" Μικρή Κυρία"

Αν θέλετε βάλτε αυτή τη μουσική στην αρχή 

κλείνοντας κάτω τη μουσική μου

"Σας παρακαλώ. Μου πουδράρετε και τη δική μου μυτούλα;"

Το μικρό κοριτσάκι στέκεται ακίνητο καθώς η μακιγιέζ του συνεργείου, χαμογελώντας γλυκά, πιάνει το μεγάλο πινέλο κι αναλαμβάνει να την περιποιηθεί λες και είναι σταρ του σινεμά. Χαρούμενη η μικρή χοροπηδά έπειτα σαν πολύβουη μέλισσα ανάμεσα στις κάμερες και το τεχνικό προσωπικό.

"’Όλοι στις θέσεις σας. Φώτα, κάμερες και...πάμε!"

"Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σήμερα η εκπομπή Πρωταγωνιστές συναντάει, μια μικρή πρωταγωνίστρια όχι της σκηνής, αλλά της ζωής. Τη λένε Ελπίδα κι όλοι εδώ στο Αγλαΐα Κυριακού που βρισκόμαστε απόψε, έχουν να πουν ότι η ελπίδα είναι ένα μικρός άγγελος επί γης.

Κόντρα στην αναλγησία της Πολιτείας και την έλλειψη Κοινωνικής Πολιτικής, σε μια περίοδο σήψης των θεσμών και της γενικότερης κρίσης, τέτοια μικρά ή μεγάλα θαύματα μας δίνουν ελπίδα. Όπως και το όνομα της φίλης μας.

Η Ελπίδα δεν κάνει ό,τι κι ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο. Θα τη βρούμε τακτικά να περιφέρεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου και να επισκέπτεται τους θαλάμους όπου νοσηλεύονται παιδιά με σπάνιες μορφές καρκίνου. Θα τη βρούμε να ζωγραφίζει με τα άλλα παιδιά, να τους διαβάζει ιστορίες, να τους παίζει κουκλοθέατρο.

-Ελπίδα λοιπόν. Πολύ όμορφο όνομα.

-Σας ευχαριστώ πολύ. Κι εμένα μου αρέσει.

-Λοιπόν Ελπίδα.. Έμαθα ότι εδώ μέσα χαρίζεις πολλές ελπίδες στα  παιδιά που νοσηλεύονται.

-Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να κάνω χαρούμενα πολλά παιδάκια κύριε Θεοδωράκη. Προσπαθώ να τα κάνω να ξεχάσουν... 

-Τι ακριβώς;

-Τον πόνο, όταν τα τρυπούν οι βελόνες κύριε Θεοδωράκη. Τις δύσκολες στιγμές μέσα σε αυτό το στενό κουβούκλιο-μαγνητικό τομογράφο τον ονομάζουν- σπηλιά τον νιώθουν τα παιδιά, μια σκοτεινή, παγωμένη σπηλιά. Να ξεχάσουν ότι είναι κλεισμένα μέσα, πάνω σε κρεβάτια σιδερένια, ενώ οι φίλοι τους είναι έξω, στο σχολείο. στο γήπεδο,  στο δωμάτιο τους και διαβάζουν ή παίζουν.

-Πώς το καταφέρνεις αυτό Ελπίδα;

-Ζήτησα και μου έδωσαν πολλά και διάφορα υλικά: χαρτόνια κάνσον, μαρκαδόρους, κηρομπογιές, κόλλες, και κάνουμε με τα παιδιά διάφορες χειροτεχνίες και κατασκευές. Μετά στολίζουμε τους τοίχους. Κοιτάξτε πόσο όμορφοι έχουν γίνει οι περισσότεροι....

Η κάμερα εστιάζει σε διάφορα σημεία. Πολύχρωμες ζωγραφιές κοσμούν τους λευκούς τοίχους. Κάποιες από αυτές είναι χαρούμενες, άλλες πάλι είναι μαύρες ή γκρίζες. Κάπου υπάρχει μόνο μια τεράστια σύριγγα. Σαν αερόστατο.

-Αυτή την έκανε ο Σπύρος. Μισούσε τις βελόνες. Έφυγε όμως κι έτσι δεν πονάει πια.

-Μίλησε μου για τα παιδιά...

-Φοβούνται. Στενοχωριούνται. Βλέπουν να χάνουν τα μαλλιά τους, να γίνονται άσχημα....

-Κι εσύ;

-Εγώ τι; Τους λέω να αντέξουν. Πρέπει να γίνουν άσχημα. Πολύ άσχημα. Έτσι θα διώξουν το δράκο.

-Ποιο δράκο;

-Τον καρκίνο! Αν γίνουν πολύ άσχημα κι αν κάνουν όλες αυτές τις ενέσεις ο δράκος δεν θα αντέξει. Θα τα μαζέψει και θα φύγει κύριε Θεοδωράκη. Τρέχοντας!

-Έχω την αίσθηση ότι εισπράττεις μεγάλη ικανοποίηση...

-Ου!!! Πολύ, λέει χαμογελώντας το μικρό κορίτσι.

-Κι ο δικός σου ο δράκος;

Η κάμερα, που τόση ώρα έδειχνε τα γαλάζια της μάτια, απομακρύνεται αργά.

Η Ελπίδα χαϊδεύει το κεφαλάκι της που είναι άδειο από μαλλάκια. 

"Θα τον τρομάξω κύριε Θεοδωράκη.

Θα βάλω τα δυνατά μου και θα τον τρομάξω κι εγώ"!

συνεχίζεται.......

Η Ιστορία αυτή ήταν η συμμετοχή μου 
στο 5ο Παιχνίδι με τις λέξεις του TEXNIS  STORIES.

Οι υποχρεωτικές λέξεις επιλεγμένες από μένα αυτή τη φορά
ως νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού,
είναι σημειωμένες, όπως πάντα,με κόκκινο  μέσα στο κείμενο μου.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσοι ψήφισαν την ιστορία μου, 
αλλά κι όσους τη διάβασαν.
Οι λέξεις επιλέχτηκαν για τη δυσκολία τους κι η δυσκολία τους αφορούσε κι εμένα.
Οι προκλήσεις μου αρέσουν. 
Αφού τις επέλεξα προσπάθησα να τις εντάξω μέσα 
σε ένα κείμενο που είχα στο "συρτάρι" μου από πέρυσι.
Ήμουν αστεία αφού εγώ η ίδια μονολογούσα "μα που θα τη βάλω τώρα αυτή;"
Φυσικά εννοούσα τη σήψη!
Στο τέλος, ούτε καν το αρχικό όνομα του κοριτσιού, δεν είχε μείνει στη θέση του.
Το Παιχνίδι με τις λέξεις μας οδηγεί πραγματικά σε 
ανεξερεύνητα ή διαφορετικά μονοπάτια.
Μας δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε δυνατότητες
που ούτε γνωρίζαμε ότι μπορεί να τις είχαμε.
Αυτή τη φορά μου χάρισε και τη δεύτερη θέση.

Σε λίγες μέρες μια ακόμα Παγκόσμια μέρα.

Από τις ελάχιστες όμως που δίνω σημασία, αφού επιλέχθηκε με απόφαση της

Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά 

Στις 15 Φεβρουαρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου με στόχο την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις παιδικές νεοπλασίες (καρκίνους) και για την ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σχετικά με τις ανάγκες των παιδιών που νοσούν από καρκίνο σε όλο τον πλανήτη. 

Κάθε χρόνο, περίπου 250.000 παιδιά νοσούν από καρκίνο, από τα οποία μόνο ποσοστό 20% έχει δυνατότητα πρόσβασης σε σωστή ιατρική φροντίδα. Το 80% από αυτά, προέρχεται από χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος. Πάνω από 150.000 θάνατοι κάθε χρόνο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και εξειδικευμένης θεραπείας σε όλα τα παιδιά. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά προσβάλλονται πολύ σπανιότερα από καρκίνο σε σχέση με τους ενήλικες, ωστόσο, ο καρκίνος παραμένει η συχνότερη αιτία θανάτου σε παιδιά μετά τα ατυχήματα 

Ο καρκίνος στο παιδί δεν είναι κληρονομικός, δεν είναι μεταδοτικός. Δεν σημαίνει θάνατο. Είναι μια σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του παιδιού, νόσος που χρειάζεται χρόνο και κατάλληλη, εξειδικευμένη θεραπεία.

Αν η διάγνωση γίνει χωρίς καθυστέρηση τα ποσοστά ίασης είναι υψηλά: οι σύγχρονες θεραπείες κάνουν την παρατεταμένη επιβίωση και την ανάρρωση όχι μόνο πιθανές αλλά και δυνατές για πολλούς παιδικούς καρκίνους. 

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται αρκετοί σύλλογοι όπως η «Ελπίδα» η «Φλόγα» και η «Λάμψη». 

Αυτά τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθεια και τη στήριξη μας. Αν εμείς περνάμε δύσκολα τα τελευταία χρόνια, αυτά περνούν πολύ δύσκολα εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά δε χάνουν το χαμόγελό τους γιατί είναι παιδιά. www.real.gr

Καλή σας μέρα.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε.
Για μας εδώ στον Πύργο είναι τριήμερο, καθώς τη Δευτέρα 
γιορτάζει ο Πολιούχος της Πόλης μας.

@ριστέα