Μαζί με τον καφέ #15: Στη δύση της ζωής....

Αγαπημένε μου ....

Κάποτε, με έπλυνες, με τάισες, με φρόντισες.

Κι ας μην ήσουν όλα τα χρόνια παρών στη ζωή μου.

Κουράστηκες μακριά μου για να έχω μια καλύτερη ζωή από τη δική σου.

Ανέχτηκες τις φωνές μου, τα καπρίτσια μου,

τις λάθος επιλογές μου.

Και τώρα στη δύση της ζωής σου πρέπει να σε φροντίσω εγώ.

Προχτές σε έκανα μπανάκι.

Σου έβαλα και τις κρεμούλες που σου αρέσουν 

σου έτριψα το γερασμένο σου κορμάκι, 

έλουσα τα λιγοστά μαλάκια σου.

Είχα καιρό να το κάνω.

Μου φάνηκες ακόμα πιο γερασμένος, αλλά δεν σου είπα κάτι.

Έπειτα σε έντυσα και πήγαμε έξω, αναγκαστικά μαζί, για δουλειές σου.

Βλέπεις, από τότε που έπεσες, δεν σε αφήνουμε από τα μάτια μας. 

Είναι που δεν θέλεις να κρατάς την μαγγουρίτσα σου έξω.

Σε είχα από το χεράκι και σε πρόσεχα.

Μία μόνο στιγμή σε άφησα μονάχο σου και μου σκόνταψες.

Το απογευματάκι που ήρθα να καθίσω μαζί σου, με κοίταξες με

τα μελαγχολικά ματάκια σου και μου άνοιξες τη ψυχούλα σου:

"Αχ Αριστούλι μου γέρασα.

Μα να με παίρνεις από το χεράκι;

Που είναι εκείνα τα χρόνια που περπατούσα μα τα χέρια κάτω

και τα πόδια ψηλά για να τρως το φαγητό σου;"

Αχ μπαμπάκο μου.

Το ξέρω... O χρόνος είναι αμείλικτος.

Πρέπει να πονάει πολύ όταν δεν μπορείς.

Απλά δεν μπορείς!

Κάποτε όμως δεν μπορούσα εγώ.

Κάποτε έκανες εσύ για μένα...

Με τάισες, με έπλυνες, μου κρατούσες το χέρι.

Τώρα ήρθε η δική μου η σειρά.

Σε αγαπώ...

το @ριστούλι σου

Η πρώτη φωτογραφία συμμετείχε στο 16ο Φωτογραφίζειν
της Μαρίας Νι, με θέμα τις διακοπές.
Θα μπορούσε όμως να αναφέρεται και σε άλλα θέματα.
Εδώ τη χρησιμοποίησα ως δειλινό.
Το δειλινό της ζωής.

*

Ένας διαφορετικός καφές σήμερα, ε;
Να αγαπάτε και να φροντίζετε τον μπαμπάκα σας,
όσοι τον έχετε στη ζωή σας ακόμα!

Καλή Κυριακή!

@

__________________________

Μην ξεχνάτε το 8ο Συμπόσιο Ποίησης
περιμένει τις συμμετοχές σας.

Δείτε σήμερα τη μετατροπή μιας χειροκίνητης μηχανής κιμά 
σε μοντέρνο φωτιστικό, από τη νικήτρια του πρώτου 
Άλλαξέ το, Μαρίνα (to e-periodiko mas)