Αχ βρε Βαγγελιώ μου παινεμένη!

«Μήτσου μμμμμ’! Φερ’ μ’ το σακί γρήγορα … Θα του σκάσει τ’ αναθεματισμένου! Έλα σύρε, παρ΄τις ποδάρες σου! …. Τι κάν΄ς πάλι βρε παλαβέ; Άσε κάτου την καραμπίνα, για θα την αρπάξου και θα σου σβουρήξω μια τουφεκιά στα πισινά, να σου πω εγώ μετά! Τεμπέλ’ μ’ ! Να δω πώς θα κάθεσαι μετά να τρως την μπακαρονάδα σου! 

Άιντε ! Σύρε , φέρ’ μ’ το σπάγγο, φέρ’ μ’  και το τσουβάλι που άδεισα τα πίτουρα ψες του βράδ’, να τον εδέσω και να τον τσουβαλιάσω, προτού το σκάσ’ το αγρίμ’ ! Του προυί, με του χάραμα, θα τον αχνίσου και θα τον ξεπουπουλιάσω...να τον εκάμω κοκκινιστό σαν θα’ρθ’ του παιδί μας  απ’ τας Αθήνας….. και θα’ χουμε χαρές και πανηύρια! 

Πού πήγες βρε σκασμένε; Ουιμέ !!! Τι κάνεις εκεί ρε άχρηστε; Τα χαρτιά ρίχνεις πάλ’ ; Να στα πω ‘γώ που βλέπω τα μελλούμενα:  Θα στις βρέξω με του κόπαν’ αχαΐρευτε, για δεν με ακούς και με σκας! Αυτό θα γένει μαύρε μου! Δεν σε αντέχ’  άλλου η ψυχ’μ’. Βρε κακόχρουν’ να έχ’ς ! Φύε από μπροστά μ’ … που να μην έσωνε η κυρ-Αντώναινα με του προξενιό που μ’φέρ’! Προκομμένος μου’ λεγε! Βρε έτσι είν’ οι προκομμένοι; Βρε ξέρ’ς απ’τι σόι με πηήρες; Όχι να το παινευτώ αλλά κελεπούρ’ ήμουνα ! Κι εσύ; Πφ! Έν’ς μουζικάντης! Τριαλαλό δηλαδής! 

Μ’ακούς; Βρε Μήτσου μ’;… Πού χάθηκ’ς ; Ούτ’ ορίστε δε λες, ε; ; Κιχ δεν βγάζεις! Εμ βέβαια; Τι να πεις; Κοτάς να πεις; Τέτοιος αποβλακωμέν’ς που’σαι!"

Ο κυρ Μήτσος, άφησε την τράπουλα από το χέρι και κοίταξε σαν χαμένος…. Τόσα χρόνια αφοσίωσης… Μα τι κέρδισε; Μουρμούρες και ξεφτίλισμα! Προς στιγμήν σκέφτηκε να αρπάξει το όπλο και να το γυρίσει πάνω της. Μετά σκέφτηκε το γιό που θα ερχόταν σε λίγες μέρες… Η απόφαση πάρθηκε στιγμιαία!

Έσυρε γοργά μέσα και κοίταξε το σπιτικό τους. Του φάνηκε θεοσκότεινο...κλεισούρα του μύριζε... Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, έβαλε το καλό του κοστούμι, φόρεσε και το σιελ του πουκάμισο που το είχε για τις γιορτές και τις ‘κκλησίες. Έπειτα πήρε έναν σάκο κι έβαλε πρόχειρα δυο αλλαξιές, τη τραγιάσκα του, τα γυαλιά του, ένα ρολόι τσέπης -από τον παππού κληροδοτημένο, ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας-  τη φωτογραφία του γιου… Αυτά είχε μόνο ανάγκη. Και την ηρεμία του!

Άνοιξε την πίσω πόρτα και βγήκε στον αέρα… Στην αρχή δειλά, έπειτα με γοργά βήματα μη και τον πάρει είδηση και τον γυρίσει πίσω με τις τσιριξιές της, πήρε κατεύθυνση προς το λόγγο. Θα περνούσε το βράδυ  στη σπηλιά του αρματοκλέφτη, του Νταή.. Το ξημέρωμα θα’ βλεπε κατά πού να τραβήξει…  Ανέπνεε… Αυτό μετρούσε πια για αυτόν! Σκοτείνιαζε έξω, μα στο πρόσωπό του μια λάμψης χαράς τον φώτιζε σαν τα φώτα στο πάλκο που έπεφταν πάνω του, τότε που έπαιζε το μπαγλαμαδάκι του!

Η Βαγγελιώ, στην αυλή, συνέχιζε το ποίημα της… χαμπάρι δεν είχε πάρει… Έλεγε, έλεγε, έλεγε…

Αχ βρε Βαγγελιώ μου, παινεμένη! Να δω τώρα με ποιον θα τρώγεσαι τις μέρες και τις νύχτες που σου απομένουν, μέχρι να σφαλίσεις τα μάτια!

Βραβείο συμμετοχής

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 1ο Παιχνίδι με τις Λέξεις,του δεύτερου κύκλου, στο μπλογκ TEXNIS STORIES της αγαπημένης μας Φλώρας.

Οι συμμετοχές αυτή τη φορά έφθασαν τις 26. Εγώ αν δεν κάνω λάθος ήμουν κάπου στη μέση. Μπορεί η ιστορία μου να μην διακρίθηκε νιώθω όμορφα όμως που ξεκίνησα με μια ακόμα διαφορετική συμμετοχή. Το στοίχημα για μένα είναι να ανακαλύπτω διαφορετικές μορφές έκφρασης... Ευχαριστώ τις φίλες που την τίμησαν με τη ψήφο τους.

Και και δυο λόγια για την ιστορία μου. 

Ο ήρωας μου το σκάει από τα προβλήματά του. Πάρα πολλοί επιλέγουν τη φυγή. Η φυγή δεν είναι λύση. Είναι πράξη απόγνωσης.

Για όλους τους φίλους που πιστεύουν σε μένα, με αγαπούν και με στηρίζουν στέλνω το μήνυμα ότι οι αντιήρωες της ιστορίας μου δεν είμαι Εγώ!

Εγώ είμαι εδώ και σας ευχαριστώ από καρδιάς για όλη σας την αγάπη!

Η Ζωή είναι ωραία και μπορεί να έχει συννεφιές καταιγίδες και πάγους αλλά πάντα θα αναμένει την άνοιξη!

Πέτρα, Βαϊλί, Αννούλα, Βαρβάρα, Θανάση, Ανέστη, Ανταίε,Αγριομέλι κι όλοι όσοι αφήσατε μια σκέψη σας ή την ανησυχία σας ... ένα ταπεινό ευχαριστώ.

Καλή σας μέρα

@ριστέα