Ιστορίες του καφενέ: Απροσπέλαστοι κόσμοι

Δύο γυναικείες παρουσίες. Περπατούν παρέα, αλλά όχι μαζί. Το νιώθεις. Η μεγαλύτερη σε ηλικία προπορεύεται μισό βήμα. Η μικρότερη ακολουθεί, απρόθυμα θα  έλεγε ένας καλός παρατηρητής.

Βγήκαν από μια εκκλησία. Ένα σύντομο πέρασμα για ένα κερί και μια προσευχή.

Οι σακούλες στα χέρια μαρτυρούν πρωινά ψώνια. Καμία όμως χαρά στα ανέκφραστα πρόσωπα και των δύο. Τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες.

Αν τις κοιτάξει κανείς καλύτερα θα υποπτευτεί εύκολα τη σχέση: Μάνα και κόρη.

Ένα καφενείο στο δρόμο τους, η επόμενη στάση τους.

-Ας καθίσουμε εδώ. Κουράστηκα λέει η μητέρα. 

Γύρω στα 75 μπορεί και περισσότερο. Ποιος μπορεί να υποθέτει σωστά την ηλικία σε ένα γερασμένο μα φροντισμένο πρόσωπο; Τα κόκκινα χείλη σε παραξενεύουν. Το βαμμένο ξανθό μαλλί μαρτυράει ναρκισσισμό. Ίσως.

Η κόρη ακολουθεί. Καμία απόκριση.Κάθεται εκεί που της υποδεικνύεται.

Γύρω στα 55. Απεριποίητη, βλέμμα αδιάφορο, μαλλιά έντονα γκριζαρισμένα, τραβηγμένα πίσω, πιασμένα με ένα λάστιχο.

-Τι θα πάρετε ωραίες μου κυρίες, ρωτάει χαμογελαστός ο καφετζής.

-Εγώ έναν ελληνικό παρακαλώ. Γλυκύ βραστό. Η κόρη έναν χυμό. Έχετε φρέσκο; 

-Ασφαλώς....

-Ωραία. Χωρίς πάγο. Έχει ευαισθησία από μικρή στα λαιμά της.

Ο καφετζής απομακρύνεται έχοντας μια περίεργη αίσθηση. Δεν άκουσε καθόλου τη φωνή της άλλης κυρίας. 

"Περίεργα πράγματα", σκέφτεται. Αλλά τον απορροφά η δουλειά του και γρήγορα ξεχνά.

Κλεισμένες στον κόσμο τους, δεν κάνουν καμία επαφή τα μάτια τους. 

Η μητέρα κοιτάζει τριγύρω περίεργα. Η κόρη το πάτωμα. Βυθισμένη στις σκέψεις της.

-Ωραία είναι εδώ. Πώς δεν το είχα παρατηρήσει ξανά το καφενεδάκι.Δες η κληματαριά. Πετάει μάτια. Σε λίγο καιρό θα είναι όνειρο έξω, με λιακάδα...

Να ξανάρθουμε!

Παιδί μου ; Με ακούς; Σου λέω για την κληματαριά. Πού ταξιδεύεις πάλι;

Ντροπή σου. Σου μιλάω και με γράφεις κανονικά! Πάντα αφηρημένη! Μια ζωή τα ίδια....

-Ορίστε... σας ακούω μητέρα. Τι είπατε; Κοιτούσα το πάτωμα. Δείτε όμορφους σχηματισμούς που κάνουν οι μαρμαρίνες. Μου θύμισαν σκακιέρα. Έχω χρόνια να παίξω σκάκι... Κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να χαμογελάσει....

-Έλεος παιδί μου! Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι! Εκνευρισμένη ξεφυσά και γυρίζει αλλού το βλέμμα της. 

Η κόρη δεν βλέπει την απαξίωση. Δεν χρειάζεται. Την είχε ήδη νιώσει.

Την ένιωσε και πριν λίγες ώρες. Στο μαγαζί με τα ρούχα. Δοκίμασε πολλές φούστες. Όσες τις είχε υποδείξει η μητέρα. Τα ρούχα πάνω στο εύσωμο σώμα της έδειχναν σαν τσουβάλι. Η μητέρα της είχε και πάλι θυμώσει μαζί της. 

-Πήρες κι άλλα κιλά; Γιατί δεν σου κάνει το νούμερο; Αυτό είναι το νούμερο σου! Παιδί μου τρως στα κρυφά πάλι;

Αγόρασαν μία τελικά από τις πολλές που δοκίμασε. Δεν της άρεσε. Τη διάλεξε η μητέρα της και την πλήρωσε.

Στο επόμενο μαγαζί μπήκαν γιατί η μητέρα είδε μια μπλούζα που θεώρησε ότι ταίριαζε με τη φούστα. Δεν της άρεσε. Δεν ρωτήθηκε.

Τώρα στο καφενείο σκεφτόταν ότι το μόνο που ήθελε ήταν να φάει ένα γλυκό. Είδε στο διπλανό τραπεζάκι ένα ζευγάρι. Η γυναίκα έτρωγε ένα κανταΐφι. Το ζήλεψε. Δεν τόλμησε να πει κάτι. Ήξερε την πληρωμένη απάντηση: Πρέπει να χάσεις κιλά! 

Πρέπει! Το ρήμα που στοιχειώνει τα πενήντα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής της. 

Πρέπει να είσαι σεβαστική.

Πρέπει να μου μιλάς στον πληθυντικό.

Πρέπει να τελειώσεις των Καλογρεών.

Πρέπει να γίνεις νοικοκυρά.

Πρέπει να διακόψεις τη σχέση σου με τον Κώστα. Δεν θα δώσω την κόρη μου σε έναν φοιτητή! Θα περιμένεις. Η Ευανθία μου είπε ότι θα μας φέρει τα καλύτερα προξενιά.

Μια ζωή "πρέπει". Μια ζωή υποταγή. Μια ζωή απαξίωση.

Μία ζωή χαμένη! σκέφτεται και κοιτάζει το πάτωμα. "Πόσα χρόνια έχω να παίξω σκάκι".

Το σκάκι της θύμισε τον σκακιστικό όμιλο. Της θύμισε τον Κώστα. Τις κλεφτές ματιές. Τα ραβασάκια. Τον ανεκπλήρωτο Έρωτα.

Προξενιό δεν κάθισε τελικά κανένα. Δύο-τρία πέθαναν πριν καλά καλά γεννηθούν. Μετά το πρώτο ραντεβού γνωριμίας, οι υποψήφιοι εξαφανίζονταν.

-Κάτι τους κάνεις εσύ! Αστοιχείωτη! Τους διώχνεις! της έλεγε κάθε φορά η μητέρα. Με απαξίωση.

Πάλι η απαξίωση.

Στο πετσί της την είχε. Κάτω από το δέρμα της, δεύτερο δέρμα! 

Ίσως τους έδιωχνε τελικά. Ίσως δεν άξιζε καμία τύχη!

Ήταν απλά άτυχη. Ναι, αυτό ήταν!

πηγή

Ρούφηξε με το καλαμάκι αφηρημένη έως το τέρμα τον χυμό της. Ο θόρυβος ενόχλησε τη μητέρα.

-Επίτηδες το κάνεις ε; Ανόητο πλάσμα!

-Όχι μητέρα. Σας ζητώ συγγνώμη. Ξεχάστηκα.

-Ναι , ναι... κοιτούσες το πάτωμα σκακιέρα! Μήπως μέτρησες και τα κουτάκια παιδί μου;

Η κόρη δεν απαντά. Σιωπά. Κλείνει τα βλέφαρα και σκέφτεται. Αρχίζει ένας ταραγμένος μονόλογος. Επιτέλους θυμώνει. Σηκώνεται, φωνάζει "όχι άλλο", δίνει ένα γερό χαστούκι στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο της μητέρας και το βάζει στα πόδια. 

Τρέχει στο πλακόστρωτο πεζόδρομο προς την ελευθερία.Στην αρχή αργά, έπειτα γοργά. Επιτέλους! Ελεύθερη!

Ξαφνικά σταματά. Στο τέλος του πεζόδρομου υπάρχουν δύο δρόμοι. Δεν ξέρει τι να κάνει μετά. Ποιον να διαλέξει. Πού να πάει; Τι να την κάνει την ελευθερία; Ξαφνικά τρομάζει.

Ταράζεται.Πού να πάει; Τι κάνει τώρα; Η ανάσα της δυναμώνει, Η καρδιά χτυπά δαιμονισμένα!

Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια. Είναι ακόμα εκεί. Η μητέρα της κοιτάζει αδιάφορα έξω. 

Ανακουφίζεται. Κρυφογελά. Ήταν ένα όνειρο ευτυχώς, αναλογίζεται.

-Τι χασκογελάς παιδί μου; Πενήντα χρόνων γαϊδάρα και αυτή γελάει σαν χαζό μαθητούδι! Σοβαρέψου κόρη μου!

Τώρα γελάει μέσα της. Όλα καλά. Η μητέρα είναι εκεί. Δεν την χαστούκισε. Τώρα θα πληρώσουν και θα γυρίσουν σπίτι. Παρέα, αλλά όχι μαζί. 

Θα φάνε το μεσημεριανό τους και θα κλειστούν κάθε μία στο δωμάτιο της.

Θα κρεμάσει τα καινούργια της ρούχα στην ντουλάπα και θα βγάλει το σκάκι που έχει φυλαγμένο χρόνια στο πατάρι της ντουλάπας.

Θα παίξει μια παρτίδα σκάκι.

Ίσως έρθει αυτός απέναντι της και παίξει μαζί της. 

Ίσως, ελπίζει, κάποτε να έχει τη δύναμη να κάνει ένα ρουά ματ στη ζωή της.......

Πόσο συνηθίζει αλήθεια ο σκλαβωμένος τις αλυσίδες του, πόσο έχει ανάγκη να ακούει το θόρυβο τους με τα χρόνια.....

πηγή

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του καφενέ.
Οι δημοσιευμένες ιστορίες μέχρι στιγμής:

Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια"

Lysippe, Το σημάδι της Γλαύκας 
Αγριμιώ, Αν τολμάς, φαντάσου....
Κατερίνα , Η μοιραία συνάντηση

@ριστέα, Απροσπέλαστοι κόσμοι
Μαριλένα, Στη βροχή
Λεβίνα,Ημέρες οργής

Έλλη, Σοφία
Φλώρα, Στα ακρογιάλια των εφήμερων Ερώτων
Μαρία Νι, Το μυστήριο του καφενείου

Για το 3ο Συμπόσιο Ποίησης συνεχίζουμε να

ψηφίζουμε εδώ

Καλή σας μέρα!

@ριστέα