κώματα. Εύχομαι να ξυπνήσουμε κι άλλους στην πορεία μας...

Καλή σας μέρα 

@ριστέα