Η υπόσχεση της Νεφέλης

-Νεφέλη, γιατί χαζεύεις παιδί μου;

-Έχω να γράψω μία έκθεση μαμά και προβληματίζομαι.

-Μπα; Από πότε προβληματίζεσαι εσύ; Πες ότι πάλι ονειρεύεσαι με ανοιχτά μάτια αντί να σκέφτεσαι τι θα γράψεις!

-Όχι μαμά.Είναι δύσκολες κάποιες λέξεις. Για παράδειγμα, δεν ξέρω ακριβώς τι είναι το "ακροκέραμο". Μας εξήγησε η κυρία βέβαια, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να γράψω κάτι με αυτή τη λέξη.....

-Καλά; Ντιπ χαζή είναι η δασκάλα σου; Τι στο διάολο σας βάζει; Δημοτικό πάτε. Για πανεπιστήμιο σας πέρασε;

Τσακίσου και πήγαινε μέσα όμως. Θέλω να δω τηλεόραση. Έχει το "Μπρούσκο" αυτή την ώρα! Και δεν το χάνω για κανέναν λόγο!

Η Νεφέλη, πήγε μέσα πικραμένη.Ήθελε τόσο πολύ να γράψει κάτι όμορφο. Και η μαμά ποτέ δεν τη βοηθούσε. 

Έμεινε λίγο ακόμα καρφωμένη στο τετράδιο της, μα οι σκέψεις της χόρευαν τρελά. 

"Ίσως έχει δίκιο η μαμά. Ίσως χαζεύω πολύ" σκέφτηκε με θλίψη.

Αποφάσισε τότε ότι ίσως μία βόλτα την βοηθούσε στην έκθεση της. Πήρε το ροζ ποδήλατο της και άφησε πίσω της τις έγνοιες για την ώρα.

Τα φύλλα κάτω από τις ρόδες έτριξαν και η Νεφέλη χαμογέλασε. Πόσο της άρεσε ο ήχος αυτός! Ποδηλατούσε αργά και έπαιρνε βαθιές ανάσες. Η μυρωδιά του χώματος ήταν η αγαπημένη της. Ποια σοκολάτα και ποιο σουβλάκι σκέφτηκε; Υπάρχει πιο ωραίο άρωμα από αυτό του βρεγμένου χώματος; 

Ήταν όμορφα εκεί, στην έρημη φύση; Κάποια πουλιά μόνο τη συντρόφευαν και το απαλό αεράκι, που της χάιδευε τα μαλλιά.

Σταμάτησε κάτω από το αγαπημένο της δέντρο. 

Εκεί που άλλοι χάραζαν καρδιές και τα αρχικά τους, η Νεφέλη χάραζε γραμμούλες. Κάθε φορά μια γραμμούλα ήταν και μια στενοχώρια της. Πάνω στο δέντρο της καιρό τώρα, άφηνε όλη της την απογοήτευση και μετά επέστρεφε ήρεμη να συνεχίσει.

Έτσι και τώρα. Ανακουφισμένη και πάλι γυρίζει με όρεξη να γράψει. Πιάνει το μολύβι της και οι λέξεις τρέχουν πάνω στο χαρτί.... 

Όταν τελειώνει και διαβάζει το γραπτό της ένα χαμόγελο χαράσσεται στο πρόσωπό της.

-Μαμά να σου διαβάσω τι έγραψα; ρωτά με καμάρι η Νεφέλη την μητέρα της.

-Ωχού! Την όρεξη σου νομίζεις ότι έχω; της αποκρίνεται με νεύρα εκείνη.

Μπρος! Για ύπνο. Δεν θα ξυπνάς το πρωί!

-"Μα μαμ...."

-Κομμένα τα μα και τα μου. Τσακίσου είπα!

Η Νεφέλη πέφτει στο κρεβάτι της βουρκωμένη. Κλαίει με παράπονο. Στριφογυρίζει. Ξαγρυπνά. Το χάραμα τη βρίσκει να κλαίει ακόμα, βουβά τώρα πια. 

Αποκαμωμένη αφήνεται επιτέλους στην αγκαλιά του Μορφέα, μονολογώντας πριν κλείσουν τα βλέφαρα της:

"Εγώ δεν θα γίνω ποτέ τέτοια μαμά!"

Αυτή η  Ιστορία ήρθε πρώτη 
στο 3ο παιχνίδι με τις λέξεις, 

για τη φετινή σεζόν, που φιλοξενεί εξαιρετικά η Μαρία μας 

στο mytripsonblog.

Όπως σχολίασα και στης Μαρίας την ανάρτηση,

η ιστορία μου δεν είχε στολίδια, ούτε συγγραφικό κάλλος!

Είχε απλά ένα ηχηρό μήνυμα.

Είναι ευχής έργο να πεισμώνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε 

όσα μας έκαναν.

Στην περίπτωση της μικρής Νεφέλης 

μια ακατάλληλη μητέρα γίνεται αιτία η μικρή να υποσχεθεί ότι θα γίνει 

το αντίθετο μεγαλώνοντας.

Συνήθως δεν γίνεται αυτό στη ζωή.

Το ενδεχόμενο τα παιδιά μας να μας μοιάσουν και να αναπαράγουν

δικές μας συμπεριφορές είναι το συνηθέστερο.

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη 

πώς θα εθιστούν σε αυτή 

για να δώσουν έπειτα και στα δικά τους;

Η αγάπη είναι κολλητική.

Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που ζουν έχω φωνάξει 

ουκ ολίγες φορές σε σχετικές αναρτήσεις μου.

Ας τους δίνουμε τα καλύτερα ερεθίσματα 

και παραδείγματα λοιπόν.

Η γλυκιά μου Μαριάννα αναρωτήθηκε:

Υπάρχουν τέτοιες μητέρες;

Η ερώτηση τίθεται σήμερα και σε εσάς!

Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία μας για τη φιλοξενία,

για το κίνητρο που συνέχισε να μας δίνει παίρνοντας άξια τη σκυτάλη 

από τη Φλώρα μας που πρωτοξεκίνησε το Παιχνίδι των Λέξεων,

όλους όσοι με διάβασαν ή με ψήφισαν

και κυρίως τις δυναμικές συναγωνίστριες μου

στο παιχνίδι των λέξεων.

Καλή σας μέρα.

Μια δύσκολη εβδομάδα ξεκινά!

@ριστέα

Το 8ο Συμπόσιο περιμένει για 4 μέρες ακόμα
τις συμμετοχές σας!

Στα σχόλια σας (όπως και σε όσα δεν έχω απαντήσει ακόμα
στην εορταστική μου ανάρτηση) θα απαντήσω από αύριο.