Αφηρημένα....

Πολλά πράγματα πέφτουν καθημερινά στην αντίληψη μου:

ειδήσεις, κρίσεις, επικρίσεις, ασθένειες ψυχικές.

πόνος πολύς, κακεντρέχεια,

ζηλοφθονία, αγένεια

κι έτσι, όλα εισβάλλουν....

και σχηματίζουν ένα αφηρημένο ανάγλυφο στο μυαλό μου....

Έχω δύο δρόμους τότε:

ή να σκάσω ή να το μετουσιώσω σε έργο!

Έστω και αφηρημένα!

Όχι, καλύτερα αφηρημένα!

Όπως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας!

Όπως αφηρημένοι είναι πολλοί άνθρωποι γύρω μας 

και δεν προσέχουν τις ομορφιές του κόσμου τούτου..

Περιμένουν αντίθετα στη γωνία πότε θα κάνεις το λάθος.

Πού θα δουν την αδυναμία σου (για να πατήσουν πάνω της προφανώς)

Πώς θα γεμίσουν το χρόνο τους γελώντας με τους μικρούς,

ξεχνώντας πώς έτσι γίνονται οι ίδιοι μικροί!

"Ανάγλυφη σκέψη" λέγεται αυτό που έφτιαξα,

και κάποια ψυχή θα το πάρει δώρο (εάν της αρέσει φυσικά).

Την έκπληξη την κρατούσα για το τέλος:

Καμβάς για το έργο αυτό αποτέλεσε 

ένα καπάκι από ένα μεγάλο, ανθεκτικό, ορθογώνιο κουτί 

που είχε κάποτε μέσα πουκάμισο (γνωστής μάρκας!)

Γιατί όλα τα άχρηστα μπορούν με λίγη προσπάθεια να γίνουν χρήσιμα.

Ίσως και όμορφα!

Τώρα εσύ θα αναρωτηθείς...

αν το μέσα είναι άθλιο, πάντα άθλιο δεν θα μείνει,

όσο κι αν το σουλουπώσεις απ' έξω;

Ευτυχώς εδώ πρόκειται για κουτί!

Όχι για άνθρωπο!

Ήταν βραδινές, αφηρημένες σκέψεις

που προσπάθησαν να μπουν σε σειρά.

Καλό σας βράδυ

@