Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Είναι προσβολή να αποκαλείς κάποιον "ανίκανο"

Τα λόγια του τίτλου μου ανήκουν στον 34χρονο Ισπανό Πάμπλο Πινέδα.
Ο Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Επέλεξε να γίνει δάσκαλος!
Κάποιοι ίσως να τον έχετε ήδη ακουστά. Η ιστορία του είναι γνωστή από πέρυσι. Γυρίστηκε και ταινία( εμπνευσμένη από τη ζωή του)  με τον τίτλο: " Εμείς οι Δυο", με τον ίδιο να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. 


Πρόσφατα έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στη  WELT ON LINE κι εντυπωσιάστηκα. Νομίζω ότι όλοι οι δάσκαλοι θα μπορούσαν να διδαχθούν πολλά από την ιστορία του Πινέδα. 
Αυτό που κάνει ίσως εντύπωση είναι το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί, κάτι που για μένα δεν είναι εντελώς πρωτόγνωρο. Κάνοντας την εργαστηριακή μου άσκηση στο έκτο εξάμηνο σπουδών μου, στο Μαργαρίτα, ένα εργαστήρι επαγγελματικής αποκατάστασης για άτομα με μέση και ελαφριά νοητική καθυστέρηση, είχα ζήσει από κοντά νέους με σύνδρομο Ντάουν. Οι προερχόμενοι από περιβάλλον με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και με γονείς που αποδέχτηκαν το πρόβλημα του παιδιού τους και φρόντισαν να το εκπαιδεύσουν από νωρίς, είχαν πολύ καλύτερη αποκατάσταση από κάθε άλλο νεαρό με σύνδρομο Ντάουν
Το σύνδρομο Down ή αλλιώς Τρισωμία 21 ή Τρισωμία G περιγράφει μια χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τα οποία υπάρχουν εκ γενετής στους φορείς της γενετικής αυτής βλάβης και αφορούν παρεκκλίσεις στη σωματική διάπλαση, τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους.Η νοητική υστέρηση κυμαίνεται από βαριά (IQ: 20-35) ως ελαφριά (IQ: 50-75). Οι διαταραχές στην ψυχοκοινωνική εξέλιξη περιλαμβάνουν επηρεασμό της βραχυχρόνιας μνήμης, της ικανότητας σκέψης, της ομιλίας και της κινητικής. Η κινητική και η λεκτική υστέρηση γίνονται εμφανή σε πρώιμη ηλικία. Καταγράφεται αυξημένη συχνότητα εμφάνισης αυτισμού, όπως και πρώιμης νόσου Alzheimer (από 35 ετών).Χαμηλό ανάστημα και τάση για παχυσαρκία είναι συνήθη.Σχεδόν τα μισά παιδιά που γεννιούνται με το σύνδρομο εμφανίζουν συγγενείς καρδιακές βλάβες.Σε ποσοστό 5% υπάρχουν βλάβες του πεπτικού σωλήνα.Αρκετοί πάσχοντες εμφανίζουν ενδοκρινοπάθειες.Όσον αφορά το μυοσκελετικό σύστημα συνηθέστερες εκδηλώσεις είναι η αστάθεια της ατλαντο-ινιακής διάρθρωσης ή της ατλαντο-αξονικής άρθρωσης. Αρκετά συχνά είναι τα οφθαλμικά προβλήματα, όπως το γλαύκωμα, ο καταρράκτης και ο συγκλίνων στραβισμός, καθώς και τα ωτικά προβλήματα με επηρεασμό της ακουστικής οξύτητας και ευπάθεια του μέσου ωτός.Πάσχοντες από το Σύνδρομο Down έχουν περίπου δεκαπλάσια πιθανότητα να εκδηλώσουν επεισόδια σπασμών σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Οι πνεύμονές τους παρουσιάζονται ευάλωτοι σε λοιμώξεις, ενώ καταγράφεται αυξημένη συχνότητα επεισοδίων άπνοιας ύπνου.Η διαδικασία γήρανσης δείχνει να είναι επιταχυμένη και το μέσο προσδόκιμο ζωής πλησιάζει μόλις τα 55 χρόνια.Αιματολογικά προβλήματα με αυξημένη επίπτωση στα άτομα με σύνδρομο Down περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την ιδιοπαθή νεογνική πολυκυτταραιμία και την οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.Οι άνδρες με σύνδρομο Down είναι στείροι (εξαίρεση οι πάσχοντες από μωσαϊκισμό του συνδρόμου). Οι γυναίκες έχουν 50% πιθανότητα να γεννήσουν μωρό, που επίσης θα φέρει το σύνδρομο. πηγή
Παραθέτω τα αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε στη WELT ON LINE που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Ολόκληρη τη συνέντευξη τη βρίσκεις εδώ

WELT ONLINE:  Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο ντάουν;
Πινέδα:  Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά  απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε :Όχι. «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;»  Απάντησε : «Κανένα πρόβλημα» . Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα. 
WELT ONLINE:  Όπως η πλειοψηφία των παιδιών με σύνδρομο ντάουν  στην Ισπανία. Το 85% πηγαίνουν σε ένα κανονικά σχολείο.
Πινέδα: Ναι, τώρα. Όμως παλαιότερα δεν υπήρχε η ένταξη. Αυτό είναι η κορυφή μιας ανάπτυξης. Εγώ ήμουνα ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο ντάουν που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο.
WELT ONLINE : Τι αναμνήσεις έχετε από τα χρόνια του σχολείου; 
Πινέδα: Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι με τους φίλους μου. Είχα υπέροχες, ενδιαφέρουσες και πολύ σκληρές εμπειρίες. Συνολικά ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου. Υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες μέρες. Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη περίοδος. Εγώ δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σ’ αυτό 
WELT ONLINE: Γιατί επιλέξατε τις παιδαγωγικές σπουδές;
Πινέδα: Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. ΄Ηθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε  να γίνω δάσκαλος, γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος.
WELT ONLINE: Ακολουθείτε αυστηρά κάποιο σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα μελέτης;
Πινέδα: Από το τίποτα βγαίνει τίποτα. Μελετώ περίπου 6-7 ώρες τη μέρα. Τα βράδια τα έχω ελεύθερα. Διαβάζω πάντα με μουσική . Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι σπουδές δεν είναι εύκολες και το σύνδρομο ντάουν με περιορίζει κατά 30% , πράγμα που τις καθιστά δυσκολότερες. Ο καθένας πρέπει να παλεύει για το μέλλον του.
WELT ONLINE: Τι σημαίνει και τι σημασιοδοτεί το είναι κανείς ο πρώτος με σύνδρομο ντάουν  πτυχιούχος στην Ευρώπη ;
Πινέδα:  Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο ντάουν χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και  να τους πει : «Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό».Και τα μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού , που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα μέσα- μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα  Αυτό είναι μερικές φορές εξαντλητικό
WELT ONLINE: Σας έχουν ήδη προσφέρει θέσεις εργασίας;
Πινέδα: Όχι ακόμη. Όταν πετύχω τις εξετάσεις και πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος του δάσκαλου, θα πλησιάσω το στόχο μου, να έχω δηλαδή ένα σταθερό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Σεβίλλη συγκατοικούσα με ένα συνάδελφο. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να οργανώσω την ανεξαρτησία μου .Δεν  ξέρω ακόμη πού θα εργαστώ. Μπορεί στην επιμόρφωση, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στην συμβουλευτική, ποιος ξέρει. Είμαι ευέλικτος
WELT ONLINE: Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, η « οπισθοδρομική / καθυστερημένη κοινωνία»;
Πινέδα:  Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι το ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. Λόγω της έλλειψης κατανόησης κολλά κάποιος/ α ταμπέλες. «Οι ομοφυλόφιλοι», «οι Ξένοι/ μετανάστες» και φτάνει μέχρι του σημείου «Οι γυναίκες» .Χωρίζουν σε ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν «το διαφορετικό».  Το απομονώνουν , το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα, προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις , όπως “discapacidad” (ανικανότητα) στα ισπανικά  για να δηλωθεί η έννοια της  υστέρησης ή καθυστέρησης..
WELT ONLINE: Ποια εναλλακτική λύση θα υπήρχε για σας; Διότι και η ισπανική λέξη «Minusvalido» («κατώτερος/ κατώτερης αξίας») δεν είναι σε καμιά περίπτωση κατάλληλη…
Πινέδα: Είναι προσβολή να αποκαλείς κάποιον «ανίκανο» ή «καθυστερημένο». Γιατί να μην τον αποκαλείς «αλλιώτικο» ή « διαφορετικό άνθρωπο»; Με τον όρο σύνδρομο Ντάουν περιγράφεται μια γενετική μετάλλαξη κατά την οποία το χρωμόσωμα 21παρουσιάζεται τρεις φορές (εξού και ο όρος τρισωμία -21).
WELT ONLINE: Στην Αυστρία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του ναζισμού δολοφονήθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων με σύνδρομο ντάουν Από μεταπολεμικές μελέτες για χρόνια ήταν διαδεδομένη η εντύπωση ότι το σύνδρομο  ντάουν συνδέεται με προσδόκιμο ζωής τα 30 χρόνια;
Πινέδα: Αυτά είναι μύθοι που δημιουργούνται σύμφωνα με την ιστορία  των κρατών και της  επιστήμης. Η κατάσταση σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Φτάνουμε στα γηρατειά. Εξαρτάται από το πόσο υγιείς διατηρούμαστε, σωματικά και πνευματικά. Εγώ, όπως και πολλοί νέοι άνθρωποι με σύνδρομο  ντάουν ήμουν υπέρβαρος.  Με γυμναστική και σωστή διατροφή έχασα 12 κιλά. Είχα, επίσης, την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με  πνευματικά ενδιαφέροντα.  Με εφημερίδες και μια βιβλιοθήκη . Γι’ αυτό από πολύ νωρίς είχα περιέργεια και ενδιαφέροντα. Όταν απαγορεύεις σε κάποιον την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις.
WELT ONLINE: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το ουσιαστικό κατά την ανατροφή παιδιών με σύνδρομο  ντάουν.;
 Πινέδα: Η Αυστρία ,η Ελβετία και η Γερμανία πολιτισμικά διαφέρουν από την Ισπανία. Ίσως εκεί (Ισπανία) με καταλαβαίνουν περισσότερο. 
Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε (μορφώσετε). Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο  ντάουν. είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ . Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε  υπερπροστατευτικοί, ποτέ.   Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς; 
Πηγή: Welt on Line
Μετάφραση: Μαρίνα Μάλλιου

Αυτό που καταδεικνύει η ιστορία του Πάμπλο Πινέδα είναι ότι όλα είναι εφικτά. Η εξέλιξη των παιδιών μας εξαρτάται κατά πολύ από τη πίστη μας σε αυτά και τον τρόπο που βοηθάμε ή δεν βοηθάμε να πραγματώσουν όλο τους το δυναμικό.
Αν φέρεσαι στο παιδί σου σαν να είναι ανίκανο, πολύ πιθανό να μεγαλώσει πιστεύοντας ότι είναι ανίκανο. Αν του δίνεις εφόδια, εκπαίδευση, αποδοχή ακόμα και με σύνδρομο Ντάουν μπορεί να σπουδάσει!
Έχει κανείς αντίρρηση;

Καλή Κυριακή σας εύχομαι!
Να θυμάστε ότι όλα είναι δυνατά!
@ριστέα

52 σχόλια:

  1. Καλημέρα Αριστεα μου...αυτά τα παιδιά όλα όσα είναι άτομα με ειδικές ανάγκες , έχουν μια γλυκύτητα στο πρόσωπο τους...λυπάμαι πολύ που γεννιούνται έτσι και δεν χαίρονται τη ζωή τους... όμως ο Θεός τους δίνει μια ξεχωριστή δύναμη και ψυχική δύναμη,έτσι;
    μπράβο σου για την επιλογή θέματος και την ευαισθησία σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα! Βρέθηκε το χαμένο σχόλιο!
      Το είχαν καταπιεί τα ανεπιθύμητα! :)))
      Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες: έχουν μια απίστευτη γλύκα, και δύναμη μέσα τους!
      Δίνουν μεγάλη χαρά γύρω τους!
      Φιλάκια πολλά πολλά! :))

      Διαγραφή
  2. Πολύ το βαρύναμε αλλά μου αρέσει.
    Στα μάτια αυτών των ανθρώπων οι "διαφορετικοί" είμαστε εμείς. Μας το είπαν ποτέ; Γιατί τότε να τους το λέμε και να τους το δείχνουμε συνέχεια εμείς;
    Εκτός από την """"""ασθένεια"""""" έχουν να παλέψουν και με το δικό μας ρατσισμό. Ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία τη ζωή τους, να μου επιτραπεί να πω "μερικά βήματα πίσω" και παρουσιαζόμαστε εμείς οι "κανονικοί" (τρομάρα μας) να τους βάζουμε εμπόδια. Στη μάθηση, στην εργασία, στη ζωή τους όλη!
    Πόσες φορές συναντώ ανθρώπους σαν τον Πάμπλο στο δρόμο και βλέπω τους άλλους να τους παρατηρούν σαν εξωγήινους! Μου έρχεται να τους πλακώσω στα χαστούκια.
    Μπράβο στο παλικάρι που απέδειξε στους ρατσιστές ότι οι ανίκανοι είναι αυτοί!
    Φιλιά πολλά.

    (Μπάνιο δεν έχει σήμερα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν τους πλακώσεις στα χαστούκια Πέτρο μου θα είναι η μοναδική φορά που θα πω μπράβο στο ξύλο! Ρίξε κι από μένα!
      Δεν ξέρω αν θα ήμουν διαφορετική αν δεν είχα ασχοληθεί με το "διαφορετικό" και τις ειδικές ανάγκες στη ζωή μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω όλους όσοι είναι τόσο γελοίοι στις αντιδράσεις τους όταν συναντούν κάποιον άνθρωπο διαφορετικό από αυτούς. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν γονείς που δεν αποδέχονται το παιδί τους, δεν το βοηθούν παρέχοντας του όλες τις δυνατότητες εκπαίδευσης, κι ακόμα χειρότερα διώχνοντας το ή κλείνοντας το σε ιδρύματα.
      Το παλικάρι αυτό είναι απάντηση ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!
      Μαθαίνοντας την ιστορία του μόνο χαρά κι ελπίδα γέμισα!

      Καλή σου μέρα Πέτρο!
      Φιλιά!

      ΥΓ: Μπανάκι δεν έχει! :( Έχει δουλειές....δουλειές....δουλειές ! Και τώρα πάω να συνεχίσω !)

      Διαγραφή
  3. 1. Nothing is impossible
    2. Πόσο πιο όμορφη θα'ταν η ζωή μας αν βλέπαμε τον κάθε άνθρωπο μονάχα με αγάπη;

    Καλημέρα Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Σεβάχ μου!
      Όντως ! Τέτοιες ιστορίες μας διδάσκουν αυτό ακριβώς: τίποτα δεν είναι αδύνατο!
      Και ναι, η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο!
      Καλά να περνάς! :))

      Διαγραφή
  4. Δεν γνώριζα την ιστορία του...
    Είναι τραγικό, όχι απλά να θεωρείς κάποιον "ανίκανο", αλλά να θεωρείς πως εσύ είσαι ικανότερος από κάποιον άλλο...
    Το να βλέπεις τους άλλους αφ' υψυλού, χωρίς ίχνος αγάπης και σεβασμού στην ψυχή σου, μου είναι αδιανόητο...
    Σε φιλώ, Αριστέα μου!
    Φιλιά πολλά-πολλά!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννα μου!
      Η ιστορία του Πινέδα μας βάζει γυαλιά! Εγώ έτσι αισθάνομαι!
      Τελικά γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε εμείς αλλά κι οι άλλοι για εμάς!
      Φιλάκια πολλά πολλά! :)))

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα γλυκό μου! 20-22 χρονών είχα δουλέψει ως babysitter (που παρεμπιπτόντως, στο λεξικό της Google, αυτός ο όρος στα Ελληνικά είναι...ο ίδιος! Έλεος!) Την μια φορά πρόσεχα δυο παιδάκια μιας οικογένειας και τη δεύτερη ένα κοριτσάκι περίπου 4 ετών με σύνδρομο Down. Ήταν η πιο αγαπησιάρικη σχέση που έχω αναπτύξει στη ζωή μου, μετά το παιδί μου και το ανηψούδι μου. Ακόμα θυμάμαι αυτό το κοριτσάκι και την θαυμάσια συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους, ότι εισέπραττε δλδ από την μητέρα της (ο μπαμπάς ήταν ναυτικός) και θέλω να ελπίζω ότι κάτι πρόσφερα κι εγώ. Αυτό που μου πρόσφερε όμως εμένα εκείνο το παιδάκι είναι....αξία ανεκτίμητη!... Σε φιλώ γλυκά και καλή Κυριακή σε όλους! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα και σε αυτό; Κι εγώ στα 22 μου ( όντας φοιτήτρια) είχα δουλέψει ως
      babysitter μανταμίτσα μου! :)))
      Το πιστεύω ότι ήταν αγαπησιάρικη σχέση! Αν δεν είχα ζήσει από κοντά άτομα με σύνδρομο Ντάουν δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ μου τα πιο ευτυχισμένα παιδιά! Χαίρομαι για την εμπειρία που είχες! Σε νιώθω!
      Φιλάκια χαρά μου! ♥

      Διαγραφή
  6. ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΑ ΜΟΥ!!!!
    ΓΝΩΡΙΖΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΓΡΑΨΕΣ!!!!
    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!
    ΠΟΣΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕ ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;
    ΒΑΖΟΥΝ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΕΣΥ ΝΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΕΤΑ!!!
    ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ ΣΕ ΑΥΤΑ!!!!
    ΕΥΧΟΑΜΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ!!!!
    ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Ρένα μου.
      Πραγματικά όλοι οι δάσκαλοι θα έπρεπε να μάθουν για αυτή την ιστορία. Μου έτυχε δασκάλα που αποκάλεσε μαθητή μου με υπερκινητικότητα καθυστερημένο και το έδιωχνε από την τάξη της. Τι να λέμε τώρα. Οι ταμπέλες το μόνο που κάνουν είναι να καταδικάζουν τον άνθρωπο!
      Φιλιά πολλά! :)))

      Διαγραφή
  7. Γειά σου, Αριστέα. :-)

    Πολύ μου άρεσε η σημερινή ανάρτηση.

    Κάποτε, κάποιος μου είχε πει: "Αν είχα παιδί καθυστερημένο, θα το έβαζα να μάθει ισορροπία στο παράθυρο". Και το είπε χαμογελώντας πονηρά. Για μένα, που τον ήξερα, το νόημα ήταν: "Και ατυχήματα συμβαίνουν, τι να κάνουμε". Και το πιστεύω ότι το εννοούσε, παρά το χαμόγελο.
    Δε μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διαχειριστούν μια ναρκισσιστική πληγή - και αυτό συνιστά, για αυτούς, ένα παιδί με δυσκολίες. Θεωρούν πως αυτό αντανακλά πάνω τους, τους "δυσφημίζει" - όπως ορισμένοι χρησιμοποιούν ένα σούπερ αμάξι, μια σούπερ γκόμενα, έναν πολυτελή τρόπο ζωής για να λένε στον καθένα "Κοίτα ποιός είμαι, πόσο αξίζω", από την ανάποδη το παιδί τους - ένα κομμάτι του εαυτού τους μάλιστα και όχι ένα "απόκτημα", επομένως με μεγαλύτερο ναρκισσιστικό "φορτίο" - όταν γεννιέται με κάποιο πρόβλημα τους τραυματίζει. Γιατί δεν ήταν έτοιμοι ακόμη να γίνουν γονείς, ή δε θα είναι ποτέ κατάλληλοι, στη χειρότερη περίπτωση.
    Τα όρια για το πώς θα ζήσουμε τη ζωή μας, υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας, εμείς τα "ορίζουμε". Φτάνουμε, λοιπόν, μέχρι εκεί όπου θα αφεθούμε και θα πιστέψουμε.
    Καλή Κυριακή! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Διονυσία! :)))
      Το έθεσες πολύ όμορφα: Δε μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διαχειριστούν μια ναρκισσιστική πληγή όπως ένα παιδί με δυσκολίες.
      Σκέφτονται αμέσως την κοινωνία και τον εαυτό τους ως αποτυχημένο!
      Οι γονείς όμως που καταφέρνουν να αποδεχτούν και να αγκαλιάσουν το παιδί με ιδιαιτερότητες, πάνω από όλα μας δείχνουν πώς πρέπει να είναι οι σωστοί γονείς. Κι ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα μας δείχνουν το σωστό δρόμο!
      Φιλιά πολλά! :)))

      Διαγραφή
  8. Αριστέα μου, μόνο η αγάπη και η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος με καθοδήγηση από ειδικούς μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο με προβλήματα χρήσιμο αρχικά στον εαυτό του και στη συνέχεια στην κοινωνία.
    Αυτή η αγάπη είναι που μπορεί να τον ενσωματώσει μέσα στην κοινωνία για να είναι και ο ίδιος ευτυχισμένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πατσαφλωρίτσα μου, έτσι είναι : όταν αγαπάς αληθινά με τη ψυχή σου αποδέχεσαι! Βοηθάς! Αντίθετα είναι η έλλειψη αγάπης που οδηγεί στα λάθη...
      Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Είχα την τύχη να βρεθώ για μια βδομάδα μαζί τους, στη διάρκεια των special olympics. Για να βοηθήσω πήγα και τελικά εγώ ήμουν η επωφελούμενη. Θαύμασα το πείσμα τους και τον αγώνα που δίνουν για να κατακτήσουν κάτι που για μας είναι αυτονόητο. Έχουν εξαιρετικές δεξιότητες, ξέρουν να εκτιμούν, να εκδηλώνουν αυθόρμητα τα συναισθήματά τους, να μοιράζονται και να συνδράμουν όποιον έχει μείνει πίσω στις επιδόσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε παρέα, για να γιορτάσουμε μια νίκη ή μια αποτυχία.
    Κι η κρατική τηλεόραση, αντί να το προβάλει και να έχει διαρκείς συνδέσεις με τους αγωνιστικούς χώρους, έδειχνε απλά σε μια βραδινή εκπομπή, παραλειπόμενα & διαλόγους με επώνυμους καλεσμένους.
    Υπάρχουν και στην Ελλάδα σύλλογοι & προπονητές, που δίνουν προσωπικές μάχες γι αυτά τα παιδιά. Δίχως προβολή όμως & δίχως την κρατική υποστήριξη ή έστω τη χορηγία μιας εταιρείας, η μάχη είναι άνιση. Μπορεί οι ναζί να τους δολοφονούσαν εν ψυχρώ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ας αναρωτηθούμε μήπως κάνουμε κι εμείς ακριβώς το ίδιο, με πιο κομψό τρόπο.

    Αριστέα μπράβο για την επιλογή του θέματος!
    Για άλλη μια φορά, κάνω υπόκλιση στην κοινωνική σου ευαισθησία!
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου στα λόγια σου αναγνωρίζω κοινά συναισθήματα και ταυτόσημες απόψεις. Το εξάμηνο που πέρασα στο ειδικό εργαστήρι μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά όλη αυτή τη χαρά της ζωής, το πείσμα που ανέφερες και την όρεξη τους να καταφέρουν πράγματα.
      Είδα γονείς που ένιωθαν δυστυχία ( τι έφταιξα; τι αμαρτίες πληρώνω;) αλλά είδα και γονείς υπερήφανους κι ευτυχισμένους γιατί είχαν αποδεχτεί τις ιδιαιτερότητες και προσπαθούσαν να δώσουν μόνο αγάπη!
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μια τέτοια ιστορία δεν μπορούσε να μην έχει θέση στο μπλογκ που θέλει να πιστεύει στον αγώνα, στην προσπάθεια , στην αγάπη!
      Φιλιά πολλά! :)))

      Διαγραφή
  10. ΚΑΝΕΝΑΣ!

    Ο εχων να βγει απο την ταξη γρηγορα
    και να'ρθει αυριο με τον κηδεμονα του!

    Κλιβανοι εγωισμου υπαρχουν παντου γυρω μας.
    Ας αρχισουμε!

    Καλομεσημερολουλουδακιον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Κλίβανοι εγωισμού"!
      Υποκλίνομαι στη σκέψη σου! Καλύτερα δεν θα μπορούσες να το είχες διατυπώσει!
      Νιώθουν χαστούκι και τιμωρία ένα τέτοιο παιδί στη ζωή τους και βασανίζονται αντί να σκεφτούν τι μπορούν να προσφέρουν και πόση περισσότερη αγάπη μπορούν να δώσουν!
      Καλησπερολούλουδο αγάπης!

      Διαγραφή
  11. Μου άρεσε πολύ η σημερινή σου ανάρτηση...πολλά από αυτά που διάβασα δεν τα ήξερα...Και μου άρεσε και ο τρόπος που αντιμετώπισε την διαφορετικότητα του ο Παμπλό Πινέδα, θα πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας!
    Καλή συνέχεια Αριστέα μου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που έμαθες από αυτή την ιστορία, όπως κι εγώ : ότι τίποτα δεν είναι τελικά αδύνατο!
      Φιλιά πολλά κορίτσι μου γλυκό! :)

      Διαγραφή
  12. Εχω διαβασει την ιστορια του εξαιρετικου αυτού ανθρώπου. Παράδειγμα για γονείς και γενικότερη συμπεριφορά για τους κομπλεξικούς.
    Ειναι σίγουρα πολύ δύσκολο να μεγαλώνει κάποιος παιδί με σύνδρομο down. Εχω φίλη που μεγαλώνει παιδί με αυτισμό. Κανει αγώνα για να πηγαινει σε κανονικό σχολείο. Του φαιρεται ισοτιμα οπως και στα αλλα παιδια της. Εχει φτασει με τρομερο αγωνα ο Γιωργος στα 16 και ειναι ενας ευτυχισμενος και γεματος ερεθίσματα έφηβος.
    Ειχε και ο γιος μου για 2 χρονια στον παιδικό σταθμό συμμαθητή με down. Η μαμά του μια δυναμική γυναίκα. Ολοι αγαπούσαν το Νικηφόρο και κανειίς δεν τον κορόιδευε.
    Εγώ θα πω μπράβο στους γονειίς αυτούς που δίνουν καθημερινό αγώνα για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά, να τους παρέχουν ότι καλύτερο μπορούν και να τα εμπλουτίζουν ερεθίσματα ώστε να υπάρχουν περισσότεροι "Πάμπλο" και καθόλου ιδρύματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημητρούλα μου. χαίρομαι για την παρατήρησή σου: ναι, είναι δύσκολο να είσαι γονιός και να έχεις παιδάκι με ιδιαιτερότητες. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο κι επιθυμητό. Φαντάζομαι την αγωνία τους για αυτό το παιδί και κυρίως για το μετά, όταν οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν στη ζωή.
      Πιστεύω ότι τα περισσότερα παιδιά πηγαίνουν σε οικογένειες με δύναμη και πολλή αγάπη. Ως τώρα έχω γνωρίσει πολλούς γονείς που αποδέχτηκαν και βοήθησαν και λιγότερους γονείς με εγωισμό και με λάθος αγάπη! Όντως χρειάζονται μπράβο αλλά και στήριξη από την πολιτεία, με προγράμματα ειδικούς κ.α.
      Φιλάκια πολλά κοπέλα μου!
      Καλά να περνάς! :))

      Διαγραφή
  13. Πρόσφατα είδε την ταινία ο πατέρας μου και μου είπε να την δω οπωσδήποτε! Μπράβο που το ανάρτησες!
    Αυτό που ήθελα να πω, το είδα μετά γραμμένο.. Ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν είναι η σιωπή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μετά το τρέιλερ που είδα θέλω κι εγώ Κατερινάκι μου να δω την ταινία.
      Και ναι η σιωπή και το κρύβουμε το πρόβλημα δεν βοηθάει καθόλου!
      Ευτυχώς που ξεπηδούν και τέτοια περιστατικά να μαθαίνουμε και να παίρνουμε ελπίδα!
      Φιλιά πολλά ! :))

      Διαγραφή
  14. μα γιατί μου χάνει τα σχόλια μου ο μπλόγκερ; ειναι το τρίτο μπλοκ τούτο...ουφφ , τι είχα γράψει; δε θυμούμαι ακριβώς κάτι με τό ότι λυπούμαι που γεννιούνται έτσι , αλλά ο Θεός τους δίνει μια ψυχική δύναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη μου στενοχωριέσαι! Το βρήκα και το επανέφερα! Είχε κι άλλα τις τελευταίες μέρες στα ανεπιθύμητα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει! :((
      Έχεις δίκιο ότι δίνει δύναμη πολλές φορές ο θεός. Και πολλή χαρά σε αυτά τα παιδιά θα πρόσθετα!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
    2. αα ναι μου το κάνει και μένα αυτό ο μπλογκερ, κάποια σχολια μου τα βγαζει στα ανεπιθυμητα...

      Διαγραφή
    3. Πρέπει να έχουμε το νου μας λοιπόν συχνά!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  15. Χαιρομαι πολυ με το άρθρο σου! Την προηγούμενη εβδομάδα είχα μια διαμάχη με αυτο το θεμα. Μου ελεγαν οτι αν κανεις παιδι με συνδρομο down θα εισαι για παντα δυστυχισμενος, κι εσυ και το παιδι σου και θα γινεσαι καθε μερα χειροτερος ανθρωπος λογω της κακιας σου τυχης...! Ειχα γινει εξω φρενον, υποστήριζα εγω οτι οχι μονο θα γίνεις χειρότερος άνθρωπος αλλά πολυ καλύτερος και αν απο την αρχη αποδεχθεις το διαφορετικο θα κερδίσεις πολλα για τον εαυτό σου, αλλα θα δόσεις και την ευκαιρία στο παιδί σου να αποδείξει οτι το διαφορετικο αξίζει και μπορει να δώσει πολλα Μα παρά πολλα πράγματα στην κοινωνία οπως και οποιοσδήποτε υγιείς.
    Μπραβο, σημερα δικαιώθηκα με αυτα που έλεγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χαίρομαι Στέλλα μου για τις θέσεις σου! Νομίζω ότι υπάρχουν και οι δύο περιπτώσεις: γονείς που βασανίζονται και δεν αποδέχονται ποτέ, και γονείς που αγκαλιάζουν με αγάπη!
      Και φυσικά αν αποδεχτείς τις δυσκολίες και είσαι δίπλα στο παιδί γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. όπως όταν δουλεύεις με πάσης φύσεως δυσκολίες και προβλήματα στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνεσαι πιο ανεκτικός στις δικές σου δυσκολίες, λιγότερο απαιτητικός με περισσότερη αγάπη. Το έχω νιώσει και ξέρω ;-)
      Χαίρομαι με τη χαρά σου!
      Keep "believing"!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  16. Καλησπέρα, ιδιαίτερα ευαίσθητη και προσεγμένη η ανάρτηση σου.Είναι ένα "είδος ρατσισμού" που έτσι θεωρούμε εμείς οι... φυσιολογικοί και ξεχνάμε τις πραγματικά δικές μας αναπηρίες, όπως τον εγωισμό μας, τον ατομικισμό μας, την αλαζονεία μας, την αδιαφορία,την αναισθησία και την αναλγησία μας στον περίγυρό μας κ.ά. πολλά που συνεχώς τροφοδοτούν το μίζερο κενό του εαυτού μας. Μακάρι αυτοί οι άνθρωποι να στείλουν ένα μήνυμα ψυχικής δύναμης στον καθένα μας και ν'αποβάλλουμε έστω και λίγο απ'αυτήν την εγωπάθεια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα γλυκιά μου και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Μακάρι να παίρνουμε δύναμη κι ελπίδα από τέτοιες σπουδαίες ιστορίες! :)) λιγότερος εγωισμός-περισσότερη αγάπη! :)))
      Χαίρομαι που συμφωνούμε!
      Φιλιά πολλά!
      Καλά να περνάς!

      Διαγραφή
  17. Μπραβο του!! Συγκλονιστικα οταν πριν λιγες μερες διαβασα την συνεντευξη του.
    Ευχομαι να αποτελεσει παραδειγμα προς μιμηση !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ Μαρία μου, πριν λίγες μέρες διάβασα τη συνέντευξη και συγκινήθηκα μα χάρηκα κιόλας! Κι έτσι άρχισα το ψάξιμο στο διαδίκτυο για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα πριν το κάνω δημοσίευση!
      Φιλάκια κορίτσι μου γλυκό!

      Διαγραφή
  18. Ξέρω από μέσα τα προβλήματα που δημιουργούνται από την κοινωνία και από όσους δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα..ξέρω από μέσα επίσης πως το οικογενειακό περιβάλλον παίζει μεγάλο ρόλο και είναι το άλφα και το ωμέγα...δυστυχώς η δική μας ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος μια και ο θάνατος ήρθε σχετικά νωρίς(βλέπεις συνήθως υπάρχουν κι άλλα προβλήματα, όσο κι αν προσέξεις), αλλά είμαστε όλοι μας τυχεροί που είχαμε στη ζωή μας ένα φωτεινό παράδειγμα θέλησης και γενναιότητας...
    Κάπου είχα γράψει σε μια ανάρτηση που είχε σχετικό θέμα πως οι "τέλειοι" πρέπει να μάθουν να αραιώνουν την τελειότητά τους με λίγη ανθρωπιά..κάποτε πρέπει να αποδεχτούν όλοι αυτοί ότι αυτά τα παιδιά είναι σαν όλα τα άλλα και είναι όλα δικά μας παιδιά...κι ελπίζω να σταματήσουν πια αυτοί οι "τέλειοι" να βάζουν ετικέτες και να περιφρονούν, γιατί κανένας μας δεν ξέρει ποτέ τι μπορεί να γίνει στο μέλλον..
    Ας διαβάσουν σήμερα να μάθουν πως το πρόβλημα είναι στο κεφάλι τους...και πως τα παιδιά αυτά έχουν κάθε δικαίωμα στη ζωή...
    Να είσαι καλά..φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, λυπάμαι που η δική σας ιστορία δεν είχε καλό τέλος. Φαντάζομαι όμως ότι πήρατε και δώσατε πολλά και κυρίως αγάπη! Χαίρομαι που στάθηκες στην ανθρωπιά. Εκεί είναι το μυστικό κι η λύση των περισσοτέρων προβλημάτων.
      Δεν νομίζω να υπάρξει πιο αληθινό και τρανταχτό παράδειγμα από αυτό του Πινέδα για το τι είναι ικανός ο άνθρωπος να καταφέρει όταν μεγαλώνει σωστά και με αγάπη!
      Φιλιά πολλά!
      ΥΓ: Σε έχω ακόμα πιο βαθιά στην καρδιά μου, μετά από αυτή σου την εξομολόγηση Μαρία μου! ♥

      Διαγραφή
  19. Ανθρωποι σαν τον Παμπλο δικαιωνουν την ιδιοτητα του"ανω θρωσκειν" και γινονται δασκαλοι σ εμας τους"φυσιολογικους"Βεβαια υπαχουν παντα οι ανεπιδεκτοι μαθησεως..Συγχαρητηρια καλη μου,για την τοσο ευαισθητη αναρτηση..ΦΙΛΙΑ ΒΑΣΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά ο Πινέδα μας έβαλε τα γυαλιά! Σίγουρα θα υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες σε πολλές περιπτώσεις με δυσκολίες. Όμως το παράδειγμα του μας δίνει φως κι ελπίδα!
      Φιλιά Βάσω μου!
      Καλή εβδομάδα! :)))

      Διαγραφή
  20. Διάβαζα ένα άρθρο σχετικό με την νοημοσύνη των παιδιών όπου έγραφε ότι η κοινωνία μας, συμπεριλαμβάνοντας βέβαια και το σχολείο, επικεντρώνεται-δίνει μεγαλύτερη βάση, στους ανθρώπους με την κοινή στους περισσοτέρους, νοημοσύνη ως προς τον λόγο και την γραφή, αφήνοντας πίσω εκείνους με ικανότητες πέρα των παραπάνω και δίνοντας ως παράδειγμα κατηγορίες που προσθέτουν νόημα στην καθημερινότητά μας.
    Αυτό συμβαίνει γιατί ο τρόπος σκέψης τους δεν συνάδει με αυτόν που υποστηρίζει η λεκτική ή η μαθηματική διδασκαλία και σ’αυτά τα άτομα δίνονται χαρακτηρισμοί όπου θα μπορούσαν να τα στιγματίσουν... όμως σε πείσμα όλων κάθε “Πινέδα” έρχεται να δώσει την απάντηση στην κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, Πολύ ευφυή παιδιά και παιδιά με νοητική καθυστέρηση είναι καταδικασμένα από το σύστημα πολύ πριν πάνε σχολείο!
      Συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, συγκεκριμένες δεξιότητες.... αν μείνει κάποιος έστω και λίγο πίσω δεν βοηθιέται να προλάβει...τρέχει ο χρόνος...Ο δάσκαλος προχωράει με τους πρώτους!
      Μου δίνεις πάσα να ασχοληθεί με το σάπιο αυτό σύστημα το συντομότερο!
      Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
      Καλό σου βράδυ Ναυαγέ μου! :)))

      Διαγραφή
  21. Έχω συναναστραφεί με παιδί με σύνδρομο ντάουν.. Και λέω παιδί, ενώ είναι 45 χρονών σχεδόν, γιατί κατά βάθος είναι σαν παιδάκια, άκακοι και πολύ ευαίσθητοι.. :)))
    Πραγματικά δεν ήξερα ότι μπορούν να πηγαίνουν σε κανονικό σχολείο και να έχουν τέτοια εξέλιξη!
    Μπράβο του! Είναι η απόδειξη πως με αγάπη και γνώση, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα!
    (έχασα πολλά όλες αυτές τις μέρες... πάω να διαβάσω -και να σχολιάσω!- όοολα τα προηγούμενα :D )
    Φιλάκια πολλά-πολλάααααααααα :* :* :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη χώρα μας δεν μπορούν από όσο γνωρίζω. Όπου υπάρχουν ειδικά σχολεία ΄ειδικές τάξεις απομονώνονται. Θυμάμαι στο δημοτικό είχα κι εγώ συμμαθήτρια για μία χρονιά μια κοπελίτσα με σύνδρομο Ντάουν. Την κράτησαν σπίτι γιατί υπήρχε πολύ άσημη συμπεριφορά απέναντί της.
      Μακάρι να υπήρχε παντού κλίμα αγάπης κι αποδοχής. Αλλά απέχουμε πολύ από αυτό το ιδεατό κόσμο! Για αυτό κι ολισθαίνουμε διαρκώς....
      Φιλάκια κορίτσι μου γλυκό!
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  22. Αριστέα μου, μπράβο για την εκπληκτική ανάρτηση.
    Τα έχω ζήσει λίγο, όσο πρόλαβα, τα παιδιά όταν συμμετείχα εθελοντικά στα special olympics το 2011 και είναι άκρωε συγκινητικός και διδακτικός ο χρόνος που περνάς μαζί τους!
    Όντως το "πρόβλημα" εμφανίζεται σε ένα και μόνο χρωμόσωμα και δεν φταίει κανείς για αυτό...απλά εμφανίζεται!
    Ο Πινέδα πιστεύω πως θα βοηθήσει πολύ κόσμο, είτε με σύνδρομο down είτε τους δικούς τους ή ακόμη-ακόμη και εμάς τους τρίτους για το πως να αντιμετωπίζουμε σωστά αυτούς τους ανθρώπους!
    Είναι αυτό που ώρες-ώρες εμφανίζονται στις ζωές μας άνθρωποι που θα αλλάξουν τον κόσμο και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας, λέγοντας πως τελικά γεννιούνται ακόμη μεγάλοι άνθρωποι!
    Καλό βράδυ Αριστέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Κατερίνα μου και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι που έχεις εμπειρία κι εσύ και καταλαβαίνεις!
      Θα συμφωνήσω μαζί σου: ευτυχώς γεννιούνται ακόμη μεγάλοι άνθρωποι!
      Καλή εβδομάδα κορίτσι μου!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  23. Δυστυχώς η περίπτωση του Πάμπλο Πινέδα, είναι μια εξαίρεση. Δεν είναι όλες οι αναπηρίες ίδιες ούτε όλα τα παιδιά μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον, ούτε όλα τα παιδιά έχουν τις ίδιες δεξιότητες.

    Είναι πανεύκολο να καταφερθούμε στο ημέτερο εκπαιδευτικό σύστημα με τα χίλια προβλήματα. Εδώ παλεύουμε (όσοι παλεύουμε) με βάση «το μη χείρον βέλτιστον».

    Είναι πανεύκολο να μεμφθούμε μια κοινωνία, που όπως όλες, διαθέτει ολίγον από ελιτισμό (ή αλλιώς ρατσισμό αν προτιμάς) και δεν δέχεται νοητικές αναπηρίες...
    (Στο ΠΙΚΠΑ στη Γλυφάδα, έχω δει πολλά παρατημένα παιδιά με αναπηρία όπως το σύνδρομο ντάουν και άλλα, που τα έχουν παρατήσει οι γονείς ως ανεπιθύμητα...)

    Είναι πανεύκολο να λέμε ότι όλα είναι εφικτά. Μόνο που ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη...

    Πως μπορούμε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, όταν τα ιδανικά που μας πασάρει ο «προοδευτικός» ατομισμός του δυτικού πολιτισμού, είναι αντίθετα με την αγάπη προς το συνάνθρωπο και με τον αλτρουισμό;

    Πως μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους ανάπηρους, ότι τα πρότυπά μας, είναι η δύναμη, η κυριαρχία και η εξουσία;

    Ποιός βοηθάει τους οικείους αυτών των ατόμων; Φροντίζει η κοινωνία να τους «τιμωρήσει» με τον τρόπο της...

    Αυτά τα άτομα πρωτίστως χρειάζονται αγάπη και πολύ υπομονή. Και δουλειά για να αναπτύξουν όσες δεξιότητες διαθέτουν. Δεξιότητες όχι μόνο για να μπουν στην παραγωγή (για να το πω κουμουνιστοκαπιταλιστικά!).

    Κυρίως οφείλουμε τους να εμπνεύσουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία. Και μέσα από αυτά τα άτομα να δούμε και να τη θεραπεύσουμε «τη δική μας αναπηρία» (αυτό θέλει ανάλυση, αλλά ο χώρος είναι θεαματικά περιορισμένος).


    Δεν θα μακρηγορήσω περισσότερο. Βλέπω προβλήματα για τα οποία δυστυχώς δεν έχω εφικτές λύσεις παρά μόνο θεωρητικές...

    Υ.Γ. Είναι εύκολο να πω ότι είναι θέμα παιδείας, το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σ' αυτά τα άτομα. Όμως την παιδεία την έχουμε δομίσει με πολλές ελλείψεις, για να μην πω τίποτα χειρότερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα!
      Αυτή είναι ΜΙΑ περίπτωση , σε μια άλλη χώρα. Στην Ισπανία. Κανείς δεν είπε ότι ένα χελιδόνι φέρνει την άνοιξη! Αλλά ναι, θα το προβάλουμε και θα χειροκροτήσουμε και θα πιστέψουμε στο θαύμα! Γιατί μας γεμίσει ελπίδα για το ακατόρθωτο!
      Κατά τα άλλα έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες: "Αυτά τα άτομα χρειάζονται αγάπη και πολύ υπομονή. Και δουλειά για να αναπτύξουν όσες δεξιότητες διαθέτουν".
      Είθε! Αλλά δεν έχω αυταπάτες! :))))

      Καλή σου εβδομάδα!

      Διαγραφή
  24. Καλημέρα κορίτσι μου! Ευχαριστώ για την όμορφη ανάρτηση γιατί δεν έτυχε να την διαβάσω! Πραγματικά με συγκίνησες! Έχω ζήσει από κοντά την ζω'η ενός παιδιού με το σύνδρομο, αδερφός αγαπημένης φίλης και είναι συγκινητική η αντίληψή, τα συναισθήματα τους, ο τρόπος που εκφράζουν αυτά, οι δεξι'οτητες που διαθέτουν! Το κακό είναι ότι εμείς "οι φυσιολογικο", θέλουμε, ναι θέλουΜε πολύ εκπαίδευση για να τα αποδεχθούμε και να καταλάβουμε πόσο ιδιαίτερα παιδιά είναι και ποσα πραγματα μπορούν να κάνουν! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Τζίνα μου! Ακριβώς! Εμείς οι φυσιολογικοί είμαστε αυτοί που χρειαζόμαστε εκπαίδευση, ειδικά όταν έχουμε στο περιβάλλον μας ή συναντάμε άτομα που απλά έχουν ένα χρωμόσωμα παραπάνω από μας ! :))
      Σε ευχαριστώ που κατέθεσες κι εσύ τη δική σου εμπειρία!
      Φιλιά!
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  25. Εξαιρετική ανάρτηση.Το διάβασα κι εγώ στο διαδίκτυο, όμως δεν ήξερα πως υπάρχει σε ταινία.
    Όχι μόνο το σύνδρομο Down, αλλά κάθε ιδιαιτερότητα που μπορεί να υπάρχει,είναι θέμα χειρισμού και συμπεριφοράς του γονιού, όταν πρόκειται για παιδί,αν ο γονιός πιστέψει στον εαυτό του και στο παιδί του, γίνονται θαύματα, πίστεψε με το ξέρω πολύ καλά.
    Επίσης η σιωπή είναι θάνατος, για κάθε ιδιαιτερότητα και ειδικά σε θέματα υγείας, κάτι που επίσης ξέρω καλά.Αλλά αυτό θα το δεις, σε επόμενη ανάρτηση μου.Φιλιά και συγχαρητήρια που ανακινείς τέτοια θέματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γεωργία μου! Να'σαι καλά!
      Χαίρομαι που συμφωνούμε! Παιδεία κι όχι σιωπή!
      Μακάρι να το αναγνώριζαν όλοι!
      Φιλιά!

      Διαγραφή