7.Το ανασάλεμα της Αλλαγής
Στο θέατρο σκιών ξανά
το ντέφι τραγουδά.
Η αρκούδα χορεύει στον ρυθμό,
στης απελπισιάς τον βρυχηθμό.
Για τα φιλιά που δόθηκαν σε βατράχους,
της πατρίδας δήθεν υποτακτικούς και διανεμητές τού άχθους.
Γι' αυτά που είπαν κι έταξαν
αλλά στο τέλος μαζί μας έπαιξαν.
Τώρα το άχτι γίνεται τάμα
στων αγγέλων με κομμένα φτερά το τάγμα.
Πικραμένοι, ντροπαλοί και οργισμένοι
το χέρι σηκώνουν με παλάμη ανοιγμένη,
κραυγάζοντας "λευτεριά, ω, λευτεριά στης Αλλαγής την ανασαιμιά".
8.Αέναη διαδοχή
Λέει πολλά η σιωπή, μα είναι μόνο για έναν…
Οι σκέψεις έχουν δύναμη, όταν γεννιούνται λέξεις.
Κάποιες χωρίζουν, κάποιες ενώνουν
άλλες εμπνέουν ή σε σκοτώνουν.
Τα λόγια δυναμώνουνε σαν θα γινούνε πράξεις…
Λόγια και πράξεις στενά δεμένες
χορεύοντας στο διάβα των καιρών,
μήνυμα στέλνουν πως μόνο ενωμένες
θαύματα κάνουν, γίνονται η δύναμη πολλών!
Άνθρωποι, σκέψεις, λέξεις, πράξεις,
αέναη διαδοχή
στου χρόνου τα περάσματα
τη μοίρα μας αλλάζει
κι όλο μπροστά κινάει η ζωή!
Στο θέατρο σκιών ξανά
το ντέφι τραγουδά.
Η αρκούδα χορεύει στον ρυθμό,
στης απελπισιάς τον βρυχηθμό.
Για τα φιλιά που δόθηκαν σε βατράχους,
της πατρίδας δήθεν υποτακτικούς και διανεμητές τού άχθους.
Γι' αυτά που είπαν κι έταξαν
αλλά στο τέλος μαζί μας έπαιξαν.
Τώρα το άχτι γίνεται τάμα
στων αγγέλων με κομμένα φτερά το τάγμα.
Πικραμένοι, ντροπαλοί και οργισμένοι
το χέρι σηκώνουν με παλάμη ανοιγμένη,
κραυγάζοντας "λευτεριά, ω, λευτεριά στης Αλλαγής την ανασαιμιά".
Λέει πολλά η σιωπή, μα είναι μόνο για έναν…
Οι σκέψεις έχουν δύναμη, όταν γεννιούνται λέξεις.
Κάποιες χωρίζουν, κάποιες ενώνουν
άλλες εμπνέουν ή σε σκοτώνουν.
Τα λόγια δυναμώνουνε σαν θα γινούνε πράξεις…
Λόγια και πράξεις στενά δεμένες
χορεύοντας στο διάβα των καιρών,
μήνυμα στέλνουν πως μόνο ενωμένες
θαύματα κάνουν, γίνονται η δύναμη πολλών!
Άνθρωποι, σκέψεις, λέξεις, πράξεις,
αέναη διαδοχή
στου χρόνου τα περάσματα
τη μοίρα μας αλλάζει
κι όλο μπροστά κινάει η ζωή!
9.Αλλάζω...
Αλλάζω.
Φυσικά και αλλάζω, τι τάχα με κοιτάζεις;
Προσαρμόζομαι μάλλον σε έναν κόσμο που
Αναμφίβολα δε διάλεξα να ανήκω
Και που -αν είχε κανείς την ευγένεια να ρωτήσει-
Θα είχα αρνηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αλλάζω.
Πάντα η αλλαγή χαρμόσυνα ηχούσε στο μυαλό μου
Η σταθερότητα με έπνιγε
Η κανονικότητα με απωθούσε.
Κοίταξέ με, μετανιώνω.
Και αλλάζω πάλι.
Γίνομαι «κάτι»
Ένα κάτι ψεύτικο.
Δεν είναι δικό μου αυτό το κάτι.
Αλλάζω.
Συνέχεια, αδιάκοπα.
Και δε με αναγνωρίζω.
Μα μήπως ξέρω τι ήμουν πριν;
Νομίζω ξέρω.
Και η αλλαγή μου με πονάει.
Αλλάζω.
Όταν δεν έχεις πού να στηριχθείς, αλλοιώνεσαι.
Όταν δε θες κάπου να στηριχθείς, κουράζεσαι.
Και φθείρεσαι. Εκτός αν ξέρεις.
Αν ξέρεις πόσα πολλά μπορείς και θες να φτάσεις.
Αλλάζω.
Αλήθεια, έχω το κουράγιο;
Έχω τη δύναμη;
Έχω τη θέληση;
Έχω τον τρόπο;
Όσο πασχίζεις να αποφύγεις τη ρουτίνα
Τόσο εντός της σε κρατά
Χωρίς να ξέρεις, χωρίς να θες,
Η ευθύνη είναι ολότελα δική σου.
Μην απορείς που δε στο είπα.
Άλλαξα.
10.Λάθη
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη.
Κλαίω, πάλι κλαίω.
Άδυναμες οι προσπάθειες μου να ξεφύγω, να αλλάξω.
Ένα με το πάτωμα, μα η οθόνη ανοιχτή.
Θέλω να βρω ένα φως στη ζωή μου.
Μπορεί να είναι το λάθος αλλά δεν έχω δυνάμεις για κάτι παραπάνω.
Είδα τον κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου.
Πόση φρίκη να αντέξω;
Μου άφησες το χέρι, με πέταξες μακριά και μου είπες πως εγώ φταίω.
Αυτό πιστεύεις, δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη.
Λυπάμαι που σου εμπιστεύτηκα τη ζωή μου.
11."Ξεφυλίζοντας'' τη ζωή...
Το άλμπουμ ξεφυλίζουμε ...για χιλιοστή φορά;;;
Kοιτάζουμε το χθες σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δικές μας αναμνήσεις είναι αυτές
που το χαρτί το ξεθωριάσαν,
στο νου και στην καρδιά μας, παραμένουν ζωντανές...
αρκεί να ψάξεις
και θαβρείς όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί μητέρα,
όσο μακριά κι αν φύγαν!
Ξέρω τι θα πεις κάθε φορά που ξετυλίγεις θύμισες ζωής,
τις φωτογραφίες σαν κοιτάς με δίψα, εκείνες τις στιγμές να ξαναζήσεις...
Κοίτα εδώ, θα πεις γελώντας. Μικρούλα ήσουν,
απ' το χέρι πάντα με κρατούσες...
Να 'σαι πάλι εδώ, γιορτάζεις...τα δώρα σου κρατάς...
χαρούμενη ήθελα πάντα να ΄σαι.
Νέα σελίδα πια γυρνάς αναζητώντας τις στιγμές από άλλες εποχές
φωτογραφίες μιας ζωής, για να γελάσουμε μαζί
ξανά...
αλλά και δάκρυα να κρύψουμε,
όπως πάντα.
Να, θα γκρινιάξεις πάλι ,λες
για τα μαλλιά που σου έκοβα κοντά, θυμάσαι;
Μου δείχνεις και γελάς, για 'κείνον τον καιρό... γελώ και εγώ μαζί σου...
λίγα είναι εκείνα πια που κάνουμε μαζί, γλυκιά μου μάνα.
Πώς πέρασε ο καιρός ...,κάθε φορά, ρωτάς τον εαυτό σου μ'απορία !
Πώς ήμουν;;; Πώς εγίνηκα;;;
Το χέρι σου απλώνεις, σελίδες της ζωής γυρνάς...
το τρέμουλο το ελαφρύ και τα σημάδια, αλλά και τις ρυτίδες δείχνεις
Ο χρόνος πέρασε ... και άφησε σφραγίδα πάνω μου ...
πώς άλλαξα, πώς γέρασα... δεν με αναγνωρίζω, ψιθυρίζεις...
Αυτό το χέρι το τρεμουλιαστό, κρατώ ξανά μέσ' στο δικό μου
Για μένα μάνα μου ίδια πάντα είσαι εσύ ...κι ας άλλαξε η θωριά σου.
Η ματιά μου στα δικά σου μάτια χάνεται,
και το ίδιο ζωντανό κοιτάζω βλέμμα.
Αυτό το χέρι που κρατώ έχει την ίδια δύναμη που ΄χε και τότε
και το πιο σημαντικό...δίνει την ίδια ζεστασιά που σαν παιδί αποζητούσα
να νιώθω ασφαλής μέσ' τη ζωή .
Αφέθηκα σ'αυτό το χέρι μάνα,στα δύσκολα μα και στα εύκολα της ζήσης
το δρόμο μου 'δειχνες που 'πρεπε να διαβώ...
σ'αυτό το δρόμο πορευόμαστε, πιασμένες χέρι χέρι!
Τι κι αν άλλαξε;;;
Το λένε οι χτύποι της καρδιάς πώς είναι το ίδιο χέρι που από παιδί κρατούσα!
Χαμογελάς...
τα λόγια μου σαν μελωδία λες πως είναι ...
αλλά το ξέρω,
την αλλαγή που φέρνει ο χρόνος ύμνησαν πολλοί
σοφία την ονόμασαν, γνώση και πείρα,
όμως κανείς δεν ομολόγησε ποτέ
πως θα άλλαζε ευθύς αυτήν τη γνώση,
με της νεότητας την αμυαλιά.
12.Καρδιογράφημα
Μιλάς ψιθυριστά σα να φοβάσαι κάτι.
Δεν ακούγονται τα λόγια μάτια μου μες στο σκοτάδι.
Το σκοτάδι της ψυχής σε κατατρώει.
Κι εσύ το αφήνεις να γυρίζει γύρω σου σαν τους δείκτες στο ρολόι.
Καρδιογράφημα είν’ η ζωή
Και αφήνεις τη γραμμή να πηγαίνει ευθεία.
Χαμογέλα και θα δεις πως η οπτική γωνία
Μπορεί να μην έχει αλλάξει στα μάτια σου
Μα προσπάθησε να λάμψεις μέσα απ’ τα αγκάθια σου.
Σιωπή μην επιλέγεις.
Ουρλιάζοντας να πηγαίνεις.
Βγάλε ό,τι σε πονάει
και χαμογέλα στη ζωή που σου τη σπάει.
13.Πάρης και Μαργαρίτα
Κάθε βράδυ η Μαργαρίτα, πάντα λυπημένη,
άλλαζε διαδοχικά τα κανάλια το ένα μετά το άλλο.
Έτρωγε τη φρουτοσαλάτα της, έπινε το τσάι της κι όταν τυλιγόταν στην κουβέρτα της φανταζόταν πως κάποιος ερχόταν να τη σκεπάσει.
Άδεια η διπλανή θέση του καναπέ, άδεια και η κρεβατοκάμαρα.
«Βράδυ είναι θα περάσει» σκεφτόταν.
«Αύριο πάλι στη δουλειά θα ξεχαστείς.»
Δεν ήταν όμορφη ποτέ η Μαργαρίτα.
Δεν είχε πλούσια μαλλιά, μήτε λεπτή μέση.
Δεν είχε χέρια απαλά, μήτε ωραία πόδια.
Κι έτσι κάπως συνήθισε να είναι μόνη.
Συνήθισε να πιστεύει πως της αξίζει να είναι μόνη…
Έκανε να αλλάξει πλευρό και κοίταξε τις κουρτίνες.
«Να θυμηθώ αύριο να τις αλλάξω…»
Η Μαργαρίτα ξύπνησε το πρωί, πήγε στη δουλειά κι ύστερα στα μαγαζιά για να αγοράσει κουρτίνες.
Όχι από εκείνες τις γκρίζες, τις μουντές,
αλλά από εκείνες τις άλλες, τις πολύχρωμες, τις αστραφτερές!
«Επιτέλους μια ωραία αλλαγή στο σπιτικό μου!»
Κι έτσι όπως πήρε και πάλι το δρόμο της επιστροφής,
συνάντησε στο δρόμο της δυο πονεμένα μάτια.
Ένα ταλαιπωρημένο κουτάβι που ζητιάνευε για λίγο ψωμί ή ένα χάδι.
Δεν ήταν όμορφο κουτάβι.
Δεν είχε ωραίο τρίχωμα, μήτε ωραία μούρη.
Κανένας δεν το άγγιζε ούτε καν γυρνούσε να το κοιτάξει.
Και τότε κάτι μέσα της ράγισε και ήθελε να κλάψει…
Έβγαλε τις κουρτίνες από τη τσάντα και μ αυτές τύλιξε το κουτάβι.
Το έσφιξε ζεστά στην αγκαλιά της και το κουβάλησε ως το κτηνιατρείο της γειτονιάς.
Πρώτη φορά έμπαινε στη ζωή της σε κτηνιατρείο και πρώτη φορά συναντούσε τον Πάρη, τον κτηνίατρο της γειτονιάς της.
Δεν ήταν όμορφος.
Δεν είχε πλούσια μαλλιά, μήτε ωραία δόντια.
Δεν είχε επίπεδη κοιλιά, μήτε καλοφτιαγμένους ώμους.
Κι έτσι είχε συνηθίσει κι εκείνος να είναι μόνος.
Μα σαν είδε τη Μαργαρίτα με το κουτάβι αγκαλιά,
μέσα του κάτι σκίρτησε κι ήθελε να κλάψει…
Κι από κείνο το απόγευμα, ο Πάρης και η Μαργαρίτα έγιναν ζευγάρι κι όλοι έλεγαν στη γειτονιά πως κάτι είχε αλλάξει…
14.Έξι λεπτά...
6 λεπτά ακόμα...
Τικ τακ, τικ τακ...
Πολύχρωμα βαγόνια, μεταφορείς ψυχών και ανικανοποίητων ζωών.
Ήχοι διαπεράστικοι, μακρινοί πέφτουν στο κενό με φόρα.
Η νύχτα, οι ράγες, τα υπόστεγα, τα ξύλινα καθίσματα.
Όλα περιμένουν...
5 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Ο απέναντι κόσμος θαρρείς αντιγράφει την δική σου ζωή.
Μοναδική έλξη και αποστροφή ταυτόχρονα.
Πόσο ίδιοι μπροστά στην αναμονή.
4 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Όσο λιγοστεύουν, τόσο μοιάζουν ότι διαρκούν περισσότερο.
Λες και ο κρύος αέρας παγώνει τα ρολόγια.
Τα δεσμεύει και αφήνει τους ανθρώπους μόνους λίγο ακόμα.
Ένα απλό δευτερόλεπτο αλλάζει το σκηνικό.
3 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Όλο και πιο κοντά, όλο και πιο βασανιστικά.
Τι μυρωδιές, τι ακούσματα...
Λες και παίζεται στο μυαλό ταινία ασπρόμαυρη, φθαρμένη μα μοναδική.
Ακόμα και η γεύση διαφορετική.
2 λεπτά...
Τικ τακ, τικ τακ...
Το μυαλό χορεύει στις εναλλαγές του πίνακα.
Καθαρίζει στην σκέψη της αγκαλιάς, στην γλύκα του φιλιού.
Τα πόδια πατάνε πια σίγουρα, τα χέρια πιο σφιχτά.
1 λεπτό ακόμα...
Τικ τακ, τικ τακ...
Μα τι είναι πια ένα λεπτό;
Άλλοι προσμένουν μια ζωή.
Περιμένουν την αλλαγή.
Άλλοι πάλι την διεκδικούν, παλεύουν για αυτή.
''Παρακαλούμε προσέξτε το κενό μεταξύ.....''
...μεταξύ ζωής και αναμονής.
Το κενό που υπάρχει μεταξύ πόνου και αλλαγής,
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
''Παρακαλείσθε να στέκεστε πίσω από την κόκκινη γραμμή...''
Μια κόκκινη γραμμή που ξεθωριάζει όταν τα θέλω φωνάζουν,
ή ακόμα όταν η ίδια η ζωή το επιβάλει.
Τα φρένα ουρλιάζουν, τα βαγόνια χορεύουν,
οι πίνακες ανακατεύονται, οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα.
Μόνο 6 λεπτά χρειάστηκαν.
Τικ τακ, τικ τακ...
Μια διαδρομή τελειώνει και η αγάπη χαράζει ένα νέο μονοπάτι.
15.Δεν υπάρχω!
Η αλλαγή δεν ήταν ορατή.
Είχε αρχίσει αργά, χωρίς προειδοποίηση.
Σημάδια αμυδρά, σχεδόν αόρατα.
Δεν ήθελα να τα δω, ακόμα κι αν υπήρχαν μέσα στα μάτια σου.
Την έκρυβες τόσο καλά!
Μα ήταν εκεί.
Μόνο εγώ δεν την έβλεπα.
Εθελοτυφλούσα.
Πως θα μπορούσα άλλωστε να μην το κάνω, αφού μόνο μέσα στα μάτια σου έβλεπα τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα.
Τις πιο φωτεινές ανατολές.
Τι έφταιξε και αυτά τα μάτια έγιναν
σκοτεινοί ουρανοί;
Πως έγινε και τα φιλιά έγιναν παγωμένες ακίνητες λίμνες;
Δεν ζω σε σκοτεινούς ουρανούς.
Δεν υπάρχω σε παγωμένες λίμνες.
16.Αγαπώ...
τα κλαδιά
τα κλαδιά
γιατί επάνω τους
ξαποσταίνουν τα πουλιά.
Αγαπώ
τα κλαδιά,
γιατί, σαν χέρια
υψωμένα στον ουρανό,
υπόσχονται
να αλλάξουν τον κόσμο...
ξαποσταίνουν τα πουλιά.
Αγαπώ
τα κλαδιά,
γιατί, σαν χέρια
υψωμένα στον ουρανό,
υπόσχονται
να αλλάξουν τον κόσμο...
17.Σπίρτο αλλαγής\
Μικρά και μεγάλη αψινθος ,
μουσκεμένες σε οινόπνευμα ,
επί δυο και πλέον ημέρας .
Αποκατασταλάχθηκαν μετά ταύτα
επί καταλλήλου αγγείου
μετά περισσής προφυλάξεως
και εχρωματισθεί το εκχύλισμα
δια σπίρτου αλλαγής
εντός του οποίου εβρέχονταν
ημέρες αρκετές , υάκινθοι , ηλιοτρόπια και ίανθοι
πολλάκις δε και τσουκνίδες
Διυλίζομεν , καλή σας απόλαυση !!!
18." Γιατί Άλλαξες."
Εκεί που οι λέξεις έχουν χάσει την αξία τους.
Εκεί που η ανθρωπιά κάνει σπάνιες εμφανίσεις.
Εκεί που κάθε ελπίδα μοιάζει να χάνεται.
Κάτι κινείται μέσα σου, κάτι σου φωνάζει
να μην πέσεις στην παγίδα της εποχής.
Σιωπή.
Για λίγο μόνο.
Μέχρι να ξαναγεννηθούν τα όνειρά σου.
Να ανακαλύψεις ποιος επιτέλους είσαι τώρα πια.
Και τότε θα μιλήσουν οι πράξεις σου.
Αλλαγή πλεύσης.
Τα δάκρυα ξεπλένουν την ψυχή σου,
καθαρίζουν την οπτική σου.
Κάθε αλλαγή πονάει.
Μα σε αποζημιώνει.
Το χαμόγελό σου σύμμαχος.
Και οι λέξεις θ'αποκτήσουν ξανά σημασία,
εκείνη που εσύ θα τους δώσεις.
Και η ανθρωπιά θα εμφανιστεί ξανά,
θα έχει τη μορφή σου.
Γιατί Άλλαξες.
Εδώ τελείωσαν 12 ακόμα συμμετοχές.
Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις τις υπόλοιπες 12 συμμετοχές.
Πάτα εδώ και μπες στην ανάρτηση.